Εξαιρετικά ενδιαφέρον τό άρθρο..
Σάν συμβολή στόν προβληματισμό:
Αυτόν τόν καιρό, μελετάω τό έργο τού Γιώργου Κοντογιώργη.
Τό ερέθισμα μού δόθηκε απο μια τοποθέτησή του στη παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου τού Γ. Καραμπελιά στό πατάρι τού Ιανού.
Βρέθηκα μπροστά σε μία γνωσιολογική αποκάλυψη:
Ο Γ. Κοντογιώργης, ως επιστημονικό έργο ζωής, επιχειρεί την επαναθεμελίωση των όρων της κοινωνιολογίας με τα εξής κριτήρια:
Αναγορεύει σαν βασικό κριτήριο κρίσης των κοινωνιών την Ελευθερία, πού την ταυτίζει με την αυτονομία (ως μη ετερονομία, δηλαδή ως αυτοκαθορισμό), σε ατομικό, πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό επίπεδο.
Μέ βάση αυτό τό κριτήριο, χωρίζει τις κοινωνίες ως ανθρωποκεντρικές (πού κατοχυρώνουν, δηλαδή, τουλαχιστον τίς ατομικές ελευθερίες), και ως δεσποτικές (με πλήρη ετεροκαθορισμό και στα τρία επίπεδα).
Τό ενδιαφέρον είναι τό εξής:
1. Θεωρεί, ότι στόν Ελληνικό κόσμο, από την κρητομυκηναϊκή περίοδο έως και στίς παρυφές τού 20ου αιώνα, διεγράφη ένα πλήρες τόξο εξέλιξης τού ανθρωποκεντρισμού, με επίκεντρο τήν πόλη-κρατος αρχικά, και έπειτα την πολη ως "κοινόν" στα πλαίσια της Κοσμόπολης (Ελληνιστικοί χρόνοι, Βυζάντιο,), αλλά και κατά την Τουρκοκρατία, η οποία αποτελούσε εναν ιστορικό συμβιβασμό, μεταξύ της κεντρικής δεσποτείας, και τού συστήματος τών "κοινών".
2. Θεωρεί, ότι η συνείδηση της Ιστορικής συνέχειας τού Ελληνικού κόσμου, έχει να κάνει, κυρίως με την συνείδηση της Ιστορικής συνέχειας τών αυτοκαθοριζόμενων "πολεων". Αρα, προϋπάρχει της νεωτερικότητας, και δεν είναι γένημα τού Εθνους-κράτους, οπως διατείνεται η νεωτερικότητα.
Αντίθετα, τό νεωτερικό κράτος, με τούς οργανικούς απολογητές-Ιστορικούς του (Παπαρηγόπουλος), προσπαθεί να αναπλάσει την Ιστορία, μιλώντας για συνέχεια τού Ελληνικού έθνους, μέν, εγκιβωτίζοντας την στίς ανάγκες τού κράτους , δε.(Βλέπε, ανάπλαση της Ιστορίας τού Μικρασιατικού Ελληνισμού απο τούς κρατικά εντεταλμένους Ιστορικούς)
3.Πώς η Εθνική ολοκλήρωση, τό 1821, αντί να συνοδευτεί από μία επαγωγή και ολοκλήρωση, στα πλαίσια τού νέου Εθνους-κράτους, της κατακτημένης Ελευθερίας τών πόλεων του Ελληνικού κοσμοσυστήματος, αντίθετα, σήμαινε ένα πισωγύρισμα, διότι:
Τό νεωτερικό κράτος επιδιώκει να κατοχυρώσει μόνον την ατομική ελευθερία (αυτονομία).
Αντίθετα, η πολιτική αρμοδιότητα, ξέφυγε από την κοινωνία (των "κοινών"), και περιήλθε πλήρως στην δικαιοδοσία τού νεοπαγούς νεωτερικού κράτους. Οι πολίτες έχουν μόνο πολιτικά δικαιώματα, αλλά όχι πολιτική Ελευθερία. Οφείλουν να ιδιωτεύουν. Πέρα απο το δικαίωμα της ψήφου ανα 4ετία (πού στην ουσία νομιμοποιεί τόν εκάστοτε κάτοχο τού κράτους), από κει και πέρα της κοινωνίας της επιφυλάσσεται ο ρόλος τού πολιτικά ιδιώτη και τού οικονομικά ετερόνομου παραγωγού και καταναλωτή.
Τό ίδιο συμβαίνει και στό κοινωνικό επίπεδο, όπου εξουσία επί του οικονομικού συστήματος, έχουν οι εργοδότες, (τό κράτος στόν Σοβιετικό σοσιαλισμό), καί όχι η κοινωνία ως βουλευόμενο σώμα (ως πόλις).
4. Συγκρίνοντας την νεωτερική δημοκρατία με τις φάσεις ωρίμανσης της δημοκρατίας τού ελληνικού κοσμοσυστήματος, διαπιστώνει, ότι όχι μόνον δεν είναι η τελειότερη δημοκρατία πού υπήρξε ποτέ, αλλά πώς μοιάζει εκπληκτικά, με ένα πρώιμο στάδιο της δημοκρατίας τού ελληνικού κόσμου, την αισυμνητεία, του 7ου-6ου π.χ. αιώνα, πρίν απο τό στάδιο της αντιπροσώπευσης, όπου η κοινωνία εξέλεγε έναν νομοθέτη (π.χ. Σόλων), με απεριόριστες δικαιοδοσίες και χωρίς δικαίωμα ανάκλησης μέχρι να ολοκληρώσει τό έργο του.
5. Κρίνει, ότι η σημερινή προαντιπροσωπευτική δημοκρατία, θα πρέπει να διευρυνθεί, μέ αιτούμενο τό πολιτικό σύστημα να πάψει να είναι αποκλειστικότητα τού κράτους, και σταδιακά να περιέλθει στίς αρμοδιότητες της βουλευόμενης, ως "πόλης", κοινωνίας.
Μέ αυτό, δεν εννοεί, να μαζευτούμε στό Σύνταγμα ή στην Αριστοτέλους υποδυόμενοι την εκκλησία τού Δήμου, αλλά, αξιοποιώντας καί τις σημερινές τεχνοδυκτιακές δυνατότητες, να απαιτήσουμε, ως κοινωνία, αρμοδιότητα ΕΝΤΟΛΕΑ, με ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟ τό προσωπικό του κράτους.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, π.χ.:
α). Οι βουλευτές μιας εκλογικής περιφέρειας, να απολογούνται, ανα εξάμηνο, σέ ενα σώμα χιλίων ΚΛΗΡΩΤΩΝ πολιτών της εκλογικής τους περιφέρειας. Τό σώμα αυτό να έχει δυνατότητες ΑΝΑΚΛΗΣΗΣ, εαν κρίνει ότι ο Βουλευτής δεν τήρησε τό πρόγραμμα για τό οποίο εξελέγη.
β). Τό πολιτικό προσωπικό, να υπόκειται στην Δικαιοσύνη για τίς πολιτικές του πράξεις ή παραλήψεις πού κρίνεται ότι παραβίασαν την βούληση τής κοινωνίας (και όχι μόνον για ποινικά αδικήματα).
γ).Γενίκευση δημοψηφισμάτων.
6. Η ανάληψη από πλευράς κοινωνίας, της πολιτικής αρμοδιότητας, (πού θα την καταστήσει πολιτικά αυτόνομη, δηλαδή ελεύθερη), θα της δώσει την δυνατότητα να ελέγξει το οικονομικό σύστημα, επιβάλλοντάς του τους δικους της κανόνες, και καθιστώντας την και κοινωνικά αυτόνομη (δηλαδή , ελεύθερη).
Περισσότερα γιά τα βασικά βιβλία τού Γ.Κοντογιώργη, θα βρείτε στό μπλογκ του "Κοσμοσύστημα",
http://contogeorgis.blogspot.com/,
καί στό ταπεινό μου μπλόγκ
http://kosmosystima.blogspot.com/
Στίς 3 Νοεμβριου, ο Γ.Κοντογιώργης, θα παρουσιάσει τό βιβλίο του "12/2008", στόν Ιανό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου