Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΙΠΟΛΟ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ-ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ


Από το Ιστολόγιο του "Αρδην" και της Ρήξης"


ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΑΟΚΤΟΝΟ ΚΑΙ ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

Συγγραφέας:
Της Σύνταξης

Το υπό έγκριση νομοσχέδιο του ΠΑΣΟΚ για την απόκτηση ελληνικής ιθαγένειας από τους μετανάστες θα μεταβάλει, εάν εγκριθεί, ριζικά τον χαρακτήρα και την φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για ένα πανάθλιο, τυχοδιωκτικό εφεύρημα το οποίο επικαλείται ευγενείς σκοπούς, επιτυγχάνοντας τα εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα. Συγκεκριμένα:

Α) Παγιώνει ένα καθεστώς άνευ όρων αποδοχής των γιγάντιων μεταναστευτικών ρευμάτων που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει στο μέλλον η χώρα μας. Ενώ η παρασιτική Ελλάδα ήδη καταρρέει εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά μην μπορώντας να εξασφαλίσει το μέλλον του ίδιου του ελληνικού λαού, οι κυβερνώντες ετοιμάζονται να προσθέσουν με τις μαζικές πολιτογραφήσεις επιπλέον εμπόδια σε οποιαδήποτε προσπάθεια υπέρβασης της βαθιάς κρίσης. Η πολιτική της ελληνοποίησης–εξπρές γίνεται προς το συμφέρον των πολυεθνικών, των κομματαρχαίων του ΠΑΣΟΚ και όλων εκείνων που θέλουν τη διαιώνιση ενός καθεστώτος μαύρης εργασίας και δουλοκτητικής εκμετάλλευσης των διαρκώς νέων κυμάτων λαθρομεταναστών, που αναπόφευκτα θα φέρει, καθώς και της συμπίεσης προς τα κάτω των εργασιακών δικαιωμάτων των Ελλήνων εργαζομένων.

Β) Ενθαρρύνει αντί να προλαμβάνει το ενδεχόμενο εμφάνισης πολιτιστικών συγκρούσεων μεγάλης κλίμακας στο εσωτερικό της ήδη σε κρίση ελληνικής κοινωνίας. Οι πολιτογραφήσεις-εξπρές που προβλέπονται, αφορούν κυρίως τα μαζικά κύματα ισλαμιστών μεταναστών, οι οποίοι μάλιστα προέρχονται από χώρες και περιοχές όπου αναπτύσσεται μια αντιδραστική και ανελεύθερη εκδοχή του Ισλάμ. Κανείς όμως δεν είναι διατεθειμένος να υπονομεύσει πολιτικές και πολιτιστικές κατακτήσεις που κέρδισε ο ελληνικός λαός με αγώνες και θυσίες, στ’ όνομα μιας κίβδηλης και ψευδεπίγραφης ανεκτικότητας. Ούτε βέβαια ξεχνάει κανείς πως η γειτονική, ιμπεριαλιστική Τουρκία χρησιμοποιεί συστηματικά ως στρατηγικό της χαρτί το Ισλάμ προκειμένου να παγιώσει τις σφαίρες επιρροής της σ’ ολόκληρα τα Βαλκάνια, υλοποιώντας τα νέο-οθωμανικά της σχέδια.

Γ) Εκμεταλλεύεται τα καθοριστικά για έναν λαό και μια πολιτεία ζητήματα της ιθαγένειας και της πολιτοφροσύνης για μικροκομματικούς και μικροεξουσιαστικούς σκοπούς, αδιαφορώντας πλήρως για τις τραγικές συνέπειες που το νομοσχέδιο θα επιφέρει. Οι εθνομηδενιστές ιθύνοντες της κυβέρνησης λειτουργούν ως μαθητευόμενοι μάγοι, παίζοντας με την φωτιά για μικροκομματικά οφέλη και εξουσιαστικές σκοπιμότητες, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα νέο εκλογικό κοινό, το οποίο θα είναι δεμένο μαζί τους με όρους πελατείας και πατρωνίας που θυμίζουν Μεσαίωνα.

Δ) Στο εσωτερικό της χώρας, δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να ταυτιστεί η δίκαιη και πλειοψηφική αντίθεση του ελληνικού λαού σ’ αυτές τις μεθοδεύσεις, με την άκρα δεξιά. Δεδομένης της εγκατάλειψης των λαϊκών συμφερόντων από την δήθεν αριστερά, και της σιγής ιχθύος που τηρεί η λεγόμενη κεντροδεξιά, το αποτέλεσμα είναι να ενισχύεται το δίπολο «εθνομηδενισμός»–«ρατσιστικός φασισμός»· μια τέτοια εξέλιξη έχει ευνοήσει σε όλο τον κόσμο τις δυνάμεις του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου για την προώθηση των σχεδίων τους, μια και η ταύτιση με την άκρα δεξιά, χρησιμεύει παντού για να ενοχοποιεί και να ακυρώνει τα πλειοψηφικά αισθήματα των λαών.

Το νομοσχέδιο είναι απαράδεκτο και θα πρέπει να αποσυρθεί άμεσα. Είναι σαφές πως ο ελληνικός λαός αντιτίθεται δραστικά στα προτεινόμενα μέτρα. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να λάβει υπόψη την θέληση του ελληνικού λαού και να αποσύρει το υπό συζήτηση νομοσχέδιο άμεσα. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να κινητοποιηθεί, συγκροτώντας ένα μαζικό κίνημα εναντίον του προτεινόμενου νομοσχεδίου.

Βέβαια, η επαγρύπνηση του ελληνικού λαού θα πρέπει να συνεχιστεί. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία είναι ήδη αποδεδειγμένα στα μάτια του ελληνικού λαού κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, έχει ταχθεί μέσω του επικεφαλής της, Γιώργου Παπανδρέου από θέση αρχής υπέρ των πολυπολιτισμικών, εθνο-αποδομητικών εγχειρημάτων που προωθεί το κοσμοπολίτικο κεφάλαιο. Γι’ αυτό περιφέρεται στα διεθνή φόρα επιδεικνύοντας μπροστά στους επιχειρηματίες και τους πολιτικούς ταγούς της παγκοσμιοποίησης τα κατορθώματα της κυβέρνησής του, ακόμα και εάν αυτά υπονομεύουν καθοριστικά το μέλλον του ίδιου του λαού του.

Οι δυνάμεις της αποσύνθεσης δεν πρόκειται να επικρατήσουν. Κάθε λαός έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, να καθορίζει ελεύθερα την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα του. Δεν θα μας αναγκάσουν τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων και των πολυεθνικών επιχειρήσεων στην υποταγή, προκειμένου να επωμιστούμε εμείς τα βάρη από τις γιγάντιες μετακινήσεις πληθυσμών που επιβάλουν οι ληστρικές τους δραστηριότητες. Ούτε βέβαια η χώρα μας θα γίνει άθυρμα για μερικά τσουβάλια ψήφων του κάθε ξιπασμένου πολιτικάντη.

Επιτέλους! Η Ελλάδα χρειάζεται μια ψύχραιμη και ρεαλιστική μεταναστευτική πολιτική, μια πολιτική που θα διεκδικήσει την ενσωμάτωση όσων μεταναστών είναι δυνατόν να ενσωματωθούν, με όρους ισότητας και αξιοπρέπειας, δίχως βεβαίως να υπονομεύεται το μέλλον της χώρας και του ελληνικού λαού.

Η ένταξη στο ελληνικό έθνος δεν γίνεται με ντιρεκτίβες των ποικιλώνυμων ΜΚΟ της Νέας Τάξης πραγμάτων, ούτε με φιρμάνια της σατράπηδων που μας κυβερνούν. Είναι ζήτημα αφομοίωσης της ελληνικής παιδείας και πολιτισμού, αλλά και το να ταυτίσει κάποιος τη μοίρα του με τη μοίρα αυτού εδώ του λαού. Υπ’ αυτήν την έννοια είμαστε όντως διατεθειμένοι να συζητήσουμε και να ενισχύσουμε τις προσπάθειες μιας σταδιακής ενσωμάτωσης, όλων εκείνων που όντως συμμερίζονται κοινές αξίες μαζί μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα δεχθούμε να αποβεί αυτή ένα χυδαίο άλλοθι για την ολοκληρωτική διάλυση της χώρας μας…

Περιοδικό Άρδην

Εφημερίδα Ρήξη

Λόγος περί συγκατανευσιφάγων διανοουμένων. Ή πώς η αριστερή διανόηση έγινε "οργανικός νομέας" του κράτους.


Από το Lomac's blog

Γιώργος Κοντογιώργης

Οι μεγάλοι στοχαστές του 20ου αιώνα είχαν ταξινομήσει τους διανοουμένους ανάλογα με την εγγύτητα του επιχειρήματός τους στο σύστημα: στη μια άκρη, οι απολογητές του και στην άλλη οι θιασώτες της επανάστασης, με ενδιάμεσο κρίκο τους κριτικούς μεταρρυθμιστές.

Στην Ελλάδα, μετά τη δικτατορία, η πλέον ενεργός διανόηση συντάχθηκε με την πέραν του Πασοκ Αριστερά, διατυπώνοντας έναν άκαμπτο πολλές φορές κριτικό και μάλλον ασυμβίβαστο λόγο απέναντι στο σύστημα. Το ενδιαφέρον του λόγου αυτού, ωστόσο, είναι ότι συνδυάστηκε με τη διακίνηση ενός μαχητικού πατριωτισμού που υπαγορευόταν βασικά από την «επιστημονική ορθότητα» της δυτικότροπης ερμηνείας της ιστορίας και του κοινωνικού γίγνεσθαι της εποχής μας. Η ελληνική κοινωνία, στα μάτια της ελληνικής διανόησης, ήταν το «κατακάθι» της ευρωπαϊκής εξέλιξης. Το προοδευτικό της στίγμα εμπνεόταν από το επιχείρημα του «κομπραδορισμού» και της υπανάπτυξης, καταλήγοντας πάντα στην ενοχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας για την πελατειακή της πώρωση. Δεν έφταιγε, με άλλα λόγια, η ελληνική πολιτική τάξη για τις παλινωδίες της. Η κοινωνία ακύρωνε τις όποιες προσπάθειές της να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, ακόμη και απλού εκσυγχρονιστικού τύπου.

Η ερμηνευτική αυτή επιλογή ήταν προφανώς πραγματολογικά αδιέξοδη και κυρίως δεν είχε καμιά σχέση ούτε με μια αριστερή οπτική, όπως νομιζόταν, ούτε πολύ περισσότερο με ένα προοδευτικό στίγμα. Ήταν επομένως θέμα χρόνου, η αναζήτηση μιας νέας «αιτιολογικής» θεμελίωσης του ερμηνευτικού της διαβήματος, την οποία της πρόσφεραν απλόχερα οι ραγδαίες εξελίξεις που σημειώθηκαν από τη δεκαετία του 1990. Ώστε, η στροφή της αριστερής διανόησης προς ένα καθαρά νεοφιλελεύθερο εκσυγχρονιστικό πρόταγμα, ικανό να αντισταθμίσει τον, κατά τη γνώμη της, «παρασιτικό» χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, ανταποκρινόταν πλήρως στο κοινωνικό της διαμέτρημα και ιδίως στην αδυναμία της να αρθρώσει έναν πρωτότυπο, δηλαδή συνακόλουθο προς την ελληνική πραγματικότητα, επιστημονικό ή ιδεολογικό λόγο.

Η συγκυρία για να εκφρασθεί συγκεκριμένα η στροφή αυτή είχε προετοιμαστεί κατά τη μετα-κοσκωτική περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου, ξεπεράστηκε όμως πλήρως κάθε αναστολή την περίοδο Σημίτη. Το πρόταγμα του «εκσυγχρονισμού» και το βάθεμα της κρίσης του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος, αποτέλεσαν το άλλοθι για τη μαζική μετεγκατάσταση της αριστερής διανόησης στο κράτος. Από ασυμβίβαστος κριτής του, μέχρι πριν λίγο, μεταβλήθηκε σε αδέκαστο απολογητή του εκσυγχρονιστικού νεοφιλελευθερισμού και, μάλιστα, σε θεραπαινίδα των πολιτικών του επιλογών.

Η τελευταία αυτή επισήμανση έχει μια πρόσθετη ιδιαιτερότητα. Η ελληνική αριστερή διανόηση δεν λειτούργησε ως απλός απολογητής του «σημιτείου» προτάγματος. Χρησιμοποίησε το κράτος ως πρυτανείο σίτισης, ως όχημα συμμετοχής στην αναδιανομή του οικονομικού του πλεονάσματος, λαιμάργησε χωρίς αιδώ, χωρίς καμία ηθική αναστολή ή ευαισθησία απέναντι στην κοινωνία που τους πίστεψε. Σημαίνοντες εκπρόσωποί της κατέλαβαν σωρηδόν αξιώματα, συσσώρευσαν αποδοχές εκατομμυρίων, δημιούργησαν αποκλεισμούς ή διέβαλαν τους μη συνοδοιπόρους, κινήθηκαν κατά τρόπο προκλητικό στο παρασκήνιο, σταυλίστηκαν στο περιβάλλον των πλέον σκοτεινών μεντιοκρατόρων, προσφέροντάς τους πολυ-ποίκιλες υπηρεσίες νομιμοποίησης κλπ. Όλα αυτά τα χρόνια, ουδείς εξ αυτών διέκρινε στοιχεία διαπλοκής της «σημιτικής» εξουσίας (με τους μεντιοκράτορες κ.α.), εύλογα αφού ήσαν ομοτράπεζοι και συγκατανευσιφάγοι. Είναι θαυμαστή η ευκολία με την οποία αποκαθήλωσαν την εικόνα που χρόνια τώρα φιλοτεχνούσαν δαπάναις της αριστεράς. Το «κροτούν νόμισμα» της ανταμοιβής τους αποδείχθηκε ισχυρότερο από τον κρότο των ερινύων που έσερναν τον πυρρίχιο χορό. Φυσικά, δεν υπάρχει λόγος να απευθύνει κανείς μομφή στην τότε ηγεσία του Πασόκ, διότι ορθώς από την πλευρά της διέγνωσε ότι η συνδρομή της αριστερής διανόησης της ήταν πολύτιμη για τη νομιμοποίηση της «νέας πολιτικής» που σχεδίαζε να ακολουθήσει, κυρίως όμως για την εικονογράφηση του προφίλ της.

Η απροσχημάτιστη αυτή συμμετοχή της αριστερής διανόησης στη νομή του κράτους, με δόλωμα τον εκσυγχρονισμό του, μπορεί να χαρακτηρισθεί σταθμός στην πνευματική πορεία της χώρας. Όχι τόσο διότι αποκαλύπτει το κενό πνευματικής αυτονομίας και την τραγική ρηχότητα της άρχουσας αριστερής διανόησης αλλά κυρίως επειδή μέλη της δεν δίστασαν να γίνουν καλοί φορείς ή συνήγοροι της διαφθοράς, όπως φανερώνει η εμπλοκή τους σε σκάνδαλα δισεκατομμυρίων ή η αλληλεγγύη τους στις «πνευματικές» ακρίδες που λεηλάτησαν το δημόσιο (η περίπτωση του Παντείου είναι εξόχως ενδεικτική). Άλλοι, πιο ολιγαρκείς, επιδόθηκαν στο άθλημα της λαφυραγώγησης του δημοσίου μέσα από μια άνευ προηγουμένου βουλημιτική θεσιθηρία.

Θα είχε ενδιαφέρον να έδινε η κυβέρνηση στη δημοσιότητα τα ονόματα όσων (καθηγητών, δημοσιογράφων κλπ) ανέλαβαν θέσεις εξουσίας –και πόσες έκαστος– ή δήθεν μελέτες και έρευνες από διάφορα υπουργεία και οργανισμούς. Θα διαπιστωνόταν αβίαστα ότι όλοι τους, σχεδόν, ανήκουν στη ιδιαίτερη κατηγορία της αριστερής διανόησης που λειτούργησαν ως άμεσοι παρακοιμώμενοι (ή φίλοι των παρακοιμωμένων) της πρωθυπουργικής κλίνης, και ως θεράποντες, εκ του σύνεγγυς, του «σημίτειου» εκσυγχρονισμού. Η διαπίστωση αυτή γίνεται προκλητικότερη αν αναλογισθεί κανείς ότι την ίδια στιγμή πνευματικοί άνθρωποι διεθνούς βεληνεκούς ήσαν άγνωστοι για τις υπηρεσίες του κράτους. Η ξετσιπωσιά αυτή του «εκσυγχρονισμού» φάνηκε στο τέλος, όταν βλέποντας πως ολοκλήρωνε τον κύκλο του, φρόντισε να περιβάλει με εγγυήσεις ανεξαρτησίας τα στελέχη της, στο όνομα της «διαφάνειας» (!), ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έσπευσε στο μέσον της προεκλογικής περιόδου να καλύψει επιτελικές θέσεις με δικά του παιδιά (π.χ. στη Βουλή από τον απερχόμενο Πρόεδρό της, τον Απ. Κακλαμάνη).

Στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, η αριστερή διανόηση μετακινήθηκε, επίσης, προς το κέντρο ή και τη δεξιά. Έχει γραφτεί ότι πολλοί από τους ηγέτες του γαλλικού Μάη του ‘68 εναγκαλίστηκαν την πολιτική εξουσία, εξαργυρώνοντας τη συμμετοχή τους με φιλελεύθερες ή, έστω, κεντρομόλες τοποθετήσεις. Στην Ελλάδα, το άλμα της αριστερής διανόησης ήταν χαοτικό. Σημαίνοντα μέλη της διέσχισαν με θαυμαστή ευκολία τη διαχωριστική γραμμή της διανόησης, συναντήθηκαν με τον κατεστημένο αντίπαλο στο πεδίο της «αναδιανομής», ως συγκατανευσιφάγοι κι όχι ως απλοί απολογητές του συστήματός του. Από αρνητές ή, εν πάση περιπτώσει, κριτικοί παραστάτες του κατεστημένου, έγιναν ομοτράπεζοι συμποσιαστές. Ξεπέρασαν δηλαδή και αυτόν το ρόλο του οργανικού διανοούμενου για να μεταβληθούν σε οργανικούς νομείς του δημόσιου χώρου.

Ο εκμαυλισμός των διανοουμένων της Αριστεράς μπορεί να καταγραφεί ως το μέγιστο επίτευγμα του «σημιτικού» εκσυγχρονισμού. Όμως η διαθεσιμότητά τους είχε από καιρό ωριμάσει μέσα από την αδιέξοδη κενότητα της σκέψης τους και την υπο-κοινωνική τους κουλτούρα. Η σίτιση τους στο κρατικό πρυτανείο έγινε τελικά με τους όρους, με τους οποίους οι ίδιοι επιχείρησαν να ερμηνεύσουν την ελληνική κοινωνία. Έγινε δηλαδή ό,τι και με τη σκέψη του Μαρξ: Βοήθησε με βεβαιότητα τους θεράποντες του καπιταλισμού, προκειμένου να κατανοήσουν και, σε τελική ανάλυση, να ηγεμονεύσουν στο σύστημα. Οίκοθεν νοείται ότι δεν είναι ο Κώστας Σημίτης, ως πολιτικός ηγέτης, που τους διέφθειρε, που τους οδήγησε στην «ακολασία», ήσαν οι ίδιοι έτοιμοι από καιρό, λόγω του αδιεξόδου του ιδεολογικού και επιστημονικού τους έρματος, να στρατευθούν στο άρμα του κράτους. Άλλωστε, όπως αποκαλύπτεται εμφανώς από τη στράτευσή τους στο νέο ιδεολόγημα που υποκρύπτει ο ευφημισμός της «κοινωνίας πολιτών», η επάνοδός τους στη σταθερά της αποστροφής της ιδέας για μια ενδεχόμενη συμμετοχή του σώματος της κοινωνίας στα πολιτικά δρώμενα, με το επιχείρημα ότι είναι ανώριμη και εγωιστική στις προθέσεις της, αξιολογείται ως απολύτως φυσιολογική. Όπερ μεθερμηνεύεται, στο λόγο των συγκατανευσιφάγων της αριστερής διανόησης, ο λαός φταίει που αυτοί λαιμάργησαν! Ας μη τους άφηνε και ιδίως ας μην τους πίστευε...

Απ’ το βιβλίο: Μ. Θεοδωράκης - Γ. Κοντογιώργης, Ελληνικότητα και "διανόηση", Εκδόσεις IANOS
Πρωτοδημοσιεύθηκε στο ΑΝΤΙ, 832/17.12.2004

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Οι ρίζες της ελληνοτουρκικής διαμάχης και η οθωμανική φαντασίωση


από το lomac's blog

Νεοκλής Σαρρής

Πολιτικές εξελίξεις και ιδεολογία την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα (Δ΄ ΜΕΡΟΣ)
Με αφορμή το διορισμό της Θάλειας Δραγώνα στο υπουργείο Παιδείας...

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1974 και εδώ υπήρξαν ο καταλύτης για ιδεολογικοπολιτικές μετεξελίξεις στην Ελλάδα που παρασύρουν και το μεγάλο κεφάλαιο της εθνικής ταυτότητας.

Ιστορικά η ταυτότητα αυτή παρά τον φόρτο της πολιτιστικής παρακαταθήκης που εμπεριέχει σημαδεύεται και από την αντιπαράθεσή της προς την «τουρκική» ταυτότητα, ανεξάρτητα αν τρίμματα παγιωθείσας καθημερινής συμπεριφοράς ή/και πρακτικών ενυπάρχουν σε αμφότερες τις ταυτότητες. Η κυριότερη αιτία οφείλεται στο ότι επί αιώνες ο τελευταίος μουσουλμάνος στο οθωμανικό κράτος προηγείτο του πρώτου τη τάξει ρωμιού ορθοδόξου χριστιανού (όπως άλλωστε συνέβαινε και με τους υπόλοιπους μη μουσουλμανικούς λαούς και εθνότητες). Όποια ψιμυθίωση αυτής της κατάστασης, εκτός του ότι είναι ανιστόρητη, είναι και καταγέλαστη. Στον δεύτερο τόμο του έργου του «Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών» ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας ομολογεί πως μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου η στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας είχε χροιά της «σουλτανικής περιόδου». Συνεπώς στην πραγματικότητα η επίσημα πια διακηρυγμένη από τον τούρκο υπουργό των εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου νεο-οθωμανική πολιτική (σύμφωνα προς την οποία η Άγκυρα οφείλει σε πραγμάτωση του «στρατηγικού της βάθους να ελέγχει την Ευρωοασιαφρική (sic)», δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ τρεις ηπείρους, έχοντας ως δορυφόρους της όλες τις περιοχές που υπήρξαν κάποτε τμήματα του οθωμανικού κράτους), δεν είναι καινοφανής. Απλώς ενυπήρχε στα πλαίσια των μύχιων πόθων που ήλθαν στην επιφάνεια λόγω των διεθνών συγκυριών από τη μια και της οικονομικής έκρηξης που σημειώθηκε στη χώρα.

Η κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών δεν προήλθε, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, από το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο ή δεν προήλθε μόνο από αυτό. Στην πραγματικότητα κάποιους μήνες πριν, μια μικρή ομάδα από «τεχνοκράτες» του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών είχε υποβάλει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός, μια έκθεση η οποία αναφερόταν στα «δικαιώματα της Τουρκίας επί του Αιγαίου» τα οποία είχαν καταπατηθεί από την Ελλάδα. Ο Ετζεβίτ, προκειμένου να ικανοποιήσει από τη μια τον δήλο εθνικισμό του και από την άλλη τους στρατιωτικούς με τους οποίους είχε από το πραξικόπημα του 1970 ανοικτούς λογαριασμούς, υιοθέτησε το κείμενο. Το αποτέλεσμα ήταν, τέλη Μαΐου του 1974 (τραγική ειρωνεία, στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης), το «υδρογραφικό» σκάφος του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού «Τσανταρλή» με ειδική τελετή να αποπλεύσει από το Καμπάτας του Βοσπόρου προκειμένου να διενεργήσει υδρογραφικές έρευνες. Η ειδική αυτή τελετή ήταν απομίμηση της τελετής με την οποία την ίδια εποχή κάθε χρόνο απέπλεε ο οθωμανικός στόλος για την «Άσπρη θάλασσα», στην οποία συμμετείχαν ο σουλτάνος, ο σαντραζάμης, οι βεζύρηδες και λοιποί αξιωματούχοι. Ο στόλος, αφού διαγούμιζε από τον νησιωτικό χώρο τους φόρους και τα διάφορα δοσίματα, επέστρεφε κατά Σεπτέμβριο μήνα. Έτσι λοιπόν, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας (του ναυάρχου Κορουτούρκ), του πρωθυπουργού και άλλων επισήμων το υδρογραφικό σκάφος απέπλευσε. Όπως παρατηρεί ο Bilal Simsir, επί σειράν ετών επικεφαλής του τμήματος τεκμηρίωσης και αρχείων του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και συγγραφέας πολλών βιβλίων και επίσημων συλλογών με αρχειακό υλικό, στον πρόλογο του δίτομου έργο του «Το πρόβλημα του Αιγαίου», το «Τσανταρλή» δεν απέπλευσε για να διεξάγει έρευνες στο Αιγαίο, αλλά για να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία επί του Αιγαίου.

Ο ίδιος συγγραφέας παρατηρεί ότι η Ελλάδα δημιουργήθηκε στη θάλασσα και ότι από την πρώτη μέρα οι στασιαστές (sic) είχαν παρατάξει έναντι του οθωμανικού στόλου έναν δικό τους στόλο. Το πρόβλημα ήταν η επίτευξη της ναυτικής ισχύος (sea power, στις μέρες μας air-sea power). Η ισχύς αυτή, κατά τον περίφημο ναύαρχο John Hamilton, είναι η ικανότητα μιας χώρας με το ναυτικό της (και σήμερα και με την αεροπορία της) να ασκεί την κυριαρχία μιας θαλάσσιας περιοχής (και του εναέριού της χώρου) διατηρώντας εντός αυτής την πρωτοβουλία κινήσεων έναντι άλλων. Και κατά την ελληνική επανάσταση του 1821 από την πρώτη ημέρα που εκδηλώθηκε μέχρι τέλους (ενώ κατά ξηρά είχε καμφθεί) διατήρησε τη ναυτική ισχύ της στο Αιγαίο. Ο Simsir ισχυρίζεται ότι μέχρι το 1912 στο Αιγαίο υπήρχε συγκυριαρχία μεταξύ του οθωμανικού κράτους και της Ελλάδας, που ανατράπηκε από τον ναύαρχο Κουντουριώτη με τη ναυμαχία έξω από το ακρωτήρι Έλλη των Δαρδανελίων. Αυτός υπήρξε ο «πρώτος γύρος». Κατά τον ίδιο, τον Μάιο του 1974 άρχιζε ο δεύτερος γύρος που θα έπρεπε να είναι για την Τουρκία νικηφόρος.

Η τουρκοελληνική συγκυριαρχία στο Αιγαίο

Το θέμα της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο δεν είναι νέο. Προέκυψε αρχικά ως αποτέλεσμα του Βαλκανικού Πολέμου. Οι νεότουρκοι του κινήματος «Ένωση και Πρόοδος» προχώρησαν στο εγχείρημά τους όχι για να οδηγήσουν τη χώρα σε συμμαχία με τη Γερμανία, όπως εσφαλμένα είναι γνωστό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Κινήθηκαν προκειμένου να αποτρέψουν μια λύση του Μακεδονικού που ετοίμαζαν οι σύμμαχοι η οποία προέβλεπε τον διορισμό χριστιανού γενικού διοικητή, δηλώνοντας ταυτόχρονα τη δυσαρέσκειά τους στην προσέγγιση της Γερμανίας από τον σουλτάνο Αμπντουλχαμίτ Β΄. (Συμπληρωματικό αίτιο υπήρξε και η επετηρίδα που είχε σκαλώσει σε υπερήλικες στρατηγούς οι οποίοι εμπόδιζαν την ανέλιξη των πολύ νεωτέρων). Στόχος των κινηματιών ήταν να αναζωογονήσουν τα παλαιά κλέη της συμμαχίας του οθωμανικού κράτους με την Αγγλία και τη Γαλλία (όπως στον Κριμαϊκό Πόλεμο) όταν μάχονταν εναντίον της Ρωσίας. Τους είχε διαφύγει ότι στο μεταξύ οι δυο χώρες είχαν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με τη Ρωσία σε τέτοιο βαθμό που ο Αμπντουλχαμίτ, προκειμένου να εξευμενίσει τους Άγγλους, τους είχε παραχωρήσει την Κύπρο. Όταν διαπίστωσε ότι οι σύμμαχοι δεν είχαν σκοπό να επανέλθουν στην αρχική τους συμμαχία με το οθωμανικό κράτος, στράφηκε προς τους Γερμανούς, όπως έκαναν τελικά και οι νεότουρκοι.

Όταν όμως εκδηλώθηκε ο Βαλκανικός Πόλεμος, στην κυβέρνηση δεν ήταν οι νεότουρκοι, αλλά ένας ευρύτερος συνασπισμός από την ετερόκλητη αντιπολίτευση (όπως ισλαμιστές και χριστιανικές εθνότητες). Η κυβέρνηση αυτή ανατράπηκε με πραξικόπημα από τους νεότουρκους, οι οποίοι πρόσβλεπαν, όπως αναφέρθηκε, στους Δυτικούς συμμάχους. Τότε Αγγλία και Γαλλία, με διακοίνωσή τους προς την ελληνική κυβέρνηση, ζήτησαν την επιστροφή της Ίμβρου και Τενέδου που ήταν εγγύς των στενών (η Ρωσία, με ξέχωρη ανακοίνωση, εκτός από τα δύο αυτά νησιά αξίωνε την επιστροφή και της Λήμνου και της Σαμοθράκης) και την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων προς επιβολή καθεστώτος ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας στο Αιγαίο. Οι διαπραγματεύσεις αυτές άρχισαν, αλλά σε λίγο διακόπηκαν όταν το οθωμανικό κράτος εξήλθε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουσιαστικά οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις επανάρχισαν τον Ιούλιο του 1997 στη Μαδρίτη όταν στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής των μελών του ΝΑΤΟ και υπό την καθοδήγηση της αμερικανίδας υπουργού των Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ, συναντήθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστα Σημίτης με τον τούρκο Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και ο πρώτος αναγνώρισε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια μελλοντική συγκυριαρχία. Με την προϋπόθεση ότι θα είχαν ασκηθεί αφόρητες πιέσεις από την Ολμπράιτ, μπορούσε η Ελλάδα να συμπληρώσει την παραπάνω δήλωση με τη φράση «όσο νόμιμα και ζωτικά είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας στα Στενά και τη Μαύρη Θάλασσα». Και αυτό δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος τόσο της Διεθνούς Σύμβασης περί Στενών της Λωζάννης (1923), όσο και της παρόμοιας Σύμβασης του Μοντρέ (1936) που θα μπορούσαν ρητά να μνημονευτούν και να αναφερθούν στη δήλωση.

Η συγκυριαρχία όμως στο Αιγαίο στις αρχές του 20ού αιώνα είχε νόημα. Γιατί η λεπτή εδαφική λωρίδα που εκτείνεται κατά μήκος των παραλίων της Δυτικής Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καρία κ.λπ.) κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από ρωμιούς χριστιανούς, δηλαδή ο πληθυσμός ήταν ακριβώς ο ίδιος σε σύνθεση με τον πληθυσμό των νησιών. Στην πράξη η Τουρκία πραγματοποίησε την εθνοκάθαρση στη Μικρά Ασία και εξαφάνισε τους γηγενείς Ρωμιούς απαιτώντας συγκυριαρχία στο Αιγαίο. Έτσι όπως έγινε με την Ανατολική Θράκη της οποίας ο πληθυσμός μέχρι το 1912 ήταν κατά πλειοψηφία ελληνικός - σε αναλογία που θύμιζε τον πληθυσμό της Πελοποννήσου το 1821. Και εκεί η περιοχή υπέστη εθνοκάθαρση, οπότε το αίτημα πλέον είναι η συγκυριαρχία και της Δυτικής Θράκης (διά μέσου της διαχείρισης της εκεί μειονότητας). Το ίδιο ακριβώς που συνέβη στην Κύπρο, όπου με (και από) την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων πραγματοποιήθηκε μια βίαιη εθνοκάθαρση στο υπό κατοχήν τμήμα της μεγαλονήσου και ένας χυδαίος και προκλητικός εποικισμός από την Τουρκία. Οπότε με τα διάφορα σχέδια Ανάν ή τις κυοφορούμενες λύσεις προβλέπεται μια τουρκική συγκυριαρχία σε όλη την έκταση της Κύπρου.

Συγκυριαρχία και στην ελληνική Θράκη και στην Κύπρο

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1954 ο καθηγητής Νιχάτ Ερήμ (που ανήκε στην αντιπολίτευση) σε άρθρο του δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Χαλκτσή», όργανο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, αναφερόμενος σε κινήσεις Ελληνοκυπρίων για αυτοδιάθεση, τόνιζε ότι «για το συμφέρον του ελευθέρου κόσμου» (μπροστά δηλαδή στον από Βορρά κίνδυνο) θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί ελληνοτουρκική συγκυριαρχία στην Κύπρο η οποία θα έπρεπε να επεκταθεί και στα νησιά του Αιγαίου που απέχουν 50 μίλια από τις μικρασιατικές ακτές, δηλαδή αυτό που και σήμερα διεκδικείται από την Τουρκία και το οποίο οριοθετείται από τον 25ο Μεσημβρινό ο οποίος καθώς τέμνει κάθετα την Ελλάδα στα δύο προεκτείνεται προς Βορράν και περιλαμβάνει και την ελληνική Θράκη! Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ίδιο πρόσωπο υπήρξε ο «πατέρας» της λύσης που τελικά δόθηκε στη Ζυρίχη και το Λονδίνο στο Κυπριακό. Ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές προσέλαβε τον Ερήμ ως σύμβουλο (όπως και ο Καραμανλής τον Θεμιστοκλή Τσάτσο, πατέρα του Δ. Τσάτσου, ο οποίος ανήκε και αυτός στην αντιπολίτευση). Η συνεργασία του Ερήμ με τις βρετανικές αρχές (και από ένα σημείο και μετά και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ) υπήρξε απόλυτη. Όλες οι «συνταγματικές προτάσεις» που προήλθαν από τη βρετανική πλευρά (σχέδιο Ράντγκλιφ 1956, Μακ Μίλλαν 1958) είχαν ως εμπνευστή τον Νιχάτ Ερήμ ο οποίος είχε ανασύρει ένα «συνταγματικό σχέδιο» που είχαν εκπονήσει οι νεότουρκοι με τους Αυστριακούς και Γερμανούς το 1911 προκειμένου να το εφαρμόσουν στην (ενιαία) Μακεδονία όπως και στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε αντί της λαϊκής κυριαρχίας την κυριαρχία των «εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων» εμπνευσμένο από τη δομή του οθωμανικού κράτους. Αυτό ακριβώς το σχέδιο αποτέλεσε και τον κορμό της συμφωνίας της Ζυρίχης (εν αγνοία όμως της ελληνικής πλευράς για την προέλευσή του!).

Δύο χρόνια πριν από τον Ερήμ ο διεθνολόγος Μεχμέτ Σακά υποστηρίζει τη διδακτορική του διατριβή στον γάλλο καθηγητή Ρουσσώ με τίτλο «Τα τουρκικά δίκαια στο Αιγαίο» στην οποία προτείνει την εκμίσθωση για 90 χρόνια των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου στην Τουρκία. Η Ελλάδα κατ' αυτόν τον τρόπο «θα αποδείξει ότι είναι ειλικρινής (sic) στην τουρκοελληνική φιλία» και ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη στρατιωτική προστασία της Τουρκίας! Αξίζει να προστεθεί πως το πόνημα αυτό του Σακά μετά μισό αιώνα διανέμεται στα τουρκικά σχολεία ως βοηθητικό διδακτικό βιβλίο.

(Το πέμπτο μέρος θα δημοσιευτεί στο επόμενο φύλλο).

* Ο Νεοκλής Σαρρής είναι ομότιμος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρόεδρος της ΕΔΗΚ.

Αναδημοσίευση από Το Παρόνhttp://i.ixnp.com/images/v6.18/t.gif - Ημερομηνία δημοσίευσης: 27-12-09

Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Σύγχρονος Μηδενισμός και παιδεία


Θεόδωρος Ζιάκας

1. Φεύγοντας προς την Εσπερία εγκαταλείψαμε την ελληνική παιδεία για να την αντικαταστήσουμε με τη νεωτερική. Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της νεωτερικής παιδείας. Δεν έχουμε πλέον παιδεία ούτε παραδοσιακή ούτε νεωτερική.

2. Η κρίση της παιδείας είναι βασική πτυχή της γενικότερης κρίσης του σύγχρονου πολιτισμού. Είναι κρίση δομική, γιατί η εστία της βρίσκεται στην αποσύνθεση του Ατόμου, του ανθρωπολογικού υποκειμένου της νεωτερικότητας.

3. Η σύγκριση της νεωτερικής με την ελληνική παιδεία – της νεωτερικής που την χάσαμε πριν την αποκτήσουμε, με την ελληνική που την είχαμε και την εγκαταλείψαμε- διαυγάζει τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης και το διακύβευμά της.

4. Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία συστημάτων. Τα συστήματα διαμεσολαβούν τις ανθρώπινες σχέσεις με απρόσωπους τυποποιημένους ρόλους, σύμφωνα με το πρότυπο της Μηχανής. Τα συστήματα είναι λογικές μηχανές ενσαρκωμένες σε απρόσωπες κοινωνικές δομές. Το θεμελιώδες ανθρωπολογικό δίπολο είναι εδώ ο κυρίαρχος-μάνατζερ και ο καταναλωτής-χρήστης.

5. Ουσιαστική λειτουργία της σημερινής παιδείας είναι η αναπαραγωγή του συστημικού διπόλου διαχειριστή-χρήστη. Σκοπός της είναι η κατασκευή του συστημικού ανθρώπου. Οι λίγοι εκπαιδεύονται για να γίνουν κατασκευαστές και διαχειριστές συστημάτων. Και οι πολλοί για να γίνουν απλοί χρήστες των συστημάτων, υποδιαιρούμενοι σε έχοντες και μη έχοντες θέση στο Σύστημα.

6. Το είδος της νοητικής δυνάμεως βάσει της οποίας κατασκευάζονται και συντηρούνται τα συστήματα, είναι η αλγοριθμική-ψηφιακή σκέψη. Η καλλιέργειά της είναι ο κατ’ εξοχήν στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην κοινωνία των συστημάτων. Ο στόχος αυτός υπερκέρασε βαθμιαία, από τον 18ο αιώνα που εγκαινιάστηκε, κάθε παράπλευρο εκπαιδευτικό προσανατολισμό. Πίσω από τη σύγχρονη μονοκαλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης βρίσκεται ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, ο πάγιος μεταφυσικός άξονας του νεωτερικού πολιτισμού.

7. Στον ελληνικό πολιτισμό η παιδεία είχε διαμετρικά αντίθετο νόημα. Αναφερόταν σε μια σφαίρα ζωής που απλώς δεν υφίσταται σήμερα. Αναφερόταν σε μια πολιτεία αδιαμεσολάβητων εμπρόσωπων σχέσεων, όπου οι πολίτες-οπλίτες «μετέχουν κρίσεως και αρχής» και πραγματοποιούν το «μη άρχεσθαι υπό μηδενός». Η παιδεία τους βρισκόταν στους αντίποδες της σύγχρονης αποπροσωποποιητικής / συστημικής παιδείας.

8. Ο τύπος ανθρώπου, ο κατάλληλος να είναι μέλος του ελληνικού πολιτειακού σώματος, φτιαχνόταν από μια ειδική παιδεία που στόχο της έχει την Αρετή. Η παιδεία αυτή προικίζει το άτομο με την πίστη στο «ευ ζην» ως «κατ’ αλήθειαν ζην». Το «κατ’ αλήθειαν ζην» συμπίπτει με την αναγωγή της Αρετής σε στόχο ζωής και νόημα βίου. Αποβλέπει στην καλλιέργεια των τριών «μορίων» της ψυχής (επιθυμητικού, παθητικού, νοητικού) προς την κατεύθυνση της σωφροσύνης, της ανδρείας και της φρόνησης, ώστε να δημιουργηθεί το εσωτερικό θεμέλιο της καθολικής ατομικής ελευθερίας: η δικαιοσύνη.

9. Σε αντίθεση με τον σύγχρονο κόσμο οι Έλληνες δεν απέδιδαν ιδιαίτερη αξία στη Μηχανή. Το θέμα δεν είναι ότι οι αγνοούσαν την αλγοριθμική σκέψη. Μηχανές και συστήματα ήξεραν να φτιάχνουν. Ο Ήφαιστος ήταν θεός και είχε το εργαστήρι του στον Όλυμπο. Τον τιμούσαν. Θαύμαζαν τα ρομποτικά του επιτεύγματα. Δεν ξεχνούσαν όμως ότι ήταν κουτσός. Και επιπλέον απωθητικά ανέραστος, καθώς ήταν παντρεμένος με τη θεοποιημένη σεξουαλικότητα (την Αφροδίτη), που τον κεράτωνε με τη θεοποιημένη βία (τον Άρη).

10. Η ελληνική παιδεία στοχεύει σε μια άλλη μορφή νόησης που λέγεται Μήτις και είναι η μητέρα της υπέρτατης σοφίας. Η θεά της σοφίας, η Αθηνά, προστάτις του «πολυμήχανου» Οδυσσέα και πολιούχος της κλασικής Αθήνας, είναι κόρη της Μήτιδος. Μήτις λεγόταν η πρώτη γυναίκα του Δία, που την είχε καταπιεί έγκυο ο «πατήρ ανδρών τε θεών τε», για να αποκτήσει την αλάθητη διορατικότητά της. Η κόρη της θα ξεπηδήσει πάνοπλη απ’ το κεφάλι του Δία, μόλις του το ανοίξει ο Ήφαιστος, που καλείται εσπευσμένως να τον απαλλάξει από τις ωδίνες του εγκεφαλικού τοκετού… Όλες οι σχέσεις που ενδιαφέρουν την παιδεία είναι σοφά παρούσες μέσα στο Μύθο.

11. Η Μήτις είναι η συνηρημένη νοητική δύναμη και των τριών μορίων της ψυχής. Ένας τύπος νοήσεως ανοιχτός στην έκπληξη, στο παράλογο και στο ασύλληπτο, ειδικά κατάλληλος για τη χαοτική απροσδιοριστία του ελληνικού πολιτικού πεδίου, του πεδίου της καθολικής ατομικής ελευθερίας. Αντιπροσωπεύοντας τη νόηση σε κατάσταση εγρήγορσης και συνέργειας του συνόλου των καλλιεργημένων ψυχικών δυνάμεων, υπερβαίνει ριζικά τη μηχανοποιητική νόηση, η ανάπτυξη και απόδοση της οποίας προϋποθέτει την ύπνωση των άλλων νοητικών οργάνων. Ο εθισμός στην ύπνωση του επιθυμητικού, του παθητικού και των ανώτερων λειτουργιών του νοητικού, σύμφυτος με την καλλιέργεια της μηχανοποιητικής νόησης, έχει αναχθεί σε βάση της σημερινής παιδείας. Κι αυτό παρά την κοινότοπη πλέον ενοχοποίησή του για την ενδημική ψυχική υπανάπτυξη, ανισορροπία και διαστροφή.

12. Τυπική μορφή στρέβλωσης της μηχανοκρατούμενης ψυχής είναι ο νεοταξικός διαχειριστής των μεγάλων συστημάτων. Στη θέση των ανθρώπων ο τύπος αυτός βλέπει ηλεκτρονικά σύμβολα και με ένα «delete» μπορεί να τους εξαερώνει με τα μη επανδρωμένα υπερσύγχρονα βομβαρδιστικά του. Είναι το τέρας που είδε ο Όμηρος στην Ιλιάδα: «Δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός, στη μέσην αίγα, κι ήσαν τα σπλάχνα της φωτιά και φλόγες η πνοή της».

13. Εδώ υπάρχει ένα κρίσιμο πρόβλημα: Βάση της ελληνικής παιδείας είναι τα ομηρικά έπη. Ο πατέρας και παιδαγωγός των Ελλήνων είναι ο Όμηρος. Όταν ο Όμηρος «λειτουργεί» στην ελληνική ψυχή ο ελληνικός τύπος αναπτύσσεται, για να φθάσει ως την καθολική ελευθερία. Αντίθετα: όταν ο Όμηρος «απομυθοποιείται» κι ο Οδυσσέας προτιμά τον ήρεμο βίο του νοικοκύρη-ιδιώτη ή μετανιώνει πικρά που έφυγε για την Ιθάκη, αντί να παραμείνει με την Καλυψώ να απολαμβάνει αιώνια τα ανεξάντλητα κάλλη της, τότε ο ελληνικός τύπος διαλύεται. Μιλάμε για το σοφιστικό πνεύμα, για το πνεύμα του σχετικισμού, της απληστίας, της ηδονοθηρίας και της ματαιοδοξίας, που αποτελεί τη βάση κάθε εμπράγματου μηδενισμού, παλιού και νέου.

14. Άμεσο προϊόν της αποσύνθεσης, που προκαλεί ο μηδενισμός στις κοινωνίες της ατομικής ελευθερίας, είναι η τυραννία και η τάση μόνιμης υποστροφής στον δεσποτισμό. Κι αυτό παρά τα αναχώματα που μπορεί να ορθώσει η προσφυγή στη Φιλοσοφία και στην Τραγωδία. Ο φιλοσοφικός Λόγος και η από σκηνής διδασκαλία του Τραγικού, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τον ηρωικό Μύθο, ως μηχανισμό αυτορρύθμισης των παθών. Η πίστη στην αθανασία της ψυχής και το δέος ενώπιον του τραγικού δεν επαρκούν. Η Αρετή δεν μπορεί τελικά να σταθεροποιηθεί στην ψυχή. «Έχουσι γαρ ταραγμόν αι φύσεις βροτών».

15. Τη λύση στο πρόβλημα την έδωσε ο χριστιανισμός εισάγοντας την Αγάπη στην ελληνική ψυχή. Αποδείχτηκε ότι το άτομο της ελευθερίας μπορεί να αποφύγει την κατάρρευση, αν αναθεμελιώσει την προσωπικότητά του στην «άκτιστη» αυτή «ενέργεια». Χάρη στην Αγάπη η Αρετή, η εσωτερίκευση της δικαιοσύνης, η προϋπόθεση για τη βιώσιμη ύπαρξη πολιτικού σώματος ελευθέρων ατόμων, καθίσταται δυνατή, παρά την εξάντληση του γενέθλιου ηρωικού Μύθου.

16. Η σταύρωση του ενσαρκωμένου Λόγου αποκαλύπτει το νόημα του τραγικού και η ανάστασή Του το υπερβαίνει. Δεν σώζεται μόνο η ψυχή αλλά και το σώμα. Δεν λύνεται μόνο το «πολιτικό» πρόβλημα αλλά και το «υπαρκτικό» πρόβλημα. Το Πρόσωπο γίνεται αυταξία και η σωτηρία του υπεσυμπαντικός σκοπός. Εγγράφεται στην αιωνιότητα, υπερβαίνοντας κάθε ιστορική συλλογική μορφή. Είναι στον κόσμο και σώζει τον κόσμο, αλλά δεν ανήκει στον κόσμο. Υπερβαίνει την ενδοκοσμική αντίθεση ατομικού/συλλογικού.

17. Ο λόγος της λύσης, το ευαγγελικό έπος, ενσωματώθηκε έκτοτε στην ελληνική παιδεία, εξασφαλίζοντάς της άλλα χίλια και πλέον χρόνια συμβολής στον πολιτισμό. Η λύση ενσαρκώθηκε κοινωνικά στη δημιουργία ενός δεύτερου συλλογικού σώματος στο εσωτερικό του ελληνικού Κοινού. Ενός σώματος εσχατολογικού-μυστηριακού με διττό «θεραπευτικό» ρόλο: «μεταμορφωτικό» προς τα μέσα και «αντισηπτικό» προς τα έξω. «Φώς του κόσμου» και «άλας της γης». Στη χριστιανική μετεξέλιξη της ελληνικής ψυχής η Μήτις, συστρεφόμενη προς τα έσω και προς τα άνω, γίνεται Νήψις. Νήψη είναι η άγρυπνη και αμερόληπτη εκείνη νοητική δύναμη, που συνοδεύει την «καλή (αγαπητική) αλλοίωση» της ελληνικής ψυχής.

18. Από τη στιγμή όμως που εμφανίστηκε το σοφιστικό-σχετικιστικό πνεύμα ήταν αναπόφευκτο να διαμορφωθεί παράδοση: ο ατομοκρατικός μηδενισμός. Εκπαιδευτικός φορέας του είναι ανά τους αιώνες ο «ασύνθετος» ελληνιστής λόγιος: ο Σοφιστής. Η δεξαμενή αυτή της μισοδημίας, της αυλοκολακείας και των αιρέσεων. Κάποια κρίσιμη ιστορική στιγμή (τον 11ο αι.) ξεφεύγοντας από κάθε έλεγχο, ο μηδενισμός πήρε το πάνω χέρι και καθόρισε την παρακμή και πτώση του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού. Ο μηδενιστικός ατομικισμός αναπαράγεται συνεχώς και μας συνοδεύει ακόμα και στις καλύτερες νεωτερικές μας στιγμές.

19. Η μοίρα που επιφυλάσσεται στην ατομικότητα, όταν ολοκληρώσει την εξέλιξή της και καταληφθεί από το σχετικιστικό πνεύμα, έπληξε ήδη και το νεωτερικό Άτομο. Με τον υπαρκτικό του χρόνο κομματιασμένο σε ανταλλακτικά συστημάτων, την άλλη όψη της συστημικής ολοκλήρωσης, το νεωτερικό Άτομο βυθίζεται ήδη ανήμπορο στο τέλμα του μηδενισμού: «Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο.»

20. Το υποκείμενο της νεωτερικής ατομικής ελευθερίας εκλείπει και η συστημική παιδεία αναπαράγει την έκλειψή του. Οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις υπηρετούν ολοένα και περισσότερο την παραγωγή ανθρωπομηχανών: χιμαιρικών θηρίων στη θέση των διαχειριστών και χαύνων καταναλωτών στη θέση των χρηστών. Όμως το κυρίαρχο ανθρωπολογικό δίπολο έχει πλέον στομώσει. Κι εδώ βρίσκεται η κρυμμένη εστία της σημερινής κρίσης. Η έκλειψη του υποκειμένου περιάγει το Σύστημα σε αδιέξοδο. Επειδή, πιο συγκεκριμένα, είναι αδύνατο να υπάρξει «σύστημα διαχείρισης κρίσεων», που να υποκαθιστά το υποκείμενο, να ελέγχει τα συστήματα και να προλαμβάνει τις «κρίσεις» τους. Οι «κρίσεις» είναι ο τρόπος με τον οποίο εκτονώνεται το χαοτικό δυναμικό που γεννά η γενικευμένη συστημική λοβοτόμηση της κοινωνικής φύσης του ανθρώπου.

Για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται άτομα ικανά να βγαίνουν πάνω από τα συστήματα. Ικανά να πηγαίνουν κόντρα στο συστημικό ρεύμα. Ικανά να λύνουν μέσα κι έξω τους την αντίθεση ελευθερίας – δικαιοσύνης, αντλώντας απ’ «αλλού» το νόημα του προσωπικού τους βίου. Τέτοια Άτομα δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν διδαχθούν τους νόμους της Αγάπης, της Νήψης και της Μήτιδος. Αν δηλαδή δεν μαθητεύσουν στην ελληνική παιδεία.

* Ομιλία στο "Σχολείο 2009: Παιδεία και γλώσσα", Πολιτιστικό και Αθλητικό Κέντρο Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη, Θεσσαλονίκη, 16 Μαίου 2009

Αναδημοσίευση από το Αντίφωνο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 16-05-09

Η βαθιά ιστορική ματιά του Ρήγα Φεραίου και ο βράχος του Σισύφου της εθνοσοβινιστικής εθνοκατασκευής της νεότερης Ευρώπης


Παναγιώτης Ήφαιστος

Στην πορεία της νεότερης Ευρώπης, όπως είπαμε, καταγράφονται μεταξύ άλλων εθνοκαθάρσεις, εκτοπισμοί, καταναγκαστικές αφομοιώσεις, εμφύλιοι πόλεμοι, γενοκτονίες, πολλοί διακρατικοί πόλεμοι, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και κυρίως το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό και πολιτικό έγκλημα της ανθρώπινης ιστορίας, η αποικιοκρατία, η οποία προέκτεινε τις ωμές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής με όρους ισχύος στο πλανητικό επίπεδο. Υπό αυτό το πρίσμα, είναι ώρα τώρα να δούμε μερικά πιο συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά των Δυτικών κρατών και τους λόγους για τους οποίους το πολιτικοστοχαστικό εκκρεμές ταλαντεύθηκε μεταξύ μιας ρατσιστικά νοούμενης εθνοκατασκευής και των ύστερων μεταμοντέρνων εκμηδενιστικών τάσεων. Αυτές οι άγριες ταλαντεύσεις του πολιτικοστοχαστικού εκκρεμούς, υποστηρίζουμε εδώ, οφείλονται στις υλιστικές παραδοχές που αναπόδραστα νοηματοδοτούν την πολιτική με όρους ισχύος.

Η αποικιοκρατία ευθύνεται για μία γιγαντιαίων διαστάσεων διατάραξη των πολιτικών σεισμικών πλακών στα θεμέλια μικρών και μεγάλων εθνών του πλανήτη. Παράλληλα, στο καθαυτό ευρωπαϊκό επίπεδο κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων της νεοτερικότητας η «εθνική στέρηση» της Ευρώπης και η ανορθόδοξη υλιστικά νοούμενη μοντερνιστική εθνοκατασκευαστική διαδρομή του 18ου και του 19ου αιώνα προκάλεσαν μία κοσμοϊστορική αναταραχή, που κορυφώθηκε με την ιδεολογική πάλη του Ψυχρού Πολέμου, οι απόηχοι της οποίας μας επηρεάζουν μέχρι σήμερα. Πολλές θεωρήσεις του πολιτικού χαρακτήρα των Δυτικών κρατών με πολύ μεγάλη ευκολία παρακάμπτουν ή παραβλέπουν αυτές τις διαμορφωτικές φάσεις με αποτέλεσμα μια στρεβλή απεικόνιση της πραγματικότητας.

Για παράδειγμα, απαιτείται να ερμηνευτούν σωστά οι αρχικές απονενοημένες κραυγές της δεκαετίας του 1940 υπέρ μιας αυτοκτονικής εγκατάλειψης των εθνών για να δημιουργηθεί μια, άγνωστης κοσμοθεωρητικής και πολιτικής ταυτότητας διεθνιστικά και υλιστικά νοούμενη, ευρωπαϊκή υπερεθνικότητα. Έθρεψαν αυτοκτονικές μεταμοντέρνες ιδεολογικές αντιλήψεις, που συνεχίζονται να καλλιεργούνται στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Επιπλέον, η διαδρομή των Νέων Χρόνων δεν ήταν μόνο ταραχώδης, αλλά και εγγενώς αντιφατική: Στο υπόβαθρο του εθνοκρατοκεντρικού ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος κτίστηκαν αντιθέσεις, ελλείμματα και ιδεολογικές δομές στους πανεπιστημιακούς χώρους, που συνεχίζουν να επηρεάζουν τις πολιτικές αποφάσεις και τη βιωσιμότητα των πολιτειακών δομών.

Μετά τον 15ο αιώνα τα πάθη της Ευρώπης μοιάζουν με αυτά της μυθολογίας του Σισύφου: Ο Σίσυφος καταδικάστηκε από τους Θεούς να κυλά αιώνια στον Άδη έναν μεγάλο βράχο μέχρι την κορυφή του βουνού. Λίγο πριν το τέρμα ο βράχος κατρακυλούσε προς τα πίσω, στην αφετηρία. Μετά τη θεοκρατία και μέχρι τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο, η ευρωπαϊκή εθνοκατασκευαστική ανάβαση είχε φορά κράτους --> έθνους και όχι έθνους --> κράτους, που είναι η ανθρωπολογικά φυσιολογική πορεία. Στο σημείο αυτό, καλά θα κάνουμε να σκιαγραφήσουμε συγκριτικά και να αντιπαραθέσουμε το εθνοσοβινιστικό μοντερνιστικό μοντέλο με το εθνικό μοντέλο.

Η αντίληψη περί κράτους --> έθνους βρίσκεται στον αντίποδα της εθνικής κοσμοθεωρίας, που ήδη ορίσαμε ως πρωτίστως πνευματικό χωροχρονικό πολιτικοπολιτισμικό κτίσμα, που διαμορφώνει την ανθρωπολογική ετερότητα των κοινωνικών οντοτήτων και τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία. Ωραιοποίηση του ως προς το τι θα μπορούσε να σημαίνει δεν χωράει, γιατί καλό είναι να γνωρίζουμε την πραγματικότητα: Στην ιστορική διαχρονία, που έχει ως αφετηρία την προπολιτική βαρβαρική εποχή μέχρι την ανθρωποκεντρικά θεμελιωμένη κλασική εποχή, η εθνογένεση ποτέ δεν ήταν αποτέλεσμα στιγμιαίων συμβάντων αλλά χωροχρονικής σύμμειξης και μέθεξης ανθρωπίνων ετεροτήτων. Ακολούθησε ο πολιτικός και πολιτισμικός εμβολισμός της μέχρι τότε δεσποτικής Ανατολής από τον Μέγα Αλέξανδρο που προσδιόρισε την μετέπειτα πορεία του κόσμου. Ακολούθησε η Ελληνιστική εποχή, η Ρωμαϊκή εποχή, ο Μεσαίωνας στη Δύση και η Βυζαντινή Οικουμένη.

Ο διαμορφωτικός ρόλος αυτών των εποχών δεν διερευνήθηκε επαρκώς, γιατί η πολιτική επιστήμη και η ιστοριογραφία των τελευταίων αιώνων είτε κατασπαταλήθηκαν στην αντιθεοκρατική πάλη είτε καταποντίστηκαν επιστημονικά με ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις των αναδυόμενων διεθνιστικοϋλιστικών δογμάτων. Η γνώση περιορίστηκε, γιατί δύο αξονικά ζητήματα είτε δεν εξετάστηκαν επαρκώς είτε εξετάστηκαν με στρεβλωτικούς ιδεολογικούς φακούς: Δεν εξετάστηκαν επαρκώς οι κοσμοσυστημικές προϋποθέσεις της Βυζαντινής Οικουμένης και δεν προσέχθηκε καν το γεγονός ότι μετά την Αλεξανδρινή εποχή τα έθνη, οι πόλεις και τα κοινά στο υπόβαθρο των αυτοκρατοριών επί αιώνες έκτιζαν τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις των υποκείμενων κοινωνικών οντοτήτων και τις συμβατές με αυτές εθνικές τους κοσμοθεωρίες.

Κανείς δεν χρειάζεται να χρονοτριβεί, γιατί μπορεί εύχρηστα να αντλήσει από τη βαθιά ιστορική μνήμη μεγάλων πνευμάτων, όπως ο Καβάφης και ο Ρήγας Βελεστινλής, οι οποίοι με λιτό τρόπο αποτυπώνουν τις ιστορικές περιστάσεις. Κανένας ιδεολογικά σκεπτόμενος ιστοριογράφος δεν συγκρίνεται με την ακριβή τους περιγραφή της εθνικής οντολογίας στον Μικρασιατικό και Βαλκανικό χώρο. Η βαθιά ματιά του Ρήγα Βελεστινλή, για παράδειγμα, με ηρεμία και αυτοπεποίθηση περιγράφει το Μικρασιατικό ανθρωπολογικό περιβάλλον. Κοιτάζοντας στο ιστορικό Μικρασιατικό βάθος βλέπει τις ώριμες εθνικές κοσμοθεωρίες, που κοχλάζουν κάτω από τα τυραννικά καθεστώτα αναζητώντας ευκαιρία ευόδωσης της αξίωσης ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

Βλέπει τα κτίσματα πολιτικού πολιτισμού των εθνών, τα οποία το σύνολο της νεοτερικής σκέψης αδυνατούσε να δει, γιατί αλληθώριζε προς υπερεμπειρικούς επουράνιους ορθολογισμούς και γιατί η Δύση ήταν πολύ απασχολημένη αφενός με το αποικιοκρατικό πλιάτσικο, αφετέρου με τις εθνοσοβινιστικές διαμάχες στη Δυτική Ευρώπη. Ο Ρήγας Φεραίος κοίταξε πίσω και είδε με ακρίβεια αυτό που συνδέει το παρόν με το παρελθόν και το μέλλον.

Αν εκλείψουν οι τύραννοι που νοηματοδοτούν την πολιτική με όρους ισχύος, οι χωροχρονικά σωρευμένες εθνικές κοινωνίες μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά σεβόμενες την εθνική κοσμοθεωρία αλλήλων και σεβόμενες τους αυτεξούσιους εθνικούς χώρους. Μπορούσε να διακρίνει τα εθνικά κτίσματα ως Κοινωνικά γεγονότα, ως προς τα οποία το Πολιτικό γεγονός πρέπει να είναι συμβατό και προσαρμοσμένο υπό συνθήκες αδιαφοροποίητης πολιτικής ελευθερίας. Ο Ρήγας Φεραίος γράφει: «Η Ελληνική Δημοκρατία είναι μία, με όλον όπου συμπεριλαμβάνει εις τον κόλπο της διάφορα γένη και θρησκείας. Δεν θεωρεί τας διαφοράς των λατρειών με εχθρικό μάτι. Είναι αδιαίρετος με όλο όπου ποταμοί και πελάγη διαχωρίζουν τις επαρχίες της, οι οποίες όλες είναι ένα συνεσφιγμένο αδιάλυτο σώμα». Και πιο κάτω, στο «Περί σχέσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας με τα ξένα έθνη»: «118. Ο ελληνικός λαός είναι φίλος και σύμμαχος με τα ελεύθερα έθνη. 119. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. (...) 120. Δέχονται όλους τους αδικημένους ξένους και όλους τους εξορισμένους από την πατρίδα των δια αιτία της ελευθερίας. 121. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».

Ακόμη πιο σημαντικό, τα έθνη δεν χρειάζονται σχέση σύμβασης αλλά φυσικές σχέσεις, που πηγάζουν από τον πολιτισμό τους και τις μακρόχρονες σχέσεις τους: «122. Η νομοθετική διοίκηση βεβαιώνει εις όλους τους Έλληνες, Τούρκους, Αρμένηδες, την ισοτιμίαν, την ελευθερίαν, την σιγουριά, την εξουσία των υποστατικών ενός εκάστου, τα δημόσια χρέη που ήθελε γίνουν δια την ελευθερίαν όλων των θρησκειών, μια ανατροφή, δημόσιας συνδρομάς εκεί όπου ανήκουν, την απεριόριστο ελευθερία της τυπογραφίας, το δίκαιο του να δίδει έκαστος αναφοράν και να προκλαυθεί, το δίκαιον του συναθροίζεσθαι εις δημόσιας συντροφιάς, και τελευταίον την απόλαυση των δικαίων του ανθρώπου».

Η εμποτισμένη στο ιστορικό γίγνεσθαι κοσμοθεωρία του Ρήγα Φεραίου είναι, ακριβώς, μία τυπικά πηγαία έκφραση αυτού που εδώ ονομάζουμε ώριμη και χωροχρονικά στέρεα κτισμένη εθνική κοσμοθεωρία: Είναι εμποτισμένη στο ιστορικό παρελθόν της, είναι προικισμένη με τα πνευματικά της επιτεύγματα, βλέπει τον εαυτό της ως την αιχμή ενός πνευματικού κτίσματος που διαρκώς μεγαλώνει, είναι σίγουρη για τον κόσμο, είναι σίγουρη για τον εαυτό της, βλέπει με σεβασμό τα έθνη με τα οποία συνδιαμορφώθηκε, δεν χαρίζεται και δεν λυγίζει στο ζήτημα της Υπέρτατης Υψηλής Αρχής της Ελευθερίας και βλέπει τον εθνικά διαμορφωμένο κόσμο με όρους αρμονικής συμβίωσης. Ακόμη πιο σημαντικό, βλέπει την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κοσμοθεωρία και τη δημοκρατία ως προϋποθέσεις ενός πολιτικού βίου που θα πραγματώνει αενάως την πολιτική ελευθερία κτίζοντας ασταμάτητα ανθρωποκεντρικό πολιτικό πολιτισμό στερούμενο εθνοφυλετικών αντιλήψεων.

Μία τέτοια κοσμοθεωρία, ακριβώς, ενέχει γενικεύσεις καθολικών αρχών, οι οποίες αφορούν τον οικουμενικό πολιτικό πολιτισμό και την κοσμοσυστημική συγκρότηση. Ο Γιώργος Κοντογιώργης επισημαίνει ότι η εθνική αυτή αντίληψη (του Ρήγα Φεραίου) διαφέρει κάθετα από τη νεοτερική αντίληψη και συνάμα είναι εναρμονισμένη με το κοσμοπολιτειακό κεκτημένο: Στην εποχή της νεοτερικότητας «το έθνος το οποίο ενσαρκώνει το κράτος, λειτουργεί ως πρόσχημα για την συγκάλυψη του γεγονότος ότι το πολιτικό σύστημα και η πολιτική αρμοδιότητα κατέχονται ολοκληρωτικά από αυτό (το κράτος)». Συνεχίζοντας, ο Γιώργος Κοντογιώργης εύστοχα παρατηρεί κάτι που ενέχει μεγάλη σημασία για την ανάλυσή μας εδώ, ότι δηλαδή αυτό που στην τότε πολυεθνοτική Δύση θεωρείτο απειλή για την ενότητα και την πολιτική τάξη, στην αντίστοιχα πολυεθνική δομή της Μικρασιατικής μάζας ο Ρήγας Φεραίος επιχειρούσε «να αναδείξει πολιτικά την πολιτισμική τους πολυσημία, η δε ανερχόμενη ανθρωποκεντρικά Ευρώπη να την εξαλείψει».

Έτσι, αναδεικνύονται οι δύο αντίθετες αντιλήψεις του Κοινωνικού και του Πολιτικού. Από τη μία πλευρά, η εθνική αντίληψη που θεωρούσε το Πολιτικό ως προέκταση του Κοινωνικού και από την άλλη πλευρά, η νεοτερική αντίληψη η οποία διαμέσου μιας υπερεμπειρικά προσδιορισμένης («ορθολογιστικής») κανονιστικής δομής θεωρούσε ότι μπορεί να κατασκευάσει το Κοινωνικό, δηλαδή τα έθνη στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική. Αντίστοιχα, ιστορικοπολιτικά μιλώντας, από τη μία πλευρά βρίσκεται η εθνική κοσμοθεωρία των ιστορικών εθνών της Μεσογείου και της Μικρασιατικής Μάζας μέχρι και την Άπω Ανατολή και από την άλλη βρίσκεται η διεθνιστικοϋλιστικά και ιδεολογικά νοούμενη αντίληψη του Κοινωνικού και του Πολιτικού στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, η οποία προγραμματικά εκτοπίζει τον πνευματικό κόσμο των πολιτών της έξω από τα τείχη του δημόσιου βίου.

Απ’ το βιβλίο: Παναγιώτης Ήφαιστος, Κοσμοθεωρία των Εθνών, Εκδόσεις Ποιότητα

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Μνημόσυνο.......

ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΩΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟΥ 336 ΤΕ, ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΟΥ 1974 ΣΤΗΝ ΠΡΑΣΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Κυπρος 32 χρονια μετα.......

----------------------------------

Επιμνημοσυνη ομιλια του Δημητρη Αλευρομαγειρου, Αντιστρατηγου ε.α., Επιτιμου Γενικου Επιθεωρητη Στρατου, Διοικητου του 336 ΤΕ κατα την αντισταση κατα των Τουρκων εισβολεων το 1974.

---------------------------------

«....Δικαιοι κ’ ισιοι σ’ ολες σας τες πραξεις,

παντοτε την αληθεια ομιλουντες,

χωρις μισος για τους ψευδομενους,

Και περισσοτερη τιμη σας πρεπει

οταν προβλεψατε[και πολλοι προβλεψατε]

πως ο Εφιαλτης θα φανει στο τελος,

και οι Μηδοι θα διαβουνε.....»

Αθανατοι Νεκροι της Κυπριακης και της Ελληνικης Ελευθεριας.

Μαζευτηκαμε παλι εδω , 32 χρονια μετα, με πρωτοβουλια των συμπολεμιστων σας, στον Ιερο τοπο της θυσιας και του αιματος σας, απλοι πολιτες της Κυπρου, επισημοι, εκπροσωποι της Κυπριακης Δημοκρατιας και της Ελλαδας και εμεις οι απλοι συμπολεμιστες σας που απο ενα καπριτσιο της τυχης μειναμε , πισω , στη ζωη.

Τιμημενοι συγγενεις των προκειμενων ηρωων,

Πολιτικοι και στρατιωτικοι εκπροσωποι της Κυπριακης Δημοκρατιας,

Κυριες και Κυριοι , παρισταμενοι σ αυτην την ιεροτελεστια,

Αν θελει ν αποδοθει ακριβως το μεγεθος και η αξια της αντιστασης και της θυσιας Σας κατα τη βαρβαρη Τουρκικη εισβολη του 1974, δεν θα βρεθει πιθανως πειστικοτερη περιγραφη απο τους πιο πανω στιχους του μεγαλου Αλεξανδρινου ποιητη.

Η λιτη αλλα απεραντη σε περιεχομενο και νοημα αυτη καταγραφη, αποδιδει ολο το μεγαλειο της αντιστασης , της Δημοκρατικης Σας πιστης, της Φιλοπατριας, της περιφρονησης προς το δουλειο ημαρ, του παραδειγματος προς τους αγωνιζομενους για την Ελευθερια Λαους ολου του Κοσμου, του σεβασμου Σας , στην πραξη,της ανθρωπιης αξιοπρεπειας, που με τη θυσια Σας οδηγει στην Αθανασια μεσω του φυσικου Σας αφανισμου.

Ειμαστε εδω ,στη νεοδμητη εκκλησια του Αγιου Παυλου Λευκωσιας , διπλα στη λαβομενη απο τις βομβες του βαρβαρου εισβολεα παλαια ομωνυμη εκκλησια , εδω ακριβως στον τοπο της θυσιας Σας, με πραγματικο δεος ,σεβασμο και θαυμασμο προς Εσας αλλα και προς τους συνθυσιασθεντες και συναδελφομενους με Σας στον κοινο αγωνα , στον ιδιο τοπο , επισης ηρωικους ανδρες της Ελληνικης Δυναμης Κυπρου[ΕΛΔΥΚ], αλλα και για Ολους τους κατα καιρους Νεκρους της Κυπριακης Ελευθεριας.

Χαρις σε Σας, μπορουμε εμεις να προσκυνησουμε τον Ιερο τοπο της θυσιας Σας, Ελευθεροι και χαρις σε Σας και τους Αλλους Νεκρους της Κυπριακης Ελευθεριας, μπορουμε να απολαμβανουμε την Ελευθερια , σε ενα ομως συνεχιζομενο αγωνα για πληρη Ελευθερια και πραγματικη Ανεξαρτησια της Κυπριακης Δημοκρατιας.

Οι Λογοι του Αλεξανδρινου ποιητη αποδιδουν ακριβως την εθελοντικη θυσια και στρατευση Σας προς οτι Ιερον περικλειει η υπερασπιση της Πατριδας και με περιφρονηση προς τον ευτελισμο , την υποταγη και το συμβιβασμο..

Πιστεψατε και ακολουθησατε τις Ιερες παρακαταθηκες του Πλατωνα [«Ειναι η Πατρις η γεννωσα, τρεφουσα και ανατρεφουσα ημας»] , την ουρανια προτροπη του Σωκρατη [Πατρος τε και Μητρος..], των Σπαρτιατων [«ειμεθα οτι υπηρξατε, θα γινωμεν οτι εισθε»] που σιμπιπτει με την ωδη του Ομηρου «ημεις τοι πατερων μεγ αμεινοντες ευχομεθα ειναι»[εμεις μπορουμε να καυχηθουμε οτι ειμαστε καλυτεροι απο τους πατερες μας] και εφαρμοσατε το θουριο του Αισχυλου στους «Περσες» που αποδιδει ακριβως [«Ω παιδες Ελληνων ιτε..»] την φιλοσοφημενη πραγματικη αντιληψη της Φιλοπατριας, που βλακωδως μερικοι σημερινοι «κοσμοπολιτες» και απατριδες, ειρωνευονται και παραποιουν στον σημερινο παγκοσμιοποιημενο ιμπεριαλισμο ως «εθνικισμο» και σωβινισμο»[!!!!!!]

Γι αυτο Ηρωικοι και Αθανατοι Νεκροι του Αγιου Παυλου Λευκωσιας , Ελληνολεβεντες αγωνιστες της Κυπριακης και της Ελληνικης Ελευθεριας , «ως σποδος νεκρων»οπως λεει ο Λαμαρτινος , «Ειστε η Ιδια η Πατριδα».

Και γι αυτο με δεος και σε σταση Προσοχης Σας προσκυνουμε.

Αλλα ειμαστε εδω και για εναν αλλον λογο.

«Ως συντροφοι Σας στη Γραμμη» οπως ο Ιερος ορκος των Αθηναιων στο Ιερο της Αγραυλου εκελευε, εχουμε υποχρεωση να Σας αναφερουμε οτι η θυσια Σας δεν ηταν ματαιη. Και αν ειναι μαζυ μας εδω , 32 χρονια μετα, σεβαστες μητερες , πατερες , παιδια Σας, γυναικες και συντροφοι και φιλοι Σας στη χαρα της ζωης, μεσα και μαζυ στον ανθρωπινο πονο εχουν μεγαλειωδες το παραστημα και την περηφανεια γιατι ειστε σπλαχνα απο τα σπλαχνα τους και ψυχη απο την ψυχη τους και ως αλλες Σπαρτιατισσες και Τζαβελλενες καμαρωνουν γιατι διαλεξατε το «επι τας»

Σημερα 32 χρονια μετα , η καλλιτερη τιμη που Σας εκανε η Πατριδα Σας ηταν το ιστορικο ΟΧΙ του Απριλη του 2004, ενα ακομη Κυπριακο ΟΧΙ στον σημερινο παγκοσμιοποιημενο Ιμπεριαλισμο.

Και οσο και αν οι «φρονιμοι», οι «συνετοι», οι «ρεαλιστες» κραυγαζαν για «λογικες» υποχωρησεις και συμβιβασμους , οπως Σεις τοτε φτυσατε τους τοτε συνετους , ετσι και σημερα Ο Ελληνα Κυπριος διαλεξε οτι ακριβως Σεις επιλεξατε τοτε, το πιο «λογικο» για τις περιστασεις , που δεν ηταν αλλο παρα το παραλογο και παρατολμο. Και σημερα δυο χρονια μετα , με τη συμπαρασταση ολοκληρου του Πολιτικου κοσμου και των ηγεσιων του η Κυπριακη Δημοκρατια , ως ισοτιμο και με σεβαστο κυρος μελος της Ευρωπαικης Ενωσης , κυρος που οφειλεται σε σκληρους αγωνες και ειρηνικες θυσιες του Λαου της ,συνεχιζει ελπιδοφορα τον αγωνα μεχρι την τελικη Νικη.

Ο αγωνας αυτος ειναι πολυ σκληρος γιατι η Ευρωπαικη Ενωση, δεν ειναι εκεινη που οραματιστηκαν οι ιδεολογοι εμπνευστες της και γιατι αρκετα μελη της επαμφοτεριζουν και αλοιθωριζουν προς δουλικες ενεργειες στους σημερινους ισχυρους , οπως ο παντοτε κακος δαιμων της Κυπριακης Ελευθεριας , το Ενωμενο Βασιλειο.

Και θα μου επιτρεψτε να επαναλαβω οτι ειναι λυπηρον γιατι ενω με το Λαο του Ενωμενου Βασιλειου βρεθηκαμε πολλες φορες συμπολεμιστες στον αγωνα εναντια στο φασισμο και ναζισμο και πολλοι Ελληνες οδηγηθηκαν στο αποσπασμα για να προστατεψουν εκεινους τους αγνους δημοκρατες αγωνιστες του Λαου της κατα του φασισμου, η Κυβερνηση τους φαλκιδευσε την ομορφια εκεινων των αγωνων με την ιμπεριαλιστικη αποικιοκρατικη , κατα της Κυπρου, πολιτικη της , η οποια ομως κονιορτοποιηθηκε απο τον επικο αγωνα του Κυπριακου Λαου το 1955-1959,

Και προκαλει οργη και αγανακτηση οτι και σημερα το Ενωμενο Βασιλειο, υπηρετοντας και συμπορευομενο με τους πατρωνες του , στη περαν του Ατλαντικου λεγομενη υπερδυναμη, αλλοτε με τους λορδους Χαννευ και αλλοτε με τους αλλους λορδους συνεχιζει την αντικυπριακη πολιτικη με ολα τα μεσα , παραβιαζοντας αρχες , αξιες και θεσμους για τους οποιους αγωνιστηκε μαζυ μας ο Λαος τους , οπως και ο Λαος των ΗΠΑ, εναντια στο φασισμο....

Σημερα η Κυπριακη Πολιτεια αγωνιζεται με αριστη μεθοδο και τροπο να αντιμετωπισει τη νεα αυτη ιμπεριαλιστικη πολιτικη και δεν εγκατελειψε τις εντολες και ιδεες για τις οποιε Σεις αγωνιστηκατε και θυσιαστηκατε ,

Πλεον ομως της Κυπριακης Πολιτειας και του περηφανου Κυπριακου Λαου, ο αγωνας των οποιων, οπως προσφατα ειπε ο Προεδρος της Κυπριακης Δημοκρατιας,ειναι αναχωμα του Ελληνισμου κατα των επιβουλεων του,ο αγωνας αυτος εχει τη συμπαρασταση του συνολου του Ελληνικου Λαου ο οποιος απαιτει απο την εκαστοτε Ελληνικη Πολιτικη ηγεσια να ειναι ουσιαστικος συμπαραστατης της, οπως οι κοινοι Νεκροι μας , οπως Σεις επιτασσουν.

Ειναι εντολη της Ελληνικης Ιστοριας ,

Στον αγωνα αυτον δεν ειναι μονη ουτε η Κυπρος ουτε η Ελλαδα,

Εχουν μαζυ τους τους Λαους ολου του κοσμου που αγωνιζονται και κρατουν ψηλα τη Σημαια του Πατριωτισμου, της Ελευθεριας και της Δημοκρατιας,

Σεβαστοι Νεκροι του Αγιου Παυλου Λευκωσιας ,

Το φετεινο μηνμοσυνο συνεπεσε με μια τραγωδια η οποια συντελειται αυτη τη στιγμη στη γειτονια μας και του οποιου η Κυπρος εχει αμεση γνωση. Η αμεση ανθρωπιστικη αντιδραση της, τιμα την Ιστορια της Κυπρου και την ευαισθησια της, που οπως ειπε ο Υπουργος Εξωτερικων της Κυπριακης Δημοκρατιας δεν μπορουσε να ειναι αλλος αφου η ιδια η Κυπρος εχει νωπες τις μνημες απο τους δικους της προσφυγες του 1974, απορροια της τοτε εγκληματικης εισβολης.

Η σημερινη ομως τραγωδια του Λιβανου μας βαζει σε σοβαρες σκεψεις για την πορεια του πολιτισμου μας.

Οταν το 2003 εγινε η επιθεση και εισβολη του ιμπεριαλισμου κατα του Λαου του Ιρακ ειχαμε σημειωσει οτι ο Λαος του Ιρακ θα ειναι ο τελευταιος μαρτυρας ενος πολιτισμου που χανεται και ο πρωτος μαρτυρας ενος πολιτισμου που αναγκαστικα ερχεται.

Η τραγωδια στο Λιβανο επιβεβαιωνει αυτες τις σκεψεις μας και λυπουμεθα γιατι οι Κυβερνωντες τον Κοσμο περιφρονουν με απυθμενο θρασος την φωνη των Λαων τους . Η φωνη αυτη ειναι ομως και η ελπιδα και η αισιοδοξια.

Οταν στα διεθνη μεσα, στην Αμερικη, το Ενωμενο Βασιλειο αλλα και στο ιδιο το Ισραηλ οι φωνες για την εγκληματικη σφαγη αμαχων πολλαπλασιαζονται , τοτε ο ιμπεριαλισμος ο, οποιος το 1974 χτυπησε την Κυπρο και συνεχιζει να την πιεζει , εχει αρχισει να παραπαιει . Η κυηση δεν θα ειναι ανωδυνη. Γι αυτο πρεπει ολοι μας να ειμαστε ενωμενοι στις αρχες , ιδεες και αξιες για τις οποιες Σεις θυσιαστηκατε.

Υπαρχει αυτη τη δυσκολη ωρα αισιοδοξια η οποια θα προελθει απο του Λαους. Γιατι ναι μεν ισχυει,ατυχως ακομη, η διακηρυξη του Μαο οτι «Η ιστορια γραφεται στις καννες των οπλων» κατι που δεν πρεπει,βεβαια, να ξεχναμε ποτε ως πολιτεια και για τη αυξηση της αξιοπιστιας της αμυντικης μας αποτροπης , αλλα αυτο που συμβαινει σημερα με τη σφαγη αναπηρων παιδιων που δεν ανοικουν σε κανενα στατοπεδο ειναι εξω απο την ιδια την ιστορια και μονον σε ναζιστικες εποχες το ζησαμε και λυπουμαι να υπενθυμισω οτι το εζησε κυριως ο Λαος του Ισραηλ , η Κυβερνηση του οποιου σημερα το περιφρονει . Και οταν περιφρονεις ιδεες και αξιες , οπως η ιδια Ιστορια διδασκει, δεν μενεις ατιμωρητος .

Εμεις εξακολουθουμε και εχουμε αισιοδοξια οτι αυτη τη σχιζοφρενεια θα την σταματησει η Δυναμη των Λαων.

Και Γι αυτους τους Λαους αγωνισθηκατε Ηρωικοι Νεκροι και το παραδειγμα Σας μας διδασκει για τη συνεχιση των αγωνων για Ελευθερια, Δημοκρατια, Ανθρωπινη Αξιοπρεπεια και θα μας θυμιζει παντα τους λογους του Δημοσθενη στην Πνυκα, τους αθανατους Ελληνικους λογους «στηριζεσθε εις εαυτους υμων αυτων εστι»

Αθανατοι θνητοι και θνητοι Αθανατοι,

Διαλεξατε εθελοντικα το ελευθερο απο το δουλειο ημαρ,

Ειναι αυτο που διαλεξαν οι συνομιλικοι Σας , στην αντισταση κατα του φασισμου την Κατοχη . Ειναι αυτο που περιγραφει ο Μανολης Αναγνωστακης στο αντικατοχικο του ποιημα

«Χαρης 44»

«..Δεν ξερανε πατερα , μανα , σπιτι,

εναν δε δινανε στο σημερα παρα,

δεν κραταγαν μεζουρα και διαβητη,

δεν ριχνανε δραχμες στον κουμπαρα..»

Ειναι το ιδιο που εδω και 10 χρονια κανανε τα δυο περηφανα Κυπριοπουλα, ο Ισαακ και ο Σολωμου που με το τσιγαρο στο στομα εφτυσε τη δουλεια και ανεβηκε στα υψη της Δοξας.

Αυτα τα αγεωμετρητα νιατα, Ειστε τα Συμβολα και τα Πρωτυπα για καθε Ελληνα, για καθε ελευθερο ανθρωπο ,οπου Γης, τα παντοτινα νιατα που παρασυρουν στην εφηβεια, στον ερυθρωπο στιβο της τιμης και της Δοξας και τους ωριμους .

Αυτα τα νιατα εχουν δωσει ζωη χιλιαδων χρονων στην Ελλαδα, ειναι αυτα που θα της δινουν παντα , γιατι αυτα τα νιατα ειναι η ιδια η Ελλαδα.

Αυτα τα νιατα , Εσας, οχι απλα μνημονευουμε σημερα, οχι απλα δοξαζουμε, αλλα και γιορταζουμε,

Σας ευχαριστουμε,

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

Αγιος Παυλος Λευκωσιας 6 Αυγουστου 2006