Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Για το «Είναι και Χρόνος» του Heiddeger

(άρθρο, πλήρες κείμενο)

Ιανουαρίου 6th, 2009 § 3 σχόλια

Συλλογή εξεζητημένων και ασαφών κοινοτοπιών
Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ | 21 Δεκεμβρίου 1997 | TO BHMA

Θεωρώ το «Είναι και Χρόνος» ένα από τα υπερτιμημένα βιβλία του αιώνα μας· για την ακρίβεια, μου φαίνεται ως μια συλλογή κοινοτοπιών μεταφρασμένων σε γλώσσα εξεζητημένη και ασαφή. Στη διαπίστωση αυτή καταλήγει όποιος βγαίνει από τη στενή φιλοσοφική προοπτική και εποπτεύει την ιστορία των ιδεών και των προβλημάτων στο σύνολό της. Οι φιλόσοφοι, όντας κατά κανόνα μονομερέστατα μορφωμένοι, συνήθως διογκώνουν τη σημασία των όσων συμβαίνουν στο δικό τους πεδίο και θεωρούν πρωτότυπο ένα συγγραφέα μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι πληροφορήθηκαν μερικά πράγματα για πρώτη φορά απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα, η φιλοσοφία των Νεοτέρων Χρόνων δεν δημιούργησε δική της αυτοτελή προβληματική, αλλά παρακολούθησε, άμεσα ή έμμεσα, καλύτερα ή χειρότερα, τις ραγδαίες εξελίξεις των επιστημών, αρχικά κυρίως των θετικών και κατόπιν κυρίως των κοινωνικών – ανθρωπολογικών. Η γνωσιοθεωρητικά προσανατολισμένη φιλοσοφία του υποκειμένου στον 17ο και στον 18ο αι. συγκροτήθηκε ως προσπάθεια να απαντηθούν τα ερωτήματα που έθεσε η τοτινή μαθηματική φυσική (διάκριση πρωτευουσών και δευτερευουσών ιδιοτήτων, αιτιότητα, ουσία). Οι κοινωνικές και ανθρωπολογικές επιστήμες, που άρχισαν να θεμελιώνονται στον 18 αι. και ανδρώθηκαν στον 19ο, εγκαινίασαν μια θεώρηση θανάσιμη για τον ζωτικό μύθο της φιλοσοφίας, τον μύθο της αυτονομίας του πνεύματος, καθώς έδειξαν τις εξαρτήσεις της όχι μόνο από «ανορθολογικούς» και «υπαρξιακούς» αλλά και από «εξωπνευματικούς», κοινωνικοοικονομικούς και ιστορικούς παράγοντες.

Κάτω από την πίεση των ρευμάτων αυτών το κεντρικό πρόβλημα της φιλοσοφίας γίνεται τώρα η αναίρεση του εαυτού της ή τουλάχιστον η αναίρεση του τρόπου με τον οποίο κατανοούσε παραδοσιακά και υπεροπτικά ­ τον εαυτό της. Το έργο των Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ, Ντίλταϊ, ο αμερικανικός πραγματισμός και ο Μπέρξον είχαν δείξει με διάφορους τρόπους, αλλά ήδη επαρκέστατα, ότι η φιλοσοφία και η πνευματική δημιουργία γενικότερα ριζώνουν σε στρώματα βαθύτερα και είχαν έτσι θέσει το ζήτημα της οντολογίας των στρωμάτων αυτών. Ο Χάιντεγκερ προσεγγίζει την προβληματική τούτη μέσω του προγράμματος της φαινομενολογίας του Χούσερλ: να διερευνηθεί η συγκρότηση του προεπιστημονικού υποκειμένου ως του εδάφους πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το επιστημονικό κοσμοείδωλο. Ωστε όχι μόνο δεν εγκαινιάζει τη νέα φιλοσοφική θεώρηση και μαζί τη νέα θεώρηση του φιλοσοφικού φαινομένου, αλλά μάλλον βρίσκεται στο τέρμα μιας πορείας. Και όχι μόνο δεν διευρύνει τη συναφή προβληματική, αλλά απεναντίας την περιορίζει, μολονότι, με το στομφώδες ύφος του, δημιουργεί την εντύπωση ότι εξαγγέλλει πρωτάκουστες αλήθειες. Τούτος ο περιορισμός του ορίζοντα της έρευνας είναι τριττός. Πρώτον, η «θεμελιακή οντολογία» είναι «φιλοσοφική ανθρωπολογία», ήτοι το αναζητούμενο βαθύτερο στρώμα εντοπίζεται στη σταθερή υπαρξιακή δομή του ανθρώπινου είναι ως είναι ατομικού. Μολονότι τονίζεται ότι στη δομή αυτή συμπεριλαμβάνονται εξ ορισμού η ύπαρξη μέσα στον κόσμο και η συνύπαρξη με άλλους ανθρώπους, ωστόσο τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη βλέπονται αποκλειστικά στην προοπτική του ατομικού ανθρώπινου είναι, ενώ η συγκρότηση του κοινωνικού υποκειμένου και του κοινωνικού κόσμου παραμένει στο περιθώριο. Μολονότι λοιπόν πολλοί πιστεύουν ότι ο Χάιντεγκερ ξεπέρασε την παραδοσιακή φιλοσοφία του υποκειμένου προς την κατεύθυνση μιας κοινωνικής οντολογίας, αυτό ακριβώς δεν μπόρεσε να κάμει. Γιατί αποτελούν δύο διαφορετικά πράγματα η εννοιολογική σύλληψη του κοινωνικού είναι στην υπερατομική του διάσταση και η διαπίστωση ότι η ατομική ύπαρξη έχει μια κοινωνική διάσταση. Η ανάλυση των κοινωνικών σχέσεων μεταξύ ανθρώπων, η οποία άλλωστε στον Χάιντεγκερ συνίσταται σε επιφανειακές νύξεις, αποκτά κοινωνιοοντολογικό νόημα μόνο όταν επιχειρείται με δεδομένη τη συγκρότηση του κοινωνικού είναι, οι ενδοανθρώπινες σχέσεις είναι κοινωνικές μόνον εφόσον διαδραματίζονται εντός κοινωνίας και εν γνώσει αυτού του θεμελιώδους γεγονότος.

Δεύτερον, ο προσδιορισμός των υπαρξιακών σταθερών του ανθρώπινου είναι εμφανίζεται μονομερής και αυθαίρετος. Στη μετατροπή ανθρωπολογικών κατηγοριών σε οντολογικές ο Χάιντεγκερ ακολουθεί τον Κίρκεγκααρντ, ο οποίος περιέγραψε υπαρξιακές καταστάσεις του ανθρώπου ως συναρτήσεις της οντικής του συνάφειας με κάτι υπέρτερο και περιεκτικότερο και όχι απλώς ως ψυχολογικές συγκυρίες. Πέρα από αυτό, ο βασικός κορμός των οντολογικών κατηγοριών, τις οποίες αποδίδει ο Χάιντεγκερ στο ανθρώπινο είναι, παραλαμβάνεται αυτούσιος και χωρίς καμία ιδιαίτερη εξήγηση από τη θεολογική σκέψη, ξεκινώντας από τον Αυγουστίνο. Δεν είναι διόλου αυτονόητο όμως ότι κατηγορίες διαμορφωμένες μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές καταστάσεις και υπό συγκεκριμένες κοσμοθεωρητικές προϋποθέσεις ενδείκνυνται ως άξονες μιας υπεριστορικής, δηλ. οντολογικής ανάλυσης της ανθρώπινης ύπαρξης. Και το ατόπημα επιδεινώνεται επειδή ο Χάιντεγκερ εντάσσει έννοιες κατ’ εξοχήν θεολογικές σε ένα πλαίσιο που ο ίδιος το θέλει αθεϊστικό. Αλλά γιατί να είναι η «ενοχή» λ.χ. εξ υπαρχής συστατικό στοιχείο μιας ανθρώπινης ύπαρξης απλώς «ριγμένης» μέσα σε έναν κόσμο δίχως νόημα τουλάχιστον νόημα κατοχυρωμένο από κάποιον, απέναντι στον οποίο ο άνθρωπος θα όφειλε να νιώθει ένοχος;

Τρίτον, μολονότι η οντολογία του ανθρώπινου είναι αναζητεί τη διάσταση βάθους πέραν των γνωστικών – φιλοσοφικών αλλά και πέραν των ηθικών εννοιών, παραμένει η ίδια σημαδεμένη από αξιολογικές αρέσκειες και απαρέσκειες. Βεβαίως, ο Χάιντεγκερ αρνείται ότι ηθικολογεί ή ασκεί κριτική του πολιτισμού, ωστόσο όποιος έχει εξοικειωθεί με τη γερμανική γραμματεία και δημοσιογραφία της δεκαετίας του 1920 αναγνωρίζει εύκολα την καταγωγή των μοτίβων του. Η αξιολογική τάση δεν ακολουθεί την πεπατημένη της ηθικής θεωρίας απεναντίας, η τρέχουσα αστική ηθική βάλλεται έμμεσα , αλλά αρθρώνεται ως αντιπαράθεση της «αυθεντικής» προς την «αναυθεντική» ύπαρξη, όπως αυτή τάχα δεσπόζει στο επίπεδο της ανώνυμης μάζας. Γύρω από την αντιπαράθεση τούτη συνομαδώνονται και πλείστες άλλες κατηγοριακές διακρίσεις, π.χ. εκείνη ανάμεσα σε «αποφασιστικότητα» (προκειμένου να αναμετρηθεί κανείς με τα έσχατα προβλήματα της ύπαρξης) και «αναποφασιστικότητα». Με την ίδια αντιπαράθεση συνυφαίνονται τα όσα θα γράψει αργότερα ο Χάιντεγκερ υπό τη μορφή κριτικής του τεχνικού πολιτισμού.

Ας δείξουμε τώρα με κάθε συντομία σε ένα κεντρικό παράδειγμα πώς επηρεάζουν τα τρία αυτά δεδομένα τις αναλύσεις του «Είναι και Χρόνος». Στην πραγμάτευση του θανάτου συγκλίνουν η επικέντρωση στο ατομικό είναι, οι θεολογικές μνήμες και η αντίθεση «αυθεντικό – αναυθεντικό», δίνοντας ένα αποτέλεσμα μεγαλόστομο, βέβαια, ελάχιστα όμως ουσιαστικό από τη σκοπιά της κοινωνικής οντολογίας. Ο θάνατος ενδιαφέρει ως καταλύτης του φόβου εκείνου και της προσδοκίας εκείνης που τάχα μαρτυρούν ότι η ύπαρξη ζει αυθεντικά στο ακραίο όριο των δυνατοτήτων της. Πίσω όμως από τη δραματική εικόνα της υπαρξιακής υπερέντασης ενός μοναχικού ανθρώπινου όντος, που βιώνει ό,τι γνησιότερο έχει στο χείλος μιας αβύσσου, δεν βρίσκεται απολύτως τίποτε. Οπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, έτσι και ο Χάιντεγκερ δεν καταφέρνει να πει το παραμικρό για τον θάνατο καθ’ εαυτόν. Γιατί, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ο άνθρωπος δεν μπορεί να συνδέσει καμία σκέψη με τον θάνατο και αποκλειστικά με τον θάνατο. Ο,τι σκέφτεται μιλώντας για τον θάνατο είτε αναφέρεται στη ζωή (ως κάτι που δεν θέλει να χάσει) είτε αναφέρεται σε ό,τι πιστεύει ότι τον περιμένει μετά από τη ζωή· η στιγμή και η στιγμιαία βίωση του θανάτου ξεφεύγει από κάθε δυνατότητα νοητικής σύλληψης ίσως γιατί δεν υπάρχει. Το οντολογικό πρόβλημα είναι επομένως πολύ ευρύτερο από τη σχέση μιας «αυθεντικής» ύπαρξης με μιαν πομφόλυγα. Συνίσταται στην ανίχνευση των συνεπειών της θνητότητας του ανθρώπου για τη συγκρότηση της κοινωνικής του ύπαρξης. Δεν ρυθμίζει η σχέση του ανθρώπου προς τον θάνατο τις σχέσεις του προς τους άλλους ανθρώπους, αλλά αντίθετα: οι σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους καθορίζουν άμεσα ή έμμεσα το πώς πεθαίνει και πώς βαδίζει προς τον θάνατό του. Αυτό ισχύει όχι μόνο για όποιον στέκει μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα ως στέλεχος μιας πολιτικής παράταξης, αλλά και για όποιον πεθαίνει πιστεύοντας ότι αποδημεί εις Κύριον γιατί και αυτή η πίστη είναι πίστη μιας κοινότητας, στην οποία ανήκει ο θνήσκων. Επιπλέον, η θνητότητα του ανθρώπου σημαίνει τη δυνατότητα της βίαιης θανάτωσής του. Ακριβώς το γεγονός του βίαιου θανάτου όμως οριοθετεί ολόκληρο το φάσμα των δυνατών σχέσεων ανάμεσα σε ανθρώπους: η ακραία φιλία εκδηλώνεται όταν θυσιάζω τη ζωή μου για κάποιον και η ακραία έχθρα όταν σκοτώνω κάποιον. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα κινούνται όλες οι άλλες σχέσεις.

Τέτοιοι και παρόμοιοι κατ’ εξοχήν προβληματισμοί της κοινωνικής οντολογίας ούτε καν θίγονται στο «Είναι και Χρόνος». Η οπτική του είναι ορισμένη και περιορισμένη. Ετσι, παρά το πλήθος των αναγνωστών και υπομνηματιστών του, ελάχιστα γονιμοποίησε τις ανθρωπολογικές και κοινωνικές, ακόμη και τις φιλοσοφικές σπουδές οι επαναλήψεις και οι παραφράσεις ή οι παραθέσεις ηχηρών φράσεων και όρων δεν συνιστούν τέτοια γονιμοποίηση. Δεν μπορώ να βρω εδώ κάτι που ο ευρύτερα ενημερωμένος αναγνώστης δεν θα το έβρισκε κάπου αλλού, ειπωμένο καλύτερα και απλούστερα. Φυσικά, όταν ένα έργο για οποιουσδήποτε λόγους βρεθεί στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, συνδέεται με όλες τις τρέχουσες συζητήσεις και έτσι γεννιέται η οπτική απάτη ότι το περιεχόμενό του είναι πολύ πλουσιότερο απ’ ό,τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Τα ίδια ισχύουν και για το μεταγενέστερο έργο του Χάιντεγκερ. Σε άλλη θέση έχω δείξει ότι τόσο η κριτική του στη μεταφυσική όσο και η κριτική του στη νεότερη τεχνικοεπιστημονική σκέψη λίγες αξιώσεις πρωτοτυπίας και βάθους έχουν. Ωστόσο, ήδη οι αρχαίοι γνώριζαν ότι τις τύχες των βιβλίων τις καθορίζουν διαφορετικοί και πολλαπλοί παράγοντες. Habent sua fata libelli.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Ένα New Deal για την Ευρώπη


του Γιάνη Βαρουφάκη
04/07/2011


Διακήρυξη Έξι Ευρωπαίων Ηγετών για την Ευρωπαϊκή Κρίση και την Αναδόμηση της Ευρωζώνης: Παράλληλη δημοσίευση των Financial Times, Der Spiegel και protagon.gr

Πριν οκτώ μήνες, στις 18 Νοεμβρίου 2010, μαζί με τον Stuart Holland, παρουσιάσαμε στο protagon.gr ένα σκεπτικό-πρόταση για την Κρίση της ευρωζώνης. Για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις εξορθολογισμού της. Μερικούς μήνες μετά, στις 11 Μαρτίου 2011, η πρόταση εκείνη επαναδιατυπώθηκε και πάλι από την ιστοσελίδα του protagon.gr (βλ. εδώ για την εξέλιξή της στα αγγλικά). Από τότε οι βασικοί άξονες της πρότασης, έχουν υιοθετηθεί από συνδικάτα (την Ευρωπαϊκή Ένωση Εργατικών Συνδικάτων, το Scotland Unite κ.α.), ινστιτούτα (π.χ. το Levy Institute της Νέας Υόρκης), και οργανισμούς (π.χ. την τράπεζα UBS) στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Τις τελευταίες εβδομάδες, και πάλι από κοινού με τον Stuart Holland, συγγράψαμε μια Διακήρυξη που παραθέτει, υπό μορφή περίληψης, τα βασικά σημεία της πρότασης αυτής. Σκοπός μας ήταν η συγκομιδή υπογραφών από ευρωπαίους ηγέτες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην δόμηση της ευρωζώνης. Ηγέτες οι οποίοι μοιράζονται τις ανησυχίες μας και ενστερνίζονται την ουσία της πρότασης μας για τις θεσμικές αλλαγές που θα ωθούσαν την ευρωζώνη εκτός Κρίσης.

Σήμερα, η Διακήρυξη αυτή δημοσιεύεται, υπογεγραμμένη από έξι σημαντικούς ευρωπαίους, ταυτόχρονα στους Financial Times, στο Der Spiegel και, εδώ που πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας, στο protagon.gr (αφού άλλωστε εδώ πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας). Την παραθέτω αυτούσια και άνευ σχολίων:

Ένα νέο New Deal για την Ευρώπη
Διακήρυξη υπογεγραμμένη από τους:
Τζουλιάνο Αμάτο (τ. Πρωθυπουργός της Ιταλίας)
Γκι Βερχόφσταντ (τ. Πρωθυπουργός του Βελγίου, νυν ηγέτης της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο)
Μισέλ Ροκάρ (τ. Πρωθυπουργός της Γαλλίας)
Μάριο Σοάρες (τ. Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας)
Ενρίκε Μπαρόν (τ. ηγέτης της Σοσιαλιστικής Ομάδας και πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου)
Γιάτσεκ Σαριούζ Βόλσκι (Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, τ. Αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, και Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής)

Η Ευρώπη χάνει τον πόλεμο μεταξύ των εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατών-μελών που την απαρτίζουν και των οίκων αξιολόγησης που δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κυβερνήσουν αλλά οι οίκοι αξιολόγησης διατηρούν την εξουσία. Οι πολίτες το γνωρίζουν αυτό και, για αυτό, σε κάποια Ευρωπαϊκά κράτη δυστροπούν στην ιδέα παροχής οικονομικής βοήθειας σε άλλα κράτη.

Ωστόσο, ορισμένες από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, ωφελήθηκαν τα μέγιστα από ένα ευρώ φθηνότερο και πιο ανταγωνιστικό από ό,τι θα ήταν σε μια ευρωζώνη αποτελούμενη από λιγότερα (και πλουσιότερα) κράτη-μέλη. Παράλληλα, η χρεοκοπία των πιο ευάλωτων σε χρέη κρατών θα έπληττε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της Κεντρικής Ευρώπης, κάτι που σημαίνει ότι τα συμφέροντα του 'βορρά' είναι απόλυτα συνυφασμένα με εκείνα του 'νότου'. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

Ως προς την απάντηση σε αυτή την πολύπλοκη Κρίση, η απάντηση δεν μπορεί να είναι «λιγότερη» Ευρώπη αλλά «περισσότερη». Ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο Τζούλιο Τρεμόντι πρότειναν (όπως και άλλοι) την μετατροπή μέρους των εθνικών χρεών σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων, μια κίνηση που θα σταματούσε την παρούσα κρίση χρέους. Συμφωνούμε.

Η απόφαση για μια τέτοια μετατροπή δεν χρειάζεται να είναι ομόφωνη. Μπορεί να επιτευχθεί στην βάση της εθελοντικής συμμετοχής κρατών-μελών εφόσον η πλειοψηφία (των κρατών-μελών) την προτείνει, όπως ακριβώς συνέβη και με τη δημιουργία του ίδιου του ευρώ. Οι κυβερνήσεις που επιθυμούν να διατηρήσουν τα δικά τους ομόλογα, όπως πιθανώς η Γερμανία, μπορούν να το κάνουν.

Συμφωνούμε επίσης με την πρόταση Γιουνκέρ-Τρεμόντι στο σκέλος που προβλέπει ότι τα ευρωομόλογα θα μπορούν να διακινούνται διεθνώς και να προσελκύουν πλεονάσματα από κρατικά αποθεματικά ταμεία (sovereign wealth funds) και από τις αναδυόμενες οικονομίες, των οποίων οι κυβερνήσεις προτείνουν ένα πιο πλουραλιστικό διεθνές νομισματικό σύστημα. Τα κονδύλια που θα προσελκύσουν τα ευρωομόλογα θα αποτελούν οικονομικές εισροές στην ΕΕ συνολικά και όχι οικονομική βοήθεια μεταξύ των κρατών - μελών.

Εξάλλου προτείνουμε το μέρος των εθνικών χρεών που θα μεταφερθεί στην ΕΕ να αποσυρθεί από την αγορά ομολόγων. Απλά, τα ομόλογα αυτά θα εξυπηρετούνται από την ΕΕ, από τα κονδύλια που θα ελκύσουν τα (ελευθέρως διακινούμενα στις αγορές) ευρωομόλογα, χωρίς όμως να αγοράζονται και να πωλούνται στις αγορές. Από τη στιγμή που δεν θα αγοράζονται ούτε και θα πωλούνται, δεν θα αφορούν πλέον τους οίκους αξιολόγησης. Το επιτόκιο αποπληρωμής από τα κράτη-μέλη προς την ΕΕ αυτού του μεταφερθέντος χρέους θα μπορούσε να αποφασιστεί σε μια σταθερή βάση από τους υπουργούς οικονομικών του Eurogroup. Έτσι, θα θωρακιστεί από τους κερδοσκόπους και οι κυβερνήσεις θα επανακτήσουν τον έλεγχο μεγάλου μέρους του χρέους από τους οίκους αξιολόγησης.

Προτείνουμε επίσης να διδαχθούμε από το New Deal των ΗΠΑ τη δεκαετία του 30, το οποίο ενέπνευσε την πρόταση του Ζακ Ντελόρ το 1993 να υποστηριχθεί το κοινό νόμισμα με κοινά ευρωομόλογα.

Η κυβέρνηση Ρούσβελτ δεν ζήτησε να δανειοδοτήσουν (ή να εγγυηθούν δάνεια) πλεονασματικές πολιτείες όπως η Καλιφόρνια τις ελλειμματικές πολιτείες. Ούτε και απαιτούσε οικονομική βοήθεια από αυτές, ή την εξαγορά από εκείνες των χρεών άλλων πολιτειών ή της Ένωσης. Ακριβώς έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος η Ευρωπαϊκή Ένωση να ζητά την αγορά χρέους των κρατών-μελών ή την δανειοδότησή τους όταν δύναται να εκδώσει δικά της ευρωομόλογα τώρα.

Τα ομόλογα των ΗΠΑ χρηματοδοτούν την ομοσπονδιακή οικονομική πολιτική. Η Ευρώπη δεν διαθέτει τέτοια πολιτική. Όμως τα κράτη-μέλη, των οποίων τμήμα του εθνικού χρέους προτείνουμε να μετατραπεί σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομόλογων, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το υπόλοιπο χρέος τους μέσω των εσόδων από εθνική φορολογία και χωρίς οικονομική βοήθεια από άλλους.

Η Ευρώπη έχει επίσης ένα πλεονέκτημα που παραβλέπεται. Πολλά, αν όχι τα περισσότερα, κράτη-μέλη πνίγονται στα χρέη μετά τη διάσωση των τραπεζών. Όμως η ίδια η ΕΕ ουσιαστικά δεν έχει χρέος. Ακόμα και μετά την αγορά εθνικών ομολόγων από την ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά, από τον περασμένο Μάιο έως τώρα, το κοινό χρέος της Ένωσης είναι λιγότερο από 1% του ΑΕΠ.

Πρόκειται για λιγότερο από το ένα δέκατο του επιπέδου χρέους στο οποίο οι ΗΠΑ εξέδωσαν ομόλογα για να χρηματοδοτήσουν το New Deal, του οποίου η επιτυχία τους έδωσε την εμπιστοσύνη να χρηματοδοτήσουν το Σχέδιο Marshall το οποίο επανεκκίνησε την Ευρώπη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και από το οποίο η Γερμανία ήταν αυτή που επωφελήθηκε περισσότερο από όλα τα κράτη.

Η έκδοση ευρωομολόγων, επί πλέον, δεν απαιτεί τη σύσταση κάποιου καινούργιου θεσμού. Ένα καλά προστατευμένο ομόλογο μπορεί να το διαχειριστεί ακόμα και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Εκδόσεις ομολόγων για την ανάπτυξη μπορούν να γίνουν από αυτό το Ταμείο ή από το γκρουπ στο οποίο ανήκει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή από την ίδια την ΕΚΤ. Μπορούν επίσης να εξυπηρετηθούν από έσοδα συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει με τα ομόλογα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ο εγγυητής της νομισματικής σταθερότητας, αλλά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είναι εγγυητής της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Η δυνατότητά της να χρηματοδοτεί επενδυτικά προγράμματα ήδη είναι διπλάσια από αυτή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων εκδίδει τα δικά της ομόλογα εδώ και 50 χρόνια δίχως εθνικές εγγυήσεις ή οικονομική βοήθεια. Κανένα από τα ισχυρά κράτη-μέλη της ευρωζώνης δεν υπολογίζει σε δανεισμό στο εθνικό του χρέος.

Η έκδοση ομολόγων διαφέρει ριζικά από το τύπωμα χρήματος και δεν σχετίζεται με την διαχείριση των κρατικών ελλειμμάτων. Έκδοση ομολόγων από την ΕΕ θα σήμαινε εισροή κεφαλαίων για χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής ανάνηψης και όχι λιτότητα ή πληθωριστικές τάσεις. Ζητάμε επειγόντως την αναγνώριση αυτής της διαπίστωσης από το Ecofin και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ώστε να εξασφαλιστεί η ευρωζώνη και να επιτευχθεί οικονομική και κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού New Deal τώρα

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Γ. Κοντογιώργης. Εκπομπή "Για την κρίση: Δύση, Ε.Ε. και Ελλάδα", με τον Ν. Αργυρόπουλο, Blue sky, 9-7-11

Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, αναλύει τον χαρακτήρα της παγκόσμιας κρίσης, που είναι τελικά "δυτική" και "ευρωπαϊκή" με ξεχωριστή διάσταση για την Ελλάδα. Διαπιστώνει ότι μολονότι εκδηλώνεται ως χρηματοπιστωτική, είναι βαθιά πολιτική και αναγγέλει το τέλος του (προ-αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος της νεοτερικότητας. Θέτει ως προύπόθεση της διεξόδου απο την κρίση, μια νέα ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών, το κράτος και την "αγορά", που θα επέλθει με την αλλαγή του πολιτικού συστήματος, έτσι ώστε η κοινωνία να μεταβληθεί σε θεσμικό συντελεστή του. Με την αντιπροσωπευτική προσομοίωση του πολιτικού συστήματος η κοινωνία θα δεσμεύει θεσμικά τούς πολιτικούς, ώστε να λειτουργούν ως ελεγχόμενοι και ανακλητοί εντολοδόχοι της και θα ορίζει τις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής πράξης, προκειμένου να αποτρέπεται η ολοκληρωτική καθυπόταξη του κράτους στις αγορές. Η κοινωνία των πολιτών, με την είσοδό της στην πολιτεία, θα είναι σε θέση να υπαγορεύσει στις οικονομίες (στις "αγορές") ένα ρόλο που να προσιδιάζει σε λειτουργίες κοινού συμφέροντος, αντί της δεσποτικής ηγεμονίας που ουσιαστικά κατέκτησαν ήδη σήμερα.

Κάντε κλίκ εδώ

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Απάντηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου στο υπόμνημα της κ. Χριστίνας Κουλούρη

Απάντηση των Παμμακεδονικών Ενώσεων Υφηλίου στο υπόμνημα της κ. Χριστίνας Κουλούρη






Η κ. Χριστίνα Κουλούρη με το της 25ης Ιανουαρίου 2011, ανυπόγραφο υπόμνημά της προς τις Παμμακεδονικές ΕνώσειςΥφηλίου προσπαθεί εις μάτην να μας πείσει πως δεν διαστρεβλώνεται η ελληνική ιστορία στο τετράτομο της Κοινής Βαλκανικής Ιστορίας που εκδόθηκε από το Κέντρο Δημοκρατίας και Συμφιλίωσης Νοτιοανατολικής Ευρώπης/Center for Democracy and Reconciliation in South East Europe (ΚΔΣΝAΕ/CDRSEE).




Ο κ. Σπυρίδων Σφέτας (Επίκουρος Καθηγητής Νεότερης και Σύγχρονης Βαλκανικής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) στην «Κριτική Προσέγγιση του Εναλλακτικού Εκπαιδευτικού Υλικού για τη Διδασκαλία της Νεότερης Ιστορίας της Νοτιοανατολικής Ευρώπης», αναλύει εκτενέστατα τα τέσσερα βιβλία του τετράτομου και τα βρίσκει ακατάλληλα για οποιαδήποτε προσπάθεια διδασκαλίας, έστω και σαν εναλλακτικό εκπαιδευτικό υλικό [1].


Εδώ θα εκθέσουμε μερικές από τις παρατηρήσεις του κ. Σφέτα:


«Όπως προκύπτει από την εισαγωγή του δευτέρου τόμου «Έθνη και Κράτη στη Νοτιοανατολική Ευρώπη», τα εθνικά κράτη θεωρούνται ως παρωχημένα μορφώματα και τα έθνη, που υποτίθεται ότι δημιουργούνται τεχνητά από τους διανοούμενους εντός του πλαισίου των εθνικών κρατών, δεν είναι ιστορικές οντότητες. Έτσι απονευρώνεται πλήρως η εθνική ιδεολογία και ισοπεδώνονται τα ιστορικά έθνη (Έλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι) με τα νέα πολιτικά έθνη του εικοστού αιώνα. Η κατάρα του εθνικισμού θεωρείται η αιτία των συνεχών διενέξεων στα Βαλκάνια και η απομυθοποίηση του έθνους η εγγύηση της συμφιλίωσης και της ειρηνικής συνύπαρξης των βαλκανικών κρατών εντός της Ενωμένης Ευρώπης. Αν οι αφορισμοί αυτοί υποκρύπτουν τις πολιτικές επιδιώξεις ορισμένων κύκλων για το μέλλον των Βαλκανίων, ο ιστορικός οφείλει να αντιδράσει.» [1].


Ένα New Deal για την Ευρώπη

του Γιάνη Βαρουφάκη
04/07/2011


Διακήρυξη Έξι Ευρωπαίων Ηγετών για την Ευρωπαϊκή Κρίση και την Αναδόμηση της Ευρωζώνης: Παράλληλη δημοσίευση των Financial Times, Der Spiegel και protagon.gr

Πριν οκτώ μήνες, στις 18 Νοεμβρίου 2010, μαζί με τον Stuart Holland, παρουσιάσαμε στο protagon.gr ένα σκεπτικό-πρόταση για την Κρίση της ευρωζώνης. Για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα από θεσμικές παρεμβάσεις εξορθολογισμού της. Μερικούς μήνες μετά, στις 11 Μαρτίου 2011, η πρόταση εκείνη επαναδιατυπώθηκε και πάλι από την ιστοσελίδα του protagon.gr (βλ. εδώ για την εξέλιξή της στα αγγλικά). Από τότε οι βασικοί άξονες της πρότασης, έχουν υιοθετηθεί από συνδικάτα (την Ευρωπαϊκή Ένωση Εργατικών Συνδικάτων, το Scotland Unite κ.α.), ινστιτούτα (π.χ. το Levy Institute της Νέας Υόρκης), και οργανισμούς (π.χ. την τράπεζα UBS) στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Τις τελευταίες εβδομάδες, και πάλι από κοινού με τον Stuart Holland, συγγράψαμε μια Διακήρυξη που παραθέτει, υπό μορφή περίληψης, τα βασικά σημεία της πρότασης αυτής. Σκοπός μας ήταν η συγκομιδή υπογραφών από ευρωπαίους ηγέτες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην δόμηση της ευρωζώνης. Ηγέτες οι οποίοι μοιράζονται τις ανησυχίες μας και ενστερνίζονται την ουσία της πρότασης μας για τις θεσμικές αλλαγές που θα ωθούσαν την ευρωζώνη εκτός Κρίσης.

Σήμερα, η Διακήρυξη αυτή δημοσιεύεται, υπογεγραμμένη από έξι σημαντικούς ευρωπαίους, ταυτόχρονα στους Financial Times, στο Der Spiegel και, εδώ που πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας, στο protagon.gr (αφού άλλωστε εδώ πρωτοείδε το φως της δημοσιότητας). Την παραθέτω αυτούσια και άνευ σχολίων:

Ένα νέο New Deal για την Ευρώπη
Διακήρυξη υπογεγραμμένη από τους:
Τζουλιάνο Αμάτο (τ. Πρωθυπουργός της Ιταλίας)
Γκι Βερχόφσταντ (τ. Πρωθυπουργός του Βελγίου, νυν ηγέτης της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών στο Ευρωκοινοβούλιο)
Μισέλ Ροκάρ (τ. Πρωθυπουργός της Γαλλίας)
Μάριο Σοάρες (τ. Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πορτογαλίας)
Ενρίκε Μπαρόν (τ. ηγέτης της Σοσιαλιστικής Ομάδας και πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου)
Γιάτσεκ Σαριούζ Βόλσκι (Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, τ. Αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, και Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής)

Η Ευρώπη χάνει τον πόλεμο μεταξύ των εκλεγμένων κυβερνήσεων των κρατών-μελών που την απαρτίζουν και των οίκων αξιολόγησης που δεν λογοδοτούν παρά στον εαυτό τους. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να κυβερνήσουν αλλά οι οίκοι αξιολόγησης διατηρούν την εξουσία. Οι πολίτες το γνωρίζουν αυτό και, για αυτό, σε κάποια Ευρωπαϊκά κράτη δυστροπούν στην ιδέα παροχής οικονομικής βοήθειας σε άλλα κράτη.

Ωστόσο, ορισμένες από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, ωφελήθηκαν τα μέγιστα από ένα ευρώ φθηνότερο και πιο ανταγωνιστικό από ό,τι θα ήταν σε μια ευρωζώνη αποτελούμενη από λιγότερα (και πλουσιότερα) κράτη-μέλη. Παράλληλα, η χρεοκοπία των πιο ευάλωτων σε χρέη κρατών θα έπληττε τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία της Κεντρικής Ευρώπης, κάτι που σημαίνει ότι τα συμφέροντα του 'βορρά' είναι απόλυτα συνυφασμένα με εκείνα του 'νότου'. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο.

Ως προς την απάντηση σε αυτή την πολύπλοκη Κρίση, η απάντηση δεν μπορεί να είναι «λιγότερη» Ευρώπη αλλά «περισσότερη». Ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ και ο Τζούλιο Τρεμόντι πρότειναν (όπως και άλλοι) την μετατροπή μέρους των εθνικών χρεών σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομολόγων, μια κίνηση που θα σταματούσε την παρούσα κρίση χρέους. Συμφωνούμε.

Η απόφαση για μια τέτοια μετατροπή δεν χρειάζεται να είναι ομόφωνη. Μπορεί να επιτευχθεί στην βάση της εθελοντικής συμμετοχής κρατών-μελών εφόσον η πλειοψηφία (των κρατών-μελών) την προτείνει, όπως ακριβώς συνέβη και με τη δημιουργία του ίδιου του ευρώ. Οι κυβερνήσεις που επιθυμούν να διατηρήσουν τα δικά τους ομόλογα, όπως πιθανώς η Γερμανία, μπορούν να το κάνουν.

Συμφωνούμε επίσης με την πρόταση Γιουνκέρ-Τρεμόντι στο σκέλος που προβλέπει ότι τα ευρωομόλογα θα μπορούν να διακινούνται διεθνώς και να προσελκύουν πλεονάσματα από κρατικά αποθεματικά ταμεία (sovereign wealth funds) και από τις αναδυόμενες οικονομίες, των οποίων οι κυβερνήσεις προτείνουν ένα πιο πλουραλιστικό διεθνές νομισματικό σύστημα. Τα κονδύλια που θα προσελκύσουν τα ευρωομόλογα θα αποτελούν οικονομικές εισροές στην ΕΕ συνολικά και όχι οικονομική βοήθεια μεταξύ των κρατών - μελών.

Εξάλλου προτείνουμε το μέρος των εθνικών χρεών που θα μεταφερθεί στην ΕΕ να αποσυρθεί από την αγορά ομολόγων. Απλά, τα ομόλογα αυτά θα εξυπηρετούνται από την ΕΕ, από τα κονδύλια που θα ελκύσουν τα (ελευθέρως διακινούμενα στις αγορές) ευρωομόλογα, χωρίς όμως να αγοράζονται και να πωλούνται στις αγορές. Από τη στιγμή που δεν θα αγοράζονται ούτε και θα πωλούνται, δεν θα αφορούν πλέον τους οίκους αξιολόγησης. Το επιτόκιο αποπληρωμής από τα κράτη-μέλη προς την ΕΕ αυτού του μεταφερθέντος χρέους θα μπορούσε να αποφασιστεί σε μια σταθερή βάση από τους υπουργούς οικονομικών του Eurogroup. Έτσι, θα θωρακιστεί από τους κερδοσκόπους και οι κυβερνήσεις θα επανακτήσουν τον έλεγχο μεγάλου μέρους του χρέους από τους οίκους αξιολόγησης.

Προτείνουμε επίσης να διδαχθούμε από το New Deal των ΗΠΑ τη δεκαετία του 30, το οποίο ενέπνευσε την πρόταση του Ζακ Ντελόρ το 1993 να υποστηριχθεί το κοινό νόμισμα με κοινά ευρωομόλογα.

Η κυβέρνηση Ρούσβελτ δεν ζήτησε να δανειοδοτήσουν (ή να εγγυηθούν δάνεια) πλεονασματικές πολιτείες όπως η Καλιφόρνια τις ελλειμματικές πολιτείες. Ούτε και απαιτούσε οικονομική βοήθεια από αυτές, ή την εξαγορά από εκείνες των χρεών άλλων πολιτειών ή της Ένωσης. Ακριβώς έτσι δεν υπάρχει κανένας λόγος η Ευρωπαϊκή Ένωση να ζητά την αγορά χρέους των κρατών-μελών ή την δανειοδότησή τους όταν δύναται να εκδώσει δικά της ευρωομόλογα τώρα.

Τα ομόλογα των ΗΠΑ χρηματοδοτούν την ομοσπονδιακή οικονομική πολιτική. Η Ευρώπη δεν διαθέτει τέτοια πολιτική. Όμως τα κράτη-μέλη, των οποίων τμήμα του εθνικού χρέους προτείνουμε να μετατραπεί σε κοινό χρέος μέσω της έκδοσης ευρωομόλογων, θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν το υπόλοιπο χρέος τους μέσω των εσόδων από εθνική φορολογία και χωρίς οικονομική βοήθεια από άλλους.

Η Ευρώπη έχει επίσης ένα πλεονέκτημα που παραβλέπεται. Πολλά, αν όχι τα περισσότερα, κράτη-μέλη πνίγονται στα χρέη μετά τη διάσωση των τραπεζών. Όμως η ίδια η ΕΕ ουσιαστικά δεν έχει χρέος. Ακόμα και μετά την αγορά εθνικών ομολόγων από την ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά, από τον περασμένο Μάιο έως τώρα, το κοινό χρέος της Ένωσης είναι λιγότερο από 1% του ΑΕΠ.

Πρόκειται για λιγότερο από το ένα δέκατο του επιπέδου χρέους στο οποίο οι ΗΠΑ εξέδωσαν ομόλογα για να χρηματοδοτήσουν το New Deal, του οποίου η επιτυχία τους έδωσε την εμπιστοσύνη να χρηματοδοτήσουν το Σχέδιο Marshall το οποίο επανεκκίνησε την Ευρώπη μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και από το οποίο η Γερμανία ήταν αυτή που επωφελήθηκε περισσότερο από όλα τα κράτη.

Η έκδοση ευρωομολόγων, επί πλέον, δεν απαιτεί τη σύσταση κάποιου καινούργιου θεσμού. Ένα καλά προστατευμένο ομόλογο μπορεί να το διαχειριστεί ακόμα και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Εκδόσεις ομολόγων για την ανάπτυξη μπορούν να γίνουν από αυτό το Ταμείο ή από το γκρουπ στο οποίο ανήκει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων ή από την ίδια την ΕΚΤ. Μπορούν επίσης να εξυπηρετηθούν από έσοδα συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων, όπως συμβαίνει με τα ομόλογα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ο εγγυητής της νομισματικής σταθερότητας, αλλά η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είναι εγγυητής της ευρωπαϊκής ανάπτυξης. Η δυνατότητά της να χρηματοδοτεί επενδυτικά προγράμματα ήδη είναι διπλάσια από αυτή της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων εκδίδει τα δικά της ομόλογα εδώ και 50 χρόνια δίχως εθνικές εγγυήσεις ή οικονομική βοήθεια. Κανένα από τα ισχυρά κράτη-μέλη της ευρωζώνης δεν υπολογίζει σε δανεισμό στο εθνικό του χρέος.

Η έκδοση ομολόγων διαφέρει ριζικά από το τύπωμα χρήματος και δεν σχετίζεται με την διαχείριση των κρατικών ελλειμμάτων. Έκδοση ομολόγων από την ΕΕ θα σήμαινε εισροή κεφαλαίων για χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής ανάνηψης και όχι λιτότητα ή πληθωριστικές τάσεις. Ζητάμε επειγόντως την αναγνώριση αυτής της διαπίστωσης από το Ecofin και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ώστε να εξασφαλιστεί η ευρωζώνη και να επιτευχθεί οικονομική και κοινωνική συνοχή στο πλαίσιο ενός ευρωπαϊκού New Deal τώρα

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Eὕρηκα! Προκριματι​κές εκλογές τώρα!



Αναρτήθηκε από τον/την ΛΑΚΕΔΑΙΜΩΝ στο 01/07/2011

1 Vote



Γράφει : ο Νικόλαος Γεωργαντζάς*
Εδώ και κάτι χρόνια προσπαθώ να συνεισφέρω στο γεφύρωμα των μεμονομένων προσπαθειών αυτο-οργάνωσης του ελληνικού μας κόσμου. Νομίζω πως ο ελληνικός μας κόσμος έχει ακόμα πολλά να προσφέρει, ιδίως σε διδακτέα αξιακά συστήματα, όχι μόνον προς όφελος δικό μας, αλλά και προς όφελος της όλης συλλογικότητας των εθνών των ανθρώπων πάνω σε τούτον τον πλανήτη.

Εὕρηκα λοιπόν προς τον σκοπό τούτο, το όνομα που θα μπορούσε ίσως να δημιουργήσει τις απαιτούμενες συνθήκες αυτο-οργάνωσης, καθώς και της κοινωνικής και πολιτικής αυτο-θέσμισης του ελληνικού μας έθους και έθνους σε παγκόσμια κλίμακα. Και δεν είναι άλλο το όνομα τούτο από μία λέξη, η οποία μπορεί βέβαια να χρησιμοποιηθεί επίσης και ως ένα λογότυπο πολιτικού φορέα: «Τέφρα»!

Η πηγή της εμπνεύσεως τούτης δεν είναι άλλη από την πράσινη απόχρωση της δυναστικής κομματοκρατίας, που καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα, μέσω της κοινοβουλευτικής δικτατορίας (http://pasokhtefra.blogspot.com/2011/06/blog-post_3279.html). Εξ’ άλλου, τέφρα δεν ήταν και το αποτέλεσμα της σύγκρουσης της κοινοβουλευτικής δικτατορίας με τον ελληνικό μας κόσμο στην Πλατεία Συντάγματος, την Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011;

Βέβαια έλεγε ο Αϊνστάιν: «είναι ευκολότερο να διασπασθεί ένα άτομο από το να αλλάξει μία πεποίθηση». Είναι όμως απαραίτητη η αυτο-οργάνωση του ελληνικού μας κόσμου σε μία ενιαία γροθιά, διότι μόνον η πολιτική μας αυτο-θέσμιση μπορεί να εξασφαλίσει την ίδια μας την επιβίωση ως έθος και ως έθνος.

Διότι οι μελιστάλακτοι γείτονές μας έχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν κάθε είδους δεσμούς. Σαν τους γύπες που πετούν πάνω και γύρω από ένα τραυματισμένο ζώο, που ξεψυχάει πάνω στην τέφρα, κάπως έστι πετούν τώρα πάνω και γύρω από την πατρίδα μας την Ελλάδα.

Από την μία, η Τουρκία και το Κοσσυφοπέδιο οικοδομούν εκπαιδευτικούς δεσμούς (http://www.setimes.com/cocoon/setimes/xhtml/el/features/setimes/features/2011/06/29/feature-03). Από την άλλη, οι Τσάμηδες και οι Σλάβοι των Σκοπίων εντείνουν τη συνεργασία τους στα διεθνή φόρα, κατηγορώντας την Ελλάδα, γιά υποτιθέμενη καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, ζητώντας επιστροφή των περιουσιών τους και επανάκτηση της ελληνικής ιθαγένειας (http://voria.gr/index.php?module=news&func=display&sid=55090).

Και ας μη ξεχνάμε τον Ερντογάν, με τις όποιες αυταπάτες μας γιά την επανεκλογή του: «Με κατηγόρησαν ότι είμαι Εβραίος, Αρμένιος, ακόμη και Ρωμιό -με το συμπάθιο- με είπαν» (http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=1111).

Ίσως ο εξωτερικός κίνδυνος μας ενώσει, ίσως όμως και να είναι ήδη πολύ αργά. Όπως ήταν ήδη πολύ αργά, κατά τον Έλληνα ιστορικό Πολύβιο (203 π.Χ. – 120 π.Χ.), όταν το 217 π.Χ., στα Κοίλα της Ναυπάκτου, ο Αγέλαος ο Ναυπάκτιος καλεί με διακήρυξή του όλους τους Έλληνες να ενωθούν εν όψει της επερχομένης θύελλας των Ρωμαίων, που τελικά έθεσαν υπό την κατοχή τους την πόλη της Ναυπάκτου και την ευρύτερη περιοχή (http://genikonafpaktos.blogspot.com/2011/02/lepanto_14.html).

Ιδού η διακήρυξη του Πολυβίου:

«Ος έφη δείν μάλιστα μεν μηδέποτε πολεμείν τούς Έλληνας αλλήλοις, αλλά μεγάλην χάριν έχειν τοις θεοίς, ει λέγοντες εν και ταυτό πάντες, και συμπλέκοντες τας χείρας, καθάπερ οι τούς ποταμούς διαβαίνοντες, δύναιντο τας των βαρβάρων εφόδους αποτριβόμενοι συσσώζειν σφας αυτούς και τας πόλεις» (http://www.e-istoria.com/m6.html).

Και η δική μου παράφραση (τελείωσα ‘πρακτικό’ στο ΙΗ’ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών):

Θα ήταν το καλύτερο από όλα, αν ποτέ οι Έλληνες αντί να πολεμούμε ο ένας τον άλλο, να θεωρούμε ως το μεγαλύτερο όφελος, θεϊκό δώρο το να μπορούσαμε να μιλούμε κάποτε με μία καρδιά και φωνή, και να βαδίζουμε χέρι-χέρι, όπως οι άνθρωποι που διαβαίνουν ένα ποτάμι, γιά να αποκρούουμε βαρβάρους εισβολείς και να ενωθούμε στη διατήρηση του εαυτού μας και της πατρίδος μας.

Πότε θα αρχίσουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, από την ιστορία μας; Μήπως δεν θέλουν κάποιοι να μάθουμε και μας την κρύβουν από τα σχολεία μας;

Αν υπάρχει λοιπόν χρόνος, ίσως χρειαστέι πολύ σύντομα, η κάθε μία και ο κάθε ένας μας, να υπερασπιστούμε με την ζωή μας το ίδιο το ‘μπατσόνι’, τον μαλάκα εκείνον που τώρα μας βαράει. Και είμαι βέβαιος πως και εκείνος το ίδιο θα κάνει.

Διότι έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες. Βαράμε ο ένας τον άλλο με λύσα, με πάθος. Όταν όμως πρέπει, πεθαίνουμε ο ένας γιά τον άλλον, όλοι με το ίδιο ερωτικό πάθος και δίψα γιά ζωή!

Έρως πολιτικός μας καίει μιάς και μας έμαθε ο Επίκουρος να μη φοβόμαστε ούτε θεό ούτε θάνατο. Προσπαθώντας να το καταλάβει τούτο, ο Αυγουστίνος Ιππώνος είχε γράψει 22 (είκοσι δύο) ολόκληρα βιβλία γιά τους επικουρείους, στα χρόνια του Θεοδοσίου και των διωγμών κατά των τότε φιλοσόφων του ελληνικού μας κόσμου.

Διότι είναι το μετερίζι μας, από τους Λέλεγες και τους Πελασγούς, αν βέβαια ήσαν τούτοι οι τελευταίοι πρόγονοί μας της Νεολιθικής Εποχής, να είμαστε δημιουργικοί, όχι απλά παραγωγικοί. Δημιουργούμε πάντα έναν ωραίο πολιτισμό, όμορφο αισθητικά, καθώς συνθέτουμε πολεμώντας τα αντίθετα του Ηρακλείτου.

Και όλα τούτα σε μία εποχή που το κομματικό σύστημα των γόνων, των επιγόνων και του lifestyle τέλειωσε διά παντός στην πατρίδα μας την Ελλάδα. Ήταν μία ολιγαρχική επιλογή που συνδυάζεται με το διεθνές εγχείρημα να εδραιωθεί η ολοκληρωτική ανατροπή, που έχει ήδη συντελεσθεί στο διεθνές επίπεδο, μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς, υπέρ της τελευταίας.

Χωρίς φυσικά να αντιπροτείνει ρηξικέλευθες προοδευτικές λύσεις. Μόνον τα αξιακά συστήματα του ελληνικού μας κόσμου μπορούν να προτείνουν προοδευτικές λύσεις, λύσεις που τρομάζουν τους ολιγαρχικούς.

Τα κόμματα εξουσίας επιμένουν σε επιλογές νεποτισμού, με την ανάδειξη ανθρώπων του κομματικού σωλήνα (http://www.antinews.gr/2011/03/25/93207/). Σε ανάδραση, αν και πολιτικά αδαείς, οι ιθαγενείς υπήκοοι της Ελλάδος απομακρυνόμαστε γοργά από αυτά και πυκνώνουμε τις τάξεις της αποχής από τα σαχλά δρώμενα της δεσποτικής κομματοκρατίας.

Αν και πολιτικά αδαείς, οι ιθαγενείς υπήκοοι της Ελλάδος ψάχνουμε γιά ανθρώπους και πολιτικούς φορείς να μας εκφράσουν αυθεντικά δημοκρατικά. Και οι άνθρωποι και οι οργανωτικές δομές των φορέων τούτων πρέπει να προέρχονται από το λαό, διότι πρέπει να δράσουν γιά το λαό.

Το κομματικό σύστημα των γόνων, των επιγόνων, των υβριδίων του κομματικού σωλήνα και των όμορφων προσώπων της showbiz χρεοκόπησε άπαξ δια παντός. Η χαζοχαρούμενη αναγνωρισιμότητα, που τόσα χρόνια μας ταλαιπωρεί, είναι πλέον ένα πολιτικό μπούμερανγκ. Όσο πιο γνωστός είναι κάποια ή κάποιος, τόσο ταυτίζεται με το νυν πολιτικό σύστημα, που προκαλεί αποστροφή στους πολιτικά αδαείς ιθαγενείς υπηκόους της πατρίδος μας της Ελλάδος.

Όπως ακριβώς στην Zimbabwe, έτσι και στην πατρίδα μας την Ελλάδα, η εκποίηση
(garage sale) της χώρας έχει ήδη ξεκινήσει. Αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα, διότι τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν μας αναφέρουν τίποτα σχετικό όπως, π.χ., εκείνο το τίποτα της Κτηματικής (http://greekamericannewsagency.blogspot.com/2011/07/23-1989.html)!

Ολοταχώς στον δρόμο που χάραξε ο Pinochet, το νυν πολιτικό σύστημα στην πατρίδα μας την Ελλάδα δεν έχει τίποτα να προσφέρει προς όφελος του ελληνικού μας κόσμου. Μνημονιακοί κοπρολάγνοι και άλλοι χρήσιμοι ηλίθιοι νομίζουν πως θα σώσουν την Ελλάδα με την μείωση διαχρονικά του ΑΕΠ της χώρας.

Χαρές και πανηγύρια στην ανθελληνικά κακόφωνη Ομοσπονδία Ελληνόφωνων Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, Inc. Αφού πρώτα πέρασε με εντολή του ψήφισμα γιά το πόρισμα επιτροπής, πριν από την αναφορά της, στην γενική συνέλευση της Πέμπτης 30 Ιουνίου 2011, ο πρόεδρος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας ανακοίνωσε πως μόνον ο θεός είναι πιό πάνω από τον ίδιο.

Καλά, έχει τελείως σαλτάρει πάνω σε ζαβό καλάμι και θεωρεί τον εαυτό του πάπα δηλαδή; Έχει διαβάσει έστω ένα από τα υπάρχοντα πολλαπλά καταστατικά του οργανισμού (διότι ένα μόνον καταστατικό δεν μας φτάνει), όπου η γενική συνέλευση της Ομοσπονδίας είναι ο εντολέας της, ενώ το Δ.Σ. με το προεδρείο είναι ο εντολοδόχος του οργανισμού;

Κάπως έτσι λόλες και όλοι οι πολιτικάντηδες του νεοταξικού καθεστώτος οδηγούν τον ελληνικό μας κόσμο σε απόγνωση, μιάς και έχουν αποφασίσει προ πολλού να φτιάξουν όχι μόνον μία νέα Ελλάδα χωρίς Έλληνες, αλλά και μία ελληνική ομογένεια χωρίς Έλληνες. Με εντολείς τους τους περιούσιους δυνάστες της παγκόσμιας διακυβέρνησης αγνοούν κάθε όπλο που μας σημαδεύει όπως, π.χ., η λαθρομετανάστευση.

Με την μαζική είσοδο των λαθρομεταναστών επιδιώκεται να ολοκληρωθεί η βιολογική εξόντωση που έχει ξεκινήσει με την εγκατάλειψη του λαού μας στην ανέχεια και την υπογεννητικότητα. Οι μνημονιακοί κοπρολάγνοι ζητούν εκτόπιση του ελληνικού λαού από την πατρίδα μας, με κατάληψη από ετερόκλητες πολυεθνικές και πολυφυλετικές μάζες, που έχουν ροπή στην βίαιη μετάλλαξη της κοινωνίας που αναμιγνύονται (http://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com/2011/07/blog-post_01.html).

Ας ετοιμαστού​με λοιπόν γιά την «μετά Ελλάδα»: http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/2011/06/30/ας-ετοιμαστού%E2%80%8Bμε-για-την-μετά-ελλάδα/. Μιάς και δεν μπορούμε πλέον να δούμε αν θα έπαιζε ποτέ το σενάριο «Αν δεν ψηφίζονταν το μεσοπρόθεσμο θα μας πληρώνανε μέρος του χρέους»: http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/2011/06/29/αν-δεν-ψηφίζονταν-το-μεσοπρόθεσμο-θα-μ/.

Πόσα λοιπόν κινήματα υπάρχουν τώρα στην Ελλάδα; Ως παραδείγματα μόνον έχουμε:
1) Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_18.html).
2) Ελληνικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας (http://www.dimopolis.gr/dp1/).
3) Πατριωτικό Μέτωπο (http://www.pamet.gr/).
4) Σπίθα του Μίκη (http://spitha.kinima.org/).
5) Συμμαχία γιά την Ελλάδα (http://symmaxiaellada.wordpress.com/).
•••
ν) Συμπραξη πολιτών Φιλική Εταιρία 2010 (http://www.filikietairia2010.gr/).

Όλα αυτά τα κινήματα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι σαν έναν δευτεροβάθμιο οργανισμό με το όνομα, π.χ., «Τέφρα»! Ο μοναδικός σκοπός και στόχος του πολιτικού φορέα Τέφρα πρέπει να είναι ένας και μόνον ένας: συνταγματική εθνοσυνέλευση γιά να ξαναέλθει η εξουσία του ελληνικού μας κόσμου στα συγκαλά της στην πατρίδα μας την Ελλάδα.

Δεδομένου όμως του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στην πατρίδα μας την Ελλάδα, ίσως χρειαστεί ο πολιτικός φορέας Τέφρα να προβληθεί ως ένα κόμμα, έναντι των υπαρχόντων κομμάτων της συμφοράς, να λάβει δηλαδή μέρος σε εθνικές εκλογές, αν ποτέ γίνουν τούτες: (http://pasokhtefra.blogspot.com/2011/06/blog-post_3279.html).

Χρειάζεται εστίαση στον σκοπό, στον στόχο και στον τρόπο. Η πολιτική ετοιμότητα του ελληνιμού λαού εξαρτάται από την πειθαρχία μας σε κοινωνική και πολιτική αυτο-οργάνωση και πολιτική αυτο-θέσμιση του ελληνικού μας έθους και έθνους, σε παγκόσμια κλίμακα.

Διότι δεν είναι μόνον η Ελλάδα που πάσχει πολιτικά. Είναι και η Κύπρος και η ελληνική ομογένεια της ελληνικής μας διασποράς.

Θα μπορούσα να κάνω πολλές προτάσεις γιά το που πρέπει να αποβλέπει η μετά Ελλάδα και ο μετά ελληνικός μας κόσμος. Π.χ., με βάση τα διδακτέα αξιακά συστήματα του ελληνικού μας κόσμου, τα κριτήρια επιλογής και λειτουργίας ενός αυθεντικά ελληνικού πολιτικού συστήματος μπορούν να συμπεριλάβουν:

1) την πολιτική εξάρτηση του κοινού αγαθού·
2) την θεμελίωση του συλλογικού ευδαίμονος βίου, σύμφωνα με την εντελέχεια, την τελεολογική δηλαδή λειτουργία της ανθρώπινης ζωής·
3) την κοινωνική ομόνοια ως έναν πρωταρχικό, ουσιώδη όρο πολιτικής σταθερότητας·
4) την πολιτική αγωγή, παιδεία και εκπαίδευση του πολιτικού έρωτα του ελληνικού μας κόσμου·
•••
ν) Την επιδίωξη της αριστείας (ΑΙΕΙΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ), μέσω των τεσσάρων πυλώνων του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού: αλήθεια (truth), αφθονία (plenty), αγαθόν (the good) and αισθητική (aesthetics).

Δεν τολμώ να το κάνω όμως. Διότι, γιά να ξαναέλθει η εξουσία του ελληνικού μας κόσμου στα συγκαλά της, τα κριτήρια επιλογής και λειτουργίας ενός αυθεντικά ελληνικού πολιτικού συστήματος, μέσα από μία αυθεντικά ελληνική συνταγματική εθνοσυνέλευση, πρέπει να δημιουργηθούν από την συλλογική υπόσταση του ελληνικού μας κόσμου.

Η Τέφρα που προτείνω δεν μπορεί να επιβάλει κοινωνική και πολιτική αυτο-οργάνωση και πολιτική αυτο-θέσμιση του ελληνικού μας έθους και έθνους ούτε σε κρατική, ούτε σε παγκόσμια κλίμακα. Το μόνο που μπορεί να κάνει η Τέφρα είναι να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες γιά κοινωνική και πολιτική αυτο-οργάνωση και πολιτική αυτο-θέσμιση του ελληνικού μας έθους και έθνους σε παγκόσμια κλίμακα.

.

****************************************

*Ο Νίκος Γεωργαντζάς είναι Καθηγητής συστημικής δυναμικής στο πανεπιστήμιο Fordham της Νέα Υόρκης. Μιας νέας σχετικά επιστήμης που τα τελευταία χρόνια σημειώνει ραγδαία εξέλιξη, τόσο στην Αμερική όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Ν. Γεωργατζάς είναι ιδρυτικό μέλος του ελληνικού τμήματος στον παγκόσμιο οργανισμό συστημικής δυναμικής, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του παγκόσμιου σχετικού συνεδρίου, που έγινε στην Αθήνα το 2008. Ο Νίκος Γεωργαντζάς κατατάσσεται στους δέκα κορυφαίους παγκοσμίως επιστήμονες του τομέα του, με δημοσιεύσεις σε σειρά επιστημονικών περιοδικών. Πέρα από τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για την προώθηση του Ελληνισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και της επίλυσης των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει με συνεχή άρθρα-παρεμβάσεις.