"....Η ανεύρεση της δημοκρατίας σε όλες τις φάσεις του συστήματος τών πόλεων/κοινών της ελληνικής οικουμένης καί, προπάντων, στην οθωμανική περίοδο εγείρει σειρά από πολυσήμαντα ερωτήματα:
Τί εξηγεί την αναγνώριση της δημοκρατίας των κλασσικών χρόνων στό πλαίσιο του οικουμενικού κεκτημένου και, μάλιστα με όρους ταυτολογίας;
Τί συνεπάγεται η διαπίστωση αυτή για την τυπολογία των πολιτικών συστημάτων;
Τί αλλάζει ως πρός:
τη διευκρίνιση του περιεχομένου της συνέχειας και των μεταλλάξεων της ελληνικής κοσμοσυστημικής εξέλιξης,
την περιοδολόγηση της παγκόσμιας ιστορίας,
τη ματάβαση του νεότερου κόσμου στον ανθρωποκεντρισμό και, τελικά,
ως πρός την άποψη που έχει ο "νέος άνθρωπος" για τη θέση του στόν ιστορικό χρόνο και χώρο;
Αν όντως κάτι νομιμοποιεί κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο την ελληνική συνέχεια, αυτό είναι η αδιάκοπη επιβεβαίωση των καταστατικών παραμέτρων του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος μικρής κλίμακας και , στό πλαίσιο αυτό ,
η ενσάρκωση της ουσίας του από τις ελληνικές κοινωνίες ή, ορθότερα, από τις κοινωνίες του ελληνικού πολιτισμκού κύκλου.
Η κοσμοσυστημικά διατεταγμένη ανθρωποκεντρική συνέχεια του ελληνισμού όχι μόνον δεν διερράγη, όπως στην περίπτωση της δυτικής Ρώμης και, κατ΄επέκταση, της δυτικο-ευρωπαϊκής της περιφέρειας, ώστε να περιέλθει σε δεσποτική τροχιά,
αλλά εξακολούθησε, μεταλλασσόμενη, να βιώνει τα ίδια θεμέλια, ακόμη και όταν συνέβαινε να υποβάλλεται σε καυεστώς πολιτικής κατάκτησης από υπέρτερες, εξ επόψεως συμπαγούς ισχύος, δεσποτικές δυνάμεις. ..."
Γ. Κοντογιώργη: "Η Δημοκρατία ως Ελευθερία", Παττάκης, 2007, σελ.99.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου