Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Γ. Κοντογιώργης. Εκπομπή "Μεταμουσείο" της ΕΤ 1 29-5-11

Ο Γ.Κοντογιώργης, με αφορμή την περιήγηση της εκπομπής στον Κεραμεικό, συζητά γιά τον θεσμικό ρόλο του Περικλή στην Αθηναϊκή Δημοκρατία και για το νόημα των εξωστρακισμών, μέσα σε μια πολιτεία, όπου το πολιτικό γεγονός το ενδύεται η ίδια η κοινωνία, ούσα πολιτικα ελεύθερη και όχι κάποιο αλλότριο εξουσιαστικό σύστημα, όπως το σημερινό, που όχι μόνον δεν είναι Δημοκρατία, αλλά ούτε καν αντιπροσώπευση



Γιώργος Κοντογιώργης, Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών. Τι πρέπει να αλλάξει, πως πρέπει να δράσουμε



Γιώργος Κοντογιώργης,
Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών.
Τι πρέπει να αλλάξει, πως πρέπει να δράσουμε

Μην τρέφουμε αυταπάτες. Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στους δρόμους και στις πλατείες είναι αδιέξοδες, διότι δεν αίρουν την αιτία του προβλήματος, που είναι η μονοπωλιακή συγκέντρωση του συνόλου της πολιτικής εξουσίας στα χέρια των νομέων  του κράτους. Όταν η κοινωνία των πολιτών, έχοντας εκτονωθεί ή εξαντληθεί, θα επιστρέφει στα σπίτια της, οι πολιτικοί θα συνεχίζουν να διαλέγονται και να συναποφασίζουν με τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς φορείς των μηχανισμών (τους χορηγούς ισχύος, χρήματος, επικοινωνίας κλπ), που τους κρατούν όμηρους στην πολιτική επιφάνεια.
Είναι επείγον να αντιληφθούμε ότι θεμελιώδη αιτία του σημερινού προβλήματος αποτελεί το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας δεν είναι ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό. Το πολιτικό προσωπικό κατέχει κατά τρόπο αδιαίρετο και την ιδιότητα του εντολοδόχου και του εντολέα, ενώ η κοινωνία των πολιτών είναι εγκιβωτισμένη στην ιδιωτική σφαίρα. Με όχημα το πολιτικό αυτό σύστημα και τον αναπόφευκτο εκφυλισμό του σε μια δυναστική κομματοκρατία, οι δυνάμεις που ορίζουν την παγκόσμια τάξη κατάφεραν να ελέγξουν το κράτος και να επιβάλουν την πολιτική τους κυριαρχία επί της κοινωνίας των πολιτών.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η κοινωνία των πολιτών καλείται:
(α) να πάρει την πολιτεία στα χέρια της, να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που αναιρούν την αντιπροσωπευτική αρχή της πολιτείας, που της αφαιρούν την ιδιότητα του εντολέα. Να επεξεργασθεί προτάσεις νόμων που θα καταργούν τον κατοχικό χαρακτήρα του κράτους και τη δυναστική κομματοκρατία, που θα εξαρτούν το πολιτικό προσωπικό από την κοινωνία των πολιτών, που θα καταργούν την "ασυλία" του και θα το υπάγουν απευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα, που θα παρέχουν στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό. Να επεξεργασθεί, τέλος, τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει.
(β) Να περικυκλώσει ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσει την υπερψήφιση των νομοθετικών της προτάσεων. Εν ανάγκη να μην τους αφήσει να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσει την προσέλευσή τους γι'αυτό. Να συνεχίσει έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσει με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας. Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος. Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό "τέλος" της πολιτικής τους λειτουργίας. Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον.  Ότι η θέση της κοινωνίας είναι μέσα στην πολιτεία, όχι στις πλατείες. Και ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.  Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του "ελέγχειν" και του "ευθύνειν" των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.  
Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του "κοινωνικού συμβολαίου" που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της. Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της. Στο διακύβευμα αυτό, το  συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των "αγορών" που διαφεντεύει την πλανητική "δικαιοταξία".
Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.  

Οδηγός περαιτέρω ενημέρωσης στην ιστοσελίδα: http://contogeorgis.blogspot.com/

Αθήνα, 29 Μαΐου 2011

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΗΣ ΜΕΛΙΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ






Η Αίθουσα Τέχνης αγκάθιartάλος (Μηθύμνης 12 και Επτανήσου Πλ. Αμερικής, τηλ 210 8640250 begin_of_the_skype_highlighting            210 8640250      end_of_the_skype_highlighting) οργάνωσε και παρουσιάζει την έκθεση φωτογραφίας της

Μελίτης Κοντογιώργη
Εγκαίνια: Τρίτη 24 Μαΐου 2010, ώρα 20:00
Διάρκεια: 24 Μαΐου –
2 Ιουνίου 2010
 
Η έκθεση περιλαμβάνει 21 φωτογραφίες, σε 3 διαφορετικές ενότητες: την ενότητα Space copies, την ενότητα Last life και την ενότητα 9 little terrorists.
Από την ενότητα Space copies παρουσιάζονται 3 εικόνες αστικών τοπίων. Η επιλεκτική απομόνωση και επανάληψη στοιχείων της εικόνας στοχεύει στη δημιουργία μιας σύνθεσης που μετουσιώνει τη βαρύτητα της πόλης, « παγώνει » τα τοπία αυτά και τα τοποθετεί σε ένα διαφορετικό χρόνο και χώρο.
Από την ενότητα 9 little terrorists εκτίθενται 12 φωτογραφίες που απεικονίζουν 9 διαφορετικά και επαναλαμβανόμενα πρόσωπα, ντυμένα με σύμβολα και  χαρακτήρες της σύγχρονης ποπ κουλτούρας και της μυθολογίας του “καλού” και του “κακού”.
Τέλος, από την ενότητα Last life παρουσιάζονται 6 πορτραίτα ανθρώπων ως χαρακτήρες δυστοπικών σκηνικών, φορώντας μάσκες που απεικονίζουν το ίδιο τους το πρόσωπο. Έμπνευση αποτέλεσε η φράση του Γιώργου Χειμωνά «Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων, να τους σκεπάσει μια εικόνα» (Οι Χτίστες, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 2001, σ. 7).

Η Μελίτη Κοντογιώργη γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα και από το 2003 ζει και εργάζεται στη Γαλλία. Σπούδασε κοινωνιολογία και φωτογραφία στην Αθήνα και στο Παρίσι και από το 2006 έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί, πολιτιστικούς χώρους και φεστιβάλ στην Ελλάδα και στη Γαλλία. Αυτή είναι η πρώτη ατομική της έκθεση.

Κοράκια στην δημόσια περιουσία

Από το ιστολόγιο "Ας μιλήσουμε επιτέλους"


Θυμάστε, την εποχή του Γέλτσιν; Τότε που σκάσανε μύτη κάτι απίθανοι τύποι, ένας από αυτούς είχε πάγκο σε λαϊκή αγορά, κι αρπάζανε διυλιστήρια, ορυχεία, τις σάρκες της Σοβιετίας; Με τις πλάτες του μπεκροκανάτα, που τρέκλιζε σε αεροδρόμια και παγκόσμιες διασκέψεις, μια νέα τάξη κλεπτοκρατών καταλήστευσε τον δημόσιο πλούτο. Ενώ ο ρωσικός λαός ψωμολυσσούσε, πρώτες ύλες, βιομηχανίες, εμπορικοί κολοσσοί, βρέθηκαν με απίθανες μεθοδεύσεις στα χέρια ασήμαντων μικροστελεχών της γραφειοκρατίας ή λούμπεν ψιλοαπατεώνων, που είχαν όμως τις κατάλληλες προσβάσεις στην νέα εξουσία του Κρεμλίνου. Γύρω τους δημιούργησαν και τα αντίστοιχα ΜΜΕ, ώστε να παίζουν παιχνίδι και να γανώνουν τον εγκέφαλο των δύσμοιρων και σαστισμένων Ρώσων. Ο πιο φτωχός λαός στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου.
Έτσι διάφοροι τύποι, που μέχρι πριν λίγο μύριζε το χνώτο τους από την πείνα, βρέθηκαν στην χλιδή κι έφτασαν ν’ αγοράζουν στην Εσπερία ομάδες ποδοσφαίρου από τους μπατιρημένους λόρδους με τον προγναθισμό. Σε λίγο θα δείτε και κανέναν Σερ Αμπραμ Κατσικοκλέφτοβιτς. Η συμμορία αυτή γιγαντώθηκε και για καιρό στην Ρωσία είχε χαθεί η μπάλα της πολιτικής. Την παίζανε «αμερικάνικο» μεταξύ τους, αν θυμάστε τι είναι οι παλιοκαραβάνες σαν εμένα στις αλάνες του Κορυδαλλού, κι η εξουσία από το Κρεμλίνο είχε περάσει στα σαλόνια της γύφτικης κλεπτοκρατίας.
Ύστερα βέβαια ήρθε ο καγκεμπίτης με το παγωμένο βλέμμα και το σταυρουδάκι στο λαιμό κι άρχισε με ατσάλινο χέρι να σβερκώνει ορισμένα από τα καλόπαιδα. Με το τοκάρεφ πάνω στο τραπέζι και το κνούτο στο χέρι, με επιδρομές εισαγγελέων, αστυνομίας κι εφορίας στα γραφεία, τα κανάλια και τις φυλλάδες τους, όσους δεν υποτάχθηκαν, τους οδήγησε στην φυλακή ή στην φυγοδικία στην εξορία.
Σήμερα στην Πατρίδα μας έχουμε ήδη μια λούμπεν «επιχειρηματική» τάξη. Κρατικοδίαιτοι, πολυπράγμονες, έχουν στρώσει βωδίσιο σβέρκο από τα τσιμπούσια επί του κρατικού προϋπολογισμού. Τον ελεύθερο ανταγωνισμό δεν τον ξέρουν, δεν τους ξέρει. Περιττό να επαναλάβω το πως έχουν περιπλέξει τους μηρούς τους με προμήθειες, έργα και τα παθητικά ΜΜΕ, που δημιούργησαν για να ποδηγετούν τον Λαό και να εκβιάζουν και «σωφρονίζουν» την πολιτική ηγεσία. Σήμερα αγωνιούν κι αυτοί. Οι μπαταρισμένοι όμιλοι τους έχουν από παντού απώλειες. «Πέτσινοι» κολοσσοί, δεν χτίστηκαν μέσα από το ελεύθερο επιχειρείν και τον υγιή ανταγωνισμό αλλά μιλημένα, νταβαντζιλίδικα και με την απληστία αυτών που σέρνανε το γκουβέρνο από την μύτη. Όπως έλεγε ο Κ. Καραμανλής ο Α΄, «κάποτε γύρω από κάθε πολιτικό υπήρχε ένας κύκλος επιχειρηματιών, σήμερα γύρω από κάθε επιχειρηματία υπάρχει ένας κύκλος πολιτικών».
Μετρητό λοιπόν δεν έχουν, έργα δεν γίνονται, οι προμήθειες πετσοκομμένες. Η κρατική πίττα δεν είναι πια ούτε τόση δα τυρόπιττα. Τα τμήματα Προπαγάνδας και Εκβιασμών, που υποδύονται τα ΜΜΕ, ήταν συνήθως παθητικά ή φόδρα πανί, αλλά ως βραχίονες της συνολικής μπίζνας κι αν είχαν παθητικό, όταν το σύνολο του νταραβεριού άφηνε κέρδος, δεν είχε σημασία. Πήρανε π.χ. συμβάσεις 5 δις, τους κόστισε κανάλι, ραδιόφωνο, εφημερίδα 700 εκατομμυριάκια. Καλή σερμαγιά. Ήταν απλώς «έξοδα παραστάσεως». Τώρα όμως η συνολική δουλειά έκατσε στη λάσπη. Μπικικίνια γιοκ. Η διαφημιστική πίτα, κύριο έσοδο των ιδιωτικών ΜΜΕ, λόγω κρίσης έχει πέσει πάνω από 40% και με συνεχώς καθοδικό δείκτη. Ένα κανάλι ήδη φούνταρε κι ετοιμάζεται και δεύτερο, πιο μεγάλο. Μεγάλος όμιλος ετοιμάζεται να κλείσει το καθημερινό του φύλλο και να κρατήσει μόνο το κυριακάτικο, ενώ άλλη πάλαι ποτέ μεγάλη εφημερίδα πάει σέρνοντας από μήνα σε μήνα.
Κάθε μέρα όλο και περισσότεροι πολίτες προτιμούν το διαδίκτυο, γιατί γλιτώνουν κόστος, έχουν ταχύτητα κι αμεσότητα στην ενημέρωση, έχουν δυνατότητα αμφίδρομης επικοινωνίας και παρέμβασης, χωρίς να κρέμονται από τους αχαμνούς δίδυμους αδένες του κάθε συγκροτηματάρχη. Κυκλοφορούν και στην μπλογκόσφαιρα εκβιαστές, λαμόγια και μισθοφόροι αλλά με δυο λεπτά ανάγνωση τους πήρες χαμπάρι. Τέρμα το ολιγοπώλιο. Όποιος γράφει καλά κι ειλικρινά παίρνει τον κόσμο, όποιος όχι, πάει για τσάγαλα.
Γιατί νομίζετε οι μπετατζήδες και τα τσανάκια τους, οι πριμαντόνες της διαπλοκής και του Μνημονίου, δεν φτιάχνουν πολιτικά – ενημερωτικά ιστολόγια, που να έχουν αληθινή ελεύθερη επικοινωνία με σας; Παίδες, βλέπω ήδη το μάτι σας που γυαλίζει πονηρά. Πού να βγουν και τί να πουν; Τα κείμενα τους είναι για καρπαζιές κι έξω από την προστασία του κοντρόλ θα τους έτρωγε ζωντανούς η αμείλικτη κριτική σας. Θυμηθείτε το: ποτέ δεν θα βγουν εδώ στα ίσα. Γιατί εδώ δεν μπορούν να σας πουν ανερυθρίαστα την προπαγάνδα που πλασάρουν διατεταγμένα και να μπορείτε να σχολιάσετε ελεύθερα. Θα θέλουν οκτώ φίλτρα προστασίας και moderation του moderation. Θα πέφτει ο σέρβερ από τις ηλεκτρονικές σφαλιάρες. Στο χαζοκούτι ο κάθε φίτσουλας μπορεί να κάνει τον μορφονιό ή τον ξερόλα, εδώ όμως θα τρώει φάπες από το Αλλενάκι, τον S.A., τον Αρχαιοπτέρυγα και τον Προφήτη και στην γωνία θα τον αφαλοκόβει ο Επώνυμος με τον Μικρό Οδυσσέα.
Έτσι λοιπόν, τα καθεστωτικά κοχίμπα μαζεύονται στα τέννις κλαμπ και στα επιφανή κωλάδικα που συχνάζει ο «καλός κόσμος» και ξύνουνε την γκλάβα τους για το τι μέλλει γενέσθαι. Έργα, προμήθειες, ευρωπαϊκά κονδύλια γιοκ, το μνημονιακό δάνειο είναι ίσα για να πληρώνει φως, νερό, τηλέφωνο και τα κερατιάτικά του βερεσέ βαλκανικού σοσιαλισμού ο Παπακωνσταντίνου, το παιδί με τη σάκα και τους μαρκαδόρους. Οπότε τι μένει; Μα φυσικά αυτό που επιτάσσει το μνημόνιο. Ιδιωτικοποιήσεις! Το κράτος έχει στα κουμάντα του από ενέργεια και λιμάνια, μέχρι ορυχεία, οικοπεδάρες σαν το Ελληνικό, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, αεροδρόμια, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ΔΕΚΟ να φαν κι οι κότες, πολύ πράμα. Υπάρχει και σαβούρα αλλά υπάρχουν και φιλέτα. Ακόμη όμως και την σαβούρα, άμα την πάρεις κοψοχρονιά και σου έχει λύσει το γκουβέρνο με τον φόβο και τον πανικό ψιλοζητήματα, όπως εργασιακά δικαιώματα κλπ, τότε κι από κει κάτι θα βγάλεις. Παίρνεις το κουφάρι, βρε αδερφέ, και το πουλάς για σκυλοτροφή.
Τα καλά παιδιά λοιπόν σκέφτηκαν ότι το καλύτερο κόλπο, το μόνο κόλπο, θα είναι να ελέγξουν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Μόνο εκεί έχει φράγκα τώρα. Θα είχε και στο ελεύθερο επιχειρείν αλλά που να τρέχουν τώρα. Δεν ξέρουν απ’ αυτά. Θέλουν να λειτουργήσουν σαν τα «κοράκια» στους πλειστηριασμούς. Όλοι στο κόλπο, πλην του δύσμοιρου καθ’ ού η εκτέλεση, που είναι εν προκειμένω εσύ, μνημονιακέ δανειολήπτη Λαέ μου. Τι κάνουν τα «κοράκια» στον πλειστηριασμό; Λαδώνουν τους πάντες με κάτι ψιλά ώστε να κρατηθεί η τιμή πολύ χαμηλά κι ένας απ’ αυτούς να χτυπήσει χαμηλά, πολύ χαμηλότερα από την πραγματική αξία του, το ακίνητο του οφειλέτη. Έτσι, εκεί που περίμενε ο δύσμοιρος να ξοφλήσει και να του μείνει και κάτι, χάνει τα πάντα και χρωστάει ακόμη. Βέβαια για να γίνει καλά η φτιάξη, πρέπει να είναι στο κόλπο και οι υπάλληλοι του πλειστηριασμού.
Για να δούμε τους Συμβούλους που ορίστηκαν, κυρίως οι ελληνικές τράπεζες. Τι εμπειρία έχουν από τέτοιου μεγέθους και φύσεως δουλειές; Ποιός από αυτούς, πού και πότε έχει ξανακάνει τέτοιους διαγωνισμούς; Με ποιους νταραβερίζονται; Κι ακούστε κάτι πράγματα: ένας μνημονιακός διευθυντής ΜΜΕ και χρόνια κολλήγας εντιμότατης αλλοδαπής Μαντάμ, πήρε, λένε, Υπουργό για να τον ψιλοαπειλήσει, ώστε να αποκλειστεί Σύμβουλος, ο ΜΟΝΟΣ που είχε εμπειρία από τέτοιες δουλειές. Μα γίνονται τέτοια πράγματα;
Και για να δούμε ποιοι μουστερήδες θα σκάσουν μύτη ως ενδιαφερόμενοι αγοραστές εκ των εγχωρίων ή ως συνεταίροι μουσαφιραίων εκ της αλλοδαπής.
Εδώ είμαστε…
Και πως το ‘πα ότι το ‘κανε ο Βλαδίμηρος; Πιστόλι, κνούτο, εισαγγελέας, αστυνομία κι εφορία;

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Debtocracy: Γιατί δεν συνυπέγραψα


Το ντοκιμαντέρ Debtocracy το είδατε φαντάζομαι (αν όχι πατήστε εδώ για να το δείτε – αξίζει). Πριν το σχολιάσω, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Στις 2 Φεβρουαρίου πήρα ένα email από τον Jamie Galbraith, γνωστό οικονομολόγο (και γιο του μεγάλου John Kenneth Galbraith), με το οποίο με ρωτούσε την άποψή μου για την προσπάθεια δημιουργίας μιας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) της οποίας στόχος θα ήταν να μελετήσει προσεκτικά την σύσταση του ελληνικού δημόσιου χρέους: σε ποιον χρωστάμε, πότε δανειστήκαμε, για ποιον λόγο, τι έγιναν αυτά τα χρήματα, κατά πόσον η Βουλή και η κοινή γνώμη τηρείτο ενήμερη για αυτές τις συμφωνίες δανεισμού κλπ. (Το κείμενο με το οποίο περιγράφεται η συγκεκριμένη προσπάθεια διατίθεται εδώ ενώ μια πολύ πιο επιστημονικά διεξοδική παρουσίαση, υπό την επιμέλεια του καλού συνάδελφου Κώστα Λαπαβίτσα, βρίσκεται εδώ). Το ερώτημα του Galbraith ήταν αν θεωρώ σκόπιμο να υπογράψει (κι αν εγώ θα υπέγραφα). 
Διάβασα προσεκτικά το σκεπτικό της ΕΛΕ. Εξ αρχής η προδιάθεσή μου ήταν θετική. Πράγματι, η διαφάνεια και η λογοδοσία αποτελούν βασικές αρχές της δημοκρατίας χωρίς τις οποίες η δημοκρατία δεν είναι παρά ένα άδειο πουκάμισο με το οποίο καλύπτονται λογιών-λογιών απολυταρχικές ανομίες. Ο λαός, είναι αλήθεια, δικαιούται να γνωρίζει σε ποιον χρωστά και τι έγιναν τα χρήματα τα οποία δανείστηκαν κατά καιρούς οι κυβερνώντες στο όνομά του. Ιδίως όταν η αποπληρωμή του χρέους είναι τόσο δυσβάστακτη που θέτει υπό απειλή ακόμα και την ύπαρξη της χώρας.
Κι όμως. Όταν τελείωσα την ανάγνωση του σκεπτικού της ΕΛΕ, και μετά από βασανιστική σκέψη, αποφάσισα ότι δεν θα συνυπέγραφα την προσπάθεια. Η απάντησή μου στον Galbraith ήταν η εξής (σε δική μου ελεύθερη μετάφραση):
“Αγαπητέ Jamie,  Διάβασα το σχετικό κείμενο προσεκτικά. Δεν το είχα δει πριν μου το στείλεις. Κατ΄αρχάς να σου πω ότι γνωρίζω τα άτομα που το υπογράφουν και πρέπει να σου πω ότι τους εκτιμώ. Τα κίνητρά τους είναι υπεράνω κριτικής και δεν πρέπει να αμφιβάλλεις για το ποιόν τους. Το ερώτημα είναι εάν η σύσταση αυτής της Επιτροπής είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος χρησιμοποίησης της ενέργειας που όλοι μαζί διαθέτουμε με στόχο την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που απειλεί να στραγγαλίσει όχι μόνο τον ελληνικό λαό αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Μετά από πολλή σκέψη καταλήγω να απαντήσω αρνητικά. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι το σκεπτικό της ΕΛΕ είναι απόλυτα σωστό ως προς τουλάχιστον δύο πράγματα: (1) Ένα μέρος του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους προέκυψε από καθαρά άνομες συναλλαγές μέσω δομημένων παραγώγων (π.χ. συναλλαγές στις οποίες πρωτοστάτησε η Goldman Sachs). Αν και αφορά μικρό ποσοστό του γιγαντιαίου χρέους, η πλήρης αδιαφάνεια που περιβάλει αυτές τις συναλλαγές δημιουργούν θέμα το οποίο χρήζει μελέτης, ίσως και ποινικής δίωξης. (2) Πράγματι, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν έχει ενημερώσει τον ελληνικό λαό για την δόμηση του δημόσιου χρέους. Πολλοί εξ ημών έχουμε ζητήσει στοιχεία από τις αρχές περί αυτού χωρίς να λάβουμε ικανοποιητικές απαντήσεις. Παρόλα αυτά, σου λέω ότι δεν θα συνυπέγραφα το κείμενο υπέρ μιας ΕΛΕ. Τρεις είναι οι λόγοι: Πρώτον, επειδή η εστίαση στο δημόσιο χρέος ενισχύει την παραπλάνηση ότι η Κρίση των ημερών είναι κρίση του δημόσιου χρέους – ενώ, στην πραγματικότητα, το δημόσιο χρέος δεν είναι παρά η αντανάκλαση της κρίσης που ξεκίνησε στο διεθνές τραπεζικό σύστημα και συνεχίζεται σήμερα επιταχυνόμενη στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Δεύτερον, καμία Επιτροπή δεν μπορεί ούτε να βρει τι έγιναν τα δανεικά ούτε και να εντοπίσει σε ποιον χρωστάμε το χρέος σήμερα. Όπως ξέρεις, τα ομόλογα αλλάζουν συνεχώς χέρια. Οπότε, οι αρχικοί μας δανειστές δεν είναι εκείνοι στους οποίους χρωστάμε σήμερα. Και, τρίτον, η ΕΛΕ δεν μπορεί (ό,τι και να κάνει) να τα βάλει με το μεγάλο πρόβλημα της αγοράς των στοιχημάτων τύπου CDS τα οποία έχουν θεμελιωθεί πάνω στο χρέος του ελληνικού δημοσίου. Άρα, παρά το γεγονός ότι νιώθω απέραντη συμπάθεια στους σκοπούς, στα κίνητρα και στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από την κίνηση της ΕΛΕ, δεν θα υπέγραφα. Και δεν θα το έκανα επειδή αυτή η προσπάθεια, εστιάζοντας αποκλειστικά στη ταυτότητα των αρχικών δανειστών, μας αποπροσανατολίζει από την πραγματική φύση της σημερινής κρίσης που δεν αφορά το χρέος αυτό καθ’ εαυτό αλλά την άκρως προβληματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, τα παράγωγα που έχουν χτιστεί πάνω στο χρέος και στην μαύρη τρύπα του τραπεζικού συστήματος η οποία έχει εξελιχθεί σε αυτό που ονομάζω bankruptocracy (πτωχο-τραπεζοκρατία). Ελπίζω να βρήκες χρήσιμη την τοποθέτησή μου.”
Μια μέρα αργότερα, ο Galbraith μου απάντησε ότι θα το σκεφτεί κι άλλο αλλά μάλλον πείθεται ότι η ΕΛΕ μπορεί τελικά να αποπροσανατολίζει. Μερικές μέρες αργότερα, ήρθε σε επαφή μαζί μου ο Λεωνίδας Βατικιώτης, με τον οποίο είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν και που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο στην προσπάθεια της ΕΛΕ όσο και στο ντοκιμαντέρ Debtocracy (του οποίου την επιστημονική επιμέλεια ανέλαβε). Του εξήγησα τους λόγους για τους οποίους, παρά την συμπάθεια με την οποία περιβάλω την προσπάθεια, δεν την συνυπογράφω. Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι η απόφασή μου αυτή ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Από την μία ήθελα να συμπαρασταθώ στον Λεωνίδα και στους πολλούς καλούς συναδέλφους που συμμετέχουν. Από την άλλη, θεωρώ ότι κινείται σε λάθος κατεύθυνση.
Από τότε, η ΕΛΕ γέννησε το ντοκιμαντέρ Debtocracy το οποίο μόλις αυτό το Σαββατοκύριακο βρήκα τον χρόνο να το δω ολόκληρο. Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι με εντυπωσίασε η αισθητική του. Το δεύτερο είναι ότι χαίρομαι πολύ που έχει καταφέρει να μεταφέρει σε τόσο πολύ κόσμο σοβαρές αναλύσεις για την παγκόσμια κρίση (όπως εκείνη του David Harvey, βλ. εδώ για ένα εξαιρετικό φιλμάκι του), να αφηγηθεί την ιστορία του Ισημερινού, να αναδείξει την αυταπόδεικτη αλήθεια ότι το δικαίωμα ενός λαού να επιβιώσει δεν μπορεί εξ ορισμού και κατ’ εξακολούθηση να έρχεται σε δεύτερη μοίρα με τα δικαιώματα των καιροσκόπων να πλουτίζουν και, τέλος, να διεμβολίσει τον δημόσιο διάλογο με την ιδιοφυή φράση του Ντάριο Φο (αν και δεν τον αναφέρει) “δεν μπορώ να πληρώσω, δεν πληρώνω” (που την γνώρισα για πρώτη φορά στην Αγγλία της κας Thatcher ως Can’t Pay, Won’t Pay). Το τρίτο που έχω να πω είναι ότι εξακολουθώ να διαφωνώ στο δια ταύτα τόσο με την ΕΛΕ όσο και με το Debtocracy. Ας εξηγηθώ όσο πιο κρυστάλλινα γίνεται ώστε να μην υπάρξει η οποιαδήποτε παρεξήγηση.
Το σκεπτικό της προσπάθειας ΕΛΕ-Debtocracy είναι η στάση πληρωμών. Ο Λογιστικός Έλεγχος (που σκοπό έχει την διερεύνηση του κατά πόσον ένα μεγάλο μέρος του χρέους είναι απεχθές) έχει νόημα μόνο εφόσον έχεις στόχο να πεις στους δανειστές σου ότι σκοπεύεις να τους καλέσεις σε διαπραγμάτευση κραδαίνοντας την στάση πληρωμών ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ο Πρόεδρος Κορρέα του Ισημερινού αυτό έκανε, και πολύ καλά έπραξε. Το ίδιο και ο Κίρτσνερ στην Αργεντινή. Γιατί να μην κάνουμε κι εμείς κάτι ανάλογο;
Πριν απαντήσω, να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα ηθικό πρόβλημα με την ιδέα της στάσης πληρωμών. Αν είμαι αρκετά ανόητος να σας ζητήσω δάνειο ενός εκατομμυρίου ευρώ, και εσείς μου το δώσετε με υψηλό επιτόκιο επειδή γνωρίζετε ότι υπάρχει κίνδυνος να μην πάρετε τα χρήματά σας πίσω, η μισή ντροπή για το δάνειο αυτό (και ευθύνη) είναι δική μου και η άλλη μισή δική σας. Δεν μπορούν οι πιστωτές και να εισπράττουν τα υψηλότερα επιτόκια από χώρες όπως η Ελλάδα (ως αντίτιμο του υψηλότερου κίνδυνου στάσης πληρωμών) και να περιμένουν ότι στάση πληρωμών δεν θα γίνει ποτέ (ακόμα και αν χρειαστεί να στραγγαλιστεί ένας ολόκληρος λαός). Ιδίως όταν γνωρίζουν ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού αλλά καταλήγει στις τσέπες μεσαζόντων, πολιτικών κλπ. Πράγματι, όσοι διαβάζατε πέρσι protagon.gr, πριν το Μνημόνιο, θα θυμάστε ότι επιχειρηματολογούσα (κόντρα στο κλίμα της εποχής) πως η κυβέρνηση έπρεπε να απειλήσει με στάση πληρωμών την ΕΕ (βλ. την αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας, και το δικό μας χρέος). Πως μόνο έτσι θα απέφευγε μια μακροπρόθεσμη και ακόμα πιο αβάστακτη χρεοκοπία που θα θύμιζε την Αργεντινή σε ευρωπαϊκό μοτίβο (βλ. το πρώτο ταγκό στην ευρωζώνη).
Δυστυχώς, την στάση πληρωμών δεν την απειλήσαμε τότε που έπρεπε. Το αποτέλεσμα ήταν ένα νέο απεχθές δάνειο 110 δισ, μετά Μνημονίου, και το EFSF για Ιρλανδία και Πορτογαλία (με τα αντίστοιχα δικά τους Μνημόνια). Όσο όμως απεχθές και να ήταν το νέο δάνειο των 110 δισ, άλλαξε τα δεδομένα. Σε άρθρο μου με ημερομηνία 10/6/10 (βλ. Και τώρα τι;) εξήγησα ότι το παίγνιο άλλαξε. Ότι η υπογραφή του Μνημονίου έθεσε τέλος στο σενάριο της στάσης πληρωμών. Γιατί; Για πολλούς λόγους από τους οποίους, για λόγους χώρου, θα σταθώ σε έναν: Επειδή το Μνημόνιο του περασμένου Μαΐου σήμανε μια τεράστια “επένδυση” τόσο πολιτικού όσο και οικονομικού κεφαλαίου της ΕΕ ώστε να αποτραπεί η ελληνική στάση πληρωμών. Να το πω απλά: Αν θελήσουμε να πάμε (μονομερώς) κόντρα σε αυτή την ευρωπαϊκή  “επένδυση” πρέπει να είμαστε έτοιμοι για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον της ΕΕ – και μάλιστα από τα έξω. Με άλλα λόγια: Μόνο φεύγοντας από την ΕΕ θα μπορούσαμε, μετά τον Μάιο του 2010, να κηρύξουμε μονομερώς στάση πληρωμών.
Θα ήταν σοφή μια τέτοια ηρωική έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ σε αυτή την συγκυρία; Αν μπορούσαμε να γίνουμε μια νέα Αργεντινή, ένας νέος Ισημερινός ή ακόμα και μια νέα Ισλανδία (χώρες που οι λαοί τους ανάγκασαν τις ελίτ να θυσιάσουν τους δανειστές προς όφελος των λαών τους), δεν θα είχα καμία αντίρρηση να το κάνουμε συστήνοντας μια ΕΛΕ που θα χαρακτήριζε μέρος του χρέους απεχθές και κατόπιν θα προέβαινε σε στάση πληρωμών. Να σας πω γιατί δεν μπορούμε:
Πρώτον, επειδή δεν έχουμε την παραγωγική βάση για να συντηρήσουμε την κοινωνία μας μετά από μια τέτοια ρήξη. Ο Ισημερινός, όπως κατέδειξε και το ντοκιμαντέρ, έχει άφθονο πετρέλαιο. Η στάση πληρωμών κατάφερε να στρέψει τα εισοδήματα από το πετρέλαιο (από τους λογαριασμούς των δανειστών) προς το κράτος, τα σχολειά και την υγεία. Η Αργεντινή ξεπέρασε την κρίση λόγω Κίνας (που αγοράζει το σύνολο της παραγωγής σόγιας) και λόγω αύξησης των τιμών των αγροτικών της προϊόντων διεθνώς (συνεπικουρούμενη από την ζήτηση βιο-καυσίμων). Τέλος, η Ισλανδία διατηρεί παραδοσιακά ένα υγιέστατο πλεόνασμα στο εμπορικό της ισοζύγιο (εξάγει κυρίως θαλασσινά) με το οποίο μπορεί να χρηματοδοτεί το κράτος μετά από την στάση πληρωμών, την αποκοπή της χώρας από τις παγκόσμιες χρηματαγορές και την γενναία στάση των πολιτών της που καταψήφισαν σε δύο δημοψηφίσματα (το δεύτερο μόλις χτες) την φορολόγηση των νοικοκυριών υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών. Εμείς, που θα βρίσκαμε τα έσοδα για να διατηρήσουμε τις βασικές κρατικές μας λειτουργίες αλλά και τις απαραίτητες εισαγωγές;
Δεύτερον, η έξοδος από το ευρώ για μια ελλειμματική χώρα θα μας έστελνε στην νεολιθική εποχή πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί; Επειδή αντίθετα με την Αργεντινή, τον Ισημερινό και την Ισλανδία που διατηρούσαν το νόμισμά τους (και χρειάστηκε μόνο να διακόψουν την διασύνδεσή της αξίας του με το δολάριο ή το ευρώ – το λεγόμενο peg), εμείς από το 2000 δεν έχουμε δικό μας νόμισμα. Έστω ότι ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε πως σήμερα το βράδυ θα κατέθετε κατεπείγον νομοσχέδιο στην Βουλή δημιουργίας νέου εθνικού νομίσματος. Σε είκοσι λεπτά θα είχαν στεγνώσει όλα τα ΑΤΜ καθώς όλοι θα γνώριζαν ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί βάναυσα (σε σχέση με το ευρώ) μερικά λεπτά της ώρας μετά την δημιουργία του. Φυσιολογικά, όλοι θα τραβούσαν όσο πιο πολλά ευρώ μπορούσαν από τις τράπεζες. Αύριο το πρωί οι ουρές έξω από τις τράπεζες θα ήταν  ατελείωτες και μετά από μια ώρα οι τράπεζες θα κατέβαζαν τα ρολά. Η οικονομία θα κατέρρεε. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα απόσυρε την υποστήριξη των τραπεζών (μιας και θα έπαυε να είναι η Κεντρική μας Τράπεζα) και έτσι εκείνες δεν θα ξανα-άνοιγαν τις πόρτες τους. Μέχρι το κράτος να παράξει το νέο νόμισμα (κάτι που παίρνει βδομάδες),  η χώρα θα είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκότος. Χωρίς πρόσβαση στις χρηματαγορές, στο απεχθές ΔΝΤ, στην ανεκδιήγητη ΕΕ, το ρολόι θα γύρναγε πίσω πολλές δεκαετίες. Η φτώχεια θα εισέβαλε στο 80% των νοικοκυριών. Κάποια στιγμή θα ξανα-βρίσκαμε μια κάποια ισορροπία αλλά τίποτα δεν μου εγγυάται ότι η ισορροπία αυτή θα ήταν καλύτερη από την σημερινή. Οι επιτήδειοι και πάλι κερδισμένοι θα ήταν (καθώς θα είχαν διατηρήσει πρόσβαση σε λογαριασμούς ευρώ εκτός Ελλάδας) ενώ η συντριπτική πλειοψηφία θα καταριόταν την ώρα που κηρύχθηκε η μετα-Μνημονιακή στάση πληρωμών.
Συμπέρασμα
Χαιρετίζω τους προβληματισμούς του ντοκιμαντέρ Debtocracy αλλά απορρίπτω την κεντρική του ιδέα-πρόταση. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή – σε πείσμα τόσο εκείνων που επισείουν την στάση πληρωμών ως μπαμπούλα για να αποδεχθούμε την λογική του Μνημονίου (και να πουληθούν γρηγορότερα τα δημόσια φιλέτα στους επιτήδειους) όσο και εκείνων που μοιράζουν φρούδες ελπίδες για μια μονομερή διαγραφή του χρέους. Μέσα στην γενική σύγχυση ένα είναι σίγουρο: Η λύση θα πρέπει να είναι ευρωπαϊκή. Να ισχύσει τόσο για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία όσο και για την Γερμανία και την Ολλανδία. Αν δεν έρθει, το ευρώ θα καταρρεύσει. Και τότε η στάση πληρωμών θα αποτελέσει όχι μόνο επιθυμητή εξέλιξη αλλά και μονόδρομο, Ως τότε, έχουμε καθήκον να παλεύουμε για μια ευρωπαϊκή λύση. Γιατί; Επειδή η κατάρρευση του νομίσματος που ποτέ δεν έπρεπε να είχε δομηθεί όπως δομήθηκε, του ευρώ, θα φέρει την ήπειρό μας στο χείλος μιας καταστροφής που δεν μπορούμε να διανοηθούμε.
ΥΓ. Έχω και μια άλλη ένσταση που αφορά τον τίτλο του ντοκιμαντέρ. Δεν ζούμε σε περίοδο debtocracy. Όπως έχω ξαναγράψει (εδώ στα ελληνικά και εδώ στα αγγλικά) ζούμε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση που ονομάζω Πτωχο-τραπεζοκρατία (Bankruptocracy): Την απολυταρχία των πτωχευμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία…
του Γιάνη Βαρουφάκη

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Τί κρύβει η επίθεση των Κούρδων στην Κασταμονή! Όλο το ιστορικό και το παρασκήνιο!


http://4.bp.blogspot.com/-tkjjaJ5sOcY/TcGFoTjigZI/AAAAAAAAIEU/iK_g_tI8YLc/s1600/harita.jpg 
-Γιατί έγινε η επίθεση στη συνοδεία του Ερντογάν; -Βουλευτικές Εκλογές 2011
του Σάββα Καλεντερίδη

Η Τουρκία περνά μια από τις πιο ήρεμες προεκλογικές περιόδους στο μισό αιώνα δημοκρατίας που διάγει. Η μόνη πιθανή ‘πηγή’ προβλημάτων που θα μπορούσε να χαλάσει το προεκλογικό κλίμα, ήταν -και παραμένει- το Κουρδικό. Η κυβέρνηση, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις, σε αγαστή συνεργασία με το πολύ βαθύ κράτος, φρόντισε να δημιουργήσει προσδοκίες επίλυσης του Κουρδικού και μετατροπής της ισόβιας κάθειρξης του Οτζαλάν σε κατ’ οίκον περιορισμόν, εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό ένα σχετικά ήρεμο κλίμα την προεκλογική περίοδο. Ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων και συνομιλιών που έγιναν μεταξύ εκπροσώπων του τουρκικού κράτους και του ίδιου του Οτζαλάν, η κουρδική πλευρά ανακοίνωσε ότι κηρύσσει μονομερή εκεχειρία μέχρι τις 15 Ιουνίου 2011, κάτι που κατά τα φαινόμενα αποδέχτηκε άτυπα ο τουρκικός στρατός, ο οποίος εδώ και αρκετούς μήνες δεν επιχειρούσε εναντίον των Κούρδων ανταρτών.

Τα πρώτα σύννεφα σε αυτήν την πορεία, που σκίασαν και την προεκλογικό ‘ουρανό’,
εμφανίστηκαν στις 30 Μαρτίου, όταν δυνάμεις του τουρκικού στρατού επιτέθηκαν εναντίον 7μελούς ομάδας ανταρτών του ΡΚΚ στο Χατάυ (Αντιόχεια), σκοτώνοντας όλους τους άνδρες της ομάδας, μεταξύ των οποίων και σημαίνον στέλεχος της στρατιωτικής πτέρυγας του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Μόλις λίγες μέρες μετά, στις 6 Απριλίου, ομάδα ανταρτών του ΡΚΚ επιτέθηκε σε αυτοκίνητο της αστυνομίας, στα σύνορα των νομών Σινώπης και Αμάσειας, τραυματίζοντας τρεις αστυνομικούς.
Παρά τα δυο προαναφερθέντα περιστατικά, που θεωρήθηκαν ‘μεμονωμένα, η κατάσταση ήταν ήρεμη, μέχρι που στις 17 Απριλίου ήλθε η απόφαση της Ανώτατης Επιτροπής Εκλογών (YSK) να απαγορεύσει την κάθοδο στις εκλογές σε ανεξάρτητους Κούρδους υποψηφίους, μεταξύ των οποίων και η Λεϋλά Ζάνα. Η κατάσταση πήγε να εκτραχυνθεί και να τεθεί ίσως εκτός ελέγχου, αφού οι Κούρδοι αντέδρασαν με μαζικές διαδηλώσεις σε δεκάδες πόλεις του Κουρδιστάν και της υπόλοιπης Τουρκίας, δείχνοντας και δίνοντας σαφή μηνύματα ότι είναι αποφασισμένοι ακόμα και να μην επιτρέψουν τη διεξαγωγή των εκλογών στις περιοχές που η δύναμη του κουρδικού κινήματος είναι μεγαλύτερη από αυτήν του τουρκικού κράτους. Και -για όσους γνωρίζουν- οι περιοχές αυτές δεν είναι και λίγες. Μετά από τις κινητοποιήσεις αυτές και μέσα σε 48 ώρες, η Ανώτατη Επιτροπή Εκλογών, τρομοκρατημένη από το μέγεθος και την έκταση των αντιδράσεων των Κούρδων, εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καλούσε τους ανεξάρτητους υποψηφίους των οποίων είχε απαγορεύσει την κάθοδο στις εκλογές να καταθέσουν τα δικαιολογητικά που έλειπαν από το φάκελό τους και μετά από μια μέρα ανακοίνωσε βεβιασμένα ότι η υποψηφιότητά τους είναι πλέον νόμιμη.
Μετά την απόφαση αυτή, η κατάσταση ομαλοποιήθηκε και ταυτόχρονα, προϊόντος του χρόνου, άρχισε να προθερμαίνεται το προεκλογικό κλίμα. Όλα αυτά μέχρι τις 30 Απριλίου, που ο τουρκικός στρατός, περικύκλωσε ομάδα ανταρτών σε περιοχή του Ντερσίμ (Τούντζελι), σκοτώνοντας επτά απ’ αυτούς, ανάμεσά τους και τον υπεύθυνο της περιοχής Ερζερούμ, υψηλόβαθμο στέλεχος της στρατιωτικής πτέρυγας του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Την ίδια ημέρα, ο Ερντογάν, σαν να ήταν συνεννοημένος και συντονισμένος με τους στρατηγούς που διέταξαν την επιχείρηση, μιλώντας σε προεκλογική ομιλία στην κουρδική πόλη Μους, μεταξύ άλλων είπε τα εξής: «Επιτέλους, σ’ αυτήν τη χώρα δεν υπάρχει πλέον Κουρδικό Πρόβλημα. Δεν το αποδέχομαι αυτό. Υπάρχουν προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αδελφοί μας Κούρδοι, όμως δεν υπάρχει Κουρδικό πρόβλημα».
Η επίθεση στο Τούντζελι και η προκλητική και πολύ διαφωτιστική για τις προθέσεις του δήλωση του Ερντογάν στην καρδιά του Κουρδιστάν, ότι δεν υπάρχει πλέον Κουρδικό Πρόβλημα, ίσως να σήμανε την αρχή του τέλους στο ήρεμο κλίμα της προεκλογικής περιόδου. Μετά από την επίθεση και τη δήλωση αυτή, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν παραδέχτηκε ότι ήταν λάθος του -αιχμάλωτος ων- να συμμετέχει ο ίδιος στις διαπραγματεύσεις με το τουρκικό κράτος και διεμήνυσε μέσω των δικηγόρων του στους συντρόφους του ότι ο κίνδυνος για τους Κούρδους είναι μεγάλος και επικείμενος. Ακολούθησαν διαδηλώσεις Κούρδων για το φόνο των επτά ανταρτών, η μεγαλύτερη από τις οποίες έγινε στο Ντιγιαρμπακίρ, στην οποία συμμετείχαν περισσότερο από εκατό χιλιάδες άνθρωποι.
Την ίδια ημέρα που βρισκόταν σε εξέλιξη η ογκώδης και οργισμένη διαδήλωση στο Ντιγιαρμπακίρ (4 Μαΐου), συνέβη ένα γεγονός που τάραξε τα ήρεμα νερά της προεκλογικής εκστρατείας των κομμάτων στην Τουρκία. Ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, Ταγίπ Ερντογάν, αφού εγκαινίασε την προεκλογική εκστρατεία του κόμματός του στην Κασταμονή, μετέβη με ελικόπτερο στην Αμάσεια και η υπόλοιπη αποστολή που τον συνόδευε κινήθηκε οδικώς από Κασταμονή προς Άγκυρα και Αμάσεια. Περί τις 17:15, την ώρα που η αποστολή περνούσε από τη διάβαση Ιλγκάζ -ο Όλγασσυς της αρχαιότητας- δέχτηκε επίθεση με χειροβομβίδες και αυτόματα όπλα. Ένα από τα αυτοκίνητα της ασφάλειας που συνόδευε το λεωφορείο που χρησιμοποιεί ο Ενρτογάν στην προεκλογική εκστρατεία, πήρε φωτιά από την έκρηξη της χειροβομβίδας, ενώ από τα πυρά των ενόπλων έχασε τη ζωή του ένας αστυνομικός της Διεύθυνσης Ασφάλειας Κασταμονής και άλλος ένας τραυματίστηκε και διακομίστηκε στο νοσοκομείο.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις των αρχών ασφαλείας στην Τουρκία, στην επίθεση συμμετείχαν αντάρτες του ΡΚΚ που παραμένουν σε μόνιμη βάση τα τελευταία δυο χρόνια στην περιοχή του Πόντου, έχοντας ως στόχο να αναπτύξουν ένοπλη δράση σε αυτήν την εκτεταμένη -με πολύ καλή κάλυψη και ταυτόχρονα ευπαθή- περιοχή, όταν αυτό απαιτήσουν οι ανάγκες του κινήματος.
Ο προεκλογικός αγώνας συνεχίζεται και το πιο πιθανόν είναι να συνεχιστούν οι αψιμαχίες μεταξύ των Κούρδων και όλων των άλλων, χωρίς να αναμένεται κλιμάκωση του ένοπλου αγώνα τους μέχρι τις 15 Ιουνίου, που λήγει η εκεχειρία. Σε σχέση δε με τα αποτελέσματα των εκλογών, θεωρείται βέβαιο ότι το ΑΚΡ και ο Ερντογάν θα είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι, με ποσοστά που θα επιτρέψουν το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης. Ανεξάρτητα όμως από το αποτέλεσμα των εκλογών, τα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω έχουν και μια διάσταση που αφορά και την Ελλάδα. Και η διάσταση αυτή σχετίζεται με τη μετάλλαξη του Ερντογάν, ο οποίος το 2005 εμφανίστηκε στο Ντιγιαρμπακίρ και είπε το αμίμητο: «Το Κουρδικό Πρόβλημα είναι δικό μου πρόβλημα», δίνοντας υποσχέσεις ότι θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να το λύσει. Όλα αυτά τα χρόνια, έχοντας στο χέρι του και ‘το μαχαίρι και το πεπόνι’, αντί να λύσει το πρόβλημα μέσω της Δημοκρατίας, συνασπίστηκε με το στρατό και με τους ακραίους ισλαμιστές και προσπάθησε να αλώσει τους Κούρδους, για να φθάσουμε σήμερα, στο 2011, να λέει ότι «δεν υπάρχει πλέον Κουρδικό Πρόβλημα». Ακριβώς την ίδια τακτική χρησιμοποιεί ο Ερντογάν και με την Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Αφού έδωσε υποσχέσεις ότι θα συμβάλλει στην επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, εξασφαλίζοντας τη στήριξη της χώρας μας σε όλους τους τομείς, σε στενή συνεργασία με ό,τι πιο σκληρό υπάρχει στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις ακολουθεί αδιάλλακτη πολιτική στο Κυπριακό, το Αιγαίο και τη Θράκη, έχοντας βάλλει στο συρτάρι τα κέρδη από την αφελή στάση της ελληνικής πλευράς. Ας ευχηθούμε να μην είναι επώδυνα τα γεγονότα που θα μας οδηγήσουν να πούμε το στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε σήμερα, Παρασκευή 6 Μαΐου στην εφημερίδα
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ