Τού αδελφού μου Ανέστιου
Φτάσαμε λοιπόν εδώ που φτάσαμε. Και τώρα τι κάνουμε;
Θα πει κανείς , δεν θα εξετάσουμε πως φτάσαμε εδώ; Πως έτσι το ξεπερνάς και αναρωτιέσαι τι κάνουμε τώρα;
Αλήθεια είναι ότι μεθοδολογικά έτσι πάει η σειρά. Για δυο λόγους όμως θα παραβλέψω την μεθοδολογία. Πρώτα , γιατί από τα προηγούμενα γραπτά μάλλον προκύπτουν οι λόγοι τους οποίους θεωρώ αιτία της κατάστασης. Πολύ πιθανόν να επανέλθουμε σε αυτό και άλλες φορές. Δεύτερος και νομίζω πιο σημαντικός λόγος, είναι ότι δεν μας παίρνει άλλο να βιώνουμε την κατάθλιψη, την απόγνωση και τη μιζέρια της ήττας. Δε μας βοηθάει πια ούτε στο να διαγνώσουμε τις αιτίες. Μια τέτοια παραλυτική κατάσταση, είτε θα μας οδηγήσει σε μια αδιέξοδη οργή (πολλοί έχουν αναλάβει εργολαβία την διακίνησή της, ένας ακόμα πόσο ακόμα κακό μπορεί να κάνει;) ή σε αδυναμία να σκεφτούμε ψύχραιμα και δημιουργικά.
Εξάλλου η ελαφρότητα της αντιμετώπισής της τους τελευταίους μήνες και η πολύ διαβούλευση, μας οδήγησε στο να χάσουμε τις όποιες –έστω μικρές πιθανότητες- να μην φτάσουμε στον πάτο. Περιθώρια για άλλες παρατάσεις δεν υπάρχουν. Στην διαδρομή αναζήτησης προοπτικής εξάλλου θα προκύψουν περισσότερες ευκαιρίες να δούμε τι έφταιξε και πάνω από όλα τι θέση παίρνει ο καθένας, τόσο για το φταίξιμο όσο και για το παρακάτω. Εδώ κανένας δεν θα μπορεί να κρυφτεί, κανένας δεν θα μπορεί να δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον.
Γίνομαι, έστω αξιωματικά, σαφέστερος.
Όλοι εναντίον όλων.
Οι πιο συντηρητικές δυνάμεις της κοινωνίας (όχι απαραίτητα οι καλούμενες δεξιές κατά την πολιτική γεωγραφία), αλλά αυτές που ωφελήθηκαν τα μέγιστα από την τελευταία τριακονταετία έχουν ένα στόχο . Να συμμαζευτεί η κατάσταση λογιστικά, να καταβαρωθρούν οι πιο αδύναμες κοινωνικά ομάδες , με τις μικρότερες δυνατότητες πίεσης και εκβιασμών και το πάρτυ να ξεκινήσει άμεσα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γύρω από την στρατηγική αυτή –που είναι ήδη σε εξέλιξη -συγκεντρώνονται όλα τα κρατικοδίαιτα στρώματα (από μεγαλοεργολάβους και προμηθευτές, μικροπρομηθευτές και μικρομιζαδόρους, μέχρι την κρατική , κομματική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία , ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης). Χωρίς να παραβλέπουμε τις αντιπαραθέσεις μεταξύ τους για το ξαναμοίρασμα της αναγκαστικά μικρότερης πίτας, η κοινή τους λογική είναι μία. Όλοι εναντίον όλων.
Θα την κωδικοποιούσα έτσι γιατί προτάσσει το ποιος έχει ωφεληθεί περισσότερο, δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον, εμπλέκει ακόμα και δυνάμεις έξω από αυτό το μπλοκ (για ξεκάρφωμα και θόλωμα των νερών), με σκοπό την αναδιανομή και την μη ανάμιξη σε αυτήν άλλων ομάδων. Ενδεικτικά αναφέρω δυο παραδείγματα
Μεγαλοπαράγοντες των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων και πάντα με συμφέροντα σε ΜΜΕ, απλοποιούν την κατάσταση ως εξής: Το πρόβλημα είναι το δημόσιο, εκεί να γίνουν περικοπές (λες και αυτοί τρώνε από την πρωτοπόρο επιχειρηματική δράση τους και όχι από τον κρατικό κορβανά!). Με άλλα λόγια, αν διώξουμε 200-300 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους , όλα τακτοποιούνται Εννοούν απλά, ότι έτσι θα μεγαλώσει το μερίδιό τους από την κρατική πίτα.
Από την άλλη πλευρά,τμήματα της κρατικοσυνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (πολλαπλών κομματικών προελεύσεων, και αριστερών βεβαίως - βεβαίως), ζητάνε να πληρώσουν την κρίση οι άλλοι, οι φταίχτες.Αν τους ονομάτιζαν κιόλας τι καλά θα ήτανε. Εννοούνε και αυτοί να μην τους κόψουνε μερίδιο από την πίτα. Φτάνουν μέχρι να προτείνουν , μάλιστα με προοδευτικό-αν όχι επαναστατικό προσωπείο- και λύσεις ταπεινωτικές και καταστροφικές όπως στάση πληρωμών (εννοούν για τους άλλους όχι για τους εαυτούς τους, μην τρελαθούμε κιόλας).Δεν είναι λοιπόν συμπτωματικό ότι όλο και λιγότεροι τους ακολουθούν από εργαζόμενους που άρχισαν να ψυχανεμίζονται ότι μάλλον αλλού πρέπει να κοιτάξουν για την επιβίωσή τους στα δύσκολα που μόλις ξεκίνησαν.
Ο συνασπισμός αυτός του «Όλοι εναντίον όλων» δεν θα διστάσει να φάει τα σωθικά του, να βγάλει σκάνδαλα ο ένας του άλλου, μικρές και μεγάλες βρωμιές, να στείλει και μερικούς φυλακή για στάχτη στα μάτια, να εκβιάσει το έτσι και αλλιώς εύκολα εκβιαζόμενο πολιτικό σύστημα, να τα τινάξει όλα στον αέρα, αρκεί να διαιωνίσει το υπάρχον status quo, έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο νομής δημοσίου πλούτου από ότι μέχρι τώρα, έστω και με λιγότερους συμμετέχοντες
Ας φανταστούμε για λίγο που οδηγεί αυτή η στρατηγική. Σε μια «κοινωνία στο μηδέν», χωρίς καμιά συνεκτικότητα , με τα στρώματα εκτός μοιρασιάς στην εξαθλίωση, στην ανασφάλεια , στο μόνιμο φόβο και στην αγριότητα. Αυτό θέλουμε ;
Αξιωματικά, επιφυλάσσομαι να επανέλθω αναλυτικά, υποστηρίζω ότι καθήκον της Προοδευτικής Αριστεράς είναι να αρθρώσει την ακριβώς αντίπαλη στρατηγική και να συγκρουστεί –όσο άγρια απαιτηθεί- με την παραπάνω. Να την κατανοήσει, να δει ποιοι έχουν όφελος από αυτή και να αρθρώσει-αν μπορεί-κοινωνικά και πολιτικά, την αντιπαλότητά της.
Να το πω απλά και καθαρά. Θα περάσουμε δύσκολα, θα ζοριστούμε, αλλά όχι για να ξαναγυρίσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε βρε αδελφέ. Να σπάσουμε τον κύκλο του δανεισμού-κατανάλωσης, βάζοντας τις παραμέτρους της δημιουργίας, της παραγωγής και διανομής του πλούτου. Να δώσουμε τη δυνατότητα σε όλους να αγωνιστούν για την ζωή τους και το όφελος και των άλλων που δεν θα τα καταφέρουν εξίσου καλά.
Υ.Γ.
Και επειδή βλέπω αμέσως να έχουν βγει διάφοροι «προοδευτικοί» του παραπάνω μπλοκ και αρχίζουν να ενσπείρουν την παθητικότητα και την κακομοιριά, ύπουλα και βρώμικα, ας μην κάνουν όρεξη...Κ. Στάθη με ακούς; Ραγιάδες δεν θα βρεις μπροστά σου, μόνο δίπλα σου, αυτούς με τους οποίους δηλαδή είσαι ήδη παρέα. Κανένας δεν γίνεται ραγιάς , παρά μόνο αν το επιθυμεί. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν το επιθυμούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου