Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Συλλογική ταυτότητα και ελευθερία

Απόσπασμα απο το βιβλίο του Γ. Κοντογιώργη: "12/2008 Οι νέοι, η ελευθερία και το κράτος"

Μία επαναστατική επιστημονική ματιά για την σχέση τού Έθνους της κοινωνίας με το πλάσμα του "Έθνους" του κράτους.





1. Το ζήτημα της συλλογικής ταυτότητας ετέθη στο τραπέζι του διαλόγου από τη στιγμή που το κράτος-έθνος ήρθε αντιμέτωπο και άρχισε να αμφισβητείται από την εναλλακτική, όπως θεωρήθηκε, προοπτική της «παγκοσμιοποίησης»29. Η «παγκοσμιοποίηση», στο πλαίσιο αυτό, εκλήφθηκε ως περίπου ισοδύναμη με τον αντίποδα του κράτους-έθνους ή, διαφορετικά, με τον «διεθνισμό» και τον «κοσμοπολιτισμό», έννοιες οι οποίες σημάνθηκαν επίσης με ένα νέο απελευθερωτικό πρόταγμα για τον άνθρωπο. Στο δίπολο κράτος/έθνος ή διεθνισμός/κοσμοπολιτισμός ο πολίτης του κόσμου καλείται να υποκαταστήσει τον πολίτη του κράτους. Ο πολίτης αυτός καθεαυτός προβάλλει εντέλει ως το ισοδύναμο της ελευθερίας τον οποίο απειλεί ή έστω εμποδίζει να αναπτυχθεί το έθνος. Η αντίληψη αυτή στην ακραία της εκδήλωση αφήνει σαφώς να διαφανεί ότι ένας προοδευτικού διαμετρήματος πατριωτισμός δεν μπορεί να βασισθεί εφεξής στο έθνος, αφού συμφωνείται ότι οφείλει να έχει ως ζητούμενο την ελευθερία.

Εάν όντως έτσι τίθεται το ζήτημα, εάν δηλαδή ο συλλογισμός αυτός είναι ορθός, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε στα σοβαρά την επανεξέταση και ίσως την υπέρβαση του έθνους και την οικοδόμηση ενός νέου πατριωτισμού. Ήδη συμφωνείται ότι ο πατριωτισμός και, κατ’ επέκταση, το νέο συνεκτικό ιδίωμα για τις κοινωνίες των συγχρόνων κρατών, οφείλει να έχει ως θεμέλιο την πολιτειότητα (την ιδιότητα του πολίτη). Η ιδιότητα του πολίτη, εν προκειμένω, θα συνέχεται με το κράτος της παγκοσμιοποίησης και όχι με το κράτος-έθνος.

Είναι όμως ορθή η υπόθεση αυτή; Θα συμφωνήσω πλήρως ότι η μέτρηση της προόδου δεν μπορεί να γίνει παρά με πρόσημο την ελευθερία. Ποια όμως είναι η ελευθερία την οποία προβάλλει η σύγχρονη εποχή και η οποία εκτιμάται ότι έρχεται αντιμέτωπη με την παραδοσιακή αντίληψη του έθνους;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα αυτό πρέπει να γνωρίζουμε ποια ήταν η αντίληψη της ελευθερίας που ασπαζόταν μέχρι τώρα η νεοτερικότητα, η οποία εθεωρείτο προφανώς συμβατή με το έθνος-κράτος.

Το έθνος της νεοτερικότητας ήρθε να ορθωθεί ενάντια στις δουλείες του παλαιού καθεστώτος (της φεουδαρχίας) στην Ευρώπη, στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο. Οι ανθρωποκεντρικές δυνάμεις, οι δυνάμεις δηλαδή που έχουν ως σημείο αναφοράς την ελευθερία, συνέλαβαν το έθνος ως το γινόμενο της συλλογικής ταυτότητας, την οποία όμως εκαλείτο να ενσαρκώσει το κράτος. Το έθνος του κράτους αποτέλεσε ένα καθόλα προοδευτικό πρόταγμα καθώς το έθνος νομιμοποιούσε το κράτος να υπερβεί σε βάθος χρόνου το παλαιό δεσποτικό καθεστώς, το φεουδαλικό, και να εμπεδώσει αφενός, την ατομική ελευθερία και τα συνοδά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των μελών της κοινωνίας και αφετέρου την ίδια την αποϊδιοποίηση του κράτους (την απόσειση της ιδιοκτησίας του μονάρχη επί αυτού).

Όμως το έθνος του κράτους δεν ήταν και δεν είναι το έθνος της κοινωνίας. Το έθνος αυτό θα ορισθεί δυνάμει του «ανήκειν» της κοινωνίας στο κράτος. Το κράτος, στο μέτρο που θα διατηρήσει αδιαίρετα την κατοχή του πολιτικού συστήματος, θα διατηρήσει επίσης, την αποκλειστική αρμοδιότητα να καθορίζει το σκοπό της πολιτικής και τις πολιτικές που προσιδιάζουν στο έθνος, όχι η κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτό, η σχέση του κράτους με την κοινωνία θα υποβληθεί σε δυο μείζονος σημασίας περιορισμούς. Ο ένας συνέχεται με το δόγμα ότι το έθνος της νεοτερικότητας δεν μπορεί να συνδυασθεί με το ζήτημα της εσωτερικής, δηλαδή της συλλογικής ελευθερίας. Η κοινωνία του έθνους-κράτους είναι ελεύθερη, αυτοκαθορίζεται έναντι της κοινωνίας του άλλου έθνους-κράτους (η εθνική ελευθερία) ή σε ό,τι αφορά στον ιδιωτικό βίο των μελών της (η ατομική ελευθερία). Όχι όμως και στη σχέση της με το κράτος στο οποίο ανήκει. Η πολιτική/συλλογική ελευθερία που συνέχεται με τη σχέση αυτή, με την αυτοκυβέρνηση δηλαδή του συλλογικού μορφώματος της κοινωνίας, θα χρεωθεί στην αρχαιότητα και θα αξιολογηθεί όχι μόνο ως κατώτερη από την ατομική ελευθερία της νεώτερης εποχής, αλλά και ως ασύμβατες έννοιες μεταξύ τους.

Με άλλα λόγια η νεοτερικότητα έπεισε εαυτήν ότι τα μέλη της κοινωνίας για να είναι ελεύθερα στον ιδιωτικό τους βίο έπρεπε να παραιτηθούν από την ιδέα της πολιτικής αυτοκυβέρνησης (της πολιτικής ελευθερίας). Να εκχωρήσουν, επομένως, στο κράτος την πολιτική αρμοδιότητα. Η κοινωνία συνιστούσε, σύμφωνα με το σκεπτικό αυτό, τη μείζονα απειλή για τα μέλη της και όχι το κράτος. Περιττεύει να υπενθυμίσω ότι το δίπολο ατομική ή πολιτική ελευθερία που προτάσσει η νεοτερικότητα είναι αυθαίρετο διότι δεν τίθεται έτσι ως διακύβευμα. Για να υπάρξει η πολιτική ελευθερία προϋποτίθεται η προσκύρωση προηγουμένως στο κοινωνικό υποκείμενο της ατομικής και της κοινωνικής ελευθερίας. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν αντιτίθεται η ατομική στην πολιτική ελευθερία, αλλά η ατομική στην καθολική ελευθερία. Να δεχθούμε άραγε ότι η σύγχυση αυτή της νεοτερικότητας οφείλεται στο γνωσιολογικό της αβαθές ή αποτελεί σκόπιμη επιλογή με ιδεολογικές προεκτάσεις; Πάντως οι συνέπειες είναι κεφαλαιώδεις.

Ο άλλος περιορισμός συνέχεται με τη μη αναγνώριση της εσωτερικής πολυσημίας του έθνους. Το δόγμα ένα κράτος, ένα έθνος, μια γλώσσα κ.λπ., εμφανίσθηκε ως εντολή του έθνους προς το κράτος να επιβάλλει την ομοιογένεια της κοινωνίας, να αφομοιώσει ή, έστω, να εξαλείψει το διαφορετικό στο εσωτερικό της επικράτειας. Σήμερα ωστόσο γνωρίζουμε ότι το έθνος χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα από το κράτος προκειμένου να νομιμοποιηθεί έναντι της κοινωνίας για τις πολιτικές που κατέτειναν στην οικοδόμηση των παραμέτρων του ανθρωποκεντρισμού, δηλαδή της νέας, σε συνθήκες ελευθερίας, κοινωνίας: της πολιτικής ενοποίησης της επικράτειας, της δημιουργίας μιας ενιαίας αγοράς και πολλά άλλα.

Είναι χρήσιμο να συγκρατήσουμε ότι η έννοια του πολίτη επιστρατεύθηκε στο πλαίσιο αυτό από το έθνος του κράτους εναντίον της πολιτισμικής πολυσημίας του έθνους της κοινωνίας. Το κλίμα αυτό εξηγεί προφανώς την εμμονή της νεοτερικότητας να θεωρεί το έθνος ως «επινόηση» του κράτους και όχι ως συμφυές σύνδρομο της κοινωνίας. Συμβαίνει μάλιστα και το εξής ενδιαφέρον: να διδάσκεται ότι αν η κοινωνία αναλάβει την ευθύνη του έθνους, αν επομένως αναρτήσει στα στοιχεία που συγκροτούν την έννοια του έθνους το πρόταγμα της πολυσημίας της και, ιδίως, της πολιτικής ελευθερίας, εάν με διαφορετική διατύπωση, αξιώσει την απομείωση της πολιτικής κυριαρχίας του κράτους, το έθνος θα πάψει να υπάρχει. Το έθνος μόνον ως όχημα νομιμοποίησης της πολιτικής κυριαρχίας το κράτους έναντι της κοινωνίας μπορεί να νοηθεί από τη νεοτερικότητα.

Στο βάθος η προσέγγιση αυτή του έθνους υπηρετεί, όπως ακριβώς και το επιχείρημα για την ασυμβατότητα ατομικής και πολιτικής ελευθερίας, την άρνηση της νεοτερικής άρχουσας τάξης να αποδεχθεί μια πιο οργανική θέση της κοινωνίας στο σύστημα. Διότι εντέλει δεν αρνείται τη συνάφεια του έθνους με την ελευθερία. Ήδη διαπιστώσαμε ότι αναγνωρίζει την οργανική του σχέση με αυτήν στο ατομικό και στο εθνικό. Αποστρέφεται μόνον την ελευθερία που θα έθιγε τα θεμέλια του κράτους/συστήματος.

Στο ζήτημα αυτό πρέπει να ομολογήσω ότι συναντώνται τόσο οι φιλελεύθερες, όσο και οι σοσιαλιστικές ιδεολογίες όλων των αποχρώσεων. Η σύγκρουση επικεντρώθηκε σταθερά στο ποιος πρέπει να κατέχει το ουσιώδες της ιδιοκτησίας του οικονομικού συστήματος, ο ιδιώτης ή το κράτος. Και οι δυο όμως θεωρούσαν αυτονόητο ότι η κοινωνία δεν είχε θέση ούτε στο σύστημα της οικονομίας ούτε στο σύστημα του κράτους. Το μεν οικονομικό σύστημα αποδίδεται αυτονοήτως στον ιδιοκτήτη των μέσων της παραγωγής, το δε πολιτικό σύστημα αφήνεται στον κληρονόμο της δεσποτείας, στο νομικό πλάσμα του κράτους και στους φορείς του.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το ζητημα της Ομηρικης Ιθακης


"Αθήνα
Σε μια από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις των τελευταίων δεκαετιών εκτιμούν ότι προχώρησαν δύο Έλληνες αρχαιολόγοι από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, που τα τελευταία 16 χρόνια ανασκάπτουν την περιοχή Αγ. Αθανάσιος στην Ιθάκη.

«Σύμφωνα με τα έως σήμερα στοιχεία, κινητά και ακίνητα, που είναι ιδιαίτερα σοβαρά, και με κάθε επιστημονική επιφύλαξη, πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά στο Ανάκτορο του Οδυσσέα και της Πηνελόπης, το μόνο από τα Ανάκτορα των Ομηρικών Επών, που δεν έχει ανακαλυφθεί», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο καθηγητής Αρχαιολογίας, Θανάσης Παπαδόπουλος, ο οποίος μαζί με τη σύζυγό του, Λίτσα Κοντορλή, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων παρουσίασαν στις 20 Αυγούστου την επιστημονική τους ανακάλυψη."
περισσότερα, εδώ
καί εδώ


Αναδημοσίευση παλαιότερης σχετικής ανάρτησης, απο το ιστολόγιο "Κοσμοσύστημα", του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη,

Γιώργος Κοντογιώργης

Το ζήτημα της ομηρικής Ιθάκης
1. Το ζήτημα της ομηρικής Ιθάκης συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον της επιστήμης και της κοινής γνώμης για ένα κυρίως λόγο. Ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, υπήρξε μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της τρωικής εκστρατείας. Εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο στρατόπεδο των Ελλήνων λόγω της ιδιαίτερης ευφυΐας του, κυρίως όμως εξαιτίας της βαρύνουσας θέσης της Ιθάκης (και κατ’επέκταση του ιδίου) μεταξύ των μυκηναϊκών κρατών. Η κεντρική αυτή θέση του Οδυσσέα στα δρώμενα, σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς του, εξηγεί επίσης το γεγονός ότι το ένα από τα δυο έργα του Ομήρου φέρει το όνομά του.
Πρώτη θεμελιώδης διαπίστωση λοιπόν είναι ότι το κράτος της Ιθάκης υπήρξε ένα από τα πλέον ισχυρά της εποχής με σημαίνουσα ευημερία. Την ευημερία αυτή την όφειλε σε σημαντικό βαθμό στην κομβική θέση που κατείχε για το πέρασμα των Ελλήνων προς τις δαλματικές ακτές, την Ιταλία και τη δυτική Μεσόγειο. Ο Όμηρος γνωρίζει ότι στα λιμάνια της Ιθάκης προσεγγίζουν πλοία που μεταφέρουν αγαθά και εμπόρους από και προς αυτά. Συνομολογεί επίσης ότι στην επικράτεια της Ιθάκης ανήκε μια μεγάλη για την εποχή περιοχή: η ίδια η Ιθάκη, τα νησιά Δουλίχιο, Σάμη και Ζάκυνθος καθώς και η «ηπείροιος ακτή», μια μεγάλη έκταση απέναντι στη σημερινή Ακαρνανία στην οποία αναφέρεται συχνά ο Όμηρος. Μόνη η Κέρκυρα, το νησί των Φαιάκων, εξαιρείτο από την εξουσία του Οδυσσέα καθώς συγκροτούσε ίδιον κράτος.
Επομένως η διαμφισβήτηση για την ομηρική Ιθάκη δεν αφορά στο ανήκειν ή μη του συμπλέγματος αυτού των Ιονίων νήσων στο κράτος του Οδυσσέα, αλλά στο νησί που στέγαζε την πρωτεύουσά του, το άστυ που καθόλες τις ενδείξεις έδωσε το όνομά του σ’αυτό και στο σύνολο κράτος.

2. Εκτιμώ ότι για λόγους που συνδέονται με τον γεωπολιτικό χάρτη της εποχής και, φυσικά, με την φύση του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού συστήματος των Μυκηναίων το νησί όπου εδραζόταν η πρωτεύουσα της Ιθάκης είναι η σημερινή Λευκάδα. Στην εκτίμηση αυτή, συμβάλει, κατά τη γνώμη μου, η ίδια η μαρτυρία της Οδύσσειας.

Η γεωπολιτική, το επικοινωνιακό σύστημα της εποχής σε συνδυασμό με τις επιδώσεις της ναυπηγικής και της ναυσιπλοΐας, υπαγόρευαν την ανάπτυξη της θαλάσσιας επικοινωνίας κατά μήκος της ακτογραμμής. Υπό την έννοια αυτή, η Λευκάδα μονοπωλούσε το ενδιαφέρον της ναυσιπλοΐας και, κατ’επέκταση, του εμπορίου των Μυκηναίων του μητροπολιτικού ελλαδικού χώρου με τη δυτική Μεσόγειο . Η στρατηγική αυτή θέση της Λευκάδας/Ιθάκης αποτέλεσε τη σταθερά, η οποία αποκαλύπτεται με τον πλέον εύγλωττο τρόπο κατά την περίοδο της κορινθιακής κυριαρχίας στο δυτικό εμπόριο. Οι Κορίνθιοι διάνοιξαν τη διώρυγα προκειμένου να αποφύγουν την ανοιχτή θάλασσα στο στενό με τη σημερινή Ιθάκη και Κεφαλονιά. Η στρατηγική αυτή θέση της Λευκάδας εξηγεί το γεγονός ότι ανέπτυξε μια από τις πλέον εκτενείς και πολυάνθρωπες πόλεις της αρχαιότητας. Με τη διάνοιξη της διώρυγας το εσωτερικό επίκεντρο θα μετακινηθεί επίσης από τη μέση και τη νότια Λευκάδα προς βορράν, στην είσοδό της.

Σε κάθε περίπτωση, συνάγεται ότι ο βασιλιάς/ηγέτης του κράτους δεν θα μπορούσε να μην επιδιώξει την ενθυλάκωση του οικονομικού ενδιαφέροντος που προσέφερε η στρατηγική θέση του νησιού της Λευκάδας στην ακτογραμμή της ναυσιπλοΐας.
Στην επισήμανση αυτή οφείλει να συνεκτιμήσει κανείς τη διαβεβαίωση του Ομήρου ότι ο Οδυσσέας είχε επενδυμένα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα στην ηπειρωτική ακτή, δηλαδή στο ακαρνανικό έδαφος της επικράτειάς του . Μάλιστα, καθόλες τις ενδείξεις, ήταν ο μόνος μεταξύ των ευγενών της Ιθάκης, που κατείχε τα εδάφη της περιοχής αυτής. Είναι προφανές ότι η «ηπείροιος ακτή», συνδυάζεται οργανικά με τη Λευκάδα και όχι με τα άλλα απόμακρα προς αυτήν νησιά.
Η ανωτέρω παραδοχή εδράζεται στον χαρακτήρα του μυκηναϊκού κοινωνικο-οικονομικού συστήματος. Οι μυκηναϊκές κοινωνίες υπήρξαν μεταβατικές, με την έννοια ότι παρόλη την ανάπτυξη του εμπορίου η βάση τους ήταν αγροτική. Από την αγροτική οικονομία προκύπτουν και οι συσχετισμοί πολιτικής ισχύος που καθιερώνουν τον Οδυσσέα ως ηγέτη του κράτους της Ιθάκης. Είναι εντέλει ο εξ αποστάσεως ισχυρότερος γαιοκτήμονας: διαθέτει τα περισσότερα κοπάδια , που σημαίνει ότι κατέχει τα μεγαλύτερα βοσκοτόπια, ενώ το ανάκτορό του δεν έχει ταίρι στην εποχή του . Τα αγαθά, ο χρυσός, ο χαλκός, το λάδι, το κρασί κλπ που είχε συσσωρευμένα στην «ψηλοτάβανη και ευρύχωρη αποθήκη» του ανακτόρου ξεπερνούν σαφώς εκείνα των άλλων ευγενών . Συγχρόνως, σε αντίθεση με τους ευγενείς του Δουλιχίου, που εμφανίζονται ως παραγωγοί σιταριού , η οικονομική επιφάνεια του Οδυσσέα φαίνεται ότι είχε ως βάση την κτηνοτροφία.

3. Με δεδομένη την οικονομική αυτή συγκρότηση της κοινωνίας της Ιθάκης το μόνο νησί που προσφέρεται για την υποστήριξη της οικονομικής ισχύος του γαιοκτήτη βασιλιά/ηγέτη και, κατ’επέκταση, για τη στέγαση της πρωτεύουσας του κράτους, είναι η Λευκάδα. Διότι ως νησί διαθέτει επάρκεια εδαφών, τα οποία επιπλέον σχηματίζουν μια γαιοκτητική/εδαφική ενότητα με την ακαρνανική ενδοχώρα.
Η σημερινή Ιθάκη, αντιθέτως, λόγω μεγέθους και γεωμορφίας δεν μπορεί να υποστηρίξει την εξέχουσα ισχύ του βασιλέα του κράτους. Δεν διαθέτει επαρκή εσωτερικό ζωτικό έδαφος ούτε άμεση επικοινωνιακή δυνατότητα με την «ηπείροιο ακτή». Και φυσικά, ουδείς λόγος συνέτρεχε να επιλέξει το μικρότερο και, μάλιστα, το πλέον άγονο νησί ως έδρα του ο ηγέτης εάν τα ζωτικά του συμφέροντα τοποθετούνταν σε άλλο νησί και στην ηπειρωτική στεριά. Όντως, η διήγηση του Ομήρου εστιάζει τη μεγίστη οικονομική δραστηριότητα του Οδυσσέα στο ίδιο νησί που είχε την έδρα του και στην αντίπερα ηπειρωτική ενδοχώρα. Προσθέτω δε ότι πέραν της μεγίστης οικονομικής δραστηριότητας που ανέπτυσσε ο Οδυσσέας στο νησί του, ευδοκιμούσαν σ’αυτό και άλλοι ευγενείς γαιοκτήμονες. Διανοείται κανείς ότι η σημερινή Ιθάκη θα μπορούσε να υποστηρίξει τον εξέχοντα γαιοκτητικά Οδυσσέα και, τουλάχιστον, δώδεκα ακόμη μεγάλους γαιοκτήμονες, οι οποίοι ως εκ της οικονομικής τους επιφάνειας νομιμοποιούνταν να εμφανίζονται μεταξύ των διεκδικητών του θρόνου του Οδυσσέα ; Ένα άλλο καθοριστικό, κατά τη γνώμη μου, στοιχείο, που διέρχεται απαρατήρητο ή αποδίδεται σε ποιητική άδεια, αφορά στο επαναλαμβανόμενο ερώτημα των μελών του βασιλικού οίκου (της Πηνελόπης, του Τηλεμάχου) αν ο ξένος που είχαν μπροστά τους ήρθε στην πόλη του Οδυσσέα με το πλοίο ή δια ξηράς . Το ερώτημα αυτό είναι απολύτως φυσικό να υποβάλλεται στον επισκέπτη της σημερινής Λευκάδας αφού παρόλη τη λιμνοθάλασσα που τη χωρίζει (και την χώριζε ανέκαθεν) από την ακαρνανική ακτή η πρόσβαση σ’αυτήν είναι εύκολη και, οπωσδήποτε, ήταν τρέχουσα για τους ανθρώπους του Οδυσσέα. Είναι όμως μη διανοητό για τα άλλα νησιά, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής Ιθάκης.

4. Ένα τελευταίο ζήτημα που είναι ωστόσο ικανό να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το ανωτέρω επιχείρημα έχει να κάμει με την φύση του κράτους του Οδυσσέα. Διευκρινίσαμε ήδη ότι είναι τυπικά μυκηναϊκό. Έχω ταξινομήσει αλλού το μυκηναϊκό σύστημα στην μεταβατική κρατική δεσποτεία . Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που αντανακλά τις σχέσεις ιδιοκτησίας/γαιοκτησίας και τους συναρτώμενους με αυτές συσχετισμούς. Το δεσποτικό κράτος απαρτίζεται από τα επιμέρους δεσποτικά πεδία (είδος φέουδων), των οποίων προΐσταται ο ιδιοκτήτης ευγενής, ο επονομαζόμενος βασιλέας . Στην Οδύσσεια απαριθμούνται συνολικά εκατόν οκτώ βασιλήες που διεκδικούν τον θρόνο του Οδυσσέα: πενήντα από το Δουλίχιο, είκοσι τέσσερις από την Σάμη, είκοσι από τη Ζάκυνθο και δώδεκα από την Ιθάκη .
Ο ισχυρότερος μεταξύ των βασιλέων, εν προκειμένω ο Οδυσσέας, κατέχει το κεντρικό πολιτικό σύστημα και προΐσταται των άλλων βασιλήων. Οι οποίοι όμως με τη σειρά τους συγκροτούν την «γερουσία» που συντρέχει τον κεντρικό βασιλέα στην άσκηση της εξουσίας.

Η αποδυνάμωση της κεντρικής βασιλείας αποτελεί ένα διάχυτο φαινόμενο που ακολούθησε τη μακρά απουσία των Μυκηναίων ηγετών στην Τροία και διήρκεσε έως τους πρώιμους προ-κλασικούς χρόνους. Ο Ησίοδος μας μεταφέρει την ηχώ της νέας αυτής πραγματικότητας που είχε ως συνέπεια να επιβαρύνει την κοινωνική κατάσταση του κοινού λαού. Εντούτοις, η αρχή που διείπε το σύστημα της κρατικής δεσποτείας εξακολουθούσε να είναι ακόμη αρραγής κατά την περίοδο που εξετάζουμε.
Στο μέτρο που στη δεσποτεία ο κάτοχος του κράτους είναι και ιδιοκτήτης του, η διαδοχή είναι κληρονομική. Το κράτος ανήκει στον αρχηγό του οίκου και μεταβιβάζεται στον διάδοχό του δυνάμει της αρχής της αρρενογονίας. Η Πηνελόπη ως τοποτηρητής του θρόνου και επίτροπος του ανηλίκου Τηλεμάχου μπορούσε να παρακάμψει την τάξη αυτή εάν παντρευόταν έναν από τους βασιλήες/μνηστήρες του θρόνου . Η λύση αυτή θα διευκολυνόταν προφανώς ή, έστω θα ενθαρρυνόταν, αν εξέλειπε βιολογικά ο ίδιος ο Τηλέμαχος. Όμως στην περίπτωση αυτή θα επρόκειτο για «πραξικόπημα», δηλαδή για κατάλυση της πάτριας νομιμότητας . Το «ροκάνισμα» του χρόνου από την Πηνελόπη επιδέχεται από την άποψη αυτή διπλή ερμηνεία: είτε αυτήν που υιοθετεί ο Όμηρος είτε εκείνη που συνάδει με το ίδιον αυτής συμφέρον. Όντως η διατήρηση της εκκρεμότητας, της επέτρεπε να αναπληρώνει τον Οδυσσέα στη διοίκηση του κράτους και, φυσικά, να διασφαλίζει το συμφέρον του οίκου. Πράγμα που, όπως όλα δείχνουν, δεν φαίνεται ότι επετεύχθη αφού οι μνηστήρες εγκαταστάθηκαν για τα καλά στο ανάκτορο του Οδυσσέα και καρπώνονταν χωρίς αιδώ τα αγαθά του. Σε αντίθεση όμως με άλλες βασίλισσες του μυκηναϊκού κύκλου η εμμονή της Πηνελόπης στην αναμονή του Οδυσσέα απέτρεψε την εκτροπή και οδήγησε εντέλει στην αποκατάσταση της νομιμότητας..

5. Συνάγεται λοιπόν ότι η γεωπολιτική πραγματικότητα και το επικοινωνιακό σύστημα της εποχής, η φύση της κοινωνίας και του κράτους, η ίδια η μαρτυρία της Οδύσσειας συνηγορούν υπέρ της άποψης ότι η Ιθάκη ως κρατική δεσποτεία συγκροτείται από το σύμπλεγμα των Ιονίων νησιών πλην της Κέρκυρας και μέρος της ηπειρωτικής ή ακαρνανικής ακτής.
Από την άλλη, το νησί και το άστυ/πρωτεύουσα που καθόλες τις ενδείξεις έδωσαν το όνομά τους στο ίδιο το κράτος ήταν η σημερινή Λευκάδα. Η συνεκτίμηση των στοιχείων που με οδηγούν στο συμπέρασμα αυτό με κάνει τέλος να πιστεύω ότι η έδρα του Οδυσσέα βρισκόταν στη μέση ή στη νότια Λευκάδα, στο Νυδρί ή ενδεχομένως στη Βασιλική . Για διαφορετικούς λόγους μπορεί, κατά τη γνώμη μου, να υποστηριχθεί και η μια και η άλλη άποψη. Το ζήτημα αυτό ωστόσο έχει μικρή σημασία αν αναλογισθεί κανείς ότι στασιάζεται ακόμη το μείζον, δηλαδή μια συμφωνία για την εσωτερική φυσιογνωμία και την δομή του κράτους της Ιθάκης.

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Για την αντιπροσώπευση...

Απο το ιστολόγιο του Γιώργου Κοντογιώργη "Κοσμοσύστημα"

Απόσπασμα απο το βιβλίο του Γ. Κοντογιώργη "Η Δημοκρατία ως Ελευθερία", εκδ. Πατάκη, 2007.

«…Η αντιπροσώπευση, αυτή καθεαυτή, προϋποθέτει την ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα του συνόλου των αρχών της:

-Την απελευθέρωση του «εκλέγεσθαι» από την ιδιοποίηση της κομματικής ολιγαρχίας,

-την εισαγωγή του ελέγχου και της ελεύθερης ανακλητότητας των αντιπροσώπων

-τον συνοδικό χαρακτήρα των αξιωμάτων

-και, οπωσδήποτε, την εξίσωση του πολιτικού προσωπικού με τους πολίτες ενώπιον του νόμου, συμπεριλαμβανομένης και της υποβολής της πολιτικής πράξης στη δικαιοσύνη

Οι ανωτέρω αρχές συνεπάγονται εξ ορισμού την αναστόχευση του σκοπού της πολιτικής ή, αλλιώς, την αποδοχή του συμφέροντος της κοινωνίας-του κοινού συμφέροντος- ως καταστατικής παραμέτρου της πολιτικής. Συνεπάγονται επίσης τη μεταβολή του φορέα της πολιτικής που θα επιφορτισθεί με τον προσδιορισμό του περιεχομένου και τη διαχείρισή του.

Η εισαγωγή του «κοινού» συμφέροντος δεν αντιβαίνει στις έννοιες του «δημοσίου» ή «γενικού» ή «εθνικού» συμφέροντος, προώρισται όμως να αποκαταστήσει τα πράγματα στην αντιπροσωπευτική τους βάση. Όντως, η ταύτιση της έννοιας «δημόσιο» με το κράτος συνομολογεί ότι το συμφέρον του δήμου (του «κοινού λαού») το οποίο αποδίδει εξομοιώνεται όχι με τη βούλησή του, αλλά με την οπτική του κράτους για το σύνολο συμφέρον του έθνους. Οπτική που εντέλει δεν είναι άλλη από εκείνη που ιστορεί το έθνος διά του κράτους.

Το ερώτημα , επομένως, εστιάζεται στον κάτοχο της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας, ο οποίος έχει την αποφασιστική δυνατότητα να ορίζει το σκοπό της πολιτικής και, συνακόλουθα , να εξειδικεύει το περιεχόμενό της. Έτσι, η ενσάρκωση του πολιτικού συστήματος από το κράτος με όρους πολιτικής κυριαρχίας προσκύρωσε σ’ αυτό την καθολική πολιτική αρμοδιότητα και, κατά λογική ακολουθία , τη δυνατότητα να ιδιοποιηθεί έννοιες όπως του «δημοσίου», του «γενικού συμφέροντος» και του «έθνους»

Στο μέτρο που, αντιθέτως, το πολιτικό σύστημα ανακτά το αντιπροσωπευτικό του πρόσημο και ισορροπεί ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος, ο σκοπός της πολιτικής που θα κληθεί να υπηρετήσει το τελευταίο θα μεταβληθεί δραματικά. Με την απόδοση της ιδιότητας του εντολέα στην κοινωνία, το κράτος, από μοναδικός και αυθεντικός εκφραστής του περιεχομένου της πολιτικής λειτουργίας, περιορίζεται σε εντολοδόχο της κοινωνικής βούλησης. Η τελευταία, επομένως, ορίζει, εφεξής, το περιεχόμενο της εντολής (ήτοι του σκοπού της πολιτικής) και, κατ΄επέκταση, το συμφέρον του έθνους. Για να γίνει όμως αυτό, προϋποτίθεται το κοινωνικό σώμα των πολιτών να μεταλλαχθεί σε δήμο, να συγκροτηθεί, δηλαδή, πολιτικά, να γίνει συστατικός θεσμός της πολιτείας…»

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ ιδιώτευσης και ατομικής ελευθερίας

Από το ιστολόγιο του Γ. Κοντογιώργη "Κοσμοσύστημα"


Από το βιβλίο του Γ. Κοντογιώργη: "Η Δημοκρατία ως Ελευθερία", εκδόσεις Πατάκη, 2007.

" ....Η αδυναμία της νεοτερικότητας να κατανοήσει τα στάδια αυτά της ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης οδήγησε τους στοχαστές της να υποστηρίξουν ότι η εταιρική συγκρότηση της κοινωνίας καταλύει την ιδιωτικότητα του βίου και, συνακόλουθα, την ατομική ελευθερία.
Τό ζήτημα δεν έγκειται στο ότι η νεοτερική σκέψη αδυνατεί να προσλάβει μορφές ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης που την υπερβαίνουν. Στην προσπάθειά της να περιβαλλει το βίωμά της με αξιωματική ανωτερότητα παρακάμπτει την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ ιδιώτευσης και ατομικής ελευθερίας, υποβάλλοντας τη σκέψη ότι η τελευταία είναι εφικτή μόνον στο περιβάλλον της πρώτης.
Η βεβαιότητα αυτή της νεοτερικότητας υποδηλώνει ουσιαστικά ότι ο αποκλεισμός του κοινωνικού ανθρώπου απο τη δημόσια σφαίρα και ο εγκιβωτισμός του στην ιδιωτική ζωή αποτελούν θεμελιώδη όρο της απο-φεουδαλικοποίησής του. Με απλούστερη διατύπωση, η ανθρωποκεντρική του ολοκλήρωση (η βίωση, πλήν της ατομικής, και των πεδίων της κοινωνικής και της πολιτικής ελευθερίας) συγκροτεί τον μείζονα κίνδυνο για την ατομική ελευθερία του.
Πρόκειται, εν προκειμένω, για μια επανάληψη του ολιγαρχικού επιχειρήματος που δεν αναγνωρίζει στον "κοινό λαό" την ικανότητα της αυτονομίας και της "επιχειρησιακής" άσκησης της πολιτικής και το οποίο απολήγει εντέλει στη διαπίστωση ότι ο ίδιος συνιστά απειλή για τον εαυτό του, σε βαθμό που μπορεί να τον υποβιβάσει στο καθεστώς δεσποτείας.
Είναι προφανές ότι ο ισχυρισμός αυτός είναι ιδεολογικά φορτισμένος και οπωσδήποτε, επιστημονικά ανυπόστατος. Η αποϊδιώτευση, και μάλιστα, η εταιρική συγκρότηση του κοινωνικού βίου, εισάγει το άτομο σε μια ανώτερη ανθρωποκεντρική σφαίρα, την οποία παρακολουθεί εκ του σύνεγγυς η ισότητα. Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση μη διαιρετής προσέγγισης του αντικειμένου της ισότητας είναι, στο πλαίσιο αυτό, η πολιτική......"

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΑΔΙΑΝΟΗΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΝΟΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

του Αλέκου Βαρβέρη, απο τον "Φυλλομάντη"


Με μεγάλη καθυστέρηση η εγχώρια διανόηση, Πανεπιστημιακοί και Οικονομολόγοι, του προοδευτικού και αριστερού χώρου, επιχειρεί να συζητήσει την οικονομική κρίση, εν μέσω γενικευμένης κρίσης του συστήματος.

Στη συζήτηση που έχει ξεκινήσει διακρίνουμε ορισμένα δομικού χαρακτήρα προβλήματα τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά στην χειραφέτηση τόσο των πρωταγωνιστών όσο και των ενδιαφερομένων.

  1. Το πεδίο στο οποίο αναζητούν την αντιμετώπιση της κρίσης και τη δημιουργία προϋποθέσεων διεξόδου είναι θολό και περιορισμένο. Αναζητούνται απαντήσεις στην εύρεση χρημάτων και όχι στην ΠΑΡΑΓΩΓΗ πλούτου. Δείχνουν να αγνοούν ότι το χρήμα κόβεται στα νομισματοκοπεία αλλά ο πλούτος παράγεται στην κοινωνία και στις παραγωγικές σχέσεις που έχει υιοθετήσει. Η ληστεία δεν συντελείται στα προϊόντα του νομισματοκοπείου αλλά στον κοινωνικό πλούτο, συνιστά δηλαδή βασικό όρο ύπαρξης των παραγωγικών σχέσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
  2. Η παραπάνω παρατήρηση βγαίνει αβίαστα από το γεγονός ότι ΚΑΝΕΙΣ από τους συμμετέχοντες στο διάλογο, Πανεπιστημιακούς και Οικονομολόγους, δεν έχει θέσει ζητήματα μετασχηματισμού του τρόπου παραγωγής. Ζητήματα που αναφέρονται στο χτίσιμο άλλων παραγωγικών σχέσεων, σε πρωτοβουλίες που απαντούν στα διαρθρωτικά προβλήματα, για το Τι θα παράγει και το Πώς θα εργαστεί αυτή η κοινωνία, που αποτελεί βασικό ζητούμενο διεθνώς, μιας κοινωνικής αλλαγής.
  3. Θλίψη επίσης προκαλεί η άποψη ότι «τα λεφτά υπάρχουν» την ίδια στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ είναι δανεικό και το μεγαλύτερο μέρος «των λεφτών που υπάρχουν» δεν αντιστοιχεί σε καμία πραγματική οικονομία. Τέτοιες θεωρήσεις διολισθαίνουν από το πραγματικό στο εικονικό αποκοιμίζοντας και αλλοτριώνοντας την κοινωνία ότι μπορεί να πετύχει όχι με τη δουλειά αλλά με την αρπαγή των αρπαγμένων «λεφτών που υπάρχουν». Ωστόσο πάλι δεν απαντούν στα Τι και Πώς μια νέας εργασίας και κοινωνικής ζωής.
  4. Εξαντλούν τον ριζοσπαστισμό τους στις εθνικοποιήσεις τραπεζών, στην απόκτηση των κλεμμένων (του ενός απ' τον άλλο δηλαδή) τι στιγμή που δεν μπορούν να τραυλίσουν ούτε μια λέξη για το τι θα έκανε η χώρα χωρίς ...βαρβάρους (δανεικά και ΔΝΤ).
  5. Υποψιάζονται (και δικαίως) τους Μέρκελ, Σαρκοζί κ.α χωρίς να μπορούν να αναγνωρίσουν το κοινό έδαφος των αναζητήσεων. Τόσο οι συστημικές δυνάμεις όσο και οι κοινωνίες αναζητούν όρους επιβίωσης. Η επιβίωση του συστήματος (για τους πρώτους) και η επιβίωση του πολιτισμού και του ανθρώπου (για τους δεύτερους) συνυπάρχουν και συγκρούονται πάνω σε κοινό έδαφος.
  6. Αρνούνται, λόγω αδυναμίας, να αναζητήσουν σε ένα εξω-οικονομικό (πολιτικό-ιδεολογικό) επίπεδο τις απαντήσεις και προσπαθούν να σχηματίσουν δέσμες αντι-μέτρων ενάντια στα επιβαλλόμενα μέτρα. Δεν μπορούν να ψαχτούν στο τι συνιστά η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος σήμερα και στο πλαίσιο ποιανού νέου πολιτικού συστήματος μπορούν να δημιουργηθούν απαντήσεις στα σημερινά αδιέξοδα. Με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εντάξουν τα «μέτρα» τους σε μια ΑΛΛΗ προοπτική. Άλλωστε μόνο σε μια άλλη προοπτική μπορεί να εξεταστούν άλλα μέτρα.
  7. Εμφανώς ζορίζονται, ακόμα και στα μάτια ενός αδαούς, να συμβάλουν ουσιαστικά στη δημιουργία μιας νέας πολιτικής σκέψης, ενός νέου πολιτικού δρόμου.
  8. Ωστόσο μέχρι εδώ η ελλειμματικότητα της προσπάθειας είναι κατανοητή. Το κρίσιμο στοιχείο, το οποίο αποτελεί χρέωση, είναι η αλλότρια εμμονή τους να μην κοινωνούν το πρόβλημα. Πόσο αλήθεια λυτρωτικά θα επιδρούσε η φράση «..τα σφάλματά μου πέλαγα..». Μια τέτοια αποδοχή θα απελευθέρωνε τόσο τους ίδιους όσο και την κοινωνία. Θα ανέτρεπε τη βαλτωμένη σχέση διανόησης-κοινωνίας από το σημερινό κακέκτυπο βεβαιότητα-αναμονή, σε μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ γνώσεων, αξιών και βιωμάτων.
  9. Επίσης θα δημιουργούσε ελπιδοφόρο ρήγμα στην α-μαρξική τριτοδιεθνιστική αντίληψη που έχει αφυδατώσει την αριστερή διανόηση.
  10. Τέλος μια τέτοια προσπάθεια θα συνιστούσε Πολιτική οικονομία - απάντηση στην Πολιτική οικονομία των κυρίαρχων δυνάμεων- και θα παρήγαγε στοιχεία ενός νέου πολιτικού συστήματος.

Για να απαλλαγούμε απ' τις κατάρες και τις καταγγελίες πρέπει να συνεργαστούν οι φωτιές με τις θέσεις. Πρέπει «να ανατρέψουμε τον ανάποδο κόσμο»
Αλέκος Βαρβέρης, 17 Ιουλίου 2010

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Πιόνι του Ισραήλ η Ελλάδα


Όποιος θεωρεί ότι η επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου στην Αθήνα είχε στόχο τη σύσφιγξη των σχέσεων των δύο λαών, ας το ξανασκεφτεί. Η μετατροπή της Ελλάδας σε πιόνι στον διπλωματικό πόλεμο που έχει ξεσπάσει εδώ και δύο μήνες μεταξύ ΗΠΑ - Ισραήλ - Τουρκίας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής:

● Το Ισραήλ επιθυμεί να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της Ελλάδας επειδή έκλεισε τον δικό της η Τουρκία.

● Το ισχυρό εβραϊκό λόμπι στην Ουάσιγκτον άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στον Λευκό Οίκο να σκληρύνει τη στάση του προς την Τουρκία και το έκανε.

Όμως ας μην ξεχνάει κανείς ότι η Τουρκία ήταν, είναι και θα είναι ο αναγκαίος – αν και όχι πάντα αγαπημένος – σύμμαχος τόσο του Ισραήλ όσο και των ΗΠΑ: συνορεύει με τον μισό αραβικό κόσμο και οι βάσεις του Ιντσιρλίκ παραμένουν πολύτιμο εργαλείο ανεφοδιασμού και αντικατασκοπίας.

Όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά Δυτικοί διπλωμάτες με τους οποίους επικοινώνησε το «Π», «μόλις οι τρεις τους τα βρουν – και θα τα βρουν, είτε με την πτώση του Ερντογάν είτε όχι –, η Ελλάδα θα μείνει με τις συμφωνίες στα χέρια». Και με τη ρετσινιά ότι άλλαξε διπλωματικό προσανατολισμό και έριξε γέφυρες προς το Ισραήλ σε μια χρονικά έκρυθμη περίοδο, δυσαρεστώντας έντονα τον αραβικό κόσμο, τον οποίο παρεμπιπτόντως εδώ και μήνες... εκλιπαρούμε να ρίξει χρήμα στην ελληνική οικονομία για να μας «σώσει».

Πολλές «συμπτώσεις»
Όσο κι αν προσπάθησε το Μαξίμου να υποβαθμίσει την άφιξη του Νετανιάχου, δεν το κατάφερε. Μπορεί να την όρισε για τις 16 Αυγούστου, όταν παραδοσιακά οι Έλληνες δεν βλέπουν, δεν διαβάζουν και δεν ακούνε ειδήσεις, όμως λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο. Διότι το Ισραήλ, τρεις ημέρες πριν από την άφιξη του Νετανιάχου, οργάνωσε τέτοια ενημέρωση, ώστε η είδηση «έπαιζε» πρώτη σε όλα τα διεθνή μέσα, με εκτενείς αναφορές και αναλύσεις για τη «σημασία της επίσκεψης».

Ο στόχος των Ισραηλινών ήταν να πετάξουν το μπαλάκι στην Τουρκία. Και το πέτυχαν. Οι ίδιοι διπλωμάτες που μίλησαν στο «Π» ανέφεραν τρία κρίσιμα γεγονότα που εξελίχθηκαν παράλληλα με την επίσκεψη Νετανιάχου, είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και δείχνουν την κρισιμότητα της κατάστασης:

1. Τρεις μέρες πριν από την άφιξη του πρωθυπουργού του Ισραήλ, όταν το Τελ Αβίβ αναβάθμισε το ταξίδι στην Ελλάδα σε μια από τις σημαντικότερες πολιτικές εξελίξεις διεθνώς, η τουρκική κυβέρνηση:

● Διέρρευσε την πρόθεσή της να επανεξετάσει το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Πάγιο ελληνικό αίτημα.

● Ανήγαγε τη θεία λειτουργία στην Τραπεζούντα σε σημαντική υποχώρηση και δείγμα καλής θέλησης προς τη χώρα μας και την Ε.Ε. Ζήτησε ωστόσο ως αντάλλαγμα την όσο πιο σύντομη λειτουργία μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα.

● Την ίδια στιγμή, όμως, έδωσε εντολή στον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου να σκληρύνει τη στάση του στις συνομιλίες με την κυπριακή κυβέρνηση αποσύροντας όλες τις προτάσεις από το τραπέζι και αφήνοντας εμβρόντητο όχι μόνο τον Χριστόφια, αλλά και τον ειδικό διαμεσολαβητή του ΟΗΕ.

Μαστίγιο, καρότο και διαχείριση των ελληνοκυπριακών συμφερόντων. Η Τουρκία επιχείρησε να μας δείξει ότι έχουμε μεγαλύτερο συμφέρον να τα βρούμε με αυτήν παρά με το Ισραήλ.

2. Την ημέρα της άφιξης Νετανιάχου η εφημερίδα «Financial Times» δημοσίευσε την «προειδοποίηση» που απηύθυνε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα στον Ερντογάν, ότι αν δεν αλλάξει στάση προς το Ισραήλ και το Ιράν, θα παγώσουν οι αγορές όπλων. Η διαρροή ήρθε από τον Λευκό Οίκο, ωστόσο τα πράγματα δεν αποτιμήθηκαν σωστά από τα ελληνικά ΜΜΕ, τα οποία έδωσαν έμφαση κυρίως σε κουτοπόνηρες ατάκες περί Τουρκίας ως «πρώην συμμάχου» των ΗΠΑ. Η κατάσταση ήταν λίγο διαφορετική:

● Η διαρροή από τους «Financial Times» αφορούσε συνομιλία Ομπάμα - Ερντογάν που έγινε στις... 20 Ιουνίου, στο πλαίσιο της συνόδου των G20. Πριν από δύο μήνες δηλαδή.

● Ο χρόνος της διαρροής δεν είναι καθόλου τυχαίος, καθώς έστελνε διπλό και ταυτόχρονο μήνυμα από Ισραήλ και ΗΠΑ προς την Τουρκία. Η Ελλάδα έπαιξε τον ρόλο του δολώματος – αν όχι του πρόθυμου ατζέντη.

● Η... «απειλή» προς την Τουρκία δεν αφορούσε τους θηριώδεις εξοπλισμούς της που απειλούν να τινάξουν στον αέρα κάθε είδους ισορροπία στο Αιγαίο (το ρεπορτάζ στη Σελ. 3), αλλά κάτι μη επανδρωμένα αεροπλανάκια, χρήσιμα στον πόλεμο κατά των Κούρδων ανταρτών.

3. Την ημέρα της επίσκεψης Νετανιάχου (Δευτέρα) το Ιράν, λίγες μέρες μετά την απόπειρα δολοφονίας του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ στις 4 Αυγούστου, ανακοίνωσε ότι θα ανοίξει και τρίτο εργοστάσιο εμπλουτισμού ουρανίου.

Ελάχιστες ώρες μετά ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Τζον Μπόλτον δήλωσε ότι το Ισραήλ έχει ελάχιστες μέρες (21 Αυγούστου) μέχρι να βομβαρδίσει το Ιράν. Παραδόξως η συνέντευξη του πρώην αξιωματούχου μαγνητοσκοπήθηκε από τις 13 Αυγούστου, αλλά βγήκε στον αέρα... τη Δευτέρα.

Επίσης βγήκε στον αέρα – στην Ελλάδα τη Δευτέρα από «Τα Νέα» – ως προδημοσίευση από το τεύχος Σεπτεμβρίου του περιοδικού «Αtlantic Μonthly», το κείμενο ενός αναλυτή ονόματι Τζέφρι Γκόλντμπεργκ, ο οποίος, εν όψει του ότι το Ιράν ετοιμάζεται να λειτουργήσει τον πρώτο πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με ρωσικό καύσιμο, πιθανολογεί ότι εντός μηνών είναι πολύ πιθανό «να δεχθεί και αυτός, όπως και όλες οι ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις, αιφνίδιο ισραηλινό βομβαρδισμό».

Λίγες μέρες νωρίτερα γινόταν γνωστό από τον πρώτο αντιπρόεδρο της ιρανικής κυβέρνησης Μοχαμάντ - Ρεζά Ραχίμι η πρόθεση του Ιράν, εξ αιτίας των διεθνών κυρώσεων προς τη χώρα του, την προσεχή περίοδο να πάψει να συναλλάσσεται σε δολάρια και ευρώ (δύο «βρόμικα νομίσματα»). Αντί των δύο αυτών νομισμάτων, θα χρησιμοποιεί το ιρανικό ριάλ και άλλα νομίσματα χωρών που θα συναλλάσσονται με τη χώρα αυτή.

Μεσοπρόθεσμα δε σκοπεύει να περιορίσει μέχρι εξαλείψεως τις εισαγωγές του από την Ε.Ε., από την οποία το Ιράν εισάγει το 27% των προϊόντων του. Κλίμα από κάθε άποψη ψυχροπολεμικό, το οποίο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν και πότε θα υπερθερμανθεί. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι προφανές ότι οι ελληνικοί τυχοδιωκτισμοί στο... τετράγωνο ΗΠΑ - Ισραήλ - Ιράν - Τουρκία είναι κάτι περισσότερο από επικίνδυνοι!

Ο... «ρόλος» της Ελλάδας
Και η Ελλάδα; Πού βρίσκεται σε αυτή τη διπλωματική εξίσωση; Τι ρόλο θα παίξει σε περίπτωση βομβαρδισμού του Ιράν από το Ισραήλ; Σε ποιον άξονα ανήκουμε, αφού αποξενώσαμε τη Ρωσία (με ακύρωση παραγγελίας στρατιωτικού εξοπλισμού), όλο τον αραβικό κόσμο και προκαλούμε άνευ οφέλους την Τουρκία; Αναγκαστικά μένει ο άξονας ΗΠΑ - Ισραήλ - Βρετανίας, που ουδέποτε έδειξε την παραμικρή διάθεση να προασπίσει τα ελληνικά συμφέροντα. Το αντίθετο μάλιστα. Και, ακόμη χειρότερα, έχει παράδοση να μας εγκαταλείπει στα χέρια της... Τουρκίας, της οποίας τα συμφέροντα παγίως εξυπηρετεί!

● Αυτή τη στιγμή μόνο το πιόνι καλούμαστε να παίξουμε σε μια παρτίδα σκάκι με απρόβλεπτες συνέπειες. Και εάν – κατά το ακραίο σενάριο – αρχίσουν οι καμικάζι αυτοκτονίας να βαράνε την πόρτα μας, λόγω των επιλογών μας, ποιος θα μας «προστατεύσει»;

● Αυτή τη στιγμή είμαστε μια χώρα που αιμορραγεί οικονομικά. Που βασιζόμαστε εξ ολοκλήρου στην ξένη βοήθεια. Εάν παραδώσουμε και το σκέλος άσκησης της εξωτερικής μας πολιτικής, τότε δεν θα μας μείνει τίποτα...

Κωφεύει το Μαξίμου, που γέμισε από ξένους συμβούλους παντός καιρού. Κωφεύει και το ΠΑΣΟΚ; Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, πλην Αριστεράς, τι κάνουν;


Ισραηλινό μάτι στο Αιγαίο

Και ερχόμαστε στο ζουμί. Δηλαδή στις συμφωνίες που υπογράφτηκαν υπό τον γενικό τίτλο «ασφάλεια». Κάτι οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ελλάδας - Ισραήλ που ανακοινώθηκαν (γίνονταν και παλιά, αλλά τουλάχιστον τις καμουφλάραμε), κάτι η τεχνολογική και ηλεκτρονική «αναβάθμιση» της αστυνομίας μας και άλλων μονάδων παρακολούθησης από τους εξπέρ Ισραηλινούς, που δεν ανακοινώθηκε, δημιουργούν νέα δεδομένα, τα οποία προκαλούν σύγχυση ακόμα και στους πιο έμπειρους διπλωμάτες.

● Διότι πάμε να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας και φαίνεται ότι οι κυβερνώντες το αντιμετωπίζουν με αβάστακτη ελαφρότητα που τείνει να γίνει επικίνδυνη.

● Διότι δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι όλοι είναι φίλοι μας. Και οι Ισραηλινοί και οι Τούρκοι και οι Άραβες. Με τα σημερινά δεδομένα είναι αδύνατον.

● Δεν γίνεται, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός, κάνοντας χρήση των προσωπικών σχέσεων του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, να μεταβαίνει στη Λιβύη (και στις πλείστες πλούσιες αραβικές χώρες) και με την ιδιότητα «γιος του Ανδρέα Παπανδρέου» να ζητάει από τον Καντάφι χρηματική βοήθεια για να σώσει την Ελλάδα από την πτώχευση.

● Δεν γίνεται πριν από δύο μήνες να κάνει επίθεση φιλίας στην Τουρκία και να φέρνει τον Ερντογάν στην Αθήνα.

● Δεν γίνεται τον Ιούνιο να εξαγγέλλει μαζί με τον Κύπριο πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια κοινή πρωτοβουλία για επίλυση του Παλαιστινιακού υπό μορφή Camp David (που αγνοήθηκε επιδεικτικά από τους Ισραηλινούς) και τώρα να καλεί τον Νετανιάχου – που στηρίζεται από τα κόμματα της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς και έχει παγιωμένες θέσεις περί εξαφάνισης των Παλαιστινίων – να έρθει στην Αθήνα ως ο πρώτος Ισραηλινός πρωθυπουργός.

Να πει κανείς ότι ήταν ο μακαρίτης ο Γιτζάκ Ράμπιν, άντε. Ή να ερχόταν ο κάπως πιο μετριοπαθής Σιμόν Πέρες, και αυτό χωνεύεται. Αλλά ο... Νετανιάχου; Που πριν από χρόνια έχασε την εξουσία καθώς κατηγορήθηκε επισήμως για σκάνδαλα διαφθοράς και για υπόγειες συμφωνίες με τα ακροδεξιά κόμματα για να απωθηθούν οι Παλαιστίνιοι προς Ιορδανία και Συρία, ώστε να απορροφηθούν εκεί και να «καθαρίσουν» τα κατεχόμενα εδάφη; Που έχτισε το τείχος της ντροπής; Που ήγειρε οικισμούς Εβραίων εποίκων με ταχύτατους ρυθμούς;

Όλα αυτά στέλνουν αντιφατικά μηνύματα στο εξωτερικό και δείχνουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε σύγχυση. Όχι μόνο στο θέμα της οικονομίας, την οποία παραδώσαμε άνευ όρων στο ΔΝΤ. Αλλά και στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής, την οποία ο πρωθυπουργός υπηρέτησε για χρόνια και θα έπρεπε μέχρι τώρα να κατέχει... ντοκτορά. Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε το κουτί της Πανδώρας; Ο Θεός να βάλει το χέρι του...

Συμφωνίες και πράσινα άλογα
Τι μπορεί η Ελλάδα να κερδίσει από το Ισραήλ, μια χώρα η οποία συντηρείται κατά το 80% από τον αμερικανικό προϋπολογισμό και δαπανά σχεδόν όλα της τα έσοδα για τον στρατό της και την τεχνολογία που τον περιβάλλει; Τα ελληνικά μέσα παπαγάλισαν με μεγάλη ευκολία τη γραμμή του Μαξίμου και μας βομβάρδισαν με μια σειρά από τομείς στους οποίους οι δύο χώρες θα συνεργαστούν.

Να σημειωθεί ότι:

● Η οικονομία του Ισραήλ – κατά τον ΟΟΣΑ η πραγματική οικονομία της χώρας θα βρίσκεται σε ύφεση μέχρι το 2011 – βασίζεται κατά 40% σε εξαγωγές κυρίως στρατιωτικού εξοπλισμού, άρα μάλλον θα αγοράσουμε παρά θα πουλήσουμε...

● Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 78,8% και σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της CIA (!) το μισό αντιστοιχεί σε οφειλές προς τις ΗΠΑ.

● Το 23,6% των Ισραηλινών ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας αλλά παραδόξως τα συναλλαγματικά αποθέματα του Ισραήλ σε ξένα νομίσματα και χρυσό ανήλθαν στο τέλος του 2009 στα 60,2 δισ. δολάρια από 42 δισ. έναν χρόνο πριν! Δυσθεώρητο ποσό για μια τόσο μικρή χώρα και παράλογο για το ύψος του δημοσίου χρέους της.


To σύνδρομο της «στυμμένης λεμονόκουπας»

Στις αρχές Ιουλίου δημοσιεύθηκε μια έκθεση του αμερικάνικου ινστιτούτου αναλύσεων και «προβλέψεων» Stratfor, το οποίο απηχεί μια από τις πολλές «φράξιες» του Πενταγώνου, η οποία συχνά ασχολείται με τη χώρα μας και μάλιστα με εξαιρετικά δυσμενή για τα συμφέροντά μας τρόπο.

Η έκθεση εκείνη, αφού προεξοφλούσε τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από το ευρώ, τόνιζε ότι είμαστε διπλωματικά πιο μόνοι και από την τελευταία προεπαναστατική περίοδο (1820) και μας προέτρεπε να αναζητήσουμε «προστάτη» για να επιβιώσουμε. Τότε (8.7) το «Π», σε αντίθεση με πολλούς άλλους που «έβλεπαν» προτροπή για υπαγωγή στη σκέπη της Τουρκίας, βασιζόμενο σε έγκυρη πληροφόρηση, είχε γράψει ότι το Stratfor μας προέτρεπε σε σφιχτό εναγκαλισμό με το Ισραήλ.

Λίγες μέρες αργότερα (22.7) ο Γ. Παπανδρέου βρισκόταν στο Ισραήλ – πρώτη επίσημη επίσκεψη πρωθυπουργού της Ελλάδας ύστερα από την αναγνώριση της χώρας αυτής από τον... Μητσοτάκη.

Τώρα όλοι, θέλοντας και μη, αντιλαμβάνονται ότι η οικονομική και πολιτική αδυναμία της Ελλάδας τη μετατρέπει, εξ αιτίας μιας παραζαλισμένης ηγεσίας, η οποία συνεχώς εκχωρεί δυνατότητες άσκησης πολιτικής χάριν των μεγάλων αφεντικών του πλανήτη, σε άθυρμα και πιόνι σε μια σκακιέρα στην οποία παίζονται όλο και πιο μεγάλα παιχνίδια.

● Χθες κουβαλούσε τον Ερντογάν και το ασκέρι των 100 και βάλε επιχειρηματιών, οι οποίοι θα «επενδύσουν» και θα βοηθήσουν τη χώρα στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται.

● Σήμερα μας καθιστά πρόθυμο πιόνι για την άσκηση πίεσης, ώστε η Τουρκία να σταματήσει ή να περιορίσει το φλερτ με τον «άξονα του κακού» (Ιράν και Ρωσία πρωτίστως). Το αντάλλαγμα είναι μια (αδύνατον να δοθεί) οικονομική βοήθεια και μια απραγματοποίητη διαμόρφωση ελληνοϊσραηλινού «άξονα», στον οποίο, ακόμη κι αν βρεθούμε, δεν θα είμαστε παρά η πρόθυμη θεραπαινίδα που θα προσφέρει έναντι πινακίου φακής τις πολύτιμες υπηρεσίες της εκτιθέμενη σε ασύμμετρους κινδύνους.

● Παράλληλα μας κάνει πιθανό στόχο της διεθνούς τρομοκρατίας, η οποία μπορεί μόνο να μας οδηγήσει ακόμη πιο βαθιά στην υποτέλεια και τον ασφυκτικότερο κοινωνικό έλεγχο – και μάλιστα από δυνάμεις εκτός της χώρας.

Για το... φιλότιμο και την παραδοσιακή στήριξη του ελληνικού λαού στους μονίμως σφαγιαζόμενους Παλαιστινίους να κάνουμε άραγε λόγο ή είναι περιττή... πολυτέλεια;

Δυστυχώς τίποτε δεν δείχνει ότι η Ελλάδα ασκεί εξωτερική πολιτική βασισμένη σε κάποια – έστω στρεβλή – αντίληψη περί εθνικού συμφέροντος. Συμπεριφερόμενη ως υπηρέτρια, το πιθανότερο είναι να καταλήξει στυμμένη λεμονόκουπα. Το αντέχει (και) αυτό ο λαός της; Ο καιρός θα δείξει...
TOPONTIKI.GR


Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_6869.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0xDExTuIO

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: Εμπλοκή Αθήνας στον σχεδιαζόμενο πόλεμο με Ιράν


Η παγίδα Νετανιάχου στον Γ. Παπανδρέου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την ενεργό, άμεση εμπλοκή της Ελλάδας (όπως και της Βουλγαρίας) στον Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής (και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία), που σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου.
Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες, διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά, συνομιλίες Παπανδρέου-Νετανιάχου, διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές.
Εκτιμήσαμε όμως ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλουν την δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως όμως αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής)

Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης!
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην πολεμική του αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βορείου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον γίνει η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα θα καθίστατο, σε μια τέτοια περίπτωση, συνένοχος ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.
Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά από τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και Μουσουλμάνων.
Αν πιστέψουμε εξάλλου τον μεγάλο αμερικανικό τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικο-πολιτικού και στρατιωτικού κατωφλίου για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για την χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου, να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζωρτζ Μπους και Ντικ Τσένευ.
Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ
H ισραηλινή αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:
Α. μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους
Β. μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν
Γ. μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει όμως η σημερινή στάση της ‘Aγκυρας
Δ. μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας, είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.

Αυτός ακριβώς είναι ο παράγων που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο Πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξη μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο ’Ελληνας Πρωθυπουργόις ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το πως οι δύο χώρες θα συνεργασθούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσωφ, της Μαφίας και των καμπαρέ, θα … πρωταγωνιστήσει στην … επίλυση του μεσανατολικού και τη συμφιλίωση Εβραίων και Παλαιστινίων!

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΑΑΚΑΣΒΙΛΙ ΚΑΙ ΡΟΝΤΟΣ
Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι ‘Eλληνες, οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς Προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη από άκρου εις άκρο Μέση Ανατολή.
Μαιτρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει και μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.
Ορισμένες μαρτυρίες τους εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, που θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974, του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν ακόμα αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, νεροκουβαλητές των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπρο-ισραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων.
Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν όμως δύο σημαντικά πράγματα:
- έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι πιο προσεκτική στις συναλλαγές και την υποστήριξή της προς την Τεχεράνη
- έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.

Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο, φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. ‘Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του … Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστο δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον … προέβλεψε (!!!), από τις στήλες της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν. Τέτοια οξυδέρκεια!
Καμιά φάκα δεν θάπιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το “τυρί” που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι όμως καλό αυτό το τυρί, ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και πεθάνουμε αν το φάμε;

Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Η τελευταία “μεγάλη ιδέα” που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, αλλά επίσης σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το “πανίσχυρο” Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία! Mόνο που βέβαια ουδέποτε οι ευφάνταστοι προπαγανδιστές αυτής της ιδέας δεν μπορούν να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, να μας δείξουν δηλαδή τα ανταλλάγματα που παίρνει η Ελλάδα για την πολιτική της.
Πολύ ωραία. Επί μιάμισυ δεκαετία, το νέο, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδα και Τουρκία. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων:
α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο, διεθνές πολιτικό έγκλημα, την σύλληψη και παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών,
β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην ‘Αγκυρα,
γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων,
δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.

Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, την Αθήνα και το Ισραήλ, οργανωμένο από το ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το πώς, δια των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό-ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.
Είναι λοιπόν δυνατό οι ‘Eλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική, ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και δια της Ελλάδος. ‘Exουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική, εθνική στρατηγική, αυτές οι επιλογές;
Ασφαλώς δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο παλαιστίνια από τους παλαιστινίους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη “συνήθη” κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά “φαναριώτικα” ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου, από τις γνήσια ευρωπαϊκές, κυρίαρχες ελίτ.
Επί Κώστα Καραμανλή, η ελληνοισραηλινή συνεργασία παίρνει ποιοτικά ανώτερο χαρακτήρα, με τη μυστική συμφωνία που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν στον ελληνικό χώρο δοκιμάζοντας μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά ΤΟΡ και Ες 300 που διαθέτουμε. Το κέρδος του Ισραήλ από τη συνεργασία ήταν κολοσσιαίο. Κανείς αντίθετα, δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτή την ιστορία, εκτός του να αρχίσει να μπαίνει στο “κάδρο” του μουσουλμανικού κόσμου ως εχθρική χώρα. Στη διετία που μεσολάβησε από τις πρώτες ασκήσεις των Ισραηλινών στο Αιγαίο, οι τελευταίοι παρέδωσαν στην Τουρκία τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, πολύ επικίνδυνα για τα ελληνικά νησιά!
Βεβαίως κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί όμως Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το όχι που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει όμως η Ελλάδα και η Κύπρος! ‘Oπως δεν θέλει και πολλά πάρε-δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.
Μας λένε ότι τι αμερικανοϊσραηλίνό λόμπυ θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα.
Εχουν όμως εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση;
Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι.
Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, που απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του!
Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιους είδους επιδιώξεις;
Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι' αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.
Ας δοκιμάσουμε όμως προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα.
Αν αύριο, επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές, και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ;
Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στον μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας;
Αν αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;
Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλινού άξονα και περιμένετε απαντήσεις.
Δεν υπάρχουν.
Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση, υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια, υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας.
Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μη διαταράσσουν βάναυσα την διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.
Γιατί εκτός από τον ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της ιστορίας, αλλοιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι ‘Eλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ και αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του, μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους Ελληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένοιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου, κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος.
Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε όμως η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα, που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο λαός του 1821, του 1941-44, του 1955-59. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στα πλαίσια ασφαλώς κάποιου ρεαλισμού που η ζώη επιβάλλει, να κυττάμε να μη το βρωμίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γεννιές των Ελλήνων
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Eπίκαιρα, στις 12.8.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com.


Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_8104.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0xAbEoEd0