Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

MEGA Σαββατοκύριακο - Γ. Κοντογιώργης - Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης και οι ευθύνες του Προέδρου της πολιτείας - 29 Οκτ 11

Από τό LoMak's blog





Στα πλαίσια της εκπομπής "MEGA Σαββατοκύριακο", στις 29.10.11, ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης ερμηνεύει τα γεγονότα της προσβολής της Εθνικής Επετείου και του Προέδρου της Πολιτείας.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Ο Πρόεδρος της Πολιτείας, πολιτικά συνυπεύθυνος για την ταπείνωση και καταστροφή της χώρας

Από τό ιστολόγιο του Γ. Κοντογιώργη "Κοσμοσύστημα"



Ο Γιώργος Κοντογιώργης στο Κανάλι 10, στις 27 Οκτωβρίου 2011, επισήμανε για μια ακόμη φορά την ευθύνη του πολιτικού προσωπικού για την καταστροφή της χώρας και περιέγραψε τον χαρακτήρα του πολιτικού συστήματος ως δυναστικού στη συμπεριφορά του και "νεκρόφιλου". Γι αυτό και φέρνει στην προεδρία του κράτους πολιτικά νεκρούς, για να τους ελέγχει. Ο Πρόεδρος Παπούλιας έχει σημαντική πολιτική ευθύνη και αρμοδιότητα, την οποία έχει απεκδιθεί. Το αντίθετο είναι απολύτως ψευδές και συνιστά υπεκφυγή. Όφειλε εξ αρχής να είχε συνετίσει την πολιτική τάξη. Εν εναντία περιπτώσει, είχε καθήκον να απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, εγκαλώντας την πολιτική τάξη να αλλάξει σελίδα και να πάψει να συμπεριφέρεται ως δυνάστης της κοινωνίας. Ο Πρόεδρος είναι, κατά τούτο, συνυπεύθυνος για την εθνική ταπείνωση και για την καταστροφή που συντελείται σε βαρος της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει πραγματικά συγνώμη και να αλλάξει την πορεία του "πολιτεύεσθαι". Σύσσωμη η πολιτική τάξη οδηγεί τη χώρα στην απόγνωση και η διέξοδος δυστυχώς θα έρθει μόνο μέσα από την κατάρευση του πολιτικού συστήματος. Με ασύμετρες επιπτώσεις για τη χώρα. Σε μια αποστροφή του λόγου του, ο Γ.Κ. προκειμένου να καταδείξει το αδιέξοδο της χώρας, είπε, με δόση υπερβολής, ότι θα ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει μόνο την ημέρα που θα πληροφορηθούμε ότι ένας σημαίνων πολιτικός ανέλαβε την ευθύνη για όλη την πολιτική τάξη και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από το ψηλότερο σημείο της σημαίας της Βουλής.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

DE L' EUROPE POLITIQUE

Ποιός φοβάται το κούρεμα; του Γιάννη Βαρουφάκη


Ποιός φοβάται το κούρεμα

25/10/2011


του Γιάνη Βαρουφάκη



"Τι θα σημάνει ένα μεγάλο κούρεμα για τον πολίτη και την χώρα;" Αυτό το ερώτημα έχει σχεδόν αντικαταστήσει την "καλημέρα". Λογικό είναι: Δυο χρόνια τώρα, μέσες άκρες, πολιτικοί και opinion makers μας λένε ότι η διαγραφή μέρους του ελληνικού δημοσίου χρέους (γιατί αυτό σημαίνει "κούρεμα") θα ήταν εθνική καταστροφή. Τώρα που οι ίδιοι, θέλοντας και μη, συζητούν αυτή την εξέλιξη ως αναπόφευκτη, ο κόσμος φοβάται ότι η καταστροφή τελικά ήρθε.

Επειδή η αγωνία είναι διάχυτη, θα πάω κατ´ ευθείαν στο δια ταύτα:

1. Το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο από τον Γενάρη του 2010.

2. Η καθυστέρησή του επί δυο σχεδόν χρόνια ζημίωσε την Ελλάδα, φτώχυνε τον μέσο έλληνα, καθυστέρησε την μεταρρυθμιστική διαδικασία στην χώρα μας, συρρίκνωσε ακόμα και μέρος του υγιούς παραγωγικού ιστού, και έβαλε την Ευρώπη σε μια διαδικασία αποδόμησης που απειλεί την Ήπειρό μας. Ακόμα πιο σημαντικό, η διετής καθυστέρηση σημαίνει ότι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιεί το κούρεμα ως διαπραγματευτικό χαρτί με γνώμονα το συμφέρον της χώρας, σήμερα παρακολουθεί τις διαπραγματεύσεις μεταξύ άλλων μερών που θα προσδιορίσουν το ύψος και την μορφή του κουρέματος και ερήμην των ελληνικών συμφερόντων.

3. Το ύψος του κουρέματος θα κυμανθεί μεταξύ του 60% και του 80%, ανεξάρτητα από το νούμερο που θα ανακοινωθεί αύριο. Μην ξεχνάμε ότι την 21η Ιουλίου είχε αποφασιστεί ότι τα ομόλογα δεν θα κουρευτούν ως προς την ονομαστική τους αξία αλλά απλώς θα επιμηκυνθεί η διάρκεια τους στα 30 χρόνια. Το κούρεμα του 21% που λέγαμε ότι προέκυψε τότε υπολογίστηκε "διαχρονικά", λαμβάνοντας υπ´ όψη τις απώλειες τόκων από την επιμήκυνση. Η διάφορα με το νέο κούρεμα είναι ότι θα κουρευτεί και η ονομαστική αξία. Όπερ μεθερμηνευόμενο, μια διαγραφή του μισού της ονομαστικής αξίας των ομολόγων αντιστοιχεί, διαχρονικά, σε πάνω από 85% κούρεμα.

4. Αν το κούρεμα μπορούσε να γίνει χωρίς να έρθει πακέτο με άλλες εξελίξεις, τότε όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους έλληνες. Όπως και στην περίπτωση της General Motors η οποία κούρεψε το 90% του χρέους της, το 2009, για να καταφέρει να ξανασταθει στα πόδια της, το κούρεμα δίνει στον υπερχρεωμένο την ευκαιρία της ανάκαμψης.

Οπότε; Το κούρεμα είναι αναπόφευκτο, πρέπει να είναι μεγάλο (για να έχει νόημα) και οι επιπτώσεις του στην ζωή μας, εδώ που φτάσαμε μετά από την διετή καθυστέρηση, εξαρτάται από το πακέτο εξελίξεων μέσα στο οποίο θα μας έρθει. Ας δούμε τις πιο σημαντικές από αυτές:

Α. Επίπτωση στις τράπεζες: Εξ αρχής, όσοι μας έλεγαν ότι ένα κούρεμα θα ήταν καταστροφικό, επιχειρηματολογούσαν πως θα έπληττε τις τράπεζες (που είναι εκτεθειμένες πράγματι παρά πολύ στο δημόσιο χρέος της χώρας). Ο κόσμος άκουγε αυτό το επιχείρημα, φοβόταν για τις καταθέσεις του, και έτσι απευχόταν το μεγάλο κούρεμα. Άποψη μου ήταν και παραμένει ότι οι τράπεζες είναι πτωχυμένες ανεξάρτητα του κουρέματος και πως όσο πιο γρήγορα επανακεφαλαιωποιηθούν από το EFSF τόσο το καλύτερο. Όσο για τις καταθέσεις, παραμένουν ασφαλείς όσο υπάρχει το ευρωσύστημα και η Γερμανία δεν φεύγει από αυτό. Άρα, το μέγεθος του κουρέματος δεν απειλεί τις καταθέσεις παρά μόνο το δικαίωμα των τραπεζιτών να παραμείνουν στο τιμόνι τραπεζών που πτωχεύσαν υπό την πρωτοκαθεδρία τους. Συμβουλή: Μην αφήνετε τους τραπεζίτες να σας πείθουν πως τα συμφέροντα τους ταυτίζονται με τα δικά σας. Εκείνοι έχουν λόγο να τρέμουν το κούρεμα. Οι καταθέτες όχι.

Β. Επίπτωση στα ασφαλιστικά ταμεία: Πράγματι, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι και αυτά εκτεθειμένα στο ελληνικό δημόσιο χρέος και μια μεγάλη διαγραφή του τελευταίου θα εντείνει τα μεγάλα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζουν. Θα μου επιτρέψετε όμως να πω ότι η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων θα εξαρτηθεί από την τιθάσευση της ύφεσης. Όσο η απασχόληση μειώνεται, μειώνονται οι εισφορές και τα ταμεία οδηγούνται στην πτώχευση ακόμα και χωρίς κούρεμα. Με απλά λόγια, δεδομένου ότι το κούρεμα είναι αναγκαία, αν και όχι ικανή, συνθήκη για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το επιχείρημα εναντίον του κουρέματος για χάρη των ταμείων δεν στέκει.

Γ. Επίπτωση στην Ιταλία και στην Ισπανία: Μην ξεχνάμε ότι η ανόητη συμφωνία της 21ης Ιουλίου έριξε στον Καιάδα της Κρίσης τις δυο αυτές χώρες βάζοντας την ευρωζώνη στην τελική ευθεία της αποδόμησης. Το ερώτημα λοιπόν που πρέπει να μας απασχολεί πάνω από όλα αφορά τον αντίκτυπο που θα έχει το νέο ελληνικό κούρεμα στην βιωσιμότητα του Ιταλό-ισπανικου χρέους. Δυο είναι τα σημεία που μας καίνε, ως έλληνες. Πρώτον, η ισχυρή πιθανότητα να προσπαθήσει η Γερμανία να καταστήσει το ελληνικό κούρεμα τόσο κακό ως προηγούμενο, ώστε να μην περάσει από το μυαλό των Ιταλών ότι ένα δικό τους κούρεμα θα ήταν μια λύση για την γειτονική χώρα. Δεύτερον, η επικείμενη συμφωνία να είναι τόσο σαθρή όσο εκείνη του Ιουλίου που να πυροδοτήσει μια νέα, εκρηκτικότερη φάση της Κρίσης που θα οδηγήσει την ευρωζώνη σε περιπέτειες που δεν θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανασάνει, όπως θα έπρεπε, από το κούρεμα.

Συμπερασματικά, να μην φοβόμαστε το κούρεμα και να μην θεωρούμε ότι όσο πιο μεγάλο τόσο χειρότερα για εμάς. Το κούρεμα έπρεπε να έχει γίνει πριν δυο χρόνια, ή τουλάχιστον να το έχουμε χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό μέσο. Τι θα σημάνει τώρα πια για την καθημερινότητα του πολίτη δεν εξαρτάται από το ποσοστό που θα ανακοινωθεί. Εξαρτάται (1) από τον αντίκτυπο που θα έχει στην Ιταλία και στις Γάλλο-γερμανικές τράπεζες και (2) από το κατά πόσον οι πλεονασματικές χώρες θα προσπαθήσουν να συνδέσουν το κούρεμα με μέτρα που στόχο δεν θα έχουν την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας αλλά νέες τιμωρίες για τους έλληνες προς παραδειγματισμό των Ιταλών. Για αυτό τον λόγο, έστω και στην ύστατη αυτή στιγμή καλώ την κυβέρνηση να διανοηθεί, για πρώτη φόρα, να πει ένα μεγάλο ΌΧΙ. Μόνο έτσι το κούρεμα θα δώσει στην χώρα, αντί να της κόψει κι άλλο την, ανάσα που τόσο έχει ανάγκη.

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Γιάννης Βαρουφάκης: Δελτίον Κρίσης: 21.10.11


Από τό Protagon

21/10/2011



Κάθε Παρασκευή, το Δελτίον Κρίσης του protagon.gr παρουσιάζει ένα απάνθισμα νέων και σχολίων από το ευρωπαϊκό/παγκόσμιο μέτωπο της Κρίσης.

 Το σημερινό Δελτίο θα είναι λιτό.

 Σκόπευα να προλογίσω το σύνηθες απάνθισμα αναγνωσμάτων του Δελτίου με προβλέψεις και εκτιμήσεις για την επικείμενη Σύνοδο Κορυφής της Κυριακής. Δεν νομίζω ότι αξίζει ο κόπος. Η ευρωπαϊκή ηγεσία, είναι προφανές, δεν έχει την ικανότητα, ούτε καν υπό την πίεση των ραγδαίων εξελίξεων, να παραγάγει σοβαρή ευρωπαϊκή πολιτική.

 Κατόπιν σκέφτηκα να αναφερθώ στα χτεσινά γεγονότα εντός και εκτός της Βουλής των Ελλήνων. Κατέληξα στο συμπέρασμα πώς ό,τι έχω να πω για αυτά το έχει πει κάποιος άλλος πολύ καλύτερα και λιτότερα:

 Η αποτυχία αιωρείται πάνω από το Κράτος σαν μεγάλη λύπη. Και στα μάτια των ανθρώπων αντανακλάται η αποτυχία. Και στα μάτια των πεινασμένων φουντώνει ο θυμός. Στις ψυχές των ανθρώπων τα σταφύλια της οργής γιομίζουν, γιομίζουν και βαραίνουν για τον τρύγο. [Απόσπασμα από Τα Σταφύλια της Οργής (The Grapes of Wrath), του John Steinbeck, Νέα Υόρκη: The Viking Press,1939]

 Κατόπιν αυτού, συνεχίζω με τα δημοσιεύματα της εβδομάδας:
 Ποιος είναι ο λόγος που η Ευρώπη δεν καταφέρνει να βρει τον βηματισμό της; Που, αν και όλοι παραδέχονται ότι οι τράπεζες πρέπει να εκκαθαριστούν, η Σύνοδος δεν πρόκειται να πάρει παρά κοσμητικά μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση; Προφανώς επειδή η συντεχνία των πτωχευμένων ευρωπαϊκών τραπεζών ανθίσταται, επιμένοντας στο αναφαίρετο δικαίωμά τους να κρατούν τον έλεγχο των τραπεζών εκείνοι που τις οδήγησαν στην πτώχευση με τα χρήματα του ευρωπαϊκού δημοσίου και, σαν να μην έφτανε αυτό, απαιτούν να μην τους επιβάλουν μερική διαγραφή του ελληνικού χρέους. Διαβάστε εδώ για τις απειλές τους.
 Την ώρα που οι G-20 πιέζουν την Ευρώπη να δράσει επί τέλους, η Ευρώπη ψειρίζει το ελληνικό κούρεμα.
 Οι σοβαροί άνθρωποι έχουν φτάσει να τρίβουν τα μάτια τους με την ανοησία των ευρωπαίων ηγετών. Τόσο έχουν απηυδήσει που, όταν μιλάνε στους ευρωπαίους, προσπαθούν να τα λένε απλά και να μιλάνε αργά μπας και τους καταλάβουν! Σαν να μιλάνε σε διανοητικά καθυστερημένους. Στο άρθρο αυτό του Bloomberg  ο συγγραφέας λέει στους ηγέτες μας πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα: “Αυτό που θα έπρεπε να είναι μέρος της νέας συμφωνίας είναι η δολοφονία της πιθανότητας, ακόμα και της πιο αμυδρής πιθανότητας, ενός κουρέματος του χρέους της Ιταλίας και της Ισπανίας.”  Να το πω απλά: Το ότι έφτασε το Bloomberg να γράφει κάτι τόσο οφθαλμοφανές σημαίνει ότι στην σημερινή τραγελαφική Ευρώπη τίποτα το λογικά αυταπόδεικτο δεν μπορεί να παρθεί ως δεδομένο.
 Στο μεταξύ, οι ηγέτες μας τον χαβά τους. Οι Γάλλοι επιμένουν να μετατραπεί το EFSF σε τράπεζα έτσι ώστε η ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα και να το δίνει στο EFSF (δήθεν με εγγυήσεις τις εγγυήσεις που έχουν δώσει τα κράτη-μέλη στο EFSF ώστε αυτό να αγοράζει τα ομόλογα της Ιταλίας και της Ισπανίας αλλά και, επί πλέον, να επανακεφαλαιοποιήσει τις ρημαγμένες τράπεζες (ιδίως τις γαλλικές). Η ιδέα αυτή είναι καταστροφική. Με απλά λόγια, όταν πάρεις ένα τοξικό ταμείο και το μεγεθύνεις μέσω  υπερσυμπιεστή, καταλήγεις με ένα τοξικό-turbo. Από την άλλη, η ιδέα που προκρίνουν οι Γερμανοί (δηλαδή την μετατροπή του EFSF σε ασφαλιστική εταιρεία η οποία ασφαλίζει τους αγοραστές Ιταλικών και Ισπανικών ομολόγων σε περίπτωση κουρέματος) μπορεί να μην χαρακτηρίζεται από τοξικότητα αλλά κρίνεται επιεικώς ανεπαρκής. Δείτε εδώ γιατί.
 Αμέσως μετά την 21η Ιουλίου, όταν όλοι πανηγύριζαν, έγραφα στο protagon ότι το μεγάλο θύμα της απόφασης εκείνης θα ήταν η Ιταλία, η Ισπανία και στο, τέλος, η πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας. Δεν άργησε να λαλήσει κι αυτός ο κόκορας. Ήδη ο Πρόεδρος Sarkozy βλέπει την διαπραγματευτική του ισχύ να χάνεται λόγω της χειροπιαστής πιθανότητας υποβάθμισης της Γαλλίας. Διαβάστε αυτό.
 Σπουδαίο άρθρο της Deutsche Welle που καταδεικνύει κάτι που λίγοι τολμούν να πουν: Αν η Ελλάδα είναι η μία πλευρά του προβληματικού ευρωπαϊκού νομίσματος, η Γερμανία είναι η άλλη.
 Στο ίδιο μήκος κύματος, η Financial Times εξηγεί πως η Γερμανία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την Κρίση του ευρώ την ώρα που οι γερμανικές εξαγωγές ωφελούνται από αυτήν. Αν όμως το ευρώ καταρρεύσει, λόγω της αδυναμίας του Βερολίνου να κατανοήσει ότι η παρούσα κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, μια Μεγάλη Ύφεση παραμονεύει στο διάβα της Γερμανίας. Με το που θα δημιουργηθεί το νέο μάρκο οι πελάτες των γερμανών θα αρχίζουν να αγοράζουν bunds (γερμανικά ομόλογα) αντί για Benz (Μερσεντές).
 Πιο γενικά, αλλά επί του ιδίου θέματος, ο Martin Wolf δημοσίευσε ένα χρήσιμο άρθρο για τις ενδο-ευρωζωνικές ανισορροπίες που προκάλεσαν μεν την Κρίση αλλά για τις οποίες κανένας δεν τολμά να μιλήσει σοβαρά σε επίπεδο Συνόδων Κορυφής.
 "Οι συνήθεις κανόνες του καπιταλισμού βρίσκονται σε αναστολή. Πρέπει να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι και να παρέμβουμε πολιτικά άμεσα και χωρίς περιστροφές. Μόνο τότε θα συνέλθουν οι τράπεζες και η οικονομία της Ευρώπης." Τάδε έφη αρθογράφος της Financial Times...
 Είναι δυνατόν να σοβαρολογούν; Να θεωρούν πως μπορεί η ανάπτυξη να προκύψει μέσα από την "επεκτατική λιτότητα"; Κι όμως, το πιστεύουν - λέει εμβρόντητος ο Paul Krugman.
 Το αβάσταχτο κόστος της ελληνικής λιτότητας. Μια έρευνα των Financial Times που δείχνει ότι οι αυξήσεις φόρων και ο μειώσεις μισθών στην Ελλάδα, το 2011 μόνο, μείωσαν το μέσο διαθέσιμο εισόδημα στην Ελλάδα κατά 14% – δηλαδή €5.600 για κάθε νοικοκυριό.
 Όταν η Αυστραλέζικη κρατική τηλεόραση αναρωτιέται τι συμβαίνει στην Ελλάδα και γιατί οι Έλληνες αντιδρούν στην ασκούμενοι πολιτική, σκέφτηκα πως η απάντηση που θα τους αγγίξει δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιεί την παραβολή της απόβασης της Καλλίπολης (κατά την διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου). Δείτε την σχετική συνέντευξη εδώ.
 Στο μεταξύ οι ιρλανδικές οικογένειες αντιπαλεύουν την οικτρή πραγματικότητα του να γνωρίζουν ότι, και να πουλήσουν το σπίτι τους, δεν θα μπορούν να ξεπληρώσουν το στεγαστικό τους δάνειο. Το λεγόμενο, αγγλιστί, negative equity.
 Στο άλλο μέλος του κλαμπ των επισήμως πτωχευμένων, στην Πορτογαλία, νέα μέτρα λιτότητας έρχονται να προστεθούν στα αρχικά λόγω (σας θυμίζει κάτι αυτό;)... υστέρησης εσόδων!
 Περνώντας στην άλλη όχθη της Μάγχης, ένας ευρωσκεπτικιστής Λόρδος, ο Lord Wolfson (μέλος και χρηματοδότης του Συντηρητικού Κόμματος, ιδιοκτήτης των καταστημάτων Next) θεσμοθέτησε Βραβείο 250 χιλιάδων στερλινών για τον οικονομολόγο, ή την ομάδα οικονομολόγων, που θα προτείνει τον βέλτιστο μηχανισμό με τον οποίο μία χώρα-μέλος της ευρωζώνης μπορεί να δρομολογήσει την αποχώρησή της από το κοινό νόμισμα. Δείτε εδώ το σχετικό δημοσίευμα. [Αν θέλετε να δείτε πως σχολίασα το Βραβείο αυτό στο BBC, πατήστε εδώ και πηδήξτε στο 35'.]
 Από την άλλη μεριά του Αιγαίου, η Τουρκική οικονομία καλπάζει. Όμως οι κίνδυνοι μιας κρίσης καιροφυλακτούν.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

π. Νικόλαος Λουδοβίκος: "Να μην χάσουμε τα πάθη. Να τα μεταβάλουμε"

Από τό "Ενοριακό ιστο-Λόγιο"




Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΑΝΤΙ, 13.1.2007

Στις μέρες μας που φαίνεται να έχουμε χάσει τον μπούσουλα ακόμη και όσοι θα έπρεπε να είναι φως !! μια παλιά συνέντευξη που μοιάζει τόσο επίκαιρη..

Απόστολος Διαμαντής: Πώς εσείς, ένας απόφοιτος της ψυχολογίας, στραφήκατε στη θεολογία;

Νικόλαος Λουδοβίκος: Προέρχομαι από την ψυχολογία, σπούδασα ψυχολογία. Και στη συνέχεια, μέσω αγιορειτών, πέρασα στην ορθόδοξη θεολογία. Και διάβασα απευθείας τους Έλληνες πατέρες. Στο έργο μου στέκομαι κριτικά απέναντι στο σχήμα του υπαρξισμού, που έχει υιοθετηθεί από κάποιους Έλληνες θεολόγους, το οποίο έχει τη ρίζα του στον Αυγουστίνο (Augustinus) και στον Πλωτίνο. Ότι δηλαδή η ψυχή είναι ουράνια και το σώμα επίγειο. Και έτσι μιλάνε για τη φύση σαν κάτι από το οποίο πρέπει να εξέλθουμε. Αυτός ο διχασμός δεν υπάρχει στους Έλληνες πατέρες, για τους οποίους η ψυχή είναι «λεπτόσωμον πνεύμα».

ΑΔ: Αυτά βεβαίως είναι δύσκολο κανείς να τα παρακολουθήσει, ένας απλός άνθρωπος...

ΝΛ: Δεν είναι καθόλου. Οι απλοί άνθρωποι τα βιώνουν εμπειρικά, από την συμμετοχή τους στην εκκλησιαστική ζωή. Γίνονται παράδοση. Το πρόβλημα είναι με τη σχηματική σκέψη των «μορφωμένων», δεξιών και αριστερών και κεντρώων. Τα κλισέ για την αριστερά είναι δυο τρεις κατηγοριούλες: μεσαίωνας = συμφορά, διαφωτισμός = ανάσταση, εκκλησία = Χριστόδουλος, δηλαδή τάφος ανεωγμένος. Οι δεξιοί ταυτίζουν, από την άλλη, όλη την ορθόδοξη παράδοση με οτιδήποτε πράττει η κρατούσα εκκλησία. Όμως την ορθή σχέση με όλα αυτά την έχει η μοναστική παράδοση και ο απλός λαός, ο οποίος «κράτησε το βήμα ενός χαμένου χορού», όπως είχε πει κάποτε και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

ΑΔ: Τι ακριβώς είναι αυτό που γνωρίζει ο απλός λαός;

ΝΛ: Τα γνωρίζει από τον παππού και τη γιαγιά. Είναι μερικά απλοϊκά, αλλά ταυτόχρονα πολύ βαθιά πράγματα. Η γιαγιά μου στην Πορταριά, μια γυναίκα σχεδόν αγράμματη, που ίσα ίσα μπορούσε να διαβάσει, με κράταγε στα γόνατά της και μου έλεγε: «Κοίτα να δεις. Ο Θεός είναι η αγάπη. Σε κρατάει στην αγκαλιά του, όπως κάνω τώρα εγώ». Δεν είναι ο τιμωρός ο Θεός. Θέλει να σου κάνει όμορφη τη ζωή. Και όταν εγώ, νεαρός, είχα επαναστατήσει, και ο πατέρας μου φώναζε που γυρνούσα αργά, η γιαγιά μου ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά. Αυτό, βέβαια, που έχουν οι απλοί άνθρωποι πρέπει να γίνει λόγος, στοχασμός, για να επηρεάσει τα πράγματα, να φτιάξει πολιτισμό.

ΑΔ: Αν δεν γίνει; Αν μείνει μόνον ως παράδοση;

ΝΛ: Τότε θα έχουμε αυτό το πρόβλημα που είχαμε στην Ελλάδα όταν φτιάξαμε το κράτος το 1830. Η κεφαλή ήτανε φερμένη από τη δύση. Υπήρξε μια απόσταση μεταξύ κράτους και γένους. Ήταν υπαρξιακή διαφορά, μεγάλη. Ο Κουμανούδης, ο Σαρίπολος, ο Ροΐδης δεν καταλάβαιναν καθόλου τι γινόταν στο λαό. Πάρτε τον Κωνσταντίνο Τσάτσο. Έχετε διαβάσει την «λογοδοσία μιας ζωής»; Εκεί λοιπόν θα δείτε ότι ο Τσάτσος μεγάλωσε με μία γκουβερνάντα Γαλλίδα, μία Γερμανίδα. Από μωρό. Δεν καταλάβαινε καθόλου πού ακριβώς βρισκόταν• ζούσε μεταξύ Τεργέστης, Παρισίων και Λονδίνου. Διοίκησε αυτόν τον τόπο που δεν καταλάβαινε καθόλου. Μόνον στο τέλος της ζωής του ο Σεφέρης τού έδειξε την Ελλάδα: κοίταξε εδώ, του είπε, κοίταξε εκεί. Και ο Τσάτσος έμεινε σαστισμένος. Αυτή η έκπληξη φαίνεται καθαρά στο βιβλίο του• τώρα, λίγο πριν το τέλος της ζωής του, άρχισε να καταλαβαίνει. Αλλά και πάλι πέθανε νεοκαντιανός.

AΔ: Ο Σεφέρης πώς κατάλαβε;

ΝΛ: Εδώ είναι άλλη ιστορία. Ο Ελύτης το ίδιο. Βουλιάζουν μέσα στη γη τους• σαν το σφουγγάρι• και έπαιρναν όλη την αίσθηση της Ελλάδας• και έλεγαν πράγματα σπουδαία, ακόμη και αν δεν καταλάβαιναν απολύτως με το μυαλό τους τι ακριβώς έλεγαν• αλλά τα έλεγαν. Έχω φίλους ευρωπαίους, ορθοδόξους, και μου λένε: διάβασε Ελύτη• τα πάντα είναι γεμάτα φως• αυτός είναι ο λόγος των όντων. Για μας τους Έλληνες, ο Θεός είναι τόσο υπερβατικός, που γίνεται ταυτόχρονα ενδοκόσμιος.

ΑΔ: Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στην δύση και την ελληνορθόδοξη παράδοση πάνω στο ζήτημα της πτώσης, στο ζήτημα της φύσης του κακού;

ΝΛ: Ο Αυγουστίνος, για να πολεμήσει τον πελαγιανισμό, που έδινε μια σκανδαλώδη ελευθερία στον άνθρωπο -ο άνθρωπος περίπου κάνει ό,τι θέλει και είναι ο μοναδικά υπεύθυνος- είπε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι: ο άνθρωπος έχει υποστεί μία πτώση. Και η αμαύρωση αυτή, στον Αυγουστίνο, είναι πολύ σημαντική, είναι εντός της φύσεως του ανθρώπου: αυτή είναι μία θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση για τη φύση του κακού. Στον Μάξιμο όμως, στους Έλληνες πατέρες, βλέπουμε ότι η πτώση της φύσεως είναι ακατηγόρητη. Είναι η πτώση της προαιρέσεως που συμβαίνει. Δεν φταίει η φύση μας. Σαν πρόσωπα εκπίπτουμε. Η φύση μπαίνει στον δρόμο που την βάζουμε εμείς, προσωπικά.

ΑΔ: Επομένως και στο ζήτημα της ηθικής, η ελληνική ορθόδοξη παράδοση είναι πιο ανεκτική από την δυτική;

ΝΛ: Οι Έλληνες πατέρες δεν είναι ηθικιστές. Δεν μιλάνε ενάντια στο σεξ, για παράδειγμα. Η προαίρεσή μου ευθύνεται -δεν πρέπει να καταφρονούμε την φύση. Το μυαλό και το σώμα είναι του Θεού. Μην τα ακουμπάτε, λένε οι πατέρες μας, διότι υπάρχει η ελευθερία του προσώπου που επιλέγει το δρόμο. Αυτό ο Αυγουστίνος δεν το κατάλαβε. Σαν πρώην μανιχαίος δυιστής, νόμισε ότι ναι μεν το σώμα είναι πλάσμα του Θεού, πλην όμως ξέπεσε κι έχει κακή φύση κι επομένως υπάρχει γι' αυτό μια κληρονομική ενοχή, η οποία μεταβιβάζεται. Για τους Έλληνες όμως, το κακό είναι υπόθεση προαιρέσεως• υπόθεση της επιλογής του προσώπου, όχι της φύσεως. Γι' αυτό και ο Ρουσό (Rousseau )μιλάει για την καλή φύση του ανθρώπου και ο Ντε Σαντ (De Sade) για την κακή: από αντίδραση, κυρίως στην καλβινική ηθική. Στην δυτική παράδοση η φύση ενοχοποιείται: πάρτε για παράδειγμα το σεξ, το οποίο είναι βουτηγμένο στην ενοχή. Τα πάντα ενοχοποιούνται. Σ' εμάς όμως δεν τίθεται τέτοιο θέμα.
Βλέπετε τι αγώνα κάνει ο Γρηγόριος Παλαμάς για να μην χάσουμε κάτι από τις δυνάμεις της ψυχής και του σώματος: προσέξτε, λέει, όλα αυτά είναι Θεόπλαστα! Να μην τα χάσουμε τα πάθη. Να τα μεταβάλουμε, ναι. Διότι «ουδέν κακόν εν τη φύσει, ουδέν απόβλητον». Αγιάζονται όλα από την ευχαριστία. Ό,τι και να 'ναι.

ΑΔ: Ναι, αλλά οι παραεκκλησιαστικές οργανώσεις δίνουν άλλη εικόνα από την δική σας: κατηχητικά, ηθικολογία αφόρητη, αυστηρές εντολές προς τους πιστούς. Και καμία ανοχή προς το διαφορετικό.

ΝΛ: Σωστά. Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την ορθόδοξη παράδοση. Είναι δυτικές επιρροές, είναι απευθείας η λογική του 'Ανσελμου (Anselm) μέσα στην δική μας εκκλησία. Για παράδειγμα, το βιβλίο «μετάνοια» του αρχηγού της «Ζωής» Σεραφείμ Παπακώστα, είχε κυκλοφορήσει σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα και ήταν μέσα σ' όλα τα ελληνικά σπίτια. Είναι 100% 'Ανσελμος: ο Θεός, που τιμωρεί το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος και τον υιό του ακόμα, ο οποίος ενσαρκώνεται με σκοπό να τιμωρηθεί! Λοιπόν, διάβαζε η καημένη η γιαγιά μου αυτό το πράγμα και τα 'χανε. Γιατί ήταν μια γυναίκα που ήξερε μόνο την αγάπη και το καντηλάκι που άναβε, που έβλεπε τον Θεό σαν αγάπη. Και της είπα κάποτε να μην ασχολείται -«αυτά δεν είναι δικά μας», της είπα.

ΑΔ: Οι δυτικοί λοιπόν έχουν καθαρά δικανική, νομικίστικη προσέγγιση του θείου...

ΝΛ: Εντελώς. Λέει ο 'Ανσελμος: γιατί έγινε η ενσάρκωση; Για να τιμωρηθεί ο υιός του Θεού στη θέση του ανθρώπου. Λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: η ενσάρκωση έγινε «δια το αγιασθήναι τω ανθρωπίνω του Θεού, τον άνθρωπον». Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή. Και συνεχίζει ο Θεολόγος: το μόνο που θέλει ο Θεός είναι να σταματήσει τη φθορά.
'Αντε τώρα να χτίσεις πάνω σ' αυτή τη θέση των Ελλήνων πατέρων νομικισμό! Δεν μπορείς με τίποτα. Γι' αυτό πολλοί Γάλλοι συμφοιτητές μου έλεγαν για μας τους Έλληνες, έκπληκτοι: «vous êtes anarchistes» (είστε αναρχικοί)!

ΑΔ: Αλήθεια είναι. Εμείς έχουμε μόνον αυτεξούσιον...

ΝΛ: Έχουνε στη δύση τις ποινές• τα επιτίμια. Εδώ σε μας λες «σκότωσα!» και πας στον παπά σου• σε ρωτάει: «σκότωσες; ένα μήνα δεν θα φας κρέας και έλα μετά να τα πούμε»! Εμείς οι Έλληνες έχουμε βάλει στη θέση του δικανισμού την οικονομία: το να ζυγίζεις τα πράγματα ανάλογα με τις συνθήκες, όχι αυστηρά με τον νόμο, απρόσωπα. Αυτό η Αρβελέρ το λέει ωραία για το Βυζάντιο, πως στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο του Βυζαντίου κυριαρχεί η οικονομία: βλέπεις στον άλλο την καρδιά του, την ταλαιπωρία του, την ψυχή του και του ανοίγεις τον δρόμο.

ΑΔ: Ναι, αλλά η ελληνική εκκλησία έχει κάνει αφορισμούς...

ΝΛ: Αυτά είναι περιθωριακά φαινόμενα. Ασήμαντα, σε μικρή κλίμακα. Ακόμη και αν έγιναν, δεν συμφωνούν με την παράδοσή μας. Αν δείτε στη Γαλλία, μόλις πριν λίγα χρόνια καταργήθηκε η λογοκρισία στην έκδοση θεολογικών βιβλίων. Σε μας δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

ΑΔ: Η σημερινή ηγεσία της ελληνικής εκκλησίας δεν στρέφεται κάπως προς την οργανωσιακή μορφή; Επί Σεραφείμ έμοιαζε περισσότερο παραδοσιακή. Σήμερα μιλάει πολύ και παρεμβαίνει έντονα. Ακόμη και πολιτικά.

ΝΛ: Ο εθναρχικός ρόλος του αρχιεπισκόπου φαίνεται ακόμη και στην ενδυμασία του, που μετά τον 16ο αιώνα φέρει το εγκόλπιο και την μίτρα.

Είναι σύμβολα κοσμικής εξουσίας. Αυτοκρατορικής. Για εκείνα τα χρόνια της τουρκοκρατίας ήταν απαραίτητα: ήταν εθναρχικός ο ρόλος του δεσπότη. Σήμερα όμως όχι. Διότι έτσι προσβάλλεται κάπως η εσχατολογική φύση της εκκλησίας.

ΑΔ: Έχουν εκλείψει όμως οι ιστορικοί λόγοι στην Ελλάδα για τον εθναρχικό ρόλο της εκκλησίας;

ΝΛ: Με την έννοια εκείνη σαφώς και έχουν εκλείψει.

ΑΔ: Για σκεφτείτε λίγο τον Μακάριο... Ή τους δεσπότες στον μακεδονικό αγώνα...

ΝΛ: Αυτό γίνεται κατ' εξαίρεσιν. Δεν υπάρχει στο κανονικό δίκαιο της εκκλησίας κανένα απολύτως έρεισμα για αναγνώριση εθναρχικού ρόλου στην εκκλησία. 'Αλλο πράγμα είναι να έχει άποψη η εκκλησία για τα κοινωνικά ή τα πολιτικά ζητήματα. Αυτό είναι φυσικό. Διότι η πολιτική έχει και πνευματική διάσταση. Και αν η εκκλησία παρεμβαίνει για να μας το θυμίσει, αυτό είναι ευπρόσδεκτο, αρκεί να μην γίνεται κόμμα, παράταξη και κατεβαίνει στις εκλογές! Αν πρόκειται για εθναρχία στο πνευματικό επίπεδο, ναι. Αλλά όσοι λένε ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλάει η εκκλησία για πολιτικά ζητήματα, μάλλον το λένε εκ του πονηρού.

ΑΔ: Έπρεπε να αντιδράσει η εκκλησία στο θέμα των ταυτοτήτων;

ΝΛ: Το πράγμα είναι κάπως περίπλοκο. Να θυμίσω την παράδοσή μας: το βυζαντινό κράτος ήταν κράτος υπαρξιακό. Δεν ήταν το θεσμικό δυτικό κράτος του μακροϊστορικού σκοπού. Το βυζαντινό κράτος ήταν ένα κράτος μικροϊστορικών σχέσεων• το δυτικό κράτος όμως είναι ένα κράτος εσωστρεφών ατόμων που ενώνονται για κάποιο σκοπό, ας πούμε τη δημοκρατία, την ευημερία, την κυριαρχία. Και αυτό έρχεται από τη θεολογία του Αυγουστίνου, όπου η ουσία και η βούληση του Θεού ταυτίζονται. Ο δυτικός Θεός πρέπει να αποδεικνύει συνέχεια ότι είναι Θεός, με την εκδήλωση της βούλησής του• είναι αναγκασμένος να φτιάξει αυτόν τον κόσμο, γιατί είναι παντοκράτορας. Να δείξει ότι κυριαρχεί. Από δω απορρέει το θεσμικό κράτος, διότι είμαστε συναγμένοι για έναν εξωτερικό σκοπό. Στους Έλληνες πατέρες όμως, διακρίνεται η ουσία από την βούληση του Θεού. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα.

ΑΔ: Στην ελληνορθόδοξη παράδοση, στο Βυζάντιο, γιατί είμαστε συναγμένοι;

ΝΛ: Δεν ξέρουμε γιατί. Η κοινωνία είναι ο σκοπός. Υπάρχουν οι σκοποί των πολλών, οι οποίοι ενώνονται όταν το αποφασίσει η κοινότητα και όπου πάει. Δεν είναι εξωτερικός σκοπός. Αυτό είναι το υπαρξιακό βυζαντινό κράτος, όπου οι σχέσεις έχουν μεγαλύτερη σημασία από τον σκοπό. Και σε μας σήμερα ισχύει αυτό: όταν έρχεται ένας φίλος, τα αφήνουμε όλα και λέμε κάτσε να τα πούμε. Αυτό για ένα δυτικό είναι ακατανόητο. Θα σου πει δεν γίνεται. έχω δουλειά. Επομένως ο ορθόδοξος βάζει πάνω από τον νόμο τη σχέση κοινωνίας. Στη δύση έχουμε ενδοβολή του νόμου. Ο 'Αγγλος ή Γάλλος έχουν ενσωματώσει τον νόμο: αγωνιστείτε να πείσετε έναν 'Αγγλο να φοροδιαφύγει! Ποτέ δεν θα τα καταφέρετε!

ΑΔ: Και όλα αυτά πώς σχετίζονται με το θέμα των ταυτοτήτων;

ΝΛ: Σχετίζονται. Διότι όπως σας είπα, στη δική μας παράδοση προέχει όχι νόμος, αλλά η κοινότητα. Οι σχέσεις επομένως μπορεί, παρά τις αποφάσεις της πολιτείας, ο λαός να θέλει αναγράφεται το θρήσκευμα, διότι έτσι αναγνωρίζει μια κοινωνία σχέσεων. Δεν το βλέπει νομικά το θέμα. 'Αλλο τώρα αν οι αντιδράσεις της εκκλησίας μας ήταν υπερβολικές.

Εκεί να το συζητήσουμε. Ίσως να ήθελε άλλο χειρισμό το θέμα, από την πλευρά της εκκλησίας.


_________________________________________

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Λουδοβίκος γεννήθηκε στον Βόλο το 1959. Σπούδασε Ψυχολογία, Παιδαγωγική, Θεολογία και Φιλοσοφία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Παρίσι (Σορβόννη [Paris4] και Institut Catholique de Paris) και το Cambridge. Είναι διδάκτορας Θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1990).
Εργάστηκε στο ερευνητικό κέντρο για τον Αρχέγονο Χριστιανισμό Tyndale House του Cambridge και δίδαξε ή έδωσε σεμινάρια στο Κέντρο Προχωρημένων Θεολογικών και Θρησκευτικών Σπουδών (C.A.R.T.S.) της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Cambridge, στο Πανεπιστήμιο του Durham, δίνοντας επίσης διαλέξεις και σε άλλα Πανεπιστήμια ή Ερευνητικά Κέντρα.
Σήμερα είναι Καθηγητής της Δογματικής και της Φιλοσοφίας στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης, επιστημονικός συνεργάτης - συγγραφέας στο Μεταπτυχιακό Θεολογικό Πρόγραμμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και part-time λέκτορας στο Ορθόδοξο Ινστιτούτο του Πανεπιστημίου του Cambridge.

Kίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο (Από την Αφροδίτη στον Άρη)

Από τόν "Ινφογνώμονα Πολιτικά"

Ένα δυνατό άρθρο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. Διαβάστε το!


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία.
Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.
Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;
Ο «πακτωλός πετροδολαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. Άλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους Έλληνες στη φάκα.


Timing, τακτική, στρατηγική
Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ τον Ιούνιο και όχι τον Αύγουστο 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.
Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.


Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των Όπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;


Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ
Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. Ήμουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;
Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.


Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ
Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.
Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; 'Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός Άμυνας, θα «αποφύγει νέα Ίμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.

Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι plan B, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει, συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!
Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.
Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.


Ματωμένη πείρα


Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα.
Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.
Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα.
Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963).
Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974).
Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008).
Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982).
Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;


Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους Έλληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.
Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Φωτοβολταικά και γερμανικές επενδύσεις : "Ακόμα μία χαμένη ευκαιρία για την ελληνική βιομηχανία"

Για άλλη μία φορά οι Γερμανοί αποδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο αυτοί αντιλαμβάνονται την παροχή βοήθειας προς την Ελλάδα ώστε η χώρα να μπορέσει κάποια στιγμή να σταθεί στα πόδια της. όπως γράφηκε στις περισσότερες ελληνικές εφημερίδες ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας Φ. Ρέσλερ, συνοδευόμενος από Γερμανούς επιχειρηματίες πρότεινε σειρά επενδυτικών δράσεων ώστε να βοηθηθεί η ελληνική οικονομία.

Ένας από τους κύριους τομείς στους οποίους ενδιαφέρονται να δραστηριοποιηθούν οι Γερμανοί επιχειρηματίες είναι η κατασκευή φωτοβολταικών πάρκων διότι όπως είναι γνωστό η γερμανική κυβέρνηση έχει αποφασίσει την διακοπή της λειτουργίας των πυρηνικών εργοστασίων της χώρας οπότε θα πρέπει σύντομα να βρεθεί μία λύση για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της Γερμανίας.

Όμως όπως αναφέρει και η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ «οι Γερμανοί επιχειρηματίες ενδιαφέρονται κυρίως να πουλήσουν στην ελληνική αγορά εξοπλισμό και τεχνολογία» δηλαδή οι Γερμανοί θα αποκτήσουν τα φωτοβολταικά τους πάρκα στην Ελλάδα τα οποία θα τροφοδοτούν την γερμανική αγορά υπό ένα εμπορικό καθεστώς που δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οι Γερμανοί επενδυτές θα χρησιμοποιήσουν για την κατασκευή των φωτοβολταικών πάρκων στην Ελλάδα γερμανικά συστήματα, γερμανικά πάνελ, γερμανικούς μηχανισμούς, δίνοντας δουλεία στους Γερμανούς εργάτες, διευρύνοντας με τις εισαγωγές αυτών των συστημάτων το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας και όλα αυτά όταν στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον 5 μονάδες παραγωγής φωτοβολταικών πάνελ για να τροφοδοτούν την αγορά με τον κατάλληλο εξοπλισμό καθώς και μια μονάδα επεξεργασίας πυριτίου που χρησιμοποιείται για την κατασκευή των πάνελς.

Όταν στα ελληνικά εργοστάσια κατασκευής των πάνελ απασχολούνται τουλάχιστον 1000 άτομα, όταν τα ελληνικά εργοστάσια κατασκευής των μεταλλικών υποδομών για τα φωτοβολταικά πάρκα για τις μηχανισμούς απασχολούν μεγάλο αριθμό Ελλήνων εργαζομένων, όταν η ανεργία έχει φτάσει στο 17% επίσημα, αλήθεια μπορούμε να δεχτούμε την εισαγωγή ενός ακόμα προϊόντος που οι Έλληνες εργαζόμενοι παράγουν στην χώρας μας.

Και σε τελική ανάλυση αν δεν αρπάξουμε αυτή την ευκαιρία και δεν δώσουμε εργασία στις ελληνικές επιχειρήσεις, τι είδους επενδύσεις είναι αυτές, γιατί από όσα είναι γνωστά από την στιγμή που ένα φωτοβολταικό πάρκο κατασκευαστεί, οι απασχολούμενοι σε αυτά θα είναι μάλλον μερικοί φύλακες και μερικοί τεχνικοί που θα κάνουν περιοδικά συντήρηση.

Δηλαδή με απλά λόγια τα φωτοβολταικά στην Ελλάδα είναι η τέλεια επένδυση για τους Γερμανούς φίλους επιχειρηματίες αφού δεν θα χρειάζεται να απασχολούν Έλληνες εργαζομένους, αντιθέτως θα δώσουν περισσότερες δουλειές στους Γερμανούς εργαζομένους που θα κατασκευάσουν τα μηχανήματα και τα πάνελ, αυξάνοντας το εισόδημα τους και από την άλλη πλευρά οι Γερμανοί επιχειρηματίες θα απολαμβάνουν τα αμύθητα οικονομικά οφέλη του ελληνικού ήλιου.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr