ΜΕΡΕΣ ΜΑΓΙΟΥ ΤΟΥ 10

Από τον ιστότοπο "ΦΥΛΛΟΜΑΝΤΗΣ"


(Δημοσίευση: 1 Ιουνίου 2010) Στο άρθρο αυτό ο ΔΤ ανασκοπεί τις εξελίξεις του μήνα που περασε, από τη σκοπιά της αναγκαιας πολιτικής αλλαγης και σε συνέχεια προηγούμενης αρθρογραφίας του. Σχολιάζει ετσι τα βασικά τους στοιχεία καθως και τα κυρια επίδικα της επόμενης περιόδου (Γ.Φ.Φ.).

1. Πεθαινοντας στην Αθηνα

ΠΟΎ ΘΑ αθροιστουν αληθεια οι 3 νεκροι της διαδηλωσης, ποιο τοπο θα πιασουν στους λογαριασμους μας; Στον θυματα των κοινωνικων αγωνων κατω από τοσα ονοματα, όπως του Πετρουλα, του Κομνηνου, του Κουμη, της Κανελοπουλου, του Καλτεζα, του Γρηγοροπουλου; Στης εργασιας τις παραπλευρες απωλειες όπως οι δεκαδες κάθε χρονο στη χωρα μας κι όπως οι δεκαδες των ολυμπιακων εργων; Στις κρίσης τα θυματα, όπως οι εκατονταδες αυτοχειρες τον τελευταιο χρονο ανα τον κοσμο κι όπως πολλοι φετος απελπισμενοι αυτοχειρες στην πατριδα μας; Στης βαρειας μας αμελειας τα θυματα, όπως τα χιλιαδες των τροχαιων κι όπως τα θυματα πίσω από απυροσβεστες κλειστές πορτες; Στης αβασανιστης οργης τα αποτελεσματα μηπως, στου αγωνιστικου δίκιου μας τον τυφλο νομο; Στης προβοκατσιας τη βολικη εξηγηση - κι ωστοσο καποτε πραγματικη - παρακρατικης ή κι «αντικειμενικης» όπως συχνα τη θελει ο ολοκληρωτισμος των κομματικων γραμμων;
ΚΙ ΑΚΟΜΑ, 3 ή 4 ηταν τελικα οι νεκροι, μετράει το ανθρωπινο εμβρυο για ζωή ή μηπως συναιρειται στο μητρικο σωμα μεσα απ' τη γνωστη φεμινιστικη μετρικη ή και τον αμβλωτικο προοδευτισμο μας;
ΟΙ ΜΟΝΟΙ που τα ‘χουν λυσει όλα αυτά είναι οι καθεστωτικοι θεματοφυλακες και τα εμμισθα παπαγαλακια τους - είναι κι αυτό ένα δειγμα πως μεσ' την αθλιότητά τους μπορούν να προβάλουν καποιο ηθικο πλεονεκτημα εστω σα λεζαντα των ωμων συμφεροντων τους. Η διαχωριστικη γραμμη τους είναι καθαρη, καθαρη στα λογια οσο ακαθαρτη στην πραξη. Η ανομία είναι το ουσιαστικο εγκλημα. Οι υπερνομες πρακτικές στο συνολό τους, η υπερβαση του νόμου τους, η κινηση περα απ' τη δημοκρατία τους. Κατά τα άλλα, η ανθρωποθυσια αυτή ηταν μεγα δωρο στο καθεστως. Υπομνηση της αναγκης της καθεστηκυιας ταξεως εναντι του «χάους». Δικαίωση των «προληπτικων συλλήψεων» που προηγουνται, όπως παλια, των κινητοποιήσεων που απειλούν την «τάξη». Υπογραμμιση ως μόνης διεξοδου, της «υπηκοης κοινωνικης πορείας», της (ετερο)πειθαρχημενης πρακτικης, εναντι της «αδιέξοδης και φονικής» διαμαρτυρίας. Και προειδοποιηση προς τα εξω - ή θα βοηθήσουτε ή θα βουλιάξουτε μαζί μας.

ΚΙ ΑΠ' ΤΗΝ άλλη, τι βρισκεται απ' την άλλη; Το επισης καθεστωτικο ιδεολογημα του «οργανωμενου» και «μαζικου» κινηματος, λες και η «οργανωση» και η «μαζα» αυτοδικαιωνονται ως τετοιες ή παρθενογεννωνται αυτομάτως. Λες κι έχει το κινημα αυτό κατακτησει ή συντηρει το χωρο του εξω από πρακτικές υπερνομες, μειοψηφικες δρασεις, παρακαμψεις Κεντρικων Επιτροπων, οδυνηρες προσωπικες αποφασεις. Λες κι ο,τι έχει κατακτησει το κίνημα αυτό πρεπει να γινει πια καθεστώς. Καθεστωτικα αριστερα ιδεολογηματα.
ΤΙ ΜΕΝΕΙ τότε; Μηπως του καθενος το ανταρτικο, μηπως ο καθείς και τα οπλα του; Ναι. Ετσι οριζει ο ποιητης. Μα ένα ανταρτικο που δεν το οριζει η οργη, ουτε η εκ περισσου ωριμασή της, ουτε η ευκολη παρακαμψη του Άλλου, ουτε ο Στοχος ξεχωρα απ' τα Μεσα, αδυνατωντας να τα αγιασει ετσι ευκολα, οσο αγιος κι αν είναι αυτος. Το προσωπικο ανταρτικο περα απ' τους καθεστωτικους ορισμους, αλλά και περα απ' τη διασπαση σκοπου και μεσων, το προσωπικο περα απ' αυτό του εγωϊστικου αυτοδίκιου, το ετσι μονο κοινωνικο, το ετσι πληθαινομενο κι οργανουμενο, το ετσι αναγκαστικα πολυχρωμο κι ενιαιο, το ετσι εκτος ψευτοκανονων κι εκτος ψευτοδιεξοδων, το ετσι αντάρτικο. Βασανιστικο, δοξαστικο, διανοουμενο, πραξεολογικο, ελευθερωτικο για την τωρινη Πρακτικη και τον Αυριανο της κοσμο.


2. Αγώνας με το χρόνο για τη Δημοκρατική Διέξοδο

Μ' ΟΛΗ ΤΗΝ ογκουμενη κοινωνικη αγανακτηση και μ' ολη τη μαζικοτητα των διαδηλωσεων (πανω από 120.000 στην Αθηνα, μετα από πολύ καιρο), τα οικονομικα μετρα σταθεροποιουνται κι επαυξανονται, διευρυνοντας μαλιστα και την κοινωνικη τους αποδοχη. Είναι φυσικο, αφου αποτελουν συστημικο μονοδρομο κι αφου οι συνταγες κι ο λογος της κεϋνσιαριστερας διαρκως γελοιοποιουνται. Καθολου αυτό όμως δεν αποκλειει την εκρηξη της κοινωνικης αγανακτησης οσο το αδιέξοδο θα γίνεται ορατό. Το ελλειμμα Στοχου βεβαιως παραμενει μεγαλο, υπογραμμιζοντας ολο και περισσοτερο τις ευθυνες και τα καθηκοντα εδώ της διανοησης. Παρ' ότι οι φωνες για ουσιαστικες αλλαγες στο πολιτικο συστημα πληθαινουν, καμμια επεξεργασια δεν έχει ακομα ξεκινησει, καμμια συστηματικη συζητηση δεν έχει αρχισει, κανενα «μαζικο» συνθημα δεν έχει ακουστει, εφικτο κι αναγκαιο, κοινωνικα αποδεκτο και προσανατολιστικο, ικανο να θεσει τα επομενα αμεσα κι εφικτα ερωτηματα κι απαντήσεις, ικανό να ξεμπλοκάρει την αιχμάλωτη κοινωνία, σύνθημα ελευθερωτικο κι επικινδυνο για το συστημα. Για παράδειγμα, ενα σύνθημα σαν αυτό. ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΑΘΕΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΤΕΡΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΚΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΡΟΪΔΙΑ (ή κι Αλητεια, Ιδιωτεια, Αφασία κτλ.). Το «μπές-μπές», το «να καει να καεί το μπουρδελο η βουλη» και φυσικα ολη η διεκδικητικη αναπαλαίωση της ντουντούκας, μ' όλο το δίκιο που κουβαλούν, καταδεικνυουν τα πολιτικά αδιέξοδα του «προοδευτισμού», τις βαρειές εδώ ευθύνες της θνησκουσας αριστερας παντός τύπου και τις μεγάλες ευθύνες της διανόησης.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ όμως απ' τους ρυθμους του κοινωνικου προσανατολισμου, και παρα την κοινωνικη αποδοχη των μετρων, η ίδια τους η αναποτελεσματικοτητα δυσχεραινει ραγδαια την κυβερνητικη θεση. Παρομοιοι κραδασμοι στη ΝΔ καθως κι εσωτερικες εντασεις στην αριστερα, αποτελουν προανακρουσματα μεταβολων που το πολιτικο συστημα προσπαθει προς το παρον να αντιμετωπισει με διαγραφες (βουλευτων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αλλά και των συνδικαλιστων του ΚΚΕ) και κυριως με τη θεατρική αυτοκάθαρσή του. Στα σεναρια διαχειρισης του πολιτικου προβληματος (ανασχηματισμος, εκλογες, οικουμενικη κτλ) τον κυριο λογο έχει ακομα ο ΓΠ, διαθετοντας ορισμενη κοινωνικη ανοχη αλλά κυριως ορισμενο σχεδιο, που στους αλλους απουσιαζει.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ αυτό προβλεπει ουσιαστικα την ανοχη-στηριξη της ΕΕ στα δεδομενα των σκληρων μετρων, και τον ελεγχο του ελλειμματος για φετος, δεδομενου ότι τιποτα δεν εγγυαται την αναστροφη της υφεσης και των δημοσιονομικων στη συνεχεια και την αποφυγη της πτωχευσης, «ελεγχόμενης» ή μη. Μια πρωτη όμως διορθωση στο ελλειμμα μπορει να εξασφαλισει καποιο χρονο, εως οτου τα υπολοιπα PIGS περιελθουν σε κάπως αναλογη θεση και καταστει δυνατη μια συνολικη επαναδιαπραγματευση PIGS - Κεντρικου Ευρωαξονα - Χρηματαγορων - Επενδυτων. (Στους τελευταιους, σημαντικες ελπιδες εκπροσωπουν οι Κινεζοι - γενικοτερα η BRIC εκπροσωπει όχι μονο την ανταγωνιστικη πίεση στον αναπτυγμενο κόσμο, αλλά και τη δυνατότητα ορισμένης δημοσιονομικής και οικονομικής εκτονωσής της με ορους φυσικά αναδιανομης της παγκοσμιας οικονομικής και πολιτικής ισχύος).
ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ αυτό, υπολογιζει την παραταση ή και απομείωση της χρεωλυσιας, τον ελεγχο των κοινωνικών αντιδράσεων και προσανατολισμου και την ανανεωση του ελεγχου στο πολιτικο σκηνικο, με τη συνδρομη και των «καθαρτικων» εξεταστικων επιτροπων του εξιλαστηριου θεατρου. Στοιχημα που έχει καποιες πιθανοτητες, παντα στο πλαισιο της ες αει χρεωσης και του μεγαλου διαρθρωτικου προβληματος που, ομου με το σαπιο πολιτικο συστημα, θα εγγυαται τη βιοτικη κατιουσα. Το πιο πιθανό ωστόσο είναι μια αφτιασίδωτη χρεωκοπία και η αντιστοιχη κοινωνική εξεγερση και αναζήτηση πολιτικής λυσης, που ειτε θα οπισθοδρομησει ειτε θα προωθησει την κοινωνικη ζωη. Μια αναζήτηση που θα ενθαρυνθει και θα κινηθει διέξοδα, στο βαθμο που σε επίπεδο κοινωνικης διανόησης και κοινωνιας, επιταχυνθουν οι αναγκαιοι προσανατολισμοι.


3. Τρια Αμεσα Ζητηματα

ΕΝ ΜΕΣΩ ηδη του Δημοκρατικου στοιχήματος με ορους παγκοινωνικης συμμετοχης αλλά κι ελλειπους κοινωνικου προσανατολισμου, η διεξοδος περνα (τουλαχιστον) από τρια σημεία.

α) Ευθεία-Κεντρικη στοχοποίηση του ενοχου πολιτικου συστήματος, των κυνικά ομολογούμενων αυτο-διασωστικων του προσπαθειων, του εξιλαστηριου κι εκτονωτικου θεατρου, του στημένου αποπροσανατολισμου, του φαυλου κομματικου και κοινωνικοδιχαστικου τοπίου της Δ-Κ-Α συνενοχής, παρ' ολη τη διαβάθμισή της.

β) Προβολη της «Εδώ και Τωρα» εναλλακτικης. Της αναγκης, ενός Νεου Πολιτικου Συστήματος, μιας ΒΑΘΕΙΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , ανατακτικης, αναπολιτισμικης, ελευθερωτικης, υπευθυνοποιητικης οσο κι αλληλεγγυας κι ανεκτικης, πολυκομματικης μα και χωρίς την αδιαφανεια των τωρινων κομματικών πορνείων οπου χαλκευεται ο εκτελεστικος μηχανισμος της κοινωνικης αιχμαλωσίας. Μιας Βαθειας Δημοκρατιας μακραν των σοβιετικων συνταγων, ικανης να κινητοποιησει τις δημιουργικες δυνάμεις της κοινωνίας, απαλλαγμένης απ' τη μιντιεργολαβικη νταβατζηδικη ομηρία, μακραν του λαϊκιστικου δικαιωματισμου και του συντεχνιασμου, εξοπλισμενης με καταλληλους θεσμους κοινωνικης εξουσίας κι ελέγχου, ικανής για επιβίωση, αναβάθμιση και συνεισφορα, στο τοπίο των διεθνων ιστορικών εξελίξεων του 21ου αιωνα.

γ) Αμεσες επεξεργασίες και διάλογος για τους βασικούς θεσμικούς αξονες, σε επίπεδο συνταγματικό και κοινης νομοθεσίας, τέτοιους που να εκφραζουν το αναγκαιο Δημοκρατικο βημα. Απ' τον ουσιαστικο χωρισμο των εξουσιων και την (ουσιαστικη - ιστορικη) ισοτητα της ψηφου, ως τις ρητρες κρατικης και κομματικης διαφάνειας και την από-καθεστωτικοποιηση και κοινωνικοποιηση του πολιτικου προσωπικου.

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ αυτό με το χρόνο η κοινωνία έχει τις ευθύνες της, ευθύνες πολιτικές, μακρυά απ' τις δηθεν μαχες «επιβίωσης», ακομα και μακρυα απ' τις δηθεν μαχες (οπισθοφυλακης) για την περίσωση της ατομικης «αξιοπρεπειας» των μελών της. Αλληλέγγυα και συνεύθυνη, οφείλει προσωπικές και συλλογικές καταθεσεις και πρακτικές, πυκνα στοχευμένες στην αναγκαία Δημοκρατικη Διέξοδο. Την περιοδο αυτή που οι κοινωνικες ανάγκες συμπυκνωνονται σ' ένα διεξοδο Πολιτικό Αιτημα, οφειλει ο καθείς να μοιραστει το στοίχημα, οφείλει πιο εντονα απ' ότι σε περιοδους υπνου, κάτι ν' αφησει και κατι να πιάσει. Διαμορφώνοντας ετσι μέσα απ' αυτά και τις ψηφίδες του νέου πολύχρωμου κοινωνικού υποκειμένου που χρειαζεται επειγόντως η κοινωνία.

- Οι εργαζόμενοι πρεπει ν' αφήσουν τα αδιέξοδα «δικαιώματά» τους και να αναλάβουν πρωτόβουλα και διεκδικητικα, τα δημιουργικά, δοτικά, πολιτικά και βιοτικά τους βάρη.
- Οι πολιτειολογοι και συνταγματολογοι ν' αφησουν τα σχολαστικα καθεστωτικα και να επεξεργασθουν και προτεινουν αμεσα τα βασικα στοιχεια της αναγκαίας Δημοκρατίας.
- Οι καθηγητες ν' αφήσουν τα χρυσοφόρα «ερευνητικα» προγραμματα κι ολοι οι εκπαιδευτικοι τα ανάξια του δασκάλου διεκδικήματα, και να αναλάβουν τις αποσκοταδιστικές τους ευθύνες.
- Οι φοιτητες ν' αφησουν τα τουβλα με τα οποία χτιζουν τους πρυτάνεις και να τους απευθύνουν τούβλα ερωτηματων ικανων να χτισουν το μέλλον τους.
- Οι συνδικαλιστές ν' αφήσουν τον καθεστωτικο συνδικαλισμο και να ανοίξουν χωρο στην κλαδική συνευθύνη και συνδιαμόρφωση του κοινωνικης ζωης.
- Οι παπαδες ν' αφησουν τα καθεστωτικα «υπερ πασης αρχης κι εξουσίας» και να πιασουν τα ελευθερωτικα «υπερ καμνόντων κι αιχμαλωτων».
- Οι δημοσιογραφοι ν' αφησουν τα αζημίωτα αφεντικά μικροφωνα και να πιάσουν τά τζάμπα μολύβια μιας ουσιαστικής διαφάνειας.
- Οι δικαστές ν' αφήσουν τα φρούδα ονειρα ενός αξιοπρεπους καθεστωτικου ρολου και να σκεφτουν σοβαρα τα ουσιαστικά της δικαιοσύνης, μεσα και πέρα απ' τα τωρινά της δεσμά.
- Οι καλλιτέχνες ν' αφησουν τη λαϊκιστικη κλάψα, τη φτηνή ¨κοινωνικη» στράτευση, την εστέτ εκζήτηση και τα κοντοθωρα αστειάκια και να κάνουν ο,τι άλλο ζόρικο κι ελευθερωτικό νομίζουν.
- Οι μπλογκάδες ν' αφήσουν το διαδυκτιο-chat, και να πιάσουν την δουλειά μιας δημοσιογραφιας που την έχει αιχμαλωτίσει κι εξαγοράσει το καθεστώς.
- Οι γεροι ν' αφησουν τη γεροντολογία στα προ-τζούλεια πρωϊναδικα και να πιάσουν κάτι ξέπορνο να πουν στις τζούλιες εγγονές τους.
- Οι νέοι ν' αφήσουν τα δίκια τους να εκφραστουν εκρηκτικά και δημιουργικα, και να αναζωογονήσουν το κοινωνικό ονειρο.
- Οι ενοπλοι ανταρτες ν' αφήσουν χωρο στη σκέψη τους και να πιάσουν οσο καλύτερα μπορούν το θεμα βια-κοινωνια.
- Οι μπατσοι ν' αφησουν την καθεστωτική ευταξία ως κοινωνική αξία (του μισθού τους), και να πιάσουν ο,τι βαθύ τους ενώνει με τον κόσμο.
- Η στελεχιακή κοινωνική διανόηση που ασφυκτιά στα κομματικά κι απο-κομματικά κλουβιά, ν' αφήσει τα μονοκομματικά παραμύθια και δογματα, τους καθεστωτικούς λογαριασμούς, τα ψοφια επιβιωτικά μέτωπα και τα ψυχοπαθολογικα αυτοδικαιωτικά, και να αναλάβει πρωτοβουλίες ανάδειξης του νέου κι αναγκαίου πολύχρωμου υποκειμένου.


4. Τριπολικές ισορροπίες

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ στο διεθνες ταμπλω, θα μπορουσαν να αποτελεσουν οι κοινωνίες, και κυριως αυτές της ευρωζωνης. Δεν αναφερόμαστε σε καποια μαζικη αριστερα του γνωστου τυπου, αλλά στην παγκοινωνικη δημοκρατική παρεμβαση στο πολιτικο συστημα. Μια παρεμβαση η οποία βρισκεται στις βραχυπροθεσμες δυνατοτητες των ευρωπαϊκων κοινωνιων, αν και πισω απ' αυτές της ελληνικης (βλ. «Λογαριασμο»). Μια παρέμβαση-απαίτηση-οικοδομηση της αναγκαιας Βαθειας Δημοκρατιας. Είναι κριμα απ' αυτή την αποψη, το γεγονος ότι η ελληνικη διανοηση και αριστερα υστερουν απεναντι στην ελληνικη, ευρωπαϊκη και παγκόσμια κοινωνικη αναγκη προσανατολισμου. Είναι κριμα ότι οι διεθνεις καθεστωτικοι κομβοι βλεπουν (κι ομολογουν πλέον ανοιχτα) την ελληνικη αιχμη στις διεθνεις εξελιξεις, ενώ ο ελληνικος προοδευτισμος αγνοει ότι η χωρα έχει τα βλεμματα πανω της (όπως κατά καιρους η Κουβα, η Χιλη, η Βενεζουελα κτλ.), στο παγκοσμιο κοινωνικο παρατηρητηριο. Βλέμματα που αναζητούν όχι απλώς το θέαμα μιας χώρας που πέφτει, αλλά το μάθημα για τον τρόπο πού μια κοινωνία σηκώνεται. Είναι κριμα ότι μονο καποιοι μονοφθαλμοι Κον Μπεντιτ (παρα)μιλουν, ενώ 10-20 ανθρωποι της γενιας μου θα ‘πρεπε ηδη να βρισκονται διεξοδοι, ενωτικοι κι ελπιδοφοροι, μπροστα σε διψασμενα ακροατηρια του Βερολινου, του Παρισιου, της Μαδριτης, μακρυα απ' τις πλατφορμιστικες ρετσετες τους, τους κομματικους καυγαδες τους, τα χαζα πανω, τις τηλεοπτικες ανοησιες τους. Είναι κριμα γιατι είναι τοσο κοντα...

ΟΥΤΩΣ ΕΧΟΝΤΩΝ των πραγματων, το βασικο κλειδι κρατα ο Γαλλογερμανικος Αξονας. Κι όπως εχουμε σημειωσει σε προηγουμενη αρθρογραφια, ο αξονας αυτος σκεφτεται πολιτικα-στρατηγικα, παντα βεβαια στα συστημικα ορια αλλά και πάντα στο πλαισιο του ζωτικου συστημικου ανταγωνισμου, δηλαδη εξ ανάγκης στα ορια των κοινωνικοπολιτικων πραγματων. «Οι συστημικες κρισεις απαιτουν συστημικες αλλαγες» (ξανα)δηλωσε προσφατα ο Σαρκοζι. «Το ελληνικο προβλημα είναι προβλημα της σταθεροτητας του Ευρω και της Ευρωπης» δηλωσε η Μερκελ. «Η ελληνικη καταρρευση θα απειλησει το παγκοσμιο συστημα» δηλωσε ο Ομπαμα. Τι σημαινουν αλήθεια αυτά;

ΟΙ ΓΑΛΛΟΓΕΡΜΑΝΟΙ χρειαζονται το σταθερο ευρω ως οπλο στον παγκοσμιο ανταγωνισμο, τόσο εναντι της ανταγωνιστικής Ασίας, οσο κι εναντι της αμερικανικης προσπαθειας να μεταφερει την εγχωρια κρίση τους προς την ευρωπη και να ανακτησει το χαμενο εδαφος στην παγκοσμια ηγεμονια. Μεσα στην εξελισσομενη κοινωνικοπολιτικη και γεωπολιτικη ρευστοτητα θεωρουν το οπλο αυτό - και τη συνακολουθη ευρωπολιτικη ενοτητα - ζωτικης σημασιας για την Ευρωπη και την προοπτική της.
ΑΥΤΟ, φυσιολογικα, θα ‘πρεπε να το συμμεριζεται κι ολη η ευρωπαϊκη κοινωνια. Να το συμμεριζεται όχι ως ουραγος των γαλλογερμανων, αλλά ως οικουμενικο γεωπολιτικο υποκειμενο. Να το συμμεριζεται, όχι ως ευρωπαιος υπηκοος αλλά ως αναβαθμιστεος ευρωπαιος-οικουμενικός συνευθυνος, πραγματοποιωντας δηλ. εδώ βηματα κοινωνικης εξουσιας. Η συνευθυνη εν αναβαθμισει και η αναβαθμιση εν συνευθυνη δεν προβλεπεται ωστοσο επι του παροντος απ' τις αγωνιστικες πλατφορμες της αριστερας και της προοδου, εξ ου και αυτή αποκηρυσσει την ευθύνη ουραγώντας στα πράγματα. Θα δουμε....

ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, δεν αγνοουν εδώ τις ιδιαιτερες παραγωγικες, κλεπτοκρατικες και διακονιαρικες ιδιομορφιες των PIGS, κι ουτε αγνοουν τις δικες τους αζημιωτες ευθυνες στα σχετικα, αν και ευλογα ζηλευουν ένα τροπο ζωης, όπως πολλοι συμπατριωτες τυπου Σημιτη, ζηλευουν τον γερμανικο. Δεν αγνοουν, σημαινει ότι γνωριζουν (πανω-κατω) ότι η ευρωσταθεροτητα κι ευρωενοτητα δε μπορει να τα αγνοησει αυτά, δε μπορει να στηθει αυστηρα στις «γερμανικες» προδιαγραφες. Πιεζουν όμως η ευρωενοτητα να στηθει οσο πιο κοντα γινεται σ' αυτές, απλουστατα γιατι μακρυα απ' αυτές η παραγωγικη και δημοσιονομικη κατασταση εγγυαται την ευρωπαϊκη ηττα στο διεθνή ανταγωνισμο, όπως γνωριζουν μικροι-μεγαλοι πλην αριστερας. Σε κάθε περιπτωση όμως είναι υποχρεωμενοι στην οικονομικη στηριξη των PIGS ως ορο για την πολιτικη σταθεροτητά τους, μαζι κι ολης της Ευρωπης. Στο χαρμανι αυτό Κρεατος-Κοκαλου (Στηριξης-Πιεσης), οπου εξελισσομενες κοινωνικες διεργασιες, δημοσιονομικα αποτελεσματα κι εκλογικοι μικρολογαριασμοι εχουν το μερίδιό τους, οι γερμανοι προσπαθουν να τυλιξουν το κρεας και οι PIGS τραβολογουν το χασαποχαρτο, ότι τους κλεβει στο ζυγι. Μπορει και να ‘ναι ετσι το ζυγι, αλλά το θεμα είναι το τι βλέπει ο καθείς...

ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ (ο Σαρκοζι δηλαδη, όχι οι γαλλοι κεϋνσοσιαλιστες) συμφωνουν απολυτως στα ευρωστρατηγικα. Ανησυχουν, ωστοσο, ότι οποιοδηποτε χαρμανι Στηριξης-Πιεσης είναι οριακό μπροστα σ' ένα άλλο χαρμανι, αυτό της παράγκας και της μανταλιτέ του Νοτου. Ξερουν πως οι Νοτιοι συχνα προτιμουν την ηλιολουστη πτωχευση απ' τη σκοτουρα της ανάταξης, και την αγωνιστικη πολιτικη κατεδαφιση απ' την επιπονη πολιτικη οικοδόμηση, κι έχει ο θεός (τους). Συνοδηγουν, ετσι, τσιτωμενοι -«πιο μαλακά τη στροφη Άνχελα, θα βρεις τοιχο»- ενώ σκεφτονται κι εναλλακτικες διαδρομες, για τον ιδιο προορισμο παντα. Δεν αγνοουν ότι αυτές οι άλλες διαδρομες δίνουν καποιο αμεσο πλεονεκτημα στον αμερικανο και τον κινεζο αντίπαλο, ξερουν όμως ότι πρέπει να ψαξουν «συστημικες αλλαγες» - άλλοι δεν ξέρουν.

Ο ΟΜΠΑΜΑ δε θελει την καταστροφη της Ευρωπης - δε θα είναι μονο τεραστια οικονομικη ζημια για τις ΗΠΑ, αλλά κι απαρχη αναξέλεγκτων περιπετειων παγκόσμια. Ο ενδοκαπιταλιστικος ανταγωνισμος έχει τα οριά του και την κοινη του μητρα, εξ αλλου είναι τριπολικός. Ας μη δικαιωσουν όμως εδώ την αδιέξοδη συνθηματολογία τους οσοι βολευονται στις απλουστευτικές κατάρες, οσοι τοκιζουν στη θεωρία του ενιαιου αεροκαπιταλιστικου κεντρου, ας είναι βεβαιοι ότι ένα μερος του αμερικανικου think tank, θελει ακριβως την καταστροφη της Ευρωπης - παντα υπαρχουν οι περιστερες και οι ιερακες. Ο Ομπαμα όμως, ως νουνεχής αμερικανός, ο μαυρος, θελει απλως το ροκανισμα του ευρω και της ευρωενοτητας - ολοι μαζι και αρχηγος εγω. Ένα ντομινο των PIGS και της Ευρωπης, με αφετηρια της Ελλαδα, δεν είναι αυτό που χρειαζεται. Μια στηριξη ετσι του Νοτου, με ορους μαλιστα που ν' αποδυναμωνουν το ευρω και την γερμανικη λοκομοτιβα είναι κατι σα δυο τρυγονια μ' ένα σμπαρο. Και βλεπουμε...


5. Τις πταίει

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ερωτημα αιωρουμενο απ' το 1874, τουλαχιστον. Ο Τρικουπης τότε υπέδειξε ως «πταίχτην» το βασιλιά. Αυτό δεν εμπόδισε τον ιδιο τον Τρικούπη, 19 χρόνια αργότερα, να αναγγειλει το πικρο νέο. «Δυστυχως, επτωχευσαμε». Να ‘χαμε ένα βασιλια, για να μας θαμπωνει... Θα τον εχουμε μερικες γραμμες πιο κατω. Μηπως όμως πραγματι εχουμε ένα βασιλια; ...με λειρι στο κουτελο, με φωνη τρομπόνι;
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ελεγε ο Τρικούπης, είναι ότι οι βασιλικες κυβερνησεις ηταν ανεξέλεγκτες απ' το λαό - βεβαίως ψηφιζε ο λαος όπως και τωρα, βεβαιως το πολιτικο συστημα ηταν παρ' όλα αυτά αλλοτριωμένο, ξενο κι ανεξελεγκτο απ' το λαο όπως και τωρα. Θα πειτε, πτωχευση τοτε, σ' ένα λαό ζευγά, τι ειχαμε τι χασαμε, και πάλι ωραίοι γιναμε. Και σημερα σ' ένα λαο των 10 φορολογησιμων αλογων τι ειχαμε τι χασαμε πάλι, και πάλι ωραίοι θα ‘ μαστε. Πολλά όμως χάθηκαν τότε - κορυφωση η μικρασιατικη καταστροφη. Πολλά κινδυνεύουν σήμερα, αρχη η μικροαστική καταστροφη, που λεει κι ο Τζίμης ο Πανουσης, κι ισως ερχονται άλλα πολύ βαρύτερα ως προειδοποιει ο Μικης. Πολλα εφταιξαν τοτε και τωρα, κι οσο διαβάζει κανείς - για να μάθει - μαθαίνει. Μα όπως τότε, αν είναι να βρεις ένα φταιχτη συνοπτικο για διόρθωση, μπορεις το ιδιο ακριβως να πεις. Πταιει το αλλότριο πολιτικό σύστημα. Αλλαξέ το, αλλοιως πταις εσυ. Μα Πώς, Τί. Ρωτα, μάθε, ψαξε. Αλλοιως πταις εσυ. Ζευγάς κι άλογος.
- Μα αυτή είναι η δουλειά μου, τιμή μου και καμάρι μου.
- Όχι, αυτή είναι η μιση μας η δουλεια, του ζευγά, όχι του άλογου ζευγά. Η άλλη μιση είναι το κοινό κουμάντο μας, ότι αλλοιως των κυβερνητων τα εργα βλεποντας η φυση θα φρίξει - είναι ειπωμένα αυτά.
- Καλα τα τραγουδια, μα εδώ είναι ζωη κι αγωνας καθημερινος, δεν εχω την ευθυνη, δεν εκλεψα, δεν πλουτισα, αλλοι ειχαν τις αποφασεις, αλλοι οδηγησαν εδώ.
- Σωστα, μα είναι κλοπη και η ιδιωτεία, είναι κλοπή της φωνης και της ζωής των αλλων.
- Μα πως μ' εξομοιώνεις ετσι με τους πολιτικούς, εστω κι αν ξεχάστηκα λίγο, κακο είναι που ελπισα, που πιστεψα; δε θα μοιράσουμε ετσι την ευθύνη, αλλοι ειχαν τα εγκλήματα κι εγω τα χρεη μονο.
- Εχεις και χειρότερα, δεν μας ηρθε ολος ο λογαριασμος κι οσο καθυστερει αυγαταίνει. Και ναι, είναι αλήθεια, δε φταις το ιδιο, μα ουτε φταιχτη θα βρεις, οσο ουσιαστικά το αποφεύγεις μην και σου βάλει σκοτούρες. Να, όπως στη μικρασια ακομα κι αν καποιοι εκτελεστουν, αυτό θα ‘ναι για σταχτη στα μάτια.
- Κατι εφταιγαν κι αυτοι, να παραδειγματιζονται οι αλλοι να μην κανουν τα ίδια.
- Εκαναν χειροτερα από τοτε, πολλοι, κι ακόμα τώρα πληρώνεις τον προοδευτικο διχασμο και το ξεσάλωμά του. Αλλωστε ο κάθε Νερωνας καιγοντας τη Ρωμη, δειχνει τους εχθρους του για εμπρηστες ή εστω καποια εξιλαστηρια θυματα. Εκδικηση ζητα ο λαος, όχι δικαιοσυνη, ηταν το συνθημα του.
- Μα όχι, δικαιοσυνη ζητω, δεν είναι εδώ του Νερωνα, τοσοι αγωνιστηκαν και υποφεραν και πεθαναν για δικαιοσυνη.
- Σωστα και Τιμημενοι, μα εδώ είναι του Νερωνα ακομα, γι αυτό τους πολεμούν για εγκληματιες αυτούς που λές, και υποφερουν και πεθαινουν. Μονο μετα από χρονια ακινδυνους - νομιζουν - τους λιβανιζουν για να τους στρεψουν απεναντι σε νεους «εγκληματιες».
- Δεν είναι μονο ετσι. Εδώ είναι η χωρα οπου σαν ειπαν τον ξεσηκωμενο «Κλεφτη», εγινε ο Κλεφτης συνωνυμο του Ανταρτη. Για τον ανταρτοκλεφτη μιλούμε, όχι για τον κλέφτη-αγά.
- Σωστα. Μα είναι και η χωρα οπου μονο ενας Ντανος Κρυσταλλης της ΚΥΠ (και στελεχος της Αριστερας, για τους νεωτερους), ειχε το θαρρος να πει δημοσια ότι ο ανταρτης Φούντας δεν ηταν ο εγκληματιας που το καθεστως παραδιδει στους αλαλάζοντες ρωμαίους, μα ενας ανθρωπος που διαλεξε τον τρόπο του για να σταθεί στους Αλλους, δίνοντας και τη ζωή του.
- Ας λενε ο,τι θελουν. Εγω δικαιοσυνη ζητω. Να πληρωσουν οι υπαίτιοι και η πλουτοκρατια.
- Και εσυ και γω ζηταμε αυξηση ως δικαιοσυνη για χρονια, μια ζωη γυρω από δεκάρες την εχουμε δεμενη, μα η δικαιοσυνη δεν είναι του ιδιωτη, κι ουτε ζητιέται, χτίζεται.
- Δεν είναι αυτά που θελω, με πας αλλου. Δι-και-ο-σύ-νη θέλω.
- Να σου πω ένα τραγουδι τότε. Μα τι ζητάω, τι ζητάω, μια ευκαιρία στον παραδεισο ...
- Όχι αυτό.
- Καλα. Άλλο. Τι να φταιει κι η βουλη, τι να φταιν οι εκπροσωποι - ερημοι κι απροσωποι βρε - σαν ποναει η κεφαλη, φταιει η απροσωπη αγαπη που ‘χει βρει...
- Ουτε αυτό.
- Καλα. Άλλο. Φταινε τα τραγουδια της, φταιει κι ο λυραρης, φταιει κι ο ιδιος ο λαος, που ‘ναι μαραζιαρης...
- Στοπ. Αμαν πια, και να στο πω στα ισια. Δε θελω άλλες ενοχές κι ευθύνες και σκοτούρες, εχω ξοδεψει τις δυνάμεις μου σε ξένη εργολαβία, εκει εχω φτασει. Θελω ένα «φταίει» που να μου δίνει, εστω ηθική ικανοποίηση. Θελω δικαίωση, κι αν επιμένεις, ναι δικαίωση κι όχι δικαιοσύνη, θέλω τη ζωή μου κι όχι τον πόλεμο της ζωής, και ναι, να το πω ωμά. Θέλω ένα δίκιο δωρεάν, ζωγραφισμένο στη μάπα ενός κυβερνητη αξιου κι αντάξιού μου -να ‘χαμε ένα βασιλιά για να μας θαμπώνει- μα αν με προδωσει τον θελω κρεμασμένο. Μεχρις εκει μπορω, μη με πιέζεις πέρα απ' το νού και τις αντοχές μου, μονο πεσ' μου πως θα βγει η νυχτα αυτή...Εκει εχω φτάσει. Άλλα θελω κι άλλα κάνω, πώς να σου το πω, τζαμπα κρατας λογαριασμο, τζαμπα σωστος με το στανιο. Απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτηρας μας, έχει ανάγκη από μύθους και σύθαμπα, δεν είναι όλα όμως του εγωϊσμού, είναι κι αυτά κρικοι που συνδεουν την επιβίωση με τη ζωή κι εχουν τη δική τους αλήθεια - τι φταιει τι φταιει κανενα στομα, δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακομα.


6. Ομιλητες

Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ομιλει, ως υποχρεουται. Σε πρό εβδομαδων αρθρο του υπεδειξε το κατ' αυτόν προβλημα. Λειτουργησαμε στην ΟΝΕ ως να ειμαστε εκτος, ειπε. Δηλαδη υπερχρεωστικα, χωρις το οπλο της υποτιμησης, χωρις δηλ. τη δυνατοτητα με μιας να μεταφερουμε τα χρεη σ' ένα επιπεδο ζωης ως του ΔΝΤ, χωρις να ξεσηκωνεται ο κοσμος. Για την ίδια την υπερχρεωση, ανεξαρτητα απ' τον τρόπο που θα φορτωθει στην κοινωνια (θορυβωδη ή όχι), δεν επέμεινε. Όπως δεν επέμεινε κι ο Χριστοδουλακης στην πρότασή του να θεσμοθετηθει συνταγματικα οριο Δ.Χρεους (ένα κλικ πιο σταθεροποιητικα απ' το ΣΣ, οπου κι οδηγειται σιγα σιγα ολη η Ευρώπη), πραγμα που τοτε ο Σημιτης απερριψε, προφανως ως αντι-σοσιαλιστικο.
ΩΣΤΟΣΟ είναι αδικη καποια κατηγορια λαϊκισμου εδώ στο Σημιτη. Ο ανατακτικος εκσυγχρονισμος ηταν σημαία του, αλλωστε το Δ.Χ. (%) στις μέρες του δε μεγαλωσε, απλως παρέμεινε στο κληρονομημένο κόκκινο. Η ευθύνη του παραμένει ότι ο ιδιος πολιτεύθηκε ως ανατακτικός εκ των ανω εκσυχρονιστής, ως φιλελευθερος εκσυγχρονιστης, στα ορια δηλ. ενός ανέμπνευστου κι ερήμην της κοινωνίας εξωστρεφους κι αντι-παραγωγικου νοικοκυριου, αν-υποκειμενικου, α-κινηματικου κι απο-παιδευτικου, κι ετσι εκ των πραγμάτων οριακού και θνησιγενούς.
ΣΕ ΔΕΥΤΕΡΟ, προ ημερων αρθρο του, αφου αυτοδικαιώνει τη θητεία του, τοποθετειται πληρέστερα. Θεωρει την επιστροφη στη δραχμη και την υποτιμηση (ισως πολύ πανω απ' το 30% κατά τους υπολογισμους του) καταστροφη τοσο στο αμεσο βιοτικο επιπεδο οσο και στις αναθερμαντικες αναγκες, μπροστα μαλιστα στην πληρη αδυναμια δανεισμου που θα ακολουθησει (σωστα). Και υποδεικνυει, περα απ' το μονοδρομο της λιτοτητας (σωστα) μικροδιορθωσεις εισοδηματικης πολιτικης (ζουμι του καβουρα) και οπωσδηποτε παραγωγικές-ανταγωνιστικές στοχεύσεις. Τις τελευταιες εξαρτα απ' την αξιοποιηση του ΕΣΠΑ (σωστα, σ' ένα βαθμό) η οποία όμως προσκρουει σε μια αχρηστη σχεδιαστικη-εφαρμοστικη κρατικη μηχανη (σωστο κι από δεκαετιες γνωστο κι επιμονα αναπαραγομενο, μην και χαθει ο αλλοτριος ελεγχος στο πολιτικο συστημα) και κυριως απ' την προσελκυση κεφαλαιων (δηλ. τη γενικη συναινεση στη λιτοτητα-κερδοφορια) χωρις όμως να αναφέρεται εδώ στους πολιτικους ορους της (ξανα το βασικο πολιτικό του ελλειμμα εδώ). Βεβαίως αναφέρεται στην ανάγκη παράκαμψης του «πολιτικου κοστους» αποδεικνυοντας ότι το αντιλαμβάνεται ως μικροκομματικο κι ασχετο με την «αναγκαια κοινωνικη συναινεση» η οποία ετσι διατηρει το χαρακτηρα χειραγωγησης ιθαγενων διεκδικητων σε στασιμη δικομματικη εναλλαγη. Και βεβαίως, παρ' ότι επισημαινει την αναγκη παραγωγικου ανασχεδιασμου (σωστα) αγνοει τις βιοτικες-εσωστρεφεις διαστάσεις του, γυρεύοντας σε παραδειγματα «τουρισμου υψηλου επιπεδου» την ουσία του.
ΠΕΡΑ ΟΜΩΣ απ' αυτά, η πραγματική υποχρέωση του Σημιτη δεν αφορα τη διορθωτικη μετρολογία επι της οποίας ομιλει, αλλά την επι των αδιεξόδων του συστήματος θεση του, ζητημα μαλιστα το οποιο μπαίνει με ιδιαίτερους συγκυριακους ορους, και στο οποίο θα επανέλθουμε πιο κάτω.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ομιλησε, ως υποχρεουται κι αυτος. Όχι ως πολιτειακος παραγων, αλλά ως ιστορικως συνευθυνο προσωπο στα της χωρας και ως Ελληνας ημι-εξοριστος. Τα οσα ειπε είναι σωστα, γι αυτό και θαφτηκαν απ' τα προοδευτικά μιντια. «Η οργη και η αισθηση αδικιας να γινει ενοτητα και ενισχυση της δημοκρατιας και προσπαθεια υπερβασεων...». Δεν νομιζω ότι τοκιζει σε παλινορθωτικες προσδοκίες, αλλωστε το έχει δηλωσει επανειλημμενα, κι ουτε έχει σημασια τι νομίζει εδώ η αφεντιά μου ή ο καθείς μας, ούτε εχουν σημασία οι προκαταλήψεις, οι ανασφάλειές μας και οι προκρούστειες συνταγές. Σημασια έχει το ότι τετοιες τοποθετησεις -μ' ολες τις δικαιολογημενες επιφυλάξεις μας- συνεισφερουν στις αναγκαίες κοινωνικές συγκλίσεις. Αποτελωντας και προκλησεις στα των πολιτικων ηθων κι αντιλήψεών μας, αφορμές χειραφετήσεων και στοιχεία πολύχρωμης ομο-νοιας.
Η ΧΩΡΑ αυτή -καθως θα πει προ εβδομάδων με την ευκαιρια της 21ης Απριλιου, ο Χρηστος Λαζος, στελεχος της αριστεράς κι αντιστασιακος της γενιας μου- έχει γεννησει την ισορροπια Μνημης και της Α-μνηστιας. Ο Μικης, τον καιρο της χούντας πασχιζε για κοινο μετωπο ολων των αντιχουντικων δυναμεων περιλαμβανομενων των βασιλικων, και ηταν αυτό ένα σημειο ρηξης με τους «προοδευτικους». Μπορει η κεντρωα φενάκη να έχει ανάγκη αιώνια τα εμπαθη «αντι», ηταν όμως ο βασιλομαχος Ελ.Βενιζελος αυτος που φωναξε στα στερνά του «απ' την ψυχή μου, ζήτω ο Βασιλεύς». Φυσικα δεν είναι ολες οι συγκυριες ιδιες, κι ουτε είναι ενας βασιλάς με λειρί στο κούτελο που λείπει απ' τη σημερινή. Το τι λείπει όμως απ' τις συγκυρίες και τις ζωές, μονο χειραφετημένοι ανθρωποι εχουν πιθανότητες να το διαβάσουν-απαντήσουν πρακτικά. Οσο για τον Κωνσταντινο, έχει πολλα να κανει ακομα, περα απ' τα αμφίβολα αντιδικτατορικά του, περα από Ολυμπιακες συμβολές και πέρα απο ενωτικοϋπερβατικες συμβουλες, για να συνδραμει ως Ελληνας πολίτης που βαρύνεται με γνωστές ιστορικές ευθύνες (αρα και ισόβιες), στην εθνικη-οικουμενικη συνειδηση.
ΑΣ ΚΛΕΙΣΩ εδώ όμως με δυο λογια -μετα από πολλα χρονια σιωπης και λιγο πριν μας αφησει- ενός σημαντικου κομμουνιστη αγωνιστη και ποιητη μας, του Μανωλη Αναγνωστακη, καταλληλα για την περισταση. «Θα βρουμε τον εαυτο μας αμα μπορεσουμε να βρουμε δυο λογια καλα για προσωπα μισητα, ας πουμε για το βασιλια».


7. Αμιλητοι

Ο Κ.Κ. ΔΕΝ ΟΜΙΛΕΙ, περιμενοντας τον καταλληλο χρονο. Βεβαιως αποχωρωντας, ανελαβε «ολη την ευθυνη», εννοωντας αυτή που του αναλογει, και μεχρι τον ολικο απολογισμο εν καιρω. Καθως και προειοδοποιησε απεριφραστα τον ελληνικο λαο για τις δυσκολες μερες που ερχονται, παντα ωστοσο στον αποηχο προηγουμενων δηλώσεών του ότι η ελληνικη οικονομια είναι ισχυρη.

ΤΙ ΘΑ ΕΙΧΕ όμως να πει επι πλέον ο Κ.Κ.; Συνοπτικά, αν το καλοσκεφτούμε, τα εξης:

1) Ότι η ανατακτικη προσπαθειά του ηταν ειλικρινης κι αποδοτικη, στα ορια των διαμορφωμενων καταστάσεων - αποδοτικη θα πει κατά βάση εκτος κρίσης των μιντιεργολάβων κι εντός μνήμης ημων των υπολοίπων.

2) Ότι τα ορια αυτά τα διαμορφωναν κυριως :
- τα κληρονομημενα δημοσιονομικα, διαρθρωτικα, κρατικολειτουργικα και κλεπτοκρατικα βουνα που καλουνταν να μετακινησει, εν μεσω μαλιστα διεθνους οικονομικης κρίσης.
- ο πολεμος ολοκληρου του κομματικου και διαπλεκομενου μιντιεργολαβικου συστήματος με επικεφαλης το ΠΑΣΟΚ, με εξωχωριες τρικλοποδιες, κι εν μεσω μαλιστα μιας οριακης κι αμφιβολης κοινωνικης στηριξης
- ο εσωτερικος πολεμος στη ΝΔ, όχι αυτος των δελφινων, αλλ' αυτος των βαρωνων της εργολαβιας κι αυτος της γεροντΟΝΝΕΔ η οποία κι εβλεπε τη «νεα διακυβερνηση» ως περιοδο γαλαζιων προσωπικων και οικονομικων επιδιωξεων.

3) Ότι παρ' όλα αυτά, ως προς τα οικονομικα, καταφερε να συγκρατησει το ΔΧ στο 115%, ελαφρως ψηλοτερο απ' αυτό που παρελαβε (στα επισης περιπου σταθερα ορια της Σημιτικης περιοδου) εναντι του υπετριπλασιασμου του στη δεκαετια 80-90, και των βαρων που ετσι κληρονομησε.

4) Ότι στην κατασταση -δυσκολη ετσι κι αλλοιως- τη χαριστικη βολη εδωσε παραπερα το κρισιμο α' εξαμηνο του ΠΑΣΟΚ, καλλιεργωντας λαϊκιστικες αυταπάτες, επιτρεποντας κερδοσκοπικα παρτυ κι ανοιγοντας τις πορτες σε εξωχωριες ανατακτικες επεμβασεις.

5) Ότι τα βασικα δικα του λαθη ηταν τα ακολουθα :
- Δε σταθηκε οσο αποφασιστικα απαιτουνταν, απεναντι στο κλεπτοκρατικο κομματικο και μιντιεργολαβικο συστημα.
- Δεν εξεθεσε εγκαιρα στο λαο τα αδιέξοδα της ακολουθουμενης κοινωνικης και οικονομικης πορειας και δεν συγκροτησε αντιστοιχο ανατακτικο κινημα-φορεα της αναγκαιας κοινωνικοπολιτικης προσπαθειας.

6) Ότι στα λαθη αυτά δεν οδηγηθηκε από ολιγωρία ή μικροκομματικη σκοπιμοτητα, αλλά απ' την ίδια του την πολιτικη - μια «υπευθυνη» φιλελευθερη πολιτικη - καθως κι από ειδικοτερες αστοχες εκτιμησεις της πολιτικης συγκυριας, στοιχεια που οδηγουσαν σε 2 πραγματα :
- Διστακτικη κι όχι αποφασιστικη συγκρουση με το κομματικο συστημα (κι αυτό της ΝΔ) όχι για λογους προσωπικου ή στενοκομματικου «πολιτικου κοστους» αλλά γιατι μια ολομετωπη τετοια συγκρουση, λογω συντριπτικης υπεροπλιας του συστήματος, θα επιδεινωνε περαιτερω την πολιτικη και κυριως τη συνολικοτερη κοινωνικοοικονομικη κατασταση.
- Περιορισμενη στηριξη στο «λαϊκο παράγοντα» (κι αντιστοιχα περιορισμενα προσανατολιστικα και θεσμικα βηματα) ηδη διστακτικο για ουσιαστικη στηριξη μιας ανατακτικης πολιτικης κι ευαλωτο στη δημαγωγια του μιντιοεργολαβικου κομματικου συστήματος.

Οι γνωστές αντιρρήσεις σ' ένα τετοιο απολογισμο (ασχετα από διαφωνιες σε λεπτομερειες και παραθεσεις σχετικων επιχειρημάτων) στην ουσια είναι 3 ειδων.

1) Δεν ξερω τι μου λες, εμεις θελουμε από μια κυβερνηση να κανει σωστα τη δουλεια της. Να αντιμετωπιζει τα προβληματα (ιδιως τα «δικα μας») να βελτιωνει τη ζωη μας, και να ανταποκρινεται στα ονειρα και τις προσδοκίες που εχουμε για τη ζωη αυτή.
Σ' ένα σχετικο γκαλοπ, εδώ η συνυπογραφη θα ειχε συντριπτικο ποσοστο, καταδεικνυοντας το χαρμανι αλλοτριωσης και βιοτικων προσδοκιων στην κοινωνια μας.

2) Δε σε βαλαμε να κανεις πολιτικη αλλά εφαρμογη αυτονοητα σωστων πολιτικων, όπως κάθε σωστος κι αναλωσιμος εκτελεστικος διευθυντης μας. Να ελέγξεις το λαϊκομπουρδιστάν και να κανεις διαρθρωτικες αναταξεις (ε, και καμμια χοντρη χαρη, μεταξυ μας) καταλληλες για τη μόνη αξιωτικη βιοτικη κι ονειροδεικτικη δραστηριοτητα, την «επενδυτικη» και μυκονιακη.
Η προελευση και τα δημοσκοπικα ποσοστα μιας τετοιας κριτικής είναι ευαναγνωστα.

3) Εσυ λογάριαζες να κανεις πολιτικη δική σου, και σου δινουν αξία οσοι θεωρουν ότι εκπροσωπεις το κεφαλαιο (προσεχουμε και θυμομαστε ολοι τις κρισιμες δηλωσεις κι από πού προερχονται, ετσι δεν είναι;), εμεις όμως αλλοιως τα λογαριαζουμε. Ειχες να κανεις την εξυγιαντικη βάρδια που σου αναλογει στο πολιτικο μας συστημα, υπο τα αναθέματά μας ασφαλώς, εισπράτοντας το πολιτικό κόστος που παγίως οφείλει να αναλαμβάνει η Δεξια, και προετοιμάζοντας τη δική μας «αναπτυξιακη» βαρδια, εξ ορισμου τη μονη προοδευτικη στο συστημά μας.
Είναι επισης ευδιακριτη εδώ η προελευση αυτης της κριτικής, αλλωστε διατυπωμενης για οποιον ακουει καλα. Όπως είναι κι ευδιακριτα τα σημαντικα ποσοστα του σχετικου γκαλοπ, καταδεικνυοντας την ουσία οσο και το ευρος του αντιστοιχου προοδευτισμου.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ βεβαια και τα χαρμανια των ανω κριτικων, όπως υπαρχει και η θεση ότι κάθε οργανο του καπιταλισμου είναι αυτονοητα και δικαιως εκτεθειμενο και στις τρεις, μεχρι τον κοκκινο Μαη - Μαης είναι καποτε θα 'ρθει, πού θα παει, θα χαθει μεσ' το χαρμάνι;

ΥΠΑΡΧΕΙ όμως ακομα κι άλλη μια αντιρρηση στον ανω απολογισμο. Υποχρεωμενη να σταθει απεναντι του ουσιαστικα, να αντιμετωπίσει την ουσια του και τα πραγματικα της στοιχεια, να συγκροτησει μια κριτική δηλαδη, απ' τη δική της κοινωνικη ματια. Υποχρεωμενη να μην αναζητησει σε (δηθεν) πραγματολογικες αντιρρησεις για τα ψιλα, την ευκολη αυτοπλαστογράφησή της. Να μην αρκεσθει στα ανω 1,2,3 των τηλεπαραθυρων. Να μη φοβηθει την «αλλαγη παραδειγματος», την αλλαγη του τυφλωτικου στερεοτυπου πολιτικης θεωρησης, τα ελευθερωτικα βάρη που συνεπάγεται η εκ-τηλεπαραθυρωση, η ψαχτικη ματια, η κουραστικη.
ΔΕΝ ΘΑ ΚΟΥΡΑΣΩ όμως εδώ κανενα -με το συμπαθιο- επαναλαμβανοντας πραγματα που εχω καταθέσει αλλου. Οποιος θελει ας χαλαλίσει την κούρασή του στην προσεκτικη μελετη και συζητηση ενός τετοιου απολογισμου, ισως με τη βοηθεια των ανω γραμμων και πάντως με αποστάσεις απ' τα στημενα τηλεπαράθυρα.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ εγω φανταζομαι είναι ενας πιτσιρικας, μακρυα απ' τον καναπε οπου χαυνωνεται ο εξαντλημενος και καταχρεωμενος γονιος του. Ένας πιτσιρικας στα απογευματινα σχολικα σκαλοπατια, σε βάρδια εξωφυλαρούχου στο δίπλα ποδοσφαιρο, να προσπαθει τικ-τικ στο γκατζετακι του να περασει απ' το δαιδαλο των τερατων -ως ανω- για να κερδισει «μια ζωη», αυτή που είναι το στοιχημα του παιχνιδιου. Να ψαχνει τη διεξοδη κινηση απεναντι στους περιορισμους και τις σειρηνες που του κλεινουν το δρομο, να τους ξεπερνα -πλαϊ στο παιδικο φτου της αποτυχιας, που ωστοσο δεν υποκαθιστα την προσπάθεια-, να χαλαλίζει εκει τις κερδισμένες απ' την ιστορια του παιχνιδιου «ζωες» του. Να τις χαλαλίζει ψαχνοντας το καταλληλο κουμπι βημα, βημα, όχι στα κουτουρού αλλά μαθαίνοντας τα κόλπα, και παλι όμως όχι στα σιγουρα (το επιστημονικο αυτό κουτουρού), και παλι ανοίγοντας αυτος το δρομο.


8. Το νέο αντιδεξιο εγχειρημα κι ο Καραμανλής

ΩΣ ΕΧΟΥΜΕ επισημανει αλλου, στο μετεκλογικο τοπιο το στοιχημα είναι το πολιτικο συστημα, το φορειο αυτό της κοινωνικης (και οικονομικης) μας ζωης. Του οποιου οι φανερες πια οδύνες ζητουν τη γέννα τού διαδόχου του, τού πέρα απ' τα αντιδεξια και στασιμα φιλελευθερα. Αυτου οπου η Δ-Κ-Α γεωγραφια δεν έχει νοημα ξεγελαστικο - πραγματικο δεν έχει ουτε τωρα όπως εχουμε δει.
ΚΙ ΩΣ ΕΠΙΣΗΣ εχουμε επισημανει, στο τοπιο αυτό, το ημιθανες Δ-Κ-Α συστημικο στερεοτυπο θα δωσει μαχη ανάστασης ή εστω παράτασης ζωής. Ηδη η μαχη είναι σε πληρη εξελιξη. Κι ως ηταν αναμενομενο έχει μορφη αντιδεξια, προσαρμοσμενη φυσικα στη συγκυρια.

ΤΟ ΕΠΙ ΤΩΝ οικονομικων αντιδεξιο-κεϋνσιανο 6μηνο απετυχε φυσικα. Ειμαστε αναγκασμενοι να παρουμε μετρα που δε συμφωνουν με την ιδεολογια μας, τωρα προεχει να σωσουμε τη χωρα, διακηρυξε ο Γιωργος - να ένα θεμα για την Εκθεση στις πανελλαδικες, την εκθεση που επιθυμει να καταργησει. «Η ιδεολογια ως περαν της εκαστοτε πραξεολογιας ή αλλως μπαλαμούτι». Αλήθεια πόσοι 50αρηδες θα ειχαν να γραψουν κατι ουσιαστικό στην εκθεση αυτή που εξεταζόμαστε, πόσοι θα ξεφευγαν απ' τη «ρεαλιστικη» ή τη «ρομαντικη» ματια που μετεχουν στην αλλοτρίωσή μας; Δυσκολες φέτος οι πανελλαδικές - για καλά διαβασμένους, που λέει μονίμως και η ΟΛΜΕ.

ΜΕ ΚΑΜΕΝΗ την αντι-νεοφιλελευθερη φιλολογία, η αντιδεξια μαχη παίρνει αναγκαστικα αντι-ΝΔ μορφη, και μαλιστα αποκλειστικα, μιας κι ο Καρατζαφερης εγινε «υπευθυνη σταση» - δεν τα λέει κι όλα ανάποδα αλλωστε. Αλλά και πάλι, δεδομένης μιας ελαχιστης αναγκαιας ΚΔ συναινεσης όπως και της φρεσκοεκλογης του Α. Σαμαρα, καθως φυσικά και της ανάγκης μεταφορτωσης των συστημικων ημαρτημένων, εκπροσωπος του αντιδεξιου στοχου είναι ο Κ.Κ. ουσιαστικα και συμβολικα. Για να ακολουθησει η προσπαθεια διασπασης της ΝΔ, και η διέξοδος του πολιτικου συστήματος ξανά στη φυσική του Κεντρωα ισορροπία.

ΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ πολιτικο ζητημα σ' ολο αυτό το εγχειρημα από πλευρας συστήματος, αποτελει η αντιδεξια ανακύκλωσή του μεσα απ' τη στοχοποιηση του Κ.Κ πρωτιστως, ως βασικου ριζοσπαστικου στοιχειου τής ΚΔ. Ως επικίνδυνου δηλ. αμφισβητία των δομικων συστημικων ισορροπιών στα πλαίσια των οποίων τοσο η Δ - Κ - Α γεωγραφία, οσο και ο ηγεμονικος ρολος της ΚΑ, αποτελουν στοιχεια απαραίτητα, στοιχεια κλειδια για την κοινωνικοπολιτικη χειραγώγηση. Μπορει ο Κ.Κ. να υπολειπεται του μετα-φιλελευθερου ριζοσπαστισμου που έχει αναγκη η χωρα (υστερηση που αποτελει και τον πυρηνα της διάστασής του με την κοινωνια) αντιπροσωπευει ωστοσο με σημαντικό βαρος τη ριζοσπαστικη αμφισβητηση της ΚΑ ηγεμονίας και μεσω αυτης υπονομευει τη σταθεροτητα της συστημικης ανακυκλωσης.

Ο Κ.Κ. ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ευάλωτος σήμερα, όπως αλλωστε κι ως πρωθυπουργός. Όχι φυσικα εξ αιτίας των οσων του καταλογιζουν, αλλά ως βασικος στοχος ολοκληρου του ισχυρου οσο κι αθλιου συστήματος το οποιο έχει από καιρο ενορχηστρωσει την επίθεσή του. Μπορει ο καθεις (αν θελει, φυσικα) να δει τα στημενα επι μακρον τηλεπαραθυρα, τη μεθοδικη παρελκυση κάθε ημαρτημενου σε «ευθυνες» του Κ.Κ, ολοκληρο το μιντιεργολαβικο κατεστημενο σε πληρη επιστρατευση. Μπορει να δει το πώς ξενοπρακτορικες υποκλοπες σε βαρος του, χρεωνονται σαν σκανδαλα δικης του ευθυνης και το πώς τα ίδια ακριβως γεγονοτα ή λαθη (πχ. οι προσφατες νεες υποκλοπες) μετρουν βαριά επάνω του ενώ μονο εξ απαλών αγγιζουν (αν αγγίζουν) την ΚΑ. Μπορει να δει πως συστημικα τερατα όπως η δημοσια υπερχρεωση ή η Ζημενς, σαφεστατου χρωματος, μεταχρωματίζονται καταλληλα, πάντα και στα ορια των αποκαλύψεων κι εξελίξεων που ξεφευγουν απ' το συστημικό ελεγχο.
ΜΠΟΡΕΙ να δει ότι στο αεροχρηματιστηριο της λοβοτομικης χειραγωγησης, η ΚΑ προπαγανδα γενικώς κερδοσκοπει με Σπρεντ 1000 μοναδων, μπορει να δει πως στην «επικοινωνια» (= αμερικανιστί η προπαγάνδα του Γκαιμπελς) η ΚΑ κανει 5 «αξιοποιωντας» το κάθε τι, και η ΚΔ καμμία. Μπορει ακόμα να δει, πώς το Βατοπέδι , σίγουρα αμαρτωλό στα οριά του αλλά και σε τεραστια αποσταση απ' τα πραγματικα συστημικα σκανδαλα, στήθηκε απ' το μιντιεργολαβικό-ΚΑ σύστημα, όχι απλως ως σκανδαλο-αντίβαρο εναντι των ουσιωδων, αλλά ως ειδικότερη μπομπάρδα κατά του ΚΚ.

ΌΛΑ ΤΟΥΤΑ δεν αποσκοπουν στην αθώωση του ΚΚ, ο οποίος παραμένει πολιτικά υπεύθυνος για την ανεπάρκεια του ριζοσπαστισμού του, για την ιδεολογική-πραξεολογική οροφή του φιλελεύθερου «νοικοκυριού» του, για την υστέρησή του εναντι κοινωνικών αναγκων που κινουνται πέρα απ' το φιλελεύθερο ορίζοντα, και πέρα ακόμα απ' την τρέχουσα κοινωνική συνείδηση σε κάποιες πλευρές της. Τα παραπέρα των ευθυνών του, υπαρκτά κατά περίπτωση, αποτελούν τα ψιλά μονο στο ζήτημα, ένα ζήτημα που το σύστημα ακριβώς προσπαθεί να αναγορεύσει σε κεντρικό, ως ορο για τη διάσωσή του.
ΑΠΟΤΕΛΕΙ απ' αυτή την αποψη, η αντίσταση στο συστημικό αυτό εγχείρημα, ένα ζήτημα οπου κρίνεται η ευθύνη των πολιτών και ιδίως της διανόησης οσο και, σ' ένα βαθμό, η ανακύκλωση της κοινωνικής αιχμαλωσίας -η σταθεροποιηση του αλλοτριου πολιτικου συστήματος- για τα επόμενα χρόνια.


9. Προσωπα και στοιχηματα στο εγχειρημα

Ο ΓΠ, βασικος αρχιτεκτονας του εγχειρηματος, χειρίζεται με προσοχη -και μαεστρία, αν προσέξουμε-, το ζήτημα Καραμανλη και πάντα με γνώμονα τα οσα αναφέρθηκαν. Ριζοσπαστης κι ο ιδιος, βρίσκεται ωστοσο εγκλωβισμένος στο βασικο κεντροαριστερο δογμα (βλ. Φορειο, Κ.8) και δι αυτου κατέχει τον κεντρικο συστημικό ρόλο. Πέρα από άλλα αναγκαία για την πολιτική του ομως, αργα ή γρήγορα είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τις θεμελιακές αντιφάσεις της ΚΑ πολιτικης στο επιπεδο του πολιτικου συστήματος, όπως αναγκαστηκε στο πεδιο της οικονομίας. Μπορει βεβαια, με τη βοήθεια του μιντιο-εργολαβικου συστήματος, να λειτουργήσει ολοκαταστροφικα, όπως δηλ. κι ο παππους του παλιοτερα, πνιγμένος στα δικά του ΚΑ δογματα κι αγνοώντας καταστάσεις που τον ξεπερνούν. Καλύτερα όμως θα είναι να ξεπεράσει εδώ και τον ιδιο του τον πατέρα στην αντιδεξιά οικονομία των πραγμάτων και να στηρίξει τις αναγκαίες πολιτικές αλλαγές και πολιτικά ηθη, συμφωνα με τα οποία αλλωστε θα κριθει κι ο ιδιος.
ΣΤΟ ΘΕΜΑ αυτό, ο ΓΠ θα αναγκαστει ειτε να υπερασπίσει τον κεντρωο εαυτό του και το κεντρωο καθεστως σε συνθηκες επιδεινωσης των κοινωνικοπολιτικων πραγματων, ειτε να τα αντιμετωπίσει ουσιαστικα. Σ' αυτό θα επανέλθουμε ολοι εν καιρω.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, όταν ξεφευγει λίγο απ' τις αντιδεξιές της παρωπίδες, θεωρει ότι δεν έχει καμμιά δουλειά με τους «ενδοαστικους καυγάδες», με τις εσωτερικές δηλαδη ανισορροπίες του συστήματος υπο την κοινωνικη πίεση, με τα ίδια τους τα ριζοσπαστικά γεννήματα, με την «εδώ και τωρα» ιδεολογοπολιτική τους μεταγραφή. Θεωρεί ότι προπολεμικές απλουστεύσεις προορισμένες στη στράτευση και χειραγώγηση ενός «προλεταριακου» φανατικου δογματισμου είναι ο δρόμος ο σωστος κι ότι η κίνηση στο εδαφος των σύνθετων πραγματικων εξελίξεων δεν αρμόζουν σ' ένα προλεταριατο που ρόλος του δεν είναι η συνειδητή στάση αλλά η γνωστη «συνέπεια» ή η οικονομική διεκδίκηση. Κι όμως, στο θεμα Καραμανλη-πολιτικου συστήματος κρίνονται τα ράκη πλέον αξιοπιστίας που της εχουν απομείνει, μιας και οι σχετικές απώλειες απ' τη γελοιοποιηση της «αντισταθεροποιητικης» φιλολογίας και στάσης της είναι ηδη βαρυτατες. Εξαιρεση αποτελει εδώ ο Αλαβανος, που έχει πολιτικές στοχεύσεις, αναζητώντας στην αντισταθεροποιητικη διεκδικητικη διαλυση της ΕΕ και σ' ένα νέο ΕΑΜ τη συγχρονη σοβιετική διέξοδο. Δεν έχει ολη την ευθύνη, για πολλούς λόγους - ενας απ' αυτούς είναι οτι η αυτοδικαίωση, πάντα λοξή, από κοντα δε φαινεται, οσο όμως μακραινει...

Ο ΑΣ αποτελει επίσης κεντρικό προσωπο εδώ. Υποχρεώνεται απ' τη μια να δει ως «βαρίδι» την κομματικη-κυβερνητικη κληρονομιά της ΝΔ ενώ απ' την άλλη η κληρονομιά αυτή στο κύριο μέρος της, αρνητικο και θετικό, αποτελει ζωτικό κομμάτι του κόμματός του. Το «τακτικο» αυτό ισοζύγιο, δεν είναι το ολο πρόβλημά του, αφου αντιλαμβάνεται ηδη το μείζον στρατηγικο παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η τακτικη ακροβασία εδώ καθώς και η καταφυγή σ' ένα μισο-κευνσιανισμο (τυπου ανεξοδης αντιπολιτευσης) με τον οποίο επιχειρεί τη σταθεροποιηση της ΚΔ στο κλυδωνιζόμενο πολιτικό συστημα, δεν αρκουν σε κάθε περίπτωση. Το ζήτημα Καραμανλη αποτελει για τον ΑΣ, του αρέσει ή όχι, βασικό στοιχείο της ΚΔ προοπτικής, υποχρεωμένης σε επιβιωτική αναβάθμιση. Και είναι τώρα ο καιρός να πει τα σύκα-σύκα, αποποιούμενος κάθε άλλο καλαματιανό, και να αντισταθει στη στρατηγικη συστημικη συκο-φαντία.

ΈΝΑ ΑΛΛΟ προσωπο, ιδαίτερα σημαντικο εδώ είναι ο Κ.Σημιτης. Ο Σημιτης έχει από καιρό παγιθευθεί στις εκσυγχρονιστικές εμμονές του (και τις εμμονές για τη σχετική δικαίωση της πολιτικής του) αρνούμενος να δει ότι τα (αναγκαία) εκσυχρονιστικά βήματα δε μπορούν να βρουν τον εαυτό τους ερήμην του αντίστοιχου κοινωνικού κινήματος και των αντίστοιχων δημοκρατικων βημάτων στο πολιτικό σύστημα. Αρνειται να δει ότι η ΚΑ την οποία επεδίωξε να συγκροτήσει ως αντιδεξιο κι αντιλαϊκιστικο φορέα, όχι μονο είναι ανεπαρκής ως φορέας κοινωνικής πορείας, αλλά αποτελει δομικό στοιχείο στασιμότητας, όπως καταδεικνύουν τοσο οι οικονομικές εξελίξεις οσο και τα οσα σήμερα τον εκπλησσουν κι εκθέτουν τη διακυβέρνησή του. Είναι βέβαια κακή η πρόταση του ΑΣ «να κληθει ο Σημιτης στην εξεταστικη» (αντίβαρο εκ προκαταβολής για ενδεχομενη κλήση του ΚΚ απ' το ΠΑΣΟΚ, που ωστόσο τοκιζει στον αποπροσανατολισμό) χωρίς κανένα στοιχείο, όπως και τα περί αρχιερέα της διαπλοκής που εκτόξευσε (και μάζεψε) στην αβασάνιστη εξυγιαντική φόρα του ο Κ.Κ. Οι πολιτικές ευθύνες του παραμένουν φυσικά βαρειές και παρόμοιες κατ' αναλογία μ' αυτές του Κ.Κ, στο ιδιο δύσκολο τοπίο της θητείας του - «αυτή είναι η Ελλαδα» ως ειχε αναφωνήσει (πρβλ. την άλλη κραυγή - «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο»). Είναι μάλιστα βαρύτερες κατά το μέτρο που εκποίησε (μακιαβελικά) τα υπολειμματα «σοσιαλισμου» που επιβίωναν στο ΠΑΣΟΚ εν μεσω λαϊκισμου και συστημικων μηχανισμων, παραμέτρους που δεν αντιμετώπισε ως δυο οψεις του ιδιου αθλιου νομισματος, του κεντρώου δηλ. ΠΑΣΟΚ. Θα ηταν φυσικα λυτρωτικό για τον ιδιο και κυρίως για την κοινωνική συνείδηση, αν επιχειρούσε όχι την αυτοδικαιωτική εκθεση προθέσεων και θετικων πεπραγμένων κατά τη θητεία του, αλλά ένα ουσιαστικό απολογισμο, αποκαλυπτικό των λαθών του στο επίπεδο των σχεσεων του κοινωνικού κινήματος με το πολιτικό συστημα. Ένα απολογισμο μαλιστα, που δεν θα απευθυνεται στους παίχτες του συστήματος (που δεν εχουν λόγο να πεισθούν) ή στον ιστορικο του μελλοντος (που κι αυτός αλλωστε δεν θα σταθει στα «εκσυγχρονιστικα» κριτηρια) αλλά στη σαστισμένη κι οργισμένη κοινωνία. Κατι τετοιο φυσικα μεταθέτει το πρόβλημα απ' το οικείο ταμπλω των «κυβερνητικων» πεπραγμένων (και των οριακων εκει «λυσεων» παρα τις προθεσεις κτλ.) στο ευρύ κοινωνικό ταμπλώ, το κινηματικό-μεταπλαστικό, το οντως ιστορικό. Ταυτοχρονα όμως συμπαρασύρει και τον απολογισμο της θητειας του Κ.Κ. σε εδαφος ουσίας, δηλ. σε μια κριτικη εξω από τις συστημικές στοχεύσεις και πάντα εξω από συμψηφισμους. Συνιστα ετσι ένα απολογισμο εξω απ' το αντιδεξιο εδαφος, ουσιαστικά προωθητικό και ταυτόχρονα ενωτικό για την κοινωνία, στο εδαφος βεβαίως βημάτων υπερβασης του Κέντρου. Μ' ολη του την αντιπάθεια εδώ στα λαϊκοπερίπλοκα, ο Σημίτης σ' ο,τι θετικό είχε κι έχει να καταθέσει, περιλαμβανομένων κι αυτών που θεωρεί καταδικά του, περνάει μέσα απ' τον Κ.Κ, κι οσο νωρίτερα το αντιληφθει, τοσο χρησιμότερος θα σταθει.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ κριτικη «συμψηφισμου» πού θα δεχόταν σε μια τέτοια περίπτωση, κατά πως ξέρει κι ο ιδιος, αυτή είναι η Ελλαδα, μέχρι να αλλάξει.


10. Η ουσιαστικη δυσκολια του Καραμανλη

Η ΔΥΣΚΟΛΗ θεση του Κ.Κ. δεν αφορα αυτά που συσκοτιστικά καταλογίζονται στη θητεία του. Ουτε στο γεγονός ότι έχει απέναντί του μια δικαιολογημένη κοινωνική οργή που το σύστημα τεχνιέντως έχει εκτρέψει εναντίον του. Ουτε στην επιβιωτική ανθρωποθυσία οπου καταφεύγει ένα μέρος του κομματικου του εσμου. Ουτε στη στοχοποίησή του απ' τους ισχυρούς συστημικούς μηχανισμούς. Ουτε καν στο αθροισμα ολων των παραπάνω, ένα αθροισμα αδύνατο εκ των πραγμάτων να αντιμετωπίσει «δικαιωτικά» σε πραγματικούς χρόνους, οντας ετσι αναγκασμενος να καταφυγει στην ιστορική κριση, ως και ο Τριανταφυλλίδης θειος.
ΤΗ ΔΥΣΚΟΛΙΑ του Κ.Κ. συνιστα η ανάγκη αφ' ενός να πεί τα οσα πιο πάνω θα είχε να πει, κρισιμα για τον κοινωνικό προσανατολισμό και η βεβαιότητα αφ' ετέτου ότι κάτι τέτοιο θα εστρεφε τους πάντες εναντίον του -αγγελος εξάγγελος- αλλά κυρίως θα οδηγουσε σε καταστρεπτικό εθνικό διχασμό, μέσα απ' την ενταση των αντιφάσεων του συστήματος και τις ραγδαίες εξελίξεις που θα δημιουργουσε.

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ μετατροπης του αντιδεξιου αδιέξοδου, που παλεύει να επανακάμψει, σε εθνικό διχασμο και μείζονα οπισθοδρόμηση του πολιτικού συστήματος, είναι το μεγαλο προβλημα του Κ.Κ. Ισως καταφυγει ετσι σε μισολογα καποια στιγμη, «αναδιαρθρώνοντας» το «πολιτικο χρεος» κατά τη μόδα των καιρων, κι ελπιζοντας σε ομαλή μακροπρόθεσμη απόσβεση. Μια τέτοια επιλογη, ομοια στην ουσια μ' αυτή στη ΔΕΘ - «υπευθυνη συγκρατηση, εναντι ανωριμων ρήξεων» - θα ηταν το νέο μεγαλο λάθος του και ισως θα αποτελουσε την πραγματικη δραπετευση για την οποία τον κατηγορει ο ΓΠ. Η αλήθεια, οσο και αν ποναει μια κοινωνία αρκετά φωτοβοβική οσο κι αν αναταράζει μια χώρα σε πολιορκία, είναι σήμερα κοινωνική ανάγκη όπως και η ουσιαστικη αντισταση στην αντιδεξια ανακυκλωση του αδιεξοδου. Ο διχασμός, ηδη καλλιεργούμενος, δε μπορει να αντιμετωπισθει στο γνωστο «προοδευτικο» εδαφος, χρειαζεται να αντιμετωπισθει με το ονομά του, στο εδαφος ενός συνολικου βήματος του πολιτικου συστήματος. Στο ιδιο εδαφος, είναι καιρός να μάθουν οι Ελληνες που θα εβλεπαν σε μια τετοια σταση την απόπειρα προσωπικής ηθικης διάσωσης, ότι δεν είναι όλα προσωπικη μικροπολιτική, ιδίως για τα κεντρικά προσωπα της πολιτικής, ασχετα απ' τις πολιτικές τους ευθύνες.

ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ βέβαια θα ηταν, όλα τα κεντρικα προσωπα ως ανω, να τολμούσαν εδώ μια τέτοια υπερβαση - οι ευχές είναι καλύτερες απ' τις κατάρες, ακομα και στην πολιτική.


11. Μίκης κι Ερντογάν

Ο ΜΙΚΗΣ, εχοντας πρωτοστατήσει παλιότερα και μεχρις -ως συνήθως- παρεξηγήσεως, στην ελληνοτουρκική προσέγγιση, σταθηκε με σκεπτικισμό στην επίσκεψη Ερντογαν, τη σκοπιμότητά της από ελληνικής πλευράς, το νεοταξικό παιχνίδι στην περιοχή, τους κινδύνους πού αντιμετωπίζει η χώρα. Σε άλλες, προηγούμενες δηλώσεις του, λίγο μετα το Πασχα, αναρωτήθηκε για το πώς βρεθήκαμε ετσι ξαφνικά σε οικονομικο αδιέξοδο, υπονοώντας την εφαρμογή κάποιου νεοταξικού πολιτικού σχεδίου σε βάρος της χώρας. Και προειδοποίησε επίσης -με επιφυλαξη πάντα- ότι ισως τα χειρότερα, κι επι εθνικών θεμάτων, επονται.
ΑΣ ΜΗΝ αμφιβάλλει κανείς πως - ασχετα από αλλους παράγοντες και δικές μας ευθύνες - το διεθνές πολιτικο παιχνίδι συνεχίζεται, και πως στο παιχνίδι αυτό η χώρα μας, εχοντας και δυνατότητες που συνηθως αγνοει και η ίδια, αντιμετωπίζει πάντα κινδύνους. Ισως κι αυξημένους σημερα, όπως φοβάται ο Μίκης, κι όπως οφείλουμε να εχουμε υπ' οψη, όπως κι αν προσεγγίζουμε τα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση η νεοταξικη υπονομευση ή στηριξη κυβερνησεων παραμένει γεγονός, συμβαίνει μπρός στα μάτια μας (για να το βλεπουμε, αν θελουμε), έχει από δεκαετίες καταδειξει προτιμήσεις και απέχθειες στην Ελλάδα, και συνδέεται φυσικα με στρατηγικους στοχους στην περιοχη. Ο κυριωτερος -κι ας μην το κατανοουν, διπλωματες, αναλυτες και στρατιωτικοι, που φλυαρούν για τα ψιλά- αφορα τον ελεγχο της πολιτισμικης και αντιστοιχης πολιτικης δυναμικης της χωρας, της δυνατότητας να συμβάλει καίρια στη νοηματοδότηση, αναπαραγωγή και κατεύθυνση των κοινωνικων αγωνων διεθνως, την ασύμμετρα μεγάλη απειλή που αντιπροσωπεύει για το παγκόσμιο σύστημα.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ του ΓΠ στα εθνικα και τα ελληνοτουρκικα δεν είναι σιγουρα αξια εμπιστοσύνης, όπως δειχνουν οι προσανατολισμοί του ιδιου και τα σχετικά πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ. Ουτε όμως κάθε κίνησή της είναι προσημειωμένη αρνητικά, αν και οποιαδήποτε κίνηση έχει πάντα αρνητικά στοιχεία και χαμηλα ορια, μεσα στο τοπίο ανεμπιστοσύνης κι ελλειπους κοινωνικης στηριξης (δηλ. σ' ένα αλλότριο πολιτικο συστημα, ιδιως σε φαση κρισης).
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ η επίσκεψη Ερντογάν ωστόσο, δεν ανέδειξε κάποια ανησυχητικά στοιχεία πλαϊ σε αρκετα θετικά της, κυρίως τη διατήρηση της εντασης σε ανεκτα επίπεδα και ισως κατι στο κυπριακο. Φυσικά δεν περίμενε κανείς ουτε την αρση του casus belli ουτε την αποποίηση της εθνικης ταυτότητας του τούρκου κουμπάρου μας. Αυτό βέβαια καθόλου δε σημαίνει ότι οι εξελίξεις στην περιοχή και την Τουρκία ειδικότερα δεν εχουν και στοιχεία που μας ενδιαφέρουν - ο λεγομενος «νεοοθωμανισμός» είναι ασφαλως σ' αυτά.

Ο «ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ» της Τουρκίας ομως, ως προσπάθεια αξιοποιησης του ανθρωπινου, οικονομικου και πολιτισμικου της δυναμικου που ενισχυονται ραγδαία, ως προσπάθεια αξιοποιησης της ευρωπαϊκης, βαλκανικης, ασιατικης και ισλαμικης της ταυτότητας και γενικοτερα ως προσπάθεια διεθνούς της αναβάθμισης, δεν είναι ουτε της διαδήλωσης, ούτε της εθνικής μας αγανάκτησης.
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ προσπάθεια, φυσιολογική εν πολλοις -και για μας βεβαίως, ως φορέων μιας αντιστοιχης «βαλκανικης πολιτικης» κτλ- δε μπορεί ουτε ωφελει να εξορκίζεται ούτε να αγνοείται αλλως πως, παρά πρέπει να αντιμετωπίζεται ουσιαστικά, μ' ο,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει κυρίως την ανάπτυξη μιας αντίστοιχα ουσιαστικής δυναμικής στην περιοχη κι όχι μόνο. Κάτι που βρίσκεται μακρυά απ' τις δυνατότητες του παρηκμασμένου πολιτικου μας συστήματος, αν και μέσα στη γενικότερη πολιτισμική μας ταυτότητα.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ η Τουρκία διανύει περίοδο κοινωνικης και πολιστιτικής επανάστασης, με οχημα ένα πολιτικο συστημα που σάρωσε εντυπωσιακα το φαυλοκομματικο-στρατιωτικο κρατος (και που οι απόπειρες ανατροπης του εκ των εσω κι εξω είναι διαρκεις), και με οδηγο μια κοινωνικη ιδεολογια στην οποία ισλαμικές και φιλελευθερες παράμετροι εχουν οσμωθει καλά. Η τυπολόγηση του τουρκικου πολιτικού φορείου είναι δευτερεύον, εδώ, ζητημα αν κι οπωσδήποτε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Γεγονός παραμένει η ραγδαια βελτίωση της τουρκικης «καθημερινότητας» όπως και η διαμόρφωση μιας αλλης τουρκικης διεθνους πολιτικης. Στην οποία βεβαίως κληρονομημενοι στρατηγικοι στοχοι δεν απεμπολουνται, αλλά μεταπλάθονται και συνδεονται με τα νεα πολιτισμικα και οικονομικα της δεδομενα, ενώ αποσυνδέονται σημαντικά από τη στρατοκρατικη πρακτικη και την αμερικανικη υπαγόρευση.
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ μιας ουσιαστικής σχέσης με την τουρκική επανασταση -όπως και με κάθε επανάσταση- ουτε εξαντλειται φυσικά σε χρήσιμες κουμπαριές, ουτε συρρικνώνεται σε εξορκιστικές αναλύσεις. Μοιάζει περισσότερο σα μια νυχτερινη εικόνα με φόντο τη φωτισμένη Ακρόπολη, κι ένα Μικη αναμεσα σε δυο εχθρους κουμπαρους που τους κρατά απ' το χέρι.
Δ.Τ. 1/6/10