(κάντε κλικ στον χάρτη για μεγένθυση)
Λίγα λόγια γιά εισαγωγή....
Τό Ελληνικό Έθνος δεν ταυτίζεται με το Ελλαδικό Έθνος-Κράτος, όπως το γνωρίσαμε από τα σχολικά βιβλία, και όπως το βιώνουμε καθημερινά.
Ούτε, φυσικά και περίμενε να δημιουργηθεί από αυτό.
Αντίθετα, το Ελλαδικό εθνοκράτος, παραποιεί την Ιστορία τού Έθνους, και την κοπτοράπτει προσαρμόζοντάς την στα συμφέροντα τού προσωπικού του, όπως καταδείχθηκε τελευταία και με την κρατικά διατεταγμένη συγγραφή τού βιβλίου της ΣΤ' δημοτικού.
Όλοι οι κρατιστές, "εθνικόφρονες", "αριστεροί", "εκσυγχρονιστές", "διεθνιστές," “αντιεθνικιστές" εκφέρουν λόγο πού νομιμοποιεί την ύπαρξη και λειτουργία τού κράτους-μονοπωλητή της πολιτικής, πού θέλει την κοινωνία πολιτικά αμέτοχη, ιδιωτεύουσα, και νομιμοποιούσα ανά τετραετία τις κρατικές-κατοχικές επί της κοινωνίας, δυνάμεις.
Το Ελληνικό Έθνος, με μία αδιάκοπη συνέχεια από τούς Κρητομυκηναϊκούς χρόνους έως και τίς παρυφές τού 20 αιώνα, συγκροτήθηκε ως ένας ξεχωριστός κόσμος, πού τον διέκρινε η ατομική, πολιτική καί κοινωνική ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, δηλαδή η αυτονομία των συν-βουλευομένων στά κοινά πολιτών.
Αυτή η ιδιαίτερη εξέλιξη τού Ελληνικού κόσμου, συνέβη διότι συνέτειναν μοναδικές προϋποθέσεις:
Η ανυπαρξία εκτεταμένων εύφορων γαιών γύρω από μεγάλους ποταμούς (όπως στην Αίγυπτο και την Μεσοποταμία), αλλά αντίθετα, οι λιγοστές καλλιεργήσιμες εκτάσεις των νησιών και των μικρών κάμπων τού Ελλαδικού χώρου, δέν ευνόησαν την μεγάλη γαιοκτησία.
Αντ' αυτής, ευνοήθηκαν οι μικρές, αποκομμένες μεταξύ τους νησιωτικές και χερσαίες πόλεις, πού για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, από νωρίς κατέφυγαν στο ταξίδι, στο εμπόριο, στην μεταποίηση και στην εγχρήματη ανταλλαγή.
Αυτές, όμως, οι δραστηριότητες, απαιτούσαν και ευόδωναν την ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία...
Ο άλλος κόσμος, ήταν ο κόσμος της Δεσποτείας, δηλαδή της ανελευθερίας.
Τό Ελληνικό κοσμοσύστημα (κατά Γιώργο Κοντογιώργη), διέγραψε μιά πλήρη τροχιά ωρίμανσης, από τήν ανθρωποκεντρική (δηλαδή με ελευθέρους, αυτόνομους πολίτες) πόλη κράτος, στην ανθρωποκεντρική κοσμόπολη των Ελληνιστικών χρόνων και της Ανατολικής Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας.
Διατήρησε τα αυτόνομα κοινοτικά χαρακτηριστικά του σε μεγάλο βαθμό και μέσα στην Τουρκοκρατία.
Η Εθνική απελευθέρωση, τό 1821,συνδυάσθηκε με τον εγκιβωτισμό τού Ελληνισμού στα πλαίσια τού Έθνους-Κράτους.
Θεσπίστηκαν οι ατομικές ελευθερίες, αλλά η κοινωνία έχασε την πολιτική και κοινωνική της Ελευθερία, υπέρ τού κράτους και των εξουσιαζόντων τό οικονομικό σύστημα, αντίστοιχα.
Η νεωτερική Δημοκρατία θέλησε να μας πείσει ότι αποτελεί τό τελειότερο Δημοκρατικό σύστημα. Κι όμως..Προσομοιάζει με εκείνην την φάση ωρίμανσης του Ελληνικού κοσμοσυστήματος, την πρωτο-ανθρωποκεντρική, την "αισυμνητεία", την εποχή τού Σόλωνα, όπου η κοινωνία εξέλεξε έναν νομοθέτη με απόλυτη εξουσία, χωρίς δικαίωμα ανάκλησης, μέχρι να ολοκληρώσει τό έργο του..
Η κομπορρημονούσα νεοτερικότητα, ας σκύψει να διδαχτεί την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δηλαδή, την ατομική, πολιτική και κοινωνική ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ τού πολιτών, δηλαδή τήν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ , από την Ιστορία της Ελλάδας..
Οχι για να μαζευτούμε στό Σύνταγμα ή στην Αριστοτέλους απομιμούμενοι την Αρχαία συνέλευση τού Δήμου.
Αλλά, για να κατανοήσουμε τά αιτούμενα εκείνης της Δημοκρατίας και να σκεφτούμε, τί θα σήμαινε η κατ' αναλογίαν εφαρμογή τους στην μεγάλη κλίμακα τού έθνους κράτους, αλλά καί των υπερεθνικών οργανισμών (ΟΗΕ, Ευρωπαϊκή Ενωση).
Σήμερα, τα τεχνικά μέσα αφθονούν.
Φυσικά, μην περιμένουμε από τούς κατόχους της κρατικής εξουσίας να αυτοκαταργηθούν.
Η δημοκρατία θα προκύψει σαν ώριμο αίτημα της κοινωνίας, αίτημα πού θα ζευχθεί με πολιτικές δυνάμεις πού θα επεξεργαστούν και θα προτείνουν στην κοινωνία τά πρός εφαρμογήν Δημοκρατικά μέτρα.
π.χ. ο εκλεγμένος βουλευτής, να λογοδοτεί ανα εξάμηνο σε ενα σώμα 1000 κληρωτών πολιτών, και να ανακαλείται εάν δεν έχει εφαρμόσει τίς υποσχέσεις του.
Η εξέγερση τών νέων τόν Δεκέμβρη τού 2008 καί η αποχή απο τις ευρωεκλογές τού Ιουνίου 2009, καταδεικνύουν τό αδιέξοδο.
Αιτούνται λύσεις..
Οι λύσεις απαιτούν την διάγνωση και την επισήμανση τού θεμελιώδους προβλήματος, τού οποίου η επίλυση θα ανοίξει τόν δρόμο γιά τίς λύσεις.
Ισως, τό θεμελιώδες αυτό πρόβλημα, να είναι η ιδιοποίηση της πολιτικής από τό κράτος, πού διαβρωμένο απο τις κολοσσιαίες δυνάμεις της αγοράς, αδυνατεί στοιχειωδώς να αντιμετωπίσει κοινωνικά προβλήματα.
Ετσι, οι δυνάμεις της αγοράς, λυμαίνονται την ιδιωτεύουσα και ανυπεράσπιστη κοινωνία.
Η λύσεις θά προκύψουν, απο την ανάκτηση της πολιτικής από την κοινωνία και τόν παραμερισμό στό ελάχιστο τού άχρηστου καί επικίνδυνου παρασιτικού κράτους .
Η πολιτευόμενος Δήμος, είναι ο μόνος ικανός να αποκτήσει τόν έλεγχο τού οικονομικού συστήματος καί να επιβάλλει τούς κανόνες της αρεσκείας του στίς οικονομικές δυνάμεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου