Το γνωσιολογικό και μεθοδολογικό ζήτημα

Ο δικέφαλος αετός, έμβλημα της Δυναστείας των Παλαιολόγων και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με το μονόγραμμα των Παλαιολόγων στο κέντρο. Τοιχογραφία του 14ου αιώνα σε ναό.

Γιώργος Κοντογιώργης

Η βυζαντινή κοσμόπολη ως παράμετρος του ελληνικού κοσμοσυστήματος και η δυτικό-ευρωπαϊκή μετάβαση στον ανθρωποκεντρισμό (α' μέρος)

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ως πεδίο επιστημονικής έρευνας αποτελεί την τυπικότερη ίσως περίπτωση παραμορφωτικής παρέμβασης στο ιστορικό γίγνεσθαι. Υπέστη τις συνέπειες της δια-κοσμοσυστημικής διαμάχης μέσα από την οποία ανεδείχθη ο νεότερος κόσμος. Περιήλθε στην αρμοδιότητα της εθνοκεντρικής και μάλιστα της κρατοκεντρικής ιστορίας, η οποία επιχείρησε την αποδόμησή του, προκειμένου να τεκμηριωθεί η νομιμότητα της νεότερης εξέλιξης. Τέλος, περισσότερο από κάθε άλλο ιστορικό παράδειγμα, υπήρξε θύμα της γνωσιολογικής και μεθοδολογικής υστέρησης της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, με αφετηρία την αδυναμία της να αρθρώσει το συγκριτικό της διάβημα κατά τρόπο ισόρροπο και σφαιρικό. Δεν είναι τυχαίο ότι η νεοτερική κοινωνική επιστήμη εξακολουθεί να μην ενσωματώνει τη διαχρονία σ' αυτό ή να το πράττει μόνο για να επιβεβαιώσει την αρνητική της προδιάθεση και, περαιτέρω, την ανωτερότητά της.

Η ιστορική σύγκρουση ανάμεσα στη δεσποτική Ευρώπη και στον ελληνικό ανθρωποκεντρισμό, που ενσαρκώνει η λεηλατική εμπλοκή της λατινικής δύσης στα πράγματα του Βυζάντιου, συνδυάσθηκε με τη φανταστική αναγωγή της (δυτικής) Ρώμης σε γενετικό παράδειγμα κατά τη μετέπειτα πορεία του νεότερου κόσμου προς τον ανθρωποκεντρισμό. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης αυτής ήταν να επιβαρυνθεί το ελληνικό ανθρωποκεντρικό πρότυπο και, ιδίως, το «εκ των ων ουκ άνευ» θεμέλιο της ανθρωποκεντρικής μετάβασης του νεότερου κόσμου, το Βυζάντιο, με αρνητικό πρόσημο².

Η λειτουργία της «Ρώμης» ως γέφυρας για την «αποκατάσταση» της συνέχειας του ευρωπαϊκού κόσμου με το απώτερο ελληνικό κρατοκεντρικό παρελθόν έγινε αναπόφευκτη από τη στιγμή που ο κόσμος αυτός άρχισε να αποστασιοποιείται από τις οικουμενικές παραμέτρους του ελληνικού κοσμοσυστήματος και να εισέρχεται σε μια ανθρωποκεντρικά διατεταγμένη κρατοκεντρική τροχιά. Το Βυζάντιο θα αποκοπεί από τις ιστορικές του βάσεις και θα αποδοθεί στην αρμοδιότητα της εθνοκεντρικής ιστοριογραφίας, η οποία, ως μη εθνοκεντρικό, θα το κατατάξει στο Μεσαίωνα.

Πρόκειται, επομένως, για κατάταξη που υπαινίσσεται ότι το Βυζάντιο, σε αντίθεση με την ανθρωποκεντρική Ρώμη, υπέστη μια διάρρηξη της συνέχειάς του με το ελληνικό κοσμοσυστημικό παρελθόν και διήνυσε έκτοτε μια ιστορική πορεία ανάλογη με εκείνη της μεσαιωνικής Ευρώπης. Δεν θα παραλείψει ωστόσο η εθνοκεντρική ιστοριογραφία, συνεπής με τις γνωσιολογικές της σταθερές, να αναδείξει στην περίπτωση του Βυζαντίου τις εθνολογικές του συνιστώσες, πράγμα που εναρμονίζεται πλήρως με το όλο εγχείρημα -όχι όμως και της Ρώμης- της αποδόμησης της ενγένει κοσμοσυστημικής ιδιοσυστασίας του ελληνισμού³. Το ελληνικό ή ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μικρής κλίμακας για μεν την κρατοκεντρική του φάση θα ορισθεί ως «Ελλάδα», για δε την ύστερη οικουμενική του φάση θα κληθεί να υπηρετήσει τις εθνοκεντρικές αναγνώσεις της ιστορίας.

Το μεθοδολογικό πρόβλημα γίνεται εμφανέστερο εκεί όπου επιχειρείται η περιοδολόγηση της ιστορίας. Μέτρον κρίσεως για τη νεότερη κοινωνική επιστήμη είναι η εθνική αναφορά ή ταυτότητα του ηγεμονεύοντος κοινωνικού μορφώματος ή «λαού». Διακρίνεται έτσι η ιστορία σε ελληνική, ελληνιστική, ρωμαϊκή, βυζαντινή, αραβική και ούτω καθεξής. Στην καλύτερη περίπτωση προβάλλει ως ολοκληρωμένη κοινωνική παράμετρος το κράτος και, κατ' επέκταση, μια γεωγραφικά προσδιορισμένη πολιτειακή οντότητα, που ωστόσο έχει επίσης εθνική αναφορά. Εκεί που αυτό δεν είναι εφικτό επιστρατεύεται το συλλογικό εθνοτικό γίγνεσθαι, εμβαπτισμένο στις «μεγάλες διάρκειες», όπως στην περίπτωση της Μεσογείου. Επ' ουδενί όμως το κοσμοσυστημικό επιχείρημα, η συνολική φύση του κόσμου που ιστορείται.

Η εθνοκεντρική «ερμηνευτική» της ιστορίας συνδυάζεται με το «κινούν αίτιο» του ιστορικού γίγνεσθαι, το οποίο είναι, σε τελική ανάλυση, για τη νεοτερικότητα, η δύναμη και οι σχέσεις δύναμης. Η πολιτική ως φαινόμενο εξομοιώνεται με το αποτέλεσμα των σχέσεων δύναμης και, στην καλύτερη περίπτωση, με την εξουσία. Απουσιάζει πλήρως ένας προβληματισμός που να εικάζει το ενδιαφέρον του για τη φύση και το αναπτυγματικό περιεχόμενο του κοινωνικού και πολιτικού φαινομένου, για τη «λογική» του κόσμου και, επέκεινα, την ιδιοσυστασία της κοσμοσυστημικής ολότητας όπου εγγράφονται τόσο τα επιμέρους κοινωνικά μορφώματα (όπως οι πόλεις ή τα κράτη) όσο και, μεταξύ των άλλων, οι συσχετισμοί. Αγνοούνται, εν ολίγοις, οι θεμελιώδεις παράμετροι πάνω στις οποίες εδράζεται ο κόσμος και δυνάμει των οποίων κατηγοριοποιείται η πραγματική του φύση, η ίδια η διαφοροποίηση και η εξέλιξη του κοινωνικού ανθρώπου, στη μικρή και στη μεγάλη διάρκεια. Κατά τούτο, η εθνοκεντρική περιοδολόγηση της ιστορίας θα διακρίνει στην προβολή του νεοτερικού κανόνα στο παρελθόν ένα ισχυρό καταφύγιο νομιμοποίησης, πολλώ μάλλον αφού αυτό θα ενισχυθεί, όπως είδαμε, από την κατάφαση στην καθολική ανωτερότητα της εποχής μας.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε τις επιπτώσεις της αδυναμίας αυτής της νεοτερικής κοινωνικής επιστήμης για την κατανόηση του νεότερου και ιδίως του ιστορικού κόσμου, κρίνουμε ως επείγουσα την ανάγκη να εστιάσουμε την προσοχή μας σε μια προσπάθεια συγκριτικής ανασύνδεσης των δυο αυτών κόσμων, από την οποία θα προκύψει, ελπίζεται, μια συνολική εναλλακτική πρόταση. Για το εγχείρημα αυτό το Βυζάντιο αναδεικνύεται σε κομβική συνιστώσα της προβληματικής μας.

Λαμβάνουμε ως σημείο αφετηρίας την πολυσήμαντη ολότητα που αποκαλέσαμε ήδη κοσμοσύστημα. Το κοσμοσύστημα δεν ταυτίζεται με το σύνολο των «κρατών», ούτε όλα τα «κράτη» αποτελούν αναγκαστικά μέρος του ιδίου κοσμοσυστήματος. Το «κράτος» συνιστά το θεμελιώδες ή πρωτογενές πολιτειακό κύτταρο του κοσμοσυστήματος και, συνεπώς, μια καταστατική παράμετρο του. Το κοσμοσύστημα, όμως, ορίζεται από άλλες παραμέτρους, οι οποίες «αποφαίνονται» για τη φύση και για τη θέση του «κράτους» μέσα σ' αυτό. Αναφέρουμε την οικονομία, την επικοινωνία, την ιδεολογία, δηλαδή διαστάσεις του ανθρώπινου βίου των οποίων η ιδιοσυστασία συνθέτει μια ενότητα με κοινές ορίζουσες και θεμέλια⁴.

Διακρίναμε για λόγους συστηματικούς δυο βασικούς τύπους κοαμοσυστημάτων: τον δεσποτικό και τον ανθρωποκεντρικό. Ο δυτικο-ευρωπαϊκός Μεσαίωνας ταξινομείται στο δεσποτικό κοσμοσύστημα. Η φεουδαρχία προσεγγίζει το σύνολο της κοινωνικής σχέσης (κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής κτλ.) με όρους ιδιοκτησίας, συγκροτεί δηλαδή «κοινωνίες υποκειμένων». Ως εκ τούτου, ο ευρωπαϊκός Μεσαίωνας υποδεικνύει ότι η «λατινική» Ευρώπη πέρασε από το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα, στο οποίο είχε ενσωματωθεί ως ένα βαθμό προηγουμένως⁵, σε ένα διαφορετικό, δεσποτικά διατεταγμένο, κοσμοσύστημα. Είναι φανερό ότι αναφερόμαστε σε μια τυπολογικά διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα.

Ώστε η εθνοκεντρική σχολή σκέψης, εντάσσοντας στο Μεσαίωνα το Βυζάντιο, για το οποίο δεν προκύπτει από πουθενά ότι συνέτρεξαν οι συνθήκες μιας καταστατικής ρήξης με το παρελθόν, εν αντιθέσει με τη δυτική Ρώμη, συνομολογεί ουσιαστικά ότι τυπολογεί την ανατολική «Ρώμη» στο δεσποτικό κοσμοσύστημα⁶. Με τον τρόπο αυτό, μια ιδιαίτερη ιστορική συγκυρία, που συνάπτεται με την εξέλιξη της «λατινικής» Ευρώπης, αναδεικνύεται σε γενικό ερμηνευτικό πρόταγμα, που επιχειρεί να αναπροσαρμόσει τη μετα-ρωμαϊκή περίοδο του ελληνισμού στα δεσποτικά της μέτρα. Στην ίδια αυτή γραμμή σκέψης, επιχειρείται να συνδυασθεί με τον θεμελιώδη εθνοκεντρικό κανόνα, το κοσμοσυστημικό περίγραμμα του ρωμαϊκού και, μάλιστα, του προ-ρωμαϊκού ελληνισμού. Κατά τούτο η ιστορία του αρχαίου ελληνισμού συμπυκνώνεται, όπως είδαμε, στην ιστορία της «Ελλάδας».

Από το βιβλίο: Γεώργιος Κοντογιώργης, Η δημοκρατία ως ελευθερία, Εκδόσεις Πατάκη

---

2. Επιβάρυνση που έμελλε να προσημειωθεί σημαντικά στο ίδιο το περιεχόμενο του εθνοκεντρικού ανθρωποκεντρισμού μεγάλης κλίμακας. Είναι προφανές ότι η επιλογή αυτή είναι εξολοκλήρου ιδεολογικά σεσημασμένη, δεδομένου ότι το Βυζάντιο δεν αποτελεί παρά τη «ρωμαϊκή» οικουμενική κοσμόπολη, απαλλαγμένη μάλιστα από τις δεσποτικές καταβολές που έφερνε μαζί της η (δυτική) Ρώμη και οι οποίες υπήρξαν, άλλωστε, θεμελιώδεις για την κατάρρευσή της. Περιττεύει να διευκρινίσουμε, φυσικά, ότι από κοσμοσυστημική άποψη η έννοια της Ρώμης υποδηλώνει απλώς μια μετατόπιση ισχύος στο εσωτερικό του εν γένει ελληνικού κοσμοσυστήματος, η οποία έμελλε να συντελεσθεί με υψηλό κόστος, λόγω της δεσποτικής ιδιοσυστασίας της ιταλικής αυτής πόλης.

3. Όχι απαραιτήτως εκ προθέσεως, αλλά λόγω της αδυναμίας της να συλλάβει την ακριβή φύση του.

4. Περισσότερα, Γ. Κοντογιώργη, Το ελληνικό κοσμοσύστημα, όπ.παρ.

5. Στην πραγματικότητα, η ρωμαϊκή επέμβαση στα ελληνικά ζητήματα, αν και στην πρώτη φάση της υπήρξε λεηλατική, εντέλει, επέβαλε τη μετάβαση του συστήματος των πόλεων-κρατών της δυτικής παρειάς του ελληνικού κοσμοσυστήματος στην οικουμένη. Η μετάβαση αυτή, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της Μακεδονίας, είχε ως συνέπεια την ενσωμάτωση, ενείδει εσωτερικής περιφέρειας, του εξωτερικού ζωτικού χώρου των πόλεων-κρατών. Εν προκειμένω, της ευρωπαϊκής ενδοχώρας.

6. Καταβλήθηκε πράγματι πολύς κόπος για να καταδειχθεί ότι το Βυζάντιο αποτέλεσε ένα φεουδαλικό κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία, που όμοιό του αποτελεί η ευρωπαϊκή ή, κατ' άλλους, η ασιατική (ή κρατική) δεσποτεία.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

(επιστολή στην "Καθημερινή")
Κύριε διευθυντά
Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.
Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.
Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:
1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.
2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.
3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.
4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.
5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.
6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.
8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.
9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.
10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.
Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.
Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.
Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος - Ακαδημαϊκός - πρώην υπουργός Παιδείας

Ενα σχόλιο για το μεταναστευτικό...

Από το Ινφογνώμων Πολιτικά

Ανώνυμος είπε...

Κυριε Καλεντεριδη, εσεις σωστα μιλατε, αλλα στην Ελλαδα, δεν υπαρχει η παραμικρη πολιτικη βουληση. Και εξηγουμαι.


1) Η διαφημιση περι αλλοδαπων που συνεληφθησαν απο τα ΜΜΕ, ειναι σταχτη στα ματια του κοσμου, αφου κατα το 90% αυτοι μετα ειτε απελαυνονται στην Αθηνα, ειτε τους χορηγειται ασυλο ως προσφυγες. Μαλιστα με τη νεα κυβερνηση, το ασυλο πλεον θα το χορηγει ΜΚΟ σε "ολους τους δικαιουχους". Αντιλαμβανεστε, πως ολες οι εμπολεμες χωρες, με το Αφγανισταν πρωτο και καλυτερο, εμπιπτει στην κατηγορια που ο ΟΗΕ θεωρει δικαιουχους ασυλου.

Για τον ιδιο λογο, επειδη δηλαδη κοροιδευουν τον κοσμο, οι πολιτικοι μιλουν για Frontex, αλλα δε μιλουν για το ποσους απο αυτους που συνελαβε η Frontex , τελικα τους επαναπροωθει η Ελλαδα.

Η τακτικη των Ελληνικων κυβερνησεων ειναι "Επιασα 10 κλεφτες, πανηγυριστε". Δε λεει πως τους 9 τους ξαναφησε στην Αθηνα ελευθερους.

2) Στο νεο νομοσχεδιο, ψαξτε να βρειτε το σημειο που λεει πως στην ιθαγενεια δε θα εχουν δικαιωμα οσοι υπεπεσαν στο παραπτωμα της παρανομης εισοδου στη χωρα. Δε θα το βρειτε, γιατι δεν υπαρχει. Μιλαει για παρανομη εγκατασταση, που εχει να κανει με νομιμη παραμονη, οχι με εισοδο. Δηλαδη, ακομη και αυτοι που συνεχιζουν να μπαινουν παρανομα, οταν στο μελλον νομιμοποιηθουν, κατα τη συνηθεια των ελληνικων κυβερνησεων, σε 5 χρονια θα παρουν ιθαγενεια. Μιλαμε για τους ενηλικες , ουτε καν για τα παιδια τους.

Θα το βρειτε στο νεο νομο Μπερλουσκονι, οπου ακριβως πλεον η παρανομη εισοδος στη χωρα ειναι αδικημα που σε αποκλειει απο την υπηκοοτητα και μαλιστα σου εξασφαλιζει αμεση δικη προς απελαση οταν πιαστεις. Δηλαδη, στην Ιταλια πλεον, και αν ακομη νομιμοποιηθεις καποια στιγμη επειδη θα βρεις δουλεια πριν σε πιασουν ως παρανομο, δε θα παρεις ιταλικη υπηκοοτητα ΠΟΤΕ. Στην Ελλαδα, αντιθετα, ναι.

3) Στην Ιταλια, πλεον υστερα απο συμφωνια (εναντι εμπορικων και αλλων ανταλλαγματων) με τη Λιβυη, οι Ιταλοι ξερφορτωνουν τις καραβιες σε στρατοπεδα της Λιβυης, οπου πλεον η παραμονη των συλληφθεντων, αυξηθηκε απο 2 σε 6 μηνες, ωστε να εχουν αρκετο χρονο για την εξακριβωση της χωρας προελευσης και απελασης τους. Στην Ελλαδα αντιθετα, προσπαθουν να μειωσουν το χρονο σε 1 μηνα και φυσικα δεν επαρκει να γινει τιποτα. Αυτα, γιατι εμεις ειμαστε ανθρωπιστες. Στην Ιταλια αντιθετα το νεο σλογκαν ειναι πως οποιος συλλαμβανεται στη θαλασσα, δε θα παταει το ποδι του καν στην Ιταλια ή εξω απο το κεντρο "απελασης" , οπως μετονομαστηκαν τα πρωην "υποδοχης". Σε αντιθεση με εμας, που τους στελνουμε στην Αθηνα με μια πρωτη ιατρικη και χρηματικη βοηθεια.

4) Στην Ιταλια οποιος δινει στεγη και εργασια σε παρανομο πλεον πληρωνει προστιμο και πηγαινει ΚΑΙ φυλακη. Ωστε να εχουν κινητρο ολοι να ζητουν αδεια παραμονης. Σκληρο θα πειτε, αλλα απο την αλλη, οι αφιξεις στις ιταλικες ακτες περισυ μειωθηκαν κατα 90% (ακομη και στις δοξες τους ηταν περι τις 25.000 το χρονο. Περισυ ηταν κατω απο 1500).

http://www.stranieriinitalia.it/attualita-respingimenti._maroni_sbarchi_ridotti_del_90_9002.html

5) Χωρις αδεια παραμονης, καθε δοσοληψια με δημοσια υπηρεσια (ακομη και το ληξιαρχειο) δε μπορει να γινει.

Θα πει καποιος, "Δε θα γινουμε ρατσιστες σαν την Ιταλια. Εμεις θα τους ενσωματωσουμε δινοντας ιθαγενεια στα 5 χρονια".

Περιεργως, η Ιταλια ειναι στις πρωτες θεσεις στην Ευρωπη στην ενσωματωση, παρολο που ειναι η ιδια πυλη εισοδου. Αυτος ειναι χαρτης απο το ιδρυμα που χρησιμοποιησε επιλεκτικα στην προσφατη εκπομπη του κ. Χατζηνικολαου ενας απο τους γνωστους Ελληνες "ειδικους".

http://www.integrationindex.eu/

Βεβαια ο "ειδικος", δεν προτεινε η Ελλαδα να αντιγραψει την πολιτικη της επισης χωρας-πυλης Ιταλιας. Οι ειδικοι στην Ελλαδα, λενε μονο ο,τι τους συμφερει ιδεολογικα.

29 Ιανουαρίου 2010 12:52 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

(συνεχεια)

6) To παρακατω αρθρο ειναι η ανακοινωση του ιταλικου υπουργειου εσωτερικων για το ποσους μεταναστες θα παρει ο νομός της Βενετιας το 2008 και εποχικους το 2009. Διαλεγεις χωρα προελευσης και επαγγελμα. Πχ. οπως λεει, για μονιμους μεταναστες, το μεγαλυτερο ποσοστο θα επιλεχθει να ειναι απο τη Μολδαβια. Οι αγροτες και ιδιοκτητες ξενοδοχειακων επιχειρησεων παιρνουν εποχικους, αφου δηλωσουν ποσους επιθυμουν μεσω διαδικτυου στον ιστοτοπο του υπ. εσωτερικων. Συνολικα, μεταξυ εποχικων και μονιμων, οι αναγκες του νομου εχουν υπολογισθει (με τη βοηθεια και των δηλωσεων των εργοδοτων) σε 150.000 για 2008 και 2009. Εκ των οποιων, περιπου 20.000 θα ειναι ηδη παρανομοι που βρισκονται στην Ιταλια και ετσι θα τους δοθει η ευκαιρια να νομιμοποιηθουν. Ο κάθε νομός, κάθε χρόνο κανει αντιστοιχη εργασια-υπολογισμο και το κρατος αναλαμβανει να φερει τους μεταναστες με διακρατικες συμφωνιες, νομιμα και ωραια. Επισης ,μη δεχομενοι νεους, σταδιακα θα νομιμοποιηθουν οσοι εχουν καταφερει να περασουν παρανομα.

http://www.cislveneto.it/2009/immigrati-quote-2008-e-stagionali-2009/

Το ιδιο σκεπτικο ακολουθουν ολες οι ευρωπαικες χωρες, γι αυτο και εγινε η Δουβλινο ΙΙ. Γιατι εχουν καταγεγραμμενες αναγκες, εχουν υπερπροσφορα μεταναστων και ειδαν πως αν θελουν να εχουν την παραμικρη ελπιδα να ενσωματωσουν καποιους, πρεπει να ελεγξουν τη ροη, σταματωντας την για οσο εχουν υπερπροσφορα.


7) Η Ελλαδα βρισκεται εν μεσω καταιγιδας. Σε συναρτηση με το γεγονος πως η Ελλαδα δεν κανει ΤΙΠΟΤΑ απο τα παραπανω, τι σας κανει να πιστευετε πως υπαρχει πολιτικη βουληση απο την κυβερνηση να σταματησει τη λαθρομεταναστευση; Ειναι αποριας αξιο, πως σε τετοια τραγικη στιγμη για τη χωρα, η κυβερνηση μολις εξελεγη, ανοιξε θεμα αλλαγης του κωδικα ιθαγενειας. Που ειναι ΠΟΛΥ πιο χαλαρος απο τον προηγουμενο και που δε συνοδευεται απο ΚΑΝΕΝΑ ΜΑ ΚΑΝΕΝΑ μετρο ελεγχου ροης. Η Frontex ειναι ΑΧΡΗΣΤΗ οσο εσυ τους αφηνεις στην Αθηνα. To μονο που μπορει να συμπερανει λογικος ανθρωπος, σκεπτομενος και τις δηλωσεις του πρωθυπουργου περι πολυεθνικων κοινωνιων, ειναι πως ΔΕΝ τον ενδιαφερει το ελληνικο εθνος και η ενσωματωση των αλλων σε αυτο. Πιστευει σε πολυεθνικη Ελλαδα. Αλλωστε, η ψηφος δεν εχει εθνικοτητα απαξ και ο αλλος παρει ιθαγενεια. Τον κ. Πρωθυπουργο, οπως και τον κ. Σαμαρα που εμμεσως δινει ψηφο ανοχης, τους ενδιαφερει η εξουσια. Τωρα το αν θα τους στειλει ενας λαος που λεγεται ελληνικος ή ενας νεος που θα ειναι αφγανος με ελληνικη μειονοτητα, ποσως τους ενδιαφερει.


8) Στην υπολοιπη Ευρωπη, καταγραφουν αναγκες και εχουν ελεγχους ροων, γιατι εχουν φιλοτιμο και τουλαχιστον προσπαθουν να αφομοιωσουν τους μεταναστες σε αυτους και οχι το αντιθετο. Η Ιταλια ειναι "σκληρη", γιατι καιτοι ειναι 58.000.000 σε πληθυσμο, βλεπει πως δεν αφομοιωνονται ευκολα. Και αρα πρεπει να ερχονται λιγοι λιγοι ωστε να εχουν πιθανοτητα αφομοιωσης. Προφανως δεν ειναι τοσο αισιοδοξοι οσο οι Ελληνες που νομιζουν πως μοιραζοντας ιθαγενεια σε 5 χρονια, θα γινουν αυριο "Ιταλοι", οποτε οσοι κι αν μπουν δεν πειραζει. Το ιδιο και οι αλλοι Ευρωπαιοι, που γι αυτο εμπνευστηκαν τη Δουβλινο ΙΙ.


9) H Ελλαδα, αν ειχε την παραμικρη πολιτικη βουληση να κανει κατι, θα επρεπε απο το 2004, οταν διεγνωσε την τραγικη θεση της, να ζητησει επαναδιαπραγματευσης της Δουβλινο ΙΙ, αλλιως να αποχωρησει μονομερως απο αυτη και να μην την εφαρμοζει.

10) Θα επρεπε να εχει κανει ασυμβατη την αποδοση ιθαγενειας με την παρανομη εισοδο στη χωρα. Κανει το αντιθετο. Κατεβαζει στα 5 χρονια το οριο και στις 3 ταξεις του δημοτικου για τα παιδια που γεννιουνται στην Ελλαδα. Δηλαδη, καποιος παρανομος που γεννα παιδι στην Ελλαδα και αυτο φτανει 3η Δημοτικου, δεν μπορει πια να απελαθει, επειδη το παιδι του ειναι Ελληνας πια.

αν ειναι απαραιτητο τους μηνες παραμονης σε κεντρα ΑΠΕΛΑΣΗΣ, εν αναγκη να γινουν καινουρια σε ακατοικητα νησια του Αιγαιου, αντι να τους δινουν εισιτηριο και λεφτα για Αθηνα. Και στην Ιταλια ερχονται χωρις χαρτια και λενε ολοι πως ειναι απο το Σουδαν, αλλα υστερα απο μηνες ανακρισης, τελικα μαθαινεις απο που ειναι και τους ξαναστελνεις.

29 Ιανουαρίου 2010 12:53 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

(συνεχεια)

12) Η Ελλαδα θα επρεπε να κανει διμερεις συμφωνιες επαναπροωθησης με τις χωρες προελευσης, παρακαμπτοντας την Τουρκια. Ο κ. Μαρκογιαννακης μετα τις ευρωεκλογες ειχε κανει 1 πτηση απευθειας επαναπροωθησης για τα ματια του κοσμου. Απο τοτε ποσες αλλες ακουσατε να εγιναν; Κι αν δεν υπαρχουν χρηματα, να απαιτηθουν απο την Ε.Ε., οπως τα απαιτησε και η Ιταλια για να χτισει νεα κεντρα απελασης.

13) Η Ελλαδα θα επρεπε να κανει "διαφημιστικη εκστρατεια" στις χωρες προελευσης , ενημερωνοντας για την πραγματικοτητα που θα ζησουν τους επιδοξους μεταναστες. Το κανει και η Ιταλια και η Ελβετια.

14) Αντι να πληρωνει το κρατος δενδριτες, σκηνιτες, δωρεαν ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη, θα επρεπε να απαιτει ως προαπαιτουμενο για αδεια παραμονης, την πληρωμη ιατρικης ασφαλισης (δεν ξερω αν γινεται στην Ελλαδα, αλλα γινεται στην Ιταλια, για να μην πληρωνει ο Ιταλος φορολογουμενος το καθε μεταναστη που αρρωσταινει και δεν ειναι ασφαλισμενος) και να διοργανωνοντα μαθηματα ελληνικης γλωσσας απο τις κατα τοπους νομαρχιες για τους νομιμους. Για την δε ιθαγενεια, εξετασεις γνωσης ελληνικης γλωσσας, ιστοριας και πολιτισμου.

15) Ποσοστωση στα παιδια μεταναστων στα σχολεια, ωστε να κανουν φιλους ελληνακια. Στην Ιταλια απο του χρονου μπαινει 30% οριο για παιδια αλλοδαπων σε καθε ταξη. Ετσι απογκετοποιεις τα παδια των αλλοδαπων και οχι μοιραζοντας ιθαγενεια σα να ηταν γλυφιτζουρι στην 3η δημοτικου. Σε μια ταξη που το 80% ειναι αλβανακια, αυτα θα μεγαλωσουν ως ελληνοφωνα αλβανακια, γιατι με ελληνακια θα εχουν λιγες σχεσεις, θελοντας και μη.


ΤΙ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΔΑΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΣΕΙΣ, ΑΞΙΟΤΙΜΕ κ. ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ;

Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

Γι αυτο στο ιστολογιο σας ειμαι παντα απαισιοδοξος και μιλω για το τελος του ελληνικου εθνους, που περιμενει απλα στον ταφο του να του ριξουν το μνημα του.

Αυτα, επρεπε η Ελλαδα να τα εχει αρχισει τουλαχιστον απο το 2000. Ειμαστε 2010 και δεν εχει ΤΙΠΟΤΑ απο αυτα. Τα υπολοιπα ειναι αριθμητικη. Ο κ. Νικητας Κακλαμανης προχθες σε εφημεριδα δηλωσε πως καθε μερα φτανουν 3000 νεοι (δηθεν απελαθεντες) λαθρομεταναστες στην Αθηνα. Πως θα ενσωματωθουν; Θα ενσωματωθουν τα 6 εκ μεσα στα 10; Δεν το πιστευει καμια ευρωπαικη χωρα , που εχει μεταναστευτικη πολιτικη εδω και χρονια και γι αυτο εκαναν το Δουβλινο ΙΙ και θα το κανει... Η ΕΛΛΑΔΑ; Αυτα ειναι πρωταπριλιατικα αστεια, θα μου επιτρεψετε να πω. Και τι πιστευετε; Πως ειναι πιο ευκολο να γινει Ιταλος ενας μεταναστης που θα βρει πιο ευκολα νομιμη εργασια και θα εχει μαθηματα ιταλικων, αξιοπρεπη μισθο και διαβιωση, ή οτι θα γινει πιο ευκολα Ελληνας ο λαθραιος υπεραριθμος στην Αθηνα, που δε βρισκει δουλεια, ζει σε ενα καταγωγιο, νιωθει πως ειναι στην κολαση και αναπτυσσει αργα ή γρηγορα μισος για τη νεα χωρα-ΠΑΓΙΔΑ στην οποια βρεθηκε; Μαλλον ο Ιταλος. Γι αυτο υπαρχουν οι ελεγχοι ροων...

(Αποδημος.)

To κραχη στην ελληνικη οικονομια, ηταν προβλεψιμο. Φυσικα κανεις δεν εκανε κατι να το προλαβει.

Το μεταναστευτικο, εχει επισης προβλεψιμες επιπτωσεις, μονο που ειναι ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΕΣ και ΠΟΛΥ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ. Το εχουν καταλαβει ΟΛΟΙ οι Ευρωπαιοι ΕΚΤΟΣ απο τους ... επαγγελματιες ανρθωπιστες και ανεδαφικους Ελληνες.

29 Ιανουαρίου 2010 12:55 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητη Φιλη Χριστινα.

"Επαναστατούμε ;
και αν επαναστατήσουμε (που θα γίνει δλδ ) έχουμε συνειδητοποιήσει τι θα γίνει;"

Κατ εμε, στην Ελλαδα, θα γινει ενα ή περισσοτερα απο τα παρακατω:

- Θα γινει καποια στιγμη βιαιη συγκρουση ιθαγενων με μεταναστες.
- Οι Ελληνες θα αποδεχθουν τη μοιρα τους και σταδιακα θα γινουν μειονοτητα και μετα θα εξαφανισθουν. Ουτε ο πρωτος λαος θα ειναι ουτε ο τελευταιος. Σκεφθειτε ποσα ονοματα λαων της αρχαιοτητας δεν υπαρχουν σημερα και ποσοι αλλοι μεταλλαχθηκα ουσιαστικα σε νεο εθνος (πχ οι Αιγυπτιοι αραβοποιηθηκαν).

- Θα καταρρευσει η ελληνικη οικονομια υπο το βαρος των κοινωνικων δαπανων που θα διογκωνονται συνεχως απο τις δαπανες για λαθραιους και φοροφυγαδες.

- Θα φυγουν μαζικα μεταναστες οι ιδιοι οι Ελληνες.

"Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα τι γίνετε σε αυτή τη περίπτωση μαθαίνουμε να πετάμε ή να κολυμπάμε;"

Το προβλημα στην Ελλαδα, ειναι η ελλειψη κοινης λογικης, σε συναρτηση με μια πολιτικη ελιτ που δεν εχει κανενα ενδοιασμο να κυβερνα αυριο Αφγανους αντι για Ελληνες, σημασια εχει να κυβερνα και σε μια ιδεολογικοκη ελιτ που εχει ανακαλυψει με καθυστερηση 30 χρονων πολιτικες της Ευρωπης, που ομως ασκουνταν σε αλλες εποχες και συνθηκες και που και στην Ευρωπη αναθεωρουνται, γιατι βλεπουν πως ενσωματωση δε γινεται με ενα χαρτι. Και πρωτη και καλυτερη ειναι σημερα η Γαλλια, που πλεον δε μιλα πια ουτε για πολυεθνικη και πολιπολιτισμικη κοινωνια, αλλα για γαλλικο εθνος. Δυστυχως, οι δικοι μας "ειδικοι", εχουν μεινει στην Ευρωπη προ τριακονταετιας, που ηταν η Ευρωπη των φοιτητικων τους χρονων. Και βεβαια προσπαθουν να εφαρμοσουν στην Ελλαδα ξεπερασμενα πολιτικα δογματα, χωρις ταυτοχρονα να εφαρμοσουν και τις πολιτικες ελεγχου ροων που ειναι ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ επιτυχους ενσωματωσης των ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ, νομιμων μεταναστων. Γιατι αν βαλεις στο νομο Αττικης που εχει αναγκη ας πουμε 120.000 εργατικα χερια, 500.000, απλα θα εχεις 380.000 ανεργους, που θα συμπιεσουν το μισθο και των 120.000 και των γηγενων και που για να φανε θα προσφυγουν στο εγκλημα. Το τελικο αποτελεσμα θα ειναι η εξαθλιωση και το μισος για τη χωρα για τους μεταναστες και απο την αλλη η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ-"ξενοφοβια" των γηγενων προς τους μεταναστες. Δηλαδη τα τελεια συστατικα κοινωνικων ΒΙΑΙΩΝ συγκρουσεων και εμφανισης ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ακροδεξιας.


Αποδημος.

Άτομο και πρόσωπο, σχέση και γνώση

αναδημοσίευση απο τό levity pen



Επιχειρώντας να διερευνήσουμε την δυνατότητα της οντολογικής σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων, θεωρείται αρχικά χρήσιμη μια παρουσίαση των όρων (που συναντάμε στον τίτλο του post) προκειμένου αφενός να σκιαγραφήσουμε το πλαίσιο και τον τρόπο και αφετέρου να γνωρίσουμε την ιδιαιτερότητα της προοπτικής που ανοίγεται αλλά και τα ερωτήματα που προκύπτουν.

Τι εννοούμε με τον όρο «οντολογία»: εννοούμε τον λόγο για το ον (περί του όντος), τον λόγο και την αναφορά μας στο υπαρκτό και περεταίρω την ερμηνεία, ανάλυση και διατύπωση οντολογικής πρότασης του «υπάρχειν». Ευθύς ανακύπτει το ερώτημα: τι σημαίνει να υπάρχει κανείς ή κάτι και τι να μην υπάρχει. Ονομάζουμε «ύπαρξη» τον τρόπο να υφίσταται κανείς μέσα στην ιδιαιτερότητά του. Η ύπαρξη είναι ο προσωπικός τρόπος με τον οποίο γινόμαστε φανεροί (θα επανέλθουμε σε αυτό).

Για να παρουσιάσουμε το τί εννοούμε λέγοντας «σχέση», θα ξεκινήσουμε εξηγώντας μια από τις λέξεις-έννοιες του τίτλου. Συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε την λέξη «άτομο» για να αναφερθούμε σε κάποιον άνθρωπο ( «Γνώρισα το τάδε άτομο», λέμε συχνά. )Η λέξη «άτομο» είναι παρμένη από την Νευτώνεια φυσική. Σε αυτό το μοντέλο έχουμε το «όλον» (ας πούμε την φύση) και τα μέρη αυτού. Από την σκοπιά του «όλου», λοιπόν, φτάνουμε στο άτομο διαιρώντας το «όλον» μέχρι το σημείο όπου παύουν να υφίστανται οι ιδιότητες του «όλου». Υπό αυτή την έννοια, το «άτομο» του νερού είναι το Η2Ο. Το Η και το Ο χωριστά δεν είναι άτομα νερού. Γίνονται τέτοια μονάχα αν συντεθούν σύμφωνα με μια ορισμένη σχέση-αναλογία (2 προς1).

Το άτομο της νεωτερικής κοινωνίας , το «αστικό άτομο» κατά τον Κονδύλη, έχει μια καθορισμένη δομή που αντανακλά εκείνη του νερού που περιγράψαμε παραπάνω. Όταν λέμε άτομο εννοούμε απλώς το μη περεταίρω διαιρετό, γιατί «άτομο» σημαίνει «άτμητο». Μια οντολογία που θα βασιζόταν αποκλειστικά σε αυτή την αντίληψη δεν θα μπορούσε παρά να σπουδάσει τα δεδομένα της πραγματικότητας του ανθρώπου ως προς τα φυσικά της γνωρίσματα ή ως προς τη χρήση τους. Θα το έκανε αυτό επειδή ο άνθρωπος θα αντιμετωπιζόταν ως άτμητη μονάδα. Θα έφτανε λοιπόν, πιθανότατα, στην παραδοχή ότι δεν υπάρχει αιτία και σκοπός της ύπαρξης, (τυχαιότητα ή αναγκαιότητα μηχανιστικού τύπου εδώ είναι το ίδιο αδιέξοδες), ότι το μηδέν καθορίζει τις προϋποθέσεις μέσα στις οποίες θα φανερωθεί το υπαρκτό. Έτσι, εντοπίζουμε την ύπαρξη ως φανέρωση μέσα στη χρονικότητα (ο άνθρωπος εμφανίζεται με την γέννησή του και εξαφανίζεται με τον θάνατό του) ως ανάδυση στο φως του φαίνεσθαι, κατά τον Λεβινάς. Η γνώση μας για τον άνθρωπο βρίσκεται στον χώρο των θετικών πληροφοριών που μπορούν να τεκμηριωθούν αντικειμενικά και εν τέλει να υπαχθούν στις αρχές του πειράματος και της επαλήθευσης. Ίσως σε μια τέτοια ατομοκεντρική οντολογία θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος υπάρχει ως βιολογικό σώμα, ως ύλη, ως αισθητό.

Μιλώντας για «σχέση» -όχι με “μονάδα μέτρησης” τα άτομα, αλλά το πρόσωπο- περνάμε από την «ατομοκεντρική» σε μια «προσωποκεντρική» οντολογία. Τι σημαίνει εδώ να «είναι» ο άνθρωπος; Αν συγκεντρώσουμε όλα τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου, τα μορφολογικά, τα βιολογικά, τα ψυχολογικά [που μπορούν να πιστοποιηθούν από την φυσική, τη βιολογία, την ψυχολογία (εδώ χωρά ένα μικρό ίσως)] τις συνήθειές του, μπορούμε να πούμε πως τον γνωρίζουμε; Ή μονάχα αν σχετιστούμε μαζί του μπορούμε να αρχίσουμε να τον καταλαβαίνουμε και να τον νιώθουμε; Σύμφωνα με τον Γιανναρά «ο άνθρωπος υπάρχει ως πρόσωπο μονάχα σε σχέση». Εδώ η έννοια του ατόμου δεν μπορεί να μας εξυπηρετήσει. Το πέρασμα από το «άτομο» στο «πρόσωπο» συνδέεται με την γέννηση μέσα του μιας νέας προσωπικότητας προσανατολισμένης στην σχέση. Το πρόσωπο, εκτός από την εμπρόσθια όψη του κεφαλιού, είναι η συγκεκριμένη ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητα του καθενός. Το πρόσωπο είναι η αιχμή της ύπαρξής μας, είναι αυτό στο οποίο συμπυκνώνεται η «ουσία» μας. Όμως, το πρόσωπο μπορεί να φανερωθεί μόνο σε σχέση με κάποιο άλλο πρόσωπο, ή καλύτερα μέσα στη σχέση. Εξάλλου, τι θα πει πρόσωπο αν όχι όψη προς κάτι ή κάποιον; Το πρόσωπο φανερώνει την αλήθεια της ιδιαιτερότητας του καθενός από μας σε σχέση και σε αναφορά με τον Άλλο.

Υπερβαίνοντας το άτομο-άτμητο -που μας προσφέρει πάρα μα πάρα πολλές γνώσεις, αλλά δεν ανοίγεται προς την σχέση- η ατομικότητα ανοίγεται προς κάτι άλλο, εκείνο το άλλο της σχέσης, καθίσταται πρόσωπο, ύπαρξη που έχει αυτεπίγνωση και αναφορικότητα στο Άλλο. Εδώ λοιπόν, δεν καταργούμε τη γνώση του περατού-αισθητού, δεν μηδενίζουμε την γνώση των φυσικών χαρακτηριστικών του ανθρώπου, ενεργοποιούμε, όμως, το υποκειμενικό και ανεπανάληπτα μοναδικό ίχνος της ύπαρξής μας , το μη προσβάσιμο στην αντικειμενοποιητική λειτουργία των φυσικών επιστημών, το μετα-φυσικό επίπεδο της ύπαρξης που αναδύεται στην επιφάνεια (η επιφάνεια προϋποθέτει κάποιο βάθος ) ως πρόσωπο, προσιτό πλέον μόνο στον χώρο μιας δημιουργικής , ποιητικής ετερότητας. Ο άνθρωπος συγκροτεί και φανερώνει την υποκειμενικότητα του προσώπου του, όχι χάρη στην βιολογική του ατομικότητα και τις εγκεφαλικές λειτουργίες του, αλλά «στον τόπο του Άλλου», δηλαδή στον χώρο σχέσης με τον άλλο. Το συγκεκριμένο είναι σχέση.

Προαναγγελμένη αναπαραγωγή αδιεξόδου

Χρήστος Γιανναράς

Οι πρώτες εκατό μέρες διακυβέρνησης (ή καινούργιας κομματικής ηγεσίας) κρίνουν (προεξοφλούν με σιγουριά) την επιτυχία ή το φιάσκο για το υπόλοιπο της θητείας στην άσκηση εξουσίας.

Γιατί αυτό; Μα, επειδή το τρίμηνο υπεραρκεί (είναι όχι οπωσδήποτε ο αναγκαίος, αλλά πάντως ο ικανός χρόνος) για να φανεί, αν η κυβέρνηση (ή ο κομματικός ηγέτης) διαθέτει το ένα, πρωταρχικό και κύριο προσόν: επιτελική ικανότητα. Και επιτελική ικανότητα σημαίνει: Ρεαλιστική διάγνωση και εκτίμηση των προβλημάτων. Ιεράρχηση των προτεραιοτήτων για την αντιμετώπισή τους. Εντοπισμό της ανθρώπινης ποιότητας των στελεχών που απαιτούνται για να επιδιωχθεί η λύση τους.

Οι πρώτες εκατό ημέρες της σημερινής στην Ελλάδα κυβέρνησης, προεξοφλούν εναργέστατα ότι θα συνεχίσει και αυτή να αναπαράγει το δεδομένο πια στη χώρα πολιτικό αδιέξοδο. Η διαφοροποίησή της από τη νεοδημοκρατική συμφορά που προηγήθηκε, εξαντλείται αποκλειστικά σε τερτίπια της τεχνικής των εφέ.

Το πολιτικό στην Ελλάδα αδιέξοδο εντοπίζεται σε παράγοντα που προηγείται και της επιτελικής ικανότητας ή ανικανότητας κυβερνώντων και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δημιουργείται το αδιέξοδο από την ολοκληρωτική αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας να ηγηθεί αποδεσμευμένη από τη σκοπιμότητα της επανεκλογής της. Αυτή η σκοπιμότητα καθιστά ανίκανη την ηγεσία (κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση) να διαγνώσουν τα πραγματικά προβλήματα, να ιεραρχήσουν προτεραιότητες στην αντιμετώπισή τους, να επιστρατεύσουν ανθρώπινη ποιότητα για τη λύση τους.

Δεν υπάρχουν για την ηγεσία προβλήματα που απαιτούν λύση. Η οικονομική χρεοκοπία της χώρας, η εφιαλτική υποβάθμιση της παιδείας και της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, ο εξευτελισμός και η τέλεια αποδυνάμωση της χώρας σε επίπεδο Διεθνών Σχέσεων, η δημοσιοϋπαλληλοποίηση των στελεχών της άμυνας, η ανασφάλεια που δημιουργεί η ασύδοτη τρομοκρατία και οι παράνομες δραστηριότητες παράνομων μεταναστών σε γκετοποιημένες συνοικίες μεγαλουπόλεων, αυτά όλα και μύρια όσα ακόμα δεδομένα, δεν είναι για τους πολιτικούς προβλήματα. Είναι μόνο αφορμές για ρητορεύματα και χειρισμούς (αποφάσεις ή νομοθετήματα) που θέλουν μόνο να κερδίσουν τις εντυπώσεις, όχι να μεταβάλουν τα δεδομένα.

Γι’ αυτό και δεν λύνεται κανένα πρόβλημα, σωρεύονται τα προβλήματα άλυτα, γαγγραινιάζουν, μολεύουν τη χώρα. Οι πολιτικοί δεν κρίνονται για την αποτελεσματικότητά τους στη διαχείριση των κοινών, κρίνονται ως παίκτες στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Το παιχνίδι τους έχει αυτονομηθεί από την κοινωνία, η κοινωνία το παρακολουθεί σα να μην την αφορά, από την κλειδαρότρυπα της ψυχολογικής εμπλοκής, όπως το Big Brother. Και ψηφίζει, ολόιδια όπως στο ψυχανώμαλο θέαμα, με κριτήρια άκριτης συμπάθειας ή αντιπάθειας ποιος να φύγει, ποιος να μείνει.

Αν δεν είχε αδρανοποιηθεί κριτικά η κοινωνία, ο απολογισμός, τις προάλλες, των πρώτων εκατό ημερών διακυβέρνησης από τον σημερινό πρωθυπουργό θα είχε προκαλέσει τα αντανακλαστικά της αξιοπρέπειας των ακροατών του: Κάποιοι θα είχαν σηκωθεί να φύγουν, να μην καταστήσουν με την παρουσία τους αυτονόητο ή ανεκτό τον εμπαιγμό. Εστω και με «αποδομημένο» (επίσημα, από το υπουργείο Παιδείας) τον αυτοσεβασμό της η ελλαδική κοινωνία μπορεί να ξεχωρίσει πότε ένας ολίγιστος ηγέτης την προσβάλλει κομπορρημονώντας για το τίποτα.

Προσβάλλουν τη λογική, προσβάλλουν την αξιοπρέπεια, προσβάλλουν την ανθρωπιά οι πρώτες εκατό ημέρες της κυβέρνησης, το ίδιο και η ατολμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μισθωτοί και συνταξιούχοι καλύπτουν το 85% των εισπραττόμενων φόρων, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι ιδιώτες επαγγελματίες και επιχειρηματίες μόλις το 10%. Και η κυβέρνηση (αδιάντροπα «σοσιαλιστική») για να αντιμετωπίσει τη χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν τη χώρα τα κόμματα εξουσίας και ο συνδικαλισμός, φορολογεί τους μισθωτούς και πάλι, με πάγωμα μισθών και συντάξεων και πρόσθετους έμμεσους φόρους. Δεν ξεκινάει από τις μαρίνες, να ελέγξει «πόθεν» τέτοια μυθώδη σκάφη σε ατέλειωτο πλήθος, με τι φόρους συνεισφέρουν στα κοινά οι ιδιοκτήτες των αναρίθμητων ονειρώδους πολυτέλειας επαύλεων, οι κάτοχοι υπερπολυτελών οχημάτων, η πλημμυρίδα των θαμώνων πανάκριβων νυχτερινών κέντρων.

Δεν μας είπε ο θλιβερά ολίγιστου μεγέθους πρωθυπουργός, στις εκατό πρώτες ημέρες της πρωθυπουργίας του και του διεθνούς διασυρμού της χρεοκοπημένης χώρας μας, πόσους χρυσοκάνθαρους «ειδικούς συμβούλους» υπουργείων απέλυσε, πόσο μείωσε τις ιλιγγιώδεις απολαβές προέδρων και διοικητικών συμβουλίων εταιρειών του Δημοσίου, πόσους από τους χαριστικά διορισμένους στη Βουλή εξωπέταξε παραδειγματικά, πόσα τηλεοπτικά κανάλια, βαρυνόμενα με τεράστια χρέη στο Δημόσιο, οδήγησε στον εισαγγελέα.

Δεν έχει τέλος, ούτε και νόημα, η απαρίθμηση των μεροληπτικών παραλείψεων ή της σωρείας των αποδείξεων κραυγαλέας ανικανότητας της κυβέρνησης, ουσιαστικής ανυπαρξίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μην κατατριβόμαστε οι πολίτες με τη συμπτωματολογία. Το πολιτικό μας σύστημα έχει θεσμικά αυτοπαγιδευτεί σε προϋποθέσεις που ακυρώνουν κάθε ενδεχόμενο αποτελεσματικής αντιμετώπισης κοινωνικών προβλημάτων. Το διαζύγιο της πολιτικής από την κοινωνία είναι στην Ελλάδα καθεστωτική πραγματικότητα, οι πολίτες είμαστε όμηροι των κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους αποφύσεων. Κάποτε η απειλή «να κατέβουν τα τανκς» χαλιναγωγούσε κάπως την ασυδοσία της κομματοκρατίας και του συνδικαλισμού. Σήμερα την απόλυτη αυθαιρεσία του συστήματος επιβάλλουν τα τρακτέρ των δήθεν αγροτών, ακαταγώνιστα.

Να αλλάξει ένδοθεν, από μόνο του το σύστημα, είναι λογικά και πραγματικά αδύνατο. Οι δικλίδες ασφαλείας του συστήματος διαιωνίζουν τη μετριότητα και ατολμία στις ηγεσίες, ώστε η μικρόνοια και η φτηνή ιδιοτέλεια να καθορίζουν τις αποφάσεις. Είναι ποτέ δυνατό να αρνηθούν τα κόμματα τις κομματικές τους νεολαίες και τους έμμισθους πράκτορές τους στον συνδικαλισμό; Είναι δυνατό να συγκρουσθούν με τον εμπορικό αμοραλισμό των τηλεοπτικών καναλιών, τη μεθοδική εξηλιθίωση της ελλαδικής κοινωνίας; Είναι ποτέ δυνατό να θελήσουν την ανάκαμψη της Παιδείας, τη συνεπή προτεραιότητα της κριτικής σκέψης, τον αποκλεισμό του δογματισμού «αποδομιστών» και εθνομηδενιστών, το πρωτείο του πολιτισμού ως ενεργό αυτοσυνειδησία των Ελλήνων;

Πολιτική πρόταση για την έξοδο από το αδιέξοδο δεν εμφανίζεται. Φλυαρούμε για τα δευτερεύοντα.

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 24-01-10

Οι ειδήσεις στα αρχαία Ελληνικά, 16-1-10

Από την ιστοσελίδα του Καταλανού καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Joan (= Ιωάννης στα καταλανικά, στα ισπανικά Juan = Χουάν) Coderch-i-Sancho “Akropolis World Νews” (http://www.akwn.net/).

«20 Ιανουαρίου 1880! ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗ. Ένα μάθημα για τα παρόντα εν Βερμίω»

του Γιώργου Γεωργιάδη

Κάποτε ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης σχολιάζοντας μια ενδοποντιακή διένεξη τόλμησε να πει δημόσια ότι αύται αι διαφοραί οφείλουσι να επιλύονται εντός της κοινότητος και ουχί στα ελλαδικά ποινικά και αστικά δικαστήρια κάνοντας έναν ιστορικό παραλληλισμό με τα Οθωμανοδικεία του Πόντου κατά τις ημέρες της Σκλαβιάς πριν το 1923.

Δηλ., οι Πόντιοι να μην λύουν ταις διαφορές των εις τα νενομισμένα ελληνικά δικαστήρια, αλλά ένα σώμα Δημογερόντων – σεβάσμιων προσώπων της ποντιακής κοινωνίας να έδινε τη λύση. Εξάλλου όσοι Έλληνες του Πόντου προ του 1923 κατέφευγον εις τα Οθωμανοδικεία εκέρδιζαν την χλεύη και την αντιπάθεια των άλλων μελών της Κοινότητας, διότι τούτοι δεν ενεπιστεύοντο την Δημογεροντίαν, αλλά τον βδελυρόν Τούρκο Κατήν που επέχαιρε διά την αποκοτιά των Ελλήνων.

Αυτή η τοποθέτηση του καθηγητή Κώστα Φωτιάδη με προβλημάτισε. Μερικοί την κατακεραύνωσαν. Άλλοι την αποδέχθησαν. Μάλλοι οι περισσότεροι, σιωπηρώς ή αμέσως.

Εις ένα σημείο του μυαλού αυτή η περίπτωση παρέμεινε ενστικτωδώς. Μελετώντας λίαν προσφάτως την πολιτικήν θέσιν των Ελλήνων της Αθήνας του 5ου π.Χ. με αφορμή την συζήτησιν περί χορηγήσεως ιθαγενείας σε τέκνα λαθρομεταναστών 2ης γενιάς, το θέμα επανήλθε εις τον διανοητικόν πυρήνα της σκέψης μου. Θα ήτο δυνατόν να ερμηνεύσουμε προβλήματα του παρόντος με στοιχεία – εργαλεία του μακρινού, απωτέρου παρελθόντος!

Μα, ναι. Τούτο εστί Παράδοση. Είναι απορίας άξιο λοιπόν πως όλα τα επιτεύγματα των Ελλήνων της περιόδου του Περικλέους σε ιατρικό, φιλοσοφικό, εκπαιδευτικό, καλλιτεχνικό, επιστημονικό επίπεδο να αποτελούν τη βάση κάθε σοβαρής ερεύνης για το σύγχρονο Άνθρωπο και να μην είναι τα Πολιτικά του Πιστεύω εις ότι αφορά την Οργάνωση της Πόλεως – Κοινωνίας – Κράτους;

Έρχομαι λοιπόν προς ημάς. Ουχί 3000 χρόνια ενωρίτερον, αλλά 130 μόλις.
Διαβάζω, αναλύω και μελετώ τον εν Τραπεζούντι νομοκάνονα που ρύθμιζε τα της υπό κατοχήν Ελληνικής Κοινότητος της πόλεως των Κομνηνών, σωτηρίω έτει: 1880, 20ην Ιανουαρίου (Από την Εγκυκλοπαιδείαν του Ποντιακού Ελληνισμού – Εκδόσεις Αντώνη Μαλλιάρη).

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α

ΑΡΧΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣΙ
1. Περί πάντων των δημοσίων πραγμάτων εν Τραπεζούντι Ελληνικής Κοινότητας προνοούσιν, συσκέπτονται, αποφασίζουσι και την εκτέλεσιν αυτών διενεργούσι:
α). Ο κατά καιρόν Μητροπολίτης Τραπεζούντος ή εν απουσία ή ελλείψη αυτού ο Αρχιερατικός Επίτροπος.
β). Η Αντιπροσωπεία της Κοινότητος.
γ). Η Εφορία και το Συμβούλιον των σχολείων αυτής και,
δ). Η εκπαιδευτική επιτροπή των έξω σχολείων.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
2. Ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος, ως εκ του αξιώματος αυτού και των προνομίων, άπερ η σεβαστή Αυτοκρατορική Κυβέρνησις απένειμεν με τους Ιεράρχας της Ανατολικής Εκκλησίας είναι ο Ανώτατος Άρχων εν τη διοικήσει των κοινών πραγμάτων της πόλεως και ο γενικός διευθυντής αυτών.
3. Οθεν.
α). Συγκαλεί στις συνεδριάσεις τα σωματεία και προεδρεύει εν αυταίς,
β). Επικυρώνει τα ψηφίσματα των διαφόρων σωματείων,
γ). Υπογράφει ως πρόεδρος πάντα τα εξω αυτών απορρέοντα έγγραφα,
δ). Διενεργεί την εκτέλεσιν των αποφάσεων των σωματείων δια τις παρά της Εκκλησίας χορηγούμενης αυτώ εξουσίας και,
ε). Επιτηρεί την πιστήν τήρΗσιν και εφαρμογήν του τε παρόντος κανονισμού και των διαφόρων ψηφισμάτων των σωματείων, προς α οφείλει και αυτός να συμμορφώνΗται, καίπερ’ άλλως ως ανεύθυνος προς την Κοινότητας.

Εις την συνέχειαν το Καταστατικόν αναφέρεται εις τον τρόπο εκλογής της Αντιπροσωπείας της Κοινότητας που είχε καθοριστικό ρόλο στα της πόλεως.
50 αντιπρόσωποι εκλέγοντο από 11 ενορίες της Τραπεζούντος κάθε 2 έτη με μυστική ψηφοφορία.

Οι αιρετοί της Κοινότητος έπειτα εξέλεγον την Δημογεροντίαν, την Εφορίαν και το Συμβούλιο των Σχολείων. Την πλήρη διοίκηση δηλαδή με καθοριστικές υποχρεώσεις έναντι των Ελλήνων της Τραπεζούντος.

Η δεκαμελής Δημογεροντία η οποία εξελέγετο δημοκρατικά από τους αντιπροσώπους όλων των ενοριών είχε μαζί με τον Μητροπολίτη και δικαστικά καθήκοντα μεταξύ των μελών της κοινότητας. Αυτό εννόουν ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης.

Τι παρατηρώμεν; Πριν 130 χρόνια εις την Σκλαβωμένη Μητρόπολη του Πόντου οι Έλληνες ήτο ενωμένοι υπό την σκέπιν του Αρχιερέως. Για τους εξής λόγους!
1. Υπήρχε Δημοκρατία. Όλαι αι ενορίαι συμμετείχον αναλογικά με τον πληθυσμών των, εψήφιζαν μυστικά και εξέλεγον τους Αντιπροσώπους της Κοινότητας. Έπειτα αυτοί εξέλεγαν τη Δημογεροντία, κάθε 2 έτη. Μέχρι στιγμής διαβάσατε την λέξη «ορισμός, διορισμός». ΟΧΙ, βέβαια. Οι πρόγονοι ημών εν τη μέση της κατοχής δεν ελησμόνησαν την αρχαίαν των καταγωγήν. Ακούσατε περί συμμετοχής Κούρδων – Λαζών – Σοβιετικών, Τσετσένων – Τσερκέζων – Αλβανών γεννιτσάρων; Όχι. Κανείς «ορισθείς, διορισθείς». Άπαντες αιρετοί. ΕΞΕΛΕΓΟΝΤΟ. Με εκλογάς, κανονικάς, τιμίας τους. Με επικεφαλής τον Δεσπότη για 2 λόγους!

1. Θα ήτο αδύνατο ότι αδύνατο οτιδήποτε άλλο εντός του συστήματος Millet – Basi της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κάθε επιμέρους Εθνότητα εξεπροσωπείτο υπό τον Αρχιερέα του Δόγματος του.
2. Οι Έλληνες του Πόντου – παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα τελευταία – είχαν ισχυράν εθνικοθρησκευτικήν συνείδησιν.

Ας έλθωμεν εις το ΣΗΜΕΡΟΝ. Ας δεχθώμεν το πλαίσιο τινών εξ’ ημών ότι αι «ομοσπονδίαι έρχονται και παρέρχονται», ότι η Ιερά Μονή Σουμελά αποτελεί το Παλλάδιο του όπου Γης Ποντίου Ελληνισμού, η εθνική του Αμφικτυονία, το Μητροπολιτικό του Κέντρο.

Εφ’ όσον δεχόμεθα τούτο –όχι με δυσκολίαν- τότε να συζητήσωμεν ως καλοί ορθόδοξοι, πατριώτες, Έλληνες τω γένος, ποίο σύστημαν εξυπηρετείν την ΕΝΟΤΗΤΑΝ, ποίο σύστημα δέχεται πατρικήν ευλογίαν! Το Νομικόν καθεστώς του Ιδρύματος Σουμελά που προβλέπει «ΔΙΟΡΙΣΜΟΝ» της πλειοψηφίας του Διοικητικού Συμβουλίου ή μήπως το νόμιμον καταστατικόν της 20ης Ιανουαρίου 1880 που συνετάχθη εις την ΠΑΤΡΙΔΑ ΗΜΩΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ και ως ζωοδότης, έσπειρεν αειφόρον ΣΠΕΡΜΑ ελληνοσύνης, μεγαλώνοντας, ανθίζοντας, το δένδρον και το Δάσος της Ελληνικής ζωής, εν μέσω αλλοφύλων και αλλοπίστων;

Αυτήν την ερώτησιν προεκρίνω και θέτω προς όλους τους ανησυχούντες περί του «τι συμβαίνει και μαλώνουν οι Πόντιοι». Διορισμός ή ΕΚΛΟΓΗΝ;

Εις τα κόμματα εξουσίας αίφνης προέκυψε δίλημμα πολιτικόν. Δύναμη από την Βάσιν ή τους Μηχανισμούς;». Ο Λαός απαντά με την ΚΡΙΣΗΝ ΤΟΥ.

Ερωτώ τους αγαπητούς συμπατριώτες Ποντίους αδελφούς ημών που ενετάχθησαν εις έναν φορέαν και εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της «διατήρησης του υφιστάμενου καθεστώτος εν τη Μονή Σουμελά».

Αγαπητοί: Αι άλλαι δύο Μοναί (Βαζελώνος – Περιστερεώτας) μετατρέπονται εις κανονικά Μοναστήρια, με μοναχούς. Εις την Μονή Σουμελά τι προτείνετε να συμβεί;

Να παραμείνει ένα καθεστώς διορισμού Διοικητικού Συμβουλίου που άρχεται από την δεκαετίαν του 1960 ή η επιστροφή στο Μέλλον δια της 20ης Ιανουαρίου 1880.

Είχε άδικο η Κοινότητα Τραπεζούντος το 1880; Και έχουν δίκιο ο Στυλιανός Παττακός, ο Δημήτριος Ιωαννίδης και οι υπόλοιποι πραξικοπηματίες που δεν αντέδρασαν εις την «κανονιστικήν διάταξη» του 1973; Εάν δεν το ενθυμήσθε το 1973 εις την πατρίδα ημών ασελγούσε ξενοκίνητος δικτατορία. Ημπορείτε να δεχθείτε (ανεχθείτε) τον διατήρησην νομικού κατασκευάσματος που παρήχθη την εποχήν εκείνην;

Εις τα κόμματα εις τα οποία εντρυφείτε, θα εκάματε το ίδιον; Θα εκδηλώνατε πίστην εις Νόμους της εποχής; Θα μου πείτε ότι το καταστατικό του 1880 δημιουργήθηκε σε πόλη υπό Κατοχήν.

Και όμως! Παρ’ όλα αυτά είχε όλα τα χαρακτηριστικά δημοκρατίας, αντιπροσωπευτικότητας, σύνθεσις, ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Τι ΔΕΟΝ ΣΥΜΒΕΙ; Σας ερωτώ. ΕΣΕΙΣ οι μερικές δεκάδες σύλλογοι που εμφανίζεσθε ως υπερασπιστές του παρόντος νομικού καθεστώτος: Με την Τραπεζούντα του 1880 ή με τον Νόμο που παρήχθη τη επταετία; (Κανονιστική πράξη 1973). Με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΝ ή με τον ΔΙΟΡΙΣΜΟΝ; Το Νομικόν Συμβούλιον του Κράτους γνωμοδότησε υπέρ της καταργήσεως της Διάταξης του 1973. Θα το σεβαστείτε;

Αυτά είναι τα κρίσιμα ερωτήματα και δεν αφορούν «Μαλώματα μεταξύ Ποντίων».
Αφορούν την σύσταση της Ποντιακής Κοινότητας. Την ανάπτυξιν των στόχων της. Της ευημερίας της. Απλά είναι τα πράγματα. Μην μπερδεύετε τον κόσμο, που δεν ξέρει. Τόσο απλά.

Όλοι οι ποντιακοί σύλλογοι της ΕΛΛΑΔΑΣ εκλέγουν το Διοικητικόν Συμβούλιον του Ιδρύματος Παναγία Σουμελά, εφ’ όσον αυτό αποτελεί το Παλλάδιον του όπου Γης Ποντίου Ελληνισμού. Εκτός εάν δεν είναι. Εκτός αν είναι κάτι άλλο. Που πολύ θα θέλαμε να μάθουμε.

Το Ίδρυμα Παναγία Σουμελά λοιπόν ή αποτελεί την φυσική συνέχεια της Κοινότητας του Πόντου (Τραπεζούντος) και λειτουργεί με βάση τους αξιακούς κανόνες της Δημοκρατίας και δη του καταστατικού του 1880, με πρόεδρο Μητροπολίτη και εκλεγόμενο από όλα τα σωματεία, Διοικητικών Συμβουλίων, αριστίνδειν μέλη και επί ΤΙΜΗ Δημογεροντία ή είναι κάτι άλλο: Μια ωραία ατμόσφαιρα...

Σας δίνω το χέρι, σας κοιτώ στα Μάτια και λέγω υμίν, ποιο από τα 2 θέλετε;

Υ.Γ. ΕΝΟΡΙΑΙ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΟΣ 1880
- Αγίου Γρηγορίου, αντιπρόσωποι, 7,
- Αγίας Μαρίνης, αντιπρόσωποι, 4,
- Αγίου Ιωάννου Δαφνούντος, αντιπρόσωποι 4,
- Παναγίας Δαφνούντος, αντιπρόσωποι 4,
- Θεοσκεπάστου, αντιπρόσωποι 2
- Χριστού, αντιπρόσωποι 8,
- Αγίου Γεωργίου, αντιπρόσωποι, 3,
- Ευαγγελίστριας, αντιπρόσωποι 1
- Υπαπαντής, αντιπρόσωποι 8,
- Εξωτείχων, αντιπρόσωποι 5

Ανιχνεύσεις - Κοντογιώργης - Συλλογικές ταυτότητες και πολιτειακό σύστημα - 20 Ιαν 09

Από το LoMac's blog

Μεσσηνίας Χρυσόστομος

" Ο ελληνικός πολιτισμός έχει αρχές την ελευθερία του ανθρώπου και τον σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου"
Αναδημοσίευση από την "Καθημερινή της Κυριακής"

«Η Εκκλησία δεν εξαιρεί κανέναν...»


Του Νικου Παπαχρηστου


«Πώς να ξεχωρίσω ένα παιδί μεταναστών που γεννήθηκε εδώ, όταν ο κάθε ένας που απολαμβάνει της ελληνικής παιδείας είναι Ελληνας; Πώς, λοιπόν, θα κάνω αυτή τη διάκριση; Οταν το παιδί αυτό έχει γεννηθεί και έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, έχει σπουδάσει στα ελληνικά σχολεία, γιατί πρέπει να τον διακρίνω από τους άλλους;».

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας, με δηλώσεις του στην «Κ», σημειώνει ότι «δεν υπάρχουν πλέον κάστες και κλειστές κοινωνίες στον χώρο που ζούμε» και προσθέτει: «Ζούμε σε μια διαπολιτισμική κοινωνία, όπου οι Εκκλησίες, και στον χώρο της Ευρώπης και εδώ στην πατρίδα μας, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και, κυρίως, να διακηρύττουν τον σεβασμό στην ετερότητα. Και ο σεβασμός στην ετερότητα σημαίνει πως αποδέχομαι τον άλλον όπως είναι και όχι όπως εγώ θα ήθελα να είναι, κομμένο και ραμμένο στα δικά μου μέτρα. Τον σέβομαι, έμπρακτα ανταποκρίνομαι σε αυτόν, τον έχω ως έναν ισότιμο και ισόκυρο συνομιλητή μου».

Ο Μητροπολίτης Μεσσηνίας υπενθυμίζει πως «η Εκκλησία από την ίδια τη φύση και την ταυτότητά της δεν μπορεί να εξαιρέσει κανέναν. Δεν κάνει κανένα διαχωρισμό, μεριμνά ώστε τα παιδιά κυρίως, αλλά και οι μεγάλοι, να βρουν αυτό που αναζητούν, έναν καλύτερο κόσμο εδώ στην πατρίδα μας. Η Εκκλησία μπορεί με τον καλύτερο τρόπο να ανταποκριθεί σε αυτούς τους ανθρώπους και να μείνει μακριά από οποιαδήποτε άλλη διένεξη που αφορά το νομοθετικό πλαίσιο με το οποίο προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να λύσει ή να αντιμετωπίσει το λεγόμενο μεταναστευτικό πρόβλημα».


Ο κ. Χρυσόστομος χαρακτηρίζει απηρχαιωμένες τις απόψεις εκείνων που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία και υπενθυμίζει πως, αν επικρατούσε αυτή η αντίληψη μεταπολεμικά, όταν χιλιάδες Ελληνες αναζητούσαν καλύτερη τύχη στην Αμερική και στην Γερμανία, «σήμερα δεν θα υπήρχε ο ελληνισμός της διασποράς που ξέρουμε όλοι τον θετικό και ουσιαστικό ρόλο που παίζει στην ανάπτυξη και στην ευημερία του τόπου μας». Απαντώντας σε εκείνους τους Ιεράρχες που ανησυχούν ότι κινδυνεύει να χαθεί η «καθαρότητα» της Ελλάδας και του Ελληνισμού σημειώνει: «Ο Ελληνισμός ποτέ δεν σκέφτηκε με κριτήρια αρίας φυλής να διαφυλάξει την φερεγγυότητα του ελληνικού πολιτισμού. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει άλλα κριτήρια και άλλες αρχές, την ελευθερία του ανθρώπου και τον σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ανθρωπίνου προσώπου, μέσα από τις οποίες αναδεικνύεται διαχρονικά».

Όμηροι αύξοντος πρωτογονισμού

Χρήστος Γιανναράς

Κάτι έχει αλλάξει στη συμπεριφορά μας. Στη συμπεριφορά του μισού ελλαδικού πληθυσμού τουλάχιστον –δηλαδή των κατοίκων του λεκανοπεδίου– ίσως και ευρύτερα.

Οι αλλαγές στη συμπεριφορά συντελούνται «ανεπαισθήτως», δύσκολα τις εντοπίζουμε όσο «η πόλις μας ακολουθεί», όσο γυρνάμε «στους ίδιους δρόμους, στες ίδιες γειτονιές, στην κώχη τούτη τη μικρή». Πρέπει να συμβεί μια έστω και εφήμερη απομάκρυνση, μετάθεση στο τοπικά και τροπικά διαφορετικό, να είναι και τεταμένη η ευαισθησία, για να «αστράψει» ο νους, να δούμε την αλλαγή.

Στη συμπεριφορά αντανακλάται η νοο-τροπία (ο τρόπος του νοείν). Πρώτα αλλάζει ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τη ζωή και τα πραγματικά της δεδομένα, και ύστερα προσαρμόζεται στην αλλαγή η συμπεριφορά αθέλητα, αντανακλαστικά. Και μοιάζει να υπάρχουν δύο κυρίως τρόποι συμπεριφοράς, δύο τρόποι να σκέφτεται και να ενεργεί ο άνθρωπος: Ο τρόπος της χρήσης και ο τρόπος της σχέσης. Ασφαλώς διαπλέκονται οι δύο τρόποι, συνυπάρχουν. Αλλά και διαβαθμίζεται η προτεραιότητα: της χρήσης ή της σχέσης – η διαβάθμιση κλιμακώνει τα επίπεδα της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, τελικά και τη διαφοροποίηση των πολιτισμών.

Η προτεραιότητα της χρήσης δηλώνει προβάδισμα της ατομοκεντρικής ανάγκης: των ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής. Βλέπω και αξιολογώ το κάθε τι γύρω μου, ανθρώπους και πράγματα, με πρώτιστο κριτήριο (ίσως ασυνείδητο) το πόσο χρήσιμα είναι για το άτομό μου, πόσο μπορούν να ικανοποιήσουν την ενστικτώδη ανάγκη μου για αυτεξασφάλιση, επιβολή, απόλαυση. Είμαι υποταγμένος (ανεπίγνωστα, δίχως λογικό έλεγχο) στην απρόσωπη φυσική ανάγκη, υποχείριο της ανάγκης, συμπεριφέρομαι με αντανακλαστικά καταναγκασμού στην ιδιοτέλεια. Η προτεραιότητα της σχέσης δηλώνει ελευθερία από την αναγκαιότητα της ορμής: Για να πετύχω σχέση, με κάποιον ή με κάτι, πρέπει να δεχθώ και να σεβαστώ την ετερότητά του: το γεγονός ότι είναι κάτι άλλο από προέκταση του εγώ μου, έχει τη δική του ύπαρξη, τις δικές του ανάγκες. Κατορθώνω σχέση, όταν ελεύθερα παρακάμπτω την ιδιοτέλειά μου, επειδή ο άλλος ή το άλλο με ενδιαφέρει ως αυτό που είναι και όχι επειδή εγώ το χρειάζομαι. Μόνο ελεύθερος από τις εγωκεντρικές μου ενστικτώδεις ενορμήσεις μπορώ να γνωρίσω πραγματικά την ετερότητα του άλλου, την έκπληξη της μοναδικότητάς του. Να ζήσω τη σχέση, να υπάρξω με την ελευθερία της σχέσης.

Υπήρξαν πολιτισμοί (συλλογικοί τρόποι του βίου) θεμελιωμένοι στην προτεραιότητα του αθλήματος της σχέσης, της κοινωνίας των σχέσεων. Τέτοιον πολιτισμό διαμόρφωσαν για πολλούς αιώνες οι Ελληνες. Σήμερα πανανθρώπινος πολιτισμός (τρόπος του βίου όλων μας) είναι η χρησιμοθηρία, ο ατομοκεντρισμός. Μοιάζει ακαταμάχητος, γιατί ευκολύνει και κολακεύει τα αντανακλαστικά της φύσης μας, τις ενστικτώδεις ενορμήσεις μας. Κάποιες κοινωνίες, με ντρεσάρισμα αιώνων στη χρησιμοθηρία, κατόρθωσαν να αξιολογήσουν χρηστικά και την ωφελιμότητα του ελέγχου των εγωκεντρικών ενορμήσεων: να εθιστούν στην ευγενική συμπεριφορά, στην πρόθυμη αλληλεξυπηρέτηση, στην πειθαρχία σε συμφωνημένες αρχές – οι Ελβετοί, οι Φινλανδοί, ίσως και άλλοι.

Εμείς, οι Μετα-έλληνες, δεν κατορθώσαμε τέτοιαν εξημέρωση της χρησιμοθηρίας. Από τη στιγμή που απολακτίσαμε όσα στοιχεία ελληνικής ταυτότητας έσωζε η λαϊκή μας παράδοση, υιοθετήσαμε την προτεραιότητα του ατομοκεντρισμού με αχαλίνωτο πρωτογονισμό. Οσο εξαλείφονται και τα ελάχιστα ίχνη (ψυχολογικής έστω, συναισθηματικής) ελληνικότητας, όσο «εκσυγχρονίζονται» τα σχολειά και ο δημόσιος λόγος από την ακκιζόμενη ψυχανωμαλία των «αποδομιστών» και εθνομηδενιστών, τόσο πιο ασυγκράτητοι γινόμαστε σε χυδαιότητα συμπεριφοράς, σε κτηνώδη ιδιοτέλεια.

Από χρόνο σε χρόνο γίνεται πιο φανερή, αλλά και πιο αυτονόητη η κυριαρχία του νόμου της ζούγκλας: το δίκιο του ισχυρότερου, η καταξίωση του εκβιαστή, η αποτελεσματικότητα της θρασύτητας. Νόμος είναι ο τσαμπουκάς του διαδηλωτή, το εμπεδωμένουν τα σκολιαρόπαιδα οργανωμένα σε «μαθητικό κίνημα» (!) πριν ακόμη ξετρίψουν στην ανάγνωση και στη γραφή. Η «κατάληψη», ο αποκλεισμός των δρόμων είναι στο σημερινό Ελλαδιστάν η αυτονόητη μορφή «λαϊκής πάλης», δηλαδή ο κτηνώδης εγωισμός των αδίστακτων που εξουσιάζουν βασανίζοντας τους πολλούς.

«Ανεπαισθήτως» αυτός ο πρωτογονισμός της ζούγκλας γίνεται κανόνας γενικής συμπεριφοράς: Ο Μετα-έλληνας οδηγεί, παρκάρει, εισορμά στο λεωφορείο ή στο μετρό, συνωστίζεται μπροστά σε θυρίδες ή γκισέ, με την αφομοιωμένη πεποίθηση ότι αυτός και μόνο υπάρχει επί της γης, μπροστά στο εγώ του πρέπει να παραμερίζουν όλοι. Είναι ο ευφυέστερος, οι άλλοι όλοι «κορόιδα» – δεν μοιάζει να υπάρχουν καν ποινές για τροχαίες παραβάσεις υπεροπτικής αναίδειας.

Καταλαβαίνουμε τη ζωή και τη συνύπαρξη με κατηγορίες εξουσίας: πόση ισχύ επιβολής διαθέτουμε. Δεν μετράνε οι σχέσεις που κατορθώσαμε, η χαρά της προσφοράς, η ποιότητα η σαρκωμένη στην ανιδιοτέλεια. Ο αναιδής, ο αδίστακτος ισχυρός, είναι στο Ελλαδιστάν ατιμώρητος. Τιμωρήθηκε ποτέ πολιτικός ή συνδικαλιστής ακόμα και για κατάφωρα κοινωνικά εγκλήματα; Και όταν υπάρχουν κάποιοι που απολαμβάνουν «δικαίωμα» ατιμωρησίας, κάθε άλλος με στοιχειώδη συνέπεια στο «κοινωνικό συμβόλαιο» συμπεραίνει ότι αποδείχνεται απερίφραστα βλαξ.

Ο ραγδαία συντελούμενος εκβαρβαρισμός των συμπεριφορών στην ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι πρόβλημα κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) πολιτικό. Δεν έχουμε άλλον τρόπο να αντιμετωπίσουμε νοσηρά κοινωνικά συμπτώματα παρά μόνο τους θεσμούς, δηλαδή την πολιτική. Η ηθικολογία είναι τόσο ανεπαρκής, ώστε η επίκλησή της να καταντάει απάτη. Μόνο με θεσμικά μέτρα τιθασεύεται, παντού και πάντοτε, η αλογία της αντικοινωνικής συμπεριφοράς, ο κτηνώδης εγωκεντρισμός.

Το πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης παρήγαγε όχι μόνο το θεσμικό πλαίσιο της ατιμωρησίας κοινωνικών εγκλημάτων, όχι μόνο το «κλίμα» αυτονόητης συλλογικής δουλοφροσύνης απέναντι στη φασιστοειδή ιταμότητα, αλλά και την εμφατική προβολή και ψυχολογική επιβολή του ανθρωπολογικού τύπου μιας θελημένα προκλητικής, ανεξέλεγκτης αναίδειας. Συμβολικές φιγούρες του παλιμβαρβαρικού ήθους αυτής της περιόδου, καταλύτες για την καθολική επιβολή νομιμοποίησης και εξωραϊσμού της χυδαιότητας, είναι κάποιοι κορυφαίοι του λαϊκισμού πολιτικοί, κάποιοι τηλεπαρουσιαστές, τιμητές τάχα παρεκτροπών και αυθαιρεσίας. Γράφουν ιστορία ντροπιαστικής παρακμής. Και επιμένουν θριαμβικά απτόητοι, πλεονεκτικοί σε φήμη, εξουσία, χρήμα.

Οταν η «δημοκρατία» ταυτίζεται με την καταξίωση αντικοινωνικών συμπεριφορών, την τυραννία του νόμου της ζούγκλας, σε ποιο πολίτευμα να προσβλέψουν οι όμηροι πολίτες;

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 17-01-10

Ο ηγέτης, η κατά κεφαλήν καλλιέργεια των Ελλήνων και οι μετανάστες. Τού Χρήστου Γιανναρά

Ηγέτης: η σημασία και ενδείξεις

Χρήστος Γιανναράς

Ενας ηγέτης (κάθε ηγέτης) κρίνεται χωρίς προθεσμίες – από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει ηγετικές ευθύνες. Το αίτημα «να του δώσουμε χρόνο» (να μην βιαστούμε στις κρίσεις μας), όταν εμφανίζεται, είναι προγνωστικό σημάδι εγγυημένης ηγετικής ανικανότητας.

Το ηγετικό χάρισμα δεν γεννιέται με την εκλογή στο ηγετικό υπούργημα ούτε το αποκτά κανείς με τον καιρό, «μαθαίνοντας» να ασκεί ηγεσία. Ο ηγέτης είναι ηγέτης προτού τον εκλέξουν για ηγέτη. Είναι έτοιμος να ηγηθεί επειδή έχει στόχους, πιστεύει στους στόχους του με μαχητική αποφασιστικότητα. Τόσο οι στόχοι του (το διαγνωστικό του χάρισμα σφυρηλατημένο στο αμόνι επίπονης σπουδής) όσο και το πείσμα για την επίτευξή τους, είναι δεδομένα αμέσως ευδιάκριτα στον λόγο του ηγέτη: Δεν υπάρχει λέξη περιττή ή συμβατική όταν μιλάει, ούτε παραμικρή έκφραση που να αποβλέπει στον εντυπωσιασμό και όχι στην ουσία.

Αυτά από την πρώτη στιγμή, όταν ακόμα ευχαριστεί τους εκλέκτορες για την εκλογή του. Η λιτότητα λόγων, χειρονομιών, συναισθηματικών διαχύσεων εγγυάται το ηγετικό χάρισμα. Οπως και η ικανότητα αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας: Ποιοι είναι οι άμεσοι συνεργάτες του ηγέτη, οι επιτελείς του, ποιοι τον πλαισιώνουν στις δημόσιες εμφανίσεις του – αν απαιτεί από τους επιτελείς του να τον κρίνουν αδυσώπητα, να ελέγχουν απροκατάληπτα και να μεταφέρουν με συνέπεια στην πράξη τη στρατηγική του.

Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα, με ασήμαντα αναστήματα ανθρώπων που (προφανώς υστερόβουλα) συνέργησαν στην εκλογή του ηγέτη, είναι τεκμήριο απουσίας ηγετικού χαρίσματος. Το ίδιο και ο συμβιβασμός με σκοπιμότητες για την εξασφάλιση «ισορροπιών» στο εσωτερικό της όποιας κουζίνας ή καμαρίλας: κομματικής, κυβερνητικής, αρχιεπισκοπικής – οποιασδήποτε. Οσα προσόντα κι αν θρυλείται ότι διαθέτει ένας καινούργιος ηγέτης, ακυρώνονται κυριολεκτικά όταν διανείμει θώκους ή ανεχθεί να παραμείνουν σε θώκους ασημαντότητες, μόνο για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις, να εξοφλήσει εκδουλεύσεις υποστηρικτών του, να χρυσώσει το χάπι σε αποτυχημένους ανταγωνιστές του. Η ανοχή της μετριότητας προεξοφλεί με αδήριτη νομοτέλεια το Βατερλώ του ηγέτη.

Ο ηγέτης δεν σταματάει ποτέ στο σύμπτωμα, δεν περισπάται στην περιπτωσιολογία. Αφορμάται από το σύμπτωμα για να καταδείξει τα πραγματικά αίτια που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να εκλείψει το αρνητικό σύμπτωμα ή να εδραιωθεί το θετικό. Δεν έχει πρωτεύουσα σημασία το άλφα ή το βήτα πρόσωπο με ανόητους ή μηδενιστικούς δογματισμούς, που του ανατίθενται καίριες ευθύνες στο υπουργείο Παιδείας. Σημασία έχει πώς θα εξασφαλιστεί η τήρηση του Συντάγματος που καθορίζει τους σκοπούς της Παιδείας, ώστε να μην μπορεί ο κάθε άσχετος, τυχάρπαστος ή εξαρτημένος από «ξένα κέντρα αποφάσεων», υπουργός να διορίζει τον οποιοδήποτε συμπλεγματικό «αποδομιστή» υπεύθυνο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων.

Ούτε σταματάει ο ηγέτης στη δυσφορία ή στην αμηχανία που βιώνει η ελλαδική κοινωνία από τη σχεδόν ανεξέλεγκτη εισβολή τεράστιου (για τα πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας) αριθμού οικονομικών μεταναστών. Το πρόβλημα για τον ηγέτη είναι η τρομακτική υποβάθμιση τής κατά κεφαλήν καλλιέργειας των Ελλήνων, επομένως η ανικανότητά τους να αφομοιώσουν τέτοιο πλήθος αλλοδαπών. Η πείρα της Ιστορίας βεβαιώνει ότι, στην περίπτωση μείξης λαών, φυλών, εθνοτήτων, ο πολιτιστικά υπέτερος (με υψηλότερη κατά κεφαλήν καλλιέργεια) αφομοιώνει τον πολιτιστικά υποδεέστερο – χάρη σε αυτή την αρχή ο Ελληνισμός, από την υποταγή του στους Ρωμαίους (146 π.Χ.) ώς το 1821, κατόρθωσε να εξελληνίσει και αφομοιώσει δεκαεφτά (17) διαφορετικές πληθυσμικές ομάδες που κατά περιόδους εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν στις κυρίως ελληνικές περιοχές.

Για τους σημερινούς Μετα-έλληνες, πολιτιστική υπεροχή είναι η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας – έχουμε ίδια εκδοχή και αξιολόγηση του «πολιτισμού» με τους τριτοκοσμικούς μετανάστες. Μοιάζουμε και πιο λιμασμένοι από αυτούς στην απληστία μας, διολισθαίνουμε όλο και περισσότερο στον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειας, της εγωκεντρικής βουλιμίας. Βαρβαρωδέστατα άγλωσσοι, με μανιώδη «προοδευτική» υστερία να «απομηθεύσουμε» την Ιστορία μας, να αποποιηθούμε κάθε πολιτιστικό κληροδότημα: σε ποια ελληνική ταυτότητα να προσλάβουμε άξεστους τριτοκοσσμικούς μετανάστες; Ενας μπροστάρης με ηγετικό χάρισμα ξέρει ότι το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργούν οι δύσμοιροι αλλοδαποί δεν αντιμετωπίζεται με ελέγχους αστυνομικούς ή με παροχές δικαιωμάτων ψήφου. Το πρόβλημα απαιτεί άλλη πολιτική στελέχωση του υπουργείου Παιδείας, άλλη οργάνωση των σχολείων, ριζική αλλαγή των πανεπιστημιακών τμημάτων που ετοιμάζουν εκπαιδευτικούς. Χρειάζονται μέτρα αναβάθμισης της συλλογικής αυτοσυνειδησίας και αξιοπρέπειας, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της εισβολής των μεταναστών.

Πίσω από την απειλή, ο ηγέτης θα διαβλέψει την ευκαιρία: Ο Ελληνισμός φθίνει πληθυσμικά με ρυθμούς που εγγυώνται εγγύτατη την ιστορική του εξαφάνιση. Η απειλή κατάλυσης της κοινωνικής συνοχής από την ανεξέλεγκτη εισροή αλλοδαπών στη χώρα μπορεί, πολιτικά, να μετατραπεί σε ευκαιρία με την αφομοίωση των επήλυδων. Γι’ αυτό και η εκπαιδευτική πολιτική, όπως και ο κοινωνικός έλεγχος των ΜΜΕ (το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο), μαζί με οικονομική ενίσχυση (όχι δημεύσεις) του κοινωνικού έργου των εκκλησιαστικών ενοριών, είναι τα πρωτεύοντα μέτρα για να νιώσουν οι μετανάστες την Ελλάδα καινούργια πατρίδα τους, επιθυμητή και σεβαστή.

Με σπιθαμιαίους ηγέτες, δεκαετίες τώρα, το υπουργείο Παιδείας και τα ασυνείδητης κερδοσκοπίας ΜΜΕ απεργάζονται μεθοδικά τον αφελληνισμό των Ελλήνων, όχι τον εξελληνισμό των επήλυδων. Τυχάρπαστες μετριότητες, σε ρόλους πρακτορίσκων ξένων συμφερόντων και υπηρεσιών, προωθούνται σε καίριες για την Παιδεία και την Ενημέρωση θέσεις. Και αν καταγγελθεί η αυθαιρεσία, εξεγείρεται αστραπιαία η συντονισμένη με απίστευτη ομοτροπία (σαν από ντουντούκα) ομάδα των «προοδευτικών» εθνομηδενιστών, από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την «ανανεωτική» τάχα Αριστερά, για να παραμείνουν αμετακίνητοι οι τριτοκλασάτοι πρακτορίσκοι στα πόστα τους.

Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αποκλείει να εμφανιστεί ηγέτης με στόφα ηγέτη. Τα κόμματα έχουν αποδειχθεί επαγγελματικές συντεχνίες, μαφίες διαπλεκόμενων συμφερόντων, όπου «σταδιοδρομεί» κανείς ξεκινώντας από τον συνδικαλισμό ή τις κομματικές νεολαίες, δηλαδή μόνο πειθήνια υποταγμένος στους όρους του συστήματος. Οσες προθεσμίες κι αν δώσουμε στους κατά συνθήκη ηγέτες, τόλμη ριζικών θεσμικών μεταρρυθμίσεων για κοινωνική ανάταξη δεν μπορεί να υπάρξει. Ο δημόσιος λόγος που ζητάει, δεκαετίες τώρα, πολιτική αλλαγή, θα παραμείνει εξωπραγματικό ευχολόγιο.

Ο Ελληνισμός δεν είναι φυλετική ιδιότητα, είναι πολιτισμός. Αν η οικονομική μας κρίση επιταθεί και αρχίσουν οι επιθέσεις και λεηλασίες στα σούπερ μάρκετ, θα είναι ανύπαρκτη η διαφορά των αφελληνισμένων Ελλήνων από τους μη εξελληνισμένους αλλοδαπούς.

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 10-01-10

LEFT LIBERAL SYNTHESIS: H λατρεία της σταθερής ταυτότητας και της επανάληψης.Οι αντιρρήσεις προς την πατριωτική αριστερά.

H λατρεία της σταθερής ταυτότητας και της επανάληψης.Οι αντιρρήσεις προς την πατριωτική αριστερά.

Η πιθανότητα να δωθεί ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών που γενιούνται στην Ελλάδα από γονείς χωρίς «χαρτιά» δημιούργησε αντιρρήσεις στους χώρους του Λαος,των συντηρητικών και στον χώρο της Πατριωτικής Αριστεράς

Χρησιμοποιώ τον όρο ΠΑ αναφερόμενος σε ιστολόγια απόψεις που είναι αναγνωρίσιμα και αυτοαναφέρονται ως τέτοια .Προφανώς είναι η ναυαρχίδα του χώρου Αρδην-Ρηξη , ο φίλος μου ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΙΠΕΡΙΑ ο Σ.Λυγερος που διατυπώνουν αντιρρήσεις .Στο χώρο προφανως ανήκουν και πολλοί άλλοι που δεν θα ληθελα να αδικήσω (ο Σταθης-Ναυτίλος της Ελευθεροτυπίας ,το συμπαθές Ποντος και Αριστερα κλπ)

Εισαγωγικά δηλώνω πως είμαι αξιωματικά υπέρ των μεταμοντέρνων συνθετικών ιδεολογικών ρευμάτων οτι και να πρεσβεύουν, και δεν ασπάζομαι την θεωρία των «αντικειμενικών» συνεπειών η ταξινομήσεων.Η Πατριωτική Αριστερά κρίνεται ως τέτοια με βάση τις δικές της αναφορές .Η θεωρία των φαιοκόκιννων μετώπων είναι φαιά όσο και το πρώτο συνθετικό του χρώματος της.Αλλωστε είμαστε κραυγαλέα περίπτωση ώσμωσης ρευμάτων και ιδεών.

Το ρεύμα λοιπόν αυτό διατυπώνει ,χοντρικά,το ακόλουθο πλαίσιο

Ο σύγχρονος καπιταλισμός,μέσω παγκοσμιοποίησης,δημιουργεί καταναλωτές που για να αναπαραχθούν ως τέτοιοι «ανακατασκεύαζονται» αενάως μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών του συστήματος ως ρευστά άνευρα υπερεθνικά υποκείμενα.Το κεφάλαιο για να αναπαραχθεί στην μακροκλίμακα ,ομογενοποιεί τους ανθρώπους ,και τους αποσπά από τις συλλογικές δομές που τους συγκρότησαν μέχρι τώρα.Αρα η υπεράσπιση της πατρίδας,της πολιτιστικής ιδιαιτερότητας δεν είναι ιδεαλιστική εθνικιστική παλινδρόμηση αρά αντικαταναλωτική στάση.Το πλαίσιο εμπλουτίζεται με γεωπολιτικές αναλύσεις της συγκυρίας που αναδεικνύουν την Τουρκία ως κρυπτομιλιταριστική και επεκτατική υπρδύναμη που εποφθαλμιά τον ελληνικό χώρο και βαλκανικό χώρο.Στο ίδιο πλαίσιο οι κυρίαρχες Ελληνικές Ελιτ θεωρούνται παρασιτικές ηθικά και πολιτικά αδύναμες και για να διασωθούν οι ίδιες προβαίνουν σε υποχωρήσεις. Τέλος το ίδιο ρεύμα διατυπώνει την ευλογη παρατήρηση ότι στα θέματα «πατρίδας» η Αριστερά ολιγωρεία έχοντας αφήσει ένα προνομιακό πεδίο στην Ακρα ή συντηρητική δεξιά.

Μεταξύ μας το πλαίσιο αυτό εχει ένα λογικο ειρμό και μια σταθερότητα.Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι πέριξ αυτού του ιδεολογικοπολιτικού κορμού η βιβλιογραφία συνεχώς αυξάνεται σε όγκο και ποιότητα.

Θα ήθελα να διατυπώσω τις αντιρρήσεις μου για το πλέγμα των ιδεών αυτών σεβόμενος απόλυτα τις δικές του συντεταγμένες ,γιατί δεν έχει σημασία αν πλευρές του έχουν φαινόμενες ή πραγματικές παραλληλίες με άλλους χώρους.

Αντίρρηση 1.Πόση σημασία έχει το ερώτημα για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού;

Μια από τις συντεταγμένες του ρεύματος είναι η έννοια της εθνικής συνέχεια ,ως συγκροτητική της κοινωνίας.Στο πολύ ενδιαφέρον έργο του « το 1204 και η διαμόρφωση του νεου Ελληνισμού» ο Καραμπελιάς,βασιζόμενος κυρίως στον Σβορωνο διατυπώνει και επεκτείνει την έννοια της συνέχειας του Ελληνικου Εθνους,ως ιδεολογικής πνευματικής κοινωνικής οντότητας,και μάλιστα αποκαθιστά το Βυζάντιο από σκοταδιστικό θρησκόληπτικό πολίτευμα ως επικράτεια όπου νεωτερικά εκσυγχρονιστικά εγχειρήματα διακόπησαν βιαίως από τους Δυτικούς.

Αν υποθεσουμε οτι ο Καραμπελιάς έχει δίκιο (η υπόθεση έχει την έννοια ότι δεν μπορώ να έχω τεκμηριωμένη αντίρρηση ή συμφωνία) τότε αυτό μειώνει το γεγονός ότι το ελληνικο έθνος «ανακατασκευάζεται» συνεχώς μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης;

Δηλαδή το «όντως συνεχές Ελληνικό εθνος» δεν χρησιμοποιεί την παιδεία,τους κρατικούς μηχανισμούς για να διασφαλίσει περαιτέρω την «συνέχεια» και να αυξήσει «καθαρότητα» του;

Γιατί η αποκάλυψη των «κατασκευαστικών» ιδεοληψιών (κρυφό σχολιό,ενιαία γεωγραφική κάλυψη του ελλαδικού χώρου,υποβάθμιση υβριδιακών εθνογλωσσικών κοινοτήτων) συνιστά απόρριψη της πραγματικής συνέχειας;

Και τότε προκύπτει το ερώτημα.

Σε μια κοινωνία που η ιστορική έρευνα εντίμως αποκαλύπτει συνέχεια,αυτό που βιώνουμε σε τι ποσοστό είναι αυθεντικά «συνεχές» και σε τι ποσοστό είναι «κατασκευή»;

Μήπως τελικά η γόνιμη ιστορική αντιμαχία έχει νόημα μονο ως τέτοια ,ως επιστημονική διαμάχη;

Αντίρρηση 2 Η εθνογλωσσική υβδριδιακότητα γιατί είναι ταμπού;

Δεν υπάρχει έντιμος λαογράφος εθνολόγος που να μην διαπιστώνει σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες ,σε όλες τις χώρες ,κοινότητες με εθνολογικά,γλωσσικά,πολιτιστικά χαρακτηρηστικά που να μη διαταράσσουν την κυρίαρχη εθνική αφήγηση σε κάθε χώρα.Δηλαδή η εκ των υστέρων ταξινόμηση τους είναι αντικειμενικά αμφιλεγόμενη.

Δεν παραθέτω παρα κωδικά παραδείγματα ,γιατί είναι μιλάμε για κοινό τόπο

(Ελλάδα, αρβανίτες ,βλάχοι ,τσαμηδες ,γκαγκαούζοι, καραμανλήδες ,τουρκοκρητικο ί,πομάκοι ,σλαβομακεδόνες ,βουλγαρομακεδόνες .Ιταλία σλοβενοι , αυστριακοί , ελληνόφωνοι , αλβανόφωνοι .Γαλία κορσικανοί, νορμανδοί, βρετανοί. Ισπανία ,Βάσκοι,Καταλανοί,Γαλικιανοι Βλαχόφωνοι σε Ελβετία ,Αυστρία ,Βελγιο κλπ)

Δηλαδή παντού προκύπτουν κοινωνικές ομάδες που στο παρελθόν διατηρούν καινοφανή (για την εκ των υστέρων ανάλυση) χαρακτηρηστικά τα οποία δεν σημειώνουν σαφή εθνική κληση ή προτίμηση ,στα υφιστάμενα έθνη κράτη.

Γιατί πρέπει σώνει και καλά να ταξινομήσουμε όλες αυτές τις ομάδες στους κορσέδες των σημερινών αφηγήσεων,και να μην δεχθούμε ότι τα εθνικά κράτη συγκροτούνται από τις πιο ισχυρές ομάδες που τελικά προσπαθούν να αφομοιώσουν τους πληθυσμιακά ή συγκυριακά αδύναμους;

Αρα μήπως η εθνική συγκρότηση φέρει αφ’εαυτής χαρακτηριστικά «σύμβασης»;

Πόσο αντιπατριωτικό είναι να γνωρίσουμε την «συμβαση» μας αντί να την εξωβελίσουμε ως ανύπαρκτη;

Αντίρρηση 3 .Τα συμφραζόμενα .Αριστερή Γεωπολιτική ή Αριστερός Καπιταλισμός;

Η γεωπολιτική θεώρηση έχει δικές της έννοιες και μεθοδολογία.Αναλύει πάντα σταθερές περίκλειστες οντότητες ειδωμένες εξωτερικά ως παίκτες που κινούνται στο γεωγραφικό πεδίο.

Στην γεωπολιτική η Κίνα σχετίζεται με την Ιαπωνία,το Θιβέτ,τον Ειρηνικό ,τις ΗΠΑ,τους θαλάσσιους δρόμους προς τον ΟΛΠ κλπ κλπ

Το ρητορικό,εννοιακό αυτό πλαίσιο είναι αυστηρό γιατί αναφέρεται στην ταύτηση γης,εδάφους και ομάδας.Η Τουρκία η Συρία πχ γεωπολιτικά είναι οντότητες έννοιες πακτωμένες στα εδάφη τους και υπόκεινται σε νόμους σταθερούς από τον καιρό του Θουκιδίδη.

Από την άλλη πλευρά η γεωπολιτική διερεύνηση προυποθέτει ρητα ή άρρητα την πολεμική σύγκρουση.Είναι η θεωρία του δυνητικού πολέμου,σε καιρό ειρήνης.

Απο την άλλη η οικονομική ανάλυση στην εποχή του σημερινού καπιταλισμού,λειτουργεί σε ένα αλλο ρητορικό πλαίσιο.Συνεργασίες,συνέργειες,αμοιβαία κέρδη αλλά και απώλειες,αντιπαλότητες ,ανταγωνισμοί

Κοιτώντας τον περίγυρο της λοιπον η Αριστερά ,μπορεί να δει τον κόσμο μέσα από το Πεντάγωνο ή το μέσα Εμπορικό Επιμελητήριο.

Και στις δύο περιπτώσεις κάθεται άβολα.

Είτε φορώντας το στρατιωτικό πιλήκιο ή το κουστουμάκι του Βγενόπουλου ,μιλάει μια ξένη γλώσσα.

Οι αναλύσεις της ΠΑ ,καθώς επιμετρούν τα πάντα μέσα από την ισχύ ,γεωπολιτική οικονομική,εγκλωβίζεται σε ένα λεξιλόγιο ,μια ρητορία που δεν επιτρέπει την κριτική, την αμφισβήτηση.Χαρακτηριστικό το τελευταίο βιβλίο του Καραμπελιά εδω.

Αν οπως πιστεύει η ΠΑ θέλει να ανακτήσει τον «πατριωτισμό» από την Ακρα Δεξιά,μπορεί να το κάνει με το λεξιλόγιο της κινούμενη μεσα στα συμφραζόμενα της;

Αντίρρηση 4 Για την συγκυρία.Πόσο επικύνδυνη είναι η ρύθμιση για τους Μετανάστες;

Οι πιο ισχυρές αντίρρησεις για την ρύθμιση του Πασοκ είναι οι ακόλουθες:

1.-Μια σχετικά αυτόματη χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των «παρανόμων» δημιουργήσει μια καινοφανή γενιά «παρανόμων» με παιδιά ‘Ελληνες ,και άρα το μεταναστατευτικό ρεύμα θα διογκωθεί,καθώς μια στοιχειώδης αναλυση κοστους οφέλους θα δικαιολογήσει το ρίσκο της παρανομης εισόδου.Οσο ο βαθμός δυσκολίας απόκτησης ιθαγένειας μεγαλώνει τότε το ρεύμα αναγκαστικά θα μειώνεται.

2.-Τα μεταναστευτικά ρεύματα προέρχονται από πληθυσμούς με διαπιστωμένη χαμηλή προσαρμοστικότητα,και άρα ο ιστορικός κίνδυνος μιας ανισορροπίας στο απώτερο μέλλον αυξάνει.Το ρίσκο είναι μεγάλο.

Το πρωτο επιχείρημα είναι δεν θεμιτό ιδεολογικά .Είναι αμφιλεγόμενο αν η Αριστερά εχει δικαίωμα ή λόγο στην διατύπωση τεχνικών λύσεων που μεγαλώνουν τον κίνδυνο για την ζωή του απελπισμένου.Αλλα ας υποθέσουμε οτι αυτό λύνεται και προτείνουμε την τεχνολογικά άριστη λύση που εμπεριέχει μηδενικό κίνδυνο,τότε προκύπτει το ακόλουθο ζήτημα.

Τι ποσοστό μείωσης σε ένα υπαρκτό μεταναστευτικό ρεύμα ,επιφέρει η διαπίστωση μιας «δύσκολης» εισόδου;Μήπως τελικά αυτό είναι αμελητέο.Πχ αν γίνει πόλεμος στο Κουρδιστάν το μεταναστευτικό ρεύμα δεν θα αυξηθεί επειδή δεν δίνουμε ιθαγένεια;Μήπως τελικα αυτό είναι ψευδοπρόβλημα

Το δεύτερο επιχείρημα παραπέμπει στην ιστορική αδράνεια,και ακαμψία,και αφοπλίζει την κοινωνία από την έννοια του στοιχήματος

Αν η μεταναστευτική ροή,ειδωθεί στο πλαίσιο μιας σταθερής κοινωνίας που τελεολογικά σκληραίνει τότε αυτό σημαίνει ότι η ίδια η Αριστερά παραιτείται από τον ρόλο της να αναδείξει την πλαστικότητα και ευρυχωρία της κοινωνικής ζωής.

Τα μεταναστευτικά ρεύματα δεν είναι επαναλαμβανόμενα,ειναι ιστορικά προσδιορισμένα.Κανένας δεν δικαούται να μην διανοηθεί οτι ακριβως η μεταναστευτική ροή του 21 αιώνα ,μπορεί να αναδείξει τις θετικές πλευρές ,τις αφομοιωτικές δυνάμεις μιας κοινωνίας που αλλάζει και η ίδια.

Τα επιχειρηματα της ΠΑ για το μεταναστευτικό,αρρητα στηρίζονται στην πεσιμιστική αποδοχή των επαναλαμβανόμενων ιστορικών ρουτινών,και ευνουχίζουν την Αριστερά από το καθήκον να επινοήσει,να διανοηθεί θετικά για τις ρυθμίσεις που θα επιτρέψουν την θετική συνύπαρξη με τους μετανάστες.

Πρόσωπα - Κοντογιώργης - Τυπολογία των πολιτικών συστημάτων - Ο ρόλος της κοινωνίας (από το LoMac's blog)

"Πρόσωπα": Γ. Κοντογιώργης για πολιτικό Σύστημα-Σκηνικό και πολλά άλλα from antifono.gr on Vimeo.

Στα πλαίσια της εκπομπής Πρόσωπα, ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου, πρώην Πρύτανης, κ. Γεώργιος Κοντογιώργης αναφέρεται στην τυπολογία των πολιτικών συστημάτων και στο ρόλο της κοινωνίας. [ Αναδημοσίευση από τo Αντίφωνο ]