Κυριακή, 10 Οκτωβρίου 2010
Δεν μας φτάνει ο εν Ελλάδι παραλογισμός των κυβερνώντων και όχι μόνο, αδιάψευστος μάρτυς συντελούμενης καταστροφής, έχουμε και στην Κύπρο αντίστοιχους παραλογισμούς. Αν η Ελλάδα καταρρέει εσωτερικά, η Κύπρος καταρρέει εξωτερικά, στη διεθνή της υπόσταση.
“Oι ούτω καλούμενες μητέρες-πατρίδες (σ.σ. Ελλάδα και Τουρκία) εισέβαλαν στην Κύπρο το 1974”. H φρασούλα του Δημήτρη Χριστόφια, εκφωνηθείσα σε ομιλία του στο Brookings Institution των ΗΠΑ ήταν μόνο ένα από τα πολλά κατά καιρούς “μαργαριτάρια” του υποτιθέμενου αριστερού και κομμουνιστή Προέδρου. Aπετέλεσε όμως τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων από όλα τα κυπριακά κόμματα πλην του ΑΚΕΛ και το αίτημα των Συνδέσμων Αγωνιστών του αντιαποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59) για παραίτηση του Προέδρου.
Eρωτηθείς στην Αθήνα, ο Γιώργος Παπανδρέου υποβάθμισε μεν τη δήλωση του συμμάχου του, στον οποίο τόσα επενδύει, πήρε όμως ταυτόχρονα και “αποστάσεις ασφαλείας”, διαχωρίζοντας τις ευθύνες της χούντας από τον ελληνικό λαό. Η ΝΔ έσπευσε να καταδικάσει τη δήλωση, ενώ το ΚΚΕ, στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης αλληλεγγύης με το ΑΚΕΛ και της σταλινικής άποψης ότι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να συζητάνε δημόσια τις διαφορές τους, έσπευσε να στηρίξει τον Χριστόφια, παρόλο που γνωρίζει ότι ο Γραμματέας του ΑΚΕΛ θέλει να επαναφέρει λύση τύπου Ανάν. Υπέρ του Χριστόφια τάχθηκε και ο ΣΥΝ, η ηγεσία του οποίου θεωρεί φαίνεται προοδευτικό να υιοθετεί κάθε είδους βλακεία, αρκεί να στρέφεται κατά του ελληνικού έθνους!
Βρεθήκαμε έτσι, εν έτει 2010, αντί να εκστρατεύουμε διεθνώς για τον τερματισμό επιτέλους της τουρκικής κατοχής της μισής Κύπρου, να συζητάμε μεταξύ μας τι έγινε πριν από 35 χρόνια και αν φταίμε εμείς ή η Τουρκία για την τουρκική εισβολή! Θα πρέπει να γελάνε πολύ με τα κατορθώματά μας στην ‘Aγκυρα, αλλά και στην Ουάσιγκτων, όπου, αφού σχεδίασαν και το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, τις δύο πράξεις του έργου κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, βλέπουν τώρα τα ίδια τα θύματα να απολογούνται και να αιτιώνται εαυτούς για τα κακά που τους βρήκαν. Θα γελάνε και στο Λονδίνο, με τις μάλλον αδέξιες προσπάθειες του κ. Χριστόφια να δώσει προοδευτική χροιά στην ιδεολογία της αποικιοκρατίας, που ήθελε πάντα να ξεχωρίσει και να αντιπαραθέσει Κύπρο και Ελλάδα.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 1974;
Κατ’ αρχήν δεν υπήρξε καμμία ελληνική εισβολή το 1974. Περί πραξικοπήματος επρόκειτο που διέταξε η χούντα των Αθηνών με τη συνδρομή του εν Κύπρω κατασκευάσματός της, της ΕΟΚΑ Β. Μόνο που η χούντα των Αθηνών δεν τοποθετήθηκε από τον ελληνικό λαό στη θέση της, δεν ήταν “η Eλλάδα”, ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες που την είχαν επιβάλλει στον ελληνικό λαό, περιλαμβανομένων και των συντρόφων του κ. Χριστόφια οι οποίοι βασανίζονταν τότε στις φυλακές. Γιατί πρέπει τα έργα μιας ξενοκίνητης δικτατορίας, που επεβλήθη στον ελληνικό λαό, να αποδοθούν στην Ελλάδα; Γιατί αυτό ακριβώς κάνει ο κ. Χριστόφιας όταν μιλά για “εισβολή” της Ελλάδας. Ακόμα κι ο βρετανικός Observer έγραφε στα 1972, ότι είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει Πρωθυπουργός σε μια χώρα του ΝΑΤΟ ένας έμμισθος πράκτορας της CIA. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ονόμασε το καθεστώς αυτό “κατοχή της Ελλάδας από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ”. Για τους χουντικούς, όντως Ελλάδα και χούντα ταυτίζονται. Ο Γραμματέας του ΑΚΕΛ όμως γιατί το κάνει;
Ο ελληνικός λαός και η ηγεσία του, σε Ελλάδα και Κύπρο αποδοκίμασε το καθεστώς αυτό και τα έργα του, αμέσως μόλις του δόθηκε η ευκαιρία, μόλις μερικές μέρες αργότερα. Εμείς δεν γιορτάζουμε και δεν τιμούμε την επέτειο του πραξικοπήματος, όπως πράττει με την εισβολή της Τουρκίας σύσσωμη η τουρκική και τουρκοκυπριακή ηγεσία, του “συντρόφου” Ταλάτ περιλαμβανομένου.
Αν έγινε κάποια “εισβολή” δεν ήταν της Ελλάδας στην Κύπρο, αλλά οι πολλαπλές “εισβολές” των ΗΠΑ στην Ελλάδα! Η πρώτη έγινε το 1947, μετατρέποντας την Ελλάδα σε αμερικανικό προτεκτοράτο. Αποτέλεσμά της ήταν η άρνηση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης στον κυπριακό λαό, με την επιβολή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου. Η δεύτερη τέτοια “εισβολή” ήταν η επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου, αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο αφοπλισμός της Κύπρου με την απόσυρση της μεραρχίας, η δημιουργία μηχανισμού ανατροπής του Μακαρίου και η απόπειρα εναντίον του. Η τρίτη “εισβολή” ήταν η εγκατάσταση του Ιωαννίδη, τον Νοέμβριο 1973, με αποτέλεσμα το πραξικόπημα της 14.7.1974. ‘Oσο για τις “ελληνικές” ένοπλες δυνάμεις, που υποτίθεται ότι έκαναν την εισβολή στην Κύπρο κατά τον κ. Χριστόφια, ήταν τόσο “ελληνικές”, που προτίμησαν να υπακούσουν στη CIA και όχι στον αρχηγό της χούντας όταν τις διέταξε να αντισταθούν στην απόβαση-αποβίβαση των τουρκικών δυνάμεων. Ο ίδιος ο ανόητος και ξενόδουλος δικτάτωρ αρνήθηκε να μιλήσει για το τι έγινε το 1974, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αν πει όσα ξέρει θα γίνουν όλοι οι ‘Eλληνες κομμουνιστές. Οι μόνοι που υποστηρίζουν ότι είναι το ίδιο πράγμα Ελλάδα και χούντα είναι οι … χουντικοί και είναι μάλλον καταπληκτικό να βλέπει κανείς τον ηγέτη του μεγαλύτερου κόμματος της κυπριακής αριστεράς να υιοθετεί μια τέτοια θέση και τους συντρόφους του στην Αθήνα να τον υπερασπίζονται.
Ο έλεγχος της Κύπρου αιτία των αμερικανικών επεμβάσεων στην Ελλάδα
Ο κ. Χριστόφιας απέδωσε, όπως και πολλοί Κύπριοι πράττουν, την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα στην κυπριακή τραγωδία. Δεν είναι σφάλμα, αλλά αν θέλουμε η εικόνα να είναι ολοκληρωμένη, πρέπει να πούμε ότι οι περισσότερες, αν όχι όλες οι αμερικανικές επεμβάσεις στην Ελλάδα μετά το 1949 (επιλογή Καραμανλή, αποστασία, δικτατορία, πραξικόπημα Ιωαννίδη, αποτροπή ανάλήψης της εξουσίας από Κανελλόπουλο το 1974) έχουν να κάνουν περισσότερο με το κυπριακό, παρά με τις εσωτερικές ελληνικές πολιτικές εξελίξεις.
Ο έλεγχος της Κύπρου, δια της καταλύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας, ήταν η στρατηγική επιδίωξη των ΗΠΑ, πιθανότατα και του Ισραήλ, που ήδη με τον Κίσσινγκερ, αποκτούσε τεράστια επιρροή στην αμερικανική πολιτική, προκειμένου να διευκολυνθούν οι αμερικανικές επεμβάσεις υπέρ του Ισραήλ και εναντίον των Αράβων στη Μέση Ανατολή. Αυτό, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν και το θεμέλιο της αλληλεγγύης Κυπρίων και Αράβων αγωνιζομένων κατά των βρετανικών και στη συνέχεια αμερικανικών σχεδίων και πολιτικών.
Είναι ισοδύναμες οι ελληνικές και τουρκικές ευθύνες
Είναι γεγονός ότι το πραξικόπημα του Ιουλίου 1974 προσέφερε ένα ικανοποιητικό πρόσχημα στην Τουρκία για την εισβολή της. Η συνταγματική τάξη στην Κύπρο αποκαταστάθηκε όμως αμέσως και η χούντα της Αθήνας ανατράπηκε. Τα τουρκικά στρατεύματα αντίθετα όχι μόνο δεν έφυγαν από το νησί, αλλά έκαναν μια πολύ μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση τον επόμενο μήνα, κατέλαβαν σχεδόν το μισό νησί και εξεδίωξαν δια πυρός και σιδήρου τους κατοίκους του, παραμένουν έκτοτε και δεν επιδεικνύουν καμία διάθεση αποχώρησης. Ανακήρυξαν ένα αποσχιστικό κράτος στη βόρεια Κύπρο, την πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή της υφηλίου, δεν αναγνωρίζουν και απειλούν, λόγω και έργω την Κυπριακή Δημοκρατία.
Φαίνεται όμως ότι δεν πρόκειται περί Κυπριακής, αλλά περί Μαζοχιστικής Δημοκρατίας, αλλά και Μαζοχιστικής “Αριστεράς”, αν κρίνουμε από τη φροντίδα των ηγετών της, όχι να καταδείξουν ευθύνες της δύναμης εισβολής και κατοχής και να εκστρατεύσουν διεθνώς εναντίον της, αλλά να ισοκατανείμουν τις ευθύνες μεταξύ θυτών και θυμάτων, αντιπαραθέτοντας Κύπρο και Ελλάδα και τοποθετώντας την Ελλάδα στην ίδια θέση με την Τουρκία, τους Ελληνοκύπριους στην ίδια θέση με τους Τουρκοκύπριους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων είναι ‘Eλληνες, παρόλο που αυτό φαίνεται να μην αρέσει στον Πρόεδρό τους! Η ανεξαρτησία της Κύπρου δεν ήταν προϊόν ελεύθερης επιλογής τους, αλλά της απαγόρευσης από Λονδίνο, ¨Αγκυρα και Αθήνα να ενωθεί το νησί με την Ελλάδα. Ακόμα και σήμερα, οι Ελληνοκύπριοι αισθάνονται πιο κοντά στους ¨Ελληνες, απότι στους Τουρκοκύπριους, πόσο μάλλον στους Τούρκους και οι Τουρκοκύπριοι πιο κοντά στους Τούρκους.
Η ιδιαίτερη κυπριακή ταυτότητα ενισχύθηκε από την ύπαρξη ανεξάρτητου κράτους επί μισό αιώνα, οι Κύπριοι γνωρίζουν όμως ότι η Δημοκρατία τους δεν θα επεβίωνε ούτε μερικές βδομάδες αν εξαφανιζόταν η Ελλάδα. Αν μη τι άλλο, η ύπαρξη κοινής τουρκικής απειλής προς Κύπρο και Ελλάδα δεν επιτρέπει την εξασθένηση της ελληνικής ταυτότητας στην πλειοψηφία του νησιού.
Υποτίθεται ότι το ΑΚΕΛ επιδιώκει να καταπολεμήσει τον εθνικισμό, ελληνικό ή τουρκικό. Ο τρόπος όμως για να λύσει κανείς τις εθνικές διαφορές, δεν είναι ούτε να ανακηρύξει ανύπαρκτα τα έθνη, ούτε να κατασκευάσει αυθαιρέτως καινούρια, εν προκειμένω ένα ανύπαρκτο κυπριακό έθνος. Το ίδιο το ΑΚΕΛ άλλωστε είναι ένα ελληνοκυπριακό κόμμα, όσο για τον Ταλάτ απεδείχθη περίτρανα πρώτα Τούρκος και μετά οτιδήποτε άλλο. Ο τρόπος για να λυθούν οι εθνικές διαφορές είναι η δικαιοσύνη, όχι η εξίσωση ανίσων οντοτήτων, της μειοψηφίας με την πλειοψηφία, του θύματος με τον θύτη, της Ελλάδας με την Τουρκία, αποικιοκρατική συνταγή που δημιούργησε το κυπριακό και δεν μπορεί να χρησιμεύσει στη λύση του.
Πίσω όμως από τις θεωρίες της κακιάς ώρας κρύβεται ιδιοτέλεια και υπολογισμός. ¨Όπως κάποτε το Λονδίνο και η Ουάσιγκτον χρησιμοποίησαν τον ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό για να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, έτσι και σήμερα χρησιμοποιούν αυτόν τον ψευτοδιεθνισμό για να ενώσουν δήθεν το νησί, μετατρέποντάς το σε ένα αντιδημοκρατικό θεσμικό λαβύρινθο, που πιστεύουν ότι θα το κάνει σίγουρα προτεκτοράτο τους. Και οι χουντικοί το 1974 και οι οπαδοί λύσεων τύπου Ανάν το 2010, το ίδιο πράγμα επιδιώκουν, αυτό που θέλουν επίσης Αμερικανοί, Βρετανοί και Ισραηλινοί, την κατάλυση δηλαδή της δημοκρατικής και ανεξάρτητης Κυπριακής Δημκρατίας. Για να το πετύχουν πρέπει να ξαναγράψουν την ιστορία, διογκώνοντας κάθε ελληνική ευθύνη και μειώνοντας κάθε τουρκική, πρέπει να επωμισθούν την ευθύνη του κυπριακού τα θύματά του.
Δυστυχώς αυτή είναι η αντικειμενική βάση της καταρχήν παράδοξης υποστήριξης που προσέφεραν Λονδίνο και Ουάσιγκτον στην εκλογή Χριστόφια και ΑΚΕΛ. Με περισσό οπορτουνισμό, η ηγεσία του ΑΚΕΛ έφαγε ευχαρίστως το τυρί (τα οφέλη από τη διακυβέρνηση του νησιού), κάνει όμως ότι δεν βλέπει τη φάκα (“λύση” του κυπριακού με σχέδιο ανάλογο του Ανάν και άνοιγμα του τουρκικού δρόμου προς την ΕΕ)
Αυτός δεν είναι τρόπος για να λυθεί το κυπριακό, είναι τρόπος για να ξανανοίξει και μάλιστα με πολύ χειρότερη μορφή. Συνεχίζοντας στο δρόμο ενός αφόρητου καιροσκοπισμού ο κ. Χριστόφιας ήδη καταστρέφει την παράταξή του, χρεώνοντας στην αριστερά κάθε απαράδεκτο συμβιβασμό που υπαγορεύει το Λονδίνο, αλλά και απειλεί να καταστρέψει εντέλει και το κράτος του.
Επίκαιρα, 6.10.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου