Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Ο ΜΙΚΗΣ - ΦΩΤΙΑ, ΣΤΟ REX




γραφει : ο φυλλομάντης
 
Φωτιά ήταν ο Μίκης στην 2ωρη ομιλία του στο κατάμεστο REX (Αθήνα, 17 Ιανουαρίου 2011), σε μια εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν  ο ΔΣΑ, ο ΠΙΣ, το ΤΕΕ, ο ΠΦΣ κι αλλοι επιστημονικοί-επαγγελματικοί φορείς.
Στη  2ωρη ομιλία του, ο Μίκης επανέλαβε τα βασικά σημεία της Διακήρυξης της ΣΠΙΘΑΣ, προχωρώντας όμως ταυτόχρονα σε μερικά ειδικότερα βήματα στα ζητήματα του Πολιτικού Προσανατολισμού της.

Χαρακτηριστικό επίσης της ομιλίας αυτής ηταν η ιδιαίτερα σκληρή γλώσσα απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και το χιούμορ απέναντι στην εναντίον του καθεστωτική επιχείρηση Αποσιώπηση-Γελοιοποίηση. «Τι μοίρα κι αυτή, πάντα παράνομος ...» είπε γελώντας κάποια στιγμή, και σ' ένα άλλο σημείο «αν είμαι ενας γέρος 85αρης με άνοια, όπως λεν, ας με βγάλουν λοιπόν κι ας πουν στον κόσμο "παμε να γελάσουμε"...».

Σε χαρακτηριστικά σημεία απ' την ομιλία του Μικη, με ιδιαίτερη σημασία το καθένα, άμεσα πολιτική οσο και πολιτικά παιδευτική,  τονιζόταν :

1) Η απουσία νομιμοποίησης και οι πρακτικές «χούντας» της κυβέρνησης.

2) Η ανάγκη απάλειψης του άρθρου 14 παρ. 5 του Μνημονίου που παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στους δανειστές.

3) Η μυστική κυβερνητική διπλωματία των παραχωρήσεων στο Αιγαίο.

4) Ότι οι υπευθυνοι των αντισυνταγματικών εθνικων παραχωρήσεων πρέπει κάποτε να δικαστούν, ενώ τα ονόματα όσων υπέγραψαν τις παραχωρήσεις στο Μνημόνιο, να μπουν με Μαυρα Γράμματα σε Στήλη στην Πλατεία Συντάγματος.

5) Η  διαχωριστική γραμμή με το Πολιτικό Σύστημα στο σύνολο του και η ανάγκη αντικατάστασης του από  ένα Σύστημα Αμεσης Συμμετοχικής Δημοκρατίας με πυρήνα την Ελευθερία και την Υπευθυνότητα.

6) Η ευκαιρία για ριζοσπαστική πολιτική αλλαγή που δινει η κρίση του συστήματος και η πλήρης αδυναμία του καθεστώτος σήμερα να αμυνθεί με δικτατορίες κτλ, όπως το  1967.

7) Η ανάγκη να απαντηθεί το οικονομικό μας πρόβλημα από μας τους ίδιους, καθώς και η ανάγκη για σχετικές πρωτοβουλίες κι επεξεργασίες.

8) Η  διαφώτιση του λαού ως προτεραιότητα της Σπίθας και προϋπόθεση κινητοποίησης-συμμετοχής του.

9) Οι αντίσταση με όλα τα μέσα στα αμερικανικά σχέδια κι σε αυτά των φανερών και κρυφών συμμάχων τους απέναντι στην εθνική κυριαρχία αλλά και την ταυτότητα της χώρας.

10) Η ανάγκη παραμονής μας στην ΕΕ χωρίς όμως αποδοχή όρων υποτέλειας από τα διεθνή κέντρα, αμερικανικά κι ευρωπαϊκά.

11) Η πολιτική ορθότητα της Λύσης Καραμανλή το  ‘74, ως ουσιαστικού ελευθερωτικού βήματος, και η σχετική πολιτική διαφωνία του πάνω σε αυτό με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΚΚΕ.

12) Ο αμερικανική υπονόμευση του Κώστα Καραμανλή λόγω της στάσης του στα Εθνικά  (Κυπριακό - Σκοπιανό - Αγωγός φυσικού αέριου - Σχέσεις με Ρωσία .... ).

Τέλος, στην ομιλία του ο Μίκης απηύθυνε 2 ερωτήματα και ζήτησε την εγκριση των μελών της Σπίθας για ειδικότερες πρωτοβουλίες του στα θέματα :
α) Αναζήτηση τρόπων Αποπληρωμής-Απαλλαγής από το Χρέος.β) Πρωτοβουλίες για Εθνικά θέματα - Αιγαίο - ΑΟΖ.

                                                             ο  φυλλομάντης,  18 Ιανουαρίου 2011

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ



Το καλοκαίρι, υπό την πίεση δημοσιευμάτων, η ελληνική διπλωματία άρθρωσε δημοσίως τον όρο Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).  
  
του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ 

Η απάντηση της Αγκυρας ήταν άμεση. Στις 12 Ιουλίου 2010 εξέδωσε αναγγελία για υποθαλάσσιες έρευνες του Πίρι Ρέις στην ανατολική Μεσόγειο. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Στις 13 και 14 Νοεμβρίου 2008, η Αγκυρα είχε εκδώσει δύο αναγγελίες για διεξαγωγή γεωλογικών ερευνών στην ίδια περιοχή. Επειτα από λίγο, ειδικό ναυλωμένο νορβηγικό σκάφος είχε μεταβεί στην περιοχή συνοδευόμενο από τουρκική φρεγάτα. Και οι δύο τουρκικές κινήσεις είχαν σκοπό να αποτρέψουν την Ελλάδα από την ανακήρυξη ΑΟΖ. Η ΑΟΖ είναι το δικαίωμα παράκτιου κράτους να εκμεταλλεύεται κατ’ αποκλειστικότητα μία θαλάσσια ζώνη πλάτους μέχρι και 200 μιλίων. Πιο συγκεκριμένα, να εκμεταλλεύεται το υπέδαφος του βυθού, τον βυθό, τα ύδατα (αλιεία) και την επιφάνεια της θάλασσας (ακόμα και με τη δημιουργία τεχνητών νησιών). Από οικονομικής απόψεως, η υφαλοκρηπίδα είναι σε γενικές γραμμές υποσύνολο της ΑΟΖ.


Στην πραγματικότητα, η τάση διεθνώς είναι οι δύο αυτές θαλάσσιες ζώνες να οριοθετούνται ταυτοχρόνως και τα όριά τους να ταυτίζονται. Το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά ότι νησιά με οικονομική δραστηριότητα έχουν δικαίωμα ΑΟΖ, όπως οι ηπειρωτικές περιοχές. ΑΟΖ έχουν ανακηρύξει σχεδόν 140 παράκτιες χώρες. Μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, συμπεριλαμβάνοντας βεβαίως και την ΑΟΖ όλων ανεξαιρέτως των νησιών τους (1983). Η σημασία ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ αποτυπώνεται στη δήλωση-προειδοποίηση του Τούρκου αρχηγού Ναυτικού Μετίν Ατάτς: «Εκτιμώ ότι η Ανατολική Μεσόγειος θα καταστεί εστία προστριβών και συγκρούσεων, επειδή προσεχώς θα αποκτήσει σπουδαιότητα. Λόγω των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ ένα δεύτερο Κόλπο. Η Τουρκία πρέπει να επαγρυπνεί και να αντιδράσει» (Οκτώβριος 2008).

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Ειδήσεις στα Ποντιακά!!

Από την "Πολλα πυκνόν Ορμάν Μακροτέρεμαν" (Zougla TV)

Πάτε εδώ και κάντε κλίκ στό "ειδήσεις στα Ποντιακά"

Γιώργος Κοντογιώργης Το ελληνικό πρόβλημα: το κράτος κατοχής και η έξοδος από την κρίση





1. Το δραματικό περιεχόμενο με το οποίο σημάνθηκε η ελληνική κρίση ανάγεται ευθέως στον χαρακτήρα της. Ενώ στις άλλες χώρες (Ιρλανδία, ΗΠΑ κλπ) η οικονομική κρίση συνδέεται με την ανατροπή της ισορροπίας που επήλθε μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς στο παγκόσμιο σύστημα[1], στην ελληνική περίπτωση το κράτος είναι πρωτογενής αιτία της κρίσης. Η ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών, δεν ενεπλάκησαν ούτε άμεσα ούτε σχεδόν έμμεσα στη διεθνή κρίση. Το κράτος  μετακύλυσε την κρίση  στη χώρα, την εξέθεσε στο διεθνές (και ευρωπαϊκό) πεδίο και τη μετέβαλε σε «παίγνιο» και, ενπολλοίς, σε «πειραματόζωο» των εξελίξεων που συντελούνται σ’ αυτό.
Όντως, στις άλλες χώρες το πολιτικό σύστημα ενέχεται  για την  ανατροπή της ισορροπίας  μεταξύ κοινωνίας και αγοράς,  με την ολοκληρωτική  καθυπόταξη του κράτους στο διατακτικό  της τελευταίας. Το κράτος όμως θα εξακολουθήσει να παρέχει υπηρεσίες δημοσίου συμφέροντος, καθώς η κοινωνία παραμένει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στον σκοπό της πολιτικής. Εξού και, στις άλλες χώρες, το κράτος είχε τη δυνατότητα και τη βούληση να αναλάβει τον ρόλο του διασώστη του οικονομικού συστήματος, λαμβάνοντας τα αναγκαία διορθωτικά  μέτρα. Αντιθέτως, στην ελληνική  περίπτωση, η άρση των αιτίων της κρίσης ανεδείχθη σε διακύβευμα που συνέχεται ευθέως με τον χαρακτήρα του κράτους. Όντως, η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει την εξυπαρχής ανασυγκρότηση του κράτους και τον αναπροσανατολισμό του σκοπού της πολιτικής, ώστε να αναφέρεται στοιχειωδώς στο κοινό συμφέρον.

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Γιώργος Κοντογιώργης, Η ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ





Η ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ1


  1. Η έννοια της κομματοκρατίας
Η έννοια της κομματοκρατίας ορίζει τη δομή και τη λειτουργία του πολιτικού φαινομένου σε μια φάση κατά την οποία το κομματικό σύστημα αυτονομείται και κυριαρχεί επί του τυπικού πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε το πρώτο να καθορίζει τη λογική θεμελίωση και την πολιτική δυναμική του δεύτερου. Επομένως, η κομματοκρατία εντοπίζεται στο πολιτικό σύστημα όπου η προσέγγιση και, εννοείται, η συγκρότηση της πολιτικής γίνεται στο επίπεδο της εξουσίας, με την οποία αντιμετωπίζεται περίπου ως ένα ενιαίο ταυτολογικό όλον.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης


Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Τι είναι το Kυπριακό; Εθνοτική σύγκρουση; Σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας, εκδήλωση ελληνικού ή τουρκικού ιμπεριαλισμού; Πρόβλημα εισβολής ή διάθεσης των Ελληνοκυπρίων να επικρατήσουν επί των Τουρκοκυπρίων; Σύγκρουση εθνικισμών; Γιατί ένα ζήτημα που “δεν πουλάει”, “κούρασε”, που τόσο πολλοίθάθελαν να αφήσουν πίσω τους, επανέρχεται εκεί που κανείς δεν το περιμένει, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ζωή και τη διεθνή θέση της Ελλάδας, “κυρίαρχη λεπτομέρεια” της Αν. Μεσογείου, όπως το ονόμασε ο συντάκτης ενός εγγράφου στα Wikileaks”;

Η Mεγάλη (σκόπιμη) Σύγχυση
Οι περισσότεροι ασχολούμενοι με το κυπριακό δίνουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, όχι στη βάση επιχειρημάτων ή ανάλυσης, αλλά με τσιτάτα και κλισέ, που μας μαθαίνουν περισσότερα για τις προθέσεις τους, παρά για την ουσία του ζητήματος και τους τρόπους αντιμετώπισης. Οι περισσότεροι συσκοτίζουν συστηματικά τις ρίζες του προβλήματος, γιατί δεν θέλουν να τις αντιμετωπίσουν, και αρκετοί συχνά σπέρνουν σύγχυση με σκοπό να περάσουν πολιτικές που θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, αδιανόητες. Το κάνουν για τα αίτια του κυπριακού, το κάνουν και για τις προτεινόμενες λύσεις του.
Μάταια ο γράφων επιχειρούσε, στις συνεντεύξεις που πήρε από τους προεδρικούς υποψηφίους το 2008, να αποσπάσει αίφνης μια έστω ελάχιστα σαφή απάντηση στο ερώτημα ποιός και με ποιά μέσα θα ασκεί την εξουσία, στα πλαίσια της λύσης που έκαστος επεδίωκε, παρόλο που αυτό το ερώτημα είναι το πρώτο που απαντά ένα σύνταγμα. Οσο για τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, που λένε ότι επιδιώκουν σχεδόν οι πάντες, ουδείς, πλην Κόφι Ανάν, στο διαβόητο σχέδιό του, δεν την περιέγραψε ποτέ με στοιχειώδη σαφήνεια. Μια μέρα το ΡΙΚ ρώτησε τους τηλεθεατές αν ξέρουν τι σημαίνει αυτή, η πάγια, κύρια επιδίωξη του κυπριακού κράτους. Το 80% απήντησε αρνητικά!
Η υστερόβουλα καλλιεργημένη επί δεκαετίες, σε Ελλάδα και Κύπρο, σύγχυση για την ουσία του θέματος, η αναφορά στο κυπριακό κυρίως μέσω μπερδεμένων και ακατάληπτων νομικών όρων, η γενικευμένη προσφυγή στις, τόσο οικείες στην πολιτική κουλτούρα του νησιού, αλλά και της Ελλάδας, μεθόδους των υπαινιγμών και της απάτης, συνιστά τεράστιο εμπόδιο στην αποτελεσματική διεκδίκηση των θεμελιωδών δικαίων του κυπριακού λαού και πηγή μεγάλου κινδύνου για τον ελληνικό λαό.
Αν δεν υπήρχε τέτοια σύγχυση, θα ήταν αδιανόητη η εμφάνιση του τερατώδους σχεδίου Ανάν, ίσως του χειρότερου συντάγματος στην παγκόσμια ιστορία, που κατέλυε κάθε μορφή δημοκρατικού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, υπάγοντας άμεσα τους Κυπρίους στην εξουσία Λονδίνου και Ουάσιγκτων. Ούτε θα αφηνόταν χωρίς πολιτική υπεράσπιση διεθνώς, το λαϊκό όχι στο δημοψήφισμα του 2004. (1)
Η ενοχλητική σκιά της Αυτοκρατορίας
Ο απλός και ανύποπτος παρατηρητής θα διαπιστώσει εύκολα ότι το κυπριακό είναι λίγο από όλα όσα αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Εμφανίζεται σήμερα, κυρίως, ως παγωμένη σύγκρουση Κύπρου-Ελλάδας με την Τουρκία και το δημιούργημά της, την ΤΔΒΚ. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τη σημασία και αυτονομία της ελληνοτουρκικής διαμάχης, στις διάφορες μορφές που πήρε, δεν είναι αυτή η πρωτογενής σύγκρουση. Αν και σημαντική, είναι δευτερογενής.
Η πρωτογενής αιτία δημιουργίας του κυπριακού, αλλά και ο παράγων που σήμερα το επικαθορίζει αποφασιστικά είναι άλλος: η επιθυμία της βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, μιας άλλης σήμερα (HΠΑ, Ισραήλ, Βρετανία, διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και διεθνή media) (2) να ελέγξουν το άφθαστης στρατηγικής και πλέον, και οικονομικής, λόγω των υδρογονανθράκων, σημασίας νησί, αρνούμενοι στους κατοίκους του το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και ο μόνος λόγος που πολιτικές δυνάμεις Ελλάδας-Κύπρου δεν το αναγνωρίζουν, είναι γιατί είναι οι ίδιες εξαρτημένες.
Στις πολύ δημοκρατικές διεθνείς συνθήκες που προέκυψαν από τη σοβιετική νίκη το 1945, τον θρίαμβο του Μάο, την εθνική αφύπνιση και εξέγερση των αποικιών, τη βρετανική παρακμή, το Λονδίνο δεν είχε, στη δεκαετία του 1950, τα πολιτικο-στρατιωτικά μέσα να καταστείλει την αντιαποικιακή Επανάσταση της ΕΟΚΑ, υλοποιώντας την επιδίωξη που έθεσε επισήμως, στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Υπουργός Αποικιών: να μην αναγνωρισθεί ποτέ στους Κυπρίους δικαίωμα αυτοδιάθεσης.
Ο Υπουργός είχε σοβαρότατους λόγους. Το νησί είχε και έχει τεράστια στρατηγική αξία. Απέναντι από Σουέζ, Ισραήλ, Λίβανο, Τζεϊχάν, συνέχεια Κρήτης και Καστελόριζου, ελέγχει την Αν. Μεσόγειο. Είναι το φυσικό ορμητήριο για τις δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και στρατηγική εφεδρεία του Ισραήλ. Είναι πολύτιμο κέντρο επικοινωνιών-παρακολουθήσεων της ευρείας Μέσης Ανατολής. Διαθέτει μεγάλους ενεργειακούς πόρους. Εχει όμως και ένα σοβαρό μειονέκτημα: κατοικείται κατά 82% από Ελληνες!
Στη δεκαετία του 1950, για να αντιμετωπίσει την ΕΟΚΑ και να κρατήσει υπό έλεγχο το νησί, το Λονδίνο έβαλε στην εξίσωση δύο παράγοντες: Τουρκία-Τουρκοκύπριους αφενός, τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου αφετέρου, δηλαδή το απολύτως εξαρτημένο από Αγγλία-ΗΠΑ ελληνικό πολιτικό προσωπικό. Εχουμε δύο πνεύμονες, Αγγλία και Αμερική, είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν ο Δήμαρχος Λευκωσίας του ενεχείρισε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος υπέρ της Ενωσης που οργάνωσε η κυπριακή εκκλησία, και κινδυνεύουμε από ασφυξία αν τους χάσουμε.
Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, για να δει, αυτός ο κατεξοχήν άνθρωπος των Αγγλων στην Ελλάδα και οργανωτής για λογαριασμό τους, από το 1943, του εμφύλιου, τους Αμερικανούς να τον ανατρέπουν μέσω Ανακτόρων και Μητσοτάκη, για να αντιληφθεί στο πετσί του ότι οι “πνεύμονες” χρησίμευαν μάλλον να πνίγουν την Ελλάδα, παρά να της επιτρέπουν να αναπνέει.
Oι Ελληνες πολιτικοί κλήθηκαν να προτιμήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας από τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που συνέπιπταν με τη δημοκρατική αρχή της αυτοδιάθεσης. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ στήριξαν την ανάδειξη Καραμανλή, την αποστασία και τα πραξικοπήματα του 1967 και του 1973. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτός μας φαίνεται επίσης ο μόνος λόγος για τον οποίο ΗΠΑ- Βρετανία “λύσσαξαν” (από κοινού με τους κ.κ. Μητσοτάκη, Μπακογιάννη, Παπανδρέου), να ανατραπεί το 2008 ο Παπαδόπουλος, έστω και αν αυτό σήμαινε να ανεχθούν, κατά τρόπο εξαιρετικά παράδοξο, την άνοδο ενός, κατά δήλωσή του, αριστερού και κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΑΚΕΛ, στην εξουσία μιας στρατηγικής χώρας-μέλους της ΕΕ! Αν κάποιος διαθέτει μια καλύτερη ερμηνεία αυτής της παραδοξότητας, καλοδεχούμενη.
Το Λονδίνο πίσω από τη διένεξη
Το 1831, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι της Κύπρου ενώθηκαν στην εξέγερση εναντίον της καταπιεστικής εξουσίας του σουλτάνου, με την υποστήριξη, φαίνεται, του προξένου της Γαλλίας, μιας χώρας αποικιακής μεν, αλλά σχετικά δημοκρατικότερης από τη Βρετανία. Η τελευταία έθεσε υπό την εξουσία της το νησί τον Ιούλιο του 1878 και, ήδη τον Σεπτέμβριο, δημιούργησε συμβούλιο διακυβέρνησης, η δομή του οποίου μοιάζει απελπιστικά με τη δομή εξουσίας του … σχεδίου Ανάν, 130 χρόνια αργότερα. Υπερεκπροσωπείται η μουσουλμανική μειοψηφία, υποεκπροσωπείται η πλειοψηφία, ώστε οι Βρετανοί, μέλη του συμβουλίου, μπορούν να πλειοψηφούν αθροιζόμενοι με τη μειοψηφία. Η μειοψηφία απέκτησε ισχυρό κίνητρο συνεργασίας με τον αποικιοκράτη, η πλειοψηφία ισχυρό λόγο δυσφορίας με τη μειοψηφία.
Από το 1878 μέχρι σήμερα, κύριος άξονας της βρετανικής πολιτικής στην Κύπρο παραμένει η χρήση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας για να ακυρωθούν βασικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Φυσικά τα δικαιώματα της μειοψηφίας οφείλουν να γίνονται σεβαστά, μέχρι του σημείου εκείνου όμως που δεν ανατρέπουν και καταστρατηγούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας. Η γηραιά Αλβιών δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους Τουρκοκυπρίους. Ενδιαφέρθηκε να τους χρησιμοποιήσει, για να αφαιρέσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το θεμέλιο της απαίτησης του κυπριακού λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στο νησί του και, άρα, να μην κάνει η Βρετανία.
Το μοντέλο του 1878, πολιτική και ενίοτε θεσμική ενσάρκωση της αρχής “διαίρει και βασίλευε”, επανεμφανίζεται ως βρετανική απάντηση στο αίτημα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, που παίρνει, απολύτως φυσιολογικά, τη μορφή του αιτήματος για ένωση με την Ελλάδα, στη δεκαετία του 1950. Η Βρετανία εισηγείται στην Τουρκία να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ είχε αποποιηθεί οποιωνδήποτε διεκδικήσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης. Σε βρετανούς διπλωμάτες αποδίδεται η έμπνευση της βομβιστικής απόπειρας στο σπίτι του Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη, και του πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης που ακολούθησε. Το 1958, οι βρετανικές υπηρεσίες προκαλούν την πρώτη σφαγή Ελληνοκυπρίων από Τουρκοκύπριους. Εντείνουν τη δυσφορία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στρατολογώντας Τουρκοκυπρίους στην εφεδρική αστυνομία, υπεύθυνη για τις διώξεις και βασανισμούς Ελληνοκυπρίων και φυσιολογικό στόχο της ΕΟΚΑ.
Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αλλά στους οποίους οπωσδήποτε βάρυνε η απροθυμία της εξαρτημένης ελληνικής ηγεσίας να στηρίξει τον κυπριακό αγώνα, ο Μακάριος δέχτηκε το 1958 την ανεξαρτησία έναντι της ένωσης. Οι Βρετανοί, αφού εγκολπώθηκαν την παραχώρηση, αφοσιώθηκαν έκτοτε στο να στερήσουν το υπό δημιουργία κράτος κάθε πραγματικού περιεχομένου κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, όπερ επέτυχαν μέσω των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, που Καραμανλής και Αβέρωφ επέβαλαν στον Αρχιεπίσκοπο, παρά την αντίρρηση των εκπροσώπων της εξέγερσης Λυσσαρίδη και Παπαδόπουλου.
Οι συμφωνίες φτιάχτηκαν για να μη μπορούν να εφαρμοσθούν, ώστε η εσωτερική διαμάχη να υπονομεύσει τη δυνατότητα του νέου κράτους να λειτουργήσει, αναγκάζοντας αμφότερες τις κοινότητες να προστρέχουν στη βρετανική επιδιαιτησία. Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι χαρακτήρισαν το κυπριακό σύνταγμα το πλέον δυσεφάρμοστο παγκοσμίως, μετά το κενυάτικο. Προβλεπόταν δικαίωμα βέτο της μειοψηφίας σε όλα σχεδόν τα θέματα. Τέτοιο καθεστώς δεν μπορούσε να λειτουργήσει – όπως σε Ινδίες, Αραβία, Αφρική, οι Βρετανοί κατόρθωσαν να προκαλέσουν μια αιματηρή εθνοτική διαμάχη, που έδωσε τελικά, μαζί με το made in USA πραξικόπημα του 1974, το αναγκαίο πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.
Στο μέλλον δια του παρελθόντος
Δεν μπορούμε να το δείξουμε στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, οι διαφορές όμως στην ιστορική ανάγνωση του κυπριακού απηχούν διαφορές στον τρόπο που η ελληνική ελίτ αντιμετωπίζει το διαχρονικό πρόβλημα εξάρτησης Ελλάδας-Κύπρου από τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στη συζήτηση για την ιστορία κρύβεται μια συζήτηση για το μέλλον, για την πολιτική.
Οι εκπρόσωποι του ελληνικού νεοραγιαδισμού, όπως ο Αβέρωφ, προωθούσαν πάντα τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών – φταίει το ξερό ελληνικό κεφάλι που δημιουργήθηκε και παραμένει άλυτο το κυπριακό. Βασιζόμενοι σε μια τέτοια ιστορική ερμηνεία, ζητούσαν και ζητάνε τον κατευνασμό ΗΠΑ, Βρετανίας, Τουρκίας και Τουρκοκυπρίων, μέχρι του σημείου να καταργήσουν, εν ονόματι της μειοψηφίας, το κυπριακό κράτος, όπως συνέβη με το σχέδιο Ανάν, όπως πολύ φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί με τις συμφωνίες Χριστόφια-Ταλάτ και όπως είναι η διαχρονική ιμπεριαλιστική επιδίωξη.
Στα χρόνια μας επιχειρούν να στήσουν μια κολοσσιαία απάτη, παρουσιάζοντας ως προοδευτική πολιτική τον ραγιαδισμό. Υποστηρίζουν μερικοί ότι ο διεθνισμός επιβάλλει παραίτηση από τα εθνικά δικαιώματα, παραίτηση που βεβαίως δεν γίνεται υπέρ οποιασδήποτε μειοψηφίας ή του παγκόσμιου σοσιαλισμού, που δεν θα τη χρειαζόταν αν υπήρχε, αλλά υπέρ της Αυτοκρατορίας.
Αν ο διεθνισμός των λαών έχει νόημα στην εποχή μας, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το νόημα από την υπεράσπιση των εθνών και των κρατών τους, απέναντι σε ένα σχέδιο που επιδιώκει να τα υποτάξει και να τα διαλύσει, από την ένωσή τους εναντίον της επιδίωξης μιας παγκόσμιας Δικτατορίας; Αλλά μια τέτοια ένωση προϋποθέτει τη δίκαιη, δεν μπορεί να στηριχθεί στην άδικη επίλυση των διαφορών τους.
Το να φύγει κάποιος από το πλαίσιο του δικού του έθνους για να συμπαραταχθεί στον αδικούμενο αδύναμο ενός άλλου έθνους που καταπιέζει είναι όντως πράξη μεγάλης γενναιότητας. Το να θυσιάσει θεμιτά εθνικά δικαιώματα του δικού του έθνους, για να γίνει αρεστός στους Αγγλοαμερικανούς, μοιάζει μάλλον πράξη δουλικότητας, αν όχι προδοσίας.
Οσες πολιτικές δυνάμεις υπερασπίστηκαν κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, υλική πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, χρειάστηκε, ακόμα κι όταν δεν τόθελαν αρχικά, να αντισταθούν σε Ουάσιγκτων και Λονδίνο και να πάρουν συχνά το δρόμο για Μόσχα, Παλαιστίνη, Παρίσι ή Πεκίνο. Δυστυχώς όμως, είναι πολλοί οι εκπρόσωποι μιας νεοπλουτικής και απίστευτα επαρχιακής πολιτικής ελίτ, σε Ελλάδα και Κύπρο, που προτιμούν (με το αζημίωτο) τα αγγλοαμερικανικά σαλόνια και τα ελβετικά σαλέ.

1. Για το σχέδιο Ανάν, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, Η Αρπαγή της Κύπρου (το σχέδιο Ανάν ως εργαλείο της αμερικανικής στρατηγικής), Λιβάνης, Αθήνα 2004, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 3.5.2004. Επειδή αυτοί οι συγγραφείς μπορεί να θεωρηθούν εθνικιστές και μάλιστα Ελληνες, που είναι πολύ πιο επιβαρυντικό, παραπέμπουμε τον αναγνώστη στις Διαιρέσεις της Κύπρου, μιας από τις μεγάλες μορφές της διεθνούς, μαρξιστικής νέας αριστεράς, του Πέρι Αντερσον (εκδόσεις Αγρα).
2. Το βασικό περίγραμμα των ιδεών που οδήγησαν αργότερα στο σχέδιο Ανάν, πρωτοπαρουσιάστηκαν από Ισραηλινούς σε σεμινάρια για το κυπριακό που οργάνωσε το ίδρυμα Κόκκαλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο ειδικός για τη Μέση Ανατολή Καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά.


Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 20.12.2010

Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011

Το Ελληνικό κράτος σύμμαχος της Γερμανίας κατα των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου


ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ
ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Τον Ιούνιο θα εκδικαστεί ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης η προσφυγή της Γερμανίας κατά της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ιταλίας, με την οποία απορρίφθηκε η ένσταση της Γερμανίας περί ετεροδικίας και κρίθηκε νόμιμη η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου κειμένου στην πόλη της Φλωρεντίας για την πληρωμή μέρους του ποσού που επιδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια στους κατοίκους του Διστόμου. Η κατάσχεση αυτή, όπως είναι γνωστό, έγινε επειδή ο έλληνας Υπουργός της Δικαιοσύνης δεν επέτρεψε την εκτέλεση της απόφασης αυτής σε βάρος Γερμανικής περιουσίας που βρίσκεται στην Ελλάδα. Εκτός όμως από το έγκλημα αυτό που διέπραξε η Ελληνική Πολιτεία κατά του των θυμάτων του Διστόμου, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χώρας μας έκρινε: α) ότι η Γερμανία έχει το δικαίωμα της ετεροδικίας και β) ότι τα θύματα της γερμανικής κατοχής δεν έχουν δικαίωμα ατομικής αγωγής κατά του Γερμανικού Δημοσίου και η αποζημίωσή τους είναι θέμα διακρατικών διαπραγματεύσεων, οι οποίες ουδέποτε έγιναν και ουδέποτε θα γίνουν αν δεν το επιβάλλει ο Ελληνικός Λαός.
Αν δεν είχε διαπράξει τα εγκλήματα αυτά η Ελληνική Κυβέρνηση και η Ελληνική Δικαιοσύνη, θα είχε το δικαίωμα η Χώρα μας, μέχρι τις 15/1/2011 να παρέμβει στο Δικαστήριο της Χάγης υπέρ της Ιταλίας και να ζητήσει την απόρριψη της γερμανικής προσφυγής, ώστε να πάρουν οι κάτοικοι του Διστόμου ένα μικρό μέρος της αποζημίωσης που τους επιδίκασαν τα ελληνικά δικαστήρια (τα δικαστικά έξοδα). Δυστυχώς, η παρέμβαση αυτή δεν θα γίνει. Πρώτον, διότι έχουν προηγηθεί τα αναφερόμενα στην προηγούμενη παράγραφο εγκλήματα της Ελληνικής Κυβέρνησης και δεύτερον, διότι και χωρίς αυτά η κυβέρνησή μας δεν θα τολμούσε να παρέμβει.
Για τους λόγους αυτούς παρεμβαίνει το Συμβούλιό μας με την παρούσα ανακοίνωση και α) καταγγέλλει για μια ακόμα φορά την εγκληματική συμπεριφορά των ελληνικών κυβερνήσεων σε βάρος του Ελληνικού Λαού και υπέρ της Γερμανίας και β)καλεί το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να σταθεί στο ύψος του, να μην καμφθεί από τις γερμανικές και φιλογερμανικές πιέσεις και να απορρίψει την γερμανική προσφυγή κατά της απόφασης του Αρείου Πάγου της Ιταλίας, με την οποία επικυρώθηκε η κατάσχεση γερμανικού ακινήτου κειμένου στη Φλωρεντία της Ιταλίας προς μερική -έστω και ελάχιστη- αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου.

                                                            Αθήνα, 6 Ιανουαρίου 2011                                        
Ο Πρόεδρος
Ο Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος
Ευάγγελος Μαχαίρας

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Το κυπριακό σε στρατηγικό αδιέξοδο


Toυ Δημήτρη Κωνταντακόπουλου

«Κουλουβάχατα» έγινε πάλι η κυπριακή πολιτική ζωή, με το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, πλην ΑΚΕΛ, να επιτίθενται στον Πρόεδρο. Αφορμή το ότι ο κ. Χριστόφιας φάνηκε να «συμψηφίζει» τη διάλυση από τις κατοχικές δυνάμεις της Χριστουγεννιάτικης Λειτουργίας στο Ριζοκάρπασο και τα επεισόδια Ελληνοκυπρίων χούλιγκαν εις βάρος τουρκικής ομάδας μπάσκετ στις ελεύθερες περιοχές. Είδε τον ενδοκυπριακό καυγά ο Ερντογάν κι άρπαξε τη μπάλα στον αέρα, αρχίζοντας καμπάνια εναντίον των Ελληνοκυπρίων «ρατσιστών».

Ο κ. Χριστόφιας πιστεύει, και το εκφράζει σε κάθε ευκαιρία, ότι ο «ελληνικός εθνικισμός» είναι βασικό πρόβλημα. Μόνο που αυτό δεν το συμμερίζεται ούτε καν όλο το κόμμα του, με αποτέλεσμα κάθε τόσο να έρχεται σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα, ακόμα και το συγκυβερνόν ΔΗΚΟ. Μέχρι τώρα, ο Πρόεδρος δεν έχει βρει τρόπο να «συνθέτει», ως αρχηγός του κυπριακού κράτους, και να εκφράζει ως εθνικός ηγέτης τον λαό του. ‘Όταν κριτική εκπλήσσεται, καταγγέλλει «συνωμοσίες», αντιδρά θυμωμένα.

Η κυπριακή πολιτική κουλτούρα βασίζεται περισσότερο σε σιωπή και υπονοούμενα παρά στον Λόγο, η κριτική θεωρείται συχνά ασέβεια. Πολύ περισσότερο στο εσωτερικό ενός κόμματος με «στρατιωτική» πειθαρχία, όπως το ΑΚΕΛ. Αυτό όμως που είναι ανεκτό από κομματικά μέλη/στελέχη δεν είναι από την κοινωνία, ειδικά όταν ο Πρόεδρος συγκρούεται μετωπικά με τα αισθήματα των ψηφοφόρων. Το αποτέλεσμα είναι, με Πρόεδρο τον ηγέτη του, για πρώτη φορά στην ιστορία, το ΑΚΕΛ να μοιάζει πολιτικά πιο απομονωμένο από ποτέ!

Οι διαρκείς πολιτικοί μικροκαυγάδες, που χαρακτήρισαν την προεδρική τριετία του κ. Χριστόφια, διαλύοντας σχεδόν τη συμμαχία, με την οποία εξελέγη, αντανακλούν βαθύτερη κρίση και στρατηγικό αδιέξοδο. Για τους πολιτικούς της είναι ευκολότερο να τσακώνονται παρά να συζητάνε. Η πραγματική συζήτηση είναι μεγάλη δοκιμασία, σημαίνει αντιμετώπιση δύσκολων προβλημάτων και άρση αντιφάσεων, τη διατήρηση των οποίων θεωρούν χρήσιμη.

Τρία σχεδόν χρόνια μετά την εκλογή του κ. Χριστόφια, που υποσχέθηκε σύντομη λύση του κυπριακού, χωρίς επαναφορά του σχεδίου Ανάν ή κάποιας παραλλαγής του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το πρόβλημα είναι ο «αδιάλλακτος», «σκληρός εθνικιστής» Παπαδόπουλος, η Λευκωσία βρίσκεται σε τραγελαφική θέση. Παρά σημαντικότατες παραχωρήσεις, ή εξαιτίας τους, η τουρκική πλευρά σκλήρυνε τη στάση της, καθιστώντας φυσιολογικά αδύνατη τη συμφωνία. Ακόμα όμως κι αν γινόταν δυνατή η επίτευξή της, θα γινόταν σε βάση που μοιάζει αρκετά με το σχέδιο Ανάν και που απορρίπτει διαρρήδην η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού (εκ περιτροπής προεδρία κλπ.)!

Σα να μην έφταναν αυτά, ουδείς στη «διεθνή κοινότητα», παρά τις μεγάλες ελληνικές παραχωρήσεις, αποδίδει ευθύνες στην τουρκική πλευρά. Πιέζουν αντίθετα την Κύπρο για άνοιγμα περαιτέρω κεφαλαίων της ενταξιακής διαπραγμάτευσης Τουρκίας-ΕΕ, ιδίως του κεφαλαίου για την ενέργεια και την απειλούν με άρση του «αποκλεισμού» των κατεχομένων. Αντί να απολογείται διεθνώς η ‘Αγκυρα, για την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, κατηγορούνται οι Ελληνοκύπριοι ως μη επιθυμούντες λύση. Το χειρότερο; Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε και η Αθήνα (που τηρεί αποστάσεις ασφαλείας από το κυπριακό, μετά το κάζο του 2004) έχουν κάποια σαφή ιδέα πώς μπορούν να ξεφύγουν από το αδιέξοδο και δεν διανοούνται καν ότι μπορεί η ελληνοκυπριακή πλευρά να αποχωρήσει από τις συνομιλίες, καταγγέλλοντας την τουρκική αδιαλλαξία. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τώρα τις κυπριακές πολιτικές δυνάμεις, είναι οι επιδόσεις τους στις βουλευτικές εκλογές του προσεχούς Μαίου.

Μην έχοντας αποτέλεσμα να παρουσιάσει και υποκείμενος συχνά σε πανταχόθεν κριτική, ο Πρόεδρος σκέφτηκε ίσως ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Κάλεσε όσους διαφωνούν με τη «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία» να έχουν το θάρρος να το πουν. Αν έμενε εκεί, θα κέρδιζε τις εντυπώσεις, αλλά δεν άντεξε και πρόσθεσε τη φρασούλα «ως ωραίοι ‘Ελληνες». Προκάλεσε νέα πολιτική θύελλα και επικρίσεις εναντίον του, η έκφραση θεωρηθείσα δηλωτική προεδρικής αλλεργίας προς οτιδήποτε ελληνικό!

Επί της ουσίας, αμφότερες οι πλευρές της διαμάχης έχουν κάποιο δίκηο με το μέρος τους. Πολλοί Ελληνοκύπριοι δυσφορούν με την «διζωνική-δικοινοτική», οι περισσότεροι όμως δεν ξέρουν πώς να απαλλαγούν από μια παραχώρηση που έχουν κάνει προ πολλών ετών, ούτε και τι να βάλουν στη θέση της. Από την άλλη, δεν λείπουν εκείνοι που επικαλούνται τη διζωνική-δικοινοτική και την «αρχή» της πολιτικής ισότητας για να καταργήσουν την αρχή της πλειοψηφίας, που είναι όμως το μόνο γνωστό θεμέλιο της δημοκρατίας. Κατέληξαν έτσι να θέσουν όλο τον κυπριακό πληθυσμό υπό τη διακυβέρνηση τριών ξένων αξιωματούχων (σχέδιο Ανάν) ή να τους Ελληνοκύπριους, συντριπτική πλειοψηφία (82%), υπό την «εκ περιτροπής» εκτελεστική εξουσία της μειοψηφίας (συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ). ‘Όπως πολλοί πολιτικοί διεθνώς, έτσι και στην Κύπρο υποτιμούν τους πολίτες και τους νομίζουν «χαχόλους». Το δημοψήφισμα του 2004 και οι δημοσκοπήσεις τώρα τους διαψεύδουν όμως.

Οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις παραμένουν πολωμένες βαθύτερα ανάμεσα στους οπαδούς λύσεων που υπονομεύουν τον κυρίαρχο και δημοκρατικό χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας και αυτών που είναι μάλλον απρόθυμοι για λύση. Αμφότεροι οι πόλοι αποκρύπτουν συνήθως την πραγματική τους ατζέντα σε μια αχλύ νομικών όρων, αφόρητη βυζαντινολογία και επικλήσεις γενικών ηθικών αρχών.

Ενδεικτικό των πολλαπλών επιπέδων συνείδησης είναι ότι μεγάλος αριθμός Κυπρίων πολιτικών πρώτης γραμμής τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης, ιδιωτικώς όμως, δεν το προτείνουν δημοσίως! Η λύση αυτή, συνοδευόμενη από σημαντικά εδαφικά και άλλα ανταλλάγματα και εγγυήσεις, παραμένει οδυνηρή και συνώνυμη εσχάτης προδοσίας για μερίδα Κυπρίων. Δεν στερείται όμως ίσως κάποιας λογικής, στο μέτρο που δεν εμφανίζεται μεγάλη διάθεση και δυνατότητα συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων/Τουρκοκυπρίων. Το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι ότι αφήνει τους Ελληνοκύπριους με ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, χωρίς περιορισμούς στην άσκηση κυριαρχίας και τις δυσκολίες πολυεθνικών πειραμάτων. Η άποψη ότι η Τουρκία θα καταρρεύσει ή θα διαμελισθεί, κάποια στιγμή, με την οποία το ισραηλινό λόμπυ ζυμώνει διάφορους ακροδεξιούς ανεγκέφαλους, δεν μοιάζει σοβαρή, πιθανότερο μοιάζει να υπογράψει κάποιος στο μέλλον ένα σχέδιο Ανάν β’ ή γ’. Ούτε διαπιστώνει κανείς, εν Κύπρω ή εν Ελλάδι, μαχητικές κοινωνίες έτοιμες για μακρούς αγώνες.

Στο μέτρο που οι Ελληνοκύπριοι δεν επιθυμούν, όπως έχουν κάθε δικαίωμα, μια τέτοια λύση, «οριστικού διαζυγίου», θα μπορούσαν π.χ. να σκεφθούν την εισαγωγή ανισότητας, ασυμμετρίας στο ομοσπονδιακό σύστημα, μεταξύ των δύο ζωνών και των δικαιωμάτων τους. Η πλήρης εξίσωση πλειοψηφίας και μειοψηφίας, στη βαθμίδα των τελικών αποφάσεων, που προβλέπουν όλα τα σχέδια λύσης, γίνεται εν ονόματι της ισότητας, αλλά εμπεδώνει την ανισότητα. Δεν μπορεί να θεωρείται ισότητα η εξίσωση 82% και 18%. Η παραχώρηση δικαιώματος περιορισμένης κρατικής συγκρότησης στην τουρκοκυπριακή ζώνη, με περιορισμό της κυριαρχίας του κεντρικού κράτους στη ζώνη αυτή, πρέπει να συνοδεύεται από διατήρηση των βασικών χαρακτηριστικών «κανονικού κράτους» για το κεντρικό κράτος, με διατήρηση του κανόνα της πλειοψηφίας στα πιο βασικά θέματα και όργανα, όρος που είναι conditio sine qua non για την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων. Αν αίφνης θεωρηθεί πρέπουσα η εισαγωγή ξένου δικαστή-διαιτητή, αυτός ο θεσμός θα ισχύει μόνον για την τουρκοκυπριακή ζώνη, όχι για το κεντρικό κράτος ή την ελληνοκυπριακή ζώνη. Δεν μπορεί πάντως να βρεθεί λύση με τη στέρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας από τα βασικότερα δικαιώματά της, με την κατάργηση της δημοκρατίας. Ούτε με τη διαρκή προσαρμογή στις διαθέσεις του εισβολέα και της «διεθνούς κοινότητας». ‘Όπως σημείωσε, κάπως ωμά είναι αλήθεια, αλλά όχι εντελώς αδικαιολόγητα, ένας σχολιαστής «η τουρκική αδιαλλαξία δεν είναι παρά ο καθρέφτης της ελληνικής ξεφτίλας». Το βέβαιο πάντως είναι ότι, Κύπρος και Ελλάδα, κινδυνεύουν να καταβάλουν βαρύτατο τίμημα στο μέλλον για την αδυναμία των πολιτικών μας να αναπτύξουν αυτόνομη στρατηγική σκέψη και κουλτούρα εκφραστών κυρίαρχου/ανεξάρτητου κράτους και όχι παρία του «διεθνούς παράγοντα» και ειδικά την επίμονη, συνεχή άρνησή τους να αντιμετωπίσουν σοβαρά το κυπριακό.

konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή, 31.12.2010

Ελλάδα-Κύπρός, ΑΟΖ. Τό τυρί των αδιερεύνητων κοιτασμάτων του Αιγαίου, που οδηγεί στην φάκα της αποδοχής της "συνεκμετάλλευσης"


Untitled from Άρδην - Ρήξη on Vimeo.

Σάββατο 1 Ιανουαρίου 2011

Επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ερζερούμ*: Ιθάκη ή Σούσα;


 
του Σάββα Καλεντερίδη Το άρθρο δημοσιεύθηκε χθες στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Όπως πληροφορούμεθα από τουρκικές εφημερίδες και ΜΜΕ, στις 7 Ιανουαρίου 2011, ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, κ. Γιώργος Παπανδρέου, πρόκειται να παραστεί στην 3η Σύνοδο των Πρέσβεων της Τουρκίας, που τη χρονιά αυτή πρόκειται να λάβει χώρα στο μακρινό και παγωμένο Ερζερούμ, τη βυζαντινή Θεοδοσιούπολη και την καρδιά της Αρμενίας. Την περιοχή που αποτέλεσε τον πιο ...'δημοφιλή' τόπο εξορίας των Ελλήνων της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής, τα μαύρα χρόνια της Γενοκτονίας (1914-1924), τότε που έχασαν τη ζωή τους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στα Αμελέ Ταμπουρού. Τα Τάγματα Εργασίας ανασυστάθηκαν και πάλι την περίοδο 1942-1943 για να ‘φιλοξενήσουν’ τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, εκείνους που δεν είχαν τη δυνατότητα να ξεπληρώσουν τους δυσβάστακτους φόρους του Βαρλίκ Βεργκισί. Τον τόπο που υπέστη την καθοριστική ήττα ο Ρωμανός ο Διογένης από τον Αρπαρσλάν, το 1071 (Ματζικέρτ), και οδήγησε στην εδραίωση των Τούρκων στην Ανατολή, που κατέληξε στην Άλωση της Πόλης και την υποδούλωση του συνόλου του Ελληνισμού για τέσσερις αιώνες.
Σύμφωνα πάντα με τα τουρκικά δημοσιεύματα, στη Σύνοδο του Ερζερούμ, που πρόκειται να παραστεί και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μούν, οι πρωθυπουργοί της Ελλάδος και της Τουρκίας, Γ. Παπανδρέου και Ρ.Τ. Ερντογάν, πρόκειται να προβούν σε πολύ σοβαρές ανακοινώσεις για επικείμενη συμφωνία των δυο χωρών στα θέματα της υφαλοκρηπίδας, των θαλασσίων συνόρων και των άλλων ελληνοτουρκικών διαφορών. Να σημειωθεί ότι οι ελληνοτουρκικές διαφορές για την Ελλάδα περιορίζονται στην εξής μια, τον καθορισμό των ορίων της υφαλοκρηπίδας, ενώ για την Τουρκία είναι ένας μακρύς κατάλογος παράλογων τουρκικών απαιτήσεων, στον οποίο, μεταξύ άλλων, συμπεριλαμβάνονται ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο σύνολο του Αιγαίου, τουλάχιστον 151 ελληνικότατα νησιά, η εξωτική Γαύδος και, φυσικά, η ελληνικότατη ΑΟΖ του Καστελορίζου, που αποτελεί ένα από τα τελευταία ...ορεκτικά του τουρκικού μενού.
Θεωρούμε ότι θα ήταν καλό να υπενθυμίσουμε στον κ. Πρωθυπουργό από αυτήν εδώ τη στήλη, σε περίπτωση που δεν τον έχουν ενημερώσει ακόμη αρμοδίως, ότι μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, το τουρκικό υπουργικό συμβούλιο ενέκρινε το νέο Πρωτόκολλο Πολιτικής Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας, το γνωστό Κόκκινο Βιβλίο, που αποτελεί ένα ιδιότυπο μυστικό υπερσύνταγμα και δεσμεύει νομικά την κυβέρνηση και τα όργανα του κράτους να το υπηρετούν κατά γράμμα. Στο κείμενο αυτό, μεταξύ άλλων, γίνεται αναφορά και στο αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Συγκεκριμένα, στο έγγραφο αναφέρεται επί λέξει το εξής:
"Δεν θα επιτραπεί στην Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια".
Με άλλα λόγια, όλες οι τουρκικές κυβερνήσεις, όσο ισχύει το προσφάτως εγκριθέν υπερσύνταγμα, δεν θα έχουν δικαίωμα να προβούν σε οποιαδήποτε ενέργεια, όπως για παράδειγμα υπογραφή συμφωνιών, που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως δικαιούται με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας,
Επίσης, όσο βρίσκεται και συνομιλεί με το Τούρκο ομόλογό του στο Ερζερούμ, τον τόπο του μαρτυρίου δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Ανατολής, θεωρούμε ότι καλό θα ήταν να έχει υπόψιν του ο κ. Πρωθυπουργός το γαϊτανάκι των ελληνικών υποχωρήσεων στο Αιγαίο, με ‘κορυφαίες στιγμές’ το Πρωτόκολλο της Βέρνης, που υπέγραψε το 1997 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με το οποίο η Ελλάδα δεσμευόταν να μην κάνει έρευνες στις αμφισβητούμενες από την Τουρκία περιοχές του Αιγαίου, μέχρι την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, το Νταβός, όπου το 1987, ο τότε πρωθυπουργός και πατέρας του, Ανδρέας Παπανδρέου, υπέγραψε με τον Τούρκο ομόλογό του, Τουργούτ Οζάλ, συμφωνία με την οποία η Ελλάδα δεσμευόταν να αποφύγει έρευνες και οποιαδήποτε άλλη ‘προκλητική’ ενέργεια στο σύνολο του Αιγαίου, και τη Μαδρίτη, όπου η χώρα μας, δια χειρός Κωνσταντίνου Σημίτη, διεκήρυσσε ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει νόμιμα συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης, ο διανοούμενος που μελέτησε την ιστορία των Ελλήνων ίσως όσο κανείς άλλος, έγραψε δυο ποιήματα, που σχετίζονται με ιστορικά ταξίδια που έκαναν οι Έλληνες στο παρελθόν. Το ένα είναι η Σατραπεία, και σχετίζεται με τους Έλληνες που εμήδιζαν και έπαιρναν ως αντάλλαγμα τη θέση του ηγεμόνα σε μια περιφέρεια της Περσικής Αυτοκρατορίας. Στο ποίημα αυτό γίνεται λόγος για τη φρικτή η μέρα που ενδίδεις, (η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις), και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα.
Το άλλο, είναι η Ιθάκη, που μας θυμίζει το δρόμο που καλείται να πάρει ο κάθε Έλληνας στις μέρες μας, ανεξάρτητα από τη θέση και το αξίωμα που κατέχει, δρόμος που είναι ακόμα πιο δύσκολος κι απ’ αυτόν που διήνυσε ο Οδυσσέας, αφού η Ελλάδα διαβαίνει ένα από τα πιο δύσκολα δρομολόγια της ιστορίας της, με Σειρήνες, Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες που δημιουργήσαμε και καλέσαμε εμείς οι ίδιοι χρόνια τώρα, με πρώτους και καλύτερους τους πολιτικούς, τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς μας, μη εξαιρουμένου και του ιδίου του κ. Γιώργου Παπανδρέου.
Εμείς, που έχουμε ακόμα μπροστά μας την αποτρόπαια εικόνα της κατάθεσης στεφάνου του κ. Γιώργου Παπανδρέου στον τάφο του σφαγέα του Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ -εξ ίσου αποτρόπαια είναι και η εικόνα του Κ. Καραμανλή να πράττει το ίδιο- ζητούμε από τον πρωθυπουργό της Ελλάδος να επισκεφθεί το Άσκαλε του Ερζερούμ, τόπο εξορίας-εξόντωσης των Ελλήνων του Πόντου και έδρα ταγμάτων εξορίας και να αποτίσει φόρο τιμής στους δεκάδες χιλιάδες Ελλήνων, που χάθηκαν απροστάτευτοι από την Ελλάδα.
Τέλος, ευχόμαστε η επίσκεψη στο Ερζερούμ να είναι ένα ταξίδι προς την Ιθάκη και όχι προς τα Σούσα, που βρίσκονται λίγο πιο πέρα, στα νοτιοανατολικά της Θεοδοσιούπολης.
Ερζ ε ρούμ*: λέξη αρμενική, που σημαίνει τόπος Ελλήνων (Ρωμηών)