Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΨΕΛΛΙΖΕΙ



Υφαλοκρηπίδα, πετρέλαιο και Κύπρος


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (konstantakopoulos.blogspot.com)

Τις αντοχές Ελλάδας και Κύπρου δοκιμάζει τώρα η ‘Αγκυρα, πραγματοποιώντας σεισμικές έρευνες σε υφαλοκρηπίδα νοτίως του Καστελόριζου, που ανήκει στην Ελλάδα, κατά τη διεθνής σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας. ¨Εχουν προαναγγελθεί ταυτόχρονα και έρευνες στην γειτνιάζουσα κυπριακή υφαλοκρηπίδα.

H Ελλάδα “αντέδρασε” στέλνοντας ένα σκάφος του λιμενικού (λες και επρόκειτο για παράνομο ψαρά) που είπε στον Τούρκο πλοίαρχο να φύγει, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αυτό, κατά τα Υπουργείο Εξωτερικών, συνιστά άσκηση κυριαρχίας, στην πραγματικότητα όμως είναι ανεπιτυχής άσκηση κυριαρχίας. Το Πίρι Ρέις ασκεί κυριαρχία, αφού αυτό κάνει ότι θέλει. Εκτός όμως από το διεθνές δίκαιο, καλούμεθα τώρα να ξεχάσουμε και τα ελληνικά. Ταυτόχρονα ο Ανυπεξ κ. Δρούτσας που συναντήθηκε δύο φορές με τον κ. Νταβούτογλου στο Καζαχστάν του ζήτησε επίσης την διακοπή των ερευνών, ομοίως χωρίς αποτέλεσμα.

Για να δώσουμε ένα μέτρο σύγκρισης, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει “βυθίσατε το Χόρα” σε αντίστοιχη περίπτωση το 1976, ενώ το 1987 Ελλάδα και Τουρκία έφτασαν σε σχεδόν πόλεμο όταν το τουρκικό Σισμίκ απείλησε να βγει στο Αιγαίο. Πιο πρόσφατα, η Τουρκία έστειλε μια φρεγάτα στα ανοιχτά της Κύπρου, αναγκάζοντας νορβηγικό σκάφος που εκτελούσε έρευνες να τις διακόψει, ενώ ελληνική κανονιοφόρος ζήτησε από νορβηγικό σκάφος να αποχωρήσει από την περιοχή Καστελλόριζου.

Βεβαίως, κανείς δεν επιθυμεί αψήφιστα μια κλιμάκωση. Αλλά κάπως δεν πρέπει και η Ελλάδα να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της; Για ποιόν ακριβώς λόγο αγοράζει πανάκριβες φρεγάτες; Γιατί δεν εμφανίζονται καν στη θαλάσσια περιοχή του Καστελλόριζου, ούτε στην περιοχή της Κύπρου, με την οποία υποτίθεται ότι μας συνδέει το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου; Αλλά τις βρίσκει κανείς να πλέουν στο ΄Αντεν κατά των … πειρατών ή στον Κόλπο κατά των “τρομοκρσατών”, εις βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων;

Προφανώς, η κυβέρνηση θεωρεί ότι τυχόν χρήση του ελληνικού πολεμικού ναυτικού θα κλιμάκωνε την ένταση. Με αυτό όμως το επιχείρημα που ακριβώς, διερωτάται κανείς, πρέπει να φτάσουν τα τουρκικά πλοία, για να ενεργοποιηθεί το ελληνικό ναυτικό; Στην πραγματικότητα, η ελληνική υποχωρητικότητα είναι που τροφοδοτεί την τουρκική επιθετικότητα και καθιστά πιθανότερη μια σοβαρότερη, πιο επικίνδυνη κρίση στο μέλλον. Η ¨Αγκυρα συμπεραίνει ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να της κάνει απολύτως τίποτα και εγγράφει δικαιώματα, την ίδια ώρα που στην Αθήνα ο Αν ΥΠΕΞ κάνει κοπλιμέντα στον εαυτό του για την μετριοπάθειά του, εφευρίσκοντας όρους όπως “ειρηνική επιθετική στρατηγική”. Σε σημείο που, ακόμη και η Ντόρα Μπακογιάννη, εγκαλεί την κυβέρνηση για υποχωρητικότητα.

Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η ελληνική κυβέρνηση καλώς δεν θέλει ούτε να εμφανίζει το ναυτικό και την αεροπορία της χώρας, γιατί δεν χρησιμοποιεί τα διπλωματικά όπλα που διαθέτει; Γιατί επιμένει να στηρίζει παντοιοτρόπως την τουρκική ένταξη στην ΕΕ; Μόλις προ ολίγων ημερών Αθήνα και Λευκωσία άνοιξαν ένα ακόμα κεφάλαιο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της ¨Αγκυρας, η οποία, σε αντάλλαγμα, πολλαπλασίασε τις προκλήσεις της! Γιατί η Αθήνα συνεχίζει κανονικά τις διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο, παρόλο που δεν σημειώνεται καμμία πρόοδος; Γιατί δεν χαλάει τον κόσμο πολιτικο-διπλωματικά, αλλά περιορίζεται σε ρηματικές διακοινώσεις, προορισμένες για τον σκουπιδοφάγο του Τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών;

Δεν είναι άλλωστε μόνο το Καστελλόριζο. ¨Εχουμε σειρά επιθετικών δράσεων, το τελευταίο διάστημα, στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου. Η κυβέρνηση αντέδρασε στις δράσεις αυτές περιορίζοντας τις αναχαιτίσεις από ελληνικά μαχητικά και υποδεχόμενη στην Αθήνα τη μισή κυβέρνηση Ερντογάν, κατά τρόπο που θα ταίριαζε στον μεγαλύτερο σύμμαχο και φίλο της Αθήνας. ¨Όχι σε μια κυβέρνηση που απειλεί την Ελλάδα και κατέχει την Κύπρο!

Εδώ και 15 χρόνια, η Ελλάδα εμφανίζει διεθνώς την Τουρκία ως την καλύτερη φίλη της, με την οποία είναι απαραίτητο να τερματισθούν οι εθνικιστικές αντιπαραθέσεις του παρελθόντος. Εδώ και 11 χρόνια, είναι ένας από τους κυριότερους υποστηρικτές της ένταξής της στην ΕΕ και μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, εις βάρος των σχέσεών της με τη Γαλλία και τη Γερμανία. Από τη διεθνή πολιτική και διπλωματία έχουν εξαφανισθεί η απειλή κατά της Ελλάδος, ως αποτέλεσμα της οποίας κατεστράφη οικονομικά η χώρα, όπως και η συνεχιζόμενη εισβολή και κατοχή της Κύπρου. ¨Εχουν μείνει κάποιες διαφορές που πρέπει να λυθούν, για το κυπριακό μάλιστα μάλλον μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι Ελληνοκύπριοι, αφού ουδείς μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στη διεθνή κοινή γνώμη, με καταληπτά επιχειρήματα, γιατί απερρίφθη το σχέδιο Ανάν. Με δύο λόγια, η Τουρκία έχει πρακτικά αθωωθεί για όσα διαπράττει εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Θα είναι πολύ δύσκολο αύριο, να επανέλθει ξαφνικά η Αθήνα και η Λευκωσία σε μια πολιτική καταγγελίας της τουρκικής δράσης.

Την ίδια περίοδο, η ¨Αγκυρα όχι μόνο δεν παραλείπει να προβάλλει τις θέσεις της διεθνώς, χωρίς να τη συγκρατεί η επιδίωξη της προσέγγισης και της φιλίας, αλλά και δεν κάθεται καθόλου ήσυχη στο μέτωπο των διαρκώς διευρυνόμενων διεκδικήσεών της, όπως τώρα που διεκδικεί μια τεράστια περιοχή στην Αν. Μεσόγειο, πιθανώς πλούσια σε υδρογονάνθρακες, αλλά και στρατηγικής σημασίας γιατί συνδέει τον ελλαδικό με τον κυπριακό χώρο και είναι απαραίτητος κρίκος στην άμυνα του δεύτερου. (Δεν είναι τυχαίο ότι το σχέδιο ¨Ατσεσον, στο μέτρο που υπήρξε, προέβλεπε την παράδοση του Καστελόριζου στην Τουρκία).

Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού συμμερίζεται την επιδίωξη του Γιώργου Παπανδρέου για προσπάθεια επίλυσης των ελληνοτουρκικών διαφορών και του κυπριακού. ¨Όμως δεν συμμερίζεται καθόλου την επίλυση εις βάρος των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, η πολιτική του κατευνασμού που ακολουθεί συστηματικά η Αθήνα, είτε ως αποτέλεσμα του φοβικού συνδρόμου της, είτε ως αποτέλεσμα ιδεοληψιών, είτε ως αποτέλεσμα ξένης εξάρτησης, δεν οδηγεί παρά στην επιδείνωση της κατάστασης. Με δεδομένη την ελληνική οικονομική κρίση και την υπαγωγή στην εξουσία των διεθνών τραπεζιτών και του ΔΝΤ, οι διαρκείς υποχωρήσεις εγκυμονούν είτε κίνδυνο μεγάλης κρίσης από χειρότερες θέσεις αύριο, είτε τη σημαντικότερη απειλή για τα ελληνικά εθνικά δικαιώματα μετά το 1974.

Κάθε πολιτική κρίνεται εν τέλει εκ του αποτελέσματος. Η ελληνική εξωτερική πολιτική μετά το 1996, είχε μόνο αρνητικά αποτελέσματα για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθεί θετικό ήταν η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Αλλά η ένταξη αυτή δεν οφείλεται στην ασκηθείσα πολιτική, έγινε παρά την πολιτική αυτή. Πρώτον, ήταν αδύνατο για το ελληνικό κοινοβούλιο να εγκρίνει τη μεγάλη διεύρυνση χωρίς την Κύπρο. Δεύτερο, ήταν αδύνατο να προχωρήσει το αγγλοαμερικανικό σχέδιο ένταξης της Τουρκίας, χωρίς προηγούμενη ένταξη της Κύπρου. Τρίτο και κυριότερο, ο προγραμματισμός ήταν να έχει διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να έχει αντικατασταθεί από ένα προτεκτοράτο τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών πριν από την ένταξη. Η πολιτική αυτή ανετράπη με το δημοψήφισμα του 2004, που διέσωσε το κυπριακό κράτος.

Κάθε πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων, αληθών ή προσχηματικών. Η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας και υποστήριξης πάση θυσία (της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης) της τουρκικής ένταξής στην ΕΕ έχει προ πολλού αποτύχει με το κριτήριο της πράξης και όχι των πολιτικο-ιδεολογικών προτιμήσεων. Οδηγεί μάλιστα σε απομόνωση τη χώρα, που έχει κερδίσει σφαλιάρες από αυτούς που ωφελούνται (Τουρκία, ΗΠΑ, Βρετανία) και περιφρόνηση από τους Γερμανούς και τους Γάλλους.


Επίκαιρα, 23.7.2010

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Τουρκική επιχείρηση τριών κινήσεων σε Αν. Μεσόγειο





Bookmark and Share
Το «Πίρι Ρέις», το «Τσεσμέ» και τα ενεργειακά κοιτάσματα στην περιοχή

Του Σταυρου Λυγερου
Η ταυτόχρονη διεξαγωγή ερευνών από δύο τουρκικά σκάφη σε υφαλοκρηπίδα που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο ανήκει στην Ελλάδα δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Σηματοδοτεί σχεδιασμούς της Αγκυρας που η Αθήνα αργά ή γρήγορα θα ξαναβρεί μπροστά της.

Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αναγνωρίζει σαφώς ότι τα κατοικημένα νησιά έχουν δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) κι ότι αυτή ορίζεται με βάση την αρχή της μέσης γραμμής, όπως ορίζεται και η ΑΟΖ των ηπειρωτικών περιοχών (άρθρο 121, παρ. 2). Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι λόγω της ύπαρξης των ελληνικών νησιών, η Ελλάδα έχει δυνάμει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται και τη θάλασσα και τον βυθό στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου. Δυνάμει, επειδή πρέπει να προηγηθεί οριοθέτηση.

Η Τουρκία αυθαιρέτως ισχυρίζεται ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα. Γι’ αυτό κι αποφεύγει επιμελώς να μιλάει για ΑΟΖ. Οσο η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας δεν είχε κυρωθεί από τον αναγκαίο αριθμό κρατών για να καταστεί διεθνές δίκαιο, η Αθήνα είχε μια δικαιολογία να μιλάει κι αυτή για υφαλοκρηπίδα κι όχι για ΑΟΖ. Αυτό, όμως, έχει ήδη συμβεί εδώ και πολλά χρόνια.

Ας σημειωθεί ότι η Αθήνα πρωτομίλησε για ΑΟΖ πριν από μερικές ημέρες, παρότι αυτή η έννοια του διεθνούς δικαίου ενισχύει σημαντικά τις ελληνικές θέσεις. Το απέφευγε, επειδή η Αγκυρα είχε απειλήσει ότι εάν η Ελλάδα θέσει θέμα ΑΟΖ, οι διερευνητικές επαφές θα διακοπούν και θα προκληθεί κρίση.

Με την απειλή πρόκλησης κρίσης, η Τουρκία έχει επιβάλει από τη δεκαετία του 1970 το πάγωμα ελληνικών σεισμικών ερευνών έξω από τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Το σκάφος «Τσεσμέ» στάλθηκε στο Θρακικό πέλαγος για να προειδοποιήσει την Αθήνα ότι οι έρευνες που προτίθεται να δρομολογήσει στα ελληνικά χωρικά ύδατα δεν πρέπει να επεκταθούν εκτός.

Ενώ στο Αιγαίο εμπλέκονται μόνο η Ελλάδα και η Τουρκία, στην ανατολική Μεσόγειο εμπλέκονται κι άλλες χώρες. Οταν προέκυψαν ενδείξεις ύπαρξης πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι παράκτιες χώρες έσπευσαν να δρομολογήσουν την ανακήρυξη ΑΟΖ. Με δεδομένο αυτό και λόγω της γεωγραφικής θέσης του Καστελόριζου, το μεγαλύτερο μέρος της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Ρόδου και Κύπρου είναι δυνάμει ελληνική ΑΟΖ. Η Αγκυρα, όμως, θεωρεί την ίδια περιοχή δυνάμει τουρκική υφαλοκρηπίδα (αποφεύγει να μιλάει για ΑΟΖ), επικαλούμενη τον ισχυρισμό ότι τα νησιά δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδα.

Οι στόχοι

Στόχος της Αγκυρας είναι να αποτρέψει την ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο. Στο πλαίσιο αυτό, κινήθηκε σε τρία επίπεδα:

- Οι Τούρκοι παρενέβησαν διπλωματικά κυρίως στην Αίγυπτο, με σκοπό να αποτρέψουν μια συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με την Ελλάδα. Μια τέτοια συμφωνία θα δημιουργούσε προηγούμενο, αφού οι ΑΟΖ των δύο χωρών εφάπτονται μόνο εάν αναγνωριστεί το δικαίωμα του Καστελόριζου να έχει ΑΟΖ. Το αποτέλεσμα της τουρκικής παρέμβασης είναι ότι οι Αιγύπτιοι συνομιλούν για οριοθέτηση ΑΟΖ και με την Ελλάδα και με την Τουρκία, ενώ μόνο με μία εξ αυτών μπορούν να έχουν αντικείμενο προς οριοθέτηση.

- Οι Τούρκοι προσπαθούν με συνεχή και έντονη αεροναυτική παρουσία να θέσουν υπό τον στρατιωτικό έλεγχό τους τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου - Κύπρου.

- Οι Τούρκοι πραγματοποιούν σεισμικές έρευνες, παλαιότερα με νορβηγικό σκάφος και τώρα με το «Πίρι Ρέις», προκειμένου να δημιουργήσουν τετελεσμένο.

Οι σεισμικές έρευνες του «Πίρι Ρέις» δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τον Οκτώβριο 2008, ο Τούρκος αρχηγός ΓΕΝ Μετίν Ατάτς είχε δηλώσει: «Εκτιμώ ότι η ανατολική Μεσόγειος θα καταστεί εστία προστριβών και συγκρούσεων, επειδή προσεχώς θα αποκτήσει σπουδαιότητα. Λόγω των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ έναν δεύτερο Κόλπο. Η Τουρκία πρέπει να επαγρυπνεί και να αντιδράσει».

Εναν μήνα αργότερα, ειδικό νορβηγικό σκάφος με τη συνοδεία τουρκικής φρεγάτας πραγματοποίησε σεισμικές έρευνες νοτίως του Καστελόριζου. Οι έρευνες διακόπηκαν κατόπιν ελληνικών διαβημάτων στο Οσλο και στη νορβηγική εταιρεία. Το 2009 οι Τούρκοι ανακοίνωσαν τη διεξαγωγή νέων σεισμικών ερευνών στην αν. Μεσόγειο. Οι τωρινές έρευνες του «Πίρι Ρέις» είναι συνέχεια εκείνης της απόφασης.

Ατονες οι πρώτες ελληνικές αντιδράσεις

Η κυβέρνηση Παπανδρέου δηλώνει πως δεν θα παρασυρθεί από τις τουρκικές προκλήσεις. Εννοεί ότι δεν θα επιχειρήσει να εμποδίσει τις τουρκικές έρευνες, γεγονός που θα στρατιωτικοποιούσε την κρίση. Εκτός από στρατιωτική αντίδραση, υπάρχουν όμως και πολιτικοδιπλωματικές αντιδράσεις. Εάν εκμεταλλευθεί τις διαθέσιμες δυνατότητες, η Αθήνα μπορεί να εκθέσει διεθνώς την Τουρκία, αλλά και να την υποχρεώσει να πληρώσει υψηλό πολιτικό κόστος για την αυθαιρεσία της. Η μικρή κι αδύναμη Κυπριακή Δημοκρατία μπλόκαρε το κεφάλαιο για την ενέργεια στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, όταν τουρκικά πλοία και αεροσκάφη παρεμπόδισαν ερευνητικά σκάφη που πραγματοποιούσαν σεισμικές έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ.

Μέχρι στιγμής, όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου περιορίζεται σε διαβήματα. Ανεχόμενη στην πράξη τις έρευνες του «Πίρι Ρέις» σε δυνάμει ελληνική ΑΟΖ, ουσιαστικά ανέχεται την υπονόμευση νόμιμων ελληνικών δικαιωμάτων. Είναι στο χέρι της να διαψεύσει όσους ισχυρίζονται ότι οι τουρκικές προκλήσεις λειτουργούν σαν εμβρυουλκός για την απόσπαση μιας συμφωνίας συνεκμετάλλευσης, όπως επιδιώκουν και η Αγκυρα και η Ουάσιγκτον. Συνεκμετάλλευση, που βεβαίως δεν θα γίνει με βάση τα ποσοστά ΑΟΖ που προκύπτουν από το διεθνές δίκαιο, αλλά από διμερή διαπραγμάτευση, η οποία θα αντανακλά τον δυσμενή για την Ελλάδα συσχετισμό δυνάμεων.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_25.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0ufKJXhQy

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΓΙΑΧΟΥΝΤΙ ΟΥΡΦΑ» ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ





ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΓΙΑΧΟΥΝΤΙ ΟΥΡΦΑ» ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ
Bookmark and Share

Σύμφωνα με διπλωματικές εκτιμήσεις, με την αποχώρηση των δυνάμεων των ΗΠΑ από το Ιράκ, θα υπάρξει ταυτόχρονη ανακήρυξη ανεξάρτητου Κουρδικού Κράτους στο Β. Ιράκ.

Ο νέος γεωπολιτικός χάρτης-Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΗΠΑ, ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

του Όμηρου Φωτιάδη
Στις 20/09/2006, στο πρόγραμμα του BBC Newsnight, παρουσιάστηκε ένας πρώην Ισραηλινός στρατιωτικός, ο οποίος δήλωσε ότι συμμετείχε, από το 2004, σε πρόγραμμα στρατιωτικής εκπαίδευσης Κούρδων στην πόλη Αρμπίλ (Arbil), του Βόρειου Ιράκ
Στην εκπομπή του BBC Newsnight, επίσης, αναφέρθηκε ότι η ισραηλινή εταιρία ασφάλειας Interop και δύο θυγατρικές της, οι Kudo και Colosiam, ήταν μεταξύ των εταιριών που εξόπλιζαν με συστήματα ασφαλείας το υπό κατασκευή αεροδρόμιο του Αρμπίλ.

Πληροφορίες που αναφέρονται στον Τουρκικό Τύπο, τους τελευταίους μήνες, φέρουν τον πρώην αρχηγό της Ισραηλινής MOSSAD, Ντάνι Γίατομ (Dany Yatom), να βρίσκεται σε στενή, μυστική συνεργασία με τους Κούρδους του Β. Ιράκ, για την εκπαίδευση κουρδικών δυνάμεων, σε στρατόπεδο στο Β. Ιράκ, με την κωδική ονομασία «Ζ». Ο Ντάνι Γίατομ ήταν από τους ιδρυτές της Interop και πρόεδρος της εταιρίας έως και το 2003. Κατά την περίοδο 2004-5, οι εταιρίες Interop και Kudo διευθύνονταν από έναν πρώην Ισραηλινό της αντιτρομοκρατικής ομάδας, τον Σλόμι Μίκαελς (Shlomi Michaels).

Τον Ιούλιο του 2006 το επίσημο περιοδικό των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, “Armed Forces Journal”, παρουσίασε χάρτη της Μέσης Ανατολής, με νέα προτεινόμενα σύνορα, τα οποία αλλάζουν δραματικά τον χάρτη όλης της περιοχής. Τον χάρτη συνέταξε ο απόστρατος Συνταγματάρχης της DIA, Ralph Peters, περιγράφοντας το Κουρδικό κράτος να περιλαμβάνει ολόκληρη τη ΝΑ και Ανατολική Τουρκία, συνορεύοντας με τη Γεωργία και την Αρμενία, όπως και μεγάλα τμήματα της Συρίας και του Ιράν.

Η τουρκική αντιπολίτευση αντέδρασε άμεσα, ζητώντας την παρέμβαση του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (Recep Tayyip Erdogan). Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 15/09/2006, κρίση ξέσπασε στις σχέσεις Άγκυρας και Ουάσινγκτον, όταν στη διάρκεια σεμιναρίου του ΝΑΤΟ στη Ρώμη, Αμερικανός Συνταγματάρχης παρουσίασε τον χάρτη του Ralph Peters, με αποτέλεσμα την αποχώρηση των Τούρκων αξιωματικών από την αίθουσα. Η Τουρκία ζήτησε εξηγήσεις από τις ΗΠΑ, οι οποίες δήλωσαν ότι: «... κατανοούν τις τουρκικές ανησυχίες, όμως εξετάζουν κάθε σενάριο στο πλαίσιο ακαδημαϊκών εργασιών».

Σφοδρές αντιδράσεις υπήρξαν εκ μέρους της Τουρκίας και στην πρόσφατη δημοσίευση της έκθεσης με τίτλο « Κούρδοι μετά τον Σαντάμ», του Κέντρου Μελετών του Κογκρέσου των ΗΠΑ, την οποία συνοδεύει χάρτης που φέρει την Τουρκία διαμελισμένη και σκιαγραφεί το Κουρδικό κράτος. Τη σημαντική αυτή έκθεση μας παρουσίασε στην Ελλάδα ο Σάββας Καλεντερίδης.

Ο «Άπο» και η Mossad
Ο πρώην Τούρκος πρωθυπουργός, Μπουλέν Ετζεβίτ (Bülent Ecevit), λίγους μήνες πριν πεθάνει ομολόγησε ότι «ποτέ δεν κατάλαβε γιατί του παρέδωσαν πακέτο τον Οτσαλάν (Abdullah Öcalan)»! Υποστήριξε πως ξένες μυστικές υπηρεσίες είχαν αναλάβει το έργο απαγωγής του Κούρδου ηγέτη και τον παρέδωσαν στις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες τον παρέλαβαν από το Ναϊρόμπι.

Δημοσιεύματα του Τουρκικού και του Διεθνούς Τύπου, με πιο πρόσφατο, πριν λίγους μήνες, την τουρκική επιθεώρηση «Αϊντιλίκ» (Aydinlik Newspaper), έγραψαν ότι η Ισραηλινή MOSSAD απήγαγε τον Α. Οτσαλάν και τον παρέδωσε στην Τουρκική ΜΙΤ . Οι Ισραηλινοί έτσι εξασφάλισαν σοβαρά ανταλλάγματα από την Τουρκία και παράλληλα προκάλεσαν τεράστιο πρόβλημα στην Τουρκία, η οποία δεν γνώριζε, ούτε είχε σχεδιάσει τι θα έκανε σε περίπτωση σύλληψης του «Άπο»!

Η «Αϊντιλίκ» υποστηρίζει ότι οι Ισραηλινοί γνώριζαν για τη μελλοντική επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ και τον κυρίαρχο ρόλο που θα διαδραμάτιζαν οι Κούρδοι του Ιράκ στα σχέδια για την περιοχή. Ο Α. Οτσαλάν αποτελούσε σοβαρό εμπόδιο για τα ισραηλινά σχέδια, καθώς δεν ήταν υπό τον έλεγχό τους, και προβαλλόταν ως ο μελλοντικός ηγέτης όλων των Κούρδων της περιοχής.

Τον Σεπτέμβριο του 2003 το τουρκικό εβδομαδιαίο περιοδικό “Aksyon” κάνει λόγο για μυστική συνεργασία του Κούρδου ηγέτη Μασούντ Μπαρζανί (Massoud Barzani) με τους Ισραηλινούς, από την δεκαετία του '60!


H ΜΙΤ, η JΙΤΕΜ και οι Τουρκομάνοι του Β. Ιράκ
Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες ΜΙΤ και JITEM, από τη δεκαετία του '70 είχαν δημιουργήσει ισχυρά δίκτυα πρακτόρων τους στο Βόρειο Ιράκ, μέσα από τον Τουρκομανικό πληθυσμό, με σκοπό την υπονόμευση της προοπτικής δημιουργίας ενιαίου κουρδικού πολιτικού φορέα και την αποδυνάμωση των προσπαθειών για αυτονομία των Κούρδων του Β. Ιράκ.

Οι Τούρκοι δημιούργησαν μια μυστική υπηρεσία (αποτελούμενη από Τουρκομάνους), μέσα στο βόρειο Ιράκ, με την επωνυμία I.T.C. Επίσης, Τουρκομάνοι εκπαιδεύτηκαν από το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου, πλησίον της πόλεως Αρμπίλ (Arbil), του Β. Ιράκ, στην κωμόπολη Αλτίν Κιοπρού (Altinkopru: τα αρχαία Άρβηλα), δημιουργώντας ένοπλα τμήματα οργανωμένα, υπό τη διοίκηση της αποκαλούμενης «Τουρκομενική Ομάδα Ασφαλείας», με τα διακριτικά TGD.

Οι τουρκικές υπηρεσίες, μετά την εισβολή των ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν ως προκάλυμμα της υπονομευτικής και ανατρεπτικής μυστικής τους δράσης την Ερυθρά Ημισέληνο και διάφορες εταιρίες, κυρίως κατασκευαστικές.

Κύρια κέντρα δράσης της ΜΙΤ και της JITEM ήταν κυρίως οι περιοχές Ζάχο, Μπεντιχάν, Ντοχούκ και Νατζέφ.

Από τον Ιούνιο του 2003 Αμερικανοί της CIA σε συνεργασία με Κούρδους ξεκίνησαν την εξάρθρωση των κατασκοπευτικών και ανατρεπτικών δικτύων της Τουρκίας στο Β. Ιράκ.

Αποκορύφωμα της κοινής δράσης Κούρδων και Αμερικανών ήταν η σύλληψη, στις 4 Ιουλίου 2003, 11 ανδρών των Ειδικών Δυνάμεων της Τουρκίας, στην περιοχή της Σουλεϋμανιγιέ (Suleimaniya), οι οποίοι προετοίμαζαν τη δολοφονία του στρατιωτικού ηγέτη του ΡΚΚ, Τζεμίλ Μπαγίκ (Cemil Bayik) και του Κούρδου εκλεγμένου διοικητή της πόλης Κιρκούκ (Kirkuk), Αμπντούλ Ραχμάν Μουσταφά (Abdul Rahman Mustafa). Οι 11 Τούρκοι υπέστησαν διαπόμπευση και ταπεινωτική μεταχείριση από τους Αμερικανούς, οι οποίοι τους μετέφεραν στη Βαγδάτη, δεμένους πισθάγκωνα και με κουκούλες, μπροστά στα διεθνή τηλεοπτικά συνεργεία.

Χρειάστηκε η επικοινωνία του Τ. Ερντογάν με τον G. Bush, για να απελευθερωθούν μετά από λίγες μέρες οι Τούρκοι πράκτορες.

Η υπόθεση αυτή γυρίστηκε σε κινηματογραφική ταινία στην Τουρκία, με τίτλο «Η Κοιλάδα των Λύκων - Ιράκ» ("Valley of the Wolves Iraq"). Την πρώτη εβδομάδα προβολής της ταινίας πωλήθηκαν πάνω από 2.5 εκατομμύρια εισιτήρια. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Serdar Akar είναι γνωστός για τις σχέσεις του με την Τουρκική ΜΙΤ.

Το θέμα της ταινίας πήρε μεγάλες, διεθνείς διαστάσεις και προκάλεσε τις σφοδρές αντιδράσεις του Αμερικανικού Πενταγώνου.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 2003, μέλη της Τουρκομανικής TGD και άνδρες των Ειδικών Δυνάμεων της Τουρκίας συνελήφθησαν και πάλι κοντά στο Αρμπίλ και απελάθηκαν στην Τουρκία. Στις αρχές Οκτωβρίου του 2003 ακολούθησαν μαζικές συλλήψεις Τουρκομάνων των ITC και TGD, καθώς και Κούρδων συνεργατών της ΜΙΤ, σε μια τεράστια επιχείρηση αντικατασκοπίας, σε όλο το Β. Ιράκ.

Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο ιμάμης της συνοικίας Μιτζέμι (Mizemi) του Ζάχο, Mele Yeyas Ahmed, και ο Mele Idris Seyid Ali, ιμάμης του μεγάλου τζαμιού του Ζάχο. Αρκετοί μουλάδες συνελήφθησαν, ενώ στο Ντοχούκ συνελήφθησαν άλλοι 11 Τούρκοι στρατιωτικοί και οι διοικητές τους, αξιωματικοί της ΜΙΤ, Emit Kucer και Kasim Xeri.

Στο Ζάχο και πάλι τις επόμενες ημέρες, μόλις 6 χιλιόμετρα από την πόλη, στις αποθήκες ενός γκαράζ με την επωνυμία Loji, κατασχέθηκαν μεγάλες ποσότητες όπλων και εκρηκτικών, τα οποία προορίζονταν για τα μέλη των ITC και TGD, στις πόλεις Μοσούλη και Κιρκούκ (Mosul και Kirkuk). Στην ίδια περιοχή συνελήφθησαν όλα τα ηγετικά στελέχη μιας άλλης Τουρκομανικής οργάνωσης με την επωνυμία «Εθνικό Τουρκομανικό Μέτωπο».

Μέσα σε 6 μήνες, Αμερικανοί και Κούρδοι εξάρθρωσαν σχεδόν όλα τα δίκτυα των Τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στο Β. Ιράκ.

Κύριο στόχο της Τουρκίας, εκτός από την αναστολή δημιουργίας Κουρδικού κράτους, αποτελεί η συμμετοχή της στα κέρδη από τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου του Κιρκούκ και της Μοσούλης στο Β. Ιράκ.

Οι Τουρκομάνοι διαπραγματεύονται για λογαριασμό της Τουρκίας, ζητώντας το 25% από τα μελλοντικά κέρδη, ενώ αμφισβητούν το καθεστώς του Κιρκούκ, το οποίο είναι υπό Κουρδικό έλεγχο.

Το καθεστώς του Κιρκούκ θα καθοριστεί από τα αποτελέσματα δημοψηφίσματος που θα γίνει εντός του 2009 και θεωρείται βέβαιο ότι θα συμπεριληφθεί εντός της κουρδικής διοίκησης του Β. Ιράκ. Οι Τούρκοι προσπαθούν να μεταφέρουν από τις αρχές του 2004 Τουρκομάνους προς το Κιρκούκ, για να αλλοιώσουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, τους οποίους όμως οι Κούρδοι προωθούν νοτιότερα, βάσει σχεδίου, θέλοντας να δημιουργήσουν μια ζώνη με Τουρκομάνους κατοίκους στα όρια Ιράκ και Β. Ιράκ – Κουρδιστάν. Δηλαδή να διαχωριστούν από τους Ιρακινούς Άραβες και να μεσολαβεί μεταξύ τους μια ζώνη από τα σύνορα της Συρίας μέχρι το Ιράν, αποτελούμενη από Τουρκομάνους. Τα 2,5 περίπου εκατομμύρια των Τουρκομάνων του Β. Ιράκ έχουν γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης τόσο των Τούρκων, όσο και των Κούρδων και των ΗΠΑ.

Το «μεγάλο Κουρδιστάν» και οι Ισραηλινοί
Ο Κουρδικός παράγοντας στην ευρύτερη περιοχή έχει αναδειχθεί σε ρυθμιστικό γεωστρατηγικό στοιχείο, το οποίο και θα καθορίσει τα τεκταινόμενα και τις γεωπολιτικές εξελίξεις σε όλη την περιφέρεια και τη Μέση Ανατολή.

Τα 6 εκατομμύρια Κούρδων του Β. Ιράκ ήδη λειτουργούν υπό συνθήκες ενός νέου κράτους. Το μόνο που απέμεινε είναι η ανακήρυξή του.

Οι παρενέργειες μιας τέτοιας προοπτικής τεράστιες, καθώς στην ΝΑ Τουρκία ζουν πάνω από 14 εκατομμύρια Κούρδοι, ενώ οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράν ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια. Οι συγκεντρώσεις των Κουρδικών πληθυσμών σχηματοποιούνται μέσα σε γεωγραφική ενότητα. Η πληθυσμιακή ομοιογένεια των περιοχών τους, η συνέχειά τους, από τη Συρία – Β. Ιράκ – Τουρκία – Ιράν, δίνουν τη μελλοντική προοπτική της δημιουργίας ενός μεγάλου Κουρδικού Κράτους, με συντριπτική ομοιογένεια (εθνική, φυλετική και θρησκευτική) και πληθυσμό άνω των 25 εκατομμυρίων, χωρίς να συμπεριληφθούν τα υπόλοιπα 7 εκατομμύρια Κούρδων, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα στην Τουρκία.

Η περιοχή ολόκληρης της ΝΑ Τουρκίας έχει γίνει στόχος των Ισραηλινών από τη δεκαετία του '80. Δημιουργώντας μικτές Τουρκοϊσραηλινές εταιρίες, με Τουρκοεβραίους, οι Ισραηλινοί, σταθερά, έχουν επενδύσει στην περιοχή πάνω από 3 δισεκατομμύρια δολάρια, στους τομείς τηλεπικοινωνιών, βιομηχανίας, βιοτεχνολογίας, αγροτικής καλλιέργειας, βιομηχανικής παραγωγής γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων κ.λπ., κυρίως όμως η σοβαρή δραστηριότητα επικεντρώνεται στον κατασκευαστικό τομέα. Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» (Hürriyet, 22/10/2000) 14 μικτές Τουρκοϊσραηλινές εταιρίες δραστηριοποιούνται με συνολικό εργατικό δυναμικό, 4.500 ανθρώπους και οι επενδύσεις τους φτάνουν το ύψος των 650 εκατομμυρίων δολαρίων.

Μία από τις μεγαλύτερες μεικτές εταιρίες, η «CLAL Grubu», μόνο το 1999 είχε 3,6 δισεκατομμύρια δολάρια τζίρο, απασχολώντας 17.000 άτομα προσωπικό. Οι μεγάλες Ισραηλινές εταιρίες με δράση στη ΝΑ Τουρκία είναι οι Baser Holding, Banana, Old Navy, May Company, Jones of NY και άλλες.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2004 διέρρευσε στα τουρκικά περιοδικά NOKTA και AYDILIK μυστική αναφορά του Ισραηλινού αξιωματούχου της MOSSAD, Αμπραχάμ Τιλμέν, όπου περιγράφεται η αγορά μιας τεράστιας έκτασης 450 χιλιάδων στρεμμάτων στην περιοχή Ούρφας (Urfa) στην ΝΑ Τουρκία, για λογαριασμό του Ισραήλ. Επίσης, γίνεται αναφορά για την κατοχή 75.358 τετραγωνικών χιλιομέτρων στις περιοχές των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη και αναλόγου μεγέθους εκτάσεις στις επαρχίες, Αντιγιαμάν, Μπατμάν, Ντιγιαρμπακίρ, Γκαζιαντέπ, Κίλις, Μαρντίν, Σιΐρτ και Σιρνάκ.

Την ίδια περίοδο το περιοδικό «Αϊντινλίκ» (Aydinlik) επιβεβαιώνει την ανοικοδόμηση Ισραηλινού πολιτιστικού κέντρου, συναγωγής και βοηθητικών χώρων στην επαρχία της Ούρφα, σε έκταση 186 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, ύψους 20 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Ισραηλινός πράκτορας, αναφέρει στην έκθεσή του μυστική συμφωνία του Τ. Ερντογάν με τους Ισραηλινούς, για την εγκατάσταση του Ισραήλ στην περιοχή. Ο δήμαρχος της Ούρφα, Αχμέτ Μπαχτσιβάν (Ahmet Bahcivan), από τον Μάρτιο του 2004, που ανέλαβε καθήκοντα, πουλάει συνεχώς τεράστιες δημόσιες εκτάσεις στους Ισραηλινούς. Σημειώνεται ότι είναι στενός φίλος του Τ. Ερντογάν. Ο προηγούμενος δήμαρχος της Ούρφα είχε καταγγείλει πολλές φορές δημόσια τις δραστηριότητες Ισραηλινών αποστολών και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) στην περιοχή, ότι υπονομεύουν την τουρκική κυριαρχία.

Το πρόγραμμα GAP
Το θέμα ήρθε και στην Τουρκική Βουλή, με πρωτοβουλίες του Βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος της περιοχής Ούρφα, Βεντάτ Μελίκ (Vedat Melik), και του ανεξάρτητου βουλευτή του Μαρντίν, Μουχαρέμ Ντογάν (Muharrem Dogan).

Οι δύο βουλευτές είναι πολύ αποκαλυπτικοί στις επερωτήσεις τους, καθώς κάνουν λόγο για το κολοσσιαίο πρόγραμμα ανάπτυξης της ΝΑ Τουρκίας, με τη γνωστή ονομασία GAP , το οποίο παρουσιάζουν ως Ισραηλινής έμπνευσης, για τον έλεγχο των υδάτων των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη και κατ' επέκταση τον έλεγχο των υδάτων στη Μέση Ανατολή. Παράλληλα, παρουσιάζουν πλήθος στοιχείων, στα οποία φαίνεται πως τεράστιες περιοχές της ΝΑ Τουρκίας βρίσκονται σε Ισραηλινά χέρια.

Στα μέσα Αυγούστου του 2004, ο αδελφός του Κούρδου ηγέτη Α. Οτσαλάν, Οσμάν Οτσαλάν (Osman Öcalan), δήλωνε υπέρ της Αμερικανικής παρέμβασης στο Ιράκ. Λίγες μέρες αργότερα (10/09/2004) η γερμανική εφημερίδα "Der Tagesspiegel" ανέφερε ότι ο Ο. Οτσαλάν διατηρεί άριστες σχέσεις με τους Ισραηλινούς. Από την έναρξη του αγώνα των Κούρδων στη ΝΑ Τουρκία, ο Τουρκικός Στρατός έχει ισοπεδώσει πάνω από 4.500 Κουρδικά χωριά και έχει εκτοπίσει εκατοντάδες χιλιάδες Κούρδους προς άλλες περιοχές. Τουλάχιστον τα μισά από τα ισοπεδωμένα αυτά χωρία πωλήθηκαν με διαφόρους τρόπους στους Ισραηλινούς. Οι πληροφορίες αυτές είδαν το φως της δημοσιότητας το 1994... Μετά από 12 χρόνια θεωρείται βέβαιο ότι πέρασαν υπό Ισραηλινή ιδιοκτησία, πολλά περισσότερα χωρία και εκτάσεις.

Από τον Αύγουστο του 2004, λειτουργεί στη Βαγδάτη το «Ισραηλινό Κέντρο Ερευνών Μέσης Ανατολής», με προσωπικό πάνω από 400 άτομα. Το κέντρο αυτό είναι το καλυμμένο μυστικό Αρχηγείο της Ισραηλινής MOSSAD, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες της Τουρκικής εφημερίδας «Γενί Σαφάκ» (Yeni Safak).

Από τις αρχές του 2005, οι Ισραηλινοί, μέσω πολυσχιδών και πολυειδών δραστηριοτήτων, κυρίως στο Β. Ιράκ, έχουν αγοράσει ολόκληρα τετράγωνα και τεράστιες εκτάσεις στις Κουρδικές πόλεις Κιρκούκ, Μοσούλη, Αρμπίλ και Σουλεϊμανίγια. Αποκορύφωμα και επιβεβαίωση όλων των πληροφοριών ήταν οι δηλώσεις στις 3 Ιουλίου του 2004, του ίδιου του Αριέλ Σαρόν (Ariel Sharon), ότι οι σχέσεις του Ισραήλ με τους Κούρδους ηγέτες, Τζελάλ Ταλαμπανί και Μασούντ Μπαρζανί, είναι άριστες και προωθούνται στρατηγικές συνεργασίες για το μέλλον.

Από την 22η Ιουνίου του 2004, οι Τουρκικές εφημερίδες Μιλιέτ , Χουριέτ, Σαμπάχ και Ράντικαλ ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου δημοσίευση στοιχείων, στα οποία καταδείκνυαν ότι το Ισραήλ χρησιμοποιεί τους Κούρδους στο Ιράκ και την Τουρκία, για να προωθήσει τα συμφέροντά του και παρουσιάζει τις Ισραηλινές διεισδύσεις, ως «Ισραηλινή εγκατάσταση» στις περιοχές.

Το Ισραήλ, από το 1999, μετέχει ενεργά στα προγράμματα γεωργικών εφαρμογών και υδροδότησης της GAP για την ΝΑ Τουρκία.

Τον Ιανουάριο του 2004, το Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας, σε μυστική του έκθεση, έκανε λόγο για μεγάλες αλλαγές στο ζήτημα των ενεργειακών αγωγών, τονίζοντας ότι η επαναλειτουργία του αποκαλούμενου «Υπερισραηλινού Αγωγού» (Trans Israel Pipeline - TIP) Κιρκούκ – Χάιφας θα πλήξει καίρια τα Τουρκικά συμφέροντα. Την ίδια περίοδο επανειλημμένα σαμποτάζ έγιναν στον αγωγό Κιρκούκ - Γιουμουρταλίκ της Τουρκίας, ο οποίος ουσιαστικά κατέστη ανενεργός πλέον, γκρεμίζοντας τις προθέσεις των Τούρκων για συμμετοχή τους στις δραστηριότητες και τα κέρδη των Ιρακινών πετρελαίων.

Ο Ισραηλινός αγωγός ΤΙΡ κατασκευάστηκε το 1968, με δυναμικότητα 1 εκατομμύριο βαρέλια ημερησίως, και καταλήγει μέσω άλλων αγωγών στο Ισραηλινό λιμάνι του Εϊλάτ (Eilat), στην Ερυθρά Θάλασσα, και του Ασκαλόν (Askalon) στη Μεσόγειο. Ο αγωγός αυτός είχε σταματήσει να λειτουργεί, μετά την Ισλαμική επανάσταση στο Ιράν.

Στις 05/08/2006, ο Τ. Ερντογάν εγκαινίασε το φράγμα Ιλισού του Ποταμού Τίγρη, μόλις 45 χιλιόμετρα από τη Συρία και ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, στο πλαίσιο του φιλόδοξου προγράμματος GAP, ύψους 1,9 δισεκατομμύρια δολαρίων, κάτι που προκάλεσε τις αντιδράσεις του Αραβικού Συνδέσμου, ο οποίος έκανε λόγο για μεγάλους μελλοντικούς κινδύνους για τη Μέση Ανατολή, από το πρόγραμμα GAP, το οποίο ουσιαστικά θα ελέγχει τη διαχείριση των υδάτων του Τίγρη και του Ευφράτη, των μοναδικών πηγών υδροδότησης ολόκληρης της περιοχής.

Σχέδια «Νέο Ισραήλ» και «Γιαχουντί Ούρφα»
Διπλωματικές εκτιμήσεις θεωρούν βέβαιο, ότι με την αποχώρηση των δυνάμεων των ΗΠΑ από το Ιράκ, θα υπάρξει ταυτόχρονη ανακήρυξη ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους στο Β. Ιράκ.

Υποθέσεις εργασίας διεθνών ινστιτούτων και μελέτες τους φέρουν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Μεγάλου Κουρδικού Κράτους, το οποίο θα ελέγχει τα ύδατα της Μέσης Ανατολής, δηλαδή τον Τίγρη και τον Ευφράτη και θα αντικαταστήσει τον περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή.

Η προοπτική αυτή ανησυχεί σοβαρά, κυρίως το Στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας, μεγάλο μέρος του οποίου, όμως, ελέγχεται από τους Ισραηλινούς.

Ένας μελλοντικός διαμελισμός της Τουρκίας, υπέρ ενός Κουρδικού Κράτους υπό την απόλυτη επιρροή των ΗΠΑ και του Ισραήλ, θα έδινε τον πλήρη έλεγχο των υδάτων (αλλά και των πετρελαίων του Ιράκ) της Μέσης Ανατολής, με σοβαρές επιπτώσεις, για τον γεωπολιτικό χάρτη ολόκληρης της περιοχής και της Κεντρικής Ασίας.

Μένει να δούμε να επαληθεύονται οι πληροφορίες του τέως Δημάρχου της Ούρφα, ο οποίος δήλωσε απερχόμενος, το Μάρτιο του 2004, ότι η πρωτεύουσα της περιοχής Ούρφα, η πόλη «Σανλιούρφα» (Sanliurfa) θα μετονομαστεί μέχρι το 2010 σε «Γιαχουντί Ούρφα» (Yahudi Urfa), δηλαδή Ιουδαϊκή Ούρφα, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για το μέλλον της περιοχής.
diplomatia.gr

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_3646.html#ixzz0uZzSHov3

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Ενα σχόλιο για την γνωσιολογία του Μάρξ και η απάντηση του Γ. Κοντογιώργη, για την κοσμοσυστημική γνωσεολογία του



Από το ιστολόγιο του Γ.Κοντογιώργη "Cosmosysteme-κοσμοσύστημα"

2 commentaires:

διαλεκτική του συγκεκριμένου είπε...

Το λαθος στον μαρξισμο ειναι η φιλοσοφια της ιστοριας του χεγκελ.Οχι η μεγαλειωδης διαλεκτικη μεθοδος αλλα η μεταγραφη της φιλοσοφιας της ιστοριας του χεγκελ οπως εχει δειξει με επαρκεια ο Κωστας Παπαιωαννου.Μ'αυτην ειναι που μετατρεπεται σε γραμμικη αντιληψη της ιστοριας οπως λεει ο αλλος μεγαλοφυης λευκαδιτης ,ο Γερασιμος Κακλαμανης.Ομως η διαλεκτικη του συγκεκριμενου(Κ.Κοζικ) σαν γνωσιοθεωρια,η εννοια της αλλοτριωσης-πραγμοποιησης,η εννοια της ιδεολογιας ως ψευδους συνειδησης,η εννοια της ολοτητας και της πραξης ειναι αναντικαταστατες για μια ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑ.Ηδη ο μαρξισμος ειναι μια διαστρεβλωση του Μαρξ(βλ.Ντεμπορ:Η κοινωνια του θεαματος).Ο αυθεντικος μαρξισμος δεν ειναι ο λενινιστικος αλλα ο διαλεκτικος μαρξισμος(λουκατς,λ.γκολντμαν,ντεμπορ,κ.κοζικ).Αλλωστε ο Λ.Γκολντμαν ανοιξε τον δρομο για μια συνθεση μαρξ/λουκατς με τον ζιραρ.Καμια γνωσιολογια σημερα δεν μπορει να αγνοησει τον ζιραρ και γι'αυτο ακριβως ειναι σπουδαιο το εργο του Θ.Ζιακα.Κατα τα αλλα το εργο του κυριου Κοντογιωργη ειναι πραγματικα πολυτιμο και νομιζουμε οτι υπαρχει μια βαθια συμφωνια με τις αντιληψεις του Γερασιμου Κακλαμανη αν εξαιρεσουμε την διαφορετικη μεταχειριση του ορους "εθνος"(κατα τη γνωμη μας διαφορα μονο στην ορολογια και οχι στην ουσια).Ο διαλεκτικος μαρξισμος πρεπει να "διορθωθει" με την φιλοσοφια της ιστοριας των Γερασιμου Κακλαμανη,Γεωργιου Κοντογιωργη και Θ.Ζιακα.Φυσικα κατι τετοιο μοιαζει εκ πρωτης οψεως τουλαχιστον αστηρικτο αν οχι παρανοϊκα γελοιο και μετα βδελυγμιας θα το κοροιδεψουν αποκρουωντας το πρωτα οι μαρξιστες.Να επισημανουμε επισης οτι ο κ.Κοντογιωργης δεν δινει καμια εξηγηση του γιατι τοσο πονος και απατη στην ιστορια,ποιο το νοημα ολων αυτων μεχρι να διανυσουν οι κοινωνιες τα προσταδια της δημοκρατιας.Αν ισχυει η γραμμικη αντιληψη του κοσμοσυστηματος τοτε το παραλογο της ιστοριας μαλλον αυξανει .

George Contogeorgis είπε...

Θα συμφωνήσω στα βασικά σημεία του σχολίου. Όμως, πριν ο Μαρξ διαστρεβλωθεί από τους μαρξιστές, είχε διαπράξει καίριες γνωσιολογικές και μεθοδολογικές "αταξίες" που βρίσκονται στην ρίζα των παρανοήσεων ή και των στρεβλώσεων του. Ο Μαρξ δεν διαφέρει επί της ουσίας από κάθε άλλη νεοτερική θεώρηση του κόσμου, είναι απλώς ετεροθαλής αδελφός της. Δεν οικοδόμησε μια καθολική γνωσιολογία, συνέβαλε και αυτός, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον, στην προβολή του παρόντος σε πρότυπο ολοκλήρωσης και τα φαινόμενα που απαντώνται σ'αυτό σε θεμέλια μιας καθολικής, κατά την αντίληψή του, γνωσιολογίας. Θυμίζω το εξελικτικό γινόμενο που ορίζει η μετάβαση από τη "δουλοκτητική στην φεουδαλική, καπιταλιστική και εντέλει σοσιαλιστική" κοινωνία, τις απόψεις του για την κατάργηση του κράτους που ουσιαστικά ορίζουν την έννοια του ολοκληρωτισμού, το διακύβευμα της εκμετάλλευσης, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το πιο τραγικό σημείο της αποτυχίας του να συλλάβει και, κατ’επέκταση, να ερμηνεύσει τα φαινόμενα. Ο Μαρξ απεφάνθη χωρίς περιστροφές –ίσως παραφράζοντας τον Αριστοτέλη στο πρώτο βιβλίο των Πολιτικών του- ότι γενεσιουργός αιτία της εκμετάλλευση είναι η ιδιοκτησία επί του κεφαλαίου και όχι η ιδιοκτησία επί του συστήματος (βλέπε ως προς αυτό το βιβλίο μου: Οικονομικά συστήματα και ελευθερία, Εκδ. Σιδέρη, Αθήνα, 2010). Ας μην ξεχνάμε ότι πουθενά στον Μαρξ -και σε κανένα νεοτερικό στοχαστή- δεν συναντάμε μια οποιαδήποτε μικρή νύξη για την εξέλιξη -για την κατεύθυνση και το περιεχόμενό της- ενώ προφανώς όλοι εγγράφονται στο διατακτικό του λεγόμενου Διαφωτισμού που, σε επίπεδο γνωσιολογίας, προσημείωσε αναιρετικά και άρα σε βάθος χρόνου αντιδραστικά τα πράγματα. Αρκεί ως προς αυτό να σταθούμε στην εμμονή της νεοτερικότητας να ορίζει ως δημοκρατικό ένα σύστημα που δεν συγκεντρώνει ουδέ καν τα ελάχιστα στοιχεία της αντιπροσώπευσης. Για να μην αναφερθώ στην τραγική παράμετρο των προσεγγίσεων της ελευθερίας, που αποτελεί την καρδιά του "είναι" του κοινωνικώς πραγματικού και της τυπολογίας του. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία με αυτό ακριβώς καταγίνεται. Δεν είναι γραμμική, διότι δεν αποτελεί προέκταση του βιώματος των "μονοθεματικών" θρησκειών ούτε διδάσκει την αρχή το νομοτελειακώς αναπόφευκτο του ιστορικού γεγονότος. Αντιθέτως, αντλεί το υλικό της από την πραγματολογική ουσία της ιστορίας και λαμβάνει ως πρόσημο τον "λόγο" της ανθρώπινης ύπαρξης. Η γνωσιολογία ακριβώς αυτή διδάσκει ότι ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι "προδημοκρατικός" αλλά διηνεκής η δε ευτυχία ζητούμενο με διαφορετικούς βεβαίως όρους και περιεχόμενο σε κάθε φάση της εξέλιξης του κοινωνικού ανθρώπου. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία -το εννοιολογικό της οπλοστάσιο και η μεθοδολογία της- οικοδομεί ένα σύστημα γνώσης με γνώμονα το καθολικό κοινωνικό γίγνεσθαι του ανθρώπου, και, συνακόλουθα, υποβάλλει σε δοκιμασία αξιολόγησης και ταξινόμησης, από εξελικτική άποψη τις επί μέρους κοινωνικές πραγματικότητες, όπως για παράδειγμα την σημερινή. Δεν κάνει το αντίθετο, να υποτάσει δηλαδή το καθολικό στο μερικό.

ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ

Από το "sofokleous10"

Εκτύπωση PDF

pigs_488423gm-aΗ προσπάθεια καθησυχασμού των αγορών με τη βοήθεια των «τεστ κοπώσεως», οι αμφιβολίες των επενδυτών και ο «πυρήνας» των προβλημάτων του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κλάδου

Όπως έχουμε αναφέρει, “τα «τεστ κοπώσεως» των τραπεζών είναι εξτρεμιστικά σενάρια, τα οποία αποσκοπούν στην έγκαιρη διαπίστωση ενδεχομένων κινδύνων χρεοκοπίας, εάν μεσολαβήσουν ιδιαίτερα επικίνδυνες συνθήκες. Στην περίπτωση που ένα τραπεζικό ίδρυμα δεν «περάσει» με επιτυχία τα τεστ, δεν σημαίνει βέβαια ότι κινδυνεύει άμεσα να πτωχεύσει. Εν τούτοις, είναι πολύ δύσκολο να το εξηγήσει κανείς δημόσια στους Πολίτες, οι οποίοι πιθανότατα, σε μία τέτοια περίπτωση, θα καταλαμβάνονταν από πανικό, αποσύροντας μαζικά τα χρήματα τους” (άρθρο μας: Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ: Τα λάθη της Ευρώπης, η οικονομική θέση συγκεκριμένων κρατών της, τα μεγάλα προβλήματα των τραπεζών, το «τεστ κοπώσεως» των Βρυξελών, η διαφαινόμενη απειλή εξαφάνισης της μεσαίας τάξης και η αναδιάρθρωση του χρέους 20/6/2010).

Ένας από τους λόγους λοιπόν, για τον οποίο η Ευρώπη υποβάλλει τις 91 μεγαλύτερες τράπεζες της στην παραπάνω «δοκιμασία», είναι η αποφυγή της «πανικοβλημένης» αντίδρασης των καταθετών - η οποία κάθε άλλο παρά έχει πάψει να «ελλοχεύει». Ένας δεύτερος λόγος, ίσως ακόμη σημαντικότερος, είναι ο καθησυχασμός των επενδυτών, των πάσης φύσεως «δανειστών» των τραπεζών δηλαδή, οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί σε ομόλογα ή σε μετοχές του κλάδου. Η επίτευξη αυτού του στόχου θεωρείται εξαιρετικά επείγουσα, επειδή η ΕΕ θέλει να αποφύγει ένα κύμα πτωχεύσεων, το οποίο φαίνεται ότι συνεχίζει να απειλεί το χρηματοπιστωτικό της σύστημα (οι πιθανές επιπτώσεις στις μελλοντικές συναλλαγματικές ισοτιμίες είναι προφανείς).

Ο κίνδυνος τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι, οι ευρωπαϊκές τράπεζες χρειάζονται τεράστιες ποσότητες κεφαλαίων για την κάλυψη των δανειακών αναγκών τους - τόσο για το 2010, όσο και για το 2011. Σύμφωνα με πρόσφατη αναφορά της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας, το σύνολο των υποχρεώσεων όλων των ευρωπαϊκών τραπεζικών ιδρυμάτων απέναντι στους «δανειστές» τους, οι οποίες λήγουν και οφείλουν να αντικατασταθούν, υπολογίζεται πλέον στα 2,6 τρις € - σε παγκόσμια κλίμακα πλησιάζουν τα 5 τρις €. Επομένως, οι τράπεζες είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό εξαρτημένες από τις προθέσεις των επενδυτών, να τους προσφέρουν ή μη νέα κεφάλαια.

Το εάν όμως είναι διατεθειμένοι οι «δανειστές» των τραπεζών να «ανανεώσουν» την εμπιστοσύνη τους απέναντι τους, δεν είναι καθόλου βέβαιο. Τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί οι αμφιβολίες μεταξύ των επενδυτών, σε σχέση με τα ρίσκα, τα οποία «κρύβονται» στους Ισολογισμούς των τραπεζών – είτε αυτά είναι μη αποσβεσμένα «τοξικά» χρεόγραφα αμερικανικής προέλευσης (CDOs κλπ), είτε επισφάλειες, προερχόμενες από επιχειρηματικά ή καταναλωτικά δάνεια, είτε ομόλογα κρατών όπως η Ελλάδα, η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία κλπ (η ελληνική τράπεζα με τα περισσότερα ομόλογα του δημοσίου μας, θεωρείται ότι είναι η Πειραιώς).

Σύμφωνα τώρα με τη Morgan Stanley, η «ανοιχτή» αξία των κρατικών ομολόγων των «επικίνδυνων» χωρών (όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία), υπολογίζεται παγκοσμίως στο 1 τρις € - εκ των οποίων το 40% ευρίσκεται στους Ισολογισμούς των γερμανικών τραπεζών (πηγή: MM). Πριν από την ευρωπαϊκή κρίση, οι τράπεζες είχαν τη δυνατότητα πώλησης αυτών των ομολόγων, με στόχο την αύξηση της ρευστότητας τους. Από τότε όμως που πολλά από αυτά τα ομόλογα θεωρούνται επικίνδυνα, η συγκεκριμένη δυνατότητα τους είναι πολύ περιορισμένη.

Έτσι λοιπόν, η βασικότερη φροντίδα των τραπεζών στο άμεσο μέλλον, θα είναι η εύρεση νέων κεφαλαίων – επί πλέον, οι συνθήκες απόκτησης τους (επιτόκιο κλπ). Η αναζήτηση τους αυτή θα δυσχερανθεί σε μεγάλο βαθμό από τα κράτη, τα οποία επίσης αναζητούν «απεγνωσμένα» πηγές αναχρηματοδότησης των δημοσίων χρεών τους. Προφανώς δε, η αυξημένη αυτή «ζήτηση» θα επηρεάσει κατά πολύ τις γενικότερες συνθήκες δανεισμού – πόσο μάλλον εάν «τολμήσει» η ΕΚΤ να αυξήσει τα βασικά της επιτόκια.

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Με βάση τους υπολογισμούς της Moodys, τα τελευταία πέντε έτη οι τράπεζες εξέδιδαν ομόλογα, με μέσο όρο λήξης τα 4,7 χρόνια – κάτι που αποτελεί το μικρότερο μέσον όρο των παρελθόντων τριάντα ετών. Υπερίσχυσε λοιπόν ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός, έναντι του μακροπρόθεσμου, ενώ κατά τη διάρκεια της κρίσης δεν επιδιώχθηκε η αντιστροφή του φαινομένου.

Εκτός αυτού, πολλά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα δανείσθηκαν φθηνά και βραχυπρόθεσμα από την ΕΚΤ, τοποθετώντας τα δανειακά κεφάλαια τους, αυτά δηλαδή που τους παρείχε «αφειδώς» η ΕΚΤ, σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις – εμφανίζοντας τη θετική διαφορά των τόκων στα κέρδη τους. Η «στρατηγική» αυτή ακολουθήθηκε, επειδή πολλές κρατικές εγγυήσεις δόθηκαν μόνο για χρονικά διαστήματα λίγων ετών – γεγονός που ανάγκασε δυστυχώς τις τράπεζες να δανειστούν βραχυπρόθεσμα, έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουν τις παρεχόμενες εγγυήσεις.

Ακριβώς αυτό το εσφαλμένο «μοντέλο δανεισμού», μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνο για τις τράπεζες, εάν τυχόν οι επενδυτές «αποσύρουν» την εμπιστοσύνη τους απέναντι τους. Επομένως, ακόμη και οι πλέον υγιείς μεταξύ τους, θα αναγκασθούν να μειώσουν τα δάνεια προς τις επιχειρήσεις, οδηγώντας ενδεχομένως την Ευρώπη σε μία δεύτερη, ακόμη πιο επικίνδυνη παγίδα ρευστότητας – πόσο μάλλον όταν τα κράτη αναγκαστούν να διασώσουν ξανά κάποιες «αδύναμες» τράπεζες τους (άρθρο μας: Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ : Η «πιστωτική παγίδα» είναι μία βαριά οικονομική ασθένεια, η οποία εμφανίζεται όταν μία υφιστάμενη κρίση ρευστότητας, προερχόμενη συνήθως από μία ευρύτερη οικονομική κρίση, δεν μπορεί να θεραπευτεί βραχυπρόθεσμα 10/7/2009).

Αυτά τα προβλήματα λοιπόν θέλει να αποφύγει η ΕΕ - μέσω του «τεστ κοπώσεως», στο οποίο υποβάλλει τις τράπεζες, έτσι ώστε να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των «αγορών» απέναντι τους (κατά το πρόσφατο παράδειγμα των Η.Π.Α.). Επομένως, τα αποτελέσματα του είναι εκ των προτέρων δεδομένα, αφού διαφορετικά δεν θα επιχειρούταν κάτι τέτοιο.

Προφανώς όμως, το ίδιο θα σκέφτονται και οι επενδυτές, με αποτελέσματα που είναι πολύ δύσκολο να προδιαγραφούν σήμερα – ενώ οι όποιες κινήσεις τραπεζικών εξαγορών ή συγχωνεύσεων, είναι πολύ πιθανόν ότι θα εξετασθούν από τις φιλύποπτες «αγορές» εξαιρετικά προσεκτικά. Σε κάθε περίπτωση, το ενδεχόμενο να επιλέξουν κάποιες από τις τράπεζες, οι οποίες τυχόν δεν πληρούν τα κριτήρια, τη «φυγή προς τα εμπρός» (front running), είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αντιμετωπισθεί με μεγάλο σκεπτικισμό.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 16. Ιουλίου 2010

viliardos@kbanalysis.com

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Τό νεοτερικό πολιτικό σύστημα, ούτε αντιπροσωπευτικό είναι, και φυσικά, ούτε και Δημοκρατικό


Από το βιβλίο του Γ. Κοντογιώργη: "Η Δημοκρατία ως Ελευθερία", εκδόσεις Πατάκη.

".....Είναι όμως όντως το νεοτερικό σύστημα αντιπροσωπευτικό;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προϋποθέτει- όπως και στην περίπτωση της δημοκρατίας- την αποκρυπτογράφηση της έννοιας της αντιπροσώπευσης.
Η αντιπροσώπευση ως έννοια αξιώνει πρωταρχικά τη διαφοροποίηση της ιδιότητας του εντολέως και του εντολοδόχου, ήτοι το ανήκειν αυτών σε διαφορετικούς φορείς.
Εν προκειμένω, για να χαρακτηριστεί ένα σύστημα αντιπροσωπευτικό, πρέπει η ιδιότητα του εντολέα να ανήκει στο σώμα της κοινωνίας. Πρέπει δηλαδή η κοινωνία να αποβάλει το καθεστώς του ιδιώτη και να συγκροτηθεί σε δήμο, σε διαρκή θεσμό της πολιτείας, ο οποίος να βουλεύεται για τις αρμοδιότητες που προσήκουν στην ιδιότητα του εντολέα.
Στό πλαίσιο αυτό, ο δήμος-εντολέας
- καθορίζει το περιεχόμενο της εντολής (το σκοπό της πολιτικής, το περιεχόμενο των πολιτικών που θα εφαρμοστούν),

-ελέγχει ,

-υπάγει στην διακαιοσύνη τον εντολοδόχο,

-ανακαλεί ελευθέρως την εντολή και πολλά άλλα.




Ποιό απο τα στοιχεία αυτά της αντιπροσωπευτικής αρχής κατέχει σήμερα το σώμα της κοινωνίας; Προφανώς κανένα!


-Η κοινωνία είναι ιδιώτης,
-δεν συγκροτεί δήμο,
-δεν υπάρχει ως θεσμός της πολιτείας.

Η ιδιότητα του εντολέα κατέχεται ρητά απο το κράτος, όπως και η ιδιότητα του εντολοδόχου.
Σκοπός της πολιτικής δεν είναι το κοινό/κοινωνικό συμφέρον, αλλά νεφελώδεις έννοιες, όπως το γενικό, εθνικό ή δημόσιο συμφέρον, των οποίων επιπλέον αυθεντικός εκφραστής ορίζεται το κράτος, όχι η κοινωνία.
Τέλος, είναι προφανές ότι η πολιτική πράξη και συνακόλουθα , η πολιτική τάξη τοποθετούνται υπεράνω του νόμου, δεν υπόκεινται στη δικαιοσύνη....."

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Σας ομιλεί η Αυτού Μεγαλειότης το Κεφάλαιο*


Απο τον ιστότοπο του "Αρδην"

Συγγραφέας:
Γιώργος Καραμπελιάς

Ο Γεώργιος Παπανδρέου μίλησε στη Βουλή, την Τετάρτη 7 Ιουλίου, επί της αρχής του απ-«Ασφαλιστικού Νομοσχεδίου». Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξε ο ολίγιστος που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ωστόσο, μέσα από τα λόγια του, ακουγόταν ξεκάθαρα η φωνή των αφεντικών, η φωνή των εντολέων του, η φωνή της Αυτού Μεγαλειότητος του Δ.Ν.Τ., και ταυτόχρονα διαγράφονταν οι νέες κοινωνικο-πολιτικές συμμαχίες προς τις οποίες κατευθύνεται το σύστημα.

Αρχικά, στην ομιλία του, ο Παπανδρέου επιχείρησε να στρέψει την κοινωνία ενάντια στους «προνομιούχους»σύμφωνα με την ντιρεκτίβα του ΔΝΤ, ότι βασικό στοιχείο για την επιτυχία των μέτρων είναι η διαίρεση της κοινωνίας. Στρέφεται κατ’ εξοχήν ενάντια στους πρώην βασικούς «πελάτες» του ΠΑΣΟΚ, τους «ευνοημένους» των ΔΕΚΟ, του Δημοσίου κ.λπ. Ας τον διαβάσουμε:

Όσον αφορά το ασφαλιστικό, για δεκαετίες, κάποιοι εξασφάλιζαν προνόμια, το κόστος των οποίων αναγκαζόταν να χρηματοδοτεί συνεχώς το κράτος, ο φορολογούμενος, με αποτέλεσμα μάλιστα να μην μένει τίποτα για τους νέους εργαζόμενους, αλλά και με αποτέλεσμα όσοι κλάδοι εργαζομένων δεν είχαν ως διαπραγματευτικό εργαλείο σχέσεις με την εξουσία να υπόκεινται σε απείρως χαμηλότερες συντάξεις, δουλεύοντας πολύ περισσότερα χρόνια.

Αν αυτά τα έλεγε μια κυβέρνηση που θα προσπαθούσε να άρει τις ανισότητες προς όφελος των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, ανεβάζοντας τα εισοδήματά τους, θα μπορούσε να έχει μια βάση. Όμως, την ίδια στιγμή κουτσουρεύει και τις δικές τους συντάξεις και αποδοχές! Κατά συνέπεια, απευθύνεται απλώς στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Εν συνεχεία δε, αποκαλύπτει το πραγματικό διακύβευμα:

Και για εμάς, κοινωνική αλληλεγγύη [ ] σημαίνει εναρμονισμός με τις σύγχρονες εργασιακές πρακτικές και την πολυπλοκότητα της σύγχρονης αγοράς εργασίας, όχι τιμωρία της διαδοχικής ασφάλισης.

Ελπίζω πως όλοι έχουμε πάρει το μήνυμα: «πολυπλοκότητα της σύγχρονης αγοράς εργασίας», «διαδοχική ασφάλιση», δηλαδή δημιουργία μιας κοινωνίας «απασχολήσιμων» και αδιάκοπης αναζήτησης νέας εργασίας, μια κοινωνία όπου ο κανόνας θα είναι η ανεργία, ή η απειλή της, και οι εργασιακές μετακινήσεις καθημερινότητα. Και συνεχίζει ανενδοίαστα να εκθέτει το πρόγραμμα του νεο-φιλελευθερισμού:

Σημαίνει μετάβαση από ένα κράτος και μια κοινωνία παθητικής αντίληψης για την πρόνοια, την εργασία και τα δικαιώματα, σε ένα κράτος που [ ] απελευθερώνει τους πολίτες από τα ασφυκτικά πλαίσια, μέσα στα οποία ζουν εδώ και χρόνια, και ιδιαίτερα τη νέα γενιά. Πλέον, αντί να χρηματοδοτεί, το κράτος, αμφιλεγόμενες επικουρικές συντάξεις, αντί να τροφοδοτεί τις παθητικές πολιτικές πρόνοιας, πάμε σε ένα μοντέλο που διευρύνει τη δυνατότητα των εργαζομένων να κινούνται ελεύθερα στην αγορά εργασίας. Πραγματικά, ιδιαίτερα η σημερινή νέα γενιά, με τις ραγδαίες εξελίξεις που υπάρχουν στον χώρο της οικονομίας, θα έχει πολλές φορές πολλά επαγγέλματα, αν όχι και πολλές δουλειές, στη διάρκεια της ζωής της. Είναι βασικό στοιχείο και για την κινητικότητα στην αγορά εργασίας.

Για δεκαετίες ο Φρήντμαν και οι οπαδοί του άκρατου νεο-φιλελευθερισμού διαμαρτύρονταν ότι το σύστημα της κοινωνικής πρόνοιας είναι «παθητικό», δηλαδή προσφέρει ασφάλεια στους εργαζόμενους, ενώ αυτοί θα πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή ανασφάλεια, «απελευθερωμένοι» από τα «ασφυκτικά πλαίσια», δηλαδή να βρίσκονται σε διαρκή εγρήγορση για αναζήτηση νέας εργασίας.

Ο ΓΑΠ ως ο εκπρόσωπος του μεγάλου κεφαλαίου

Αυτή η ομιλία του Παπανδρέου είναι πολύ σημαντικότερη από την ασημαντότητα του εκφωνητή της. Σηματοδοτεί τη μετάβαση σε μια νέα περίοδο, μια περίοδο κατά την οποία το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να αναλάβει μονοπωλιακά την εκπροσώπηση του μεγάλου κεφαλαίου και να εγκαταλείψει τα κοινωνικά στρώματα τα οποία εξέφραζε προνομιακά, ιδιαίτερα τις ΔΕΚΟ, τους δημοσίους υπαλλήλους, τους εκπαιδευτικούς, τους μικρομεσαίους· οι οποίοι συνέχισαν να το στηρίζουν και κατά τη σημιτική περίοδο, μια και το οικονομικό αδιέξοδο ανέλαβαν να το «λύσουν» οι μετανάστες. Έτσι, στο παρελθόν, το παραδοσιακό μεγάλο κεφάλαιο στήριζε το ΠΑΣΟΚ εν μέρει υποχρεωτικά, διότι αυτό μόνο μπορούσε να διασφαλίσει την εργασιακή ειρήνη και ταυτόχρονα να του προσφέρει τις κρατικές προμήθειες. Γι’ αυτό και οι διαπλεκόμενοι, οι νταβατζήδες, τα ΜΜΕ στηριζαν ναφανδόν το ΠΑΣΟΚ ήδη από την εποχή Σημίτη. Παράλληλα όμως, εκφραζόταν ιδεολογικά περισσότερο ίσως από τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, ή της Ντόρας, ή από τον Μάνο και τους καλαμοκαβαλάρηδες του νεο-φιλελευθερισμού. Εξ ου και το σύστημα του κεφαλαίου και της εξουσίας ήταν διπολικό. Γεγονός που εκφραζόταν και στο πεδίο των εθνικών θεμάτων και της εξωτερικής πολιτικής. Το παλαιό «εθνο-πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, υποκαταστάθηκε από τον σημιτικό φιλοπαγκοσμιοποιητικό εκσυγχρονισμό, που διεκδικούσε τα πρωτεία του ατλαντισμού από τον Μητσοτάκη και τη Ν.Δ.

Από τη στιγμή της ανόδου του Γ. Παπανδρέου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, άρχισε μια κίνηση, που ολοκληρώνεται στην παρούσα φάση. Ο Γιωργάκης δεν παραμέρισε μόνο ή απλώς τους «παλαιοπασόκους», που βλακωδώς τον στήριξαν για να ανέβει στην ηγεσία του κόμματος, αλλά εγκαταλείπει βιαίως τα κοινωνικά στρώματα που τον ψήφισαν. Επιδιώκει, δηλαδή, να μονοπωλήσει πλέον την εκπροσώπηση του κεφαλαίου και της ξένης προστασίας και να περιθωριοποιήσει τη Νέα Δημοκρατία, ακόμα και από τον ίδιο τον παραδοσιακό αστικό κόσμο και τις πρεσβείες.

Γι αυτό και, υποχρεωτικά, η Νέα Δημοκρατία αναγκάζεται να έρθει σε όλο και μεγαλύτερη αντιπαράθεση με τη λογική ΠΑΣΟΚ, έστω και πρόσκαιρα, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Είναι όμως δυνατόν να επιχειρήσει η Νέα Δημοκρατία μια πλήρη ανατροπή των πολιτικών στρατοπέδων, να έλθει «αριστερότερα» από το ΠΑΣΟΚ και να επιχειρήσει να εκφράσει εν μέρει αυτό που εξέφραζε κάποτε το ΠΑΣΟΚ; Δηλαδή, μια πολιτική περισσότερο πατριωτική και κοινωνική από το ΠΑΣΟΚ;

Για την ώρα, σπρώχνεται από τη φορά των πραγμάτων προς τα εκεί. Εκπαραθύρωσε τη Ντόρα, εξέλεξε τον Σαμαρά, καταψήφισε το Μνημόνιο και το Ασφαλιστικό, αναβάθμισε τον Μανώλη και τους συνδικαλιστές του κόμματος. Μπορεί όμως να ανατρέψει ολοκληρωτικά το βάρος της ιστορίας, των ανθρώπων, των πολιτισμικών επικαθορισμών και να θελήσει να αναλάβει έναν βενιζελικό ρόλο, παρότι έρχεται από τα δεξιά; Πρόκειται για έργο υπεράνθρωπο, και οι αναφορές του Σαμαρά «στη δεξιά ιδεολογία» –σε μια χώρα με «αριστερόστροφη» ή βενιζελογενή πλειοψηφία– δείχνουν πως η ηγεσία της Ν.Δ. δεν έχει κατανοήσει το ζήτημα, πόσο μάλλον και να επιχειρήσει μια βενιζελικού τύπου «έξοδο».

Ακόμα και η Ντόρα, που προσπαθεί αυτή να εκπροσωπήσει πιο αυθεντικά το κεφάλαιο και τις πρεσβείες, ανησυχεί ιδιαίτερα από αυτή τη στροφή του ΠΑΣΟΚ, διότι την αφήνει χωρίς ρόλο. Πράγματι, τι βρήκε να πει στη συζήτηση για το Ασφαλιστικό;

Η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, στο θέμα του ασφαλιστικού, όπως και σε όλα τα μεγάλα θέματα των αναγκαίων αλλαγών, είναι παγιδευμένη σε μια θεμελιώδη αντίφαση: Δηλώνει ότι οι πολιτικές που υλοποιεί είναι οι μόνες που μας βγάζουν από την κρίση, αλλά ταυτόχρονα ότι αυτές είναι αντίθετες με την ιδεολογία του.

Όμως αυτά ίσχυαν την εποχή Σημίτη, όταν το ΠΑΣΟΚ στηριζόταν υποχρεωτικά (παράδειγμα, η απόσυρση του νομοσχεδίου Γιαννίτση) στη μεταλλαγμένη, έστω, αλλά υπαρκτή κοινωνική του βάση. Σήμερα, η Ντόρα μόνο ως «τσόντα» μπορεί να λειτουργήσει, κάτι σαν θηλυκός Μάνος, παρά τη σκανδαλώδη στήριξη που απολαμβάνει.

Διότι, πλέον, το κεφάλαιο, το ΔΝΤ, οι πρεσβείες, μέχρι τουλάχιστον να ολοκληρωθούν οι μεσαιωνικές «μεταρρυθμίσεις» που προωθούν, και μέχρι να περάσει η Ελλάδα σε μια νέα κατώτερη κοινωνική και γεωπολιτική «κατηγορία», στηρίζονται σε μία βασική φωνή, εκείνη του δόλιου ολίγιστου.

* Από τη Ρήξη που θα κυκλοφορήσει το Σάββατο 10/7/10.

Κυριακή 4 Ιουλίου 2010

Μικρή ανθολόγηση απο τα Ιστολόγια της αντίστασης στο ΔΝΤ

Αναδημοσίευση απο το "Πόντος και Αριστερά"


-ΘΑ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ….

Σαν τα μανιτάρια ξεφυτρώνουν τον τελευταίο καιρό blogs και σελίδες στο διαδίκτυο εν μέσω Βασιλείας του ΔΝΤ. Κύρια θεματική τους η κρίση. Άρθρα, σχόλια, αναλύσεις, κινήσεις ….με την δέουσα πληροφόρηση και τεκμηρίωση. Όλα με την δικιά τους ιδιαίτερη πινελιά σαν να θέλουν να συνθέσουν έναν ενιαίο πίνακα… αυτόν της Αντίστασης στην Βαρβαρότητα… αντίστασης στον βιασμό αυτής της χώρας και του λαού της.

Ένα από αυτά με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Θα το θυμόμαστε..» και ηλεκτρονική διεύθυνση remember6may.blogspot. «Θυμήσου την 6η Μάη». Κάτι σαν 6 Απρίλη ..(του 1941…).

Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά : -Από τα πρώτα στο κουρμπέτι το You pay your crisis

-Να σημειώσουμε την πολύ αξιόλογη « Πρωτοβουλία των οικονομολόγων και πανεπιστημιακών» …της οποίας video από κάποιες ομιλίες των μελών της θα βρείτε εδώ.. http://vimeo.com/12681597

-Τα «Φρέσκα κουλούρια» ..

Και δεκάδες άλλα από πρωτοβουλίες πόλεων και γειτονιών..

-Νίκαια http://oxistametranikaia.blogspot.com/

-Πετράλωνα-Θησείο http://protovoulia-thissio-petralona.blogspot.com/

-Πατήσια http://patissia.wordpress.com/

-Αγ. Ανάργυροι http://enantiastametra.blogspot.com/

-Κορυδαλλός http://korydallos-metra-stop.blogspot.com/

-Ενάντια στα μέτρα http://enantiastametra.wordpress.com/

…………..

Ιουλίου 4, 2010 - Δημοσιεύθηκε από Πόντος και Αριστερά | -Διάφορα, -Κίνημα, -Πολιτική