Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Λιβύη: Το παρασκήνιο της επέμβασης

 Αναδημοσίευση απο το ιστολόγιο "ΕΘΝΟ-ΛΟΓΙΚΑ"

 

Σάββατο, 30 Απριλίου 2011


(Κλικ επάνω στον Χάρτη για μεγέθυνση)
Ποιος είναι ο πραγματικός λόγος
για την επέμβαση στη Λιβύη;
Μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τις ιδιαιτερότητες αυτής της χώρας και εκείνες του Ηγέτη της...

Αρκετοί σχολιαστές και αρθρογράφοι έχουν προβληματιστεί από το πραγματικά περίεργο γεγονός. ότι οι επαναστάτες της Λιβύης βρήκαν το χρόνο να συστήσουν τη δική τους κεντρική τράπεζα, πριν καν φτιάξουν κυβέρνηση.
Το Economic Policy Journal γράφει: «Ποτέ άλλοτε δεν ακούστηκε, εν μέσω εξέγερσης, να δημιουργείται μια κεντρική τράπεζα. Άρα δεν μιλάμε για κάποιους άξεστους αντάρτες, και μάλλον υπάρχουν κάποιες πολύ ισχυρές επιρροές».
Το CNBC αναρωτιέται: «Πρώτη φορά βλέπουμε επαναστατική ομάδα να προχωρά σε δημιουργία κεντρικής τράπεζας εν μέσω εξέγερσης. Πόσο ισχυροί έχουν γίνει αυτοί οι κεντρικοί τραπεζίτες;».
Μια άλλη ανωμαλία, σε σχέση με την επίσημη δικαιολογία της επέμβασης στη Λιβύη είναι η εξής: Υποτίθεται πως η επέμβαση έγινε για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα στοιχεία όμως άλλα λένε. Σύμφωνα με το Fox News, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ επαινεί τη Λιβύη που «έχει κάνει τα ανθρώπινα δικαιώματα προτεραιότητα, και που προστατεύει νομικά τους πολίτες της». Μια ρωσική αποστολή ιατρών, αναφέρει σε επίσημη αναφορά της προς τον πρόεδρο Medvedev ότι ελάχιστοι λαοί έχουν τόσες ανέσεις όσες ο λαός της Λιβύης. Διαθέτουν πολύ καλά νοσοκομεία και δωρεάν περίθαλψη. Τα νέα ζευγάρια επιδοτούνται, τα αυτοκίνητα κοστίζουν πολύ φτηνά, τα καύσιμα είναι επίσης φτηνά, οι αγρότες δεν φορολογούνται, κλπ.
Ακόμη κι αν όλα αυτά είναι προπαγάνδα, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι ο Καντάφι έφερε νερό στην έρημο, κατασκευάζοντας το μεγαλύτερο αρδευτικό έργο στην ιστορία, αξίας $33 δισ.
Η εξήγηση ότι όλα έγιναν για το πετρέλαιο είναι επίσης προβληματική. Η χώρα παράγει μόλις το 2% του παγκόσμιου πετρελαίου. Το κενό μπορεί κάλλιστα να αναπληρωθεί από τα αποθεματικά της Σ. Αραβίας. Άρα γιατί αυτή η σπουδή για δημιουργία κεντρικής τράπεζας;
Υπάρχει μια συνέντευξη του Αμερικανού στρατηγού ε.α Wesley Clark, που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Όπως λέει ο στρατηγός, το 2001 τον ενημέρωσαν πως η Αμερική σκοπεύει να πολεμήσει με το Ιράκ, τη Συρία, τον Λίβανο, τη Σομαλία, το Σουδάν, το Ιράν, και τη Λιβύη.
Τι κοινό έχουν αυτές οι χώρες; Σε τραπεζικό επίπεδο, καμία τους δεν αποτελεί μέλος της Bank for International Settlements (BIS). Αυτό το στοιχείο τις εξαιρεί από το μακρύ χέρι των ελέγχων της «κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών» της Ελβετίας. Οι πιο ανυπότακτες όλων είναι η Λιβύη και το Ιράκ. Και οι δυο έχουν ήδη δεχτεί επίθεση. Στο Examiner.com αναφέρεται πως 6 μήνες πριν οι ΗΠΑ μπουν στο Ιράκ, η χώρα είχε προχωρήσει στην αποδοχή ευρώ αντί δολαρίων για το πετρέλαιό της. Αυτή η κίνηση απειλούσε τη παγκόσμια κυριαρχία του δολαρίου ως «πετροδολάριο».
Σύμφωνα με ρωσικά δημοσιεύματα, ο Καντάφι είχε ξεκινήσει προσπάθεια άρνησης του δολαρίου και του ευρώ, και κάλεσε τις αφρικανικές και αραβικές χώρες να πουλάνε πετρέλαιο σε ένα νέο νόμισμα, το χρυσό δηνάριο. Μάλιστα προωθούσε την ιδέα μιας ενωμένης Αφρικής με 200 εκατομμύρια κατοίκους, που θα χρησιμοποιούσε αυτό το νέο νόμισμα. Οι μόνοι αντίθετοι στη πρόταση του ήταν η Νότιος Αφρική και ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου. Αυτή η πρωτοβουλία θεωρήθηκε ως απειλή για την οικονομική σταθερότητα του πλανήτη, τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την ΕΕ. Ο Καντάφι όμως δεν φάνηκε να πτοείται.
Και έτσι ξαναγυρνάμε στο αίνιγμα της νέας λιβυκής κεντρικής τράπεζας. Όπως αναφέρει το Market Oracle, η κεντρική τράπεζα της Λιβύης είναι 100% κρατική. Η κυβέρνηση τυπώνει το δικό της χρήμα (δηνάριο) μέσω της δικής της τράπεζας. Η χώρα είναι αυτάρκης, διαθέτει πόρους, είναι κυρίαρχη, και συνεπώς μπορεί να ορίζει την οικονομική της μοίρα. Το μεγάλο πρόβλημα των τραπεζικών καρτέλ της παγκοσμιοποίησης είναι ότι για να κάνουν δουλειές με τη Λιβύη, πρέπει να περάσουν από τη κεντρική της τράπεζα, και το εθνικό της νόμισμα, στα οποία όμως δεν έχουν καμιά επιρροή. Για αυτό και η διάλυση αυτής της τράπεζας μπορεί να μην αναφέρεται στις ομιλίες του Ομπάμα και του Σαρκοζί, αλλά σίγουρα αποτελεί βασικό λόγο για την επίθεσή τους στον Καντάφι.
Η Λιβύη δεν διαθέτει μόνο πετρέλαιο. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η κεντρική της τράπεζα έχει περίπου 144 τόνους χρυσού στα θησαυροφυλάκια της. Με αυτόν τον θησαυρό, ποιος χρειάζεται την BIS, ή το ΔΝΤ και τους κανόνες του;
Για αυτό ας εξετάσουμε τους κανόνες της BIS και την επίδρασή τους στις τοπικές οικονομίες. Σύμφωνα με τον επίσημο ιστότοπο της BIS, οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να έχουν ως κύριο σκοπό τους την σταθερότητα των τιμών. Και θα πρέπει να είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις, ώστε να μην επηρεάζονται από πολιτικές βουλήσεις. Θα πρέπει να υπάρχει σταθερή χρηματική προσφορά, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται την επιβάρυνση του λαού με ξένο χρέος. Οι κεντρικές τράπεζες αποθαρρύνονται από το να τυπώνουν χρήμα, και να το χρησιμοποιούν για το καλό του κράτους, είτε άμεσα, είτε ως δάνειο.
Σύμφωνα με άρθρο της Asia Times του 2002, «οι κανόνες της BIS εξυπηρετούν απλά το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, ακόμη και εις βάρος των εθνικών οικονομιών. Η BIS κάνει στα εθνικά τραπεζικά συστήματα αυτό που το ΔΝΤ κάνει στα εθνικά νομισματικά καθεστώτα. Οι εθνικές οικονομίες που πέφτουν θύμα της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, δεν εξυπηρετούν πλέον τα εθνικά συμφέροντα».
Η άποψη είναι ότι αν μια κυβέρνηση δανειστεί από δική της κεντρική τράπεζα, αυτό οδηγεί σε πληθωρισμό. Αν δανειστεί όμως από ξένες τράπεζες ή από το ΔΝΤ, αυτό δεν ισχύει. Στη πραγματικότητα όμως όλες οι τράπεζες τυπώνουν τα χρήματα που δανείζουν, είτε είναι ιδιωτικές, είτε κρατικές. Το περισσότερο καινούργιο χρήμα σήμερα προέρχεται από τραπεζικό δανεισμό. Αν το δανειστείς από κρατική κεντρική τράπεζα, είναι σχεδόν πάντα χωρίς επιτόκιο, και αυτό αποδείχθηκε ότι μειώνει το κόστος των δημοσίων προγραμμάτων κατά 50% (μέσο όρο).
Έτσι ακριβώς λειτουργεί το σύστημα της Λιβύης. Και έτσι εξηγείται το πώς η Λιβύη βρίσκει χρήματα για δωρεάν εκπαίδευση και δωρεάν ιατρική περίθαλψη. Έτσι μπορεί και δίνει στα νέα ζευγάρια άτοκα δάνεια ύψους $50.000. Και έτσι βρέθηκαν τα $33 δισ. που έφτιαξαν το πελώριο αρδευτικό έργο στη έρημο. Μάλιστα, οι σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ απειλούν τώρα το συγκεκριμένο έργο. Άρα, ο πόλεμος είναι για το πετρέλαιο ή για τις τράπεζες; Μπορεί και για τα δυο. Μπορεί και για το νερό. Αν διαθέτει ενέργεια, νερό, και άφθονη πίστωση για να δημιουργήσει υποδομές, τότε ένα κράτος δεν χρειάζεται ξένους δανειστές. Και αυτή είναι η απειλή που προκαλεί η Λιβύη. Το να δείξει στον κόσμο τι είναι δυνατόν να γίνει. Τα περισσότερα κράτη μπορεί να μην διαθέτουν πετρέλαιο, διαθέτουν όμως νέες τεχνολογίες, που μπορούν να καταστήσουν τις οικονομίες τους μη εξαρτώμενες
από το πετρέλαιο, ειδικά αν μπορούν να δανειστούν από κρατικές κεντρικές τράπεζες, μειώνοντας στο μισό τα έξοδά τους.
Η ανεξαρτησία από την εξάρτηση της ενέργειας ελευθερώνει τις χώρες από τα δίχτυα των διεθνών τραπεζιτών, και από την ανάγκη να μετατοπίσουν την παραγωγή της οικονομίας του από την εσωτερική αγορά στη διεθνή αγορά, έτσι ώστε να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Αν πέσει η κυβέρνηση του Καντάφι, θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε αν η νέα κεντρική τράπεζα σπεύσει να ενταχθεί στην BIS, και αν η εθνικοποιημένη πετρελαϊκή βιομηχανία πουληθεί σε επενδυτές, και τέλος αν η ιατρική περίθαλψη αλλά και η παιδεία, συνεχίσουν να είναι δωρεάν.


S.A. από Prison Planet


http://www.antinews.gr/2011/04/16/96963/

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Eυχαριστώ τους ‘Ελληνες-”Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς”


-
Με ιδιαίτερη χαρά, δημοσιεύω το κείμενο της μεγάλης Ελληνίδας (εκ Γάλλων), φίλης κυρίας Simone LE BARON. Αν η ελίτ μας είχε ένα μικρό, έστω, ποσοστό της αγάπης της για την Ελλάδα και τους Έλληνες, η τύχη μας θα ήταν διαφορετική..




Simone LE BARON
Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com/
Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» – που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά– στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway – και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα… Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου…
Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας…
Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας – πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό… Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω… με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».
Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό,. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Καλή Ανάσταση
Simone Le Baron

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Εκλογικά νομιμοποιημένη ολιγαρχία

  •  Ενας εκπρόσωπος του κομματικού καθεστώτος μας προτρέπει να μην κάνουμε αποχή στις εκλογές, διότι κάνοντας αποχή “αφήνουμε τους άλλους να ρυθμίζουν τις ζωές μας”
Εκανα ένα σχόλιο-απάντηση σε μια ανάρτηση, στο antinews.gr, την οποία υπογράφει ο κ. Δ. Πανοζάχος, Οικονομολόγος, Μέλος Εκτελεστικής Γραμματείας της Ν.Δ. Και μια και το σχόλιό μου διαγράφτηκε το δημοσιεύω εδώ, που ‘ναι και μεγάλο, μην πάει χαμένο. Ενα δεύτερο σχόλιο που έκανα στην ίδια ανάρτηση, δεν διαγράφηκε, δεν ξέρω γιατί.
“Ο θεμέλιος λίθος της δημοκρατίας είναι η συμμετοχή των πολιτών.”
Ποια δημοκρατία κ. Πανοζάχο; Που την είδατε την δημοκρατία; Σε ποιες διαδικασίες την είδατε εσείς, στην δημοκρατία που λέτε, την συμμετοχή των πολιτών; Στην ψήφο κάθε τέσσερα χρόνια; Αυτό είναι δημοκρατία για σας κ. Πανοζάχο;
Θεωρείτε δηλαδή τον εαυτό σας δημοκράτη και ονομάζετε και αυτή την ολιγαρχία στην οποία συμμετέχετε δημοκρατία, μόνο και μόνο επειδή μας επιτρέπετε να ψηφίζουμε μια φορά στα τέσσερα χρόνια; Και τίποτε άλλο; Και μιλάτε και για συμμετοχή των πολιτών;
Μην μας κοροϊδεύετε έτσι χοντρά κύριε. Μην μας περιγελάτε τόσο. Δεν είμαστε τόσο ανόητος λαός.
Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω πως εσείς ένας αντιπρόσωπος του κομματικού καθεστώτος που καταβαράθρωσε την χώρα, ενός ολιγαρχικού καθεστώτος, ομιλείτε για την δημοκρατία και κατακεραυνώνετε την αποχή, ότι τάχα στερεί την δυνατότητα στον πολίτη να παρέμβει στην λήψη των αποφάσεων που τον αφορούν και “αφήνει άλλους να ρυθμίσουν την ζωή του”. “Αλλοι ρυθμίζουν την ζωή του”…
Δηλαδή άμα σας ψηφίσουμε “ρυθμίσαμε τις ζωές μας”; Λες κι έχετε εφαρμόσει πολλές φορές τις προεκλογικές σας υποσχέσεις κι εσείς και οι άλλοι. Λες και μας δίνει το ολιγαρχικό σας σύστημα καμμιά δυνατότητα να σας τιμωρήσουμε ποινικά για την συνεχή εξαπάτηση με τις ψευδείς υποσχέσεις που μας κάνετε.
Οπως το ‘χετε φτιάξει το σύστημα κ. Πανοζάχο, εσείς και οι όμοιοί σας ρυθμίζετε τις ζωές μας χωρίς καν να μας ρωτήσετε. Με τον πιο ολιγαρχικό τρόπο. Παίρνετε δάνεια στα κρυφά, τα οποία δεν έχει ιδέα ο πολίτης “που συμμετέχει” στην δημοκρατία σας που τα ξοδεύετε. Διοικείτε την χώρα με τον πιο ολιγαρχικό τρόπο, παίρνετε αποφάσεις για τον λαό χωρίς ποτέ να τον ρωτήσετε, και κάνετε χάρες στους οικονομικούς ολιγάρχες. Επιδοτείτε πολίτες με διαφθορά και διορίζετε πολίτες για να τους διαφθείρετε, ώστε να δημιουργήσετε κομματικούς στρατούς και ψηφοφόρους. Που θα σας ψηφίζουν “συμμετέχοντας” για να παραμένετε στην εξουσία. Κι εσείς και οι άλλοι.
Κι έτσι κάθε που ζυγώνουν εκλογές θυμόσαστε και το πρόβλημα της αποχής. Στο ενδιάμεσο την ξεχνάτε εντελώς την αποχή. Ούτε συζήτηση.
Η αποχή δεν προσμετράται. Ναι. Αλλά δεν προσμετράται γιατί εσείς και οι όμοιοί σας ολιγαρχικοί δεν θέλετε να προσμετραται. Γιατί εσείς και οι όμοιοί σας ολιγαρχικοί νομοθέτες μαγειρέψατε Σύνταγμα και νόμους για να μην προσμετράται η αποχή. Τον λαό τον ρωτήσατε ποτέ τι γνώμη έχει για το ζήτημα;
Ναι δεν υπάρχει συνταγματική πρόβλεψη για όριο αποχής. Αλλά όμως το Σύνταγμα εσείς το μαγειρέψατε. Που είναι η “συμμετοχή” των πολιτών στην διαμόρφωση του Συντάγματος; Εσείς ο ολιγαρχικοί το φτιάξατε και το Σύνταγμα, στα μέτρα σας. Ωστε να μπορείτε “να ρυθμίζετε τις ζωές μας”, όπως θέλετε.
Η αποχή είναι το μόνο που σας πονάει γι’ αυτό την πολεμάτε. Επειδή είναι η μόνη που ΑΠΟ-ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ την ολιγαρχία που έχετε εγκαταστήσει στην χώρα. Παρόλο που δεν υπάρχουν νόμοι που να την μετρούν.
“Πραγματική αλλαγή πολιτικής θα έρθει ΜΟΝΟ με συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες” λέτε.
Καμμία αλλαγή πολιτικής δεν θα γίνει. Ούτε καν εξαγγελία αυτής της πολιτικής δεν έχει κάνει το κόμμα σας. Ούτε καν μια κουβέντα κακιά δεν είπε για την ΕΚΤ ή το ΔΝΤ. Ούτε καν μια κουβέντα ότι θα φορολογήσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την ολιγαρχική πλουτοκρατία.
Και το δικό σας κόμμα και το ΠαΣοΚ έχετε δώσετε εγγυήσεις δις ευρώ στις τράπεζες εν λευκώ, χωρίς ανταπόδοση από τη μεριά τους. Και θα συνεχίσετε να το κάνετε και όταν γίνετε κυβέρνηση. Να με βάζετε εμένα και τον κάθε πολίτη δηλαδή, να εγγυώμαι ΜΕ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΗΜΑΤΑ, τις τράπεζες. Χωρίς καν να ζορισετε τις τράπεζες να δώσουν πιστώσεις στις επιχειρήσεις. Μπορείτε μήπως κ. Πανοζάχο να μου εγγυηθείτε στο ζήτημα αυτό οτι και το δικό σας κόμμα δεν θα κάνει τα ίδια όταν γίνει κυβέρνηση; Σας το λέω εγώ: Δεν μπορείτε. Το ίδιο θα κάνετε κι εσείς.
Το πολιτικο σας σύστημα, όλο το φάσμα, ήταν και παραμένει μειοψηφία. Ολιγαρχία δηλαδή. Μακριά από την θέληση και την βούληση του λαού. Σας βολεύει η αντιπροσώπευση και ο κοινοβουλευτισμος με μακρές θητείες, μια ψήφο στα τέσσερα χρόνια, και κανένας λαϊκός έλεγχος στο ενδιάμεσο. Και μιλάτε και για συμμετοχή του πολίτη. Μας περιγελάτε ανοιχτά με αυτό κύριε.
Επειδή δηλαδή μας επιτρέπετε να ψηφίζουμε μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, τον μόνο θεσμικό ρόλο που εσείς οι ολιγάρχες έχετε επιτρέψει στον πολίτη, θέλετε να πιστέψουμε πως το σύστημά σας είναι και δημοκρατία.
Οχι κύριε. Ολιγαρχικοί είσαστε. Και μόνο η αποχή σας απονομιμοποιεί.
Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να συμπεριλάβετε την αποχή στις διατάξεις των μαγειρευμένων σας νόμων και Συνταγμάτων. Κι όχι γιατί σας έπιασε κόψιμο να “συμμετέχουμε” οι πολίτες στην “δημοκρατία” σας. Την “δημοκρατία” που εσείς φτιάξατε χωρίς ποτέ να μας ρωτήσετε. Εσείς για μας.
ΥΓ. Και όσο θα ζυγώνουν οι εκλογές, το άγχος σας, που πια δεν κρύβεται για την αποχή, θα σας κάνει να γράψετε πολλά τέτοια ολιγαρχικά άρθρα.

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

Δι έντ οφ μεταπολίτεφσις




Πιθανολογώ και ελπίζω ότι οι πιτσιρικάδες του μέλλοντος, μετά από καμιά σαρανταριά χρόνια, θα σαρκάζουν με ανάλογους τίτλους στο facebook, την Ιστορία που σήμερα εμείς καλούμαστε να γράψουμε.
Να επισημάνω πριν απ’ όλα -με όλη την επαρμένη αυταρέσκεια της γενιάς μου- ότι ήδη από τις 15 Ιουλίου 2010, έγραφα σε άρθρο με τίτλο «Το Παραμύθι», ότι:  Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, η Ε.Κ.Τ. έχει απορροφήσει περίπου 90-100 δις. ευρώ ελληνικά ομόλογα, που «ξεφορτώθηκαν» διάφορες ιδιωτικές τράπεζες, σε τιμές προφανώς μικρότερες –πιθανώς έως 30% Haircut– της αξίας λήξης τους. Έτσι, οι τραπεζίτες διασφαλίζουν σταδιακά τα χρήματα –ή το μεγαλύτερο μέρος– που είχαν δανείσει στη χώρα και η δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης με τον καθένα χωριστά απομακρύνεται οριστικά. Ταυτόχρονα, με τα νέα δάνεια, αποπληρώνονται στο 100% ομόλογα άμεσης λήξης οπότε και πάλι οι τραπεζίτες δεν χάνουν ούτε δεκάρα. Όταν η ΕΚΤ θα έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος από διάσπαρτα ομόλογα, όντας μονοπωλιακός  πιστωτής και έχοντας στην τσέπη το μνημόνιο, και κάτω από την πραγματική πίεση της αδυναμίας της χώρας να αποπληρώσει τα δάνεια, θα μας οδηγήσει σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε ό,τι αφορά τη χρονική επιμήκυνση –άρα και την ισόβια εξάρτηση– με εγγυήσεις ή ανταλλαγές τα κάθε είδους «φιλέτα» της πατρίδας.
            Οι φρέσκες πληροφορίες αναφέρουν, πως τουλάχιστον οι γερμανικές τράπεζες έχουν "καθαρίσει" για τα καλά με το ελληνικό βάρος. Το αθρόο ξεφόρτωμα των ελληνικών «κωλόχαρτων» έχει πλέον «εξασφαλίσει» στις γερμανικές τράπεζες, ζημία που σε κάθε περίπτωση δεν θα υπερβαίνει τα 6 δις ευρώ. Κόστος απολύτως αποδεκτό από το Βερολίνο. Και σε κάθε περίπτωση κόστος, πολύ μικρότερο του κόστους διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Να γιατί οι σχετικές συζητήσεις-πιέσεις για επαναδιαπραγμάτευση του ελληνικού χρέους, ακόμη και μ’ ένα «κούρεμα» της τάξης του 30% ή 40% είναι στην προτεραιότητα της κας καγκελαρίου. Να γιατί και το σχετικό δημοσίευμα του «έγκυρου» Spiegel , να γιατί και οι γερμανικές προτροπές να «πληρώσουν» και οι ιδιώτες πιστωτές. Οι Γερμανοί καθάρισαν –για μια ακόμη φορά- για πάρτη τους.
            Τώρα το αγγούρι απομένει στους λοιπούς Ευρωπαίους δανειστές, στους Αμερικανούς, στην Ε.Κ.Τ., και βέβαια και τις «ελληνικές» τράπεζες.  Φαντάζεστε την φράου Μέρκελ με τι ευδαίμονα χαρά θα παρακολουθεί το πανηγύρι του ελληνικού κουρέματος στα κεφάλια των Αγγλογάλλων και των Αμερικανών συνεταίρων της; Εδώ αρχίζει και το άγριο μπράντεφερ! Επαναδιαπραγμάτευση με haircut και επιμήκυνση σε ότι απομένει τώρα με αντάλλαγμα τα φιλέτα -αλλά και υποταγή- στη Γερμανία ή επαναδιαπραγμάτευση αργότερα (το 2013;) στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας ή όταν εν πάσει περιπτώσει και οι λοιποί τραπεζίτες θα έχουν αντικαταστήσει τα ξοφλημένα ελληνικά χαρτιά με ζεστά ευρώ;
            Αυτό είναι το διακύβευμα του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστικού κεφαλαίου που εξωραισμένο αποκαλείται πλέον «οι αγορές»!  Αγορές που ως γνωστόν διαθέτουν και τους κατά τόπους και έθνη αντιπροσώπους τους.
            Αυτό ήρθε να υπερασπιστεί και ο χειραγωγός του Ομπάμα κος Σόρος, εκφραστής της μη άμεσης επαναδιαπραγμάτευσης, που δίνει κάποια περιθώρια τόσο στην κυβέρνηση Παπανδρέου, όσο στις αμερικανικές τραπεζικές ελίτ που δεν έχουν προλάβει να καβατζώσουν και μερικά cds. Στην ίδια κατεύθυνση και ο εκπρόσωπος της Goldman Sachs που επισκέφθηκε πρόσφατα την Αθήνα, για να πουλήσει καθυστέρηση στο γερμανικό game. Η αποζημίωση για τη διευκόλυνση ορατή. Προτεραιότητα στο bazaar της  δημόσιας περιουσίας.
            Στην άλλη όχθη, το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό γερμανοτραφές μπλοκ, με αλεκοπαπαδόπουλους, μάνους, αλαφουζόλ, παπαδήμους, μητσοστακέϊκο και λοιποί λογιστές -μέχρι και ο Γιάννος επανεφανίστηκε με συμβουλές- που έχουν έναν επιπλέον λόγο να ανησυχούν. Ό,τι το μοντελάκι «αφού όλοι μαζί τα φάγαμε, πάρτε ενοχές, πάρτε και μέτρα» δεν δείχνει να βγαίνει και ο κίνδυνος ανεξέλεγκτης κοινωνικής έκρηξης συναντά τις πιθανότητες να παίζεις με μπαλόνια σε κλειστό δωμάτιο με καπνίζοντες.
            Άσε που η ύφεση αρχίζει να αφορά πια και τα δικά τους «μαγαζιά» (εφημερίδες κ.λπ.), ενώ η ραγδαία μείωση των δημόσιων επενδύσεων είναι σαν να διακόπτεις τη μηχανική υποστήριξη στις χρόνια άρρωστες κρατικοδίαιτες μπίζνες τους.  
            Έτσι, οι δυο παρατάξεις αρχίζουν σιγά-σιγά να παίρνουν θέσεις μάχης.  Η Τρέμη, ο Πρετεντέρης και ο Καψής σε αγαστή σύμπνοια με τον Μπάμπη, τον Alexis και τα άλλα παιδιά, αρχίζουν να ξαναβρίσκουν τα λογικά τους και οι βουλευτές που ψήφισαν δαγκωτό μνημόνιο, επιτέλους προβληματίζονται μήπως τα νούμερα δεν βγαίνουν και συ-ζητούν επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου ή υπαγωγή άμεσα στον υπό ίδρυση μηχανισμό (EFSF).  Με κάτι τέτοια το παλιό πασοκικό «εδώ και τώρα αλλαγή» έγινε από τους ίδιους ανθρώπους «εδώ και τώρα EFSF"  Και όλοι μαζί κατά του «δύστυχου» Παπακωνσταντίνου που θυμίζει όλο και περισσότερο σπασίκλα μαθητή λυκείου, που γεμάτος αγωνία ανασηκώνει τα ιδρωμένα γυαλιά του, καθώς πιάστηκε με σκονάκι.
            Από την άλλη πλευρά ο πρωθυπουργός  και η παρέα του γυμναστηρίου και των «ελληνικών» τραπεζών, παίζει τα ρέστα του στην προστασία του αμερικανικού παράγοντα και της κας Κλίντον.
            Κλασσικά πράγματα για το βαυαροκρατούμενο κρατίδιο των Αθηνών. Το γερμανικό κόμμα vs του αμερικανικού.
Και στη μέση ο Λαός. Εγκλωβισμένος στις εξαρτήσεις και τις πελατειακές σχέσεις του, μπας και τη βγάλει κι’ αυτή τη φορά καθαρή. Παραμυθιασμένος μη χάσει τ’ αμάξι και τα ψιλά που κατέθεσε κάποτε στη Eurobank .  Εύκολο θύμα σε όλους  αυτούς που ενοχοποίησαν σήμερα την επιβίωση, όσο χθες αθώωναν πανηγυρικά την απληστία. Στριμωγμένος στη μέγκενη των εκβιαστικών διλημμάτων ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και στην επιβίωση.
Στο αναμεταξύ, ο γιος του κάθε Χριστοφοράκου θα κάνει μεταπτυχιακό στο Άαχεν, όπως και ο «αντιπρόσωπος» μπαμπάς του, όπως και ο δωσίλογος παππούς του. Ίδια απαράλλαχτα, όπως ο γιος του Ράλλη, ο γαμπρός του Μαυροκορδάτου, ο ξάδερφος του Κωλέττη, ο εγγονός του Παπανδρέου, ο ανιψιός του Καραμανλή και η θυγατέρα του Μητσοτάκη. Μαθητεία στην πατρωνία της πατρίδας. Μαθητεία στην εκποίηση της ελληνικότητας. Συμβαλλόμενοι όλοι στη μακριά αλυσίδα των υπογραφών στην επαίσχυντη σύμβαση παραχώρησης της εθνικής ανεξαρτησίας.
Προς τούτο ελπίζω στη γενιά που με χυδαιολογία ανάλογη του Καραΐσκάκη, θα σκουπίσει μ’ αυτή τη διαολεμένη σύμβαση το κώλο της και θα την τρίψει στα μούτρα όλων των συμβαλλομένων, εγγράφοντας στο τέλος -και με αίμα αν χρειαστεί- σε άπταιστα ελληνο-ίγκλις (το αντίθετο των greeklish) «δις ις δε εντ οφ μεταπολίτεφσις» , this is the end of exartisis....Είναι, άλλωστε,  η μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν !


ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
Οικονομολόγος
07.05.2011

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

Σήμερα κλείνουμε την TV και από το internet βλεπουμε το DEBTOCRACY



Untitled from ThePressProject on Vimeo.


Untitled from ThePressProject on Vimeo.
Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.
Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου.ρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.

Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Πρόσωπο και Κοινότητα. O άνθρωπος και το κοινωνικό γεγονός



Δευτέρα, 01 Νοέμβριος 2010

Βασίλης Ξυδιάς

Αγαπητοί φίλοι του Αντίφωνου, σας στέλνω ένα παλαιότερο κείμενό μου* ως συμβολή στην ενδιαφέρουσα συζήτηση που έχετε ανοίξει για το πρόσωπο. Πρόκειται για μια πρώτη δοκιμή μου στη μελέτη των οντολογικών προϋποθέσεων της κοινότητας. Είκοσι χρόνια μετά, αρκετά πράγματα θα τα έλεγα με άλλον τρόπο. Βλέπω π.χ. ότι θα έπρεπε να ήμουν πιο προσεκτικός στην απόδοση των χωρίων του Αριστοτέλη και πιο φειδωλός στους γενικευτικούς αφορισμούς για το τι είναι και τι δεν είναι «ελληνικό». Παρά ταύτα, νομίζω ότι το κείμενο αυτό εξακολουθεί να έχει μια αξία και για τον καθαρό τρόπο που δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στο αντιθετικό δίπολο «πρόσωπο/κοινότητα» από το αντίστοιχο δίπολο «άτομο/σύνολο», όσο και για την προσπάθεια προσέγγισης των θεσμών από τη σκοπιά του προσώπου.

Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός και κατ' επέκταση όλος ο σύγχρονος πολιτισμός, στηρίζεται στο πνεύμα της κλασικής αρχαίας ελληνικής σκέψης. Αυτό είναι βέβαια αλήθεια, υπό την έννοια ότι οι δυτικοευρωπαίοι στοχαστές που έθεσαν τις πολιτειακές και γενικότερα τις φιλοσοφικές και πνευματικές βάσεις του συγχρόνου πολιτισμού, βρέθηκαν πάντοτε σε μια πολύ στενή σχέση με το κλασικό ελληνικό πνεύμα – είτε με την πρόθεση να το κατανοήσουν και να το καταστήσουν εκ νέου επίκαιρο, είτε εν πάση περιπτώσει ανοίγοντας έναν κριτικό διάλογο μαζί του. Εν τούτοις – και χωρίς να θέλουμε απ' αυτή τη θέση να υπεισέλθουμε σε μια γενική συζήτηση του σχετικού προβλήματος – υπάρχει μια θεμελιακή διαφορά που χωρίζει τον κλασικό ελληνισμό (και γενικότερα τον ελληνισμό καθ' όλη την ιστορική του διαδρομή) από το σύγχρονο πολιτισμό.