ΕΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΥΓΟ

Του Δημήτρη Τζουβάνου, απο τον "φυλλομάντη"

(Δημοσίευση: 29 Μαρτίου 2010) Μια σύντομη ανάγνωση της περιόδου: η γελοιοποίηση της κεντροαριστερής κεϋνσιανής φιλολογίας της προηγούμενης περιόδου, η βασανιστική επαναπολιτικοποίηση της κοινωνίας, οι μόνιμοι "αριστεροί κόμποι"...

ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ αφορουν, πρωτα μια συντομη αναγνωση της περιοδου μεσα από οπτικες που εχουν ηδη αναλυθει σε προηγουμενη αρθρογραφια, μια αναγνωση που στοχευει κυριως στην εμπεδωση των οπτικων αυτων. Κι επισης στη συνεχεια αφορουν συνοπτικες επικεντρωσεις σε βασικα σημεια, με στοχο την ειδικοτερη υποστηριξη των αναγκαιων συζητησεων. Αναλυτικη προσεγγιση στα ζητηματα αυτά έχει επισης γινει σε προηγουμενη αρθρογραφια.



1. Μικρη ανασκοπηση στα προσφατα


ΜΕΤΑ τα απατηλα κεντροαριστερά, ηρθε το πρωτο σκληρο πακέτο, η γελοιοποιηση των ψευτοδιλημματων και η αποσυρση της κεϋνσιανης επιχειρηματολογιας απ' τα τηλεπαραθυρα. Ο υπ.οικονομικων που το Γεναρη αναμασουσε τα κεϋνσιανα ρητα «μακροπροθεσμα ειμαστε ολοι νεκροι», το Μαρτη ευθεως δηλωνει πως το διλημμα δεν είναι «σταθεροποιηση ή αναπτυξη», αλλά η ανταποκριση ή μη στην εκτακτη ανάγκη. Καταδειχτηκε ετσι η πλαστογραφικη φυση του πολυμηνου ακαδημαϊκού και πολιτικού καυγα, οσο και η νυχτα των κεντρώων οικονομολογων. Περαιτερω, η θεωρία της «εκτακτης αναγκης», που ασφαλως ακουμπαει στη δραματικη πραγματικότητα όπως και στην πλαστογραφικη αιτιολογησή της, επιχειρει να συγκαλυψει την πραγματικοτητα της γενικοτερης συστημικης οικονομοπολιτικης κρίσης και την αναγκη αντιστοιχων απαντησεων. Επιχειρει να διαχωρισει την πραγματικοτητα αυτή σε «προσωρινη κρίση λογω καμενης γης και κερδοσκοπων» και «αναδιανεμητικη δυνατοτητα στη συνέχεια», επιζητωντας ετσι τη σταθεροποιηση του κλυδωνιζομενου πολιτικου συστήματος.
ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΜΕ με την ευκαιρια, τον ιδιαιτερο ρολο και ικανοτητα της κεντροαριστερας αιχμης του συστήματος να πλαστογραφει, διαστρεφει και χειραγωγει (βλ. και «Φορειο»). Η σχετικη επιχειρηση απ' το καλοκαίρι ως τωρα είναι σπουδαιο παραδειγμα, στην πεπατημενη της κεντρωας εξαπατησης και μεταφορτωσης των ημαρτημενων, την οποία και χρεώνεται ο Γιωργος.
ΑΣ ΣΗΜΕΙΩΣΟΥΜΕ επισης εδώ, ότι τη θεωρια της εκτακτης αναγκης, μιας αναγκης διαχωρισμένης από αμεσα αναγκαιες μεταβατικες στοχοθεσιες, προβαλλουν και τμηματα της αριστερας (που παρεκκλινουν απ' τον κυριο κεϋνσιανο κορμό της), ακριβως για να διασωσουν τα ταυτοτικά τους στερεοτυπα, ενώ το θεμα παραμένει να τα υπερβουν.
ΟΜΩΣ οι σημερινοι ψιθυροι για αναγκαιες βαθειες πολιτικες αλλαγες θα εντεινονται οσο οι αναγκαιες αναδιαρθρωσεις στην οικονομια και τη ζωη γενικοτερα, θα προσκρουουν στα καθεστωτικα πολιτικα ορια. Για την ωρα παραμενουν ψιθυροι αφου περιοριζονται σε ενδιαφερουσες αλλά πολιτικα διστακτικες αρθρογραφικες επισημανσεις (πχ Ξυδακης) ή σχολιασμους με εμφανεις αντιφασεις (πχ Λαζοπουλος), αν κι ο Σαμαρας αναφερεται καθαρα στην αναγκη Νεου Πολιτικου Συστήματος. Φυσικα δεν εννοει ένα μετα-φιλελεύθερο συστημα, όπως κι ο Σαρκοζι που προσφατα δηλωσε ότι «ο καπιταλισμος πρεπει να αλλαξει», χωρίς και το μώβ διεκδικητικο κίνημα της χωρας του να πείθεται, κατά πως εδειξαν και τα εκει προσφατα εκλογικα αποτελεσματα. Εχουν ωστοσο οι εξελιξεις αυτές τη σημασία τους, υπογραμμιζοντας την ωριμαση των αναγκαιων συστημικων αλλαγων και τις αναγκες αντιστοιχου κοινωνικου προσανατολισμου.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ που ειχε τα λεφτα το Σεπτεμβρη και ξορκιζε την ΕΟΚ το Γεναρη, αφου χαθηκε στα παζαρια ανα τις πρωτευουσες για τα ψιλοσπρέντ και στις χαζομπλοφες για το ΔΝΤ, τελικα πηρε το μηνυμα δημοσιονομικης αναταξης. Μαζι πηρε και τη μικρη δανειακη αναβολη που χρειαζονταν για να συγκρατησει και διαχειριστει την αναδυση του μειζονος διαρθρωτικου-πολιτικου αιτήματος που επικρέμαται στη χωρα, και που η αριστερα το κονταινει ως τα μέτρα της. Εμαθε ωστοσο πολλα αυτους τους μηνες, πχ. ότι ο αμερικανικος-αντιευρωπαϊκος δρομος δεν είναι η ευκολη λύση που νομιζε. Συνειδητοποιησε ακομα πως η αμερικανικη ηγεμονια δύει και πως ο αντιστοιχος διεθνης αέρας έχει παρει άλλη τροπη. Στο εξης οι ΗΠΑ θα αντιγραφουν την Ευρωπη αφου τούς έχει ανακοπει ο ιμπεριαλισμος, χαρη στις ενοπλες αντιστασεις, την προϊούσα απαξιωση κι αναποτελεσματικοτητα του καουμπόικου τσαμπουκα, και βεβαια χαρη σε πολιτικες όπως του Σαρκοζι, της Μερκελ, του Πουτιν κ.α. Κι αφου επίσης το ογκουμενο αμερικανικο κοινωνικο περιθωριο, αντιπροσωπευει προοπτικα μια πρωτογνωρη απειλη μεσα στην ίδια τη μητροπολη - το ομπαμικο συστημα υγειας είναι το πρωτο δειγμα εκτονωτικης πολιτικης, κι ας το αντιπαλευουν οι ανυποπτοι χαζοαμερικανοι ως «σοσιαλιστικο».
ΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΜΕ, εδώ, την Ευρω-Αμερικανικη στρατηγικη συγκρουση, και την επιδιωξη ευρωπαϊκης αυτονομησης-αναβαθμισης στον αναδυομενο μετα-καουμπόυκο κοσμο, κατι που επιμονα αγνοουν οσοι δεν εχουν μαθει ότι η ιστορια προχωρει παρ' ότι αυτοι κοιμουνται. Η συγκρουση αυτή αποτελει βασικη παραμετρο της πολιτικης της ευρωσταθεροτητας, φυσιολογικα μεγαλυτερης προτεραιοτητας απ' τα χαζοδιακονιάρικα περι «αλληλεγγύης» ή τις αναλύσεις περι δηθεν πολιτικης «στενομυαλιάς» των Γερμανων, και είναι εδώ χαρακτηριστικη η σχετικη «στροφη» (ας την πουμε ετσι, αν και ουσιαστικα ο γαλλογερμανικος αξονας δεν ειχε ποτε χαλαρωσει) του Σαρκοζι.



2. Η επαναπολιτικοποιηση της κοινωνιας


Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, εν μεσω αμηχανων αιτηματων που ουσιαστικα εχουν χαρακτηρα αναθεματων (να πληρωσουν οι υπευθυνοι, να τιμωρηθουν οι κλεφτες κτλ), κατά τα 2/3 στηριζει τα μετρα, αποκαλυπτοντας φοβο για το χειροτερα αλλά και πολυτιμη κοινωνικη δοτικοτητα. Μια δοτικοτητα που χλευάζει τον προοδευτισμο των «διεκδικησεων» αλλά που επισης χαραμιζεται στις καθεστωτικες συνταγές του Γιωργου.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, ολοκληρη η κοινωνια έχει μπει σε τροχια επαναπολιτικοποιησης, όχι αυτή των πλαστικων σημαιων, αλλά αυτή των ερωτηματων. Οι απαντησεις που παιρνει ωστοσο είναι άξιες του καθεστωτος, των παπαγάλων του και του αριστερου καθεστωτικου περιθωρίου. Οι απαντησεις όμως που αξιζει, πονανε αλλά κι ελευθερωνουν, δηλ. γεννουν το Νέο. Πονανε γιατι πρωτα στεκονται στην ίδια την ευθυνη της κοινωνιας, κι ελευθερωνουν ακριβως γιατι η ελευθερια είναι η αναληψη της ευθυνης, η αναληψη του βαρους των προσωπικων επιλογων. Γιατι το Νέο είναι ακριβως μια τετοια Ελευθερια-Ευθυνη κι όχι η ανταγωνιστικη-ψευδευζωική καρικαρουρα που εκπροσωπει ο παρακμαζων και πλαστώνυμος φιλελευθερισμός.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ πρεπει να ακουσει δυνατα τις ενοχλητικες κι ελευθερωτικες απαντησεις που της αξιζουν, απαντησεις που μπορουν να συνοψισθουν στα ακολουθα :

α) Το ανθρωπινο ονειρό της, το πάτριο, το φιλειρηνικο, αυτό της δημιουργικης κι ευχαριστιακης ζωης, αυτό της ελευθεριας κι ευθυνης, στριμωχτηκε με τη δικη της ανοχη και συνενοχή, και μέσα απ' την καταλληλη χειραγώγιση, στο αθλιο Πολιτικο μας Συστημα. Στριμωχτηκε τσαλακωμενο, τσακισμενο, μεταλλαγμενο σε ατομικιστικο ευζωϊκο ονειρο, μαγειρεμενο με την ψευδορεαλιστικη μπακαλική του, φορεμένο καπέλο στα ίδια μας τα κεφάλια, εκφρασμενο απ' τους απατεώνες του Πολιτικου Συστήματος με επι κεφαλης την Κεντρωα Αιχμη του.

β) Η χωρα χρειαζεται ένα Νέο Δημοκρατικο Πολιτικο Συστημα, Πολυκομματικο, Θεσμικα Συμμετοχικο και Διαφανες, Απ-αλλοτριωμένο απ' τον νταβατζιδικο εναγκαλισμο στο κρατος και τα κομματα, μακραν της βλακωδους κι αντικοινωνικης Ιδιωτείας. Χρειαζεται επισης τον αντιστοιχο Ιδεολογοπολιτικο-Αξιακο Προσανατολισμο και την αναλογη επωδυνη κι ελευθερωτικη αλληλοεκπαιδευση, σε ρηξη με τα ψευδορεαλιστικα, τα σοβιετομετωπικα και τα προοδευτικα του συρμου. Χρειάζεται ένα βημα τοσο Δημοκρατικο, τοσο Ρεαλιστικο και τόσο Υπερβατικο, όπως το χρειαζεται κι ολοκληρη η εποχη μας.



3. 2 + 1 αριστεροι κόμποι


Η ΘΝΗΣΚΟΥΣΑ αριστερα συμπασα επεδειξε άλλη μια φορα, σ' ολη αυτή την περιοδο της κρίσης και κρισιολογιας, σε εθνικο και διεθνες επιπεδο, την εκκωφαντικη πολιτικη απουσια της και τα θλιβερα παραμιλητα της. Κι ακομα, στην προσφατη συζητηση στη βουλη για τα δημοσιονομικα που εγινε με αιτημα του ΣΥΡΙΖΑ, αποκαλυφθηκε πληρως η γυμνια τοσο του ΣΥΡΙΖΑ οσο και του ΚΚΕ, κρυμμενων σ' ένα ρολο συνδικαλιστικου διεκδικητισμου και στην ουραγο αντι-ΣΣ φιλολογια.
ΓΕΝΙΚΑ, στον ευρυτερο αριστερο χωρο, πολιτικο κι ακαδημαϊκο, οι προσεγγισεις και οι πρακτικές σχετικα με την κρίση, είναι θλιβερες. Μαλιστα, οσο πιο μετωπικα και μαχητικα επιδεικνυουν την αναπαλαίωσή τους, τοσο πιο γρήγορα απαξιώνονται, ως δειχνει και το εγχειρημα Αλαβανου. Υπαρχουν ωστοσο προσεγγισεις περιθωριακων ομαδων (πχ. προκηρυξη Proles & Poors 24/2/10) που κατανοουν τα πολύ βασικα. Κατανοουν πχ. τη γενικη κρίση ως κερδοφορικη κρίση διαμορφουμενη μεσα απ' τις κοινωνικές διεκδικησεις και τη δημοσιονομικη κρίση ως συστημικη προ-κλοπη υπεραξιων μεσω του κρατους, ζητηματα συνδεδεμενα μεταξυ τους, καθως κι απολυτως αναγκαιο να κατανοηθουν, για την οποιοδηποτε περαιτερω συζητηση για το «δια ταυτα». Αυτό όμως που παραπερα δεν κατανοει ολη η αριστερα, ειτε προσεγγιζει την ουσια της κρίσης, ειτε αναμασά τα αντιδεξια οικονομοπολιτικά, είναι η αναγκη και δυνατοτητα της πολιτικης απαντησης. Και είναι αυτό φυσικο, για το λογο ότι η απαντηση αυτή συγκρουεται με την ίδια τη φυσιογνωμια της αριστερας. Η συγκρουση αυτή συνοψιζεται σε 3 κρισιμα ζητηματα :

α) Στο μοντελο κοινωνιας που, ειτε ως σοβιετικη σαφηνεια ειτε ως ημι-σοβιετικη θολουρα, έχει η αριστερα κατά νου. Ένα τετοιο μοντελο, ως μη κοινωνικα αποδεκτο (ευτυχως), θα συντηρει τη γνωστη αρρωστη προσπάθεια για την υπογεια καλλιέργεια και το μετωπικό πλασάρισμά του. Ετσι η αριστερη πολιτικη (πχ. για την οικονομια, τους θεσμους κτλ) δε μπορει να έχει καθαρη πολιτικη στοχοθεσια και μεθοδους, εξ ου και η αριστερα εν γενει, τοσο στα τρεχοντα οσο και στα στοχευόμενα, θα παραμενει αναξιόπιστη και αερολογούσα.

β) Στην πολιτικη διαδικασια μεταβασης που, ειτε ως πουρα εφοδο στα χειμερινα ανακτορα ειτε ως τραμπάκουλη ημι-εφοδο, έχει κατά νου η αριστερα. Μια τετοια μεταβαση, ως μη κοινωνικα αποδεκτη (ευτυχως και πάλι), θα οδηγει σε «εκτιμησεις» κοινωνικης «ανωριμοτητας» και σε αντιστοιχες πολιτικες «ωρίμανσης». Οι πολιτικες αυτές «ωριμανσης» συγκλινουν σε μια και μόνη, δηλ. την (δια μετωπικων σταλινικων μεθοδων, φυσικα) ενδυναμωση του οπαδικου στρατευματος του «δικου μας σωστου κομματος», μεχρι αυτό να επιβληθει, ενδεχομενως και μεσω τακτικων συμμαχιων. Ετσι η εκαστοτε πραξεολογια του κάθε αριστερου μορφωματος οδηγειται από τον στοχο αυτό, συνοδευομενη και από την αντιστοιχη συσκοτιστικη αερολογια, ως η τρεχουσα.

γ) Ο βαθυτερος κομπος στην αριστερα, αφορα τα ιδεολογικα στοιχεια που συγκροτουν τη συνειδησή της, δηλ. το γενικοτερο αξιολόγιό της και τα εξ αυτου θεωρητικα της εργαλεία (τροποι αναλυσης κτλ). Στο σημειο αυτό, κι ενώ η ίδια η μαρξιστικη θεωρηση έχει καταδειξει πλάϊ στη δυναμή της μεγαλες αδυναμιες, η αριστερα, κοινοβουλευτικη και μη, βρίσκεται πολύ πίσω απ' το μαρξισμο του 19ου αιωνα, ειτε αγνοώντας τον ειτε σταλινοποιώντας τον. Στην πραγματικοτητα, ο μηχανοϋλιστικος θετικιστικος «μαρξισμος», ο ιστορικοϋλιστικος επιστημονικος σοσιαλισμος, ως ιδεοθεωρητικο πλαισιο, δεν επιτρεπει ουτε την αποκατασταση του αναγκαιου ανθρωπινου αξιολογιου, ουτε τις αναγκαιες υπερβατικες θεωρησεις των πραγματων. Δεν επιτρεπει ετσι και τις αναγκαιες υπερβασεις στα ανω σημεια (α) & (β), δηλ. τον εξανθρωπισμο Στοχων και Μεσων, την ενοποιήσή τους στη βάση ακριβως αυτή, και την αναλογη διέξοδη διαμόρφωση ολόκληρης της κοινωνικοαπελευθερωτικης πραξεολογιας και στρατηγικης. Επιτρέπει ωστοσο, μπροστα στο φυσιολογικο αδιεξοδο των «επιστημονικων» πολιτικων τής αριστερας, την «εκπτωτική» μετάλλαξη τών (α) και (β) σε συστημικες θεωρησεις και πρακτικές, κατά τμηματα και συγκυριες, εξ ου και το αλληλοφαγωμα αναμεσα στους εκαστοτε «ρεβιζιονιστες» και «δογματικους» διαφόρων ονομάτων. Στην ουσια, οι «θεωρητικες» μισαλλόδοξες πρακτικές εδώ, εχουν σαν κοινο παρονομαστή καθαυτη την «θεωρητικη» αλλοτρίωση της αριστερας, ασχετως ειδικοτερων θεωρησεων, οφείλονται δηλ. στην αναζητηση ανθρωπινης ταυτοτητας και βασικης πραξεολογιας σε καποια επιστημονικη θεωρία, όταν δεν ψάχνουν σ' αυτή την ευθεία συγκαλυψη εγωιστικών επιδιώξεων.

ΦΥΣΙΚΑ, βασιλευει η αλλοτριωμενη αυταπατη ότι η ανθρωπινη ταυτοτητα ενυπαρχει και προϋπαρχει εν προκειμένω, με «αποδειξη» τη θετικη πλευρα των αριστερών (όπως κάθε ανθρωπου, ισως ενισχυμενη κατά περιπτωση) που ωστοσο στρατευεται αλλοτριως κατά τα γνωστα. Η μεγαλη ωστοσο «αποδειξη», αυτή που επισειεται με καμαρι προς τα εσωψυχα και προς τα εξω, αυτή που αποτελει το βασικο πραξεολογικο οδηγο που απλως καβαλαει το τραμ καποιας ειδικοτερης θεωρίας ή ομαδας, είναι η αισθηση του «δίκιου μας», του πληγωμενου δίκιου μας. Η αποδειξη αυτή συνοδευεται απ' την πληρη αγνοια κι αφασια ότι, ως αποδειξη, είναι ακριβως ο ορισμος της αλλοτριωσης.
ΝΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ απλα. Ο,τι σε πονάει για πάρτη σου, είναι ξενη αξία και κακός οδηγός, είναι δηλ. πρόταγμα του συστήματος. Και μια αριστερά που ψαχνει το δίκιο της, είναι αντικοινωνικη εξ ορισμου, διότι το δίκιο δεν είναι κατι που «βρίσκεται», αλλά δημιουργείται μονον υπερβατικα και μονον εν κοινωνία ως σχεσεις κοινωνικες, στις οποιες κι οφειλει να αναφερεται κάθε σχετικη πολιτικη. Το «δίκιο μας», τη μονη χρησιμοτητα που έχει, είναι ότι αποτελει τον βιωματικο προλογο, την πρωτη σφαλιάρα της σοφής ζωής, για να αρθουμε (αξιολογικα-πραξεολογια και αντιστοίχως θεωρητικα-πολιτικα) ως το δικιο του Αλλου, του Ολου Αλλου. Κάθε άλλη χρήση του είναι κοινοχρηστη του συστήματος, της αριστερας και της προοδου.

ΒΕΒΑΙΑ όλα αυτά, είναι ανατρεπτικά (αν και καθολου καινουργια, πλην ανήκουστα στους αριστερους), αφου η επένδυσή τους στο Νυν και στο Αιέν είναι αεράτη κι ασύλληπτη απ' τις λογιστικές, οι οποιες και ανατρεπτικα υποτασσονται, αντι να προτασσονται όπως θεωρει σωστό η λογιστική αλλοτρίωση. Ομοίως βάζουν σε ανατατικό μπελά κάθε υποκείμενο (αποκαθιστουν ετσι και την οργανωτικο-οπαδικα εξευτελισμένη εννοια του «υποκειμένου») που νομίζει πως μπορει να κρύβεται σε ευκολες επιλογές του «δίκιου του», όπως τα συστημικα υποκείμενα κρυβονται στο «ρεαλισμό» τους (αξιζει να θυμηθουμε εδώ μια ατακα των Μοντυ Παϊθονς - «το μεγάλο καθαρμα κερδίζει πάντα το μικρό καθαρμα»). Στερουν ακόμα τη σιγουριά του οπαδού που έχει ανάγκη η ανελευθερία μας, στερουν και τους τυφλοσουρτες που έχει ανάγκη η αλλοτρίωση, η νωθρότητα και η ανισόρροπα εξουθενωτική ετεροαπασχόλησή μας, στερουν και το μετερίζι για το πληγωμένο χαζοδίκιο μας που έχει ανάγκη ο εγωϊσμός μας. Οι βαρειές αυτές ελλείψεις μας, μεσα στην ασυλία που τους εξασφαλίζει παμπόνηρα η συστημική καλλιέργεια και προστασία τους, δεν είναι ευκολο να αυτογνωσθούν καν. Καθιστουν ετσι απαραίτητες όχι μονο τις διαρκεις προσπάθειες ανάδειξής τους εν παντί, ουτε απλά τις σχετικες αριστοφάνειες σατιρικές νύξεις, αλλά τις ζόρικες σωκρατικές αλληλοπροβοκάτσιες. Θελουν όμως και την αλληλοκατανόησή μας οι ελλείψεις αυτές, και οι αναγκαίες προβοκάτσιες εδώ θέλουν το μέτρο και την αγαπητική μας διάθεση, ότι στόχος τους είναι η κοινωνητικη αμφι-ελευθέρωση κι όχι η πουριτανική καταγγελτική κάθαρση. Θελει να ξερουμε πως δεν καθόμαστε στ' αυγά μας, ειτε κόκκινα ειτε κλούβια, μα ουτε παμε ντουγρού για τη Σταυρωση -ως οι Φαρισαιοι και οι Ζηλωτες- αλλά για την Ανασταση. Δια της Μεγαλοβδομαδας βεβαίως κι όχι δια διαρκους Καρναβάλου, αλλά για την Ανασταση.

Δ.Τ. - Βαϊων 2010