Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Μια πρόταση για την κρίση

Αναδημοσίευση απο την "Αριστερή στρουθοκάμηλο"



του Γιάνη ΒαρουφάκηΠΗΓΗ: protagon.gr

Όταν το σπίτι μας καίγεται, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε την ερμηνεία του φαινομένου και να καταπιαστούμε με την πυρόσβεση.
Ο αναγνώστης που θεωρεί ότι ο μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας έχει περιθώρια να αποδώσει επιθυμητά αποτελέσματα, ας σταματήσει την ανάγνωση εδώ.
Όποιος ακόμα πιστεύει πως η Κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο, μέσα από τον συνδυασμό περιορισμού του κράτους, αύξησης φόρων, καταπολέμησης της διαφθοράς και διαρθρωτικών αλλαγών, θα έπρεπε να έχει ήδη σταματήσει να διαβάζει.
Το άρθρο αυτό έχει γραφτεί για εσάς που έχετε πλέον πειστεί, ίσως μετά το ξέσπασμα της Ιρλανδικής κρίσης, ότι όλη η Ευρώπη αρμενίζει στραβά.
Ότι ναι μεν η Ελλάδα κουβαλάει από καιρό τα δικά της, ιδιαίτερα, αμαρτήματα αλλά ότι η παρούσα Κρίση μόνο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Στις αράδες που ακολουθούν προτείνω δύο εφικτές τομές που θα έβγαζαν την Ευρώπη από την Κρίση και θα έδιναν στην Ελλάδα τις ανάσες που χρειάζεται για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που τόση ανάγκη έχουμε.

Το ζητούμενοΔύο πράγματα έχει ανάγκη η Ευρώπη: Σταθεροποίηση και Ανάκαμψη. Η Σταθεροποίηση απαιτεί το σπάσιμο του φαύλου κύκλου στην παγίδα του οποίου έχει πιαστεί όλη η ευρωζώνη. Ποιος είναι αυτός; Η ευρωζώνη ταλανίζεται από δύο παράλληλες και αλληλένδετες κρίσεις. Όμως η ΕΕ επικεντρώνεται στην μία αγνοώντας επιδεικτικά την άλλη. Έτσι, η συνολική Κρίση χειροτερεύει. Πιο συγκεκριμένα, η κρίση που τραβά την προσοχή όλων, είναι η κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών. Η Ευρώπη ρίχνει όλο της το βάρος στη τιθάσευση αυτής της κρίσης μέσω περιορισμών, περικοπών, λιτότητας κλπ. Στο μεταξύ τα γιατροσόφια αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να φουντώνει η δεύτερη, παραμελημένη, κρίση που, δυστυχώς, είναι εξ ίσου σημαντική: Είναι η κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες 'ανήκει' το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών. Πρόκειται για τράπεζες νεκροζώντανες που επιβιώνουν διασωληνομένες με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ECB) η οποία τις κρατά σε αυτή την κατάσταση ζόμπι ταΐζοντας τες άπλετο, πάμφθηνο δανεικό χρήμα. Έλα όμως που εκείνες, όσα κεφάλαια και να τους δανείσει η ECB, αρνούνται να δανείσουν στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά επειδή τρέμουν στην σκέψη ότι δεν θα πάρουν πίσω τα χρήματα που τους χρωστούν τα υπερχρεωμένα κράτη; Το αποτέλεσμα είναι μία πανευρωπαϊκή τραπεζική 'απεργία' δανειοδότησης του ιδιωτικού τομέα. Κάπως έτσι βαθαίνει η ύφεση, μειώνονται τα κρατικά έσοδα των υπερχρεωμένων κρατών, αυξάνονται τα χρέη τους ως ποσοστό του ΑΕΠ και, συνεπώς, πανικοβάλλονται ακόμα πιο πολύ οι τράπεζες.

Να ο φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη. Όμως και να σπάσει, αυτό δεν εγγυάται ότι δεν θα μας ξαναπροκύψει. Ούτε ότι το σπάσιμό του, από μόνο του, θα φέρει την Ανάκαμψη, δηλαδή την απορρόφηση 16 εκατομμυρίων ανέργων και 20 εκατομμυρίων υπο-απασχολούμενων ευρωπαίων που χάνουν, μέρα με την μέρα, την εμπιστοσύνη τους στην δυνατότητα της δημοκρατίας να βρει λύσεις, πέφτοντας έτσι εύκολα θύματα της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού. Για αυτό τον λόγο, καταθέτω μια πρόταση με δύο μέρη. Ένα για την Σταθεροποίηση της ευρωζώνης και αμέσως μετά ένα δεύτερο για την Ανάκαμψη.

Σταθεροποίηση: Το πρώτο μέρος της πρότασης
Πως λοιπόν σπάει ο φαύλος κύκλος που μεταδίδει την Κρίση από την Ελλάδα στην Ιρλανδία, και από την κρίση χρέους στην κρίση του τραπεζικού συστήματος, κατόπιν στην επιταχυνόμενη ύφεση και τανάπαλιν; Ιδού ένας απλός τρόπος: Φανταστείτε ότι αντί για τις διμερείς 'διαπραγματεύσεις' μεταξύ τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης, ή τρόικας και ιρλανδικής κυβέρνησης, κλπ., συγκαλείται μία Τριμερής Σύνοδος στην οποία συμμετέχουν:
(Α) Αρχηγοί των υπερχρεωμένων κρατών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο),
(Β) Εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών τραπεζών που κατέχουν τα ομόλογα των προηγούμενων, και
(Γ) Εκπρόσωποι της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ECB), της ΕΕ, ακόμα και του ΔΝΤ

Έχοντας και τα δύο μέρη του 'προβλήματος' στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, μαζί με τους ασκούντες την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης, μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία είναι εφικτή που θα συρρικνώσει το συνολικό χρέος, θα καταπραΰνει τις αγορές, και θα σταθεροποιήσει την κατάσταση. Ακολουθεί ένα παράδειγμα τέτοιας συμφωνίας:
(1) Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αποδέχονται να μειώσουν τις απαιτήσεις τους από τα υπερχρεωμένα κράτη (π.χ. αποδεχόμενες νέα ομόλογα μικρότερης αξίας και μακρύτερης διάρκειας).
(2) Τα υπερχρεωμένα κράτη δεσμεύονται να περιορίσουν τις δαπάνες τους σε τομείς που δεν ενισχύουν την φτώχεια και δεν πλήττουν την μελλοντική παραγωγικότητα της χώρας τους.
(3) Η ECB αναλαμβάνει να παράσχει όση ρευστότητα χρειάζονται οι τράπεζες στο διηνεκές ενώ, παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕIB) αναλαμβάνει να πολλαπλασιάσει, με συνοπτικές διαδικασίες, τις επενδυτικές της δραστηριότητες σε περιφέρειες, και όχι μόνο χώρες, πληττόμενες από την ύφεση.

Παρατηρήστε πως μια τέτοια συμφωνία θα συρρίκνωνε το συνολικό χρέος χωρίς να πλήξει τους κατόχους ομολόγων στο σύνολό τους (π.χ. ιδιώτες, ασφαλιστικά ταμεία) και σίγουρα όχι εκείνους που δεν έφταιξαν σε κάτι για την σημερινή ευρωπαϊκή Κρίση.
Έτσι, εξασφαλίζεται η αξιοπιστία των ευρωπαϊκών κρατών απέναντι στους δανειστές μας. Το 'κούρεμα' των κρατικών χρεών που θα προκύψει στο πλαίσιο του (1) παραπάνω θα αφορά μόνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες που αμάρτησαν οικτρά προ του 2008 και οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, φυτοζωούν ελέω του ευρωπαϊκού δημοσίου (της ECB). Προσέξτε ότι ακόμα και αυτές θα ανακουφιστούν από μια τέτοια συμφωνία. Κι αυτό επειδή, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, με την κρίση χρέους και ύφεσης να πλήττει όλο και πιο βάναυσα τα υπερχρεωμένα κράτη, οι τράπεζες φοβούνται ότι το 'κούρεμα' που τελικά θα υποστούν θα είναι πολύ πιο άγαρμπο από αυτό στο οποίο θα συμφωνούσαν στο πλαίσιο της Συνόδου που πρότεινα παραπάνω. Επί πλέον, μια τέτοια συμφωνία θα τους εξασφάλιζε την συνέχιση της στήριξης από την ECB για χρόνια πολλά (ή έως ότου έρθει η πολυπόθητη Ανάκαμψη) ενώ, παράλληλα, η δραστηριοποίηση της ΕΙΒ θα ενέπνεε κύματα αισιοδοξίας για την αναπτέρωση της οικονομικής δραστηριότητας. Εν συντομία, μία συμφωνία σαν αυτή θα οδηγούσε στην άμεση συρρίκνωση του συνολικού χρέους χωρίς χαμένους. Αυτό θα το κατανοούσαν οι αγορές και πολύ γρήγορα η Σταθεροποίηση θα ήταν γεγονός (και τα περιβόητα spreads θα υποχωρούσαν).
Μετά την σταθεροποίηση, τι;
Η Σταθεροποίηση, όταν την πετύχουμε, θα βρει την Ευρώπη λαβωμένη, υποτονική, περισσότερο διαιρεμένη από ποτέ. Για να επιτευχθεί η Ανάκαμψη πρέπει πρώτα από όλα να μειωθεί κι άλλο, και σε βάθος χρόνου, το συνολικό χρέος, να αυξηθούν ραγδαία οι επενδύσεις και, πάνω από όλα, να ξανα-σχεδιαστεί η αρχιτεκτονική του ευρώ ώστε η Ευρώπη να μπορεί να κοιμάται ήσυχη με την σκέψη ότι διορθώθηκαν τα δομικά του προβλήματα και ότι μια νέα αρνητική εξέλιξη δεν θα μας επιστρέψει στην παγίδα του σημερινού φαύλου κύκλου. Πριν καταθέσω το δεύτερο μέρος της πρότασής μου, επιτρέψτε μου πρώτα μια επισκόπηση των προτάσεων που έχουν συζητηθεί ήδη για το μέλλον της ευρωζώνης καθώς και μια εξήγηση γιατί δεν τις θεωρώ ικανοποιητικές.
Αν η σημερινή Κρίση απέδειξε κάτι αυτό ήταν πως η νομισματική μας ένωση στερείται τα αμορτισέρ που χρειάζονται ώστε να απορροφήσουν τους κραδασμούς ενός μεγάλου σεισμού.
Η ακαμψία του υπάρχοντος ευρωσυστήματος αντανακλάται στο ιδεολογικό τρίπτυχο της ευρωζώνης: "Απαγορεύεται η Διάσωση - Απαγορεύεται η Έξοδος - Απαγορεύεται η Αναδιάρθρωση". Με άλλα λόγια, ένα κράτος-μέλος το οποίο βρίσκεται στην δεινή θέση να μην μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του δεν δικαιούται να περιμένει βοήθεια από τις Βρυξέλλες, δεν δικαιούται να βγει από την ευρωζώνη (για να αντιμετωπίσει την κρίση υποτιμώντας το νόμισμά του), και δεν δικαιούται να απειλήσει με στάση πληρωμών ζητώντας καλύτερους όρους αποπληρωμής. Αυτό το τρίπτυχο επιβλήθηκε εξ αρχής με σκοπό να απαντηθεί η κριτική των ευρωσκεπτικιστών ότι η νομισματική ένωση θα έδινε κίνητρα σε κάποιες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, να χρεώνονται χωρίς περιορισμούς με αποτέλεσμα το ευρώ να είναι ένα αδύνατο, πληθωριστικό νόμισμα. Τότε που σχεδιαζόταν το ευρώ, το τρίπτυχο άρεσε ως ιδέα με την τριπλή απαγόρευση να χαϊδεύει τα αυτιά, ιδίως τα γερμανικά, και να φαντάζει ως εγγύηση της αξίας του κοινού νομίσματος.
Το πρόβλημα όμως με το συγκεκριμένο τρίπτυχο είναι και δεν απέτρεψε τον υπερδανεισμό και είναι ανεφάρμοστο σε περίοδο Κρίσης (ίσως μάλιστα να μην τον απέτρεψε επειδή είναι ανεφάρμοστο). Πριν το 2008, τότε που το χρηματοπιστωτικό σύστημα παρήγαγε ωκεανούς νέου ιδιωτικού χρήματος καθημερινά, οι οικονομίες της ευρωζώνης μεγεθύνονταν όλες μαζί (αν και σε διαφορετικούς ρυθμούς και με διαφορετικό, ποιοτικά, τρόπο). Υπό αυτές τις συνθήκες, το τρίπτυχο άντεχε. Όταν όμως ήρθε η Πτώση, τα τρία του "Απαγορεύεται" άρχισαν να μην μπορούν να συγκατοικήσουν: Δεδομένου ότι, πράγματι, έξοδος από το ευρώ είναι τεχνικά αδύνατη, οι υπερχρεωμένες χώρες που βρέθηκαν σε αδυναμία αποπληρωμής δανείων είτε θα πτώχευαν (επιβάλλοντας de facto την Αναδιάρθρωση) είτε θα διασώζονταν (με την παροχή χαμηλότοκων δανείων). Τελικά, στην περίπτωση της Ελλάδας, η Γερμανία επέβαλε να μην γίνει ούτε το ένα ούτε και το άλλο. Απλά, το πρόβλημα παραπέμφθηκε, διογκούμενο, στο μέλλον. Πως; Προσφέροντας ένα νέο τεράστιο δάνειο σε όρους απαγορευτικούς. Γιατί απαγορευτικούς; Επειδή είχαν στόχο να διατηρήσουν ανέπαφο το τρίπτυχο. Με άλλα λόγια, το ότι το Μνημόνιο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Διάσωση της χώρας (ό,τι και να λέει ο πρωθυπουργός) οφείλεται στο ότι η Γερμανία το σχεδίασε ώστε να μην αποτελεί Διάσωση. Η αποτυχία του ήταν προϊόν σχεδίου και ουχί ατυχήματος. Γιατί; Επειδή η Γερμανία δεν είχε, τουλάχιστον ως τον περασμένο Μάιο, αποδεχθεί το τέλος του τρίπτυχου.
Πέρασαν έξι μήνες μέχρι η κα Μέρκελ να παραδεχθεί το προφανές: Ότι το πρόβλημα δεν λύθηκε τον Μάιο αλλά απλά αναβλήθηκε διογκούμενο. Η παραδοχή αυτή πήρε την μορφή της αναγνώρισης ότι το τρίπτυχο δεν μπορεί να επιζήσει της Κρίσης. Ότι πρέπει να αναθεωρηθεί. Κάπως έτσι προέκυψε η πρόταση της κας Μέρκελ, που ανοήτως αποδέχθηκε ο κ. Σαρκοζύ, να καταργηθεί το ένα από τα τρία "απαγορεύεται": το τρίτο, που απαγορεύει την Αναδιάρθρωση. Η σκέψη της κας Μέρκελ ήταν ότι, στο μέλλον, πρέπει να επιτρέπεται. Η τραγωδία εδώ είναι ότι αυτή της η πρόταση δεν θα βοηθήσει μελλοντικά ενώ υπονομεύει την δική της πολιτική που μας επέβαλε τον Μάιο και την οποία επιμένει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε:
• Υπονομεύει το παρόν γιατί, όπως επισήμανε σωστά ο Γιώργος Παπανδρέου, οι αγορές άκουσαν περί Αναδιάρθρωσης και πανικοβλήθηκαν, παρά το γεγονός ότι η κα Μέρκελ δεν αναφερόταν στο υπάρχον χρέος. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η Κρίση είναι τόσο βαθειά που αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις αγορές. Κάνουν σαν να θέλουν να πανικοβληθούν...
• Υπονομεύει το μέλλον επειδή, αντί να ενισχύει την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, την πλήττει ακόμα περισσότερο. Φανταστείτε να εκδίδει η Ελλάδα ομόλογα που προβλέπουν την πιθανή μείωση της ονομαστικής τους αξίας, σε περίπτωση που το κράτος μας αδυνατεί να τα πληρώσει. Ποιος θα τα αγοράσει; Κανείς, παρά μόνον αν του προσφέρουν τεράστια επιτόκια. Άρα, η πρόταση της κας Μέρκελ ουσιαστικά είναι να μην μπορούν τα κράτη που έχουν ανάγκη δανείων να δανείζονται. Άλλο ένα πειθαρχικό μέτρο το οποίο, ανεξάρτητα από τον αντίκτυπό του στην Ελλάδα, θα οδηγεί σε νέες κρίσεις χρέους χώρες που είναι ελλειμματικές - κρίσεις που (κι εδώ έγκειται η ανοησία της πρότασης) θα αποτελούν τροχοπέδη για ολόκληρη την ευρωζώνη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης

Μήπως η λύση βρίσκεται, όπως ισχυρίζονται κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι, στην δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου (ΕΝΤ); Η ιδέα εδώ είναι να υπάρχει ένας μόνιμος μηχανισμός δανειοδότησης των υπερχρεωμένων κρατών, εφόσον αποδεχθούν αυστηρή λιτότητα, έως ότου μπορέσουν να ορθοποδήσουν. Με άλλα λόγια, η προτεινόμενη λύση είναι η μετατροπή του δικού μας μηχανισμού στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ σε μόνιμο θεσμό εντός του κόλπου της ΕΕ - ένα ΕΝΤ που, ουσιαστικά, λειτουργεί ως εσωτερικό, μόνιμο ΔΝΤ. Θα ήταν κάτι τέτοιο μια λύση; Όχι και ξανά όχι. Το πρώτο όχι αναφέρεται στο γεγονός ότι, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, αυτή η 'λύση', η οποία ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα, δεν αποδίδει σε περιόδους Κρίσης. Το δεύτερο όχι αφορά το γεγονός ότι η πρόταση για ένα ΕΝΤ αγνοεί την ουσία του προβλήματος: Το πρόβλημα δεν είναι πως θα διασώζεται με νέα δάνεια ένα κράτος-μέλος αλλά το πως θα ξανα-σχεδιαστεί η αρχιτεκτονική του ευρώ ώστε τα μέλη-κράτη να μην χρειάζεται να διασωθούν με δανεικά υπό πίεση.
Εν πολλοίς, εδώ που φτάσαμε, η ευρωζώνη έχει έρθει αντιμέτωπη με το απλό αλλά αμείλικτο δίλημμα: Διαλύεται ή αλλάζει την αρχιτεκτονική της. Η διάλυση θα ήταν καταστροφική για όλους, τόσο για τις πλεονασματικές χώρες όσο και για τις υπερχρεωμένες. Ένα νέο γερμανικό νόμισμα θα υπερτιμάτο τόσο που η γερμανική βιομηχανία θα γονάτιζε, προς τέρψιν των ΗΠΑ και της Κίνας. Ένα νέο μαλακό ευρώ για εμάς τους παρακατιανούς (Έλληνες, Πορτογάλους κλπ) θα μας βοηθούσε μεν εξαγωγικά αλλά θα μας έστελνε στην αγκαλιά ενός άσπλαχνου στασιμοπληθωρισμού (συνύπαρξη ανεργίας και καλπάζοντος πληθωρισμού).
Συνεπώς, όλοι μας έχουμε συμφέρον να αποφύγουμε την διάλυση του ευρώ. Άρα, μας μένει ως μόνη ατραπός ο επανασχεδιασμός της ευρωζώνης. Πως την θέλουμε;

Τι πρέπει να αλλάξει;
Είναι πολλοί εκείνοι που πρεσβεύουν ότι η μόνη λύση είναι η ομοσπονδιοποίηση. Η δημιουργία οικονομικής κυβέρνησης της ευρωζώνης, όπως την χαρακτήρισε ο Νικολά Σαρκοζύ. Όμως με το που λένε κάτι τέτοιο, αμέσως πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη οι ίδιοι! Γιατί; Επειδή κατανοούν ότι πρόκειται για ουτοπία. Εδώ είδαμε και πάθαμε να εγκρίνουμε την Συμφωνία της Λισαβόνας. Ούτε στον αιώνα τον άπαντα δεν θα πέρναγε η ιδέα μιας οικονομικής ομοσπονδίας από τα κοινοβούλια της Γερμανίας, της Ιρλανδίας, της Δανίας κλπ κλπ. Με αυτή την σκέψη κατά νου, αποσύρουν την πρόταση της ομοσπονδίας και επιστρέφουν στην απόγνωση.
Κι όμως, δεν θα έπρεπε να απογοητεύονται. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν χρειάζεται καμία αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο, κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο ομοσπονδίας, κανένας γύρος δημοψηφισμάτων και κοινοβουλευτικών διαδικασιών έγκρισης. Πράγματι, όλες οι αλλαγές που χρειάζονται μπορούν κάλλιστα να γίνουν χωρίς την παραμικρή θεσμική παρέμβαση. Μπορούμε να αποκτήσουμε, αύριο κιόλας, κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, de facto οικονομική ομοσπονδία. Το μόνο που χρειάζεται είναι τρεις απλές αλλά γενναίες παρεμβάσεις. Τις παραθέτω παρακάτω:
Μια νεα αρχιτεκτονική του ευρώ: Το δεύτερο μέρος της πρότασης
(1) Άμεση, και χωρίς κόστος, μεταφορά ομολόγων του κάθε κράτους-μέλους αξίας ίση με το 60% του ΑΕΠ του στην ECB η οποία, για να τα καλύψει, εκδίδει ευρωομόλογα ίσης αξίας. Τα κράτη εξακολουθούν να χρωστούν τα ομόλογα αυτά αλλά πληρώνουν χαμηλότερους τόκους ανάλογους με το επιτόκιο των ευρωομολόγων
(2) Μαζικό πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα συγχρηματοδοτούμενο από τη ΕΙΒ και την ECB, η οποία χρησιμοποιεί (για το δικό της μέρος) τα ευρωομόλογα που εκδίδει
(3) Νέοι εποπτικοί μηχανισμοί που θα επιβάλουν την δημοσιονομική πειθαρχία στα κράτη

Σήμερα, μόνο το (3) συζητείται, υπό την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας. Είναι προφανές ότι, από μόνη της, η πειθαρχία δεν θα φέρει την ανάκαμψη. Τα (1) και (2) όμως έχουν την δυνατότητα να την επιτύχουν. Ας τα δούμε ένα-ένα και προσεκτικά:
Η παρέμβαση (1) σέβεται και αντανακλά την αρχή του Maastricht σύμφωνα με την οποία τα κράτη δικαιούνται ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ. Είναι, αν θέλετε, το νόμιμο χρέος της κάθε χώρας. Αφού λοιπόν είναι νόμιμο, μπορεί κάλλιστα να περάσει στην ECB η οποία το αναλαμβάνει εκδίδοντας ευρωομόλογα για να το καλύψει (τα χρέη πάνω από το 60% της κάθε χώρας παραμένουν πρόβλημά της - ένα πρόβλημα που όμως έχει ήδη αντιμετωπιστεί με το πρώτο μέρος της πρότασης, βλ. παραπάνω). Μια τέτοια κίνηση έχει τρία ευεργετικά αποτελέσματα: Πρώτον, μειώνει ιδιαίτερα το συνολικό βάρος του χρέους καθώς θα μειωθούν σημαντικά οι συνολικοί τόκοι. Δεύτερον, δεν παραβιάζει το Maastricht και, συνεπώς, δίνει στην Γερμανία 'άλλοθι' να αποδεχθεί την συγκεκριμένη παρέμβαση. Τρίτον, εκδίδοντας ευρωομόλογα η ECB θα ελκύσει επενδυτές και wealth funds (Κίνα, Νορβηγία, Αραβικά Εμιράτα) που πολύ θα ήθελαν να τα αγοράσουν. Έτσι, το ευρώ θα θέσει υποψηφιότητα για τον ρόλο ενός νέου αποθεματικού νομίσματος (σήμερα μόνο το δολάριο παίζει αυτό τον ρόλο).
Η παρέμβαση (2) θα αποτελέσει την βάση για ένα νέο πανευρωπαϊκό New Deal με στόχο αρχικά την Ανάκαμψη και στην συνέχεια την Ανάπτυξη. Στην βάση δανεισμού που αποκλειστικό στόχο θα έχει τις παραγωγικές επενδύσεις (και όχι την κάλυψη ελλειμμάτων), θα επιτρέπει παραγωγικές επενδύσεις στις ευρωπαϊκές περιφέρειες (όχι μόνο του Νότου) που μαστίζονται από την ύφεση χωρίς να απαιτεί από τα κράτη (υπερχρεωμένα και μη) να καταβάλουν ποσοστό συγχρηματοδότησης (το οποίο θα καλύπτει πλέον η ECB με την χρήση ευρωομολόγων). Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο η ΕΙΒ θα μετατραπεί σε έναν μηχανισμό ανακύκλωσης των πλεονασμάτων άνευ του οποίου καμία νομισματική ένωση δεν μπορεί ούτε να λειτουργήσει αποδοτικά στις καλές εποχές ούτε και να απορροφά τους κραδασμούς μιας κρίσης.
Επίλογος
Πολύ σωστά, πολλοί με ρωτούν: Ωραία η ανάλυση αλλά τι κάνουμε; Ποια πρακτική λύση προτείνεις; Τι θα έπρεπε να προτείνει στην ΕΕ ο πρωθυπουργός (ιδίως τώρα που φαίνεται θυμωμένος με το αδιέξοδο στο οποίο ΔΝΤ και ΕΕ τον έχουν σπρώξει); Στο άρθρο αυτό κατέθεσα την απάντηση-πρότασή μου. Αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά μία απλή κίνηση που μπορεί να σταθεροποιήσει την ευρωζώνη και να αντιμετωπίσει την Κρίση μέσα σε ημέρες. Το δεύτερο μέρος σκιαγραφεί τρεις απλές παρεμβάσεις που προσφέρουν στην Ευρώπη όλα τα πλεονεκτήματα μιας πραγματικής οικονομικής ενοποίησης χωρίς να χρειάζεται να αναλωθούμε σε συζητήσεις επί συζητήσεων και χρονοβόρες νομοθετικές ή θεσμικές αλλαγές οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, θα οδηγούνταν σε αδιέξοδο. Νομίζω ότι αξίζει να συζητηθεί.

Υ.Γ. Η πρόταση αυτή είναι προϊόν μακρών συζητήσεων με τον Stuart Holland, ο οποίος την συνυπογράφει - βλ. εδώ για μία αγγλική έκδοση της ίδιας πρότασης. Ο Stuart διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Coimbra στην Πορτογαλία. Προηγουμένως είχε διατελέσει καθηγητής στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Sussex ενώ την δεκαετία 1979-1989 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής στη Βουλή των Κοινοτήτων (Βρετανία). Αν και ηγετικό στέλεχος του Εργατικού Κόμματος, επέλεξε την θέση του Συμβούλου του Προέδρου της Commission Jacques Delors σε μια περίοδο που ετίθεντο τα θεμέλια της ευρωζώνης.


Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Μικης Θεοδωράκης: ΑΝΥΠΑΚΟΗ


 
ΑΡΘΡΟ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ (ΤΟ ΒΗΜΑ 14.11.2010)

ΑΝΥΠΑΚΟΗ

                       (Συμπεράσματα από τις πρόσφατες εκλογές)


      Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με κείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνόν κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως το δικαιούται να ασκούν την εξουσία.
      Ήδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες -απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμα και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας, έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να εξασφαλίσει και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.
      Τι γίνεται όμως όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζει τον πήχυ της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας όπως πριν αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι  απαράδεκο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως.
      Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά εάν το επιθυμεί και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.
      Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ αποτελεί εκτροπή από την δημοκρατική νομιμότητα κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί σήμερα η μεν μειοψηφία κυβερνά η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της.
      Γεγονός που κατά την γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων.
      Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον Καλλικράτη το ΠΑΣΟΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο των ψηφοφόρων του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α  ή τον β τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως ποιες είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας;  Και με ποιο ουσιαστικό και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία;
      Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει την χρηστή διακυβέρνηση της χώρας οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ’ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.
      Υποθέτω ότι μετά την μετατροπή του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργοκεντρικό, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του Πολιτεύματος» παραμένει παθητικός.
      Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν, η ίδια η Κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα κι έξω από την Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.
      Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του.
      Στο μεταξύ και έως ότου η πολιτική εξουσία επιλύσει τα προβλήματά της εμείς η συντριπτική πλειοψηφία των ανεξάρτητων πολιτών έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους, ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.
      Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται μάλιστα κατ’επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.
            Στην ιστορία των δημοκρατιών η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας Κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού.  Ας μην ξεχνάμε την  ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».  

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Mια πολύ ενδιαφέρουσα "ακτινογραφία" της Κύπρου

ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΛΑΘΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ - και μια πολύ ενδιαφέρουσα "ακτινογραφία" της Κύπρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, λάθη δεν αναγνωρίζονται. Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα προτίμησαν να ανάψουν πορτοκαλί, αποφεύγοντας το κόκκινο στην κυβέρνηση, με το σοβαρό “ελαφρυντικό” απουσίας αξιόπιστης εναλλακτικής. Θέλησαν απέχοντας, να αποφύγουν τον αμεσότερο κίνδυνο, τις ωδύνες μιας περιόδου αστάθειας και αβέβαιης μετάβασης στο άγνωστο, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να βρεθεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Θα δούμε βέβαια τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου. Αλλά, αν δεν μεσολαβήσει θαύμα, με τις ηγεσίες που έχουμε, τις πολιτικές που ασκούνται, την πενία των ιδεών που μας χαρακτηρίζει, ο ελληνικός λαός θα διαπιστώσει πολύ σύντομα την τραγωδία που τον περιμένει, αν δεν ακούσει τους τριγμούς της κατάρρευσης.

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΣΑΣ, ΟΥΤΕ ΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΣΑΣ

Από τον ιστότοπο του "Άρδην-Ρήξης"

Συγγραφέας: 
Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Ο διάολος ή ο Θεός το έκανε, δεν ξέρω, να συμπίπτει η περίοδος της ενηλικίωσης μου –για ωριμότητα δε λέω– με την περίοδο ενηλικίωσης –ο Θεός να την κάνει– της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Νομίζω μερικές φορές πως κι εγώ, όπως και άλλοι της γενιάς μου, βρεθήκαμε έφηβοι τότε, στην αφετηρία της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, γοητευμένοι απ’ τα ονείρατα που μας έταξε, για να σταθούμε σήμερα κατάκοποι και απογοητευμένοι στα οριστικά ξεφτιλίκια της.

Στα τριάντα αυτά χρόνια που μεσολάβησαν, στη μεγάλη κλίμακα, η ονείρωξη της εφηβείας μας, η μεταπολιτευτική δημοκρατία χαρακτηρίστηκε από την εδραίωση της ξένης εξάρτησης και της κοινωνικής αδικίας, τη μεγιστοποίηση της οικολογικής ανισορροπίας και την «απογείωση» της διαμεσολαβητικής ολιγαρχίας που για να γιατροπορέψει την εφηβική μας ορμή ονομάστηκε με τον εξαιρετικά αντιφατικό τίτλο κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η Δημοκρατία όπως σωστά λέει ο Κοντογιώργης, δεν είναι ούτε άμεση, ούτε έμμεση, ούτε κοινοβουλευτική, ούτε μη κοινοβουλευτική. Είναι απλά Δημοκρατία. Και όπως στην εγκυμοσύνη και στην Ελευθερία, ή είναι ή δεν είναι. Τα εν λόγω «προϊόντα» δεν διατίθενται στην κοινωνική πιάτσα σε μορφή τεμαχισμένου αλλαντικού.

Στην ίδια μεγάλη κλίμακα, η βαθιά πρωταρχική ανάγκη του Τόπου-Τρόπου μας, να συγκροτεί σχέσεις και να υφίσταται ως ύπαρξη χάριν αυτών των σχέσεων, εξέπεσε σε ελάσσονα προτεραιότητα. Οι σχέσεις μας, αντίστοιχα, κατρακύλησαν στο επίπεδο των απλών συσχετίσεων ή ανταγωνιστικών συγκρίσεων το πολύ, εκεί όπου δεν κυριάρχησε η μη σχέση. Για να το πω υπαρξιστικά-Σαρτρικά, διακόψαμε ανεπαίσθητα τη γέννηση μας στα μάτια του απέναντι Άλλου. Είναι οι γιαγιάδες των παιδιών μας, που παραιτήθηκαν από τη θυσιαστική αυταπάρνηση των μανάδων μας, και πήραν σβάρνα τα ινστιτούτα ομορφιάς. Και να φανταστεί κανείς, πως αυτές οι ίδιες γυναίκες, υπήρξαν κάποτε μανάδες μας.

Ως εκ τούτου, το αποτέλεσμα της ανθρώπινης δημιουργίας μας, από αφορμή και ευκαιρία σχέσης, μεταμορφώθηκε σε καλοσυσκευασμένο εμπόρευμα που κυριάρχησε καταλυτικά πάνω στην ύπαρξη μας και στην πράξη μας, αλλά και στην συνύπαρξη μας με τον μακρινό ή τον διπλανό γείτονα.

Κουμπότρυπα σ’ αυτό το κουμπί, η οργάνωση της κοινωνίας μας ήρθε για να εξυπηρετήσει την πιο φτηνή και παρασιτική εκδοχή ελλαδικότητας που γνώρισε ποτέ αυτός ο χώρος της Μεσογείου. Κάθε γαζί, κάθε μικρή κλωστή αυτής της κουμπότρυπας, μια «μικρή» καθημερινή μαλακία της ενηλικίωσης μας.

Στην ίδια κατεύθυνση, κατακρεουργήσαμε και αυτήν ακόμη τη σχέση μας με το αντικείμενο του μόχθου μας, –με μία μόνο γνωστή σε όλους εξαίρεση– στερώντας από τους εαυτούς μας αλλά κυρίως απ’ τα παιδιά μας βασικές ανθρώπινες δεξιότητες, Μια ολόκληρη κοινωνία ξέχασε πως είναι να καρφώνεις ένα καρφί, χωρίς να χτυπάς συνεχώς το δάχτυλο. Η εργασία μας, όχι μόνον δεν είναι επάγγελμα, αφού δεν επαγγέλλεται πλέον τίποτα, αλλά έγινε και ανυπόφορα μονομανής. Έτσι, καθώς η πολύμορφη ανθρώπινη δημιουργικότητα εκπίπτει σε μονομανή εργασιοθεραπεία, ίδια και απαράλλαχτα ολόκληρη η κοινωνία στην παραγωγική της δραστηριότητα, εκπίπτει στην τουριστική, δημοσιοϋπαλληλική, βαμβακοπαραγωγική ή όποια άλλη μονοκαλλιέργεια.

Όταν τελικώς, οι σχέσεις ξεπέφτουνε σε απλές συγκρίσεις, τότε –ως γνωστόν– μετράει το μέγεθος. Μεγάλα αυτοκίνητα, μεγάλα σπίτια, μεγάλες επιχειρήσεις, μεγάλες τηλεοράσεις, μεγάλες πόλεις, αλλά στενά ρούχα και σπιθαμιαίοι άνθρωποι. Κάτι σαν τα αμερικάνικα ψυγεία με τις τεράστιες πόρτες, που φτιάχτηκαν λες για να χωρέσουν κάποια μέρα τους παχύσαρκους ιδιοκτήτες τους. Στην εκπλήρωση της ιδέας πως το «μικρό είναι όμορφο», απέμειναν μόνο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ο μικροαστισμός μας και πιο συχνά ο υπαινιγμός μιας ανάπηρης σεξουαλικότητας.

Σ’ αυτές τις συνθήκες παρακμής, το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας φάνηκε σαν συζήτηση για γιαούρτι χωρίς λιπαρά, όταν δεν έχεις ούτε καν γάλα. Καλά το λέγανε οι παλιοί κουκουέδες πως, εθνική ανεξαρτησία δίχως ντόπια προκοπή δε στέκεται σύντροφε. Γι’ αυτό και τα πλειοψηφικά ρεύματα της ελληνικής κοινωνίας έκαναν συχνά γαργάρα τις βάσεις που φεύγουν και τους αγώνες που τότε δικαιώνονται, τα Ίμια, τον Οτσαλάν, τους βομβαρδισμούς στη Σερβία, το σχέδιο Ανάν, τις Μαδρίτες κ.λπ. ψηφίζοντας και ξαναψηφίζοντας τους διάφορους γιαουρτάδες και τα πλαστικά ντενεκεδάκια τους.

Αυτή η ολική εθνική ανημπόρια, ειδικά σε ότι αφορά στον απέναντι γείτονα, είναι να απορεί κανείς, αν στήθηκε δόλια εξ’ επί τούτου από τους κηδεμόνες μας ή αν απλά αποτέλεσε ένα καλοστημένο άλλοθι για να δικαιολογεί από τη μια τις εξοπλιστικές δαπάνες και από την άλλη τη διαρκή υποχωρητικότητα μας. Ή μήπως και τα δυό μαζί;

Αυτή η ίδια εθνική ανημπόρια, τύφλωσε πνευματικά σχεδόν δέκα εκατομμύρια ανθρώπους για παραπάνω από τριάντα χρόνια, μπροστά στην εισβολή και κατοχή της Κύπρου, μετατρέποντας την εφηβική δέσμευση «Δεν Ξεχνώ» σε απειλητικό συμπλήρωμα της καθημερινής βιωτής, επιπέδου «εγώ δεν ξεχνώ ρε...ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»

Αυτή η εθνική ανημπόρια, έβγαλε στον αφρό τα πιο ζαχαρωτά της ταξίματα, σαν έπρεπε να γιατροπορέψει τον Έλληνα ασθενή. Μια κουταλιά της σούπας σιρόπι με γεύση εορτοδανείου για να γλυκαθεί ο πόνος του ονόματος της Μακεδονίας, ένα χάπι με γεύση σοκολάτας και επικάλυψη γκόλντεν πιστωτικής, για να γλυκαθεί ο πόνος της υπό αίρεση Θράκης και πάει λέγοντας.
Κι’ έτσι καθώς η σήψη προχωρούσε, στη μεγάλη κλίμακα, όλο και ξεφτούσε η «κουτοπόνηρη, ανατολίτικη και βαλκανική» μας ταυτότητα, χάριν της απαστράπτουσας και μοντέρνα οργανωμένης ευρωπαϊκής. Η καταγγελία των «ευρωπαϊκών παλιοκοινωνιών» απέμεινε στίχος ξεχασμένων εν πολλοίς τραγουδιών και σε λίγο χρόνο μετασχηματίστηκε σε μέγιστο κοινωνικό όραμα, εθνικό στόχο, ολυμπιακό ιδεώδες, εκσυγχρονισμό, και γω δεν ξέρω, τι άλλη ευρωλιγουριά.
Αποκορύφωμα, η πλανώμενη προ μερικών μηνών αντίληψη, ότι ως Έλληνες πάσχουμε από μια εκ γενετής αντι-οργανωτική ανωμαλία που θεραπεύεται μόνο με την ομόθυμη ανάθεση των ελληνικών πραγμάτων σε ξένους (προφανώς δυτικούς) ειδικούς μάνατζερς.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού απέρριψαν την κληρονομιά των παππούδων τους, με την ίδια απέχθεια που έδειξαν για τα σεμεδάκια της μάνας τους, πάνω στην τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας. Χωρίς ίχνος σεβασμού, αν όχι στην αισθητική αρτιότητα του δημιουργήματος, τουλάχιστον για την ψηλαφητή διαρκή ευκαιρία συνάντησης με το χέρι της μάνας τους. Σκληρόπεστα ανυποψίαστοι για το μόχθο της αφειδώλευτης –έστω στο σεμέν– προσφοράς της.  
Και σαν μην έφτανε η μειονεξία έναντι της Δύσης, ήρθε στα στερνά –που ως γνωστόν σπάνια τιμούν τα πρώτα– να προστεθεί στην ά-σχετη (δίχως σχέση) ψυχική συγκρότηση του νεοέλληνα και το σύμπλεγμα της Φιλανδικής Βια-Λολίτας, έναντι των νεο-οθωμανών. Φιλανδικής λόγω της γνωστής εξάρτησης της Φιλανδίας από τον Σοβιετικό κηδεμόνα και Βια-Λολίτας ως ναρκισευόμενης κόρης, έναντι του μελλοντικού βιαστή της.
Στο γεωστρατηγικό πεδίο, η προώθηση των σχέσεων μας με τον αραβικό κόσμο, κάτω βέβαια από το πρίσμα της νέας ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, θεωρήθηκε σχεδόν προσχώρηση στη συμμαχία του Κακού και αντιμετωπίστηκε από πολλούς με το υπεροπτικό ύφος Άγγλου αποικιοκράτη του 19ου αιώνα, αφήνοντας άναυδους τους Παλαιστινίους συμφοιτητές μας που βέβαια δεν είχαν ξεχάσει το «Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει». Φωτεινή εξαίρεση, το κίνημα «Ένα Καράβι για τη Γάζα» που λίγο έλειψε να μπλεχτεί από μερικούς στα δίχτυα της εκπορνευμένης πόρνης, που γυρεύει να αλλάξει νταβατζή επειδή ο καινούργιος της τάζει μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους.
Αντίστοιχα και στην στόχευσή μας για γεωστρατηγική συγκρότηση ενός ισχυρού βαλκανικού πόλου, ως άξονα ισορροπίας ανάμεσα στη απληστία της Δύσης και στη βιαιότητα της Ανατολής, εξαντληθήκαμε στην εξαγωγή του πιο άθλιου παρασιτισμού και στην εισαγωγή της πιο φτηνής εργασίας. Αντί για ένα Βαλκανικό Πανεπιστήμιο Αρχαιολογίας, εξάγαμε τα μαγαζιά του Σκλαβενίτη και του Λάτση. Και αντί να εισάγουμε τα καλύτερα μυαλά των Βαλκανίων σε ένα πρωτοποριακό Ερευνητικό Κέντρο, εισάγαμε εξαθλιωμένους ανθρώπους για να μας πλένουν τα αυτοκίνητα στα βενζινάδικα της πρωτεύουσας. Αντί να επεξεργαστούμε κοινές και ισότιμες αναπτυξιακές δράσεις, βυθισμένοι στην νεοπλουτίλα μας τάξαμε στους ανθρώπους ολυμπιακούς με πετραχήλια, αρκεί να έρθουν να οικοδομήσουν τα μνημεία-σύμβολα της παρακμής μας. Και καθώς η ιστορία εκδικείται, άβουλοι κι άπραγοι, δεν παρατηρήσαμε ότι οι άνθρωποι αυτοί, δεν είχαν ξεχάσει να καρφώνουν ένα καρφί στον τοίχο, δίχως να χτυπούν διαρκώς το δάχτυλο τους. Ακόμη και τώρα στη πιθανή αναχώρηση τους, δεν τρέμει μόνο η ελίτ που θα χάσει το φτηνό κρέας, πιο πολύ φοβάται ο νεοέλληνας που θα τρέχει στα νοσοκομεία με μπαταρισμένα δάχτυλα.
Στη μικρή ατομική κλίμακα, σαν φωτοτυπία σε σμίκρυνση τα χέρια –καθώς το λέει ο ποιητής– που δεν δουλεύουν πια, δεν κατορθώνουν και να μειώνουν τη φθορά στη μεγάλη κλίμακα.
Αν γινόταν κάποτε μια εμπεριστατωμένη έρευνα για τον αριθμό των διαζυγίων στο ιδεολογικό χώρο της ευρύτερης αριστεράς, είμαι βέβαιος πως θα αποδείκνυε πανηγυρικά, ότι οι πιο ακραίες μορφές αδυσώπητου ατομικισμού και αντι-αλληλεγγύης, συναντώνται σε ευρεία έκταση στο χώρο αυτό. Λες και μια βαριά εσωτερική οδύνη, ένας από χρόνια καταχωνιασμένος θυμός, ενάντια σε ότι έμοιαζε στερεότυπο, γύρευε τώρα την εκτόνωση του με κόστος την ίδια την πραγματική ζωή των ίδιων και των αγαπημένων τους. Και όλα αυτά γιατί αποφασίσαμε μια μέρα πως δεν μας βγαίνει το μεσσιανικό όνειρο της πανάκειας που είχαμε φτιάξει μες στο μυαλό μας, κι αποφασίσαμε αντί του ανέφικτου παραδείσου, να κάνουμε τη ζωή των άλλων κόλαση. Όποιος έτυχε να έχει εργοδότη, εραστή ή ερωμένη, πρώην «κνίτη», καταλαβαίνει πολύ καλά τι εννοώ.
Στο αναμεταξύ, ο μηδενισμός απλωνόταν με γοργά βήματα καταπίνοντας κάθε τι νέο και ελπιδοφόρο. Σαν να ήταν ο εθνομηδενισμός, απλά το άθροισμα των επιμέρους μηδενισμών του καθενός μας. Και όταν χάσκει εντός σου το κενό, το πιο πιθανό είναι να πέσεις εσύ ο ίδιος μέσα του. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, ότι έπεσαν και τα παιδιά μας, στο κενό που άνοιξαν οι δάσκαλοι τους. Κάπως έτσι, έπεσε κι η γλώσσα μας, στο κενό που άνοιξαν τα παιδιά μας. Το ασανσέρ των greeklish που στριγγλίζει ανεβοκατεβαίνοντας, έχει το φρεάτιο του στις ψυχές των παιδιών μας. Και επειδή ένα ασανσέρ εντός σου να ανεβοκατεβαίνει είναι ζόρικη ιστορία, ιδιαίτερα όταν εκείνοι που σε ξεγέννησαν ξεχάσανε και σε ποιο ρετιρέ κατέβηκαν, αναγνωρίζω τη διαφυγή των παιδιών μας προς τις ουσίες ως τραγική παραμυθία. Εκεί «δεν κουνιέται φύλλο» θα σου πουν οι επαΐοντες. Άλλο τόσο αναγνωρίζω την παραμυθία των ψυχοφαρμάκων αλλά και τον ιδιότυπο αναχωρητισμό παλαιών συντρόφων.
Αυτός είναι συνοπτικά ο κόσμος, που κατάφερε να οικοδομήσει η γενιά μου. Σε πλήρη αντίθεση, με τον οραματικό κόσμο της εφηβείας της. Μέσα σε τριάντα χρόνια ενήλικης ζωής, γαμήσαμε το σύμπαν επειδή δεν μας έκατσε να το σώσουμε. Αυτοευνουχιστήκαμε, για να τιμωρήσουμε μια κάποια γκόμενα που μας παράτησε. Και αν για όλα αυτά φταίνε οι ελίτ, αν φταίνε οι Αμερικάνοι, αν φταίει ο ανάδρομος Ερμής της πατρίδας, διόλου δεν μειώνεται η ευθύνη του καθενός μας ξεχωριστά. Μιλώ για μια ευθύνη όχι σαν εκείνη την «πολιτική» του Καραμανλή, αλλά για την άλλη. Την ευθύνη που πλακώνει σαν μπότα την εντός μας ουσία. Στη σκιά αυτής της ευθύνης, πήρα την απόφαση να μην ψηφίσω σε τούτες τις εκλογές. Να παραιτηθώ εθελουσίως ενός δικαιώματος κι από την άλλη να μην μαγαριστώ για μια ακόμη φορά αγγίζοντας ψηφοδέλτια ως ενδεικτικά των γυμνασίων της παρακμής μας. Να μην συγχρωτιστώ για μιαν ακόμη φορά, με τις άλλες λουστραρισμένες φάτσες στην ουρά των κομματικών προβάτων, που καμώνονται τους δημοκρατικούς πολίτες. Ποιά Δημοκρατία, ποιά Πόλη; Κι αυτή μου η πράξη, με μια βαθύτατη απέχθεια, το ομολογώ. Κι απ’ την άλλη δεν θέλησα να το παίξω και Πιλάτος που νίπτει τα χείρας του στο λευκό ή στο επιτηδευμένο άκυρο. Παρηγοριόμουν μόνο μ’ ένα τρόπο, στις γνωστές προσταγές του Θουκυδίδη περί «αχρείου νομίζομεν» τον μη μετέχοντα, αφού η μετοχή σε τούτον τον τόπο, εξαφανίστηκε ακόμη κι από την γραμματική και αναδύθηκε μονάχα στην χρηματιστηριακή εκδοχή της.
Ως αχρείος, λοιπόν, μπορώ να δρω στην μικρή μου κλίμακα, εκεί όπου κυβερνήτης είναι ο θεός των μικρών ανθρωπίνων πραγμάτων. Στοχεύοντας στην αξιακή ανασυγκρότηση της αχρείας πάρτης μου και του μικρού μου περίγυρου. Ως αχρείος μπορώ να επιμένω στη μέγιστη αντιστασιακή στάση της αλληλεγγύης με τον αχρείο διπλανό μου. Μπορώ να ευελπιστώ στο αντιχρησιμοθηρικό μπόλιασμα έστω των παιδιών μου, αφού το «ζητείν πανταχού το χρήσιμον και το αναγκαίον ήκιστα αρμόττει τοις ελευθέροις και μεγαλοψύχοις».
Όχι λοιπόν, δεν μετέχω σε αυτή την ψευτόσουπα της ολιγαρχίας. Δηλώνω εξ’ αρχής αχρείος και δεν επιδιώκω να κάνω τίποτα χρήσιμο και ωφέλιμο. Όσο η αλήθεια της ύπαρξης μου θα ψευτίζει από τέτοιες δήθεν μετοχές, θα επιμένω να δηλώνω αχρείος και άχρηστος. Θα μένω εκτός κάνοντας ντιλίβερι την αλήθεια μου το πολύ ως τα γειτονικά σπίτια, αποφεύγοντας –όπως ο διάολος το λιβάνι– την κουβέντα και τη γνωριμιά των «δημοκρατών» νοικοκυραίων που συντεταγμένα ασκούν το κατοχυρωμένο δικαίωμα τους. Μπρ...
Δε θέλω την κουβέντα τους, ούτε τη γνωριμία τους, όλων αυτών που κυνηγώντας το χρήσιμο των ονειρόξεων τους βύθισαν τον τόπο στο σκατό που αφειδώς παρήγαγε η καταναλωτική τους ευζωία.

Και που θα πάει δεν μπορεί, κάποια στιγμή,
 
«Θα γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός
Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα»
Τότε θα τρέξω από τους πρώτους στην κάλπη, θα σταθώ αξημέρωτα στη μεγάλη ανθρώπινη αλυσίδα.
Κι είμαι σχεδόν βέβαιος πως η γενιά μας, θα κλείσει τον κύκλο της με την αθωότητα στην κορυφή και όχι στο κοίλον της Ιστορίας. Γιατί έτσι.
Μα μέχρι τότε, επιλέγω. Καλύτερα αχρείος, παρά μαλάκας

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ
11.11.10