Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Οικονομική ύφεση και δημοσιονομική κρίση. Η Ελληνική περίπτωση

Στη δίνη μιας διπλής κρίσης βρίσκεται πλέον η Ελλάδα. Οικονομική ύφεση και δημοσιονομική κρίση συνθέτουν τις δύο όψεις του οικονομικού προβλήματος που μέρα τη μέρα παίρνει ολοένα πιο εκρηκτικές διαστάσεις.
Η ολη εξέλιξη προέκυψε εντελώς πρόσφατα, μετεκλογικά, με τα δημοσιονομικά να περνάνε απότομα σε πρώτο πλάνο, να επικαλύπτουν την εξαπλούμενη ύφεση στην αγορά και να απειλούν να οδηγήσουν την χώρα σε χρεωκοπία.
Η Ελλάδα έχει βρεθεί ξαφνικά στο μάτι του κυκλώνα. Πρώτο θέμα στα διεθνή μέσα ενημέρωσης, με συνεχή επικριτικά δημοσιεύματα, με εφιαλτικά σενάρια και κάθε είδους αρνητικές προβλέψεις, που διαδέχονται η μία την άλλη, με την πολιτική της ηγεσία ανέτοιμη κι ανίσχυρη (όπως ήταν επόμενο) να αντιμετωπίσει μια τόσο μεγάλη διεθνή πίεση από τόσα πολλά, ταυτόχρονα, κέντρα ισχύος: τους επίσημους κύκλους της Ε.Ε, τον διεθνή τύπο μέχρι τις λεγόμενες χρηματοοικονομικές αγορές.

Μας ξαφνιάζει όλη αυτή η εξέλιξη. Πότε τα πράγματα έγιναν τόσο δραματικά; Πώς έφθασαν σε ένα τέτοιο οριακό σημείο; Γιατί δεν αντιληφθήκαμε έγκαιρα (και όσο έπρεπε) την κρισιμότητα των καταστάσεων; Πώς μας διέφυγε το πράγμα;

Η αδυναμία να κατανοηθούν οι πρόσφατες εξελίξεις φαίνεται τελευταία να επιχειρείται να καλυφθεί με συνωμοτικές θεωρίες για οργανωμένες επιθέσεις ενάντια στο Ευρώ. Τις θεωρίες αυτές υποστήριξε ο Γ. Παπανδρέου επίσημα στο Νταβός και συνεχίζει να τις υποστηρίζει σε κάθε ευκαιρία. Όχι ότι δεν υπάρχει κι ένας τέτοιος πόλεμος, στο νομισματικό χώρο διεθνώς, αλλά διεξάγεται σε άλλα επίπεδα, και μπορεί να αξιοποιεί περιπτώσεις σαν την δική μας, αλλά δεν εξηγεί το πώς προέκυψε το Ελληνικό πρόβλημα, που, ως γνωστόν, δεν γεννήθηκε μέσα στον νομισματικό ανταγωνισμό. Άλλωστε στις επικρίσεις ενάντια στην Ελληνική οικονομία και γενικότερα στις πιέσεις πρωτοστατούν, μέχρι τώρα, Ευρωπαϊκοί παράγοντες και οικονομικές εφημερίδες Ευρωπαϊκές. Δεν προέρχονται δηλ. εκ των έξω τα βέλη. Εκτός αυτού ποιος μας λέει ότι μια πιθανή έξοδος της Ελλάδος από το Ευρώ σίγουρα θα το αποδυνάμωνε; (με οικονομικά κριτήρια –κι έτσι το βλέπουν οι Ευρωπαίοι κι όλοι οι άλλοι - αυτό εξετάζεται, δεν είναι βέβαιο). Και το θέμα του γοήτρου, που μπαίνει, πιστεύουμε ότι είναι συζητήσιμο κι αυτό. Μια αποβολή ενός μέλους από το Ευρώ μπορεί να είναι ένδειξη αδυναμίας αλλά και δύναμης, εξαρτάται. Η στάση γενικά της Ε.Ε. απέναντι στα προβλήματα που έχουν προκύψει στην ευρωζώνη και αφορούν τόσο την Ελλάδα όσο κι άλλες χώρες είναι δύσκολο να προεκτιμηθεί. Θα κριθεί από πολλούς παράγοντες (το μέγεθος και την ένταση των προβλημάτων, τη διεθνή συγκυρία, τα διακυβεύματα της Ε.Ε. στο διεθνές πεδίο, τις επιλογές του Γαλλο-Γερμανικού άξονα κλπ.).

Αλλά τα πράγματα δεν περιορίζονται εδώ. Υπάρχουν και οι καταστροφικές θεωρίες για το Ελληνικό Έθνος που απεργάζονται δήθεν διάφορα διεθνή ανθελληνικά κέντρα κατά την πρόσφατη δήλωση του Μ. Θεοδωράκη. Κι ίσως υπάρξουν κι άλλα τέτοια. Ο Θεοδωράκης βέβαια καιρό τώρα κάνει παρεμβάσεις στο ίδιο πνεύμα, αλλά στην προκειμένη περίπτωση υπερβάλει κατά πολύ. Διαβλέπει μια διεθνή συνωμοσία που στοχεύει στην εξαφάνισή μας, ως έθνος και ως πολιτισμική οντότητα συνολικά.

Με αυτά, και με άλλα τέτοια, έχει για τα καλά ξεκινήσει, δειλά-δειλά, η γνωστή παλιά διαδικασία της μετάθεσης των ευθυνών στους άλλους. Στους ξένους παράγοντες που πάντα ιστορικά επιβουλεύονται την Εθνική μας υπόσταση. Και μέσα από αυτές τις εθνικιστικές ιδεοληψίες σιγά σιγά να συγκροτείτε η σύγχρονη μυθοπλασία πάνω στον ίδιο παλιό πυρήνα: του κατατρεγμού του Έθνους, των ξένων επεμβάσεων και των συνομωσιών.
Θα μπορέσουμε άραγε να ξεφύγουμε, αυτή τη φορά, από αυτούς τους ιστορικούς παραλογισμούς και τις δοξασίες; Θα μπορέσουμε να δούμε τις ευθύνες μας; σαν κυβέρνηση, σαν κοινωνία, σαν πνευματική και πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου; Είναι παιζόμενο.

Οι ευθύνες των Ελληνικών Κυβερνήσεων

ΟΙ Ευρωπαίοι έχουν έναν μπούσουλα. Λέγεται σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης. Πρόκειται για ένα πλαίσιο που προτάσσει την δημοσιονομική πειθαρχία (δεν επιτρέπει δημοσιονομικές επεκτατικές πολιτικές - αναπτυξιακές - που να στηρίζονται στη διόγκωση των ελλειμμάτων και του χρέους). Ελλείμματα και χρέη πρέπει να τελούν υπό έλεγχο. Η ανομοιογένεια των εθνικών οικονομιών πρέπει να διαθέτει κάποια βασικά στοιχεία σύγκλισης. Στις σημερινές συνθήκες οικονομικής ύφεσης το πλαίσιο σταθερότητας έχει σημαντικά αμβλυνθεί. Τα ελλείμματα μπορούν να ξεπερνούν το 3% του ΑΕΠ όπως κι ο δημόσιος δανεισμός το 60% του ΑΕΠ. Το πλαίσιο σταθερότητας έχει ελαστικοποιηθεί. Έχει γίνει πιο ευέλικτο και στον τρόπο εφαρμογής του, αλλά συνεχίζει να παραμένει σε ισχύ δεν έχει καταργηθεί. Η δημοσιονομική πειθαρχία συνεχίζει να αποτελεί την βασικότερη συνθήκη στους κόλπους της Ε.Ε.

Η δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας δομικά είναι αντίθετη με το πνεύμα της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Είναι επεκτατική. Το μοντέλο της πρόσφατης οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα στηρίχθηκε εξ ολοκλήρου στον δανεισμό.
Ο δανεισμός είχε δύο όψεις : α) Τον δημόσιο δανεισμό μέσω ελλειμμάτων και β) τον ιδιωτικό δανεισμό μέσω καταναλωτικών και στεγαστικών δανείων.
Με την εισροή των δανείων το ΑΕΠ αυξάνονταν συνεχώς. Ταυτόχρονα αυξάνονταν και το χρέος αλλά ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ έμενε σχετικά σταθερός (λόγω αύξησης και των δύο μεγεθών).
Το δυναμικό σκέλος αυτής της σχέσης ήταν η ανάπτυξη. Με την μεσολάβηση της κρίσης το μοντέλο ανάπτυξης μπήκε σε γενικευμένη κρίση. Δεν μπορεί πλέον να αναπαραχθεί. Η ανάπτυξη, από δω και πέρα, δεν μπορεί να στηριχθεί στον δανεισμό. Ο δανεισμός όμως είναι αναγκαίος για να αντιμετωπισθεί η ύφεση. Χωρίς αυτόν είναι αδύνατη η διάσωση της Ελληνικής οικονομίας. Η Ελληνική οικονομία δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνη της (παρά της ρητορείες του Γ. Παπανδρέου). Στη συνέχεια, σε μια δεύτερη φάση, θα πρέπει οπωσδήποτε να δει ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης στον ανταγωνιστικό κόσμο της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Η Δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας τριάντα χρόνια τώρα αποφεύγει να προσαρμοστεί στα ευρωπαϊκά δεδομένα. Καταφεύγει συστηματικά στην παραποίηση στοιχείων, στην δημιουργική λογιστική, στην πλασματική επίτευξη στόχων. Κι αυτό αποτελεί χαρακτηριστικό όλων των κυβερνήσεων. Ακόμα από την εποχή του Α. Παπανδρέου, που χωρίς να υπάρχει το πλαίσιο σταθερότητας, πρωτοπορούσε στην αλχημεία των δημοσιονομικών στοιχείων. Στη συνέχεια βέβαια όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις βάδισαν πιστά τον ίδιο δρόμο, αδιαφορώντας για τους Ευρωπαϊκούς κανόνες που εν τω μεταξύ είχαν θεσπισθεί.
Η περίφημη ένταξη της Ελλάδας στο Ευρώ (επί Σημίτη) έγινε με πλασματικά στοιχεία. Η απογραφή του 2004 (επί Καραμανλή) ήταν στην ίδια λογική, αναθεώρησε, προς τα πάνω, το δημόσιο έλλειμμα και το χρέος, 3 εως 4 μονάδες το έλλειμμα για τα έτη 2003 και 2004, και 7 εως 15 μονάδες το χρέος.
Η νέα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου διεκδικούσε τη συνέχιση της παράδοσης και πίστευε ότι δικαιούνταν κι αυτή να κάνει τις παραποιήσεις που της αναλογούσαν. Έτσι με άνεση προχώρησε στις προεκλογικές εξαγγελίες και την σχεδίαση της οικονομικής της πολιτικής. Ωραιοποίησε μια κατάσταση («πλούτος υπήρχε το πρόβλημα ήταν να αναδιανεμηθεί») και σε ότι αφορά τα κόστη, αν υπήρχαν, θα τα πλέρωναν οι λίγοι κι όχι οι πολλοί (τι καλύτερο).

Έκανε όμως ένα λάθος και μάλιστα από αυτά που κοστίζουν πολύ. Δεν έλαβε υπ’ όψιν τις αλλαγές που εν τω μεταξύ είχαν επέλθει στο διεθνές οικονομικό περιβάλλον. Αγνόησε παντελώς την κρίση και το τι συνεπάγεται αυτή.
Αλλά και το πιο σημαντικό, κι ασυγχώρητο, αγνόησε τα απαγορευτικά όρια της Ε.Ε.
Η ιστορία με τους οικονομικούς δείκτες της Ε.Ε. είναι πολύ απλή. Δεν χρειάζεται κανείς να ξέρει πολλά πράγματα για να καταλάβει ότι μερικοί δείκτες (πληθωρισμός, ελλείμματα, χρέη κλπ) έχουν μεγάλη σημασία για την Ε.Ε. Ότι με αυτούς βασικά αξιολογεί τις οικονομίες των Κρατών –μελών. Κι ότι υπάρχουν, από ένα σημείο και μετά, απαγορευτικά όρια για την αύξησή τους. Απορίας άξιο πως δεν το γνώριζε η Κυβέρνηση.
Αύξησε λοιπόν η κυβέρνηση τεχνητά το έλλειμμα κατά 3,5-4 μονάδες (από 8,5 περίπου στο 12,5%). Έτσι υπολόγιζε ότι θα μπορούσε να ασκήσει μιαν οικονομική πολιτική χωρίς ιδιαίτερες επιβαρύνσεις κι αντιλαϊκά μέτρα και να παρουσιάσει στο τέλος του χρόνου μία μείωση του ελλείμματος κατά 3% τουλάχιστον (άσχετα αν θα αυξάνονταν το χρέος). Πού να σκεφθεί ότι με την κίνηση αυτή άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου.
Είναι φανερό ότι δεν είχε συνείδηση των πράξεών της. Το έλλειμμα 12,5% σήμανε κυριολεκτικά συναγερμό στην Ε.Ε. Κι άρχισαν τα όργανα. Η Ελληνική οικονομία πέρασε αυτόματα στο κόκκινο. Το δημοσιονομικό έγινε κυρίαρχο κι επισκίασε την ύφεση.
Οι συζητήσεις από κει και πέρα με την Ε.Ε. άρχισαν να γίνονται σε άλλη βάση. Μετά από μια συμφωνία για 4% μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος για το 2010, οι πιέσεις μεταφέρθηκαν στη μείωση των δαπανών (κύρια) και την αύξηση των εσόδων. Η λεγόμενη αναξιοπιστία της Ελλάδας δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο το παρελθόν αλλά κύρια το παρόν. Οι διαβεβαιώσεις της Ελληνικής κυβέρνησης ότι θα πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για την μείωση των ελλειμμάτων δεν έπεισαν. Οι ευρωπαίοι γνώριζαν την προδιάθεση της κυβέρνησης για δημοσιονομικές αλχημείες όπως και την απουσία οποιουδήποτε προγράμματος για μείωση των δημοσίων δαπανών (στην αύξηση των εσόδων δεν επιμένουν τόσο γιατί γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ πιο δύσκολο, έως αδύνατο, να γίνει σε συνθήκες ύφεσης).
Ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης, αρχές Δεκεμβρίου, κινούνταν στην αντίθετη κατεύθυνση (έδινε έμφαση στην αύξηση των εσόδων και προέβλεπε έναν σχετικά μικρό περιορισμό των δαπανών). Χρειάστηκε το πρόγραμμα σταθερότητας, που υποβλήθηκε το Γενάρη του 2010 στην Ε.Ε., μετά από υποδείξεις, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, το βάρος δηλ. να πέσει στη μείωση των δαπανών. Και αφού έγινε κι αυτό περάσαμε, υποτίθεται πλέον, στο δια ταύτα δηλ. στην λήψη άμεσων μέτρων. Στα οποία όμως η κυβέρνηση δεν ήταν έτοιμη να προχωρήσει. Και έκτοτε υπάρχει όλη αυτή η ανάλωση σε δημόσιες σχέσεις, σε συνεντεύξεις και ταξίδια στο εξωτερικό. Την ώρα των έργων η κυβέρνηση συνέχισε να επιδίδετε σε λόγια. Και μπορεί να δίνει την εντύπωση στην Ελληνική κοινωνία ότι κάτι κάνει (ότι «το παλεύει το ζήτημα» εξ ου και η ανοχή που ακόμα φαίνεται να εξασφαλίζει μέσω αυτού) αλλά επί της ουσίας διαπράττει άλλο ένα σφάλμα. Χάνει πολύτιμο χρόνο και δυσχεραίνει κι άλλο την κατάσταση. Το θέμα έχει ξεφύγει από το επίπεδο των διαβεβαιώσεων και υποσχέσεων. Είναι πλέον στην πράξη. Θέμα υλοποίησης συγκεκριμένων μέτρων, που όπως προβλέπει το πρόγραμμα σταθερότητας επικεντρώνονται στη μείωση των δαπανών. Κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Πριν προχωρήσουμε παρακάτω πρέπει να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα: Μπορούσε η σημερινή κατάσταση να είχε αποφευχθεί;
Εξ’ ολοκλήρου όχι, αλλά στη διάσταση που πήρε, ναι. Υπάρχει η αναθεώρηση των ελλειμμάτων και του χρέους, προς τα πάνω, που έγινε δύο φορές, μέσα σε διάστημα πέντε χρόνων, με πρωτοβουλία των Ελληνικών κυβερνήσεων. Χωρίς να τις πιέσει κανείς. Μη έχοντας καμία κρίση ειλικρίνειας «κάρφωσαν» η μια την άλλη στην Ε.Ε. καθαρά από πολιτική υστεροβουλία. Πίστευαν ότι οι χαμηλοί δείκτες στα ελλείμματα και στο χρέος δυσκόλευαν το κυβερνητικό έργο κι ότι έπρεπε αυτοί οι δείκτες να αναθεωρηθούν προς τα πάνω και να γίνει έτσι πιο εύκολη η μείωσή τους. Ο Καραμανλής το 2006 περηφανεύονταν ότι το έλλειμμα το είχε κατεβάσει κάτω από το 3% αφού το 2004 είχε φροντίσει, με την απογραφή, να το πάει από 3,5 % στο 6.5%.Το ίδιο φιλοδοξούσε να κάνει κι ο Παπανδρέου, αλλά δεν πρόλαβε. Γιατί, εν τω μεταξύ, φθάσαμε εδώ που φθάσαμε.

Οι δαπάνες και τα έσοδα

Ένα μεγάλο μέρος των δημοσίων δαπανών εκ πρώτης όψεως είναι ανελαστικό: μισθοί, συντάξεις, άμυνα, εκπαίδευση, υγεία, πρόνοια, τόκοι δανείων. Η μείωσή τους συνεπάγεται περικοπές με κοινωνικό, εθνικό, πολιτικό κόστος. Οι τόκοι είναι εντελώς ανελαστικοί, η άμυνα έχει ελάχιστα περιθώρια περικοπής δαπανών όπως και η υγεία και η εκπαίδευση. Στον τομέα της άμυνας αναμένετε να υπάρξουν σύντομα κάποιες περικοπές. Οι δαπάνες στους άλλους δύο τομείς (υγεία, εκπαίδευση), όπως και στην κεντρική και περιφερειακή δημόσια διοίκηση, μπορούν να περιορισθούν βασικά στο σκέλος που αναφέρεται σε σπατάλες. Οι σπατάλες γενικά είναι μεγάλες αλλά είναι «δομημένες στο σύστημα» (όπως πετυχημένα τις χαρακτηρίζουν διάφορες μελέτες). Και η μεγαλύτερη σπατάλη αφορά το ανθρώπινο δυναμικό. Ο περιορισμός της σπατάλης, συνολικά, συνιστά ένα μακροπρόθεσμο εγχείρημα με πολύ περιορισμένη άμεση απόδοση. Το μόνο σχετικά άμεσο μέτρο είναι η μείωση του προσωπικού στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (όχι τόσο των μισθών). Κατά τους ειδικούς της Ε.Ε. έχουμε πολύ Κράτος, κι έτσι είναι. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα μπουν κι αυτοί στο στόχαστρο και θα υπάρξουν αισθητές μειώσεις εισοδήματος στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά κύρια το ζήτημα της μείωσης των δαπανών του δημοσίου θα περάσει μέσα από τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και κατά δεύτερον την παράταση των ορίων συνταξιοδότησης. Θα υπάρξει ένα κράμα μέτρων που εφαρμόστηκαν στην Ιρλανδία και τη Ρουμανία (μείωση της απασχόλησης και των εισοδημάτων, ταυτόχρονα, με έμφαση στο πρώτο). Κάπως έτσι θα πρέπει να αναμένεται να κινηθούν τα πράγματα, αναγκαστικά, στο μέτωπο των δαπανών. Με μόνη εξαίρεση τις δαπάνες του τομέα της κοινωνικής πρόνοιας που αναμένεται να διογκωθούν, στην πορεία, και μάλιστα σε πρωτόγνωρα ύψη, λόγω ανεργίας, αλλά αυτό αφορά μια δεύτερη φάση, όπου όμως αναμένεται να εκδηλωθεί η αρωγή της Ε.Ε., αλλά και άλλων ίσως διεθνών οργανισμών σε βαθμό που να υπάρξει σχεδόν εξ ολοκλήρου κάλυψη αυτών των δαπανών.
Οι συνέπειες μιας τέτοιας παρέμβασης θα είναι πολλές και σημαντικές. Θα οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ύφεση που θα αγγίξει τα όρια αντοχής της Ελληνικής κοινωνίας. Θα έχουμε απότομη αύξηση της ανεργίας, παραπέρα περιορισμό της ιδιωτικής και δημόσιας κατανάλωσης, υποβάθμιση του βιοτικού επίπεδου και του επίπεδου παροχής κοινωνικών υπηρεσιών.

Η κυβέρνηση βέβαια θα κινηθεί και στο πρόβλημα των εσόδων. Εδώ όμως είναι δύσκολο να υπάρξουν απόλυτα θετικά αποτελέσματα. Στην καλύτερη περίπτωση θα υπάρξει περιορισμός του ρυθμού μείωσης των εσόδων. Δεν πρόκειται όμως να ανακοπεί η πορεία μείωσής τους. Σε περιόδους ύφεσης γενικά περιορίζονται τα έσοδα του δημοσίου (λόγω μείωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης). Κι αυτός είναι ο βασικός λόγος αύξησης των ελλειμμάτων που με την σειρά τους οδηγούν στο δανεισμό και στην αύξηση των δημόσιου χρέους. Τα πράγματα είναι αλυσίδα.
Όταν μιλάμε για έσοδα μιλάμε βασικά για φορολογία, έμμεση και άμεση. Η αύξηση της φορολογίας σε όλες της τις μορφές συνιστά περιοριστική πολιτική που κι αυτή συμβάλει στην ύφεση. Δίκαιη φορολογία στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει όσο παραμένει η ίδια αναλογία 60-40 ανάμεσα σε έμμεσους –άμεσους φόρους. Πέραν αυτού ορισμένα μέτρα αναζήτησης εσόδων, ειδικά από τον χώρο των μικρών επιχειρήσεων (αποδείξεις, ασφαλιστικές εισφορές, φόροι), είναι πολύ πιθανόν, με την απότομη αύξηση του κόστους λειτουργίας που θα προκαλέσουν, να οδηγήσουν πολλές από αυτές στο κλείσιμο (με ότι οικονομικό και κοινωνικό κόστος συνεπάγεται αυτό) και τις σχετικά βιώσιμες επιχειρήσεις σε πρακτικές μετακύλησης του κόστους και σε αύξηση των τιμών δηλ. σε πληθωριστικές πιέσεις μέσα σε συνθήκες ύφεσης. Οπότε το πράγμα περιπλέκεται ακόμα περισσότερο.

Μια βασική λειτουργία των φόρων είναι η χρηματοδότηση των κρατικών δαπανών. Η κυβέρνηση επιδιώκοντας να αυξήσει τα έσοδα, μέσω αύξησης των φόρων, προσπαθεί να περιορίσει την μείωση των δαπανών. Το κράτος της σπατάλης και της διαφθοράς εναλλάσσεται συχνά, στην πολιτική της ατζέντα, με το μέτωπο ενάντια στη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή. Τι τελικά θα υπερισχύσει;
Ανάμεσα στις δαπάνες και τα έσοδα υπάρχει ένα πρόβλημα ιεράρχησης που έχει τη σημασία του, όσο δευτερεύον κι αν φαίνεται. Εδώ που έφθασαν τα πράγματα, υπάρχει κι ένα θέμα κατανομής των βαρών. Στο Κράτος ή στην πραγματική οικονομία ;
Οι κατευθύνσεις της Ε.Ε, και των αγορών, όπως τονίσαμε παραπάνω, προκρίνουν την μείωση των δαπανών από την άποψη της αποτελεσματικότητας των μέτρων (με καθαρά οικονομικά κριτήρια). Αλλά πέρα από την αποτελεσματικότητα των μέτρων υπάρχει, σαν ειδικότερο θέμα, η κατανομή των βαρών. Όχι, όπως συνηθίζεται να λέγεται, ανάμεσα στους πολλούς και τους λίγους, αλλά ανάμεσα στο Κράτος και την κοινωνία, όσο και αν αυτά, εκ πρώτης όψεος, φαίνεται να είναι δύσκολο να διαχωριστούν.
Η δημοσιονομική κρίση έτσι κι αλλιώς μεταφέρεται στην πραγματική οικονομία. Το θέμα είναι πόσο συγκεκριμένα θα την επιβαρύνει. Κι αυτό αφορά την έκταση των εισπρακτικών μέτρων κύρια και δευτερευόντως την μείωση των δαπανών. Οι φόροι, όταν αυξάνονται, συμβάλουν περισσότερο από τις δαπάνες, όταν μειώνονται, στο βάθεμα της ύφεσης. Κι αυτό είναι ένα ζήτημα που έχει την σημασία του και δεν μπορεί να παραβλεφθεί.

Το τέλμα και η προοπτική

Αν την δημοσιονομική κρίση δεν την είχαμε προκαλέσει εν πολλοίς, όπως εξηγήσαμε παραπάνω, οι προτεραιότητες θα ήταν διαφορετικές. Θα αφορούσαν την ύφεση. Σήμερα το δημοσιονομικό, εκ των πραγμάτων περνά σε πρώτη μοίρα. Κι η Κυβέρνηση καλείται να το αντιμετωπίσει με τίμημα μια μεγαλύτερη ύφεση. Με άγνωστες προεκτάσεις και συνέπειες. Πρόκειται για ένα τίμημα πολύ βαρύ που ανατρέπει όλα τα δεδομένα και οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην καταστροφή ενός μεγάλου τμήματος της Ελληνικής οικονομίας.
Η προτεραιότητα του δημοσιονομικού προκύπτει από το πλαίσιο σταθερότητας της Ε.Ε. Δεν προκύπτει από καμιά οικονομική θεωρία, αλλά από μια οικονομική συνθήκη υποχρεωτική. Γι αυτό σήμερα μιλάμε μόνο για οικονομικά μέτρα κι όχι για οικονομικές πολιτικές. Αυτές είναι δεδομένες και δεσμευτικές.
Τα οικονομικά της ύφεσης, τα κλασσικά, χρησιμοποιούν την δημοσιονομική πολιτική για την ενίσχυση της ζήτησης με την αύξηση των δαπανών και την μείωση των φόρων. Αυτή η πολιτική δημιουργεί ελλείμματα που η χρηματοδότησή τους οδηγεί στον δανεισμό. Τα ελλείμματα και τα χρέη είναι το αναγκαίο κακό για την έξοδο από την ύφεση. Σήμερα επιβάλλεται να κάνουμε το αντίθετο, να χρησιμοποιήσουμε μέτρα που βαθαίνουν την ύφεση και να περιορίσουμε τα ελλείμματα και το χρέος. Το αδιέξοδο είναι φανερό. Η Ελλάδα κινδυνεύει να περάσει σε αρνητικό πρόσημο ανάπτυξης και σε μακροχρόνιο οικονομικό μαρασμό.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα μόνη της. Αυτό είναι εντελώς εξωπραγματικό και δεν καταλαβαίνουμε την σκοπιμότητα να το ισχυρίζεται ο Πρωθυπουργός. Θα πρέπει οπωσδήποτε να διεκδικήσει την οικονομική στήριξη της Ε.Ε. Το θέμα δεν είναι να καταργηθεί το σύμφωνο σταθερότητας (τέτοια ώρα τέτοια λόγια) αλλά να υπάρξει μια πολιτική απόφαση στήριξης με άμεσο οικονομικό αντίκρισμα. Μια μορφή δανεισμού που θα δώσει τη δυνατότητα να ελεγχθεί το δημοσιονομικό και να ξαναπεράσουν σε προτεραιότητα τα προβλήματα της ύφεσης.
Αν δεν γίνει αυτό τότε η λύση του ΔΝΤ θα είναι η μόνη διέξοδος και επ’ αυτού δεν θα πρέπει να έχουμε κανέναν ενδοιασμό. Προέχει η διάσωση της Ελληνικής οικονομίας. Μόνο πάνω σε αυτό το δεδομένο μπορεί να στηριχθεί κι η όποια αναζήτηση ενός νέου μοντέλου ανάπτυξης και μιας νέας προοπτικής.

Είναι μάταιο να πιστεύει κανείς ότι με σκληρά μέτρα θα κατευνάσει τις αγορές. Τα κερδοσκοπικά παιχνίδια στον διεθνή χρηματο-οικονομικό χώρο έχουν τους όρους τους. Οι επενδύσεις στα Ελληνικά ομόλογα έχουν ρίσκο και θα έχουν για πολύ καιρό. Κι άρα αυξημένα επιτόκια. Αυτό δεν το λύνεις με κάποια μέτρα. Τα Ελληνικά ομόλογα είναι επισφαλή και δεν μπορούν παρά να έχουν υψηλά ασφάλιστρα (σπραίντ)

Η Ελλάδα, μέσω του οικονομικού, έχει εισέλθει σε μια καινούργια περίοδο της νεώτερης ιστορίας της, όπου θα πρέπει, πρώτα από όλα, να καταβάλει μια τεράστια προσπάθεια να διασώσει ότι μπορεί.
Είναι μεγάλο λάθος να προτρέχει κανείς. Να αναφέρεται σε επόμενα στάδια. Πολλά ακούγονται και λέγονται αυτές τις μέρες. Για νέα μοντέλα ανάπτυξης, για νέες οικονομικές στρατηγικές, για αλλαγές πολιτικές ακόμα και για ανατροπές και σοσιαλισμούς κλπ. Πολύ νωρίς για κάτι τέτοια. Το γενικό τοπίο είναι αδιευκρίνιστο, μετά την καταστροφή δεν ξέρουμε τι θα έχει απομείνει για ανασύνταξη. Σήμερα οι προσπάθειες πρέπει να επικεντρωθούν στη διάσωση. Στο να περισωθεί ότι μπορεί, να περιορισθεί το οικονομικό κακό (αν μπορεί κι όσο μπορεί)..

Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό, στο σύνολό του, μέσα κι έξω από την κυβέρνηση, θα δοκιμασθεί το επόμενο διάστημα. Θα βιωθούν καταστάσεις πολιτικού κενού κι αλλεπάλληλων πολιτικών κρίσεων όπου τα στοιχεία της ανανέωσης της πολιτικής ζωής, (αν και εφ’ όσον προκύπτουν) δεν μπορεί παρά να αφορούν διάσπαρτες και επιμέρους συμβολές στην αναζήτηση διεξόδου. Πρόκειται για μια διαδικασία που, κάτω από τα νέα δεδομένα, θα ενταθεί, θα πάρει νέες διαστάσεις. Αλλά είναι εντελώς άκαιρο και πρόωρο σήμερα να ανοίξουμε μια συζήτηση για τους όρους της. Η εξέλιξη του οικονομικού θα δείξει πολλά πράγματα.

Μήλιος Χρήστος
Θεσσαλονίκη 10-2-2010

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Γιατί διαμαρτυρόμαστε στη γερμανική πρεσβεία Συγγραφέας: Της σύνταξης


Συγγραφέας:
Της σύνταξης

Στις σχέσεις της με τη Δύση, η χώρα μας υπάγεται σ’ ένα πολύπλοκο πλέγμα εξαρτήσεων. Εξαιτίας της γεωπολιτικής της θέσης, εντάσσεται στην ευρωατλαντική σφαίρα επιρροής, ενώ οικονομικά –αν εξαιρέσουμε τη ναυτιλία–, έχει πυκνότερες σχέσεις με το Δυτικό τμήμα της ηπειρωτικής Ευρώπης και γι’ αυτό πάντοτε η παρουσία του γερμανικού και του γαλλικού κεφαλαίου ήταν ισχυρή στην χώρα μας. Αυτές οι διαχρονικές σχέσεις επιτάθηκαν κατά την περίοδο της παγκοσμιοποίησης. Αφ’ ενός η Ελλάδα προσδέθηκε ολοκληρωτικά στο άρμα της αμερικανικής αυτοκρατορίας, και ταυτόχρονα, δια της ένταξής μας στην ευρωζώνη, ολοκληρώθηκε η παρασιτική ενσωμάτωσή μας στον δυτικο-ευρωπαϊκό οικονομικό άξονα.

Η τελευταία, υπήρξε καταστροφική για την ελληνική οικονομία. Η αποδοχή του ευρώ και η ένταξη μας στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, διέλυσε την ισχνή παραγωγική βάση που διαθέταμε, και εκτίναξε τα εμπορικά μας ελλείμματα έναντι των ευρωπαϊκών βιομηχανικών κολοσσών, ιδιαίτερα της Γερμανίας. Χιλιάδες γερμανικά προϊόντα, από ψυγεία και τηλέφωνα, μέχρι αυτοκίνητα κυριάρχησαν στις ελληνικές αγορές εκτοπίζοντας τα ελληνικά. Και πολλά δισεκατομμύρια ελληνικών ευρώ, σίγουρα πολύ περισσότερα από αυτά που έφτασαν στη χώρα μας ως ευρωπαϊκά πακέτα, πραγματοποίησαν την αντίθετη κατεύθυνση, στηρίζοντας την ανάκαμψη της γερμανικής οικονομίας έπειτα από το σοκ της επανένωσης. Έτσι αν η Ελλάδα έχει καθαρά έσοδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ (διότι από τα 5 περ. δις. που εισπράττει τα 2,5 είναι συνεισφορές της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Ταμείο) το εμπορικό της Έλλειμμα με τις χώρες της Ένωσης έφτασε τα 30 δις. ευρώ το 2008 και με τη Γερμανία μόνο τα 5 δισεκ. ευρώ. Ταυτόχρονα, όπως περίτρανα αποδείχθηκε στην υπόθεση της Ζήμενς, ο γερμανικός παράγοντας ενεπλάκη βαθιά στους μηχανισμούς της διαφθοράς που στήθηκαν κατά την κυριαρχία του εκσυγχρονισμού του «Γερμανού» Σημίτη, και συνεχίστηκαν κατά την διακυβέρνηση της ΝΔ.

Όσο το ότι οι Ευρωπαίοι «μας πλήρωναν», κι ότι εμείς τα «φάγαμε», όπως μας κατηγορούν, και που εύκολα αναπαράγουν διάφορα παγαλάκια των ΜΜΕ ή γερμανοτραφείς πολιτικοί ο «φίλος» της Ζημενς, Κυριάκος Μητσοτάκης, θα έπρεπε να ντρέπεται να υπερασπίζεται τη Γερμανία η αλήθεια είναι ότι τα μόνα χρήματα που φαγώθηκαν ήταν αυτά του ελληνικού λαού, κι ότι οι Ευρωπαίοι τόσα χρόνια τελούσαν σε συνεργία με τις ελληνικές ελίτ στη λεηλασία και την απομύζηση του τόπου. (Βλέπε τον έλεγχο του αεροδρομίου της Αθήνας, τον ΟΤΕ, κ.λπ.). Αλήθεια που κρύβεται ο «Γερμανός» Σημίτης;

Και όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα η Γερμανία αρνείται να αναλάβει τα χρέη που έχει απέναντι στη χώρα μας, για την Κατοχή του ’41-’44 και τη συστηματική λεηλασία στην οποία την είχε τότε υποβάλει. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που δεν έχει εισπράξει ούτε τις πολεμικές αποζημιώσεις για τις καταστροφές των ναζί στη διάρκεια της Κατοχής, ούτε καν της επεστράφη το αναγκαστικό δάνειο που της επέβαλαν οι Γερμανοί κατακτητές. Και αυτά τα χρήματα σε σημερινά ποσά ξεπερνούν τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ.

Σήμερα, η Ελλάδα σύρεται ενώπιον ενός άτυπου ευρωπαϊκού δικαστηρίου, κατηγορούμενη ότι παραποιούσε τα δημοσιονομικά της στοιχεία, αλλά και για το ότι κατασπατάλησε τους ευρωπαϊκούς πόρους στην φαυλότητα της διαφθοράς. Βεβαίως, και οι ελληνικές κυβερνήσεις φέρουν εγκληματικές ευθύνες για την δεινή κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Αλλά η «δημιουργική λογιστική» είναι μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού (π.χ. βλέπε τον αμερικανικό κολοσσό της Ένρον και της αλχημίες της ίδιας της Γερμανίας για να πραγματοποιήσει την ενσωμάτωση της Ανατολικής Γερμανίας ). Κι η Ελλάδα σύρεται κατηγορούμενη ότι την εφάρμοσε, μόνο και μόνο γιατί το ανύπαρκτο διεθνές της κύρος την κάνει ιδανική για τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου και γιατί κυβερνάται από κυβερνήσεις ανικάνων, και μαθητευόμενων μάγων της συφοράς.

Η στρατηγική των Γερμανών κυβερνητικών υπευθύνων, και όχι μόνον του Τύπου, να στοχοποιούν την Ελλάδα, τη στιγμή που της επιτίθονταν οι κερδοσκόποι, και το κόστος δανεισμού ανέβαινε κατακόρυφα, καθιστά υπεύθυνη τη Γερμανία σε μεγάλο βαθμό για τον οικονομικό στραγγαλισμό της Ελλάδας και ιδιαίτερα των λαϊκών στρωμάτων. Και είναι προφανές πως επιλέχτηκε από τους Γερμανούς ως ο αποδιοπομπαίος τράγος της Ένωσης, διότι στην πραγματικότητα η οικονομική κατάσταση πολλών άλλων χωρών είναι ακόμα χειρότερη από εκείνη της Ελλάδας, – βλέπε την Αγγλία, την Ισπανία κ.λπ.. Η Γερμανία επιθυμεί την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ώστε σε αυτήν να απομείνει μόνο ένας σκληρός δυτικοευρωπαϊκός πυρήνας, και η οποία, στις συνθήκες της σημερινής κρίσης, θα οδηγήσει σε μια δραματική υποτίμηση του ελληνικού βιοτικού επιπέδου. Ή στη χειρότερη περίπτωση σε μια εκ προοιμίου υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού με δρακόντεια μέτρα στο 30% τουλάχιστον του σημερινού του εισοδήματος. Έτσι και η ένταξη στην ευρωζώνη προκάλεσε συρρίκνωση της παραγωγής και ακρίβεια και η πιθανή έξοδος από αυτή, στις σημερινές συνθήκες θα αποβεί εξ ίσου καταστροφική. Και βέβαια οι Αγγλοαμερικανοί περιμένουν με ανοικτές αγκάλες –βλέπε την «προσφορά»-τελεσίγραφο Ομπάμα– τον «Αμερικανοδανό» πρωθυπουργό, για να παραδώσουν την Ελλάδα ακόμα πιο εύκολα στα χέρια της νέο-οθωμανικής Τουρκίας.

Δηλαδή οι Γερμανοί δεν βρίσκονται σε αντίθεση με τους Αμερικανούς γύρω από την Ελλάδα, όπως πιστεύουν ορισμένοι φαντασιόπληκτοι, αλλά έχουν την ίδια στρατηγική μαζί τους, ο καθένας με βάση τα δικά του συμφέροντα, την παράδοση της Ελλάδας στο ΔΝΤ, που εξάλλου η ίδια η Γερμανία έβαλε ήδη από τον παράθυρο στην «επιτήρηση» της ελληνικής οικονομίας. Το ίδιο εξ άλλου είχαν κάνει και με τη Γιουγκοσλαβία και στο Σχέδιο Ανάν , κ.λπ.

Πρόκειται επομένως για μια ιταμή και αισχρή επίθεση, που δημιουργεί βαθύτατα ανθελληνικά αντανακλαστικά στη γερμανική κοινή γνώμη – που εξ άλλου από εθνική παράδοση ρέπει εύκολα προς την υστερία και την στοχοποίηση αποδιοπομπαίων τράγων. Αρκεί να θυμηθούμε την στοχοποίηση των Εβραίων ή πιο πρόσφατα την αντιτρομοκρατική υστερία με τη RAF, μια οργάνωση μερικών δεκάδων ατόμων και την οικοδόμηση των λευκών κελιών και της κρατικής τρομοκρατίας, ή τέλος την αντισερβική υστερία των Κον Μπεντίτ και Φίσερ πριν από μόλις μία δεκαετία. Τώρα τους «Σέρβους σφαγείς» θα τους αντικαταστήσουν οι «Έλληνες τεμπέληδες»;

Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι έχει γίνει ένα πεδίο που ασκούνται ποικιλώνυμοι ξένοι φαντάροι. Το πρόβλημα της χώρας είναι ο παρασιτισμός της, που υποσκάπτει οποιοδήποτε ψήγμα ανεξάρτητης και δίκαιης για το λαό ανάκαμψης από την κρίση. Και πάνω απ’ όλα, το πρόβλημα του λαού μας είναι ότι έχει στο σβέρκο του τις πιο εξωνημένες και εκφυλισμένες άρχουσες τάξεις, οι οποίες είναι έτοιμες, κυριολεκτικά για φραγκοδίφραγκα, να ξεπουληθούν σε οποιοδήποτε αφεντικό, νεο-οθωμανικό, αμερικάνικο ή τευτονικό.

Την αποφασιστική ευθύνη φέρουν οι ψευδο-ελίτ και η κυβέρνηση της χώρας μας, μαζί τους όμως και η γερμανοκίνητη Ε.Ε. που τους ελέγχει.

Γι’ αυτό και η σημερινή διαμαρτυρία μας στρέφεται

ενάντια στους πάτρωνες του παρασιτισμού μας.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ «ΚΑΤΟΧΗ»

ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΑΪΚΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΩΝ

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΣΙΤΙΚΕΣ ΕΛΙΤ

26 Φεβρουαρίου 2010 Περιοδικό ΑΡΔΗΝ, εφημερίδα ΡΗΞΗ

Εγκλωβισμένοι στην πεπατημένη

Του Σταυρου Λυγερου
Η εκβιαστική πίεση των Βρυξελλών για περισσότερο «αίμα» συνεχίζεται αμείωτη, αλλά φως στην άκρη του τούνελ δεν φαίνεται. Το χειρότερο είναι ότι η ελληνική οικονομία κατρακυλάει στην ύφεση, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα δημόσια έσοδα και να τίθεται θέμα λήψης ολοένα και περισσότερων μέτρων. Με άλλα λόγια, εισερχόμαστε σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό σπιράλ.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, η κυβέρνηση πρέπει να πάψει να ασκεί πολιτική με τον γνωστό χρεοκοπημένο τρόπο. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η χρήση των γνωστών πολιτικών εργαλείων δεν επαρκεί. Για να υπάρξει διέξοδος από την κρίση χρειαζόμαστε νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές, που θα αξιοποιήσουν τις λιμνάζουσες δυνατότητες σε όλα τα επίπεδα: για αύξηση των εσόδων, για μείωση των δαπανών, αλλά και για ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, παραμένει εγκλωβισμένη στην πεπατημένη, στο ίδιο αγκυλωμένο πλαίσιο. Γι’ αυτό εμφανίζεται ανίκανη να θέσει υπό έλεγχο τη δημοσιονομική κρίση και να οικοδομήσει ένα νέο υγιές μοντέλο. Με το επιχείρημα της υπαρκτής ανάγκης για άμεση απόδοση, λαμβάνει μέτρα που μειώνουν με γραμμικό τρόπο το εισόδημα κυρίως των μικρομεσαίων στρωμάτων. Η άνιση κατανομή των θυσιών, όμως, ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της κυβερνητικής έκκλησης για συλλογική προσπάθεια εξόδου από την κρίση, παροξύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αυξάνει τις πιθανότητες κοινωνικής αναταραχής. Επιπλέον, συρρικνώνοντας κυρίως την ενεργό ζήτηση των λαϊκών στρωμάτων, τα μέτρα προκαλούν ύφεση και ως εκ τούτου τροφοδοτούν τη δημοσιονομική κρίση.

Δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση να δρομολογεί προγράμματα για την αξιοποίηση της λιμνάζουσας δημόσιας περιουσίας, και ειδικότερα των Ολυμπιακών Ακινήτων που ρημάζουν; Δεν θα έπρεπε να δρομολογεί ευρηματικούς και δραστικούς τρόπους για την πάταξη της φοροδιαφυγής; Δεν θα έπρεπε να θεσπίζει κίνητρα και κυρίως να εξαλείφει αντικίνητρα για νέες παραγωγικές επενδύσεις με σκοπό την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας; Δεν θα έπρεπε επιτροπές εμπειρογνωμόνων να σκανάρουν κάθε υπουργείο και τους εποπτευόμενους οργανισμούς για να εισηγηθούν αλλαγές στη δομή και στις λειτουργίες; Αλλαγές, που μπορούν να αυξήσουν την παραγωγικότητα και ταυτοχρόνως να εξοικονομήσουν πόρους και ανθρώπινο δυναμικό.

Αναμφίβολα, αμαρτίες και παραλείψεις δεκαετιών δεν μπορούν να διορθωθούν σε πέντε μήνες. Θα μπορούσαν, όμως, να έχουν αξιοποιηθεί έξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις, που λόγω χρόνιου ελλείμματος πολιτικής βούλησης παραμένουν χρόνια στα συρτάρια, για να δρομολογηθούν με επείγουσες διαδικασίες λύσεις. Θα ήταν και ένα έμπρακτο μήνυμα προς όλους ότι η κυβέρνηση δεν μαζεύει απλώς χρήματα, αλλά ταυτοχρόνως επιχειρεί σοβαρά το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα και την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, δεν φαίνεται να κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Κινείται αμήχανα και χωρίς πυξίδα. Προς το παρόν τουλάχιστον, λέει πολλά, αλλά κάνει ελάχιστα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Ούτε έναν στην φυλακή, βρέ ξεφτίλες;


Βρέ είστε καλά;
Τόσα χρόνια τρώγατε τα ευρωπαϊκά κονδύλια, μπλέ και πράσινα βδελυρά λαμόγια, και τώρα για να συνεχίσετε να τρώτε απο θέση τρωκτικής ισχύος, βυθίζετε την κοινωνία στην ένδεια και στην απόγνωση;
Το Πασοκ, θα κάνει την βρομοδουλειά, και το σύνολο του πολιτικού λαμογιστάν (Πασοκ, Ν.Δ. Καρατζαφέρης) ελπίζει να εξασφαλίσει συναίνεση απο τα Ευρωπαϊκά αφεντικά και την χειμαζόμενη κοινωνία, ώστε να συνεχίσουν να κατέχουν την πολιτική εξουσία και μαζί με το ευρωκρατοδημιούργητο παρακρατικό παρασίτικό "επιχειρηματικό" λαμογιστάν, να κατέχουν και το οικονομικό σύστημα της χώρας.
Η Ευρώπη, για να σωθεί, θυσιάζει την Ελλάδα, και η κομματική ελίτ της Ελλάδας, θυσιάζει την κοινωνία..
Ψέμα πάνω στο ψέμα, επικοινωνιακή κοροϊδία, πάνω στην επικοινωνιακή κοροϊδία. Φτηνά τεχνάσματα φτηνών ανθρώπων..
Κάθε μέρα και χειρότερα, πιό αποτρόπαια, πιό ξετσίπωτα και ανάλγητα μέτρα.
Την μια μέρα αυξάνεται η βενζίνη αλλά δεν κόβεται ο 14ος μισθός, την άλλη ημέρα κόβεται ο 14ος μισθός και ξαναυξάνεται η βενζίνη..

Βρέ, ψευτοσοσιαλιστές, είστε με τα καλά σας;

Κάνατε τούς ανθρώπους να τρέχουν απ το πρωί ως το βράδυ σε δύο και τρείς δουλειές , τούς αυξάνετε τα όρια συνταξιοδότησης, τούς κλαδεύετε μισθούς, επιδόματα, τούς διαλύσατε τα ασφαλιστικά ταμεία, τους κάνετε κάθε μέρα και πιο αβίωτη την ζωή, τους στερείτε την αξιοπρέπεια και την ελπίδα..

Καί θέλετε να αισθάνονται και συνένοχοι, με την δική σας ξετσιπωσιά και αδηφαγία..

Βρέ ψευτοθόδωροι, σοσιαλιστές του κόλου, και σύ αρχιψεύτη πρόεδρε της ψευτοσοσιαλιστικής διεθνούς, πού κορόιδευες τον κόσμο με το "λεφτά υπάρχουν", και είχες το θράσος να υπόσχεσαι παροχές προεκλογικά, ενώ υπερβαίνεις καθημερινά σε κοινωνική σκληρότητα τα μέτρα του άλλου αρχιλαμόγιου, του Καραμανλη..

Βρέ, πρασινογάλαζοι αρουραίοι, χωμένοι μεχρι το λαιμό στο λάδι των ων ουκ έστι αριθμών Ζίμενς, που σαν σωστοί μαφιόζοι, δεσμευμένοι απο την αμοιβαία συνενοχή, δέν έχετε στείλει ουτε εναν στην φυλακή...

Ούτε έναν, βρε ξετσίπωτοι;
Ούτε εναν ,βρε, και θέλετε να σας πιστέψουμε και να κάνουμε θυσίες;
Ούτε έναν βρε γελοίοι δοσίλογοι, που σπεύδετε να ξεβρακωθείτε στους Ευρωπαίους και στο ΔΝΤ, πρίν προλάβουν εκείνοι να σας ξεβρακώσου;
Ούτε έναν, βρέ μηδαμινά, εγωπαθή, υπερφίαλα μηδενικά, που μεσα στην αναμπουμπούλα θα ξεπουλήσετε Κύπρο, Αιγαίο και Μακεδονία;
Ούτε έναν, βρε, Κουίσλιγκ, οσφυοκάμπτες, σαπιοκοιλιές μειωμένης Εθνικής κυριαρχίας;
Ούτε έναν βρέ στην φυλακή, πού θα μας μιλήσετε εσείς για πατριωτισμό, ανελλήνιστοι γλοιώδεις τρόφιμοι του CDRSEE....

Πατριώτες. Εμπρός για το νέο 21, για την νέα Εθνικη Αντίσταση.....
Για να πετάξουμε πάνω από την πατρίδα την φαυλοκρατική κομματοκρατία, που κατέχει την κοινωνία 190 χρόνια.
Για να αποτρέψουμε ως κοινωνία τα νέα 1922 και 1974, και την παράδοσή μας στους Νεοοθωμανους, στούς τοκογλύφους , στούς νεοαποικιοκράτες αγγλοσάξονες και στούς νεοναζί Γερμανούς.
Εμπρός, να ρίξουμε απο το θρόνο της την τυραννική εξουσία τού ευήθους, όπως ξεπαστρέψαμε και τον Καραμανλή και την Μητσοτάκη..
Γιά μια Ελλάδα της αξιοπρέπειας, της δημιουργίας, της αγάπης και της αλληλεγγύης, της ήπιας οικολογικής ανάπτυξης, όπου η πολιτική θα ταυτίζεται με την κοινωνία, και όχι με το έπ' αυτης κατοχικό κράτος..
Εμπρός, να μαγαρίσουμε την φαλάκρα του τελευταίου ευήθους πρωθυπουργού, με την βρωμιά από τα άντερα του προτελευταίου πρωθυπουργικού κοπρόσκυλου..

Ούτε έναν στην φυλακή, βρε; Ξεφτίλες….

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Οι έξωθεν και οι έσωθεν κερδοσκόποι

Από τό LoMak's blog


Χρήστος Γιανναράς

Η παρακμή μιας κοινωνίας συνοδεύεται, σχεδόν πάντοτε, από την προσπάθεια των παρηκμασμένων να μεταθέσουν σε άλλους τις ευθύνες και την ενοχή για την παρακμή τους. Είναι φυσικό. «Η υπεράσπιση του εγώ μας πεθαίνει ένα τέταρτο μετά τον θάνατό μας». Οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αποτυχία μας, ο ψυχισμός μας ορμέμφυτα την αρνείται. Πρέπει, οπωσδήποτε, κάποιοι άλλοι να φταίνε για τη δική μας παρακμή – άνθρωποι, συγκυρίες, διεθνείς παράγοντες. Η αυτεπίγνωση λαθών, αστοχημάτων, ανικανότητας είναι σπάνιο ατομικό κατόρθωμα και σχεδόν ποτέ συλλογικό. Η προσπάθεια, ψυχολογικά ανεπίγνωστη και αντανακλαστικά αυτονόητη, να επιρρίψουμε σε άλλους την ευθύνη της δικής μας παρακμής, γεννάει και το σύμπτωμα που εύστοχα ονομάστηκε «συνωμοσιολογία»: Κάποιοι σίγουρα συνωμοτούν εναντίον μας, μεθοδεύουν και επιδιώκουν την ιστορική μας εξαφάνιση, μας πολεμούν ύπουλα και πονηρά. Μόνον έτσι δικαιολογούμε τον εκπεσμό μας, την κρατική μας διάλυση, τον εκφαυλισμό μας, την κυρίαρχη ανικανότητα και αναξιοκρατία, τον διεθνή διασυρμό μας.

Θα άξιζε μια στατιστική απογραφή του ποσοστού των Ελληνωνύμων σήμερα που είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι για την οικονομική χρεοκοπία του κράτους μας, για τη διάλυση και καταρράκωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη θλιβερή αγλωσσία μας, το μπάχαλο της δημόσιας διοίκησης, την ολέθρια ανικανότητα και ιδιοτέλεια των πολιτικών μας, την ανομία και την ξέφρενη βία στις μεγαλουπόλεις μας, για όλα, φταίνε άλλοι: Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, οι Εβραίοι (άγνωστο γιατί), το Βατικανό (επειδή «μισεί» τους Ορθοδόξους), κάποιες αλλοεθνείς «μυστικές υπηρεσίες» (ΜΙΤ, Μοσάντ, CIA), οι διεθνείς μαφίες κερδοσκόπων. Οι συνωμοσιολόγοι δεν μπορούν (δεν έχουν τη νοητική διαύγεια) να δουν τα προφανή και απλούστατα, επιμένουν να φαντάζονται τα περίπλοκα και αναπόδεικτα. Προφανές και απλό είναι ότι κάθε οργανωμένη συλλογικότητα θέλει να προωθήσει, στον στίβο του διεθνούς ανταγωνισμού, τα δικά της συμφέροντα. Και φυσικά εκμεταλλεύεται τους αδύναμους ή ανίκανους ανταγωνιστές της, ίσως και να μεθοδεύει, αν της προσφέρονται ευκαιρίες, την επιδείνωση της ανικανότητάς τους, το ξεγύμνωμα των αδυναμιών τους. Αλλά οι όροι αυτοί του ανταγωνισμού είναι κοινοί για όλους στον διεθνή στίβο, και θα είναι ίδιοι πάντοτε – «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή» (όσο η φύση των ανθρώπων θα είναι αυτή που είναι). Επομένως οι συμφεροντολογικές δολιότητες κυβερνήσεων, οικονομικών παραγόντων, μυστικών υπηρεσιών ή όποιων άλλων είναι φυσικό να εκμεταλλεύονται την παρακμή μιας οργανωμένης σε κράτος κοινωνίας, αλλά δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να προκαλέσουν την παρακμή.

Εκτός από τους συνωμοσιολόγους, η παρακμή γεννάει και ένα άλλο, στους αντίποδες, έκτρωμα: Ανθρώπους έτοιμους να πουλήσουν διευκολύνσεις στον οποιονδήποτε, ορεγόμενο να εκμεταλλευτεί την παρακμή της χώρας τους, ισχυρό αλλοδαπό. Η παροχή διευκολύνσεων γίνεται με ωμά, χυδαία ανταλλάγματα (σπανιότερα με χρήμα, συχνότερα με έξωθεν υποστήριξη για την κατάκτηση επιφανών εγχώριων «πόστων» εξουσιαστικής ισχύος ή για την εξασφάλιση προνομιακής δημόσιας προβολής). Γίνεται η παροχή διευκολύνσεων και χωρίς ανταλλάγματα: από συμπλεγματικούς που κολακεύονται να εκλαμβάνουν το πρακτοριλίκι σαν «κοσμοπολιτισμό», δείγμα «εκσυγχρονισμού», επιδεικτικής απαλλαγής τους από τη μειονεξία του επαρχιώτη που κουβαλάνε στην ψυχή τους. Ο συνδυασμός των δύο (φτηνής ιδιοτέλειας και συμπλεγμάτων επαρχιωτικής μειονεξίας) αναδείχνει κορυφαίους σε επιδόσεις αρνησιπατρίας τους καριερίστες της «ανανεωτικής» τάχα και Αριστεράς. Με το πρόσχημα της εμμονής στον μαρξιστικό διεθνισμό πουλάνε ανενδοίαστα εκδουλεύσεις στη διεθνώς ηγεμονεύουσα σήμερα φιλοδοξία «Νέας Τάξης» πραγμάτων (δηλαδή αγορών). Προπαγανδίζουν με ζηλωτικό φανατισμό το μοντέλο της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, αρνούνται κάθε κριτήριο πολιτισμικής συμβατότητας για την παροχή ελληνικής ιθαγένειας σε όσους παράνομα και εκβιαστικά εισέρχονται στη χώρα. Κηρύχνουν παθιασμένα το εθνικό κράτος «ξεπερασμένο» και ιδεολόγημα τον στόχο της κοινωνικής συνοχής. Μάχονται, με νύχια και με δόντια, να επιβάλουν στανικά την κατασυκοφάντηση (ή την αγνόηση) της ιστορίας και του πολιτισμού των Ελλήνων στο ελληνικό σχολείο, στον πολιτικό λόγο, στην τηλεοπτική χειραγώγηση του λαού – να καταστήσουν την αρνησιπατρία κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία.

Είτε συμπλεγματικοί είτε συμφεροντοσκόποι, οι θιασώτες του αφασικού «πλουραλισμού», αν και με καταγωγική εξάρτηση από τον μαρξιστικό διεθνισμό, συγκροτούν σήμερα την πιο πειθαρχημένη σε ομογνωμία και ομογλωσσία παράταξη που καλύπτει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα: από την άκρα Δεξιά (τη νεοφιλελεύθερη) ώς την εκτός Περισσού παρδαλότροπη Αριστερά. Η εξουσιαστική ισχύς αυτής της (κοινωνικά περιθωριακής) παράταξης είναι προκλητικά δυσανάλογη με το αριθμητικό μέγεθός της και τα ουσιαστικά προσόντα των ανθρώπων που τη συγκροτούν. Πώς γίνεται να στελεχώνουν και να ελέγχουν, με κάθε κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και τους νευραλγικότερους εκπαιδευτικούς θεσμούς, τα πιο κρίσιμα πόστα τηλεοπτικής «ενημέρωσης», την εμφατικότερη προβολή και αποκλειστική εκπροσώπηση της ελληνικής «ιντελιγκέντσιας» στον Τύπο; Επιτρέπουν στους «συνωμοσιολόγους» να υποθέτουν τον «ξένο παράγοντα» δικτυωμένον ώς τις πιο απίθανες πτυχές των κέντρων εξουσίας στην Ελλάδα.

Σίγουρα οι «συνωμοσιολόγοι» φαντάζονται και υπερβάλλουν, θέλουν η ευθύνη για την παρακμή μας να είναι στους ξένους. Αλλά οι λαβές που τους δίνουν οι πανίσχυροι αρνησιπάτριδες δεν είναι λίγες ούτε ευκαταφρόνητες: Υπερασπίζουν με πάθος το «δικαίωμα» των Σκοπιανών να «αυτοκαθορίζονται», έστω και πλαστογραφώντας την Ιστορία, για να προωθήσουν επιθετικό αλυτρωτισμό. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι «ο δικός μας εθνικισμός, η δική μας πατριδοκαπηλία, ο σκοταδισμός μας, όλα αυτά που εμποδίζουν να κατανοήσουμε την εποχή μας». Να ψηφίσουμε λοιπόν, άνευ όρων, την είσοδο της «Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ, την είσοδο της Τουρκίας στην Ε. Ε.

Να καταργήσουμε τη διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας – είναι περιττή, ξένη γλώσσα. Να πάψουμε να διδάσκουμε στην Ιστορία γεγονότα που συντηρούν έχθρητα ή αντιπάθεια για τους γείτονές μας, να ξεχάσουμε ήρωες πολέμων, να προβάλλουμε στα παιδιά ήρωες «κοινωνικών διεκδικήσεων». Ούτε εικόνες ούτε προσευχές, καμιά μετάγγιση της μεταφυσικής παράδοσης των Ελλήνων στα παιδιά – η «αποδόμηση» προκαταλήψεων είναι προϋπόθεση για να λειτουργήσει η ελευθερία των ατομικών επιλογών, ελευθερία της αγοράς. Τελικά η παρακμή είναι «λουκούμι» και για ξένα συμφέροντα και για το ντουέτο αρνησιπάτριδων και συνωμοσιολόγων.

Αναδημοσίευση από την Kαθημερινή - Ημερομηνία δημοσίευσης: 21-02-10

Ελληνες Μακεδόνες και όχι "εθνικά" Μακεδόνες

Από τον Ακρίτα





Μakedonas82 Team
Όποιος διαφωνεί περιμένουμε να μας διαψεύσει...

ΜΟΥΣΙΚΗ
Σκοπός φλογέρας-Κουζιώρτης
Μάρενα- με φλογέρα-Π.Τάντσης
Λεβέντικος Φλώρινας-Απο τα παιδιά της Βεύης

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Η εξ΄ ανατολών απειλή και οι δυνατοτητές μας


Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Εισαγωγή

Το θέμα επιδέχεται πολλές επί μέρους προσεγγίσεις. Τις ακούτε άλλωστε καθημερινά. «ολιστικές» όμως προσεγγίσεις δεν γίνονται, επειδή έχουμε βουλιάξει στον «ταχτικισμό», στο «βλέποντας και κάνοντας». Ξεχνούμε ότι το σύνολο είναι στην πραγματικότητα κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών. Βεβαίως οι επί μέρους προσεγγίσεις είναι αναγκαίες, για να βλέπουμε τα δέντρα, τη «μικροκλίμακα». Χρειάζεται όμως να βλέπουμε και το δάσος. Ποιο είναι το «δάσος» στο πρόβλημά μας με την Τουρκία; Ποια είναι η «μεγάλη κλίμακα»;

Χωρίς συνολικές προσεγγίσεις δεν μπορούμε να έχουμε εθνική στρατηγική, ούτε καν ενιαία καθημερινή πολιτική. Η ενιαία πολιτική και η προϋπόθεσή της η εθνική στρατηγική, βασίζονται σ’ αυτό που λέμε εθνικό συμφέρον. Το τι είναι εθνικό συμφέρον δεν καθορίζεται από τις ιδιορρυθμίες του ενός ή του άλλου πολιτικού προσώπου ή κόμματος, αλλά από την εθνική ταυτότητα. Η διαμόρφωση όμως της εθνικής ταυτότητας καθορίζεται από δυνάμεις παγκόσμιες και από δυνάμεις μεγάλου ιστορικού βάθους. Για να τις συλλάβουμε χρειαζόμαστε συνολικές προσεγγίσεις, για τις οποίες δεν είναι επαρκείς οι συνηθισμένες επιστήμες. Είναι θέμα φιλοσοφίας της ιστορίας. Την οποία βεβαίως ούτε καλλιεργούμε ούτε διδάσκουμε πουθενά.

Το τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε και πώς θα το καθορίσουν οι συνηθισμένες μερικές προσεγγίσεις. Το τι όμως πρέπει να θέλουμε μπορούν να το καθορίσουν μόνο οι συνολικές προσεγγίσεις.

Θα σας παρουσιάσω λοιπόν εδώ μια απόπειρα συνολικής προσέγγισης. Θα ξεκινήσω διερωτώμενος: α) Ποια είναι η ευρύτερη ιστορική ολότητα στην οποία ανήκουν τα δύο έθνη και προς τα πού αυτή κατευθύνεται; β) Πώς διαμορφώνεται η ελληνική και η τουρκική ταυτότητα; γ) Ποια είναι η βαθύτερη φύση των μεταξύ τους σχέσεων; Και θα κλείσω με τη διατύπωση των πιθανών συμπερασμάτων.

Α. Η περιέχουσα ολότητα

Υπάρχει περιέχουσα ολότητα. Είναι ο σύγχρονος παγκόσμιος πολιτισμός. Παγκόσμιος = κυρίαρχος σε κάθε χώρα. Και στην Ελλάδα. Και στην Τουρκία. Είναι ο κοινός πολιτισμικός παρονομαστής μεταξύ των πιο διαφορετικών εθνών και λέγεται νεωτερικότητα. Εξόφθαλμη όψη του: ο καπιταλισμός. Κατά βάθος όμως είναι μια πολιτισμική παράδοση, ένα ανθρωπολογικό καλούπι, μέσα από το οποίο φτιάχνεται ο νεωτερικός τύπος ανθρώπου. Ο τύπος αυτός είναι το άτομο και το καλούπι του η νεωτερική εξατομίκευση.

Εκ κατασκευής ο νεωτερικός ατομικισμός δημιουργεί κοινωνικό πρόβλημα. Θεμελιώθηκε στην υπόθεση ότι η εναρμόνιση των ανταγωνιστικών ατομικών επιδιώξεων διασφαλίζεται αυτόματα από το σύστημα της αγοράς. Αποδείχθηκε όμως πολύ γρήγορα ότι χωρίς ειδικό σύστημα κοινωνικής παρέμβασης, είναι αδύνατο να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή. Έτσι προέκυψε ο νεωτερικός κολεκτιβισμός, με κύρια μορφή τον σοσιαλισμό, ως λύση στο κοινωνικό πρόβλημα. Ήταν η οραματική διέξοδος της νεωτερικότητας. Όπου όμως πήραν την εξουσία οι σοσιαλιστές εγκατέστησαν τελείως ανελεύθερα συστήματα κρατικού καπιταλισμού. Το φάρμακο αποδείχτηκε χειρότερο από την αρρώστια, Χώρια το κόστος του σε αίμα και προσπάθεια. Το όραμα έχασε έτσι την αίγλη του και έσβησε. Τον υπαρκτό σοσιαλισμό δεν τον νίκησε ο ιμπεριαλισμός, όπως θέλουν να το εμφανίζουν. Κατέρρευσε από μόνος του. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίσουμε εκεί απ' όπου είχαμε ξεκινήσει: στον άκρατο καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Όλα τα συστήματα κοινωνικής αλληλεγγύης, που βασίστηκαν στον κρατισμό, σαρώνονται σήμερα ανελέητα. Τίποτα δεν μπορεί να τα σώσει. Εξ ου και η παγκοσμιοποίηση ως "απειλή". Το κοινωνικό πρόβλημα, μπλεγμένο τώρα και με το οικολογικό, έχει γίνει παγκόσμιο και κλιμακώνεται εκρηκτικά.

Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» σημαίνει ότι έχει ολοκληρωθεί στον χώρο και στον χρόνο η επέκταση της νεωτερικότητας. Στον χώρο: επειδή ο ιδιωτικός καπιταλισμός κυριάρχησε παντού, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ιδεολογικά. (Μένει η κοινοβουλευτική δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά αυτά θεωρούνται δευτερεύοντα και μπορούν να περιμένουν.) Η επέκταση ολοκληρώθηκε και στον χρόνο, επειδή το κοινωνικό πρόβλημα έγινε παγκόσμιο, ακριβώς εξ αιτίας της αποτυχίας όλων των νεωτερικών λύσεων. Ο Φουκουγιάμα, αποκλείοντας κάθε διέξοδο, ονόμασε την κατάσταση αυτή "τέλος της Ιστορίας". Δεν συμφωνούν όμως μαζί του οι θιγόμενοι από την παγκοσμιοποίηση και την εκρηκτική κλιμάκωση του προβλήματος. Αυτοί καθώς δεν παραμυθιάζονται πλέον από τις κοινωνικές μεταφυσικές της νεωτερικότητας, αναζητούν διέξοδο έξω απ' αυτήν, αμφισβητώντας την ίδια την ατομοκεντρική της θεμελίωση. Σ' αυτό το τελευταίο συντείνει και η μαζική συντριβή του νεωτερικού ατόμου, στα ιστορικά κέντρα του, κάτω από το βάρος των γιγάντιων αυτονομημένων συστημάτων. Η ολοκλήρωση της νεωτερικότητας ισοδυναμεί, ακριβώς, με γενικευμένη κρίση της νεωτερικής εξατομίκευσης. H παγκοσμιοποίηση των αντιφάσεων ελευθερίας και δικαιοσύνης, φύσης και ανάπτυξης, εξατομίκευσης και συστημάτων, μορφοποιεί το ανθρωπολογικό αδιέξοδο του νεωτερικού πολιτισμού.

Η κρίση αυτή γεννά τρεις πολιτισμικές δυνάμεις: τον εκσυγχρονισμό, τον φονταμενταλισμό και τον μετανεωτερισμό. Ο εκσυγχρονισμός προσπαθεί να αναζωογονήσει το διαλυμένο άτομο με τη βία, καταργώντας τις κοινωνικές κατακτήσεις του και δημιουργώντας συνειδητά περιβάλλον κοινωνικού δαρβινισμού. Ο φονταμενταλισμός, βλέπει σαν μοναδική διέξοδο την προσφυγή σε προνεωτερικά συστήματα κοινωνικής αλληλεγγύης. Την κατάργηση του ατομικισμού και την επιστροφή στον προνεωτερικό κολεκτιβιστικό άνθρωπο, που ακολουθεί τυφλά την παράδοση. Ο μετανεωτερισμός, απορρίπτει τον εκσυγχρονισμό και τον φονταμενταλισμό, αλλά δεν έχουν ακόμη ξεκαθαρίσει οι δρόμοι του. Το πεδίο είναι ελεύθερο στην άγονη σύγκρουση εκσυγχρονισμού-φονταμενταλισμού.

Η σύγκρουση αυτή δεν παράγει διέξοδο επειδή η εξατομίκευση αντιστοιχεί, εν γένει, σε ανθρωπολογικό στάδιο ανώτερο του κολεκτιβιστικού ανθρώπου, ο οποίος μένει κατά κάποιον τρόπο καθηλωμένος στην παιδικότητα. Η νεωτερική παράδοση κυριάρχησε εκμεταλλευόμενη αυτήν ακριβώς την υπεροχή. Με τη λέξη κυριαρχία εννοούμε ότι τα νεωτερικά πρότυπα καθορίζουν την εκπαίδευση και τις ανάγκες όχι μόνο των δικών της οπαδών, αλλά μαζί και των κυριαρχούμενων προνεωτερικών παραδόσεων. Ενώ οι καταστροφικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης είναι συνυφασμένες με το έλλειμμα οικουμενικότητας του νεωτερικού προτύπου ("καλός ο καπιταλισμός αλλά έχει λίγες θέσεις"), ο φονταμενταλισμός δεν αντιπαραθέτει μια οικουμενικότερη πρόταση. Δημιουργεί απλώς ένα αμυντικό κέλυφος. Αν υπάρχει προοπτική αυτή μπορεί να είναι μόνο μετα-νεωτερική. Ο λόγος όμως για τον οποίο οι εκσυγχρονιστές απορρίπτουν τη μετανεωτερική αναζήτηση είναι γιατί βλέπουν το νεωτερικό άτομο σαν την κορυφή της ανθρωπολογικής εξέλιξης.

Συνοψίζω: Η "παγκοσμιοποίηση" και η εκ μέρους της "απειλή" για τις κρατιστικές μορφές διαχείρισης του κοινωνικού προβλήματος, μας "περιέχει" και μας καθορίζει, τόσο την Ελλάδα όσο και την Τουρκία. Μετέχουμε στην κρίση της νεωτερικότητας, αλλά και στην πάλη για την υπέρβασή της.

Β. Η εθνική ταυτότητα

Ας δούμε τώρα πώς όλα αυτά διαμορφώνουν την εθνική ταυτότητα.

Β1. Η νεωτερική εθνική ταυτότητα

Εθνική ταυτότητα είναι ο ιδιαίτερος τρόπος μετοχής του έθνους στην επικρατούσα ιστορική μορφή οικουμένης. Η ταυτότητα των σύγχρονων εθνών είναι νεωτερική. Τη διαμόρφωσε η ανάγκη και η βούλησή τους να εκνεωτερισθούν. Οι προνεωτερικές εθνικές ταυτότητες (μετοχή σε προνεωτερικές μορφές οικουμένης) σώζονται ως αντίστοιχες παραδόσεις, κάτω από την αλλοτριωτική κυριαρχία της νεωτερικής παράδοσης. Η κυριαρχία αλλοιώνει και την ίδια τη νεωτερική παράδοση, κάνοντας τη νεωτερική ταυτότητα κακέκτυπο της κλασικής νεωτερικής (της ευρωπαϊκής). Η κακεκτυπία είναι χαρακτηριστική του εξωευρωπαϊκού εκνεωτερισμού.

Τι νόημα δίνει η νεωτερικότητα στην ταυτότητα του έθνους; Στην αρχή της έδινε δημοκρατικό-απελευθερωτικό περιεχόμενο. Η εθνική ταυτότητα παρέπεμπε στην κοινότητα των ελευθέρων πολιτών που αγωνίστηκαν για την ανατροπή του φεουδαλικού δεσποτισμού. Ελευθερία, ισότης, αδελφότης. Γρήγορα όμως προσαρμόστηκε στις ανάγκες της ιμπεριαλιστικής επέκτασης και έδωσε τη θέση της στον εθνοφυλετισμό και τον εθνομηδενισμό. Για τον εθνοφυλετισμό η εθνική ταυτότητα είναι θέμα φυλετικής καταγωγής και καθαρότητας. Γονίδιο. Τον βρίσκουμε κυρίαρχο στην Ευρώπη την εποχή μεταξύ των δύο παγκοσμίων πολέμων. Για τον εθνομηδενισμό η εθνική ταυτότητα παραπέμπει σε μια κοινότητα φανταστική, με μηδενικό πραγματικό αντίκρισμα, "νοερή". Η μηδενιστική αυτή νοηματοδότηση φορά μάλιστα το φωτοστέφανο του διεθνισμού. Σήμερα είναι η σημαία της παγκοσμιοποίησης. Η κυριαρχία του μηδενιστικού αυτού διεθνισμού αποσυνθέτει την εθνική ταυτότητα. Τούτο ισχύει όχι μόνο για τον κοσμοπολιτισμό των πολυεθνικών, αλλά και για τον αριστερό του αντίποδα. Η κατάρρευση του κοινωνικού ιδανικού, στο οποίο αναφερόταν ο αριστερός εθνομηδενισμός, κατήργησε και τις όποιες δυνάμεις συνοχής αυτό εξέπεμπε. Από το '89 και έπειτα αποτελεί παντού διαλυτική δύναμη.

Το ανθρωπολογικό αδιέξοδο της νεωτερικότητας εκφράζεται στο συλλογικό επίπεδο ως κρίση της νεωτερικής εθνικής ταυτότητας. Αποτέλεσμά της είναι η κατάρρευση της ηθικής συνοχής του έθνους, όπου κυριαρχεί ο εθνομηδενισμός, αλλά και οι τάσεις αναδίπλωσης σε προνεωτερικές μορφές νοηματοδότησης της εθνικής ταυτότητας ή οι εκδηλώσεις ρατσισμού. Το ζητούμενο σ' αυτή τη δύσκολη μεταβατική εποχή είναι η μετανεωτερική νοηματοδότηση της εθνικής ταυτότητας.

Β2. Η ελληνική ταυτότητα

Σταθερός άξονας της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας είναι ο εκνεωτερισμός, ενώ η νοηματοδότησή της προσλαμβάνει διαδοχικά τις τρεις γενικές μορφές: Στην ηρωική εποχή κυριαρχεί η Μεγάλη Ιδέα: Απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Η Ελλάδα "πρότυπο βασίλειο στην ανατολή". Φάρος εκνεωτερισμού. Μετά την εθνική καταστροφή του 1922 και ως την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο, το 1974, κυριαρχεί ο εθνοφυλετισμός. Είμαστε Έλληνες γιατί ρέει ελληνικό αίμα στις φλέβες μας. Όχι γιατί μετέχουμε ελληνικής παιδείας. Από το 1974 και έπειτα κυριαρχεί ο εθνομηδενισμός.

Η πρώτη φάση διέπεται από το κοραϊκό πρόταγμα της «μετακένωσης» ή της ευρωπαϊκής αερογέφυρας προς την αρχαία Ελλάδα. Είμαστε παιδιά του παππού. Όχι εγγόνια του. Το Βυζάντιο δεν θέλουμε να το ξέρουμε. Στη συνέχεια έρχεται ο Φαλμεράϋερ και αμφισβητεί την ελληνικότητά μας, ακριβώς με το επιχείρημα ότι αφού το Βυζάντιο δεν είναι ελληνικό, δεν υπάρχει φυλετική συνέχεια. Για να τον αντιμετωπίσουμε τροποποιούμε το κοραϊκό πρόταγμα. Το κάνουμε "ελληνοχριστιανικό". Δεν ενοχλεί και πολύ, γιατί ο "χριστιανισμός" μας είναι ευσεβιστικός, δηλαδή ακραιφνώς νεωτερικός. Με την άνοδο τέλος του εθνομηδενισμού κυριαρχεί το δικό του νοηματοδοτικό πρόταγμα: Η νέα Ελλάδα είναι ένα καινούργιο έθνος, όπως τα ευρωπαϊκά. Μια «νοερή» ψευδο-κοινότητα, η λειτουργία της οποίας εξαντλείται στο να κρύβει τον ξενόδουλο-καπιταλιστικό-αντιλαϊκό χαρακτήρα του ελλαδικού κράτους.

Μετά το 1989 ο σοσιαλισμός κι ο διεθνισμός, έχοντας χάσει κάθε αυθυπερβατική διάσταση, εκφυλίζονται σε πρόσχημα και προκάλυμμα, όχι μόνο εθνικού, αλλά και κοινωνικού μηδενισμού. Η εθνική συνοχή δεν έχει από πού να αντλήσει το νόημά της. Πικρή η αλήθεια αλλά πρέπει να την αντικρίσουμε κατά πρόσωπο: ζούμε την πλήρη κατάρρευση της νεωτερικής εθνικής μας ταυτότητας. Τίποτα πλέον δεν αντισταθμίζει την κοινωνική εντροπία, η οποία απελευθερώνεται από τον πολιτικό και τον οικονομικό ανταγωνισμό. Το εθνικό συμφέρον δεν μπορεί έτσι να οριστεί, ώστε να υπάρξει εθνική στρατηγική και ενότητα πολιτικής. Κάτι πολύ χειρότερο: το εθνικό κράτος έγινε το άδειο κέλυφος μέσα στο οποίο εγκαταβίωσε ένας αρκετά εκτεταμένος και πολύ καλά διαρθρωμένος παρασιτικός οργανισμός. Προέκυψε από τη συγχώνευση κοινωνικού παρασιτισμού, εθνικού γραικυλισμού και πελατειακού πολιτικού συστήματος. Διασωληνώθηκε μάλιστα επιτυχώς με τα ευρωκοινοτικά ταμεία και ελπίζει να βγει σώος και αβλαβής από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης. Τρέφεται από τα εθνικά ελλείμματα -στην άμυνα, στην παιδεία, στην οικονομία, παντού. Είναι το εθνικό μας βαμπίρ, το γνωστό κι από άλλες εποχές της ελληνικής ιστορίας. Το οικοσύστημά του είναι οι συνθήκες "τέλους ιδεολογιών".

Ο παρασιτικός αυτός οργανισμός έχει διαβρώσει όλα τα κόμματα, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τα ΜΜΕ. Ευτυχώς όμως η παγκοσμιοποίηση δεν ανέχεται κρατιστικά παρασιτικά καρκινώματα κι' απ' αυτή την άποψη μπορεί να αποβεί επωφελής για τον Ελληνισμό.

Β3. Η τουρκική ταυτότητα

Ο εθνομηδενισμός δεν έχει καμιά απολύτως επιρροή στην Τουρκία. Κυριαρχεί εκεί ο εθνοφυλετισμός με τη μορφή του κεμαλισμού. Πολύ δειλά και επιφανειακά, τον αμφισβητεί μονάχα ο ισλαμικός φονταμενταλισμός.

Η κεμαλική νεωτερική νοηματοδότηση της τουρκικής ταυτότητας έχει τις απαρχές της στο κίνημα των νεοτούρκων και στην προσπάθειά τους να αποφύγουν την κατάρρευση του Τουρκισμού μαζί με τη διαλυμένη από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα οθωμανική Τουρκία. Η τουρκική νεωτερικότητα θεμελιώθηκε στην εθνοκάθαρση. Στη γενοκτονία των υποτελών χριστιανικών μιλέτ. Στον κοσμικό κρατισμό. Και στον ιδεολογιό μύθο της εντοπιότητας του Τουρκισμού, της αναδρομικής οικειοποίησης όλων των πολιτισμών της Μικρασίας ως τους Χετταίους. Για την κεμαλική ιστοριογραφία της Τουρκίας πληθυσμός της Ανατολίας ήταν τουρκικός ήδη από την προϊστορική εποχή.

Η τουρκική νεωτερική ταυτότητα είναι φυλετική. Ο παραδοσιακός ρατσισμός του Τούρκου συγχωνεύτηκε με τον ευρωπαϊκό εθνοφυλετισμό. Ο Τουρκισμός είναι ρατσιστικός στην ουσία του, γιατί ο Τούρκος προϋποθέτει την ύπαρξη ραγιά. «Η ευτυχία του να είσαι Τούρκος» πάει περίπατο χωρίς τον ραγιά. Άμα τον χάσει ο Τούρκος θα τον ψάξει ανάμεσα στους γειτόνους του. Κι αν δεν τον βρει εκεί θα χωριστεί στα δύο, μετατρέποντας ένα μέρος του σε ραγιά. Χωρίς ραγιά ο Τούρκος δεν μπορεί να αυτοεπιβεβαιωθεί ως Τούρκος. Από τη στιγμή που εξόντωσε τους χριστιανούς ραγιάδες έχει μεταβάλει σε ραγιάδες τους Κούρδους. Και εν μέρει τους Αλεβίτες. Στο τέλος θα φάει τους δικούς του. Ο Τούρκος ταυτίζεται με τη δύναμη, την αυθαιρεσία και την κτηνωδία. Είναι οι αξίες του. Τούρκος = ιδιοκτήτης εθνών, που τα βλέπει σαν κοπάδια.

Το τουρκικό έθνος συγκροτείται μέσα στον μηχανισμό του κράτους και ιδιαίτερα στον στρατό. Πυρήνας του είναι ένας στρατοκρατικός παρασιτικός οργανισμός. Ο έμφυτος ρατσισμός του Τουρκισμού και η ζωτική γι αυτόν σημασία του στρατοκρατικού κρατισμού, δεν επιτρέπουν την πλήρη ανάπτυξη του φιλελεύθερου καπιταλισμού στην Τουρκία. Ούτε της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επ' αυτού η Τουρκία δεν έχει ταλαντεύσεις, παρ' όλο που φοβάται την παγκοσμιοποίηση. Πιστεύει όμως ότι μπορεί να αντιμετωπίσει τους κινδύνους, αξιοποιώντας την ανάγκη της μοναδικής υπερδύναμης για αστυνόμευση της γειτονικής ζώνης των πετρελαίων. Καθώς και τις δυνατότητες συνδυασμού με τις ανάγκες του εβραϊκού φονταμενταλισμού. Εξοπλίζεται έτσι σαν αστακός και προθυμοποιείται να το παίξει περιφερειακός ζανταρμάς των ΗΠΑ. Στην κατεύθυνση αυτή έχει αποκτήσει υπεροπλία την οποία και χρησιμοποιεί για να μετατρέψει τους γείτονές της σε πειθήνιους δορυφόρους της.

Η συνοχή της Τουρκίας, ως πολυεθνικού κράτους, απειλείται από το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα και από την ενδεχόμενη αυτοσυνείδηση των μικρότερων εθνοτήτων. Η απειλή όμως αυτή ισχυροποιεί την τουρκική ταυτότητα. Ο μόνος αναμφισβήτητος κίνδυνος για τη συνοχή της τουρκικής ταυτότητας είναι ο αντικρατιστικός στρόβιλος που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση, γιατί οξύνει τη βασική εσωτερική της αντίθεση, την αντίθεση νεοτερικού-προνεωτερικού, κεμαλισμού-ισαλαμισμού.

Γ. Η σχέση Ελληνισμού-Τουρκισμού

Ας περάσουμε τώρα στη σχέση ανάμεσα στην ελληνική και την τουρκική ταυτότητα.

Ας συγκρίνουμε πρώτα τον ελλαδικό και τον τουρκικό παρασιτισμό: Αναπτύσσονται και οι δύο με άξονα το κράτος. Έχουν όμως διαμετρικά αντίθετο χαρακτήρα. Ο δικός μας είναι ατομοκρατικός – αναρχικός στην ιδιοσυστασία του. Το υλικό του είναι ο αδιάλλακτος ατομικισμός, που αποχαλινώνεται εντελώς σε συνθήκες πολιτικής ελευθερίας και «τέλους ιδεολογιών». Ο τουρκικός, αντιθέτως, είναι κολεκτιβιστικός-ρατσιστικός. Βάση του η τοτεμική υποταγή στη ρατσιστική ομάδα. Δόγμα του δικού μας είναι: «ο ζημιών το έθνος ουδένα ζημιοί». Του τουρκικού: το κράτος υπεράνω όλων. Σε μας: Αναίσχυντος γραικυλισμός προς τα έξω. Προς τα μέσα είναι το κούφιο νταηλίκι να καις τη δική σου Νομαρχία, υπό τα έντρομα βλέμματα του κράτους. Στους Τούρκους είναι, αντιθέτως, η ηγεμονιστική ιταμότητα, προς τα έξω και η αδίστακτη δικτατορία, προς τα μέσα. Οι επιπτώσεις στην εθνική ταυτότητα είναι άκρως αντίθετες. Το δικό μας παράσιτο αποσυνθέτει την εθνική ταυτότητα. Το τουρκικό την συγκροτεί. Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία έχει σαφή αίσθηση του εθνικού της συμφέροντος, εθνική στρατηγική και ενότητα πολιτικής. Σε μας υπάρχουν τόσες εκδοχές εθνικού συμφέροντος όσες και οι Έλληνες πολιτικοί. Και βεβαίως ανυπαρξία όχι εθνικής στρατηγικής, αλλά ούτε καν μικροπολιτικής με στοιχειώδη συνοχή.

Το συμπέρασμα βγαίνει από μόνο του: το ελλαδικό παράσιτο δουλεύει για το τουρκικό. Καλύτερο "πράκτορα" δεν θα μπορούσε να βρει η Τουρκία μέσα στην Ελλάδα. Σ’ αυτό βρίσκεται και η όποια δύναμη του τουρκικού επεκτατισμού. «Ο Τούρκος είναι μέσα μας» λοιπόν. Είναι π.χ. αυτός που φτιάχνει κάθε χρόνο τα τεράστια ελλείμματα του "εθνικού μας αερομεταφορέα".

Ταιριάζουν λοιπόν όπως ο τέντζερης με το καπάκι. Η συμπληρωματική αυτή σχέση πρέπει επί τέλους να μας βάλει σε σκέψεις. Και να αναρωτηθούμε πώς διάβολο μας προέκυψε ο Τούρκος: Όταν ο Τούρκος ήρθε από την κεντρική Ασία ήταν αριθμητικά ασήμαντος. Ο Έλληνας ήταν υπερδύναμη και ο Τούρκος τίποτα. Και όμως οι όροι αντιστράφηκαν. Ο Τούρκος έγινε υπερδύναμη κι ο Έλληνας το αριθμητικά ασήμαντο υποζύγιο «της αγιωτάτης των Οθωμανών βασιλείας». Αν δούμε την εξέλιξη των αριθμών, από το 1200 κι έπειτα, θα διαπιστώσουμε ότι ο Τούρκος είναι ένα βαμπίρ που τρέφεται με το αίμα του Ελληνισμού. Το τουρκικό αίνιγμα, η κρυμμένη ουσία του Ανατολικού Ζητήματος, μπορεί να απαντηθεί μόνο με την υπόθεση ότι ο Τούρκος είναι μετάλλαξη του Έλληνα. Πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός στη συλλογική φύση του Έλληνα που γεννά τον Τούρκο. Πρόταση: Ο μηχανισμός αυτός είναι ο ίδιος που φτιάχνει τον ελληνικό παρασιτισμό. Το τουρκικό βαμπίρ γεννιέται σ’ ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού παρασιτισμού. Ο αδιάλλακτος ελληνικός ατομικισμός, η πίστη του ότι το συλλογικό δεν έχει υπόσταση, ότι «επινοία» μόνον υπάρχει, ή αλλιώς το δόγμα ότι «ο ζημιών το έθνος ουδένα ζημιοί», μετατρέπει το κράτος του σε εκτροφείο «Τούρκων». Ο ανερμάτιστος και ξεσαλωμένος Έλληνας άρχοντας είναι Τούρκος εν τω γεννάσθαι. Η εξουσία του δημιουργεί τέτοια κοινωνικά προβλήματα που προκαλούν μεταλλάξεις στην εθνική ταυτότητα, παράγοντας "μηδίσαντες" και "γραικύλους", στην αρχαιότητα, "βούλγαρους", "λατίνους" και "τούρκους", στο Βυζάντιο, και "μακεδόνες", "κούτβηδες" και "ευρωλιγούρηδες" στην εποχή μας. Στην έξαρσή του ο ελληνικός ατομικισμός μεταμορφώνεται στο αντίθετό του: σε άγριο κολεκτιβισμό. Στην τουρκική χιονοστιβάδα που σάρωσε τον Ελληνισμό ο κεντρασιατικός Τούρκος ήταν απλώς το χαλικάκι. Όλη η τεράστια μπάλα ήταν ακραιφνώς ελληνική.

Στα χρόνια της δουλείας οι καλογέροι μας είχαν φτιάξει εθνική στρατηγική με τη μορφή προφητειών. Μια απ’ αυτές πρόβλεπε πόλεμο εφτά κρατών στην Κωνσταντινούπολη, όπου θα πλέξει το μοσχάρι στο αίμα. Στον πόλεμο αυτόν εμείς δεν θα λαμβάναμε μέρος. Η Τουρκία θα διαλυόταν: το ένα τρίτο των Τούρκων θα σφάζονταν, το ένα τρίτο θα ξαναγίνονταν χριστιανοί και το άλλο τρίτο θα περιορίζονταν στην "κόκκινη μηλιά". Η κατανομή δεν ήταν καθόλου αυθαίρετη. Γιατί αυτή είναι περίπου η σύνθεση της Τουρκίας. Οι Αλεβίτες, ως ελληνογενείς μπορούν να ξαναγίνουν χριστιανοί. Οι Κούρδοι θα λευτερωθούν και οι Τούρκοι, μη έχοντας αλλογενείς ραγιάδες, θα σφαχτούν αναμεταξύ τους. Ο Τουρκισμός, ως σύστημα ρατσιστικών αξιών, θα εξαφανιστεί. Αμήν και πότε. Αλλά γιατί εμείς δεν θα πάρουμε μέρος στο ξεπάστρεμα του Τουρκισμού; Μα γιατί ο Τούρκος είναι γέννημα-θρέμμα δικό μας. Δυστυχώς η προφητεία δεν μας λέει ποια είναι η ρίζα του Τούρκου. Αρκείται στην κοινή πεποίθηση ότι τον έστειλε ο Θεός για να μας τιμωρήσει για τις αμαρτίες μας. Καιρός δεν είναι να καταλάβουμε ποια ακριβώς είναι η αμαρτία μας;

Όσο η Ελλάδα δεν αντιλαμβάνεται τον μηχανισμό που γεννά τον Τούρκο μέσα της, δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει. Η τουρκική απειλή είναι εσωτερικό πρόβλημα του Ελληνισμού.

Συμπέρασμα

Ο κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση, γιατί δεν ξέρει ότι υπάρχει ανθρωπολογική εξέλιξη και πέρα από το άτομο. Κάποιοι από μας το ξέρουν, γιατί κάναμε κάποτε το βήμα από το ελληνικό Άτομο στο Πρόσωπο. Αλλά δεν θελήσαμε να εγκαταλείψουμε την ατομικιστική μας σκευή. Ο Τούρκος ήταν γέννημα αυτής της υποστροφής μας. Η τελευταία μας προσπάθεια να αντικαταστήσουμε τον δικό μας ατομικισμό με τον νεωτερικό, για να απαλλαγούμε από τον Τούρκο, κατέληξε σε φιάσκο. Μιλώντας με την πολύ βαθύτερη σε νόημα παραδοσιακή ορολογία, θα έλεγα ότι αρνηθήκαμε τον Τριαδικό Θεό, η σχέση με τον οποίο μας κάνει από άτομα Πρόσωπα, ανθρώπους υπεύθυνους όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για την κτίση ολάκερη. Στη θέση της σχέσης αυτής βάλαμε τον θεό-ιεροεξεταστή της μεσαιωνικής Δύσης. Ή τον θεό-Μηδέν του επαναστατημένου εναντίον του νεωτερικού ατόμου. Η εσωτερική αποξένωση του Έλληνα από τον προσωπικό του Θεό –να ποιο είναι το πρόβλημα. Η άρση αυτής της αποξένωσης είναι και η λύση.

Ή για να επανέλθουμε στη σύγχρονη ορολογία: μιλάμε για την απελευθέρωση της αυθυπερβατικής δύναμης του Ελληνισμού. Το δίδυμο ελληνοτουρκικό βαμπίρ, που απειλεί να πνίξει τόσο τον ελληνικό λαό όσο και τους λαούς της Τουρκίας, μπορεί να εξαλειφθεί μόνο αν η Ελλάδα κατορθώσει να ανανοηματοδοτήσει σε μετανεωτερική-μεταατομική κατεύθυνση τη σχέση που συγκροτεί την εθνική της ταυτότητα, τη σχέση Ελληνισμού και χριστιανισμού.

Αυτή είναι η ολιστική τοποθέτηση του προβλήματος. Μια τοποθέτηση στρατηγικής. Φυσικά δεν αρκεί. Χρειάζεται και η άμεση πολιτική πρόταση που της αντιστοιχεί. Απ' όσα είπαμε είναι ήδη φανερή: Πάλη για την εξάλειψη α) του αμυντικού ελλείμματος, β) του οικονομικού ελλείμματος και γ) του ελλείμματος ελληνικής παιδείας. Πάλη φυσικά εναντίον όλων όσων τρέφονται από τα ελλείμματα αυτά. Και δεν είναι λίγοι.

22 Φεβρουαρίου 1998

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ του 2010

Τι αλλάζει σήμερα -στην εποχή Νταβούτογλου;

Κυρίως δύο πράγματα:

Η Ελλάδα προσεγγίζει το τέλος της αυτοκτονικής διαδρομής που περιγράφεται στο παραπάνω άρθρο. Έχει αποδομήσει κάθε συλλογική αξία, χάνοντας το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Το «εθνικό μας βαμπίρ» κοντεύει να σκάσει από το αίμα του ήδη ημιθανούς ξενιστή του. (Η σχετικά αυτονόητη «πολιτική πρόταση» του άρθρου δεν είχε, φυσικά, αποδέκτη στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα.) Ο κεμαλισμός έχασε τον πόλεμο με τους Κούρδους και το πρόβλημα ανέλαβε να το διαχειριστεί ο νεοοθωμανισμός. Με το πνεύμα Νταβούτογλου ο νεοοθωμανισμός αποκτά «μετανεωτερικό» προσωπείο, τόσο προς τα έξω όσο και προς τα μέσα. Στην πράξη κεφαλαιοποιεί σε δική του άμεση ισχύ τα ελλείμματα της Νέας Τάξης στην περιοχή. Δεν καταργεί το κρατοκεντρικό βαμπιρικό δίπολο τούρκος/ραγιάς. Το «εκσυγχρονίζει».

Και τα δύο εγγράφονται διευκρινιστικά στην ολιστική προσέγγιση του 1998.

Το ευρύτερο πλαίσιο του ζητήματος ορίζεται από το κοσμοϊστορικό γεγονός ότι τη σκυτάλη της εξατομίκευσης (οριστικά απρόσωπης πλέον) την έχει πάρει στα χέρια του ο ανηλεής ασιατικός κολεκτιβισμός/δεσποτισμός. Και μάλλον «ουαί τοις (δυτικοίς) ηττημένοις».

Αναδημοσίευση από το Αντίφωνο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 19-02-10

Η ΕΥΠ στο κυνήγι των ξένων κερδοσκόπων



Από το LoMak's blog


Εντοπίστηκαν ήδη τέσσερις εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων που από τον περασμένο Δεκέμβριο παίζουν με τα ελληνικά ομόλογα - ΡΕΠΟΡΤΑΖ Β. ΧΙΩΤΗΣ, Ν. ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

Μετά την Ισπανία, τη Γαλλία και τη Γερμανία που ανακοίνωσαν και επισήμως ότι ξεκινούν πόλεμο κατά των κερδοσκόπων, αντίστοιχες προσπάθειες εξουδετέρωσης ή τουλάχιστον εντοπισμού των συμφερόντων που επιτίθενται στην ελληνική οικονομία ξεκίνησε και η ελληνική κυβέρνηση, με αιχμή του δόρατος την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών. Οπως πληροφορείται «Το Βήμα», η ΕΥΠ έχει ήδη κατορθώσει να βρει «την άκρη του νήματος» στο κουβάρι της κερδοσκοπίας που χτυπάει τη χώρα, αξιοποιώντας το οπλοστάσιο που της διασφαλίζει ο νέος νόμος 3649/2008, αλλά και το δίκτυο πληροφοριών που έχει στήσει διεθνώς η υπηρεσία, για να παρακολουθεί τις δραστηριότητες του οικονομικού εγκλήματος.

Σύμφωνα λοιπόν με τις πρώτες έρευνες που πραγματοποίησε η ΕΥΠ σε συνεργασία με άλλες κρατικές υπηρεσίες και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, εντοπίστηκαν ήδη τέσσερις από τις μεγαλύτερες εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη και στην Αμερική και οι οποίες από τον περασμένο Δεκέμβριο καθημερινά πωλούσαν μαζικά ομόλογα, αγοράζοντας εν συνεχεία στα χαμηλά της ημέρας. Με τον τρόπο αυτόν, και υπό το ιδιαίτερα δυσμενές κλίμα για την ελληνική οικονομία από τα συνεχή δημοσιεύματα και τις εκθέσεις για την ικανότητά της να αναχρηματοδοτήσει το χρέος, οι εταιρείες αυτές πέτυχαν υψηλότατα κέρδη και δημιούργησαν με τη βοήθεια ξένων οίκων τη μόδα «τρέξτε όλοι και σορτάρετε στην Ελλάδα».

Είναι προφανές ότι για την επιχείρηση του εντοπισμού των κερδοσκόπων που δραστηριοποιούνται σε ευρωπαϊκές χώρες των οποίων οι οικονομίες δοκιμάζονται συνεργάζονται οι κρατικές και οι μυστικές υπηρεσίες όλων των ενδιαφερομένων χωρών, ενώ η ΕΥΠ βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με το Εθνικό Κέντρο Αντικατασκοπίας (CΝΙ) της Ισπανίας, αλλά και με υπηρεσίες στη Γαλλία και στη Βρετανία.

Oπως λοιπόν έχει ήδη τεκμηριωθεί με αδιάσειστα στοιχεία, η εταιρεία που «σορτάρισε» περισσότερο από κάθε άλλη σε ελληνικά ομόλογα είναι η βρετανική Βrevan Ηoward, η οποία διαχειρίζεται το μεγαλύτερο hedge fund της Ευρώπης. Σύμφωνα και με επίσημα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η Βrevan Ηoward διατηρούσε ως πρόσφατα τις μεγαλύτερες ανοιχτές θέσεις πώλησης επί ελληνικών ομολόγων, αποκομίζοντας σημαντικά οφέλη από την εκτίναξη των spreads πάνω από τις 300 μονάδες βάσης. Η εταιρεία αυτή άλλωστε θεωρείται ειδικευμένη σε τοποθετήσεις στο δημόσιο χρέος και στην περίπτωση της Ελλάδας δανείστηκε ομόλογα κυρίως από αμερικανικές και βρετανικές τράπεζες που λόγω της θέσης τους διατηρούν πρόσβαση σε ελληνικούς τίτλους.

Η έρευνα των ελληνικών αρχών κατέληξε και στην αμερικανική εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων Fidelity Ιnternational, παρ΄ ότι δεν ειδικεύεται σε βραχυπρόθεσμες τοποθετήσεις και μεθόδους αντίστοιχες με αυτές που ακολουθούν τα hedge funds. Η συγκεκριμένη εταιρεία διαχειρίζεται σήμερα πάνω από 220 δισ. δολάρια για ιδιώτες και ιδρύματα, ενώ οι εκτιμήσεις από τα dealing rooms συγκλίνουν ότι τα funds της Fidelity κατείχαν κάποια στιγμή μετά τις εκλογές το 4,5% των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας.

Μία ακόμη εταιρεία που έχει εντοπιστεί ότι επί εβδομάδες «πυροβολούσε» με τις κινήσεις και τις διασυνδέσεις της την Ελλάδα είναι η Μoore Capital, η οποία ανήκει στην κατηγορία των hedge funds. Σύμφωνα με πληροφορίες στελέχη της είχαν ζητήσει να συναντηθούν με στελέχη του υπουργείου Οικονομικών έναν μήνα μετά τις εκλογές και αφού πληροφορήθηκαν την κατάσταση της οικονομίας από πρώτο χέρι άρχισαν να «σορτάρουν» σε ελληνικά ομόλογα.

Η έρευνα των ελληνικών αρχών επιβεβαίωσε τέλος το παιχνίδι που έπαιξε ο περίφημος κ. Τζον Πόλσον, τον ρόλο του οποίου είχε αποκαλύψει από πολύ νωρίς «Το Βήμα» με την επένδυση ενός ποσού περίπου 3,5 δισ. σε ελληνικά ομόλογα, κερδίζοντας έτσι από την εκτόξευση του spread.

Αναδημοσίευση από το Βήμα - Ημερομηνία δημοσίευσης: 19-02-10

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

γκρίζες ζω(ν)ες...

Από το LoMak's blog


Στάθης (Σταυρόπουλος)

Πώς μπόρεσε να γυρίσει με τόσον άδεια χέρια απ' το ταξίδι του στη Μόσχα ο κ. Γιώργος Παπανδρέου; Εξ όσων ενθυμούμαι, ουδέποτε άλλοτε ανταποκριτές αλλά και απεσταλμένοι είχαν τόσο λίγα να γράψουν για τα αποτελέσματα ενός ταξιδιού Ελληνα Πρωθυπουργού σε πρωτεύουσα μεγάλης δύναμης... Α contrario το πρόσφατο ταξίδι του Ερντογάν στη Μόσχα ακόμα αναλύεται (μακαρίζω τους γείτονες, μάλλον διαθέτουν έναν νέον Κεμάλ)...

Σε τόσο κρίσιμους καιρούς για την Ελλάδα, ο Πρωθυπουργός της πετάει πάει κι έρχεται -μόνον κόμπρες δεν μας έφερε απ' τις Ινδίες! Αλλά από τη Μόσχα; Και τι να έφερνε; θα αντιλέξουν ίσως αυτοί που 'χουν συνηθίσει στο minimum και την ήσσονα προσπάθεια! Ξέρω 'γώ; σαράντα χιλιάδες Βαράγγους κι έναν τρούλο απ' το Κρεμλίνο! Αν δεν κυνηγήσεις το θαύμα, δεν γίνεται...

Ας πάρουμε ως υπόθεση εργασίας

μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση

έναν χρυσοπληρωμένο κι αργομισθοθεσίτη δημοσιογράφο

και τον Μήτσο.

α) Η εν λόγω ΜΚΟ ασχολείται, φέρ' ειπείν, με την επιμόρφωση νομικών για το κράτος δικαίου στο Αζερμπαϊτζάν, την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας στη... Μολδαβία και τη χρηστή διακυβέρνηση (ουάου!) στο Σουδάν.

Για αυτές και άλλες τέτοιες «δράσεις», αυτή, όπως κι άλλες τέτοιες ΜΚΟ, έλαβε 513.000 ευρώ το 2005, 898.000 ευρώ το 2006, 460.000 ευρώ το 2007, 418.000 ευρώ το 2008 και 560.000 ευρώ το 2009.

Α, ξέχασα! Για μιαν ακόμα έκτακτη «δρασούλα» (κατασκευή αλιευτικών σκαφών στη Σρι Λάνκα) - (μα την Παναγία!) οι ιεραπόστολοι της εποχής μας έλαβαν 270.000 ζεστά ευρουδάκια επιπλέον το 2007. Αλληλούια!

β) Ο χρυσοπληρωμένος κι αργομισθοθεσίτης δημοσιογράφος λαμβάνει κρατικούς μισθούς 6.000 από 'δώ, 3.587 από 'κεί, 4.331 από ένα Γραφειάκι Τύπου, 12.000 από ένα πέι ρολ μυστικό κι απόκρυφο, 8.756 από μια τραπεζούλα και 1.500 ευρώ από ένα Δ.Σ.ιδρύματος, ας πούμε Μητσοτάκη ή Σημίτη, το ίδιο κάνει. Σύνολο: 36.174!

γ) Ο Μήτσος παίρνει 1.836 ευρώ μισθό κι επιδόματα, δουλεύοντας ήδη δεκατρία χρόνια Μήτσος.

Ωραία! Τι συνδέει τώρα τη ΜΚΟ, τον Παπαγαλοδημοσιογράφο και τον Μήτσο;

Από τις διάφορες ΜΚΟ ο κ. Παπανδρέου δεν έχει περικόψει δραχμή. Από τον Μήτσο έχει ήδη κόψει τα πόδια και του κόβει τα ήπατα, απειλώντας ότι θα του κόψει και τον κώ..., εντάξει, τον πωπό!

Οσο για τον χρυσοπληρωμένο-δημοσιογράφο-παπαγαλάκι, είναι αυτός που βρίζει τον Μήτσο όταν πάει να βγάλει κιχ για τις περικοπές, είναι αυτός που κάνει τον Μήτσο να ντρέπεται που βγάζει 1.836 ευρώ, ενώ θα ήταν αρκετό να βγάζει 1.144, είναι αυτός που καλεί τον Μήτσο εναντίον των γεωργών, των άλλων γενικώς (αναλόγως ποιος στοχοποιείται κάθε φορά), όλων!...

Τέτοιου τύπου είναι οι θυσίες που ζητάει απ' τον λαό η κυβέρνηση - τύπου εκατόμβης (αγαθών χάριν των πονηρών)...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 18.ΙΙ.2010 stathis@enet.gr

Αναδημοσίευση από την Ελευθεροτυπία - Ημερομηνία δημοσίευσης: 18-02-10